Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Γκλαμουριές των ανακτόρων και των ΜΜΕ. Γάμοι και πανηγύρια στο Μπάκιγχαμ, άρτος και θεάματα στους λαούς!

Σημειώσεις για τα βασιλικά παραμύθια και το μέλλον των νέων στην Ευρώπη.

Να ζήσουν οι νεόνυμφοι!! Και με καλούς απογόνους !Για να συνεχιστεί η παράδοση και να πάει ''ΣΟΙ ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ''!
Α)ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ
Σύμβολα και οι συμβολισμοί που αποτελούν ''συνεκτικό ιστό'' που ενώνουν τους αγγλοσάξονες είναι :
- ο χρυσός και η χρυσή λίρα,
- ο Βασιλικός θεσμός, τα ανάκτορα η Βασίλισσα και ο Βασιλιάς,
-η ΒΡΕΤΑΝΙΑ, .Ο Άγγλος που λέει είμαι και βρετανός, ο Ουαλός που λέει είμαι και βρετανός, ο Σκωτσέζος που λέει το ίδιο, ο Ινδός, ο Πακιστανός, που λένε το ίδιο στο Λονδίνο κ.ο.κ και
-η ΚΟΙΝΟΠΟΛΙΤΕΙΑ - και ιδιαίτερα η Αυστραλία, ο Καναδάς κλπ. ( Και περιοχές όπως η Κέρκυρα, η Κύπρος, οι Σεϋχέλλες, η Νέα Υόρκη,, η Βοστόνη, το Γιοχάνεσμπουργκ κ.ο.κ. από τη παλιά αυτοκρατορία).Πολλοί αγγλοσάξονες θεωρούν και σήμερα τις Ηνωμένες Πολιτείες πολιτιστική τους αποικία και ως χώρα μεταναστών που τους έδωσαν γλώσσα, οικονομική, διοικητική και κοινωνική οργάνωση κ.ο.κ.)
Οι ίδιοι το ονομάζουν ΔΙΠΛΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
Σε αντίθεση με το πολιτισμό των ''Ελληνικών Αυτοκρατοριών'' που κρατούσα αρχή αποτελούσε το : ''ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΣΟΙ ΜΕΤΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ''
Παρεμπιπτόντως, άλλα αποτελούν ''συνεκτικό ιστό'' και σύμβολα των Ελλήνων:
- η κατοικία η ιδιόκτητη, το εξοχικό, το σπίτι στο χωριό, το προικώο!(Τεράστιοι εθνικοί πόροι έχουν δαπανηθεί σε αυτό το εθνικό σπορ του έχειν και κατέχειν ακίνητα)
- η οικογένεια
- η θρησκεία και ιδιαίτερα η Ορθοδοξία και
- Των αρχαίων η προγονολατρεία

Β) ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΨΕΙΣ ΘΕΣΜΩΝ
Στην ιστορική και διαχρονική εξέλιξη των συστημάτων είναι γνωστό ότι πάντα ορισμένοι ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΙ των προηγούμενων συστημάτων διαιωνίζονταν ως αναχρονιστικοί θεσμοί και με αντίστοιχες πρακτικές και στο επόμενο σύστημα.
Ο βασιλικός θεσμός υπήρξε και στο πρώτο σύστημα της ανθρωπότητας που ήταν το δουλοκτητικό σύστημα( η Δουλεία) και στο δεύτερο σύστημα της ανθρωπότητας που ήταν η φεουδαρχία.
ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ της ανθρωπότητας που είναι ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ορισμένοι βασιλιάδες επέζησαν όπως ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας, οι του το Ηνωμένου Βασιλείου, της Μεγάλης Βρετανίας κλπ.
Ιδιαίτερα οι αγγλοσάξονες λόγω των επαναστάσεων και στη μητρόπολη(Μάγκνα Χάρτα, δικαιώματα κλπ., αλλά και λόγω των αντιαποικιακών πολέμων και αυτονομήσεων )αποπειράθηκαν την κατάργηση της βασιλείας.
Στη νεότερη ιστορική περίοδο τη δεκαετία του ΄80 ο Εργατικός πρωθυπουργός της Αυστραλίας εξελέγη με πρόγραμμα και τη διενέργεια δημοψηφίσματος για τη κατάργηση της βασιλείας και τη συνταγματική θεσμοθέτηση προέδρου -αρχηγού κράτους στην Αυστραλία .Τελικά υπαναχώρησε ύστερα από τη πρόσκληση του στο Λονδίνο και τις συνομιλίες με την Ελισάβετ. Το ίδιο και στο Καναδά όπου τελικά υπαναχώρησαν και λόγω της διαμάχης για τη διάσπαση ή όχι του Καναδά, σε αγγλόφωνο και αλλόφωνο με αποτέλεσμα οι καναδοί, οι αυστραλοί κλπ δεν έχουν αρχηγό κράτους παρά το βασιλιά του ....Ηνωμένου Βασιλείου. Κάτι ανάλογο με το βασίλειο του Βελγίου για να μη διασπαστεί το Βέλγιο σε Φλαμανδικό(με γλωσσικό ιδίωμα ολλανδικό) και Βαλλόνων (γαλλόφωνοι). Τη τελευταία περίοδο ετέθη ξανά το θέμα με Εργατικό πρωθυπουργό τον Μπλέρ που θα μπορούσε να καταργήσει το θεσμό μετά το θάνατο της Νταιάνα όπου η οργή των αγγλοσαξόνων κατά των ανακτόρων ήταν πρωτοφανής. Ο Μπλέρ όμως ήταν ο σκληρός βραχίων, ο στυλοβάτης του ΣΤΕΜΜΑΤΟΣ.
Το Συμπέρασμα :Έχουν -ακόμα- ΑΜΟΙΒΑΙΑ συμφέροντα, μητρόπολη και πρώην αποικίες.
Ένα ακόμη πιο βάναυσο σύστημα που από τη ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ, συνέχισε να ισχύει και στο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ κυρίως στις Αραβικές χώρες, είναι τα φέουδα, οι φυλές, οι φεουδάρχες .Η Σαουδική Αραβία είναι το κατ εξοχήν Φεουδαρχικό κράτος και με Βασιλική οικογένεια που εξουσιάζει τη χώρα .Και υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο. και τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα κλπ για τα πετρέλαια.
ΗΜΙΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΑ είναι και όλα τα καθεστώτα που τώρα καταρρέουν (Αίγυπτος, Τυνησία, Συρία, Λιβύη, κλπ) και αι μεγάλες κινητοποιήσεις και συρράξεις ΔΕΝ είναι ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ .ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ είναι με σκοπό την επικράτηση του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΦΕΟΥΔΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ.( Ολιγαρχία, μεγάλη αστική τάξη, αστική τάξη, μεσαία τάξη, μικροαστική τάξη, εργάτες, αγρότες, άνεργοι, νέοι, γυναίκες, μετανάστες κλπ.)Με πολιτικά κόμματα, με κοινοβούλια με εκλογές .με κοινωνικές οργανώσεις

Γ) Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ .ΤΙΠΟΤΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ, ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΣΤΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΜΕ.
Όσο κατανοούμε τους νόμους κίνησης και εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος, έχοντας γνώση και της πορείας των δύο προηγούμενων πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικών συστημάτων (Δουλείας και Φεουδαρχίας) και όσο συνειδητοποιούμε - και όχι απλά να θυμώνουμε ή να οργιζόμαστε ως ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ - τόσο θα μιλάμε για ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ και ενέργειες προκειμένου να προχωρήσουν εκατομμύρια άνθρωποι -κάθε φορά- πολλοί μαζί σε αλλαγές.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Η νεολαία -πολύ πρόσφατα- έδωσε το στίγμα της με τις δυναμικές κινητοποιήσεις της σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία παίρνοντας θέση απέναντι στα νεοφιλελεύθερα μέτρα για τα πανεπιστήμια. Όπως κατά καιρούς η νεολαία στη Γαλλία.
Ωστόσο συνολικά η νεολαία των χωρών της Ε.Ε.- ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ αυτή τη περίοδο- χωρίς Συντονισμό απόψεων και Δράσης, χωρίς προοδευτικές πρωτοβουλίες που να βάλουν τη νέα γενιά στο ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ και όχι μόνο το αν κρίνει επικρίνει αυτό το κιτς των ανακτόρων του Μπάκιγχαμ και των ΜΜΕ.(Άλλο ο σχολιασμός και άλλο η ανάληψη πρωτοβουλιών και θέσεων για τα γεγονότα )
Σε όλες τις έρευνες καταδεικνύεται ότι το πιο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ τμήμα της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, είναι οι έλληνες φοιτητές!! Υπάρχει όμως και η προοδευτική νεολαία στην Ελλάδα που δίνει μάχες και χρειάζεται να προωθήσει πρωτοβουλίες σε Εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο
Δ)ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΘΕΣΕΙΣ:
1.)ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ αυτά τα λίφτινγκ του καπιταλισμού και των ΜΜΕ, που επιδιώκουν να ΣΥΓΚΑΛΥΨΟΥΝ την υποβάθμιση των σπουδών, την υποβάθμιση των πτυχίων, την υποαπασχόληση, τη ανεργία και τη φτώχεια των Νέων στην Ευρώπη με τη φαιά προπαγάνδα, με γκλαμουριές και παραμύθια .
2.) Τριάντα εκατομμύρια και πλέον, νέοι άνεργοι στην Ευρώπη. ΔΕΝ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ με γάμους και πανηγύρια των ανακτόρων,
3.) Οι βασιλιάδες είναι το ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΔΕΝ είναι το παρόν και ούτε έχουν σχέση με το ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ και
4.) Πέρασαν οι εποχές όπου ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ κυριαρχούσε με το τρίπτυχο : Τέλος της ιδεολογίας, τέλος της ιστορίας και τέλος της εργασίας. Τώρα μετά τη κρίση που προκάλεσε το 2008, επιδιώκει τη ρεβάνς με το σύνθημα της αρχής της ήττας του, το γνωστό σλόγκαν : Δεν γίνεται αλλιώς!! Με στοιχήματα, με μαύρη προπαγάνδα, με εμπόριο φόβου και με φασιστικές πρακτικές, με τη χρηματοβιομηχανία σε πτώση, με τη κατασκευή στρατηγικών χρέους σε βάρος ΚΡΑΤΩΝ, με την αναμέτρηση των δυνάμεων του κεφαλαίου και της εργασίας, ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ..

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Ορισμένα "μαθήματα" και ανάλογες εφαρμογές Νομισματικής Πολιτικής από τους ιέρακες του ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Έχουμε πολλές φορές εδώ και χρόνια δει τη Νομισματική ιστορία του κόσμου στη μεταπολεμική εποχή (Μπρέτον Γουντς, κατάργηση του κανόνα του χρυσού από το Νίξον, πετρελαική κρίση του 1973, κτλ).

Έχουμε δει ότι οι ΗΠΑ στο Μπρέτον Γουντς, εκμεταλλευόμενες τη συντριπτική υπεροπλία τους έναντι των υπόλοιπων ιμπεριαλιστών, επέβαλλαν το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, και ισοδύναμο με το χρυσό, με μια σταθερή μεταξύ τους ισοτιμία.(Αποθεματικό νόμισμα κυρίως σημαίνει !Αγοράζω δολάρια για να αγοράσω πετρέλαιο , για να αγοράσω χαλκό , και χάλυβα κ.ο.κ.)

Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια, οι ΗΠΑ αναγκάζονταν να τυπώνουν ολοένα και πιο πολλά δολάρια (δίλημμα Τρίφιν), και στο τέλος απλά αδυνατούσαν να κρατήσουν σταθερή την ισοτιμία ανάμεσα στο (σταθερό) χρυσό, και το (διαρκώς πληθωριζόμενο) δολάριο. Έτσι, κατήργησαν τον "κανόνα του χρυσού", ώστε να τυπώνουν ελεύθερα όσα δολάρια ήθελαν. Έτσι φτάσαμε και στη λεγόμενη "πετρελαική κρίση" το 1973, με τους πετρελαιάδες να αρνούνται να πουλάνε πετρέλαιο σε δολάρια (που διαρκώς θα έχαναν την αξία τους), και ζητούσαν να πληρώνονται σε χρυσό. Κάτι αντίστοιχο ζούμε και σήμερα, ως συνέχεια εκείνης της εποχής. Και μάλλον οι πετρελαιάδες δε θα δέχονται για πάντα να πληρώνονται σε κάτι που διαρκώς υποτιμάται...:

Έχουμε δει ότι η ενσωμάτωση της Κίνας στην παγκόσμια αγορά οδήγησε στο να μεταφερθεί το κεφάλαιο εκεί, αφήνοντας τη Δύση χωρίς παραγωγικό ιστό. Οι τράπεζες υποκατέστησαν τη φυγή αυτή των κεφαλαίων και επιχειρήσεων , παρέχοντας άφθονη "ρευστότητα" (δάνεια). Τα δάνεια αυτά όμως δε μπορούν πλέον να αποπληρωθούν. Οι τράπεζες ζητούν τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων σε "πακέτα σωτηρίας", ρημάζοντας τους λαούς, ενώ βέβαια οι επιχειρήσεις αρνούνται να επενδύσουν τα κεφάλαια τους στη Δύση αν δε "κινεζοποιηθούν" αρκετά οι εργαζόμενοι της Δύσης.

Έτσι, οι κυβερνήσεις που ασκούν Νομισματική πολιτική και εκδίδουν νόμισμα( Γιατί δεν ασκούν όλες Νομισματική πολιτική καθότι δεν εκδίδουν νόμισμα):

(α) τυπώνουν χρήμα , γιατί όσα και αν αρπάζουν από τους λαούς δε φτάνουν, και πρέπει να τυπώσουν κι άλλα για να διασώσουν τις τράπεζες. Αυτό σημαίνει ότι τα νομίσματα πέφτουν διαρκώς σε αξία έναντι του χρυσού

(β) ψηφίζουν μέτρα "λιτότητας", ώστε οι εργαζόμενοι να γίνουν πιο "ανταγωνιστικοί", για να επενδύσουν οι βιομήχανοι.

Ως τότε, πολλά κεφάλαια απλά δεν επενδύονται (διότι δεν υπάρχει προοπτική κέρδους για τους ιδιοκτήτες των κεφαλαίων , υπάρχει μεγάλη "αβεβαιότητα" στην αγορά). Αυτό αυξάνει την ανάγκη τους ιδιοκτήτες των κεφαλαίων προκειμένου να βρουν μια αποθήκη του συσσωρευμένου πλούτου τους, για όταν ξανα-υπάρξει η προοπτική "ανάπτυξης" (όταν δηλαδή οι εργαζόμενοι έχουν "κινεζοποιηθεί" αρκετά). Όμως, τα νομίσματα δεν είναι πλέον τόσο χρήσιμα για αυτές τις επιδιώξεις, διότι διαρκώς υποτιμούνται. Κάνουν μόνο για συναλλαγές, όχι για φύλαξη-αποθήκευση πλούτου.

Έτσι, ξαναγυρίζουν γα απόθεμα στον "ξεπερασμένο" χρυσό, που δεν αυξάνει τον πλούτο τους, αλλά τουλάχιστον παραμένει σταθερός.(Θα αγοράζουν χρυσό για να αγοράσουν πετρέλαιο και χάλυβα κ.ο.κ.)

Ήδη πολλοί λένε "ποιος θα το φανταζόταν ότι ο χρυσός θα ξεπερνούσε και τα 1500$ / ουγγιά" - και στο μέλλον πολλοί περισσότεροι θα πουν ακόμα περισσότερα και θα παρακολουθούν με έκπληξη νέα ρεκόρ, την ίδια ώρα που τα νομίσματα που έχουν στις τσέπες τους θα έχουν ολοένα και πιο μικρή "αγοραστική δύναμη"...

Από τον CIAO ANT 1 (Ψευδώνυμο)

Οκτώ επείγουσες προτάσεις για μιαν άλλη Ευρώπη του Eric Toussaint

Τετάρτη, 27 Απριλίου 2011
ΠΗΓΗ: Ελληνική Επιτροπή Ενάντια στο Χρέος

Η κρίση κλονίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση από τα θεμέλιά της. Για πολλές χώρες, ο βρόχος του δημόσιου χρέους κλείνει πάνω τους και οι χρηματαγορές τους σφίγγουν το λαιμό. Με την ενεργό συνενοχή των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ, οι χρηματοδοτικοί θεσμοί που βρίσκονται στη ρίζα της κρίσης πλουτίζουν και κερδοσκοπούν πάνω στα χρέη των κρατών. Η εργοδοσία επωφελείται από τη κατάσταση για να εξαπολύσει βίαιη επίθεση ενάντια σε μια σειρά οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων πρέπει να γίνει, όχι μειώνοντας τις δημόσιες κοινωνικές δαπάνες αλλά με την αύξηση των φορολογικών εσόδων, παλεύοντας ενάντια στη μεγάλη φοροδιαφυγή και φορολογώντας περισσότερο το κεφάλαιο, τις χρηματιστικές συναλλαγές, την περιουσία και τα εισοδήματα των πλούσιων νοικοκυριών. Για να μειωθεί το έλλειμμα, πρέπει επίσης να μειώσουμε ριζικά τις εξοπλιστικές δαπάνες, καθώς και τις άλλες δαπάνες που είναι κοινωνικά άχρηστες και επικίνδυνες για το περιβάλλον. Αντίθετα, είναι βασικό να αυξήσουμε τις κοινωνικές δαπάνες, ειδικά για να αντισταθμίσουμε τις συνέπειες της οικονομικής ύφεσης. Όμως πέρα από αυτά, πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή τη κρίση σαν μια ευκαιρία για να έλθουμε σε ρήξη με τη καπιταλιστική λογική και να πραγματοποιήσουμε τη ριζική αλλαγή κοινωνίας. Η προς δημιουργία νέα λογική θα πρέπει να έλθει σε ρήξη με το παραγωγισμό, να ενσωματώσει τον οικολογικό παράγοντα, να ξεριζώσει τις διάφορες μορφές καταπίεσης (φυλετικής, πατριαρχικής, κλπ) και να προωθήσει τα κοινά αγαθά.

Για αυτό, πρέπει να οικοδομηθεί ένα μέτωπο ενάντια στη κρίση, τόσο σε ευρωπαϊκή κλίμακα όσο και τοπικά, για να ενώσουμε τις ενέργειες ώστε να δημιουργηθεί ένας συσχετισμός δυνάμεων ευνοϊκός για την εφαρμογή ριζοσπαστικών λύσεων επικεντρωμένων στη κοινωνική και κλιματική δικαιοσύνη. Ήδη από τον Αύγουστο 2010, η CADTM διατύπωσε οκτώ προτάσεις που αφορούν τη παρούσα κρίση στην Ευρώπη (1). Το κεντρικό στοιχείο είναι η ανάγκη να πραγματοποιήσουμε την ακύρωση του άνομου τμήματος του δημόσιου χρέους. Για να το πετύχει, η CADTM συστήνει τη πραγματοποίηση ενός λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους που διεξάγεται υπό τον έλεγχο των πολιτών. Αυτός ο λογιστικός έλεγχος θα πρέπει, σε ορισμένες περιστάσεις, να συνδυάζεται με μια μονομερή και κυρίαρχη αναστολή της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Ο στόχος του λογιστικού ελέγχου είναι να καταλήξει στην ακύρωση/καταγγελία του άνομου τμήματος του δημόσιου χρέους και να μειώσει πάρα πολύ το υπόλοιπο χρέος.

Η ριζική μείωση του δημόσιου χρέους είναι η αναγκαία αλλά όχι και επαρκής συνθήκη για να βγουν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη κρίση. Πρέπει να την συμπληρώσουμε με μια σειρά μέτρων μεγάλου εύρους στους διάφορους τομείς.

1. Να πραγματοποιήσουμε λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους για να ακυρώσουμε το άνομο τμήμα.

Ένα σημαντικό μέρος του δημόσιου χρέους των Κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι άνομο καθώς είναι απόρροια μιας συνειδητής πολιτικής των κυβερνήσεων που αποφάσισαν να ευνοήσουν συστηματικά μια κοινωνική τάξη, την καπιταλιστική τάξη, και άλλα προνομιούχα στρώματα, σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Η μείωση των φόρων επί των υψηλών εισοδημάτων των φυσικών προσώπων, επί της περιουσίας τους, των κερδών των ιδιωτικών εταιριών οδήγησαν τις δημόσιες αρχές να αυξήσουν το δημόσιο χρέος για να καλύψουν την τρύπα που άνοιξε αυτή η μείωση. Αύξησαν επίσης πάρα πολύ τη φορολόγηση των μικρομεσαίων νοικοκυριών που είναι και η πλειοψηφία του πληθυσμού. Σε αυτό προστέθηκε από το 2007-2008, η διάσωση των ιδιωτικών χρηματοδοτικών ιδρυμάτων, των ευθυνόμενων για τη κρίση, που κόστισε πολύ ακριβά στα δημόσια οικονομικά και προκάλεσε την έκρηξη του δημόσιου χρέους. Η πτώση των εσόδων που προκλήθηκε από τη κρίση που προκάλεσαν τα ιδιωτικά χρηματοδοτικά ιδρύματα χρειάστηκε για μιαν ακόμα φορά να καλυφθεί από μαζικά δάνεια. Αυτό το γενικό πλαίσιο καθιστά ξεκάθαρα άνομο ένα σημαντικό μέρος των δημόσιων χρεών. Σε αυτό προστίθενται, σε ορισμένες χώρες που υπόκεινται στον εκβιασμό των χρηματαγορών, άλλες προφανείς πηγές ανομίας. Νέα χρέη που συνάφθηκαν από το 2008, δημιουργήθηκαν σε ένα πλαίσιο στο οποίο οι τραπεζίτες (και άλλα ιδιωτικά χρηματοδοτικά ιδρύματα) χρησιμοποιούν το χρήμα που προσφέρεται με χαμηλό επιτόκιο από τις κεντρικές τράπεζες για να κερδοσκοπήσουν και να εξαναγκάσουν τις δημόσιες αρχές να αυξήσουν τις αμοιβές που τους παρέχουν. Επιπλέον, σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Λετονία, η Ρουμανία ή η Ιρλανδία, τα δάνεια που χορηγήθηκαν από το ΔΝΤ συνοδεύτηκαν από όρους που συνιστούν παραβίαση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πληθυσμών. Είναι επιβαρυντικό στοιχείο ότι αυτοί οι όροι ευνοούν για μιαν ακόμα φορά τους τραπεζίτες και τους άλλους χρηματοδοτικούς θεσμούς. Για αυτούς τους λόγους, σημαδεύτηκαν επίσης από ανομία. Τέλος σε ορισμένες περιπτώσεις, περιφρονείται η λαϊκή βούληση : για παράδειγμα, ενώ το Φλεβάρη του 2011, οι Ιρλανδοί ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία ενάντια στα κόμματα που είχαν κάνει δώρα στους τραπεζίτες και είχαν δεχτεί τους όρους που είχε επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ, ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός συνεχίζει χοντρικά την ίδια πολιτική με τους προκατόχους του. Γενικότερα, γινόμαστε μάρτυρες σε μερικές χώρες της περιθωριοποίησης της νομοθετικής εξουσίας προς όφελος μιας πολιτικής των τετελεσμένων γεγονότων που επιβάλλεται από την εκτελεστική εξουσία που συνάπτει συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ. Η εκτελεστική εξουσία παρουσιάζει κατόπιν στο Κοινοβούλιο αυτή τη συμφωνία που τη δέχεσαι ή την απορρίπτεις. Συμβαίνει μάλιστα να οργανώνεται μια συζήτηση χωρίς ψηφοφορία για θέματα μεγάλης σημασίας. Ενισχύεται η τάση της εκτελεστικής εξουσίας να μετατρέπει το νομοθετικό όργανο σε χώρο καταχώρησης δεδομένων.

Σε αυτές τις εξαιρετικά ανησυχητικές συνθήκες, γνωρίζοντας ότι αρκετές χώρες θα αντιμετωπίσουν αργά ή γρήγορα το συγκεκριμένο κίνδυνο της παύσης πληρωμών εξαιτίας της έλλειψης ρευστότητας και ότι η αποπληρωμή ενός άνομου χρέους είναι για λόγους αρχής απαράδεκτη, αρμόζει να τοποθετηθούμε ξεκάθαρα υπέρ της ακύρωσης των άνομων χρεών. Ακύρωσης το κόστος της οποίας πρέπει να το επωμιστούν οι ένοχοι για τη κρίση, δηλαδή οι ιδιωτικοί χρηματοδοτικοί θεσμοί.

Για χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (και για τις εκτός ΕΕ, χώρες όπως η Ισλανδία), δηλαδή χώρες που υποβάλλονται στον εκβιασμό των κερδοσκόπων, του ΔΝΤ και άλλων οργανισμών όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, είναι καλό να προσφύγουν σε μονομερές μορατόριουμ της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Αυτή η πρόταση γίνεται δημοφιλής στις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από τη κρίση. Στο Δουβλίνο, στα τέλη Νοεμβρίου 2010, σε μια τηλεφωνική έρευνα 500 προσώπων, το 57% των Ιρλανδών που ρωτήθηκαν τάσσονταν υπέρ της αναστολής της πληρωμής του χρέους (default στα αγγλικά), και όχι της επείγουσας βοήθειας από το ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες. «Default! say the people» (ο λαός υπέρ της αναστολής της πληρωμής), είχε για τίτλο η Sunday Independent, η κυριότερη καθημερινή εφημερίδα του νησιού. Σύμφωνα με τη CADTM, ένα τέτοιο μονομερές μορατόριουμ πρέπει να συνδυαστεί με τη πραγματοποίηση ενός λογιστικού ελέγχου των δημόσιων δανείων (με τη συμμετοχή των πολιτών). Ο λογιστικός έλεγχος πρέπει να επιτρέψει να δοθούν στη κυβέρνηση και στη κοινή γνώμη οι αποδείξεις και τα αναγκαία επιχειρήματα για την ακύρωση/καταγγελία του τμήματος του χρέους που έχει ταυτοποιηθεί ως άνομο. Το διεθνές δίκαιο και το εσωτερικό δίκαιο των χωρών προσφέρουν μια νόμιμη βάση για μια παρόμοια μονομερή κυρίαρχη πράξη ακύρωσης/καταγγελίας.

Για τις χώρες που προσφεύγουν στην αναστολή πληρωμών, με την εμπειρία της στο ζήτημα του χρέους των χωρών του Νότου, η CADTM προειδοποιεί ενάντια σε ένα ανεπαρκές μέτρο, όπως είναι η απλή αναστολή της αποπληρωμής του χρέους, ότι μπορεί να αποδειχθεί ότι κάνει περισσότερο κακό αντί για καλό. Χρειάζεται ένα μορατόριουμ χωρίς προσθήκη καθυστερούμενων τόκων πάνω στα μη αποπληρωμένα ποσά.

Σε άλλες χώρες όπως η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία ή η Γερμανία, δεν είναι απαραίτητα αναγκαστικό να κηρύσσεται μονομερής αναστολή στη διάρκεια της πραγματοποίησης του λογιστικού ελέγχου. Αυτός πρέπει να διεξαχθεί ώστε να καθορίσει την έκταση της ακύρωσης/καταγγελίας που πρέπει να γίνει. Σε περίπτωση επιδείνωσης της διεθνούς συγκυρίας, η αναστολή πληρωμών μπορεί να γίνει επίκαιρη ακόμα και για χώρες που θεωρούσαν ότι δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενα του εκβιασμού των ιδιωτών πιστωτών.

Η συμμετοχή των πολιτών είναι επιτακτική για να εξασφαλιστεί η αντικειμενικότητα και η διαφάνεια του λογιστικού ελέγχου. Αυτή η επιτροπή λογιστικού ελέγχου θα πρέπει ειδικότερα να αποτελείται από διάφορα αρμόδια κρατικά όργανα καθώς και από εμπειρογνώμονες του λογιστικού ελέγχου των δημόσιων οικονομικών, οικονομολόγους, νομικούς, συνταγματολόγους, εκπροσώπους κοινωνικών κινημάτων… Θα επιτρέψει να εντοπιστούν οι διάφορες ευθύνες στη διαδικασία καταχρέωσης και να απαιτηθεί να απολογηθούν στη δικαιοσύνη οι υπεύθυνοι, τόσο οι ντόπιοι όσο και οι ξένοι. Σε περίπτωση εχθρικής στάσης της κυβέρνησης προς το λογιστικό έλεγχο, χρειάζεται να συγκροτηθεί επιτροπή λογιστικού ελέγχου πολιτών χωρίς κυβερνητική συμμετοχή.

Σε όλες τις περιπτώσεις, είναι σωστό να επωμιστούν το βάρος της ακύρωσης των άνομων κυρίαρχων χρεών οι ιδιωτικοί θεσμοί και τα φυσικά πρόσωπα με υψηλά εισοδήματα που κατέχουν τίτλους αυτών των χρεών, καθώς φέρουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την ευθύνη για τη κρίση, από την οποία εξάλλου επωφελήθηκαν ιδιαίτερα. Το γεγονός ότι πρέπει να επωμιστούν το βάρος της ακύρωσης δεν είναι παρά μια εξισορροπητική κίνηση προς περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι σημαντικό να γίνει ένα μητρώο κατόχων τίτλων ώστε να αποζημιωθούν από αυτούς εκείνοι οι πολίτες με μικρά ή μεσαία εισοδήματα.

Αν ο λογιστικός έλεγχος αποδεικνύει την ύπαρξη αξιόποινων πράξεων σχετικών με το άνομο χρέος, οι δράστες τους θα πρέπει να καταδικαστούν να πληρώσουν επανορθώσεις και δεν πρέπει να αποφύγουν τις ποινές φυλάκισης σε συνάρτηση με τη σοβαρότητα των πράξεών τους. Πρέπει να ζητήσουμε να λογοδοτήσουν ενώπιον της δικαιοσύνης οι αρχές που σύναψαν άνομα δάνεια.

Όσον αφορά τα χρέη που δεν έχουν σημαδευτεί από ανομία, θα πρέπει να επιβληθεί στους πιστωτές να κάνουν μια προσπάθεια να μειώσουν το στοκ και τα επιτόκια του χρέους, καθώς και να επιμηκύνουν την περίοδο αποπληρωμής. Και εδώ, θα χρειαστεί να γίνει μια θετική διάκριση προς όφελος των μικρών κατόχων τίτλων του δημόσιου χρέους που θα πρέπει να εξοφληθούν φυσιολογικά. Εξάλλου, το ποσό του μεριδίου του κρατικού προϋπολογισμού που προορίζεται στην αποπληρωμή του χρέους θα πρέπει να έχει ένα ανώτατο όριο σε συνάρτηση με τη κατάσταση της οικονομίας, την ικανότητα των δημόσιων αρχών να αποπληρώσουν και τον ασυμπίεστο χαρακτήρα των κοινωνικών δαπανών. Πρέπει να εμπνευστούμε από ό,τι έγινε για τη Γερμανία μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η Συνθήκη του Λονδίνου του 1953 για το γερμανικό χρέος που συνίστατο ειδικότερα στη μείωση κατά 62% του στοκ του χρέους όριζε ότι η σχέση μεταξύ εξυπηρέτησης του χρέους και εξαγωγικών εισοδημάτων δεν έπρεπε να ξεπερνάει το 5% (2). Θα μπορούσαμε να ορίσουμε μια αναλογία αυτού του είδους: το ποσό που αφιερώνεται στην αποπληρωμή του χρέους δεν μπορεί να ξεπεράσει το 5% των κρατικών εσόδων. Πρέπει επίσης να υιοθετήσουμε ένα νομικό πλαίσιο για να αποφύγουμε την επανάληψη της κρίσης που άρχισε το 2007-2008: απαγόρευση να κοινωνικοποιούνται τα ιδιωτικά χρέη, υποχρέωση να οργανώνεται διαρκής λογιστικός έλεγχος της πολιτικής δημόσιου χρέους με συμμετοχή των πολιτών, μη παραγραφή των εγκλημάτων που συνδέονται με το άνομο χρέος, ακυρότητα των άνομων χρεών…

2. Να σταματήσουμε τα σχέδια λιτότητας, είναι άδικα και βαθαίνουν τη κρίση.

Σε συμφωνία με τις απαιτήσεις του ΔΝΤ, οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών επέλεξαν να επιβάλλουν στους λαούς τους πολιτικές αυστηρής λιτότητας, με καθαρές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες: μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, πάγωμα ή ακόμα και μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, περιορισμός της πρόσβασης σε ορισμένες δημόσιες υπηρεσίες ζωτικής σημασίας και στη κοινωνική προστασία, αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης. Αντίθετα, οι δημόσιες επιχειρήσεις απαιτούν –και πετυχαίνουν- την αύξηση των τιμολογίων τους, ενώ το κόστος της πρόσβασης στην υγεία και στην εκπαίδευση αναθεωρείται προς τα πάνω. Η προσφυγή σε ιδιαίτερα άδικες αυξήσεις των έμμεσων φόρων, ειδικά του ΦΠΑ, εντείνεται. Οι δημόσιες επιχειρήσεις του ανταγωνιστικού τομέα ιδιωτικοποιούνται μαζικά. Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές λιτότητας αγγίζουν ένα επίπεδο πρωτόγνωρο από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Έτσι, οι συνέπειες της κρίσης δεκαπλασιάζονται από τα δήθεν φάρμακά της, που στοχεύουν κυρίως να προστατέψουν τα συμφέροντα των κεφαλαιούχων. Με λίγα λόγια, οι τραπεζίτες γλεντάνε και οι λαοί πληρώνουν!

Όμως, οι λαοί ανέχονται όλο και λιγότερο την αδικία αυτών των μεταρρυθμίσεων που σημαδεύονται από ένα κοινωνικό πισωγύρισμα μεγάλων διαστάσεων. Με σχετικούς όρους, είναι οι μισθωτοί, οι άνεργοι και τα πιο φτωχά νοικοκυριά που υφίστανται τη μεγαλύτερη αφαίμαξη προκειμένου να συνεχίσουν τα Κράτη να πλουτίζουν τους πιστωτές. Και μεταξύ των πληθυσμών που πλήττονται περισσότερο, οι γυναίκες βρίσκονται στη πρώτη γραμμή, μια και η παρούσα οργάνωση της οικονομίας και της πατριαρχικής κοινωνίας ρίχνει πάνω σε αυτές τις καταστροφικές συνέπειες της επισφάλειας, της μερικής και υποαμοιβόμενης εργασίας. Θιγόμενες άμεσα από την υποβάθμιση των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών, πληρώνουν τη κρίση ακριβότερα από κάθε άλλο. Ο αγώνας για την επιβολή μιας άλλης λογικής είναι άρρηκτα δεμένος με τη πάλη για τον πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων των γυναικών.

3. Να εγκαθιδρύσουμε μια αληθινή ευρωπαϊκή φορολογική δικαιοσύνη και μια δίκαιη αναδιανομή του πλούτου. Να απαγορεύσουμε τις συναλλαγές με τους φορολογικούς και δικαστικούς παραδείσους. Να παλέψουμε ενάντια στη μαζική φοροδιαφυγή των μεγάλων επιχειρήσεων και των πιο πλούσιων.

Από το 1980, οι άμεσοι φόροι επί των υψηλότερων εισοδημάτων και των μεγάλων επιχειρήσεων δεν σταμάτησαν να μειώνονται. Έτσι, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από το 2000 μέχρι το 2008, οι ανώτατοι συντελεστές φορολόγησης του εισοδήματος και ο φόρος επί των εταιριών έπεσαν αντίστοιχα κατά 7 και 8,5 μονάδες. Αυτά τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ φορολογικών δώρων προσανατολίστηκαν κυρίως στη κερδοσκοπία και τη συσσώρευση πλούτου από τους πιο πλούσιους.

Πρέπει να συνδυάσουμε μια βαθειά μεταρρύθμιση της φορολογίας με στόχο τη κοινωνική δικαιοσύνη (να μειώσουμε ταυτόχρονα τα εισοδήματα και τα περιουσιακά στοιχεία των πιο πλούσιων για να αυξήσουμε εκείνα της πλειοψηφίας του πληθυσμού) με την εναρμόνισή της σε ευρωπαϊκό επίπεδο για να εμποδίσουμε το φορολογικό ντάμπινγκ (3). Ο στόχος είναι η αύξηση των δημόσιων εσόδων, ειδικά μέσω της προοδευτικού φόρου επί του εισοδήματος των πλουσιότερων φυσικών προσώπων (ο οριακός συντελεστής για το υψηλότερο τμήμα εισοδήματος πρέπει να ανέλθει στο 90%) (4), του φόρου επί της περιουσίας από ένα ποσό και πάνω και του φόρου επί των εταιριών. Αυτή η αύξηση των εσόδων πρέπει να συνδυαστεί με ταχεία μείωση των τιμών πρόσβασης στα αγαθά και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης (βασικά τρόφιμα, νερό, ηλεκτρισμός, θέρμανση, δημόσιες μεταφορές, σχολικό υλικό…), ειδικά με μια μεγάλη και στοχευμένη μείωση του ΦΠΑ πάνω σε αυτά τα αγαθά και υπηρεσίες ζωτικής σημασίας. Ζητούμενο είναι επίσης να υιοθετηθεί μια φορολογική πολιτική που ευνοεί τη προστασία του περιβάλλοντος φορολογώντας με αποτρεπτικό τρόπο τις βιομηχανίες που ρυπαίνουν.
Η Ε.Ε. πρέπει να υιοθετήσει ένα φόρο επί των χρηματιστικών συναλλαγών, ειδικά των χρηματαγορών, ώστε να αυξηθούν τα έσοδα των δημόσιων αρχών.

Τα διάφορα G20 έχουν αρνηθεί, παρά τις διακηρύξεις προθέσεών τους, να αντιμετωπίσουν πραγματικά τους νομικούς και φορολογικούς παραδείσους. Ένα απλό μέτρο για να παλέψουμε ενάντια στους φορολογικούς παραδείσους (που κάνουν να χάνουν κάθε χρόνο τόσο οι χώρες του Βορρά όσο και εκείνες του Νότου, πόρους ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη των πληθυσμών) συνίσταται στο ότι ένα Κοινοβούλιο απαγορεύει σε όλα τα φυσικά πρόσωπα και σε όλες τις επιχειρήσεις που λειτουργούν στην επικράτειά του να πραγματοποιήσουν τη παραμικρή συναλλαγή μέσω των φορολογικών παραδείσων, επί ποινή προστίμου ίσου ποσού. Πέρα από αυτά, πρέπει να ξεριζωθούν αυτά τα μαύρα βάραθρα της οικονομίας, των εγκληματικών λαθρεμπορίων, της διαφθοράς, της εγκληματικότητας με μανικετόκουμπα και γραβάτα.
Η φοροδιαφυγή στερεί τη κοινωνία από σημαντικούς πόρους και υπονομεύει την απασχόληση. Πρέπει να διατεθούν στις οικονομικές υπηρεσίες τα κατάλληλα δημόσια μέσα για να αγωνιστούν αποτελεσματικά ενάντια σε αυτή τη φοροδιαφυγή. Τα αποτελέσματα πρέπει να δημοσιοποιούνται και οι ένοχοι να τιμωρούνται αυστηρά.

4. Να χαλιναγωγήσουμε τις χρηματαγορές, ειδικότερα μέσα από τη δημιουργία ενός μητρώου ιδιοκτητών τίτλων, την απαγόρευση των ακάλυπτων πωλήσεων και της κερδοσκοπίας σε μια σειρά τομέων. Να δημιουργήσουμε ένα δημόσιο ευρωπαϊκό πρακτορείο αξιολόγησης.

Η κερδοσκοπία σε παγκόσμια κλίμακα είναι όσο πολλές φορές ο πλούτος που παράγεται στο πλανήτη. Η πολυπλοκότητα των χρηματιστικών μηχανισμών τους κάνουν να είναι εντελώς ανεξέλεγκτοι. Τα γρανάζια που βάζουν σε κίνηση αποδομούν τη πραγματική οικονομία. Η αδιαφάνεια των χρηματιστικών συναλλαγών είναι ο κανόνας. Για να φορολογήσουμε τους πιστωτές στη πηγή, πρέπει να τους ταυτοποιήσουμε. Η δικτατορία των χρηματαγορών πρέπει να σταματήσει. Η κερδοσκοπία πρέπει να απαγορευτεί σε μια ολάκερη σειρά δραστηριοτήτων. Πρέπει να απαγορευτεί η κερδοσκοπία πάνω στους τίτλους του δημόσιου χρέους, στα νομίσματα, στα τρόφιμα (5). Οι ακάλυπτες πωλήσεις πρέπει επίσης να απαγορευτούν και τα Credit Default Swaps πρέπει να ρυθμιστούν αυστηρά. Πρέπει να κλείσουν οι αγορές over the counter παράγωγων προϊόντων που είναι αληθινές μαύρες τρύπες, που ξεφεύγουν από κάθε ρύθμιση και επιτήρηση.
Ο τομέας των πρακτορείων αξιολόγησης πρέπει επίσης να μεταρρυθμιστεί και να πλαισιωθεί αυστηρά. Αντί να είναι εργαλείο αντικειμενικής επιστημονικής αξιολόγησης, είναι οργανικοί παίκτες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και πολλές φορές πυροδότησαν κοινωνικές καταστροφές. Πράγματι, η υποβάθμιση της αξιολόγησης μιας χώρας συνεπάγεται την αύξηση των επιτοκίων των δανείων που της χορηγούνται. Εξαιτίας αυτού, η οικονομική κατάσταση αυτής της χώρας επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο. Το γεγονός ότι οι κερδοσκόποι συμπεριφέρονται σαν τα πρόβατα δεκαπλασιάζει τις δημιουργούμενες δυσκολίες που θα γίνουν ακόμα πιο δυσβάστακτες για τους πληθυσμούς. Η μεγάλη υποταγή των πρακτορείων αξιολόγησης στους βορειοαμερικανικούς χρηματοπιστωτικούς κύκλους κάνει ώστε αυτά τα πρακτορεία αξιολόγησης να αποτελούν ένα μείζονα παίκτη στο διεθνές επίπεδο, η ευθύνη των οποίων στο ξέσπασμα και στην εξέλιξη των κρίσεων δεν έχει φωτιστεί από τα ΜΜΕ. Η οικονομική σταθερότητα των ευρωπαϊκών χωρών εναποτέθηκε στα χέρια αυτών των πρακτορείων αξιολόγησης, χωρίς να υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί, χωρίς μέσα σοβαρού ελέγχου από μέρους του δημοσίου. Η δημιουργία ενός δημοσίου πρακτορείου αξιολόγησης είναι υποχρεωτική για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο.

5. Να θέσουμε τις τράπεζες του δημόσιου τομέα υπό τον έλεγχο των πολιτών.

Μετά από δεκαετίες χρηματιστικών παραστρατημάτων και ιδιωτικοποιήσεων, είναι πια ώρα να περάσει ο πιστωτικός τομέας στο δημόσιο. Τα Κράτη πρέπει να ανακτήσουν την ικανότητά τους να ελέγχουν και να προσανατολίζουν την οικονομική και χρηματοπιστωτική δραστηριότητα. Πρέπει επίσης να διαθέτουν εργαλεία για να κάνουν επενδύσεις και να χρηματοδοτήσουν τις δημόσιες δαπάνες μειώνοντας στο ελάχιστο τη προσφυγή σε δάνεια από ιδιωτικά ή/και ξένα ιδρύματα. Πρέπει να απαλλοτριώσουμε χωρίς αποζημίωση τις τράπεζες για να τις μεταβιβάσουμε στο δημόσιο τομέα υπό τον έλεγχο των πολιτών.

Σε μερικές περιπτώσεις, η απαλλοτρίωση ιδιωτικών τραπεζών μπορεί να έχει κόστος για το Κράτος εξαιτίας των χρεών που θα μπορούσαν να έχουν συσσωρεύσει. Το εν λόγω κόστος πρέπει να καλυφθεί από τα γενικά περιουσιακά στοιχεία των μεγαλομετόχων. Πράγματι, οι ιδιωτικές εταιρίες που είναι μέτοχοι των τραπεζών και που τις οδήγησαν στην άβυσσο ενώ ταυτόχρονα έκαναν μεγάλα κέρδη έχουν ένα μέρος της περιουσίας τους σε άλλους τομείς της οικονομίας. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε μια κάποια αφαίμαξη από τη γενική περιουσία των μετόχων. Το ζητούμενο είναι να αποφύγουμε όσο γίνεται περισσότερο να κοινωνικοποιήσουμε τις ζημιές. Το ιρλανδικό παράδειγμα είναι εμβληματικό, ο τρόπος με τον οποίο έγινε η εθνικοποίηση της Irish Allied Bank είναι απαράδεκτος, πρέπει να βγάλουμε τα διδάγματά του.

6. Να κοινωνικοποιήσουμε τις πολυάριθμες επιχειρήσεις και υπηρεσίες που ιδιωτικοποιήθηκαν από το 1980.

Ένα χαρακτηριστικό αυτών των τριάντα τελευταίων χρόνων ήταν η ιδιωτικοποίηση πολλών δημόσιων επιχειρήσεων και υπηρεσιών. Από τις τράπεζες στο βιομηχανικό τομέα περνώντας από το ταχυδρομείο, τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια και τις μεταφορές, οι κυβερνήσεις παρέδωσαν στον ιδιωτικό τομέα ολάκερα μεγάλα κομμάτια της οικονομίας, χάνοντας έτσι κάθε ικανότητά τους να ρυθμίζουν την οικονομία. Αυτά τα δημόσια αγαθά, απόρροια της συλλογικής δουλειάς, πρέπει να επιστρέψουν στο δημόσιο χώρο. Το ζητούμενο θα είναι να δημιουργήσουμε νέες δημόσιες επιχειρήσεις και να προσαρμόσουμε τις δημόσιες υπηρεσίες στις ανάγκες του πληθυσμού ώστε να απαντήσουμε ειδικότερα στη προβληματική της κλιματικής αλλαγής, με π.χ. τη δημιουργία μιας δημόσιας υπηρεσίας μόνωσης των κατοικιών.

7. Μα μειώσουμε ριζικά το χρόνο εργασίας για να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας ενώ ταυτόχρονα αυξάνουμε τους μισθούς και τις συντάξεις.

Η διαφορετική αναδιανομή του πλούτου είναι η καλύτερη απάντηση στη κρίση. Το μερίδιο του παραγόμενου πλούτου που προορίζεται στους μισθωτούς μειώθηκε καθαρά εδώ και πολλές δεκαετίες, ενώ οι πιστωτές και οι επιχειρήσεις αύξησαν τα κέρδη τους για να τα αφιερώσουν στη κερδοσκοπία. Αυξάνοντας τους μισθούς, όχι μόνο επιτρέπουμε στους πληθυσμούς να ζήσουν αξιοπρεπώς, αλλά και ενισχύουμε τα μέσα που εξυπηρετούν τη χρηματοδότηση της κοινωνικής προστασίας και των συνταξιοδοτικών καθεστώτων.
Μειώνοντας το χρόνο εργασίας χωρίς μείωση μισθού και δημιουργώντας θέσεις απασχόλησης, βελτιώνουμε τη ποιότητα ζωής των εργαζομένων, προσφέρουμε μια θέση απασχόλησης σε εκείνες και εκείνους που ψάχνουν για δουλειά. Η ριζική μείωση του χρόνου εργασίας προσφέρει επίσης τη δυνατότητα να εφαρμόσουμε έναν άλλο ρυθμό ζωής, ένα διαφορετικό τρόπο να ζούμε κοινωνικά απομακρυνόμενοι από τον καταναλωτισμό. Ο χρόνος που κερδίζεται προς όφελος της αναψυχής και του ελεύθερου χρόνου πρέπει να επιτρέψει την αύξηση της ενεργού συμμετοχής των ανθρώπων στη πολιτική ζωή, στην ενίσχυση της αλληλεγγύης, των εθελοντικών δραστηριοτήτων και στη πολιτιστική δημιουργία.

8. Να επανιδρύσουμε δημοκρατικά μια άλλη Ευρωπαϊκή Ένωση θεμελιωμένη πάνω στην αλληλεγγύη.

Πολλές διατάξεις των συνθηκών που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωζώνη και τη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να καταργηθούν. Για παράδειγμα, πρέπει να καταργηθούν τα άρθρα 63 και 125 της Συνθήκης της Λισσαβόνας που απαγορεύουν κάθε έλεγχο των κινήσεων των κεφαλαίων και κάθε βοήθεια σε ένα Κράτος σε δυσκολία. Πρέπει επίσης να εγκαταλειφθεί το Σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης. Πέρα από αυτά, πρέπει να αντικαταστήσουμε τις παρούσες συνθήκες με νέες στο πλαίσιο μιας αληθινής δημοκρατικής συντακτικής διαδικασίας ώστε να καταλήξουμε σε ένα σύμφωνο αλληλεγγύης των λαών για την απασχόληση και την οικολογία.
Πρέπει να αναθεωρήσουμε ολοκληρωτικά τη νομισματική πολιτική καθώς και το καθεστώς και τη πρακτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η ανικανότητα της πολιτικής εξουσίας να επιβάλλει στην ΕΚΤ να εκδίδει νόμισμα αποτελεί πολύ σοβαρό μειονέκτημα. Δημιουργώντας αυτή την ΕΚΤ πάνω από τις κυβερνήσεις και άρα τους λαούς, η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε μια καταστροφική επιλογή, εκείνη της υποταγής του ανθρώπινου στην οικονομία, αντί για το αντίστροφο.

Ενώ πολλά κοινωνικά κινήματα κατάγγελναν τα υπερβολικά δύσκαμπτα και βαθύτατα απροσάρμοστα καθεστώτα της, η ΕΚΤ υποχρεώθηκε στο αποκορύφωμα της κρίσης να αλλάξει τη στάση της και να μεταβάλει κατεπειγόντως το ρόλο που της είχαν αναθέσει. Δυστυχώς, δέχτηκε να το κάνει για τους άσκημους λόγους: όχι για να λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα των λαών, αλλά για να προστατεύονται τα συμφέροντα των πιστωτών. Και αυτό είναι η απόδειξη ότι τα χαρτιά πρέπει να ξαναμοιραστούν: η ΕΚΤ πρέπει να μπορεί να χρηματοδοτεί κατευθείαν τα Κράτη που νοιάζονται να πετύχουν κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς στόχους οι οποίοι ενσωματώνονται τέλεια στις θεμελιώδεις ανάγκες των πληθυσμών.
Σήμερα, εξαιρετικά διαφορετικές οικονομικές δραστηριότητες, όπως η επένδυση στη δημιουργία ενός νοσοκομειακού κέντρου ή ένα εντελώς κερδοσκοπικό σχέδιο, χρηματοδοτούνται με παρόμοιο τρόπο. Η πολιτική εξουσία πρέπει τουλάχιστον να σκεφτεί να επιβάλλει πολύ διαφορετικά κόστη στα μεν και στα δε: χαμηλά επιτόκια πρέπει να επιφυλαχθούν σε επενδύσεις κοινωνικά δίκαιες και οικολογικά βιώσιμες, επιτόκια πολύ υψηλά, ή ακόμα και απαγορευτικά όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, για εγχειρήματα κερδοσκοπικού τύπου, που είναι επίσης επιθυμητό να απαγορευτούν εντελώς σε μερικούς τομείς (βλέπε παραπάνω).

Μια Ευρώπη βασισμένη στην αλληλεγγύη και στη συνεργασία πρέπει να επιτρέπει να γυρίσουμε τη πλάτη στον ανταγωνισμό και στο συναγωνισμό, που τραβούν «προς τα κάτω». Η νεοφιλελεύθερη λογική οδήγησε στη κρίση και αποκάλυψε την αποτυχία του. Έσπρωξε τους κοινωνικούς δείκτες προς τα κάτω: λιγότερη κοινωνική προστασία, λιγότερη απασχόληση, λιγότερες δημόσιες υπηρεσίες. Οι λίγοι που επωφελήθηκαν από αυτή τη κρίση το κατάφεραν ποδοπατώντας τα δικαιώματα της πλειοψηφίας των άλλων. Οι ένοχοι κέρδισαν, τα θύματα πληρώνουν! Αυτή η λογική, που διέπει όλα τα ιδρυτικά κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με επικεφαλής το Σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης, πρέπει να συντριβεί: είναι πια ανυπόφορη. Μια άλλη Ευρώπη, βασισμένη στη συνεργασία μεταξύ Κρατών και στην αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, πρέπει να αποτελέσει τον στόχο κατά απόλυτη προτεραιότητα. Για αυτό, οι δημοσιονομικές και φορολογικές πολιτικές πρέπει όχι να γίνουν ομοιόμορφες, μια και οι ευρωπαϊκές οικονομίες παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές, αλλά να συντονιστούν προκειμένου να αναδυθεί μια λύση «προς τα πάνω». Συνολικές πολιτικές σε ευρωπαϊκή κλίμακα, που περιλαμβάνουν μαζικές δημόσιες επενδύσεις για τη δημιουργία δημόσιων θέσεων εργασίας σε βασικούς τομείς (από τις υπηρεσίες γειτονιάς στις ανανεώσιμες ενέργειες, και από τη πάλη ενάντια στη κλιματική αλλαγή μέχρι τους βασικούς κοινωνικούς τομείς), πρέπει να επιβληθούν.
Αυτή η άλλη εκδημοκρατισμένη Ευρώπη πρέπει, για τη CADTM, να εργαστεί για να επιβάλει αδιαπραγματεύσιμες αρχές: ενίσχυση της φορολογικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, επιλογές στραμμένες προς την ανύψωση του επιπέδου και της ποιότητας ζωής των κατοίκων της, αφοπλισμός και ριζική μείωση των στρατιωτικών δαπανών (συμπεριλαμβανομένης της απόσυρσης των ευρωπαϊκών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ), βιώσιμες ενεργειακές επιλογές χωρίς προσφυγή στη πυρηνική ενέργεια, άρνηση των γενετικά μεταλλαγμένων οργανισμών (ΓΜΟ). Πρέπει επίσης δίχως άλλο να τερματίσει τη πολιτική της περιχαρακωμένου φρουρίου απέναντι στους υποψήφιους μετανάστες, για να γίνει δίκαιος και αληθινά αλληλέγγυος εταίρος των λαών του Νότου του πλανήτη μας.

Σημειώσεις:
(1) Βλέπε www.cadtm.org/IMG/pdf/Tract... Αναπαράγουμε εδώ αυτές τις οκτώ προτάσεις επικαιροποιώντας και αναπτύσσοντάς τες.
(2) Βλέπε Eric Toussaint, Banque mondiale: le Coup d’Etat permanent, CADTM-Syllepse-Cetim, 2006, κεφάλαιο 4.
(3) Το μυαλό μας πάει στην Ιρλανδία που επιβάλει ένα συντελεστή μόνο 12,5% στα κέρδη των εταιριών.
(4) Αναφέρουμε ότι αυτό το ποσοστό του 90% είχε επιβληθεί τους πλούσιους επί προεδρίας Φραγκλίνου Ρούζβελτ στις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1930.
(5) Βλέπε Damien Millet και Eric Toussaint, La Crise, quelles crises?, Aden-CADTM-Cetim, 2010, κεφάλαιο 6.
(6) Οι ακάλυπτες πωλήσεις επιτρέπουν να κερδοσκοπείς πάνω στη πτώση ενός τίτλου πουλώντας προθεσμιακά αυτό το τίτλο ενώ ούτε καν τον διαθέτεις. Οι γερμανικές αρχές απαγόρευσαν τις ακάλυπτες πωλήσεις ενώ οι γαλλικές αρχές και εκείνες άλλων χωρών αντιτίθενται σε αυτό το μέτρο.

Η αθλιότητα της νέας αλλαγής, του Κώστα Βεργόπουλου

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Ποιοι στοιχηματίζουν σήμερα στην κρατική χρεοκοπία, αποσκοπώντας σε οικονομικά και πολιτικά οφέλη; Φυσικά, αυτοί που επέβαλαν την έννοια του κράτους ως πρόβλημα, απορρίπτοντας εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα διορθωτικής δράσης του στην οικονομία και την κοινωνία. Τόσο ο δεξιός δογματισμός όσο και ο αριστερός ποτέ δεν αποδέχθηκαν το ρυθμιστικό ρόλο του κράτους.

Ωστόσο, το δημόσιο έλλειμμα και χρέος επιρρίπτουν τα βάρη στο σύνολο των φορολογουμένων, ενώ αποφέρουν οφέλη σε ορισμένες, κατά περίπτωση, κατηγορίες. Επωφελούνται οι φοροαπαλλασσόμενοι και οι φοροδιαφεύγοντες, αλλά μπορούν επίσης να επωφελούνται οι κοινωνικά αδύναμοι, που χρειάζονται κοινωνική προστασία και αλληλεγγύη. Οταν σήμερα περικόπτονται δημόσιες δαπάνες, ποιος άραγε αμφιβάλλει ότι αυτό συντελείται εις βάρος αδυνάμων και προς όφελος ισχυρών; Ποιος άραγε αμφιβάλλει ότι η εξισορρόπηση του δημοσιονομικού ισοζυγίου επιδιώκεται σήμερα εις βάρος της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης; Η τρέχουσα κρίση δημοσίου χρέους και ελλείμματος δεν αφορά μόνον τη σχέση του κράτους είτε με τις ανώνυμες διεθνείς αγορές χρήματος είτε με τις εγχώριες και επώνυμες. Αφορά, ακόμη περισσότερο, τη βασική σχέση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

Στην Ευρωπαϊκή Ενωση των 27, τα έσοδα από την άμεση φορολογία εισοδήματος και περιουσίας ανέρχονται κατά μέσο όρο σε 12% του ΑΕΠ, ενώ στη χώρα μας φθάνουν μόλις το 6,7%. Ακόμη και στην Ιρλανδία, που στιγματίζεται διεθνώς για «αθέμιτη» μείωση του συντελεστή άμεσης φορολογίας, τα έσοδα από αυτήν ανέρχονται σε 10,5% του ΑΕΠ.

Στη Δανία, τα αντίστοιχα έσοδα ανέρχονται σε 30% του ΑΕΠ, στη Βρετανία σε 16%. Η χώρα μας παραμένει μεταξύ των τελευταίων στην απόδοση άμεσης φορολογίας και μοιραία συγκρίνεται με διεθνείς φορολογικούς παραδείσους, που βρίσκονται σε καραντίνα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Εάν η ελληνική φορολογία ευθυγραμμιζόταν με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, δεν θα υπήρχε πρόβλημα υπερβολικού ελλείμματος.

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα υπόλογη στην Ευρώπη λόγω πολλαπλών γραφικών αιτιάσεων (σύνταξη στα 45, συχνές βραδινές συνεστιάσεις κ.λπ.), ενώ συστηματικά παρασιωπώνται η πρωτοφανής έκταση της φοροδιαφυγής και η απαράδεκτα χαμηλή φοροεισπρακτική ικανότητά της. Εφ' όσον εξ αυτού επωφελούνται τα υψηλά εισοδήματα και ο μεγάλος πλούτος, εύλογο είναι να προεξοφλείται σύμπραξη της εξουσίας σε αυτό. Οταν στην Ελλάδα κυκλοφορούν περισσότερα «Τσερόκι» και «Καγιέν» από ό,τι στα Αραβικά Εμιράτα, ενώ παράλληλα το βάρος της δημοσιονομικής ισοσκέλισης επιρρίπτεται αποκλειστικά στους συνταξιούχους και μισθοσυντήρητους, ποιος αμφιβάλλει για τον απροκάλυπτα ταξικό χαρακτήρα της φορολογικής πολιτικής, αλλά και για την οικονομική αναποτελεσματικότητά της; Ακολουθώντας τις Γραφές, οι κυβερνήσεις μας σε όσους έχουν πολλά χαρίζουν κι άλλα, ενώ από όσους δεν έχουν, αφαιρούν όλα, ακόμη και τα αναγκαία για την επιβίωση. Αυτό δεν εμπεδώνει την πολιτεία και την οικονομία, αλλά υπονομεύει αμφότερες.

Στην πρόσφατη δεκαετία, η παραγωγικότητα της εργασίας στη χώρα μας αυξήθηκε κατά 25%, ωστόσο οι πραγματικοί μισθοί παρέμειναν στάσιμοι: δεν αυξήθηκαν, αλλά ούτε μειώθηκαν. Με το Μνημόνιο, εγκαινιάζεται αποσύνδεση των μισθών από την εξέλιξη των τιμών. Με τις περικοπές δαπανών για συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς, η χώρα με τη χαμηλότερη στην Ευρώπη κοινωνική προστασία διευρύνει την ανισότητα μεταξύ των πολιτών, αλλά και την καθυστέρηση έναντι των εταίρων της.

Με την εκποίηση κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, νερού, ηλεκτρικού, ταχυδρομείων, σιδηροδρόμων, αυτοκινητοδρόμων, λιμενικών εγκαταστάσεων, αερολιμένων, περιορίζονται ακόμη περισσότερο τα δημόσια έσοδα και συνεπώς η δυνατότητα άσκησης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής στο άμεσο μέλλον. Με την υπογραφή της, η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύθηκε να περιορίσει όχι μόνον τις δαπάνες, αλλά και τα έσοδά της κατά 12 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, σε 33%, παρ' όλο που στην Ευρωπαϊκή Ενωση ανέρχονται σε 48% του ΑΕΠ.

Ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι «αναδιαρθρώνει» τη χώρα, ωστόσο το μόνο που πραγματικά κάνει είναι ότι αποδυναμώνει και αφοπλίζει το κράτος από κάθε δυνατότητα διορθωτικής πολιτικής, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, στην οποία επεκτείνεται ο οικονομικός και κοινωνικός ρόλος του. Ασφαλώς, η χώρα οφείλει να αλλάξει, ωστόσο οι αλλαγές θα έπρεπε να βασίζονται στην κινητοποίηση και συμμετοχή των πολιτών, όχι στο στιγματισμό και την ενοχοποίησή τους. Εξάλλου, η απομείωση της κρατικής παρουσίας δεν διορθώνει τις ανισότητες, αλλά τις αποχαλινώνει ακόμη περισσότερο. Οι επαγγελλόμενες «αλλαγές» δεν αλλάζουν την κοινωνία, αλλά εξουδετερώνουν το εργαλείο της ενδεχόμενης αλλαγής της. Ισως αυτό είναι προτιμότερο, ώστε να συνειδητοποιηθεί η αθλιότητα σε όλο το μεγαλείο της.

kvergo@gmail.com

Ο Συντηρητισμός και ο Ατομισμός σε αντιπαράθεση με Προοδευτικές Πολιτικές και Κοινωνικές Αρχές ''της γενιάς των700 ευρώ''

Πέμπτη, 28 Απριλίου 2011

Συνομιλώντας με έναν φίλο από τη γενιά των 700 ευρώ που δεν θέλει να ξέρει τίποτε από όσα γράφουμε εδώ

Πριν από ένα μήνα περίπου, στο post με την ανοιχτή επιστολή προς το ΚΚΕ, στάλθηκε εδώ ένα σχόλιο από κάποιον, υποθέτουμε, σπάνιο αναγνώστη κι ακόμα πιο σπάνιο σχολιαστή —αυτό το ξέρουμε.

Καθώς δεν είναι οπαδός της Αριστεράς, στη μικρή συζήτηση που ακολούθησε διατύπωσε, συνοπτικά, αρκετά από τα συμπεράσματα τα οποία τον έχουν οδηγήσει σε αυτή την απέναντι από εμάς πολιτική θέση και στην αδιαφορία του για όσα γράφουμε. Και σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο έβγαλε όλη του την αγανάκτηση για μας (όχι προσωπική αγανάκτηση, να εξηγούμαστε, πολιτική):

«Εμένα με ενδιαφέρει να βρω δουλειά στο αντικείμενό μου [Σημ. συντ.: ηλεκτρονικός μηχανικός με μάστερ στα ενεργειακά συστήματα και το περιβάλλον], με ενδιαφέρει ένα μικρό κράτος γιατί έχει αποδειχτεί ότι είναι ανίκανο πέρα των βασικών, με ενδιαφέρει να υπάρχουν ελεύθερα και ανοιχτά πανεπιστήμια που θα παράγουν έρευνα χωρίς ίχνος κομματικοποίησης, με ενδιαφέρει να μην ασχολούμαι με συνδικαλιστές, εργατοπατέρες, βολεμένους επαναστάτες αριστερούς κ.λπ. Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνει η Αριστερά, που το μόνο που ξέρει είναι η ρητορεία, οι πορείες, οι παράλογες εξαγγελίες στου στυλ 1100 ευρώ σε κάθε άνεργο χωρίς προϋποθέσεις, δεν με ενδιαφέρει για ποιο λόγο μαλώνετε μεταξύ σας, δεν με ενδιαφέρει το μ-λ ΚΚΕ, δεν με ενδιαφέρει το λ-μ ΚΚΕ, δεν με ενδιαφέρουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν με ενδιαφέρουν οι απεργίες πείνας λαθρομεταναστών, δεν με ενδιαφέρουν οι μπαχαλάκηδες. Αν κοιτάξεις και λίγο έξω από τον κύκλο σου θα δεις ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν της G700 το θεματολόγιο του blog. Όχι ότι δεν είναι ενδιαφέρον για κάποιους που το χόμπι τους είναι η Αριστερά (όλοι χρειαζόμαστε ένα χόμπι), απλώς την γενιά των 700 ευρώ δεν την νοιάζει καθόλου».

Τότε, του είχαμε υποσχεθεί ότι θα συνεχίζαμε εκείνο τον διάλογο με ένα post. Σήμερα, εκπληρώνουμε αυτή την υπόσχεση, εστιάζοντας στις παραπάνω απόψεις του. Δεν μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι ο φίλος Παναγιώτης (έτσι υπογράφει) θα το διαβάσει και θα συνεχίσει την κουβέντα. Αλλά, κι αυτό να μη γίνει, το post δεν θα πάει χαμένο. Πολλοί από τη γενιά μας θα συνυπέγραφαν με ενθουσιασμό τα λόγια του Παναγιώτη. Έτσι λοιπόν, είναι σαν να μιλάμε σε όλους αυτούς. Αν όχι ο Παναγιώτης, μπορεί κάποιοι άλλοι να πάρουν το λόγο.

Πες μου τα παραμύθια που άκουγες μικρός να σου πω ποιος είσαι!

Δεν ξέρουμε πόσοι το σκέφτονται, αλλά εμείς το έχουμε πάντα στο μυαλό μας από τότε που μας το επισήμανε ένα από τα επίτιμα μέλη μας: Η πλειοψηφία των νέων της γενιάς μας τελείωσε το Λύκειο μέσα στα επτά από τα οκτώ χρόνια της παντοκρατορίας Σημίτη. Πιο συγκεκριμένα, αν παραμείνουμε στον πιο ευρέως αποδεκτή ηλικιακή οριοθέτησή μας (νέοι 25 – 35 ετών), τότε, μερικές απλές αριθμητικές πράξεις μας δείχνουν ότι όλοι, από τους σημερινούς εικοσιεξάρηδες μέχρι και τους τριαντατριάρηδες, έχουν τελειώσει το Λύκειο επί Σημίτη. Δηλαδή την περίοδο κατά την οποία διαμορφώθηκαν οι βασικοί άξονες της κυρίαρχης αφήγησης, οι νέες «Μεγάλες Ιδέες του Έθνους»: αυτές του δυτικότροπου «εκσυγχρονισμού», της εκστρατείας κατά του «λαϊκισμού», του «εξορθολογισμού» της κρατικής μηχανής, της «ισχυρής» Ελλάδας που έβγαινε στο παγκόσμιο προσκήνιο με την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2οο4… Λίγο αργότερα ήρθε και ο μύθος του «λαϊκού» καπιταλισμού μέσα από την αεικίνητη μηχανή δημιουργίας εισοδημάτων για τον λαό, του Χρηματιστηρίου, και, βεβαίως βεβαίως η αψευδής απόδειξη της εθνικής ισχύος με την ένταξή μας στην ευρωζώνη που κατοχύρωνε τη «διαρκή πρόοδο» και την πραγματική σύγκλιση με τις προηγμένες χώρες και, επομένως, δικαιολογούσε κάθε ενατένιση του μέλλοντος με αισιοδοξία. Όλα αυτά, εννοείται, μέσα στα πλαίσια της θριαμβεύτριας φιλελεύθερης δημοκρατίας των ανοιχτών (καπιταλιστικών) οριζόντων και της διαρκούς υπενθυμητικής διεκτραγώδησης των «κακών» της Ιστορίας, που αποπειράθηκαν να υλοποιήσουν «εγκληματικά επικίνδυνες ουτοπίες» με «τραγικά αποτελέσματα για τους λαούς τους». Και, φυσικά, με τα μεγάφωνα που κήρυτταν τον παγκόσμιο και παγκοσμιοποιημένο λόγο του Κυρίου (κεφαλαίου) στη διαπασών: Προσαρμογή και προσαρμοστικότητα στις «νέες συνθήκες», οι οποίες προέκυψαν «φυσικά», αφού άλλωστε συνάδουν με την «ατομικιστική και ελεύθερη φύση» του ανθρώπου, προθυμία στην ανάληψη των ατομικών ευθυνών και του ρίσκου που αναλογούν στον καθένα και ανταγωνισμός μέχρι τελικής πτώσεως, αφού μόνο αυτός φέρνει στην επιφάνεια τις καλύτερες αρετές του ανθρώπου. Στο τέλος όλων αυτών, η Μεγάλη Υπόσχεση: The Sky Is The Limit!

Βέβαια, στη δεύτερη τετραετία Σημίτη άρχισε να γίνεται φανερό ότι η Μεγάλη Υπόσχεση δεν αφορούσε σε όλους, αλλά στα επιχειρηματικά κέρδη που καρπωνόντουσαν τη μερίδα του λέοντος από τη σταθερά μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ κάθε χρόνο, με το μερίδιο που αντιστοιχούσε στην εργασία να μειώνεται κι αυτό σταθερά. Ο Σημίτης έφυγε (με τις λεμονόκουπες) και ήρθε η «λαϊκή Δεξιά» να «αποκαταστήσει τις αδικίες». Τις «αποκατέστησε» όπως τις αποκατέστησε, αλλά για τους εργαζόμενους δεν άλλαξε κάτι: εξακολουθούσαν να τη βγάζουν με τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι. Παρ’ όλα αυτά, κέρδισε και τις δεύτερες εκλογές, ο ΓΑΠ παρά λίγο να χάσει το θρόνο του, αλλά επέζησε για να κερδίσει τις τρίτες και φαρμακερές.

Αυτό έγινε όταν ανακάλυψε ότι «λεφτά υπάρχουν» (σε αντίθεση με τον Καραμανλή που είπε «λαέ να σφίξεις κι άλλο το ζωνάρι»). Τότε αναθάρρησαν όλοι: «Λεφτά υπάρχουν! Λεφτά υπάρχουν!», έλεγαν ο ένας στον άλλο με ανακούφιση. Το άκουσε και η γενιά μας, για την ακρίβεια το «προοδευτικό» κομμάτι της, και αναθάρρησε κι αυτή. Τόσο που, δια μέσω του επίσημου οργάνου της, του g700.blogspot.com, πρότεινε να μας δίνει λέει το κράτος και επίδομα ενοικίου, για να διευκολύνει «το άνοιγμα των φτερών μας», μακριά από την πατρική στέγη! Από εκεί και πέρα αφηνόταν να εννοηθεί, πάλι: The Sky Is The Limit!

The Sky Is The Limit (but where is the sky?)

Μ’ αυτή την ιδεολογία που συνοπτικά περιγράψαμε παραπάνω λοιπόν διαπαιδαγωγημένη, καλείται σήμερα η γενιά μας να αντιμετωπίσει τη μαύρη αλήθεια: Λεφτά δεν υπάρχουν κι ο μόνος τρόπος να βρεθούν είναι να τα πάρουν από όσους μπορούν να ζήσουν μόνο εκμισθώνοντας την εργασία τους (με το μήνα, τη βδομάδα, τη μέρα, ή το κομμάτι). Κι αυτό σημαίνει συνεχή απαξίωση της εργασίας μέχρι το σημείο που θα είναι αρκετά ελκυστική η τιμή της για να την «αγοράσει» το κεφάλαιο με όρους που θα το συμφέρουν, αλλά πάντα με την «ελεύθερη» συναίνεση των εργαζομένων, όπως ταιριάζει σε μια ευνομούμενη, φιλελεύθερη αστική δημοκρατία… Όλα τα παραπάνω, στην καλύτερη περίπτωση. Σε μια χειρότερη εκδοχή δεν θα έχουμε ούτε αυτό. Όπως ο φίλος Παναγιώτης που είναι στην ανεργία.

Είναι στην ανεργία, παρά το ότι έκανε ότι του ζητούσαν οι κήρυκες της Νέας Εποχής. Στρώθηκε στο διάβασμα, έκανε καλές σπουδές σε αναπτυσσόμενο κλάδο και φρόντισε να εξειδικευθεί σε τομείς επίσης «πρώτης ζήτησης». Όλα αυτά με κόπο. Κι όμως δουλειά στο αντικείμενό του δεν έχει. Το σύστημα της «διαρκούς προόδου» φαίνεται ότι στην περίπτωσή του δεν δουλεύει, κόλλησε. Παρά το ότι φρόντισε να καταστεί «απασχολήσιμος», δουλειά γιοκ!

Τις πταίει; Για τον Παναγιώτη, για τον κάθε Παναγιώτη, Χρήστο, Ελένη, Δήμητρα, Γιώργο, Έφη, Κώστα, Σπύρο, Μαρίνα, κατ’ αρχήν φταίει το μεγάλο κράτος. Δεν έχει σημασία αν το «μεγάλο κράτος» είναι όσο μεγάλο είναι στις άλλες και πιο «προηγμένες» ευρωπαϊκές χώρες (σε ορισμένες περιπτώσεις μικρότερο) και με το ίδιο πάνω-κάτω «κόστος», ως ποσοστό του ΑΕΠ. Ούτε πηγαίνει το μυαλό του στο ενδεχόμενο να έδινε το κράτος δουλειά, επειδή το σύστημα στο οποίο ομνύει δεν παρήγαγε θέσεις εργασίας. Δεν σκέπτεται καν ότι τα μεταπτυχιακά του τα πλήρωσε ο πατέρας δημόσιος υπάλληλος (για να μη μιλήσουμε για το πρώτο του αυτοκίνητο· αυτό ίσως να του το πλήρωσε η μητέρα υπάλληλος ΔΕΚΟ). Τίποτε δεν σκέπτεται ο Παναγιώτης. Θέλει μόνο μικρό κράτος. Πιστεύει ότι αν μικρύνει το κράτος, το κεφάλαιο θα επενδύσει και θα βρει κι αυτός δουλειά, επιτέλους! Δεν έχει καταλάβει ακόμα ούτε καν πώς δουλεύει το αγαπημένο του σύστημα. Νομίζει ότι ο κεφαλαιοκράτης επενδύει για να βρει αυτός, ο Παναγιώτης, δουλειά, κι όχι για να βρει εκείνος περισσότερα κέρδη για τον εαυτό του! Και δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι το κεφάλαιο, εδώ και πολλά χρόνια, καθώς δεν βρίσκει πια διεξόδους «ικανοποιητικής» κερδοφορίας στις χώρες του ανεπτυγμένου (και κορεσμένου) καπιταλισμού, προτιμά να επενδύει μόνο εκεί που η τιμή της εργασίας είναι «ελκυστική» ή, ακόμα καλύτερα, να φτιάχνει πυραμίδες με ευφάνταστα χρηματιστηριακά προϊόντα. Εν ολίγοις, ο κόσμος το ’χει τούμπανο ότι το σύστημα της «διαρκούς προόδου», ο καπιταλισμός, έχει φρακάρει, κι ο Παναγιώτης ούτε καν κρυφό καμάρι!

Αντίθετα, εκείνο που έχει τούμπανο ο Παναγιώτης είναι οι όποιοι διαβρωμένοι συνδικαλιστές, οι όποιες ανέξοδες ρητορείες της Αριστεράς, οι όποιοι εκ του ασφαλούς αριστεροί «επαναστάτες» και οι όποιες ενδοαριστερές ανθρωποφαγίες.[1] Κι εδώ ταιριάζει η παροιμία που αναφέραμε λίγο παραπάνω, αλλά στην κανονική της εκδοχή: ο (αριστερός) κόσμος το ’χει τούμπανο κι ο Παναγιώτης κρυφό καμάρι! Προφανώς νομίζει ότι εμείς (και να ’μαστε μόνο εμείς!) δεν τα βλέπουμε όλα αυτά. Ή ότι τα βλέπουμε, αλλά μας αφήνουν παγερά αδιάφορους και δεν έχουμε γράψει ούτε λέξη! Προφανώς ή λιγότερο προφανώς: είναι πολύ βολικό να κάνεις κριτική εκ δεξιών, «ξεχνώντας» ότι κριτική για τα ίδια ζητήματα γίνεται και εξ αριστερών…

Και είναι πολύ βολικό, γιατί έτσι, απαλλοτριώνοντας δηλαδή την κριτική μόνο για τον εαυτό του και για όσους προσλαμβάνουν με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα, μπορεί: Μέσω της καταδίκης του εργατοπατερισμού να καταδικάσει την ίδια την ιδέα του συνδικαλισμού. Μέσω της αποκήρυξης της άκρατης κομματικοποίησης να αποκηρύξει την ίδια την ιδέα της πολιτικής οργάνωσης των εργαζομένων. Και μέσω τής κατάδειξης των ανεπαρκειών της Αριστεράς ή του εσωτερικού σπαραγμού της να καταδείξει την

την κατ’ αυτόν δομική και εγγενή αδυναμία της να δώσει λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας, τώρα και στο μέλλον.

Κι ακόμα, είναι πολύ βολικό, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο ο Παναγιώτης μπορεί με ήσυχη τη συνείδηση ότι κάνει το σωστό, να συνεχίσει τον ίδιο μονήρη δρόμο της αναζήτησης μιας κάποιας τύχης. Όπου, κατά τη διαδρομή, είναι υποχρεωμένος να παλέψει με θεούς και δαίμονες (δηλαδή με άλλους Παναγιώτηδες) για να προλάβει πρώτος να βρει μια θέση κάτω από τον ήλιο. Και μετά, όταν τη βρει, αν τη βρει, τι θα γίνεται μετά; Μετά θα πρέπει να παλεύει με την ίδια αποφασιστικότητα, για να την κρατήσει με νύχια και με δόντια, υπερασπίζοντάς την «έως θανάτου» από κάποιους άλλους. Κάποιους που θα βρεθούν αύριο στην ίδια θέση στην οποία βρίσκεται αυτός σήμερα. Κάποτε θα κουράζεται και θα χάνει, παρά την αποφασιστικότητά του. Και θα ξαναρχίζει πάλι. Έτσι, με πρόσκαιρες νίκες και διαρκή πάλη, θα βγάλει μια ολόκληρη ζωή ο Παναγιώτης. Μόνος εναντίον όλων!

Φίλε Παναγιώτη (κι εσείς όλοι που σκέφτεστε με τον ίδιο τρόπο):
Βγαίνει ρε γαμώτο μια ολόκληρη ζωή έτσι;

LEFTG700

[1] Θα λέγαμε πως δεν του αρέσουν οι ανθρωποφαγίες, αλλά προκύπτει ότι βλέπει το ζήτημα με κάποια «ελαστικότητα». Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που γράφει: «δεν με ενδιαφέρουν οι απεργίες πείνας λαθρομεταναστών». Δεν τον ενδιαφέρουν τώρα. Όταν όμως οι υπεργολάβοι μπαμπάδες μας αύξαναν το περιθώριο κέρδους τους (μας) από τα μεροκάματα πείνας και την ανασφάλιστη εργασία των μεταναστών (ή και το αίμα τους!), κατά την περίοδο των μεγάλων δημοσίων έργων, ήταν όλα ωραία και καλά!

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Eλληνικές τράπεζες πωλούν τίτλους δανείων σε εξωχώριες εταιρίες για να παρακάμψουν την εθνική νομοθεσία σε βάρος των ελλήνων δανειοληπτών

του Κώστα Κυριακόπουλου
Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=269833

Ενα οργουελικό διατραπεζικό φάντασμα πλανάται πάνω από τα κεφάλια χιλιάδων Ελλήνων δανειοληπτών που έχουν υποθηκεύσει ακίνητα ως εγγύηση. Αν πάει κάτι στραβά, που αυτό τον καιρό μόνο στραβά μπορεί να πάει, ξένες εταιρείες, με έδρες σε φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού, χτυπούν πόρτες, στέλνουν εξώδικες διαμαρτυρίες, κάνουν αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων, κοντολογίς, παίρνουν ακίνητα ή αυτοκίνητα, ό,τι είναι πιο προσιτό.
Ενας διεθνοποιημένος, αόρατος και πανίσχυρος εισπρακτικός ιστός που η τραπεζική αράχνη έχει απλώσει με περισσή μαεστρία.
Οι ελληνικές τράπεζες έχουν τα τελευταία χρόνια φτιάξει τον εξής μηχανισμό, που λόγω της κρίσης έχει πάρει μπροστά για τα καλά: Με σκοπό την αναζήτηση ρευστότητας έχουν ιδρύσει άλλες θυγατρικές εταιρείες, υπό τον γενικό χαρακτηρισμό «χαρτοφυλάκια εγγυήσεων» και εταιρείες «ειδικού σκοπού» με το 51% των μετοχών να ανήκει υποχρεωτικά στη μητρική. Πωλούν σε αυτές, ουσιαστικά στον εαυτό τους, τις προβληματικές συμβάσεις δανείων πελατών τους.
Αυτές οι εταιρείες αναζητούν άλλες τράπεζες ή θεσμικούς επενδυτές που θα αγοράσουν τις συμβάσεις αυτές με σκοπό να ενισχυθεί η ρευστότητα της τράπεζας από την οποία πήρε το δάνειο αυτός που πλέον αδυνατεί να πληρώσει.
Κι έτσι, η ξένη εταιρεία, το «χαρτοφυλάκιο εγγυήσεων» δηλαδή, αποκτά το δικαίωμα να εισπράξει τις απαιτήσεις της τράπεζας. Το σκηνικό είναι γνωστό στους οικονομικούς κύκλους, αλλά όχι στους καταναλωτές που παραλαμβάνουν έγγραφα απαιτήσεων από εταιρείες με ξενικούς τίτλους και έδρες στο Λονδίνο -σύμφωνα με τα έγγραφα που έχει η «Ε» στα χέρια της- ή αλλού.
Μέχρι τώρα όλα φαίνονται νόμιμα. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι ναι μεν η μεταβίβαση της διεκδίκησης σε τρίτο πρόσωπο περιλαμβάνεται στα ψιλά γράμματα των συμβάσεων, αλλά όταν η τράπεζα προχωρήσει στη μεταβίβαση οφείλει να ενημερώνει εγγράφως τον καταναλωτή, κάτι που δεν γίνεται. Κι έτσι ο πελάτης που βρέθηκε στη δύσκολη στιγμή, ενημερώνεται ξαφνικά ότι δεν χρωστάει στην Ελλάδα αλλά στην Αγγλία...

Η μεγάλη άγνωστη παγίδα

Πρόκειται για εταιρείες που υπάγονται σε ειδικά φορολογικά καθεστώτα και νομικά συστήματα.

Μία από τις πιο σημαντικές συνέπειες της λειτουργίας αυτών των εταιρειών για τους Ελληνες δανειολήπτες είναι η εξής: Για παράδειγμα, κάποιος για δάνειο 30.000 ευρώ έχει υποθηκεύσει την ακίνητη περιουσία του και αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε δόση, ας πούμε, 600 ευρώ τον μήνα λόγω της αποδεδειγμένης μείωσης των αποδοχών του οι οποίες μειώθηκαν στα 1.200 ευρώ μηνιαίως. Τότε, βάσει εσωτερικής εγκυκλίου μιας ιδιωτικής τράπεζας, η οποία στηρίζεται σε γενικότερη οδηγία της Τραπέζης της Ελλάδος, απολαμβάνει το δικαίωμα να μην πληρώνει περισσότερα από το 40% του ετήσιου εισοδήματός του για στεγαστικά προϊόντα.

Σε περίπτωση καταναλωτικών το ποσοστό είναι μικρότερο, 30%, καθώς η έκθεση της τράπεζας σε κίνδυνο είναι μεγαλύτερη. Κάτι που ακούγεται σχετικώς δίκαιο. Στην περίπτωση, όμως, που το αίτημα διεκδικείται να ικανοποιηθεί από εταιρεία που λειτουργεί υπό το βρετανικό, φέρ' ειπείν, νομικό καθεστώς, τότε η ίδια δεν είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί την οποιαδήποτε εγκύκλιο. Δηλαδή, η ξένη εταιρεία δεν θα μειώσει τις απαιτήσεις της στην περίπτωση των κουρεμένων αποδοχών του Ελληνα δανειολήπτη, όπως θα έκανε μια ελληνική.

Αυτή την περίοδο, οι εταιρείες που έχουν ιδρύσει όλες οι ελληνικές τράπεζες είναι περίπου είκοσι. Σύμφωνα με μια λίστα που έχει η «Ε» στα χέρια της όλες -στα ονόματά τους παρουσιάζονται βασικές ομοιότητες και ελάχιστες διαφοροποιήσεις- έχουν έδρα το ίδιο κτίριο αλλά και τον ίδιο όροφο στο Λονδίνο («όνομα εταιρείας», Fifth Floor 6, Broad Street Place). Πρόσφατα μια ελληνική ιδιωτική τράπεζα, που έχει ιδρύσει αρκετές από αυτές, «πούλησε» 4.500 συμβάσεις δανείων σε θυγατρικές της, κάτι που έφερε στα ταμεία της περίπου 800 εκατ. ευρώ ζεστό χρήμα. Εννοείται ότι οι 4.500 συμβάσεις είναι υπερπολλαπλάσιας αξίας.

ΤΩΡΑ ΚΛΑΙΣ ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ ή πως "'Ένας Δημοσιογράφος δάγκωσε τον εαυτό του'", του Σωτήρη Βεργή

Πηγή: http://www.pressinaction.gr/
Τρίτη, 26 Απριλίου 2011

Οδυρμός στη τάξη των δημοσιογράφων. Τα κανάλια κλείνουν, οι εφημερίδες χαροπαλεύουν, τα ραδιόφωνα βάζουν λίστες μουσικής και οι πολίτες σφυρίζουν αδιάφορα στις απεργίες της Ενημέρωσης, πλείστοι δε τις αναμένουν μ ευχαρίστηση γιατί δεν θα δουν τους γνωστούς «φωστήρες» να τους αναλύουν το μαύρο χάλι της χώρας.

Ενώσεις Συντακτών με τις ηγεσίες τους προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα του κλάδου τους, πέφτουν χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση, τα γεννητικά όργανα πάνε περίπατο…

Στο τέλος της χρονιάς θα υπάρχουν μόνο 3 κανάλια Ιδιωτών κι η ΕΡΤ θα έχει 12-13 περιφερειακούς Σταθμούς αντί 21 που έχει σήμερα. Μερικές ακόμα εφημερίδες θα χτυπήσουν φαλιμέντο και στις υπόλοιπες οι συντάκτες θα παίρνουν τις μισές αποδοχές.

Χρόνια τώρα όμως κάποιοι ελάχιστοι φώναζαν πως το γλυκό στο βάζο τελειώνει.

Φώναζαν πως δεν γίνεται ο κλάδος τους να εκπροσωπείται από 10-15 αριβίστες, τακίμια της Εξουσίας, τζουτζέδες των εργοληπτών Ενημέρωσης που μάλιστα είχαν χωρίσει τα τιμάρια τους. Από δω οι λαϊκιστές, από εκεί οι σοβαροφανείς, από εδώ οι μάγκες και εκεί οι πεφωτισμένοι…. πεφωτισμένοι σαν κι αυτούς που τους πιάνουν με 5 εκατ. σε σακούλες στο πορτ-μπαγκάζ κι αυτοί εξακολουθούν να κάνουν τις νυχτερινές άθλιες πλακίτσες τους.

Κι από κάτω τους, ένα ασυνάρτητο πόπολο εργατών του Τύπου, το οποίο αγωνιζόταν σε δυο δουλειές, σε δυο Κυρίους (ου δύνασαι δυσί Κυρίοις δουλεύειν), πόπολο άνευ συγκεκριμένης ιδεολογίας και θέσης το οποίο παράδερνε σε αναμασημένες αναλύσεις ειδήσεων και τσαλαβουτούσε σε βάλτους αρθρογραφίας με προσφορές CD, DVD, αρπαχτές ταινιών, γκάτζετ κουζινικών, κτλ. περιμένοντας ταυτόχρονα τους ισολογισμούς της Εξουσίας και τις παρτούζες διαφημιστικών εταιριών.

Η απίστευτη αυτή διαπλοκή πληροφόρησης και κυπατζίδικης επικοινωνίας έφερε τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Στον αφανισμό της αξιοπρέπειας, στη γελοιοποίηση δημοσιογράφων κι αφεντικών τους εκδοτών -όπου την Πέμπτη έχεις την εφημερίδα της Κυριακής- και γελούν οι ελάχιστοι αναγνώστες.

Το Κράτος τώρα νίπτει τας χείρας του ενώ οι εργολάβοι - εκδότες, σου κόβουν - όπως είναι εντελώς φυσικό- μισθούς και σε βάζουν να υπογράψεις ατομικές συμβάσεις έως ότου βρεθείς μπρούμυτα στο καναβάτσο.

Η αδιαφορία του κοινού που σταμάτησε να υποφέρει απ’ το κενό, του μη συνειδητού ελέγχου της Εξουσίας, είναι καρκίνωμα που δεν ξεριζώνεται κι εσύ αγαπημένε μου πληροφοριοδότη το ετοίμαζες χρόνια.

Τώρα κλαις, γιατί κλαίς

Συ δεν ήσουν που γέλαγες χθες…

Όταν κάποιοι λίγοι, χτυπούσαμε συναγερμό, μας έλεγαν ειρωνικά «κινδυνολόγους» ή «μηδενιστές».

Και το μηδέν, αριθμητικό σημείο είναι γιατί μετά απ’ αυτό, αρχίζεις να μετράς.

ΥΓ.
Σε μια άλλη ζωή παιδιά, σε μια άλλη επανάσταση θα βρεθούμε. Να πιστεύετε στη μεταφυσική της πληροφόρησης. Τώρα η είδηση δεν είναι «ένας άνθρωπος δάγκωσε ένα σκύλο» αλλά «ένας δημοσιογράφος δάγκωσΔημοσίευση ανάρτησηςε τον εαυτό του».

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Ο κανιβαλισμός του κεφαλαίου του ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο ΕΜΠ

Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Σάββατο 23 Απριλίου 2011

1. Η δικτατορία του νεοφιλελευθερισμού. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο φαίνεται πως αποτελούν τις μοναδικές σταθερές σε έναν κόσμο που διαπερνάται από την κυριαρχία του αστάθμητου. Συνεχώς επιβεβαιώνονται οι «μόνιμες» προτεραιότητες για «δημοσιονομική εξυγίανση» και «διαρθρωτική μεταρρύθμιση», όπως φρόντισε να μας θυμίσει η συνήθης τελετουργία των ευρωπαϊκών συνόδων του Μαρτίου.

Πρόκειται για θεατρικές παραστάσεις στις οποίες κυριαρχεί η δικτατορία του «αυτονόητου» νεοφιλελευθερισμού ως φυσικού νόμου, δηλαδή μια αμιγώς ταξική πολιτική στρατηγική που αναδιανέμει πλούτο και εξουσία υπέρ του κεφαλαίου.

Ετσι υλοποιείται το γράμμα και το πνεύμα της ΟΝΕ που προδιαγράφει ως μοναδική μεταβλητή στην κοινωνική εξίσωση την εργασία, που με την απαξίωσή της θα επιτευχθεί, υποτίθεται, η «ανταγωνιστικότητα» και η «ανάπτυξη».

2. Η ύφεση ως στρατηγική εκκαθάρισης

Στην Ελλάδα η ύφεση επιταχύνεται και ο ορίζοντάς της διευρύνεται: Μεταβολή του ΑΕΠ -4,5% το 2010 και πρόβλεψη για -3,5% το 2011, η ανεργία ενισχύεται διαρκώς και από 14,2% το 2010 εμφανίζει ήδη έντονες αυξητικές τάσεις. Τα εισοδήματα περικόπτονται ονομαστικά και πολύ περισσότερο σε πραγματικούς όρους, λόγω του πληθωρισμού.

Η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους με τη μνημονιακή σύμβαση λειτουργεί ως πρόσχημα για την επιβολή της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας: συστηματική υστέρηση των δημοσίων εσόδων με «αδυναμία» περιστολής της φοροδιαφυγής, ζηλωτική εμμονή στις περικοπές δαπανών με αιχμή τις κοινωνικές δαπάνες και τις δημόσιες επενδύσεις και προπάντων συνεχής «διορθωτική» διόγκωση των ελλειμμάτων, ώστε να προκύπτουν αβίαστα νέα «μέτρα» που συντηρούν και επιτείνουν την ύφεση.

Πρόκειται για ένα μηχανισμό που συμβάλλει στην εκκίνηση μιας νέας διαδικασίας συσσώρευσης κεφαλαίου υπό «κατάλληλες» συνθήκες: Φθηνούς «συντελεστές παραγωγής» σε επάρκεια, συλλογικό κεφαλαιοκράτη έτοιμο να συμβάλει από το «υστέρημα» (της εργασίας) στην πριμοδότηση της «ανάπτυξης».

Σε όλα τα παραπάνω οι συνήθεις διαχειριστές της καθημερινής κοινοτοπίας εντοπίζουν «τραγικά σφάλματα πολιτικής», ενώ πρόκειται για τον κανιβαλισμό του κεφαλαίου μέσα στην κρίση. Ομως υπάρχει και η «αντικειμενική» φωνή εκείνων στους οποίους η νεοφιλελεύθερη διαχείριση έχει εκχωρήσει το ρόλο του πραγματικού κριτή: Πρόκειται για τους διαχειριστές της χρηματοπιστωτικής σφαίρας, που λειτουργούν ως μηχανισμός χρηματοδότησης-ρύθμισης κάθε οικονομικής δραστηριότητας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Credit Suisse που, αποτιμώντας την Ευρωπαϊκή Σύνοδο, τονίζει ότι προτιμά την Ελλάδα έναντι της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, καθώς η Ελλάδα διαθέτει τα ακόλουθα «πλεονεκτήματα»: Είναι πιο «προχωρημένη» η διαδικασία «προσαρμογής», καθώς το έλλειμμα έχει υποχωρήσει σημαντικά από το αρχικό 15,4% το 2009 και έχει ήδη υιοθετήσει πρόσθετα μέτρα λιτότητας, σε αντάλλαγμα για τη μείωση του επιτοκίου δανεισμού.

Η ελληνική «αγορά» αποτιμάται ως «ξεκάθαρα φθηνή». Οι τράπεζες, παρά την καθίζηση της χρηματιστηριακής αξίας τους, εμφανίζουν εξαιρετικές προοπτικές, μιας και η μόχλευση του ιδιωτικού τομέα παραμένει στο 110% του ΑΕΠ έναντι ενός ευρωπαϊκού μέσου όρου στο 160%, ενώ δεν αναμένονται σοβαρές επιπτώσεις από ενδεχόμενο «κούρεμα» ακόμη και 36% του ελληνικού δημόσιου χρέους. Διότι τα επιτόκια που προσφέρονται έχουν ήδη προϋπολογίσει αυτό το κόστος κινδύνου.

Η ύφεση διαμορφώνει λοιπόν μια «νέα ευκαιρία» για το κεφάλαιο. Αλλωστε, η χρηματοπιστωτική σφαίρα ενισχύει τη συμμετοχή της σε όλες τις περιοχές του έως σήμερα δημόσιου χώρου, υιοθετώντας μάλιστα «πρωτοποριακές» ιδέες, όπως είναι ο «θεσμός επιφανείας», που «διασφαλίζει την κυριότητα της γης από το Δημόσιο, επιτρέποντας ταυτόχρονα την αξιοποίησή της με εμπράγματο δικαίωμα για ορισμένο χρονικό διάστημα».

3. «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη!»

Οι πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα της εργασίας έχουν συστηματικά υποστηρίξει ότι ο εναλλακτικός δρόμος για έξοδο από την κρίση υπάρχει, και μπορεί να γίνει πραγματικότητα μέσα από τη λαϊκή κινητοποίηση και δράση. Τον πρώτο λόγο οφείλουν να έχουν οι ανάγκες και τα κοινωνικά αγαθά που τις υπηρετούν. Στην παρούσα φάση της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου οφείλει να οριστεί ένα ελάχιστο επίπεδο αναγκών, η ικανοποίηση του οποίου προέχει έναντι οποιουδήποτε άλλου στόχου.

Επιμέρους στόχοι στην κατεύθυνση αυτή είναι η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, η διεύρυνση των κοινωνικών αγαθών, η δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, η γενναία φορολόγηση του κεφαλαίου και του συσσωρευμένου πλούτου, η ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης με διαδικασίες διαφάνειας, ένα δημόσιο τραπεζικό σύστημα στην υπηρεσία της κοινωνίας, η αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους με στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους του, η χειραφέτηση από τον έλεγχο των αγορών, η υπεράσπιση της δημοκρατίας.

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Ο θησαυρός της Ελληνικής Οικονομίας κρυμμένος σε αγροτικά ινστιτούτα που έχουν εγκαταλειφθεί. Τράπεζες σπόρων με το DNA της Ελληνικής Φύσης.

Της ΑΝΝΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

Οσο κι αν φαντάζει κλισέ, το θέμα της παραγωγής κι εμπορίας ελληνικών σπόρων στη γεωργία παραμένει «πονεμένη ιστορία» για τους αγρότες, τους καταναλωτές και την ελληνική οικονομία. Οι αγρότες πληρώνουν κάθε χρόνο για σπόρους, αλλά παρά την ωραιότατη εμφάνιση του προϊόντος, όπως διαπιστώνουν μαζί με τους καταναλωτές, είτε σπέρνουν τομάτα είτε πεπόνι, τους βγαίνει... κολοκύθι.

Λαβωμένη βγαίνει κι η οικονομία μας, που ενδεχομένως θα μπορούσε ν' ακολουθήσει άλλη πορεία και εξαγωγική δραστηριότητα μειώνοντας το κόστος παραγωγής, βασιζόμενη στο επιστημονικό της δυναμικό που γνωρίζει τη βιοτεχνολογία, με γνώμονα τις ντόπιες ποικιλίες.

Γάγγραινα παραμένουν οι ανεξέλεγκτες εισαγωγές σπόρων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δημόσια υγεία και την οικονομία μας.

Με την κυριαρχία ιδιωτικών εταιρειών στον τομέα των σπόρων ο αγρότης καλείται κάθε χρόνο να ξαναπληρώσει για την αγορά υβριδίων. Δεν μπορεί να φτιάξει ο ίδιος σπόρο από τον καρπό της χρονιάς κι αυτή είναι μια πραγματικότητα διότι η ιλιγγιώδης απόδοση των υβριδίων σε καρπό, μετά την πρώτη χρονιά, σημειώνει κατακόρυφη πτώση ώς και 50%.

Απαξιωμένα ινστιτούτα

Τα αγροτικά ινστιτούτα, που υπάγονται στο Εθνικό Ιδρυμα Αγροτικής Ερευνας (ΕΘΙΑΓΕ), απαξιώθηκαν δραματικά στο πέρασμα του χρόνου, ιδίως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90. Κι ενώ η Ελλάδα βρίσκεται υπό τη δαμόκλειο σπάθη της τρόικας, ουδείς ασχολήθηκε επί δεκαετίες σοβαρά με το κομμάτι της εμπορίας ντόπιων ποικιλιών, που θα μπορούσαν υπό τις κατάλληλες συνθήκες να συνεισφέρουν σημαντικά οφέλη στον αγροτικό πληθυσμό, τους καταναλωτές αλλά και σταθερό εισόδημα για ερευνητικούς σκοπούς στα ινστιτούτα.

Ελληνικοί σπόροι χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου ή δεν καταγράφτηκαν, ωστόσο ένας σημαντικός αριθμός διατηρήθηκε σε ερευνητικά ινστιτούτα και πανεπιστήμια. Μόνο που αυτός ο φυτικός πλούτος, από κάθε άποψη, ελέω και της κοινοτικής νομοθεσίας, παραμένει στην πράξη ανεκμετάλλευτος. Σήμερα, αμυδρό φως διαφαίνεται στον ορίζοντα, από πλευράς του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, αφού σχεδιάζεται μέσω των Κέντρων Ελέγχου Πιστοποίησης Πολλαπλασιαστικού Υλικού και Ελέγχου Λιπασμάτων (ΚΕΠΠΥΕΛ) οι φυτωριούχοι να μπορούν να ενημερώνονται για τις τοπικές ποικιλίες.

Οι νέες βελτιωμένες ποικιλίες αρχικά δημιουργήθηκαν από επιστημονικά κρατικά ιδρύματα, πρώτα απ' όλα για λόγους αποδοτικότητας της γεωργίας. Μεγάλες ξένες ιδιωτικές εταιρείες κι επιχειρηματικά συμφέροντα εκμεταλλεύτηκαν το ευνοϊκό νομικό πλαίσιο που επικράτησε διεθνώς μετά το 1960 και με το πολύ καλά οργανωμένο μάρκετινγκ κατόρθωσαν να εκτοπίσουν ακόμη και εγχώριες ποικιλίες, που θα μπορούσαν να σταθούν στην αγορά. Σήμερα, πάνω από 5.000 εταιρείες δραστηριοποιούνται στον τομέα των σπόρων, εκ των οποίων περίπου 800 στα κηπευτικά. Σε χώρες που η βιοτεχνολογία είναι πολύ αναπτυγμένη, η γεωργία είναι τεσσάρων εποχών, δηλαδή οι αγρότες σπέρνουν-θερίζουν τέσσερις φορές τον χρόνο.

Οι ντόπιες ποικιλίες θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σημαντικούς οικονομικούς πόρους στους ερευνητικούς φορείς, να ξαναδώσουν αρώματα και γεύσεις, που χάσαμε από τα ελληνικά φρούτα και λαχανικά καθώς και άλλη ώθηση στην ελληνική γεωργία και μέσω των υβριδίων. Σε πείσμα των καιρών, βέβαια, υπάρχουν ντόπιες ποικιλίες, που είναι εμπορεύσιμες και σήμερα, όπως λ.χ. το φασολάκι μπαρμπούνι, η τσακώνικη μελιτζάνα κ.ά. ενώ περιορισμένος αριθμός τους πωλείται και μέσα από ιδιωτικά φυτώρια.

Η Τράπεζα Γενετικού Υλικού στη Θέρμη Θεσσαλονίκης, που υπάγεται στο Κέντρο Γεωργικής Ερευνας Βόρειας Ελλάδας του ΕΘΙΑΓΕ, εδώ και χρόνια δέχεται καθημερινά τηλεφωνήματα από ανθρώπους που ζητούν σπόρους ντόπιων ποικιλιών. Αδυνατεί να τους εξυπηρετήσει, γιατί δεν επαρκούν οι σπόροι! Αφενός διότι οι σπόροι είναι λιγοστοί, αφετέρου διότι το κόστος πολλαπλασιασμού τους αδυνατεί να το καλύψει το ΕΘΙΑΓΕ, το οποίο μάλιστα στην παρούσα φάση επίκειται να συγχωνευτεί με άλλους οργανισμούς του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και δεν πουλά σπόρους.

Το 2006 ξεκίνησε ουσιαστική προσπάθεια καταγραφής και διατήρησης των ντόπιων ποικιλιών από την Τράπεζα Γενετικού Υλικού, η οποία διήρκεσε τέσσερα χρόνια. Η πρωτοβουλία αποδείχτηκε εκ των υστέρων αποσπασματική, διότι δεν υπήρχε πρόβλεψη για το καθεστώς εμπορίας σπόρων. Ετσι, αντί οι ντόπιες ποικιλίες να είναι και αντικείμενο εμπορίας των ερευνητικών κέντρων, ώστε να πωλούνται σε επαγγελματίες αγρότες, φυτωριούχους, βιοκαλλιεργητές, καταναλωτές, κηπουρούς, μειώνοντας αυτομάτως και το κόστος λειτουργίας τους, χρησιμοποιούνται μόνο για λόγους πειραματικούς για εκπαιδευτικούς κι ερευνητικούς σκοπούς!

Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί η ελληνική τομάτα έπαψε να θυμίζει τομάτα, ακόμη κι αν προέρχεται από χωριάτικο κήπο. Η ποσότητα εκτόπισε την ποιότητα: ένας αγρότης που με μια ντόπια, μη εμπορεύσιμη ποικιλία, μπορούσε να παράξει 100 κιλά καλαμπόκι, με μια άλλη με γενετικά βελτιωμένους σπόρους, δηλαδή μέσω βιοτεχνολογίας και των υβριδίων, μπορούσε να παράξει 400 κιλά!

Μόνο που το υβρίδιο, όταν χρησιμοποιείται σε εντατικοποιημένη καλλιέργεια, έχει τεράστιες ανάγκες σε λίπασμα και νερό. Καθεαυτό το φυτό, ώσπου να μεγαλώσει είναι πολύ πιο ευάλωτο σε ασθένειες. Με την εντατική καλλιέργεια το ίδιο κηπευτικό, συχνά, είναι εξωτερικά όμορφο και οι καρποί του παρουσιάζουν ομοιογένεια σε χρώμα και σχήμα αλλά υστερεί σε γεύση. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν ελληνικές παραδοσιακές ποικιλίες, που με μεταξύ τους διασταυρώσεις έχουν βελτιωθεί στα αγροτικά ινστιτούτα του ΕΘΙΑΓΕ, δίνοντας ένα εναλλακτικό μοντέλο διατροφής.

Τα τελευταία 30 χρόνια, επισημαίνει η πρόεδρος της Εταιρείας Γενετικής Βελτίωσης Φυτών, τακτική ερευνήτρια του ΕΘΙΑΓΕ, Καίτη Τράκα-Μαυρωνά, έχουν εκτοπιστεί από την καλλιέργεια και κινδυνεύουν με εξαφάνιση λόγω γενετικής διάβρωσης πολύ αξιόλογες εγχώριες ποικιλίες: τομάτας, αγγουριού, καρπουζιού, πεπονιού, μαρουλιού, σπανακιού, φασολιού, πράσου και άλλων λαχανοκομικών φυτών.

Στο πλαίσιο αυτό υπάγεται και η πρόσφατη απόφαση του υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, Γιάννη Κουτσούκου, με την οποία εναρμονίζεται η ελληνική με την κοινοτική νομοθεσία (2009/145). Η τωρινή απόφαση περιλαμβάνει ποικιλίες κηπευτικών, οσπρίων και φρούτων: κόκκινα κρεμμύδια, μπρόκολα, ραδίκια, αγγούρια, κολοκυθάκια, αγριοαγκινάρες, καρότα, ντομάτες, φασόλια, κουκιά, αρακά, τεύτλα, σπαράγγια, αγριοραδίκια, βολβούς, φραγκομαϊντανό, ραβέντι, καλαμπόκια σαλάτας και μη, σπανάκι, μελιτζάνες, μάραθο, μαύρο λαγόχορτο.

Ο κατάλογος αφορά εγχώριες ποικιλίες, που δεν έχουν δεχτεί οποιαδήποτε επιστημονική βελτίωση για την αποδοτικότητά τους ή την ανθεκτικότητά τους σε ζιζανιοκτόνα κι επανέρχονται στον τόπο καταγωγής τους ή σε περιοχές με παρόμοια γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά. Είχε προηγηθεί πριν από λίγα χρόνια κατάλογος για την προστασία ποικιλιών δημητριακών. Ουσιαστικά, ξεκινά η νομιμοποίηση μιας διαδικασίας, η οποία πιο πριν ήταν στον αέρα, αφού ο καθένας μπορούσε να διαθέτει σε οποιονδήποτε φίλο, συγγενή, γνωστό σπόρους, χωρίς όμως να υπάρχει έλεγχος.

«Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε ως χώρα να οργανώσουμε τη σποροπαραγωγή μας ώστε να προωθήσει ελληνικές ποικιλίες και να τους δώσει άλλη εικόνα πιο ελκυστική. Ακόμη και στη συσκευασία στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε τσουβάλια, αντί για φακελάκια σπόρων, όπως κάνουν οι Ιταλοί. Ενώ διαθέτουμε γενετικό υλικό, αξιόλογες εμπορικές ποικιλίες, που ανταποκρίνονται στις ανάγκες καταναλωτών που τις ζητούν, δεν έχουμε οργανώσει την εμπορία και τη διακίνηση των σπόρων μας, που χρειάζεται να είναι συσκευασμένοι, για να είμαστε και κατοχυρωμένοι, από άποψη ποιότητας. Δεν έχει το ΕΘΙΑΓΕ έσοδα από τις ποικιλίες, ενώ θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει. Ο,τι πιο πολύτιμο υπάρχει είναι το γενετικό μας υλικό αλλά δεν προχωρήσαμε στην αρμόζουσα γενετική αξιοποίηση», αναφέρει η Καίτη Τράκα-Μαυρωνά.

Για την ιστορία, μόνο για τα αμπέλια υπάρχουν περίπου 670 ποικιλίες που ευδοκιμούν στην Ελλάδα και διατηρούνται στο Ινστιτούτο Αμπέλου του ΕΘΙΑΓΕ στη Λυκόβρυση, ενώ άλλες 170 ποικιλίες αμπελιού φιλοξενούνται στο κτήμα Συγγρού στο Μαρούσι, όπως μας εξήγησε ο διευθυντής της Διεύθυνσης Εισροών Φυτικής Παραγωγής του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, Κωνσταντίνος Αγγελάκης. «Το Ινστιτούτο Ελέγχου Ποικιλιών Καλλιεργούμενων Φυτών στη Σίνδο Θεσσαλονίκης διαθέτει επίσημες συλλογές σπόρων από τις εμπορικές εγχώριες και ξένες ποικιλίες. Αλλες συλλογές σπόρων, κυρίως δενδρωδών, διατηρεί το ΕΘΙΑΓΕ στα Χανιά στο Ινστιτούτο Υποτροπικών Φυτών και Ελαίας Χανίων. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση υλοποιείται προσπάθεια για καταγραφή όλων των ονομασιών των φυτών, όχι μόνο με λατινικούς όρους αλλά και με τα τοπικά τους ονόματα, κι ο κατάλογος συμπληρώνεται συνεχώς».

Σημαντικός αριθμός ποικιλιών έχει διασωθεί και λόγω του Ινστιτούτου Αμπέλου και Οπωροκηπευτικών Πύργου αλλά και του Ινστιτούτου Αμπέλου, Λαχανοκομίας και Ανθοκομίας Ηρακλείου. Αξιοπρόσεκτη προσπάθεια έχει καταβάλει και το Εργαστήριο Βελτίωσης Φυτών και Γεωργικού Πειραματισμού του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο θέμα της καταγραφής των ελληνικών ποικιλιών.

Οι συγκεκριμένες ποικιλίες που, προς το παρόν, προτείνονται για διάσωση από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, δεν έχουν εμπορική αξία, αλλά διατροφική, πολιτισμική και βιοτεχνολογική. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι διασώζονται ποικιλίες περιοχών, που απειλούνται με γενετική διάβρωση, οι οποίες με το γενετικό φυτικό τους κεφάλαιο μπορούν να δώσουν περαιτέρω δυνατότητες στη γεωργία.

Σύμφωνα με πληροφορίες, σχεδιάζεται από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης αγρότες που διαθέτουν ντόπιους σπόρους να παραδώσουν μια ικανή ποσότητα στα Κέντρα Ελέγχου Πιστοποίησης Πολλαπλασιαστικού Υλικού και Ελέγχου Λιπασμάτων (ΚΕΠΠΥΕΛ), που εδρεύουν κατά κανόνα σε πρωτεύουσες νομών και εποπτεύονται από τη Διεύθυνση Εισροών. Μέσω των ΚΕΠΠΥΕΛ οι αγρότες θα μπορούν να πηγαίνουν σπόρους τους και να διαπιστώνεται, αν πρόκειται για εγχώρια ποικιλία, η οποία δεν έχει δεχτεί περαιτέρω προσμίξεις, ώστε να καταγράφεται και να καταχωρίζεται. Σκοπός είναι να εξεταστούν τα χαρακτηριστικά της, να προστατευθούν από γενετική διάβρωση και να οργανωθεί σταδιακά η αναπαραγωγή των τοπικών ποικιλιών.

Οπως και να 'χει, με τη συγχώνευση οργανισμών του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, που είναι στα σκαριά, επείγει να υπάρξει πρόβλεψη και για το ζήτημα της διάθεσης ντόπιων σπόρων μέσω των κρατικών ινστιτούτων.

annio@enet.gr

Λεξικό καλλιεργειών

Εγχώριες ποικιλίες: Διαμορφώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου από τις ιδιαίτερες κλιματολογικές, γεωγραφικές, εδαφολογικές συνθήκες αλλά έβαλε κι ο αγρότης το χεράκι του, που επέλεγε λ.χ. τον καλύτερο καρπό ντομάτας ή την καλύτερα ρίζα καρότου για τον σπόρο της επόμενης γενιάς.

Ανθεκτικές στις ασθένειες, δεν χρειάζονται πολύ λίπασμα, νερό ή γενικά μεγάλες περιποιήσεις. Κατά κανόνα έχουν μικρή απόδοση παραγωγής, ασύμφορη για τον παραγωγό.

Υβρίδια: Συχνά, τα μπερδεύουμε με τα μεταλλαγμένα, κάτι που δεν ισχύει, διότι σπόρους υβριδίων χρησιμοποιούν ενίοτε και βιοκαλλιεργητές. Πρόκειται για διασταυρώσεις ποικιλιών, που γίνονταν και πολλά χρόνια πριν από την κυριαρχία της βιοτεχνολογίας αλλά εντατικοποιήθηκαν μέσω εργαστηρίου. Με τα υβρίδια παίρνει μεγαλύτερη παράταση ζωής ο καρπός ενώ παρατηρείται ομοιομορφία, που είναι απαραίτητη για την τυποποίηση και τη συσκευασία. Εξαιτίας της εντατικοποίησης των καλλιεργειών τα υβρίδια συχνά χάνουν σε ποιοτικά χαρακτηριστικά (άρωμα, γεύση). Πρώτον διότι χρειάζονται πολύ νερό για ν' αναπτυχθούν γρήγορα, δεύτερον διότι ο καρπός συλλέγεται πριν την από ωρίμανση.

Οικολογική γεωργία: Γεωργία χωρίς λιπάσματα, φυτοφάρμακα και ιδιαίτερη χρήση νερού.

Εντατική γεωργία: Γεωργία κατά κανόνα με υβρίδια υψηλής απόδοσης, που έχουν μεγάλες ανάγκες σε λίπασμα και νερό.

Γενετική διάβρωση: Φαινόμενο κυρίως της μεταπολεμικής περιόδου, εξαιτίας της υπερεντατικοποίησης της γεωργίας και άλλων επιβαρυντικών προς το περιβάλλον δραστηριοτήτων. Απειλεί τον τεράστιο γενετικό πλούτο, που δημιουργήθηκε είτε λόγω ανθρώπινης είτε λόγω φυσικής επιλογής.

Α.ΣΤ.

Για μεσογειακή δίαιτα

Εθνικό Κέντρο Μεσογειακής Διατροφής στην Ελλάδα, διά στόματος του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστα Σκανδαλίδη, έχει ανακοινωθεί ότι θα είναι το κρατικό κτήμα της Βυτίνας στην ορεινή Αρκαδία, εξ ου κι έχει ανατεθεί στο ΕΘΙΑΓΕ να γίνει προμελέτη για την αξιοποίησή του.

Το κρατικό κτήμα προήλθε από κληροδότημα του Παναγιώτη Τριανταφυλλίδη, που γεννήθηκε το 1810 και πέθανε στο Βουκουρέστι το 1863.

Περίπου 200 μέτρα από την πλατεία της Βυτίνας το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης σχεδιάζει, μετά την αναγνώριση της χώρας μας μαζί με την Ιταλία, την Ισπανία και το Μαρόκο, της μεσογειακής δίαιτας στον κατάλογο της Αϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, να δημιουργήσει ένα αγρόκτημα που θ' αναφέρεται και στη μεσογειακή δίαιτα. Σήμερα στον χώρο υπάρχει το Δασικό Φυτώριο, φιλοξενούνται σε μια πλευρά είδη πεύκων αλλά και ποικιλίες αμπελιών, αχλαδιών, κωνοφόρων κ.ά.

Το σκεπτικό είναι ο χώρος των 110 στρεμμάτων, που σήμερα παραμένει μισοεγκαταλειμμένος, να γίνει ένας βοτανικός κήπος, επισκέψιμος από παιδιά, νέους και μεγάλους που θα έχουν τη δυνατότητα να δουν κι από κοντά γηγενείς ποικιλίες, που σχετίζονται με το πρότυπο της μεσογειακής δίαιτας, η οποία θεωρείται η πιο υγιεινή.

Α.ΣΤ.

Γιατί εγκαταλείφθηκαν οι σπόροι

Παλαιότερα υπήρχε μια τεράστια γκάμα ντόπιων ποικιλιών που εγκαταλείφθηκαν για διάφορους λόγους, διότι:

* Ιδιωτικές εταιρείες έκαναν συστηματική προβολή των δικών τους σπόρων.

* Δεν υπήρξε ενδιαφέρον από την αγορά, αλλά μεσολάβησε κι ένα διάστημα που οι αγρότες προτιμούσαν ξένες ποικιλίες.

* Το προϊόν ήταν καθαρά τοπικό και όχι ανθεκτικό σε άλλες συνθήκες.

* Συνταξιοδοτήθηκαν αγρότες που κατείχαν γνώσεις και τοπικούς σπόρους.

* Η παραγωγή ντόπιων ποικιλιών κρίθηκε ασύμφορη από άποψη παραγωγής.

*Χάθηκε πολύτιμος χρόνος από τα ερευνητικά αγροτικά ινστιτούτα.

* Νέοι αγρότες εγκατέλειψαν το επάγγελμα ή προχώρησαν σε αναδιάρθρωση καλλιεργειών.

Α.ΣΤ.

Μια κριτική ιστορία του Μαρξισμού

12 Απρ 2011 @ 10:05 ΜΜ

Μα τι μπορούμε να πράξουμε(praxis)σε ένα «κόσμο χωρίς καρδιά και σε μια εποχή δίχως πνεύμα»; Σε μια εποχή βαθιάς και πολύμορφης κρίσης. Σε μια εποχή που δεν αντιστοιχεί μια σύζευξη, ενότητα μεταξύ εργατικής τάξης και διανόησης καθώς η πρώτη αποσυντίθεται και η δεύτερη ενσωματώνεται;

Σε μια εποχή μετα-αστική και ταυτόχρονα ούλτρα-καπιταλιστική με πρωτεργάτη την Αμερικάνική Αυτοκρατορία, την πρώτη πραγματικά παγκόσμια αυτοκρατορία; Απόρροια του συνδυασμού ενός προ-αστικού και ενός μετα-αστικού στοιχείου. Του προ-αστικού της wasp, της αγγλοσαξονικής, διαμαρτυρόμενης πουριτανικής μεσσιανικής συνιστώσας που βλέπει τους Αμερικάνους ως το περιούσιο λαό. Καθώς και την μετα-αστική και υπερκαπιταλιστική συνιστώσα του καταναλωτικού χωνευτηρίου, μιας γενικευμένης πληβειοποίησης, που μετέτρεψε τα κύματα μετανάστευσης σε οχλοποιημένο Αμερικάνικο λαό. Μια οχλοποίηση που διέλυσε τις επιμέρους πολιτιστικές κουλτούρες, αντίστοιχη με τον γενικευμένο παγκοσμιοποιημένο Αμερικανισμό της ύστερης καπιταλιστικής φάσης που ζούμε.

Που πήρε το όνομα παγκοσμιοποίηση, αυτό το όπλο μαζικής καταστροφής που:α)απέκρυψε το ρόλο της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, β) επέφερε μια ουσιαστική νίκη του χρηματιστηριακού κεφαλαίου επί του βιομηχανικού κεφαλαίου, γ) αποτέλεσε την μεγάλη πρόφαση για την επισφάλεια και την ελαστικότητα στην εργασία, που διέλυσε και τους τελευταίους θύλακες εργατικής- προλεταριακής κοινότητας.

Μια άκρως άθλια κατάσταση πραγμάτων που αδυνατεί να αντιμετωπίσει το εργατικό κίνημα, τα μικρομεσαία στρώματα, καθώς και τα κόμματα της αριστεράς, κοινοβουλευτικά και μη. Είτε στοχεύουν σε μια άλλη κοινωνία, είτε επιζητούν την καλυτέρευση αυτής της υπερκαπιταλιστικής κοινωνίας.

Αίρεσης εγκώμιο

Για να αντιμετωπίσει τα εν λόγω ερωτήματα ο φιλόσοφος Κοστάντσο Πρέβε στο βιβλίο του «κριτική ιστορία του μαρξισμού-εκδόσεις κψμ-2010» προχωράει σε μια άκρως αιρετική ερμηνεία της ιστορίας του μαρξισμού, των μαρξισμών και του κομμουνιστικού κινήματος, από την γέννηση του Κ. Μαρξ έως την κατάρρευση του ιστορικού κομμουνισμού του 20ού αιώνα.

Ο συγγραφέας θεωρεί πως ο μαρξισμός και το κομμουνιστικό κίνημα που ζήσαμε- όσοι το ζήσανε, με όποιο τρόπο το ζήσανε- στον 20ό αιώνα έχει τελειώσει. Μια διαπίστωση που σε ένα μεγάλο -καθοριστικό θα έλεγα βαθμό- θα με βρει σύμφωνο.

Όπως ο συγγραφέας έτσι και εγώ πιστεύουμε πως ο «μαρξισμός» ως ένα μίγμα οικονομισμού, ιστορικισμού και πολιτικισμού, μια παραθεολογική – ψευδοθεολογική θα έλεγα καλύτερα- οπτική «επιστημονικής» πρόβλέψης του τέλους της ιστορίας έχει τελειώσει.

Ο «μαρξισμός» ή ο μεταμαρξισμός- ο Κοστάντσο Πρέβε αφήνει το ερώτημα ανοικτό- έχει μέλλον μόνο αν διαρρήξει με ριζικό τρόπο τους δεσμούς του με το μαρξισμό ή τους μαρξισμούς που ζήσαμε ή και ζούμε ως τα τώρα.

Αντίστοιχα ο κομμουνισμός έχει μέλλον μόνο αν διαρρήξει τους δεσμούς του με τον κομμουνισμό που ζήσαμε. Και ιδιαίτερα με τον κομμουνισμό που πιστεύει πως τα ξέρει όλα, πως με ένα σχιζοφρενικά μανιχαιστικό τρόπο πιστεύει πως κατέχει την μεγάλη «αλήθεια».

Πως με ένα ψευδομεσσιανικό τρόπο είναι ο εκφραστής ενός νέου περιούσιου λαού, στην συγκεκριμένη περίπτωση της εργατικής τάξης και του μυθικού προλεταριάτου. Και άρα δικαιολογείται να ρίχνει στο πυρ το εξώτερον τις άλλες αιρετικές «αλήθειες», που συχνά ονειρεύονται να μετατραπούν σε κυρίαρχη «αλήθεια».

Αναλύοντας όλα τα παραπάνω ο «Κ.Π» στο βιβλίο ακολουθεί μια περιοδολόγηση που χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρωτο-μαρξισμό(1875- 1914), στον μεσο-μαρξισμό(1914-1956) και στον υστερο-μαρξισμό(1956-1991). Ενώ το πρώτο κεφάλαιο ασχολείται με το πώς το κυρίαρχο ωφελιμιστικό μοντέλο κυριαρχείσαι και στο δεύτερο με τον διανοητικό κολοσσό που λέγεται Κ. Μαρξ και στο τελευταίο με το δίλημμα υπέρβαση ή ανασυγκρότηση του μαρξισμού;

Προσπαθώντας με επιμέλεια να αποφύγει τις αντικομουνιστικές, ανtισταλινικές και αντιμαρξιστικές υστερίες που κυριάρχησαν στην φάση εντεύθεν της απρόσμενης κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» το 1991.

Για τον συγγραφέα θέλουμε δεν θέλουμε το ιστορικό φαινόμενο του πολιτικού κομμουνισμού του 20ου αιώνα ήταν ο σταλινισμός, συσχετιζόμενο αμεσότατα με την οικοδόμηση του «σοσιαλισμού» στην ΕΣΣΔ. Ως ένας συνδυασμός οικονομισμού και παραγωγισμού που δεν υπέρβαινε το κυρίαρχο ωφελιμιστικό καπιταλιστικό μοντέλο. Εκφράζοντας όμως με ειλικρίνεια την αδυναμία του να προσφέρει ένα συνολικό αντι-ωφελιμιστικό μοντέλο, πιστεύοντας όμως στην δυνατότητα ύπαρξης του.

Κ. Μαρξ: κάθε ερμηνεία δυνατή και «αληθινή»

Ο «Κ.Π» κάνει μια διάκριση ανάμεσα στην σκέψη του Κ. Μαρξ και στον «μαρξισμό» που οικοδομήθηκε από τον «Παύλο» του μαρξιστικού κινήματος τον Ενγκελς και τον «αποστάτη»- κατά «τας λενινιστικάς γραφάς»- Κάουτσκυ.

Ουδέποτε ο Κ.Μαρξ δεν οδηγήθηκε σε ένα «ισμό», αλλά οικοδόμησε ένα «ανοικτό» επιστημολογικό μοντέλο που έμοιαζε με ένα εργοτάξιο που οι μηχανές λειτουργούν στο φουλ, αρνούμενος να ταυτιστεί με ένα δόγμα, είναι άλλωστε γνωστή η φράση: «εγώ δεν είμαι μαρξιστής».

Ο «Κ.Π» θεωρεί πως ο Μαρξ δεν το έπραξε καθώς για το μόνο που ένιωθε σίγουρος ήταν για την θεωρία της φύσης και για την θεωρία της απόσπασης υπεραξίας. Ενώ δεν είχε καταλήξει για τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είναι τυχαίο πως ο ίδιος είχε δημοσιεύσει μόνο το πρώτο μέρος του «κεφαλαίου», ενώ τους υπόλοιπους τόμους δημοσιεύτηκαν με ευθύνη και επιμέλεια του Ενγκελς.

Επίσης σε αντίθεση με την μαρξική διαλεκτική αναγκαιότητας και ελευθέριας- διαμέσου του Σπινόζα και της Επικούρειας «παρεκκλισις»- ο «μαρξισμός» ως «ισμός» παράχθηκε από μια παραγγελιά-άμεση και έμμεση- της Γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και της βιομηχανικής εργατικής τάξης, μετατρέποντας την τελευταία σε περιούσιο λαό της επανάστασης και τελικά του ρεφορμισμού.

Επρόκειτο για μια άθεη θρησκεία είτε στην δευτεροδιεθνιστική, είτε ιδιαίτερα στην τριτοδιεθνιστική κομμουνιστικής έκφραση. Στο βαθμό που ως θρησκεία δεν είναι απλώς μια «ψευδής συνείδηση» ένα «όπιο του λαού», αλλά είναι μια μονάδα νομιμοποίησης της ανισότητας και μεσσιανική- ασθενής ή δυνατή- διαμαρτυρία εναντίον της.

Η Μαρξική σκέψη ανοικτή σε ερμηνείες υπήρξε για τον «Κ.Π» καρπός του Αριστοτελικού «δυνάμει ον», της φιλοσοφικής έννοιας της αλλοτρίωσης και της έννοιας της άξιας. Αποτέλεσε την ξεχωριστή συνύπαρξη ενός (ασυνείδητα)ιδεαλιστή διαλεκτικού φιλοσόφου και ενός(ενσυνείδητα) υλιστή κοινωνικού επιστήμονα. Δηλαδή μιλάμε για έναν ιδεαλισμό της χειραφέτησης που θεμελιώνεται στην έννοια του «τρόπου παραγωγής» και σε ένα νατουραλισμό του γενικού φυσικού όντος.

Εργατικό υποκείμενο και «γενική διάνοια»

Ο «Κ.Π» θεωρεί πως η προβληματική πλευρά του Μαρξικού σχεδίου είναι η φιλοσοφική ταύτιση του επαναστατικού υποκειμένου των προλεταρίων με την οικονομική τάξη των μισθωτών εργατών. Είτε αναφέρεται στην ανταγωνιστική πολικότητα του κεφαλαίου-εργατικής τάξης στο κομμουνιστικό μανιφέστο που σε σύντομο διάστημα ο ίδιος ο Κ. Μαρξ αντιλήφθηκε πως δεν αρκούσε, «διαβάζοντας» και την ιστορική ανεπάρκεια των δούλων να συντρίψουν τους δουλοκτήτες, όπως και των δουλοπάροικων τους φεουδάρχες.

Ετσι πέρασε σε μια μαρξική προσέγγιση ενεργούς μετάλλαξης του υποκειμένου με την βοήθεια της «γενικής διάνοιας» προς την συγκρότηση ενός υποκειμένου συλλογικού συνεταιριστικού και συμμετοχικού. Ενός υποκειμένου που όμως πουθενά- ως τα τώρα θα έλεγα εγώ- δεν έχει κάνει την εμφάνιση του και δεν έχει παίξει τον ιστορικό ρόλο του.

Θεωρώντας την «Γενική διάνοια» κάτι σαν το πνεύμα των πρώτων χριστιανών και τις ιδεες των νεοπλατωνιστών. Κάτι που δεν θα με βρει σύμφωνο. Η «γενική διάνοια» δεν είναι το λυχνάρι του Αλαντίν αλλά η γενική παραγωγική ικανότητα στον υπεραναπτυγμένα καπιταλισμό. Που έχει ως αποτέλεσμα να βγάζει of την παραγωγή με βάση το νόμο της αξίας. Δημιουργώντας δυνητικά τις προϋποθέσεις για τον κομμουνισμό. Ταυτόχρονα είναι εξίσου αλήθεια πως η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην σημερινή φάση του αποσαθρώνει την εργατική κοινότητα μετατρέποντας σε ένα χυλό από σκορπισμένες ατομικότητες.

Αυτή η κυρίαρχη αντίθεση μπορεί να οδηγηθεί είτε σε μια δημοκρατικά αυτοδιαχειριζόμενη πολιτεία, είτε σε μια παγκόσμια οχλοποίηση στα πλαίσια της ύστερης καπιταλιστικής αυτοκρατορίας που όλο και πιο πολύ θα μοιάζει με μοντέρνα φεουδαρχία. Εξαρτάται από την δράση των συγκεκριμένων ιστορικών επαναστατικών υποκείμενων.

Η παρουσία του συμμετοχικού συνεταιρισμένου εργαζόμενου σε αλληλεπίδραση με την «Γενική διάνοια» μπορεί να ήταν ουτοπία στην εποχή του Κ.Μαρξ και δυνατότητα σήμερα. Δηλαδή να ισχύει αυτό που λέει ο Γ. Ρούσης το βιβλίο του «ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς».

Και τα παραπάνω όχι βέβαια με όρους οικονομισμού αλλά με όρους οντολογίας του κοινωνικού είναι. Δηλαδή στην βάση της ενότητας της ιστορίας και της λογικής στο πεδίο της κοινωνικής διαλεκτικής. Αν και μάλλον για τον «Κ.Π» αποτελεί μια άλλου τύπου εκδοχή ενός οικονομισμού και ιστορικισμού και ίσως και να έχει και δίκαιο, όπως μπορεί και να έχει και άδικό και ο ίδιος, αναγνωρίζει πως μπορεί και να κάνει και λάθος.

Η επανάσταση ενάντια στο κεφάλαιο(του Μαρξ).

Η αποτυχία διαμέσου της Β διεθνούς για την αυτοχειραφέτηση της εργατικής τάξης της βιομηχανικής εποχής, κάτι που την οδήγησε στο σφαγείο του Ά παγκόσμιου πολέμου, οδήγησε τον Λένιν να πει πως η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει στα ανώτερα σημεία καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά στους πιο αδύνατους της κρίκους.

Και ταυτόχρονα να πει πως αυτός που θα μπει μπροστά στην επανάσταση είναι ένα κόμμα συνειδητών επαγγελματιών επαναστατών, διότι αναγνώριζε την αδυναμία των εργατικών τάξεων στην αυτοχειραφέτηση τους. Έτσι από την θεολογία του μεσσία εργατική τάξη, περνάμε στην θεολογία του μεσσία κόμμα νέου τύπου.

Η επανάσταση ενάντια και στο Μαρξικό κεφάλαιο του Λένιν και των Μπολσεβίκων-όπως είπε ο Α. Γκράμσι- οδήγησε τις κυριαρχούμενες καπιταλιστικές τάξεις να πάρουν την εξουσία στην Ρωσία. Φυσικά η αδυναμία τους να ηγεμονεύσουν και να αυτοκυβερνηθούν τους οδήγησε να «εκπροσωπηθούν» από ένα εξειδικευμένο στρώμα που γρήγορα εξελίχθηκε σε κυρίαρχη τάξη στην βάση των διαφοροποιήσεων στην γνώση και στην εξουσία.

Ο «Κ.Π» υπερασπίζεται και σωστά πράττει την επανάσταση στην Ρωσία το 1917- όχι βέβαια μέσα από το πρίσμα της Μαρξιστο- λενινιστικής διαλεκτικής- αλλά μέσα από το πρίσμα του φυσικού δικαίου. Ενός φυσικού δικαίου αντίστασης στην καταπίεσης και στο πόλεμο. Θεωρώντας δε υπερβολική την βιασύνη των δάσκαλων του Χέγκελ και Μαρξ που τόσο νωρίς απαλλάχθηκαν από το νεώτερο φυσικό δίκαιο.

Ο «σοσιαλισμός» του «δεύτερου Φαραώ»

Σίγουρα εκπλήσσει η άποψη του συγγραφέα πως ο Στάλιν είναι ο πιο μεγάλος κομμουνιστής του 20ού αιώνα. Μια στάση που έρχεται σε ανοικτή αντιπαράθεση με μια ανθρωπολογική δαιμονοποίηση του Στάλιν, δικαιολογημένη ως ένα σημείο λέω εγώ. Στόχος όμως του «Κ.Π» είναι να ξεκαθαρίσει το κουρνιαχτό της ανθρωπολογικής δαιμονοποίησης, προσφεύγοντας στην οντολογική συνύπαρξη αντιθέτων και στην ενότητα τους.

Για αυτόν ο Στάλιν οικοδόμησε δυο πράγματα: «Κατά πρώτον, οικοδόμησε πραγματικά τον «σοσιαλισμό» ή τουλάχιστον τον μόνο δυνατό «σοσιαλισμό» στις δοσμένες ιστορικές συνθήκες.. Κατά δεύτερον, ακριβώς διότι οικοδόμησε πράγματι «σοσιαλισμό», και όχι βέβαια γιατί τον πρόδωσε, οικοδόμησε ένα πρωτόγνωρο και ασταθή νέο ταξικό οικονομικό-κοινωνικό σχηματισμό».

Εννοώντας ως «σοσιαλισμό» την ενότητα της κρατικής ιδιοκτησίας και του κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού και όχι του Μαρξικού κατώτερου σταδίου του κομμουνισμού της κριτικής του προγράμματος της Γκότα.

Κατά τον συγγραφέα η οικοδόμηση του εν λόγω «σοσιαλισμού» ήταν ένα μοντέλο εγγυημένης εργασίας, ενός δικτύου κοινωνικών παροχών και παραγωγικότητας που στηρίζεται στην υπερεκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας των σταχανοβιστών, που υπήρξε ταυτόχρονα και ένα μοντέλο μαζικής κοινωνικής ανέλιξης.

Με αποτέλεσμα την εδραίωση μιας νέας εκμεταλλευτικής τάξης, έκφραση και αποτέλεσμα όπως λέει ο «Κ.Π» της ιστορικής αδυναμίας τα εργατικής τάξης να αυτοκυβερνηθεί. Ο ίδιος ο Στάλιν πάλι κατά τον συγγραφέα προσπάθησε -διαμέσου της κρατικής τρομοκρατίας- να εξορκίσει την εδραίωση της.

Κάτι που τελικα επιτευχθεί με τους μετασταλινικούς ηγέτες της ΕΣΣΔ. Με αρχή τον δουλικό Σταλινικό Χρουστσώφ που έφτυσε εκεί που έγλειφε. Σταθεροποιώντας την νέα ταξική κυρίαρχη ελίτ που 40 χρόνια αργότερα από την κατοχή θα περάσει στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

«Σοσιαλισμός» ή σοσιαλισμός-κομμουνισμός;
Προσωπικά με ξενίζει κάπως η χρησιμοποίηση της λέξης «σοσιαλισμός» ως το μοντέλο μιας ταξικής κοινωνίας με κυρίαρχους και κυριαρχούμενους. Με απουσία έλεγχου της παραγωγής από την ίδια την εργατική τάξη. Κατά εμέ αν θέλουμε να κρατήσουμε το όνομα σοσιαλισμός ας το δούμε μόνο ως την πρώτη ανώριμη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας που έχει περάσει την μεταβατική της περίοδο. Όπως τον είδε ο ίδιος ο Κ. Μαρξ στην κριτική στο πρόγραμμα της Γκότα. Αν και θα ήθελα να απαλειφθεί τελειωτικά το όνομα του σοσιαλισμού. Φθονώ πως οι δυνατότητες για τον κομμουνισμό αλλά και για την καταστροφή της ίδιας της ανθρωπότητας είναι τόσο μεγάλες που δεν υπάρχουν τα περιθώρια για μεταβατικές «σοσιαλιστικές» κοινωνίες.

Επίσης έχω καταλήξει- αυτή την στιγμή τουλάχιστον- στο συμπέρασμα πως οι χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν μια μορφή καπιταλισμού, στο βαθμό που η κυρίαρχη νέα κομματική ελίτ λειτούργησε ως δυνάμει «αστική τάξη» και η διαλεκτική κεφάλαιο-εργασία δεν είχε παραμείνει μόνο ζωντανή αλλά και ηγεμονεύουσα, με αποτέλεσμα το εμπόρευμα εργατική δύναμη να κυριαρχεί.

Με ένα διευρυμένο όμως κοινωνικό κράτος που υπόσκαπτε- μαζί με τους ανταγωνισμούς του ψυχρού πολέμου και τις ταξικές ανισότητες που διαρκώς άνοιγαν- το συγκεκριμένο υβριδικό καπιταλιστικό σχηματισμό.

Θεωρώ όμως πως η ανάγνωση της βιοιστορίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού» από τις δυνάμεις της αριστεράς παραμένει μια ανοικτή υπόθεση που θα καθορίσει και καθορίζει εν πολλοίς και σήμερα τους όρους της κομμουνιστικής επαναστατικής επαναθεμελίωσης.

Οι 4 κρίσεις

Ακολουθώντας ως ένα σημείο την «οντολογία του κοινωνικού είναι» του ύστερου Λούκατς και το θεωρητικο μοντέλο του Αλτουσέρ -κατά το οποίο ο μαρξισμός πρέπει να απελευθερωθεί από την τριπλή μεταφυσική της Αρχής, Υποκειμένου και του σκοπού- ο «Κ.Π» επιχειρεί να απαντήσει στις 4 κρίσεις του μαρξισμού.

Που αντιστοιχούν σε 4 μεγάλες στιγμές που διαψεύστηκαν ως τότε κυρίαρχες προσδοκίες των μαρξιστών. Η πρώτη στις αρχές του 20ού αιώνα όταν φάνηκε πως δεν πρόκειται σύντομα να καταρρεύσει ο καπιταλισμός. Η δεύτερη όταν η επικείμενη σοσιαλιστική επανάσταση έγινε σε μια καθυστερημένη χώρα. Η τρίτη όταν αντι να απονεκρωθεί το σοσιαλιστικό κράτος ενισχύθηκε και κατάπιε την κοινωνία. Τέταρτη όταν αντι για την κατάρρευση του υπαρκτού καπιταλισμού ζήσαμε την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Η τελευταία ήταν και καθοριστικότερη γιατί έχει ως αποτέλεσμα να μπει σε βαθιά κρίση το «επιστημονικό μοντέλο» του μαρξισμού. Καθώς δομήθηκε- σύμφωνα με τον «Κ.Π» πάνω στο διαχωρισμό ανάμεσα στους αποσυντιθεμένους οι οποίοι παράγουν υπεραξία και στους ενσωματωμένους που παράγουν ιδεολογία..

Η κατάρρευση του μαρξισμού που ζήσαμε ανοίγει δυο δρόμους: Το πρώτο της ανασυγκρότησης του μαρξισμού και το δεύτερο της συγκρότησης ενός μεταμαρξιστικού μοντέλου. Ο «Κ.Π» όπως είπαμε και πιο πάνω δεν δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις στο εν λόγω ερώτημα.

Ιχνηλατώντας δρόμους όμως που σε μια οντολογική κλίμακα θα αντιμετωπιστεί ο καπιταλισμός ως το «προτσές το οποίο στηρίζεται από μια αρχή απεριόριστης συσσώρευσης κεφαλαίου». Και αυτοί οι δρόμοι είναι το φυσικό δίκαιο και η οικοδόμηση ενός αντι-ωφελιμιστικού κινήματος.

Και έτσι μόνο θεωρεί ο συγγραφέας πως θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η παγκόσμια Αμερικάνική αυτοκρατορία, η ατομική πρόκληση, η πραγματική υπαγωγή στο κεφάλαιο, η έννοια της αλλοτρίωσης και της προόδου.

Και όχι σε μια μονοταξική κατεύθυνση όπως προτείνουν όλων των μορφών οι υπαρκτοί μαρξισμοί, αφήνοντας όμως χώρο για την εμφάνιση νέων αντιθέσεων που ο συγγραφέας δεν μπορεί να προβλέψει.

Το βιβλίο έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του. Ο γραφών σε πολλά συμφωνεί και σε πιο πολλά διαφωνεί. Δεν θα συμβούλευα όμως να το διαβάσουν οι φίλοι μου που παραμένουν «πιστοί» της θρησκείας του ιστορικού κομμουνισμού του 20ού αιώνα.

Αυτοί μπορούν να μείνουν στο λόγο των «ευαγγελίων» τους και των κομματικών τους «αληθειών». Δεν θα ήθελα να τους χαλάσω την ημέρα και ούτε να χάσουν το χρόνο τους γράφοντας ένα ακόμη λίβελο ενάντια στους αντικομουνιστές.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ