Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Το λαμπερό show της διάσωσης των μεταλλωρύχων και οι σκοτεινές συνθήκες εργασίας

Πηγή: Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα

Η επιτυχής διάσωση των 33 μεταλλωρύχων της Χιλής, οι οποίοι θάφτηκαν κάτω απο τόνους πέτρας και μπάζων για περίπου 10 εβδομάδες, ήταν αφορμή εορτασμού στα κέντρα εξόρυξης της Caldera και Copiapo, σε ολόκληρο τον κόσμο και πόσο μάλλον στις περιοχές εξόρυξης μετάλλων όπου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν καθημερινά παρόμοιους κινδύνους. Όλη αυτή η προσπάθειαήταν ενας θρίαμβος της διεθνούς συνεργασίας επιστημόνων, μηχανικών και εργαζομένων χρησιμοποιώντας την πιο προηγμένη τεχνολογία. Χρειάστηκαν 3 ξεχωριστές εργασίες γεώτρησης, εξαιτίας της φύσης του βράχου και των εκτεταμένων εξορυκτικών δραστηριοτήτων που υπέστη, μέχρι να γίνει η πολυπόθητη ρήξη στο χώρο όπου οι εργάτες είχαν βρεί καταφύγιο κατόπιν της αρχικής έκρηξης που κατέστρεψε το ορυχείο. Μηχανικοί της NASA μαζί με το Ναυτικό της Χιλής, συνεργάστηκαν για την κατασκευή της κάψουλας που χρησιμοποιήθηκε για να φέρει τους μεταλλωρύχους στην επιφάνεια, μέσα απο μια τρύπα διαμέτρου 28 ιντσών και βάθους 700 μέτρων.

Ένας νεαρός μεταλλωρύχος απο την εταιρεία Massey Energy στη Δυτική Βιρτζίνια των ΗΠΑ, δήλωσε στο World Socialist Web Site οτι “Αυτό που έγινε είναι πολύ καλό, είναι απλά υπέροχο. Δεν έχει καμία σημασία εάν οι ανθρακωρύχοι είναι απο τη Χιλή ή την Κίνα ή οπουδήποτε αλλού, όταν ενας άνθρωπος πηγαίνει στο υπέδαφος, όλοι γνωρίζουμε τον κίνδυνο που διατρέχει και έχουμε συναίσθηση μεταξύ μας. Όλοι νιώθουν ικανοποίηση γι’ αυτούς και αυτό δείχνει οτι οι ανθρακωρύχοι δεν χρειάζεται να αφήνονται να πεθάνουν όταν βρίσκονται κάτω απο τη γη. Το πρόβλημα είναι οτι για τις εταιρείες η ασφάλεια κοστίζει χρόνο και χρήματα και η Massey ενδιαφέρεται ως επι το πλείστον να “τρέξει τον άνθρακα“. O ίδιος εργάτης επεσήμανε οτι το καταφύγιο ασφαλείας που διέσωσε τους Χιλιανούς μεταλλωρύχους στην εν λόγω καταστροφή δεν υπάρχει στα Αμερικανικά ανθρακωρυχεία. “Μια παρόμοια περίπτωση να συνέβαινε στο UpperBig Branch, θα ήταν αδύνατον να διασωθούν οι άνθρωποι, θα πέθαιναν σ’ ένα λεπτό. Αλλά εαν διέθεταν τα containers ασφαλείας, οι 12 μεταλλωρύχοι στην Sago θα ήταν ακόμα ζωντανοί”.

Συχνά οι ανθρακωρύχοι αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμο προϊόν, πολύ μικρότερης αξίας απο τον ίδιο το χαλκό, άνθρακα , νικέλιο ή χρυσό των οποίων η εξόρυξη απο τη γη πραγματοποιείται απο την ίδια τους την εργασία. Αδιαμφισβήτητα τεκμηριωμένη κατόπιν των γεγονότων στη Χιλή,είναι πλέον η εγκληματική αδιαφορία της εταιρείας San Esteban Primera. Το ορυχείο του San Jose, όπου ανήκει στην εν λόγω εταιρεία και εργάζονταν οι εγκλωβισμένοι, υπέστη σοβαρές ζημιές σε μια έκρηξη το 2007 και αναμενόταν να κλείσει. Ωστόσο οι ιδιοκτήτες συνέχισαν τις εργασίες, παρά τις εντολές που είχαν λάβει για να γίνει το αντίθετο για λόγους ασφαλείας. Αποτέλεσμα, 12 εργάτες τα τελευταία χρόνια, να χάσουν τη ζωή τους. Μετά την κατάρρευση οι ανθρακωρύχοι, θα μπορούσαν να διαφύγουν απο μια έξοδο κινδύνου, αλλά δεν υπήρχε η νομικώς επιβεβλημένη σκάλα έκτακτης ανάγκης. 48 ώρες αργότερα μια δεύτερη κατάρρευση μπλόκαρε την έξοδο, εξαιτίας του οτι οι στοές του ορυχείου στηρίζοταν με ξύλο, παρά με τον αποτελεσματικότερο σε αντοχή χάλυβα, διότι το ξύλο κοστίζει φθηνότερα.

Η Brunilda Gonzalez, δήμαρχος της μικρής πόλης στην οποία πολλοί απο τους διασωθέντες μεταλλωρύχους ζούν, κατηγόρησε οτι η λειτουργία του (100 ετών) ορυχείου, οφείλοταν σε δωροδοκίες προς τις Αρχές της κυβέρνησης. Κάνοντας έκκληση για τη δίωξη των ιδιοκτητών, επεσήμανε ότι κανένας επιχειρηματίας της Χιλής δεν έχει φυλακιστεί μέχρι τώρα λόγω αμέλειας που οδηγεί στο θάνατο εργαζομένων. Σύμφωνα με την Inter Press Service, μόνο το 2009 η Χιλή είχε συνολικά 191.685 ατυχήματα στο χώρο εργασίας, συμπεριλαμβανομένων 443 θανάτων. Οι περισσότεροι απο τους απεγκλωβισμένους εργάζονται σε βάναυσες συνθήκες εδω και δεκαετίες. Ο Mario Gomez, 63 ετών, ξεκίνησε να δουλεύει στα ορυχεία απο 12 ετών. Ο Victor Segovia, 48, άρχισε να εργάζεται ως βοηθός για τον πατέρα του στην ηλικία των 8. Πολλοί από τους ανθρακωρύχους του San Jose, είναι άνω των 50 ετών, απόρροια της πρακτικής που παρατηρείται στην εξορυκτική βιομηχανία, η οποία ευνοεί τους νεότερους και σωματικά ικανότερους εργάτες στα μεγάλα ορυχεία, και αναγκάζει εκείνους μιας μεγαλύτερης ηλικίας, να αναζητήσουν απασχόληση σε μικρότερα ορυχεία, με πιο επισφαλείς συνθήκες.

Κι ενώ οι εν λόγω μεταλλωρύχοι διασώθηκαν, άλλοι 33 έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι στιγμής στη Χιλή. Η χώρα είναι η 19η σε σειρά, στην έκθεση του ΟΗΕ το 2009 για τις χώρες με τις μεγαλύτερες οικονομικές ανισότητες. Στο 10% του πληθυσμού αντιστοιχεί το 40% του πλούτου όταν στα φτωχότερα στρώματα αναλογεί μόλις το 1,6%.Αιτία αυτής της ανισότητας, η επι 20 ετών δικτατορία του Augusto Pinochet και η φιλελεύθερη πολιτική που προώθησε στην αγορά (με την καθοδήγηση του γνωστού οικονομολόγου Milton Friedman) η οποία συνεχίστηκε και απο τους διαδόχους του.

Μια σημαντική παράμετρος αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι και η διάλυση της βιομηχανικής νομοθεσίας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μόνο 16 επιθεωρητές ασφαλείας για ολο το σύνολο της μεταλλευτικής βιομηχανίας, που είναι και ο πιο κερδοφόρος κλάδος εξαγωγών της χώρας. Στην περιοχή της Atacama όπου βρίσκεται και το ορυχείο του San Jose, μόνο 3 επιθεωρητές είναι υπέυθυνοι για 884 μεσαία και μικρά ορυχεία. Ο πρόεδρος της Χιλής Sebastián Piñera, ένας δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας ο οποίος ήταν ο υποψήφιος του κόμματος που εκπροσωπεί τους πολιτικούς κληρονόμους του Pinochet, έχει απευθείας συνδέσεις με το καθεστώς αυτό. Ο αδελφός του José Piñera ήταν επι Pinochet υπουργός εργασίας & εξόρυξης και προώθησε to 1981μια συνταγματική νόμοθεσία περί μεταλλείων. Ο νόμος αυτός, άνοιξε το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση ενός μεγάλου μέρους των ορυχείων της Χιλής, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για μια απότομη επιδείνωση των συνθηκών ασφαλείας.

Με άλλα λόγια, ενώ ο Piñera έκλεψε τα φώτα της δημοσιότητας τις τελευταίες εβδομάδες, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως υπέρμαχο της προσπάθειας διάσωσης, ουσιαστικά η δική του η περιουσία βασίζεται άμεσα στις πολιτικές που οδήγησαν στην καταστροφή. Η Marta, συνταξιούχος δασκάλα που ζεί στη Melipilla, μια ώρα απο το Santiago, κατέκρινε την προπαγάνδα υπέρ του Piñera στο World Socialist Web Site: “Η κατάσταση εδώ με τους ανθρακωρύχους υπήρξε θεαματική. Πολλά σχολεία έκλεισαν ώστε τα παιδιά να παρακολουθήσουν την απευθείας μετάδοση από την τηλεόραση. Η κάλυψη από τα ΜΜΕ ήταν απίστευτη. Κάθε λεπτό αφιερώνεται στην αναφορά οποιουδήποτε γελοίου και θλιβερού σχόλιου από τον πρόεδρο και τηη σύζυγός του. Είναι ένα τσίρκο, όπου τα Χιλιανά μέσα ενημέρωσης συνέβαλαν σε κάθε ευκαιρία να δείξουν τον πρόεδρο να δείχνει οτι νοιάζεται για αυτούς τους ανθρώπους, τη στιγμή που αυτοί οι ανθρακωρύχοι έλεγαν πως το μέρος δεν ήταν ασφαλές και κανείς δεν άκουγε τους – συμπεριλαμβανομένου του προέδρου, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και της εταιρείας που προκάλεσε την κατάσταση. Πολλοί άνθρωποι απο τον αποτροπιασμό τους για την απόπειρα του Piñera να επωφεληθεί επικοινωνιακά από τη διάσωση των μεταλλωρύχων, δεν ήταν σε θέση να την παρακολουθήσουν. Εμείς ανοίξαμε την τηλεόραση όταν μάθαμε ότι ανέσυραν τον πρώτο ανθρακωρύχος και στη συνέχεια την κλείσαμε. Αυτά τα ορυχεία έχουν τη χειρότερη φήμη και ο λόγος για τον οποίον αυτοί οι εργαζόμενοι ρίσκαραν τη ζωή τους ήταν επειδή είχαν ανάγκη τα χρήματα. Το ορυχείο ήταν γνωστό οτι ήταν επικίνδυνο.
Νιώθουμε πολύ καλά που άνθρωποι από άλλες χώρες αποτέλεσαν μέρος αυτής της τεχνολογικής διάσωσης και που αναμεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο, αλλά βλέπουμε το αξιολύπητο πρόεδρος μας και μας κάνει άρρωστους.”

Μελέτη της βρετανικής εφημερίδας Guardian αναφέρει οτι οι κίνδυνοι στο ορυχείο ήταν τόσο ευρέως γνωστοί, όπου οι ντόπιοι αποκαλούσαν τους μεταλλωρύχους ως “καμικάζι”. Οι δε ιδιοκτήτες προσέφεραν 30% μεγαλύτερο μισθό απο το μέσο όρο, σηματοδοτώντας οτι η συγκεκριμένη απασχόληση απαιτούσε κάποιες “επιπλέον θυσίες”. Εαν ενας manager αυξάνει τους μισθούς σε παρακινδυνεμένες εργασίες, υπάρχει η πιθανότητα να βρεθούν άτομα που θα δεχτούν την προσφορά. Χρειάζεται λοιπόν κάποια πρωτοβουλία που θα αποθαρρύνει αυτά τα ρίσκα, σύμφωνα με τον Davitt McAteer, ερευνητή της καταστροφής στο ορυχείο του Upper Big Branch. Τα δε συνδικάτα εργαζομένων σε ορυχεία στη Χιλή τείνουν να είναι μικρά και κατακερματισμένα με σχετικά μικρή επιρροή στους επιχειρηματίες ή την κυβέρνηση. Υπάρχουν 75 σωματεία μεταλλωρύχων στη χώρα και μόλις πρόσφατα έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες προς την ενοποίηση τους.
Πηγή: Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Εθελοντισμός, προσφορά και καπιταλισμός: Το μαγικό τρικ της απλήρωτης εργασίας

Πηγή: Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα

Μια σκιά πλανιέται πάνω από τη ζωή μας. Συνηφασμένη με τις έννοιες της προσφοράς, της αυτοθυσίας, ακόμη και της μάθησης, η έννοια του εθελοντισμού έχει ενταχθεί στα εργασιακά τοπία του σύγχρονου καπιταλισμού, γεννόντας διλήμματα ηθικής φύσης και εγείροντας οικοδομήματα εκμετάλλευσης με ισχυρότατα ψυχολογικά και ιδεολογικά θεμέλια.

Ο βασιζόμενος στην αυτοθυσία εθελοντισμός υπήρξε κάποτε αδιαφιλονίκητο "προνόμιο" του γυναικείου φύλου. Στρατιές από νοσοκόμες στήριξαν δωρεάν πατριαρχικούς οικονομικούς πολέμους, πιστεύοντας ότι η δωρεάν εργασία που παρείχαν εξυπηρετούσε το μέγιστο στόχο της ειρήνης και τον αρκετά πιο αμφίβολο στόχο μιας εθνικής "νίκης", υποκύπτοντας στην πλύση εγκεφάλου εξαιρετικά αποτελεσματικών προπαγανδιστικών μηχανών. Ασφαλώς , σε μεγάλο βαθμό, ο βασιζόμενος στη θυσία εθελοντισμός αποτελεί ακόμα προνόμια του ίδιου φύλου. Μανάδες, γιαγιάδες, νοικοκυρές έχουν πειστεί ότι οφείλουν να τσακίζονται στη δουλειά χωρίς αμοιβή, χωρίς οικονομική ανεξαρτησία, χωρίς κάν μια συμβολική αναγνώριση μέσω μιας σύνταξης, "από αγάπη". Αυτή η εθελοντική εργασία δεν σταματάει ποτέ, πλήρως συνηφασμένη με τη ζωή τους. Αυτή η εργασία, που όχι απλώς αναπαράγει ανθρώπινα όντα αλλά και αναπαράγει το εργασιακό δυναμικό, συντηρώντας, όπως απέδειξαν οι φεμινίστριες παρελθόντων δεκαετιών, ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο, ήταν το πεδίο που χάθηκε στη δεκαετία του ’70 μια μεγάλη μάχη. Έτσι συνεχίζεται απρόσκοπτα η εργασία της γυναικείας φροντίδας, καθαριότητας και αυτοθυσίας, με ελάχιστη εώς καθόλου αντιπροσώπευση στους αγώνες των εργαζομένων σήμερα. Η ιδεολογία της αυτοθυσίας, όπως βλέπουμε, δεν περνάει κάποια κρίση! Πόσο θα ήθελα να δω πορείες όπου να πρωτοστατούν μάνες, γιαγιάδες και νοικοκυρές, απαιτώντας αναγνώριση και αμοιβή. Αναμφίβολα, θα άκουγαν το τροπάρι "τώρα περνάμε κρίση, αργότερα θα τα δούμε αυτά". Στο οποίο θα μπορούσαν να απαντήσουν "κι εμείς τότε θα μαγειρέψουμε αργότερα, θα σιδερώσουμε αργότερα και αργότερα θα σας κρατήσουμε τα παιδιά για να πάτε στις δουλειές σας ή στις πορείες σας". Με θεμέλιο λοιπόν τη γυναικεία αυτοθυσία, φτάσαμε και στο γραφικό παρόν.

Στο οποίο γραφικό παρόν, επιμελείς φοιτητές που απεγνωσμένα αναζητούν εμπειρία, προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους σε κάθε είδους δυνητικό εργοδότη. Στο χώρο του πολιτισμού (χα!) η κατάσταση έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας. Τα πανεπιστήμια των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών έχουν εντάξει την εθελοντική εργασία υπό τη μορφή "internship" επίσημα στα προγράμματα σπουδών τους. Μουσεία, γκαλερί, μπιενάλε, εκδοτικοί οίκοι και κάθε λογής επιχειρήσεις "δημιουργικής απασχόλησης" προμηθεύονται, μέσω των πανεπιστημίων, στρατιές απλήρωτων εργαζόμενων. Γιατί να προσλάβουν κανονικούς, δηλαδή αμειβόμενους; Δεδομένου ότι οι φοιτητές καταβάλουν τσουχτερά δίδακτρα στα πανεπιστήμια, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα καθεστώς όπου πληρώνεις για να εργαστείς.

Το σύστημα είναι ωστόσο ακόμη πιο έξυπνο. Μετά από όλο αυτό το "conditioning", οι αυριανοί εργαζόμενοι είναι έτοιμοι για τα πάντα. Ορδές από φωτογράφους παραδίδουν δωρεάν το έργο τους σε κάθε λογής έντυπο ή στα ραγδαία αυξανόμενα "πρότζεκτ" της τάδε ή δείνα εταιρίας που επιθυμεί προβολή στο Διαδίκτυο. Μέχρι και κρατικοί φορείς ζητούν πλέον δωρεάν υπηρεσίες διότι, ειδικά σε μια περίοδο κρίσης, η πατρίδα μας χρειάζεται. Ανέξοδα. Δεν έχει να πληρώσει, γιατί έχει πληρώσει άλλους. Και τι εννοώ ότι θα έπρεπε να με αμείβει και ως μητέρα; Στο κάτω κάτω δική μου επιλογή ήταν. Αν θα χρειαστεί νέα χέρια; Που ζω, η πατρίδα εισαγάγει φτηνό εργατικό δυναμικό από κει που οι γυναίκες - σκλάβες γενοβολάνε σαν κουνέλες και δεν κατεβάζουν παλαβές ιδέες με το κουνελίσιο τους μυαλό. Εκδοτικοί οίκοι, εφημερίδες και περιοδικά σε (με) προσεγγίζουν ανερυθρίαστα ζητώντας "ένα κομμάτι" χωρίς αμοιβή. Έτσι, επειδή "γνωριζόμαστε", το σενάριο είναι ένα και το αυτό. Γιατί έτσι είναι. Γιατί έτσι μας έχουν πείσει. Γιατί χάρη μας κάνουν - κάτι σαν διαφήμιση δηλαδή. Αν δεν τις βάλεις εδώ τις φωτογραφίες σου, να τις δει κανείς, που θα τις δείξεις; Στο δωμάτιό σου; Γιατί ο δωρεάν μόχθος των πολλών συνεργατών πρέπει να συντηρήσει τον ένα, τον alpha worker. Ο οποίος ή η οποία θα αναπαράγει με κάθε τρόπο την ιδεολογία και της υλικές συνθήκες του συστήματος που τον/την συντηρεί.

Εξάλλου, δεν εργαζόμαστε πια ακριβώς. Είναι εργασία ακόμα ένα κείμενο; Μια ακόμη φωτογραφία; Απλώς "παράγουμε" και διακινούμε στα τεχνολογικά κάτεργα της καθολικευμένης παραγωγικότητας. Παράγουμε στο, και για το, Facebook. Εμείς, οι εθελοντές εργαζόμενοι - καταναλωτές του Google. Που ξέρεις, όλη αυτή η παραγωγή και διακίνηση ιδεών, πληροφοριών και εικόνων μπορεί και να ανατρέψει, καταπώς λέει ο σύντροφος Νέγκρι, τον καπιταλισμό. Γιατί παράγει και ένα υπέροχο πλεόνασμα κοινωνικών σχέσεων, μια δι-ανθρώπινη δυναμική, ένα "κάτι" παρηγορητικό, δυνητικό και "κοινό" τέλως πάντων.

Κάτι σαν δώρο, κάτι σαν "προσφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο". Διότι υπάρχει και εθελοντισμός με νόημα, εθελοντισμός καταξιωμένης κοινωνικής προσφοράς. Γιατροί που γιατρεύουν δωρεάν αρρώστους, συνάνθρωποι που στήνουν κέντρα για τη στήριξη θυμάτων βιασμού, εμπορίου σεξ και οικογενειακής βίας - η λίστα της φρίκης αλλά και της ανταπόκρισης δεν έχει τέλος. Η καλλιτεχνική κολεκτίβα WochenKlausur στην Αυστρία έστησε μέχρι και κλινική για τους αστέγους. Εθελοντικά. Το έργο τέχνη ως προσφορά, αυτή η ιδέα κι αν έπιασε! Όταν αποποιείται των ευθυνών του το κράτος, υπάρχει πάντα η τέχνη! Ή η εκκλησία. Ή ο μη-κυβερνητικός οργανισμός της γειτονιάς σου. Εξάλλου, αυτό θα πει αυτονομία. Γιατί να εξαρτάσαι από τον κυβερνητικό μηχανισμό; Κι εμένα με πήγαινε η μαμά μου και η δασκάλα μου κάποτε στα ορφανοτροφεία να δώσω παιχνίδια και ρούχα στα παιδιά που δεν είχαν. Διότι το κράτος έχει θέσει άλλες οικονομικές προτεραιότητες: αγορά αμυντικού εξοπλισμού, δεξιώσεις, διαφθορά, και κυρίως διατήρηση και επέκταση της ιδεολογίας ότι το κοινωνικό έργο είναι θέμα ελεημοσύνης, εθελοντισμού, προσφοράς του πολίτη, σε εθνικό ή και πλέον σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί κάποιος πρέπει να βοηθήσει. Κάποιος πρέπει να την κάνει κι αυτή τη δουλειά. Που , από ηθικής άποψης, είναι υπεράνω χρημάτων, Ευτυχώς, Γιατί τα χρήματα είναι για άλλες τσέπες.

Η γενιά που κατέστρεψε την Αμερική

S.A. (Business Insider)
Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μια απίστευτη φάση αποβιομηχάνισης. Η απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας, έχει κάνει τους Αμερικανούς πολίτες να αρχίζουν και να ανησυχούν. Το 70% σχεδόν των Αμερικανών θεωρεί πως οι συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου έχουν κοστίσει σε θέσεις εργασίας. Πριν δέκα χρόνια όλοι πίστευαν στο όραμα της παγκοσμιοποίησης, σήμερα όμως;

Σήμερα, το τρέχον σύστημα δεν χαρακτηρίζεται ούτε από ελεύθερο, ούτε από δίκαιο εμπόριο. Τα περισσότερα κράτη επιβάλλουν υψηλότατους δασμούς στα αμερικανικά προϊόντα, ενώ οι ΗΠΑ επιτρέπουν την χειραγώγηση των νομισματικών ισοτιμιών από άλλους, πλημμυρίζοντας παράλληλα την εσωτερική τους αγορά με κάθε είδους φθηνά προϊόντα. Το αποτέλεσμα είναι κόλαφος για την αγορά εργασίας, και έχει οδηγήσει στο κλείσιμο 42.400 εργοστασίων από το 2001. Το 75% από αυτά απασχολούσε τουλάχιστον 500 εργαζομένους το καθένα. Πώς να υπάρχει μέλλον όταν η χώρα απλά καταναλώνει και δεν παράγει;

Το 1959 ο κατασκευαστικός τομέας άγγιζε το 28% του συνολικού οικονομικού προϊόντος. Το 2008, μόλις το 11%, και συνεχίζει να πέφτει. Κάθε μήνα, δισεκατομμύρια δολάρια φεύγουν από τη χώρα και λίγα μόνο μπαίνουν σε αυτήν. Κάθε μήνα η Αμερική γίνεται φτωχότερη. Το τελευταίο έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο είναι περίπου $40-50 δισ. το μήνα. Τα μισά από αυτά έχουν να κάνουν με τη Κίνα. Η Κίνα έχει ήδη δανείσει στις ΗΠΑ σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Οι Αμερικάνοι δαπανούν περίπου $3,90 για τα κινεζικά προϊόντα, ενώ οι Κινέζοι μόλις $1. Σύμφωνα με μια μελέτη του Economic Policy Institute, αν η κατάσταση συνεχίσει ως έχει, η αμερικανική οικονομία θα έχει χάσει 500.000 θέσεις εργασίας μέχρι το τέλος του 2010. Η Αμερική έχει καταστήσει την Κίνα παγκόσμια υπερδύναμη. Η πρόβλεψη είναι πως μέχρι το 2040, η κινεζική οικονομία θα είναι τρεις φορές μεγαλύτερη αυτής των ΗΠΑ.

Η παγκοσμιοποίηση έχει κάνει τους εργαζόμενους της Αμερικής να ανταγωνίζονται τους αντίστοιχους (φθηνότερα αμειβόμενους) ολόκληρου του πλανήτη. Το αποτέλεσμα είναι να συρρικνώνεται η μεσαία τάξη. Όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα χωρίς κρατική βοήθεια. 41 εκατομμύρια Αμερικανοί βασίζονται σε κουπόνια αγοράς τροφίμων. Ένας στους έξι είναι εγγεγραμμένος σε κάποιο κρατικό πρόγραμμα καταπολέμησης της φτώχιας. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 43.6 εκατομμύρια Αμερικάνοι ζουν σε συνθήκες φτώχειας, και το ποσοστό αυξάνεται καθημερινά. Το ποσοστό αυτό είναι το μεγαλύτερο στα τελευταία 51 χρόνια, οπότε και τηρούνται στατιστικά στοιχεία. Και άσχετα με το ποιο κόμμα κυβερνά, το κράτος συνεχώς αυξάνεται, στραγγίζοντας την οικονομία. Η κυβέρνηση δεν παράγει παρά ελάχιστη αξία, και όμως κοστίζει πάρα πολύ. Πέραν αυτού, οι δαιδαλώδεις κανόνες και η σύνθετη νομοθεσία, έχουν καταστήσει τη χώρα ένα αφιλόξενο περιβάλλον για τις επιχειρήσεις.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, το εθνικό χρέος θα ξεπεράσει φέτος τα $13.6 τρισ. και το 2015 θα αγγίξει τα $19.6 τρισ. Η Κεντρική Τράπεζα (Federal Reserve) διαρκώς «ρημάζει την αξία του δολαρίου, καθώς από το 1913 που συστάθηκε, το αμερικανικό δολάριο έχει χάσει το 95% της αγοραστικής του ισχύος. Ένα προϊόν που κόστιζε $20 το 1913, κοστίζει σήμερα $441. Ο πληθωρισμός είναι ένας κρυφός φόρος. Κάθε χαρτονόμισμα που έχουμε στα χέρια μας χάνει την αξία του μέρα με την μέρα. Και η κυβέρνηση συνεχίζει τη καταστροφή, επιβάλλοντας δεκάδες άχρηστες μεταρρυθμίσεις στη Wall Street, αφήνοντας όμως ανέπαφη την κατάχρηση που γίνεται στα παράγωγα (derivatives), τα οποία οι περισσότεροι πολίτες αγνοούν, και τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά «στοιχήματα» χωρίς κάποιο αντίκρισμα σε αξία, τα οποία όμως μετέτρεψαν τις χρηματαγορές σε καζίνο. Η αξία όλων των παραγώγων του κόσμου λέγεται πως είναι μεταξύ 600 τρισεκατομμυρίων και 1.5 τετρακισεκατομμυρίων δολαρίων! Και η φούσκα τους συνεχίζει να μεγαλώνει. Ο Warren Buffet έχει χαρακτηρίσει τα παράγωγα ως «οικονομικό όπλο μαζικής καταστροφής». Όταν σκάσει η εν λόγω φούσκα, δεν θα υπάρχουν αρκετά χρήματα σε ολόκληρο το πλανήτη για να διορθώσουν τη κατάσταση.

Μια φορά και έναν καιρό, οι ΗΠΑ είχαν ένα ποικίλο οικονομικό σύστημα. Σήμερα η οικονομική ισχύς είναι συγκεντρωμένη σε ελάχιστα μόνο χέρια. Οι τράπεζες πτωχεύουν κάθε μέρα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας κατάλογος με 900 τράπεζες έτοιμες για σφράγισμα. Το 10% δηλαδή, των συνολικών τραπεζών της Αμερικής. Εν τω μεταξύ, οι λίγες «μεγάλες», συνεχίζουν να κερδίζουν μερίδιο της αγοράς. Οι Citigroup, JPMorgan Chase, Bank of America και Wells Fargo διατηρούν το 39% των καταθέσεων της χώρας. Αυτή είναι μια συνταγή καταστροφής. Η οικονομία της χώρας έχει βυθιστεί στη διαφθορά. Το παράδειγμα της Goldman Sachs δεν είναι το μόνο. Η χειραγώγηση της αγοράς του ασημιού και του χρυσού είναι άνευ προηγουμένου, και η κυβέρνηση αδρανεί. Όποια πέτρα και αν σηκώσει κανείς στη Wall Street, θα βρει διαφθορά. Η κατάρρευση του όλου συστήματος δεν θα αργήσει. Έρχεται ένα τσουνάμι στο συνταξιοδοτικό, που θα πνίξει τα πάντα. Οι περισσότεροι Αμερικάνοι δεν έχουν προβλέψει για τη σύνταξή τους. Τα ταμεία έχουν ένα έλλειμμα της τάξης των $6.6. τρισ. Μια πρόσφατη μελέτη απέδειξε πως οι 50 πολιτείες έχουν ένα έλλειμμα $5,17 τρισ. όσον αφορά σε υποχρεώσεις των συνταξιοδοτικών τους προγραμμάτων. Και το χειρότερο; Το αμερικανικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης (Social Security) θυμίζει κόλπο «πυραμίδα». Σύμφωνα με την αρμόδια επιτροπή του κογκρέσου, το σύστημα πληρώνει σε παροχές πολύ περισσότερα από όσα εισπράττει μέσω ομοσπονδιακών φόρων.

Ήρθε επιτέλους η ώρα που η Αμερική θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Ευτυχώς, πολλοί πολίτες έχουν αρχίσει να αφυπνίζονται. Καταλαβαίνουν ότι η χώρα τους δεν πάει καλά. Η σημερινή γενιά σκόρπισε στους ανέμους τον πλούτο που κληρονόμησε από τους προγόνους της, και διαλύει την ισχυρότερη οικονομική μηχανή που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Αν δεν γίνει κάτι, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα χαρακτηρίσουν τη σημερινή γενιά ως τη πιο ηλίθια της ιστορίας των ΗΠΑ.