Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

Συνέντευξη ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΟΥΜΑΚΑ τον Οκτώβριο του 1989 -19 χρόνια πριν- στην εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ"

Η Συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε τον Οκτώβριο του 1989 - 19 χρόνια πριν- στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ. Παρήλθε σχεδόν, μια εικοσαετία . Είναι προφανείς οι ομοιότητες , με την έννοια του ότι το σύστημα προωθεί την Α Ν Α Π Α Λ Α Ι Ω Σ Η γνωστών επιδιώξεων.

Είναι ιστορική η απαίτηση για να επαναφέρουμε την ουσία της Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η Σ πάνω στο τραπέζι και να τελειώνουμε με τις ατάκες ,τα ευφυολογήματα, τις κολοκυθιές από προκάτ παρέες, και τα γαϊτανάκια προσώπων χρήσης για συγκεκριμένες επιδιώξεις.

Αυτά τα Σ Ε Ν Α Ρ Ι Α είναι γνώριμα. Πολύ ρηχές οι σούπες των μαγειρείων του συστήματος. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ τύπου 1989.Ολοι αυτοί οι κύκλοι είναι κατώτεροι των περιστάσεων και των αναγκών του Ελληνικού λαού, για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ και ΟΜΑΛΗ ΔΙΕΞΟΔΟ. Η χώρα χρειάζεται συντεταγμένη πολιτική ,σχέδιο και πρωτοβουλίες ,για ριζικές αλλαγές , για τα συμφέροντα των 2/3 και όχι του 1/3 ,για την έξοδο από τη κρίση στη οικονομική και κοινωνική βάση της χώρας, κρίση που έχει έκφραση και στη πολιτική και στους θεσμούς της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Είναι η ώρα για το ΠΑΣΟΚ να ανταποκριθεί στη μεγάλη αυτή πρόκληση. Έχει και την εμπειρία και τις δυνάμεις και τις δυνατότητες. Στέφανος Τζουμάκας , 5 Αυγούστου 2008.




ΤΟ ΒΗΜΑ

28 Οκτωβρίου 1989


Ας μιλήσουμε –επιτέλους-για πολιτική


ΓΙΑ ΕΝΑ νέο πολιτικό, με γνωστή αντιδικτατορική δράση, με σημαντικό ρόλο στο ιστορικό φοιτητικό κίνημα των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων και με μια πλούσια διαδρομή στα ανώτερα κομματικά – και ενίοτε κυβερνητικά – αξιώματα του ΠΑΣΟΚ, είναι αμφίβολο αν η βουλευτική έδρα αποτελεί οριστική δικαίωση. Και ο κ. Στεφ. Τζουμάκας φαίνεται να αντιλαμβάνεται αυτό που πολλοί σύντροφοί του στο ΠΑΣΟΚ λησμονούν: ότι στην πολιτική «προς γαρ το τελευταίο εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται».


Εξελέγη και στις εκλογές του Ιουνίου, σαν υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στη Β’ Αθηνών ,έβδομος κατά σειρά, αφήνοντας πίσω του πρώην υπουργούς και στελέχη γνωστών «ομάδων» του Κινήματος. Τώρα δίνει τη μάχη για τις εκλογές του Νοεμβρίου.


Σήμερα, στον έκτο όροφο της οδού Σόλωνος , λίγα μόνο μέτρα από την ταράτσα της Νομικής, όπου βρέθηκε –κάτω από άλλες συνθήκες- τον Φεβρουάριο του 1973, ο κ. Τζουμάκας οργανώνει την εκλογική παρουσία του, μ’ έναν τρόπο που δεν είναι καθόλου συνηθισμένος στις μέρες που θριαμβεύει το πολιτικό μάρκετινγκ. Ολόκληρη η προεκλογική του δραστηριότητα διεκπεραιώνεται από νέα παιδιά και παλιούς συντρόφους του, που επιστρατεύτηκαν εθελοντικά για να στηρίξουν την «υποψηφιότητα του Στέφανου». Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, μια συνέντευξη είναι κοπιώδης υπόθεση. Ο κ. Τζουμάκας αδιαφορεί για το μαγνητόφωνο και συμπεριφέρεται σαν να διευθύνει την προετοιμασία μιας κινητοποίησης του ΠΑΣΟΚ.


-Κύριε Τζουμάκα, είστε νέος πολιτικός, αλλά διατυπώνετε αιχμές για τους νέους πολιτικούς. Υπάρχει κάποια εξήγηση;

«Εδώ και πολύ καιρό παρακολουθούμε μια μόδα, που σχεδόν τείνει να κάνει την πολιτική κάτι σαν ανώδυνο χόμπι. Το πολιτικό μάρκετινγκ περνάει τη θεωρία των νέων πολιτικών, που ανεξάρτητα από κόμματα έχουν ‘συγγενικό προφίλ’. Οι νέοι πολιτικοί, ανεξάρτητα από τα κόμματα που ανήκουν, συζητούν μεταξύ τους. Τι συζητούν; Για σέρφινγκ, για μπριτζ, για κομπιούτερς ; Άκουσα μάλιστα έναν άνθρωπο της γενιάς μου, τον Μίμη Ανδρουλάκη, να δηλώνει ότι ‘προτιμά να συζητεί με τον Σαμαρά και τον Ανδριανόπουλο παρά με το ΠΑΣΟΚ’. Προσέξτε αντίληψη: ο Ανδρουλάκης συζητεί με τον Σαμαρά, ο Σαμαράς με την Δαμανάκη, η Δαμανάκη με τον Τζουμάκα, ο Τζουμάκας με τον Έβερτ, ο Έβερτ με τον Λαλιώτη, ο Λαλιώτης με τον Ανδριανόπουλο, ο Ανδριανόπουλος με τον Σημίτη κι ο χορός καλά κρατεί. Για ποια πολιτική όμως συζητούν; Για ποια συμφέροντα; Για ποιες κοινωνικές ομάδες; Για ποια εξωτερική πολιτική; Αυτό δεν το λέει κανείς».



-Και πού βρίσκεται το παράδοξο;

«Αυτά είναι μοντέλα για να αναιρεθούν βασικές στρατηγικές στη χώρα, όπως η ανεξαρτησία και οι κοινωνικές αλλαγές. Να πάμε δηλαδή σε μια κυβέρνηση προσώπων, προσωπικοτήτων, ομάδων πολιτικών και όχι σε κυβερνήσεις προγραμμάτων και θέσεων. Θεωρώ αυτή την εξέλιξη συντηρητική».


-Μιλάτε σαν να μη σας εκφράζει και πολύ αυτό που λέμε ‘συναίνεση’ και για το οποίο τόσος λόγος γίνεται τελευταία.

«Κάθε άλλο. Το ΠΑΣΟΚ είναι το πρώτο κόμμα που μίλησε για συναίνεση, για διακομματική αντιμετώπιση προβλημάτων, για συνεργασίες και εθνική πορεία. Από το 1975, ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε συναντήσεις του με τον Φλωράκη, τον Δρακόπουλο και τον Ζίγδη, έθεσε το ζήτημα της συνεργασίας. Και στη Σύνοδο της Κ.Ε. του, το ΠΑΣΟΚ που πρότεινε την στρατηγική της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας. Αλλά είναι άλλο πράγμα η ενότητα στη βάση και η προγραμματική συνεργασία και άλλο κάποια ουδέτερη συναίνεση».


-Και πόση σημασία μπορεί να έχει αυτός ο διαχωρισμός;

«Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Στην περιφέρεια που είμαι υποψήφιος, οι άνθρωποι πνίγονται από το νέφος, το κυκλοφοριακό, την έλλειψη πρασίνου. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να δώσει μόνο του λύση. Και χρειάζεται να μιλήσει ο ίδιος ο πολίτης. Να γίνει ένα δημοψήφισμα, όπου από τη μια πλευρά θα μπουν 3,5 εκατομμύρια σοσιαλιστές, δεξιοί, αριστεροί και κομμουνιστές, που θέλουν να αλλάξει η ποιότητα ζωής. Και από την άλλοι 500.000 σοσιαλιστές, δεξιοί, αριστεροί, κομμουνιστές, που έχουν συμφέροντα να μείνουν τα πράγματα όπως είναι. Έτσι δημιουργείται η συναίνεση. Με βάση πολιτική και μια σαφή επιδίωξη. Μια τέτοια συναίνεση είναι περισσότερο απαραίτητη, τώρα που ήδη τελείωσαν οι αυτοδυναμίες».


-Τελείωσαν; Στην τελευταία τηλεοπτική εμφάνισή του ο κ. Α. Παπανδρέου άφησε να εννοηθεί ότι ο ΠΑΣΟΚ προσδοκά ακόμη μια νέα αυτοδυναμία του.

«Δεν είπε τέτοιο πράγμα. Έθεσε τον εκλογικό στόχο του ΠΑΣΟΚ, που είναι να αναδειχθεί πρώτο κόμμα. Αυτό είναι απόφαση της Κ.Ε. Είναι μια επιδίωξη που διασφαλίζει ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις. Ο Πρόεδρος απλώς δεν απέκλεισε την προσπάθεια των οπαδών του ΠΑΣΟΚ, στη βάση, που μάχονται και για αυτοδυναμία».


-Η οποία προφανώς δεν θα υπάρξει για το ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να υπάρξει για τη ΝΔ;

«Κανείς δεν θα έχει αυτοδυναμία. Και γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, η 6η Νοεμβρίου θα είναι κρίσιμη για τη χώρα. Θα κριθεί η πορεία της για πολλά χρόνια. Και δεν θα κριθεί από τους αριθμητικούς συσχετισμούς στη Βουλή και από το αν μπορούν να δώσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή μια νέα τρίμηνη κυβέρνηση. Θα ανοίξουν λοιπόν δύο δρόμοι: αν η χώρα πάει στον 21ο αιώνα με δημοκρατικά και πατριωτικά προγράμματα και ιδέες, ή θα κυριαρχήσει ο συντηρητισμός και η κοινωνία των δύο τρίτων. Το βράδυ της Κυριακής δεν θα υπάρξουν μονοκομματικές λύσεις. Το πρόβλημα των πολιτικών συμμαχιών και συνεργασιών είναι το μέγα θέμα, για την επόμενη πολιτική περίοδο. Θα δοκιμαστεί η σταθερότητα και οι λύσεις σε κρίσιμα θέματα, στα οποία θα κυριαρχήσει η τάση του εκσυγχρονισμού».


-Και τι είναι αυτό που θα κρίνει αυτές τις εξελίξεις;

«Τα προγράμματα και οι πολιτικές συμφωνίες συγγενών δυνάμεων. Η αναμέτρηση θα γίνει ανάμεσα στο μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού και τα προοδευτικά προγράμματα των δημοκρατικών δυνάμεων. Και ο λαός πρέπει να γνωρίζει από τώρα ποια τύχη θα έχει το ψηφοδέλτιο που θα κρατήσει την Κυριακή των εκλογών. Για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο του Ιουνίου, όπου ΝΔ και Συνασπισμός, μετά τις εκλογές έκαναν αυτό ακριβώς που έλεγαν ότι δεν θα κάνουν μέχρι τις 17 Ιουνίου! Σήμερα οι πολιτικές ηγεσίες δοκιμάζονται. Κρίνεται η αξιοπιστία τους. Και σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ, έχει καταστήσει σαφή τη θέση του. Όχι στη συνεργασία με τη Δεξιά, ναι στη συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων, κάτω από οποιουσδήποτε συσχετισμούς. Ο Συνασπισμός όμως καιροσκοπεί και αυτή τη φορά. Οι ηγέτες του δηλώνουν ότι αυτό που θα συμβεί τη Δευτέρα θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα της Κυριακής. Από πότε, για την Αριστερά, η εκλογική δύναμη προηγείται των θέσεων και οι μηχανισμοί των προγραμμάτων και των ιδεών;


-Εμμέσως λοιπόν επιμένετε στις διαχωριστικές γραμμές.

«Όταν ζητάς από τον καθένα να ξεκαθαρίσει τη θέση του και τις πολιτικές συνεργασίες του, δεν είναι υπόθεση διαχωριστικών γραμμών. Αλλά κι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια προπαγάνδα που προσπαθεί να πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ χωρίζει τον ελληνικό λαό και οι άλλοι τον ενώνουν. Ο σκοπός της δεν είναι να καταργηθούν κάποιες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους πολίτες, γιατί τέτοιες διαχωριστικές γραμμές τα τελευταία δέκα χρόνια δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα προγράμματα, τις θέσεις, τις επιλογές, και τα κόμματα. Οι βάσεις προστατεύουν τα εθνικά συμφέροντα, λέει ο Μητσοτάκης. Οι βάσεις υπονομεύουν τα εθνικά συμφέροντα λέει ο Φλωράκης. Δεν είναι ένας σαφής διαχωρισμός αυτός; Το ΠΑΣΟΚ τον εφεύρε; Δεν έχουν η ΝΔ και ο Συνασπισμός διαφορετική αντίληψη για την προστασία των κοινωνικών συμφερόντων; Δεν υπάρχει ανάμεσά τους, σ’ αυτό, μια διαχωριστική γραμμή; Άρα λοιπόν αυτή η προπαγάνδα έχει σκοπό να προετοιμάσει κάποιες λύσεις έξω από τα κόμματα και τις κοινωνικές δυνάμεις. Και μ’ αυτή την έννοια στις εκλογές κρίνεται και η λαϊκή κυριαρχία, όπως υπογράμμισε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Ολυμπιακό Στάδιο».


-Στο κόμμα σας εμφανίζονται όλοι βέβαιοι ότι το 39% θα αυξηθεί σ’ αυτές τις εκλογές. Σαν υποψήφιος στη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας, συμμερίζεσθε αυτή την αισιοδοξία;

«Το 39% είναι αποτέλεσμα μια πορείας. Στα οκτώ χρόνια μπήκαμε στη λογική του συστήματος. Αγωνιστήκαμε στη δικτατορία, αλλά τη μεταπολίτευση την έκανε ο Καραμανλής. Έτσι και μετά το 1974, ενώ αγωνιστήκαμε για την Αλλαγή, αυτή ανέλαβε να την κάνει μια ομάδα και κάποια πρόσωπα. Και δεν την έκανε κυρίως ενάντια στο σύστημα, αλλά ενάντια στη Δεξιά. Κυριάρχησε η λογική να φύγουν αυτοί να έρθουμε εμείς. Έτσι εξουδετερώθηκαν τα στελέχη, τα μέλη, οι οργανώσεις, οι φίλοι και οι οπαδοί μας, οι σοσιαλιστικές ιδέες. Η πολιτική μεταφέρθηκε από την κοινωνία στο κράτος. Πρόσφατα μίλησα σε μια επαρχιακή πόλη, με δυνατή βροχή. Και μου λέει κάποιος ‘πες κάτι και για τα γραφεία της οργάνωσης’. Ξέρετε τι εννοούσε; Ότι μετά το 1981, όσοι έρχονταν στο ΠΑΣΟΚ νόμιζαν ότι στεγάζεται στη Νομαρχία και πήγαιναν εκεί. Πέρασε λοιπόν η θεωρία του κυβερνητικού κόμματος σε βάρος του σοσιαλιστικού κόμματος».


-Μια τέτοια αυτοκριτική αρκεί για να αναπληρώσει τα χαμένα ποσοστά του Ιουνίου;

«Σε εκείνες τις εκλογές δεν ηττήθηκαν οι αρχές και το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Ηττήθηκε ένα μοντέλο πολιτικής, ένα στυλ άσκησης εξουσίας. Τώρα ήρθε ο καιρός να δώσουμε τη μάχη για το ΠΑΣΟΚ και τους στόχους του. Χωρίς συγκρούσεις προσώπων και ρητορείες. Πρέπει να αλλάξουμε εμείς για να πείσουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε την ελληνική κοινωνία. Στον βαθμό που πείθουμε για τη δική μας αλλαγή και τη νέα πορεία, υπερβαίνουμε το 39%».


-Μα αυτό είναι το ερώτημα: Αλλάζετε;

«Για το ΠΑΣΟΚ, μετά τον Ιούνιο, ο μόνος δρόμος –και τον ακολουθεί- είναι η πολιτική σύγχρονου κόμματος, με ιδεολογικό και πολιτικό λόγο, με προγραμματισμό και με σταθερή αναφορά στις κοινωνικές δυνάμεις. Είναι αυτό που άκουσα να λέει προχθές σε δήμο της Β’ Αθηνών, ο γραμματέας μιας οργάνωσης: το νέο ΠΑΣΟΚ».


- Σ’ αυτές τις εκλογές το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στη Β΄ περιφέρεια της Αθήνας ,είναι ίσως ‘υπερφορτωμένο’. Κι αυτό αν κρίνουμε από την εμπειρία του Ιουνίου, οδηγεί σε κτυπήματα κάτω από τη μέση. Βλέπετε να επαναλαμβάνεται αυτό το φαινόμενο καθώς πλησιάζει η 5η Νοεμβρίου;

«Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπου και αν πολιτεύονται, πρέπει να δίνουν πριν από όλα τη μάχη του ψηφοδελτίου. Τη μάχη της ανάδειξης του ΠΑΣΟΚ, των ιδεών και του προγράμματος. Αυτή ακριβώς τη στάση απαιτεί και εκτιμά το εκλογικό σώμα. Πέρα από εκεί οι μετεγγραφές, ο λαϊκισμός, η προσωποποίηση του εκλογικού αγώνα και ο αγώνας για τη σειρά κατάταξης, είναι φαινόμενα που ευδοκιμούν σε περιόδους κρίσης πολιτικής και αξιοπιστίας».


-Και… ο σταυρός προτιμήσεως;

«Ο σταυρός προτίμησης μπορεί να βοήθησε στην ανανέωση, πρέπει όμως να εξετάσουμε άλλες λύσεις, όπως είναι η περιοδικότητα ή μεικτά συστήματα. Και ακόμη, στα πλαίσια της ενότητας στόχων να κατοχυρωθούν οι τάσεις στο κόμμα, όπως αποφασίσαμε στην Κ.Ε. Για να γίνονται οι αντιπαραθέσεις με πολιτικά δεδομένα και όχι με ομαδοποιήσεις, παραπολιτική, παρασκήνια, ψιθύρους στους διαδρόμους, μεθοδεύσεις, προσφυγή στο star system και οικονομικές ενισχύσεις που οδηγούν σε πολιτικές δεσμεύσεις. Αυτά είναι φαινόμενα που τροφοδοτούν την πόλωση, τον λαϊκισμό και τον φανατισμό. Εμφανίζονται όταν σταματούν οι κανόνες και οι πολιτικές αναμετρήσεις. Κι αυτές οι συμπεριφορές θα απομονωθούν, όταν επανέλθει η πολιτική πάνω στο τραπέζι. Στη νέα Βουλή θα κριθούν τα μεγάλα θέματα της χώρας, θα γίνουν μεγάλες επιλογές. Και σ’ αυτή τη Βουλή το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι ακριβώς το Κίνημα που μάχεται με θέσεις και επιχειρήματα και όχι με κραυγές και συνθήματα. Για τις σοσιαλιστικές ιδέες και τον προοδευτικό προσανατολισμό της χώρας και όχι για προσωπικές ματαιοδοξίες και άκριτους ρεβανσισμούς. Σήμερα ‘είμαστε όλοι εδώ’. Μετά τις εκλογές θέλουμε να είμαστε όλοι εκεί. Ενωμένοι και ισχυροί ,ως σοσιαλιστές και συγκροτημένο κίνημα Αλλαγής».


Ομιλία ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΟΥΜΑΚΑ στο ΙΣΤΑΜΕ "ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ" για τον Μάη του 68

ΙΣΤΑΜΕ “ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ”

40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΗΣ 68

16-17-18 ΜΑΗ 2008 Τριήμερο Αφιέρωμα

Ομιλία : ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΟΥΜΑΚΑ


Πρώτο: ο Μάης του 68, καθώς και άλλα ιστορικά γεγονότα, πολιτικές, κοινωνικές, ή οικονομικές εξελίξεις, αντιμετωπίζονται από πολλούς, ως θέματα που ανάγονται σε περιγραφές, διαπιστώσεις και γενικότερα σε προσλαμβάνουσες παραστάσεις.

Σε αυτή τη θεώρηση και πρακτική συντελεί και μια παράδοση συζητήσεων, περιγραφών, παρατηρήσεων και διαπιστώσεων από τα κοινοβούλια, τα κυβερνητικά όργανα, τα συμβούλια και τα κομματικά συνέδρια, τα όργανα της Ε.Ε., τα φόρουμ, τα ρεπορτάζ από τα ΜΜΕ κoκ. Η κατάληξη, πολλές φορές, είναι οι συναισθηματικές και οι αποσπασματικές προσεγγίσεις, με προφανείς συνέπειες.

Θα επιχειρήσω την αντίθετη πορεία. Και θα αναφερθώ κυρίως σε εκτιμήσεις, αίτια και αποτελέσματα καθώς και σε κοινωνικοπολιτικές όψεις του 68.

Δεύτερο: Στις αρχές της δεκαετίας του 60 και συγκεκριμένα το 1953 ο Πρωθυπουργός της Κίνας ο Τσου Εν Λαι βρισκόταν στη Γενεύη για διαπραγματεύσεις, για τον τερματισμό του πολέμου στη Κορέα .Ρωτήθηκε τότε, για το ποια ήταν η γνώμη του για τη γαλλική επανάσταση του 1789, κυρίως όσον αφορά ως προς τις επιπτώσεις στην ανθρωπότητα. Απάντησε τότε : << Είναι πολύ νωρίς για να αποφανθούμε>>. Kατά τη γνώμη του ήταν μικρή η χρονική απόσταση από εκείνη την περίοδο και ήταν πολύ νωρίς να βγάλει συμπεράσματα.

Ο Τσου Εν Λαι προφανώς και ήταν επηρεασμένος από την γραφειοκρατική αντίληψη και παράδοση της Κίνας . Ο ισχυρισμός , ότι ήταν πολύ κοντινό το διάστημα των 165 χρόνων, από τη γαλλική επανάσταση μέχρι το 1953,ήταν ανιστόρητος Ήταν ο δεύτερος μετά τον Μαο Τσε Τουνγκ, Πρωθυπουργός της Κίνας, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. του Κ. Κ. της Κίνας και όσα ισχυρίστηκε απηχούσαν τις αντιλήψεις της τότε ηγεσίας ενός Κ. Κ. μιας μεγάλης χώρας, με επαναστατικές παραδόσεις.

Η ηγεσία του Κ. Κ. της Κίνας φάνταζε τότε, για τους προοδευτικούς νέους της δύσης, ως η πιο ριζοσπαστική αριστερά-σε σύγκριση με τα ρεβιζιονιστικά και σταλινικά Κ. Κ.-15 χρόνια μετά, στην εξέγερση του 68.Τελικά πάντα τα μεγάλα γεγονότα αιφνιδίαζαν και έφερναν σε αμηχανία τις- κάθε λογής- γραφειοκρατίες.

Από άλλη σκοπιά, αλλά στην ίδια λογική, ο Κον Μπεντιτ που ηγήθηκε στα γεγονότα του 68, για πρόσφατο βιβλίο που εξέδωσε, δήλωσε ότι ήθελε να δώσει τον τίτλο «Forget ΄68». Να ξεχάσουμε το ΄68, το ΄68 τελείωσε. Ο Κον Μπεντιτ, σε ένα ρεσιτάλ πολιτικού μεταμορφισμού, θεώρησε ότι με το να αλλάξει ο ίδιος όχθη και ερμηνείες, θα αλλάξουν και οι επιπτώσεις στην ανθρωπότητα, από γεγονότα ιστορικής σημασίας .

Παρέθεσα δυο αντιλήψεις για την αξιολόγηση σημαντικών ιστορικών γεγονότων που έχουν σχέση με την εξέλιξη στην ανθρωπότητα, γιατί τόσο η γαλλική επανάσταση του 1789, όσο και η ρώσικη επανάσταση του 1917,έχουν καθολικότητα. Το ίδιο, αλλά για διαφορετικούς λόγους, ισχύει και για τις εξεγέρσεις όπως του Μάη του ΄68, της Πράγας του 68, του Πολυτεχνείου του 73, έχουν καθολικότητα, δηλαδή αφορούν στην ανθρωπότητα, δεν αφορούν σε μια ορισμένη περιοχή του πλανήτη, η μόνο σε κάποιες χώρες. Συμπυκνώνουν σημαντικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τρίτο: Ο ουσιώδης πυρήνας των όσων συντελέστηκαν το 68 αφορά στη σύγκρουση ανάμεσα στις παραγωγικές σχέσεις και τις παραγωγικές δυνάμεις, στην εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος, σε ανεπτυγμένες χώρες.

Αυτό είναι κατά την άποψη μου ο Μάης του ΄68. Η ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εμποδιζόταν. Ειδικότερα εμποδιζόταν η αλματώδης ανάπτυξη-ποιοτικά και ποσοτικά των παραγωγικών δυνάμεων: η ανάπτυξη και η συσσώρευση του κεφαλαίου, η πολυεθνική συγκρότηση επιχειρήσεων, οι επενδύσεις, οι νέες τεχνολογικές κατακτήσεις που άλλαζαν ριζικά τα μέχρι τότε παραγωγικά δεδομένα, οι αυτοματισμοί, η ρομποτική, η πληροφορική, συνολικά η λεγόμενη τότε επιστημονικο-τεχνική επανάσταση, η αξία της πνευματικής εργασίας, η εξέλιξη του ανθρώπινου δυναμικού κοκ.

Από τι εμποδιζόταν η περαιτέρω ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων; Από τις καθυστερημένες παραγωγικές σχέσεις. Εμπόδιζαν, ήταν συντηρητικές και αναχρονιστικές: Μεταπολεμικές κυβερνήσεις, πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, αναχρονιστική και αυταρχική εκπαίδευση που εμπόδιζε τη γνώση, ανισότητες οικονομικές και κοινωνικές, καθολικός πουριτανισμός, αναχρονιστικά ήθη και σχέσεις.

Το κεντρικό θέμα ήταν αυτό. Ότι πλέον την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην καπιταλιστική Γαλλία, στην καπιταλιστική Γερμανία και στον αναπτυσσόμενο καπιταλισμό στην Ανατολική Ευρώπη, με τα μονοκομματικά και γραφειοκρατικά καθεστώτα, την εμπόδιζαν οι παραγωγικές σχέσεις που υπήρχαν, δηλαδή το εποικοδόμημα, το πολιτικό σύστημα, το κοινωνικό περιβάλλον, οι κοινωνικές σχέσεις, τα εκπαιδευτικά συστήματα, τα πολιτιστικά πρότυπα, και ούτω καθεξής.

Τέταρτο: Η νεολαία τότε μπήκε μπροστά και ξεκίνησε τη σύγκρουση με τη διοίκηση του πανεπιστημίου της Ναντέρ. Απέναντι σε έναν καθολικό Πρύτανη ,με απόψεις και πρακτικές από το μεσαίωνα, τότε που κυριαρχούσε η φεουδαρχία ως κοινωνικο-οικονομικό σύστημα και ήταν σε πολλούς τομείς, φεουδαλικές οι σχέσεις στις κοινωνίες. Ξέρουμε ότι στον καπιταλισμό υπάρχουν και προ-καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ως απομεινάρια του προηγούμενου φεουδαρχικού συστήματος. Τέτοιες φεουδαλικές σχέσεις, υπήρχαν σε πολλούς θεσμούς και στη Γαλλία.

Οι φεουδαλικές σχέσεις υπήρχαν και στο γαλλικό Πανεπιστήμιο. Το Πανεπιστήμιο των φεουδαλικών σχέσεων, με κύριο φέουδο την έδρα, αλλά και των διακρίσεων και διώξεων λόγω πολιτικών και κοσμοθεωρητικών πεποιθήσεων, το έζησαν όλοι και σε άλλες χώρες και στην Ελλάδα, στο ελληνικό Πανεπιστήμιο.

Οι νέοι, οι εργαζόμενοι στο Παρίσι και σε άλλες πόλεις δημιούργησαν μια καταιγίδα ξεσηκωμού, με το ιστορικό σύνθημα του 68 :<< Εδώ και τώρα! >>, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι : << Κάθε ιστορία, είναι ιστορία του παρόντος>> .Δεν μπορούσε πια η καπιταλιστική Γαλλία, που ήθελε να προχωρήσει σε πρόοδο, να έχει και προ-καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, φεουδαλικές σχέσεις σε πολλά επίπεδα, στο Πανεπιστήμιο, στις σχέσεις, στην οικογένεια, στην παραγωγή, στο δημόσιο βίο.

Αντίστοιχα φαινόμενα ήταν καθιερωμένα και στη Γερμανία. Μέχρι που όπως αναφέρθηκε σήμερα, η νομοθεσία απαγόρευε την επίσκεψη σε σπίτια, μετά τις 10 το βράδυ, γιατί έπρεπε να υπάρχει κοινωνική και εργασιακή πειθαρχία . 40 χρόνια μετά πρέπει να δούμε και πιο σημαντικές όψεις το 68. Εκτός αν θέλουμε να εισάγουμε και ποιητικά στοιχεία στις συγκρούσεις του 68 και ειδικά για τις προσωπικές σχέσεις, στοιχείο που υπερτονίστηκε για το 68.

Στην Ελλάδα τα φαινόμενα των προ-καπιταλιστικών και φεουδαλικών σχέσεων είχαν ένα πιο γενικευμένο χαρακτήρα για λόγους όπως:

  • Δεν έγινε αστική επανάσταση λόγω της τουρκοκρατίας και για αυτό δεν απέκτησε η χώρα αστική ολοκλήρωση και ανάλογη ολοκληρωμένη αστική τάξη .

  • Κυριαρχούσαν για δεκαετίες οι όψεις υπανάπτυξης, οικονομικής και κοινωνικής.

  • Η χώρα εισήλθε σε καταστροφικό εμφύλιο μετά από το καταστροφικό β παγκόσμιο πόλεμο.

  • Κυριάρχησαν αντιδημοκρατικά και αυταρχικά καθεστώτα με δυο δικτατορίες μέσα σε 40 χρόνια.

Τα φαινόμενα των προ-καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής είναι γνωστά και υπαρκτά και σήμερα στο κόσμο. Στην Κίνα αυτή τη στιγμή 30 εκατομμύρια άνθρωποι, τρεις φορές ο πληθυσμός της Ελλάδας, αποτελούν την ελίτ της γνώσης, των αυτοματισμών, της τεχνολογίας, της πληροφορικής, της τεχνολογίας, της βιοτεχνολογίας κοκ.

Ζουν και δημιουργούν σε ένα αρνητικό το περιβάλλον με ισχυρά κατάλοιπα φεουδαλισμού και αντίστοιχων σχέσεων. Τα άροτρα με τα βόδια, είναι το επιφαινόμενο των μεγάλων καθυστερήσεων και της αδυναμίας, από δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων, να έχουν πρόσβαση σε στοιχειώδη αγαθά. Με επιπλέον το δημοκρατικό έλλειμμα και το μονοκομματικό κράτος. Θα υπάρξουν αποσαρθρώσεις. Ορισμένοι τότε θα αιφνιδιαστούν.

Πέμπτο: Μεταξύ των άλλων, το θέμα μας σήμερα εδώ είναι : Το 68 και οι πολιτικές δυνάμεις. Είναι πασίγνωστο ότι οι πολιτικές δυνάμεις εκείνης της περιόδου, αποσαρθρώθηκαν από αυτή την εξέγερση. Δεν ήταν επανάσταση. Έχει γραφεί και αυτό. Ότι δήθεν ήταν επανάσταση ο Μάης.

Ορισμένοι -που τότε ήταν φοιτητές και σήμερα είναι στο χώρο της διανόησης –υποστηρίζουν ότι υπήρξε μια ματαίωση προσδοκιών από το κίνημα του 68. Ως νέοι διανοούμενοι τότε συνέβαλαν να ενσωματωθεί στις παραγωγικές δυνάμεις του συστήματος και η διανοητική εργασία, ως δύναμη της γνώσης, για την παραγωγή πλούτου. Πράγματι υπήρχε τότε μια έξαρση αστήριχτων προσδοκιών, από νέους, προσδοκίες που δεν ανταποκρινόταν στο χαρακτήρα της εξέγερσης. Δεν τις είχαν οι εργαζόμενοι.

Πρόσφατα σε ένα αφιέρωμα αθηναϊκής εφημερίδας, μίλησαν έλληνες που τότε ως φοιτητές συμμετείχαν ενεργά στην εξέγερση. Ο τίτλος ήταν: ήμουν κι εγώ εκεί. Τώρα είναι διανοούμενοι εδώ. Οι γάλλοι και οι αλλοδαποί εργάτες της βιομηχανίας Renault –που έλαβαν μέρος στην εξέγερση-είναι ακόμη εργάτες εκεί, στη Renault και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Όλες οι εξεγέρσεις έχουν έναν ορισμένο κύκλο. Η εξέγερση του 68 ήταν καθολικό κίνημα ρήξης και ανατροπής με το κατεστημένο, αυθόρμητο, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιημένο. Ιδεολογικά και πολιτικά κυρίαρχη ήταν η εξω- κοινοβουλευτική αριστερά. Το χρώμα ήταν κόκκινο. Δεν ήταν όμως κοινωνική επανάσταση το ΄68. Κανένας δεν ισχυρίστηκε ούτε υποστήριξε ότι το Μάη του 68 κινδύνευσε από ανατροπή ,το υπάρχον κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής .

Μια σημαντική, ιστορική εξέγερση ήταν και όπως όλες οι εξεγέρσεις ενσωματώθηκε σταδιακά στο σύστημα. Ούτε ηττήθηκε ο Μάης. Δεν ήταν επανάσταση για να ηττηθεί και να έχουμε παλινόρθωση!

Αποσαρθρώθηκαν όμως, οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις. Ηττήθηκαν δηλαδή όλες οι παραδοσιακές πολιτικές πρακτικές και όλες οι παραδοσιακές πολιτικές αντιλήψεις. Ηττήθηκε το πολιτικό κατεστημένο. Η γαλλική δεξιά στην αρχή ήταν αμήχανη, μετά πέρασε στην αντεπίθεση, και κέρδισε τις πρόωρες εκλογές. Η γαλλική δεξιά, από αυτή την εξέγερση, υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα. Κλονίστηκε η κυρίαρχη ιδεολογία των κυρίαρχων τάξεων στη Γαλλία.

Τη δεξιά, την όποια συντήρηση, σε κάθε χώρα που γίνεται εξέγερση ή που υπάρχει ένα σημαντικό κίνημα που την οδηγεί σε μια δυσκολία, σε μια κρίση, σε ένα πλήγμα, την οδηγεί και σε απολογία. Αυτό το έχουμε δει και στην Ελλάδα για την ελληνική δεξιά, για να δούμε τη σύγκριση ομόλογων, συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων.

Απολογήθηκε η γαλλική δεξιά για το 68, μέχρι που έφτασε στην επόμενη περίοδο, που ο Μιτεράν αρχηγός του σοσιαλιστικού κόμματος, εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας .Το σύνθημα του 68 :<<Εδώ και τώρα!>> κυριάρχησε στην εκλογική εκστρατεία του Μιτεραν. Tο κίνημα- μέσα σε 15 χρόνια- οδήγησε σε μια άλλη, προοδευτική διακυβέρνηση. Δεν γίνονται πάντοτε μεγάλες πολιτικές αλλαγές, από κινήματα και από εξεγέρσεις. Διαμορφώνονται όμως, μέσα από αυτές τις ρήξεις, συνολικές πολιτικές εξελίξεις.

Μεγάλη πολιτική ήττα υπέστη και το κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας όπου μέσα στην εξέγερση, μίλησε για προβοκάτορες και η Ουμανιτέ, το δημοσιογραφικό όργανο του πολιτικού γραφείου του ΚΚ της Γαλλίας έγραψε όχι μόνο ότι οι εξεγερμένοι είναι προβοκάτορες, αλλά ότι είναι φασίστες και άλλα συναφή.

Οι εξεγερμένοι έχοντας την ηγεμονία του κινήματος έναντι της παραδοσιακής αριστεράς, της ανταπέδωσαν τα ανάλογα με το σύνθημα : <Τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου!>.

Μέσα από τις γενικές συνελεύσεις στην εξέγερση, απαρνήθηκαν τη θεωρία της πρωτοπορίας του κόμματος, θεωρία που οδήγησε στην αποξένωση, στην απομάκρυνση του κόμματος, από τους πολίτες. Απαρνήθηκαν ταυτόχρονα και την πρακτική της πολιτικής χειραγώγησης, από κάθε κέντρο και μηχανισμό.

Το γαλλικό Κ. Κ., ήταν ένα κόμμα, που δεν είχε αντιληφθεί τις μεγάλες διεργασίες που γίνονταν στη γαλλική κοινωνία, στη γαλλική νεολαία και στη γαλλική εργατική τάξη και δεν είναι τυχαία η συρρίκνωση και η κατάπτωση του γαλλικού Κ. Κ . Οι οπαδοί του ακολούθησαν αργότερα ως και την ακροδεξιά και σήμερα βλέπουμε την αποσάθρωση. Έμειναν τα απολιθώματα.

Αυτό δηλαδή που συμβαίνει και θα συμβεί και σε άλλα κόμματα, όπως της σοσιαλδημοκρατίας, γιατί ορισμένοι δεν κατάλαβαν ότι έρχεται η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού και νόμισαν ότι με ορισμένες τρέχουσες συντηρητικές πολιτικές, θα αντιμετωπίσουν τις εξελίξεις και τη κρίση.

Δηλαδή έχει μεγάλη σημασία ότι ορισμένες παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, οι αξιωματούχοι τους, οι ηγεσίες τους δεν αντιλαμβάνονται τις μεγάλες εξελίξεις που έρχονται από τις κοινωνίες, τις μεγάλες διεργασίες, τις μεγάλες αλλαγές.

Συμφωνώ μ’ αυτό που έλεγαν οι αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, τότε στο Παρίσι, ότι η αριστερά είναι προϊστορική, η επίσημη, η παραδοσιακή αριστερά. Συμφωνώ, για όλους όσους δεν αντιλαμβάνονται ότι όταν αλλάζουν οι παραγωγικές δυνάμεις, θα αλλάξουν και οι σχέσεις παραγωγής. Όταν οι κοινωνίες θέλουν να αλλάξουν, το δείχνουν, μπαίνουν σε μια κρίσιμη περίοδο.

Το 68 έχουμε ένα διεθνές φαινόμενο, ένα καθολικό φαινόμενο, ξεσπά μια γενικευμένη κρίση που δεν αφορά μόνο στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ιταλία, στο Βέλγιο. Απλωνόταν στις ΗΠΑ και στη λατινική Αμερική. Έχουμε μια κρίση. Την κρίση δεν την αντιλαμβάνονται οι γραφειοκράτες, οι αξιωματούχοι, οι καριερίστες, οι τεχνοκράτες, όλοι αυτοί οι κύκλοι. Έχουν ένα πρόβλημα με την κρίση.

Οι νέοι και οι εργαζόμενοι της Γαλλίας δεν ήθελαν να συνδράμουν τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και της δεξιάς, δηλαδή να γίνει συσσώρευση με ανισότητες υπέρ της ολιγαρχίας, να γίνουν επενδύσεις του άμεσου κέρδους, να υπάρχει πειθαρχημένη εκμετάλλευση, να υπάρχει μονεταρισμός, να υπάρχει λιτότητα, για να υπάρχει εργασία, για να υπάρχει αποταμίευση. Δεν το ήθελαν αυτό το μοντέλο οι γάλλοι. Οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις της Γαλλίας αδυνατούσαν να αντιληφθούν αυτή την άρνηση !

Εκτός από το ότι ηττήθηκε η παραδοσιακή πολιτική, τα παραδοσιακά μοντέλα, οι παραδοσιακές πολιτικές πρακτικές, επεκτάθηκε η αμφισβήτηση, και διαπέρασε τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης .Στην αρχή με την εξέγερση της Πράγας, μετά με την ανατροπή της κατάστασης στην Πολωνία, για να ακολουθήσει η πτώση του τείχους του Βερολίνου και ως φυσικό επακόλουθο, επήλθε η οριστική κατάρρευση των καθεστώτων το 1989, 200 χρόνια μετά τη γαλλική επανάσταση.

Αναπτυσσόταν ο καπιταλισμός στις ανατολικές χώρες. Αυτό δηλαδή το φαινόμενο του νεαρού και σκληρού καπιταλισμού, που εξελίσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια και στην Κίνα.

Το θέμα αφορούσε την προοδευτική αριστερά τότε και την αφορά και αύριο. Δηλαδή αν αύριο και για κάθε αύριο θα αντιληφθεί και θα αντιλαμβάνεται τις επερχόμενες αλλαγές, τις οποίες προοιωνίζονται οι κοινωνίες.

Έκτο: Τη διαδικασία την κινηματική, τη κουλτούρα των κινημάτων του 68, την ενσωμάτωσαν πολλά πολιτικά κόμματα, πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις .Σο λεξιλόγιο τέθηκαν: η σύγκρουση, η αναμέτρηση, η ρήξη.

Στις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις οι ηγετικές ομάδες, δεν ήθελαν να ακούνε για τη λογική της ρήξης. Όπως και τώρα πολλοί ενσωματωμένοι σοσιαλδημοκράτες και άλλοι ας πούμε γενικότερα της αριστεράς, που κάνουν ακαδημαϊκές συζητήσεις, δεν θέλουν να ακούν τις λέξεις: «ρήξη, ανατροπή, σύγκρουση, κινηματική λογική» και ούτω καθεξής. Έχουν προσχωρήσει στη λογική των ρυθμίσεων, των προσαρμογών και των επιφανειακών και αβαθών μεταρρυθμίσεων.

Στην εξέγερση τέθηκαν θέματα ενάντια σε κάθε πατερναλισμό, όπως η κοινωνική απελευθέρωση. Η χειραφέτηση, η αμφισβήτηση, η αμφισβήτηση της αμφισβήτησης. Η απόρριψη της αυθεντίας .Η απελευθέρωση της γνώσης, ως δύναμης παραγωγής, προόδου, πολιτισμού, ανάπτυξης και ευημερίας.

Τέθηκαν επίσης θέματα όπως η αποκαθήλωση των προκαταλήψεων και των βεβαιοτήτων και η ανάδειξη νέων κοινωνικών κινημάτων ενάντια στη λογική της ενσωμάτωσης στο σύστημα .Η επιρροή του 68 ήταν έντονη, στον πολιτισμό και στις επιστήμες. Κυριάρχησε το θέμα των πρωτοβουλιών ενάντια στην αδράνεια και της συμμετοχής ενάντια στην απάθεια .

Πρόσφατα ένα πολιτικό πρόσωπο από την επίσημη πολιτική έλεγε: η κυβέρνηση έχει την πρωτοβουλία γιατί κυβερνά και η αντιπολίτευση απαντά. Δεν έχει πρωτοβουλίες η αντιπολίτευση, απαντά. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Όχι πολιτική κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης, όχι δομική αντιπολίτευση, αλλά- μονοδιάστατα- αντικυβερνητική. Λέει αυτά η κυβέρνηση, της απαντάει η αντιπολίτευση ή αντιπροτείνει. Την πρωτοβουλία την έχει μόνο η πλευρά που κυβερνά! Αντιλαμβάνεται κανείς τι γνώμη θα έχει για θέματα ρήξεων και αναμέτρησης.

Επίσης, πριν λίγο καιρό ένα άλλο πρόσωπο από την επίσημη πολιτική έλεγε ότι δεν αναγνωρίζει και δεν δέχεται τη λογική, την κοσμοθεωρητική, την ιδεολογική βάση του: Αριστερά-Δεξιά και τις συνέπειες στην ανθρωπότητα, στην ανάπτυξη, στην οικονομία, στις κοινωνίες, τις διαφορετικές αφετηρίες και τις δυνατότητες των ανθρώπων. Δεν αναγνώριζε τη γαλλική επανάσταση και τις πτέρυγες: Αριστερά και Δεξιά, στα νομοθετικά σώματα.

Ορισμένα άλλα στοιχεία που τέθηκαν στις πολλαπλές συζητήσεις το 68: Κριτική της αστικής ιδεολογίας, αλλά όχι μόνο κριτική της αστικής ιδεολογίας, αλλά και του κάθε δογματισμού από δυτικά ή ανατολικά και κάθε άλλου ιδεολογικού προτάγματος, που δεν συμβάλλει στην ελευθερία και τη χειραφέτηση. Κυριάρχησαν οι συζητήσεις για την αλλοτρίωση, για την άρνηση του καταναλωτισμού, για τη κατάργηση της θανατικής ποινής, για την άρνηση της θεωρίας ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, γιατί τότε δεν είναι άγιος ο σκοπός.

Η αλληλεγγύη ήταν η νέα πνοή στην εξέγερση. Μετά τη γαλλική επανάσταση τέθηκε ξανά το θέμα της αλληλεγγύης στη Γαλλία και συνολικά στην Ευρώπη, ως μέγεθος κοινωνικής πολιτικής απέναντι στη λογική της φιλανθρωπίας. Γιατί σταδιακά ο καθολικισμός και η δεξιά είχαν υποκαταστήσει την αλληλεγγύη με τη φιλανθρωπία, τη φιλανθρωπία με πολλές μορφές. Για την αξία του συλλογικού και το ατομικού και τη διαλεκτική τους σχέση.

Ένα από τα ποιό σπουδαία ερωτήματα του 68 ήταν το ερώτημα: Από ποιον και για ποιον; Είναι γνωστό ιστορικά ότι οι άνθρωποι -για αιώνες- αναζήτησαν απαντήσεις σε κρίσιμα θέματα, από τη Θεολογία .Ακολούθως στράφηκαν -για αιώνες -και στη Φιλοσοφία. Μετά ήρθε η σειρά των Επιστημών για να ικανοποιήσoυν- σε σημαντικό βαθμό- τις ανάγκες της ανθρωπότητας .

Ο Μάης του 68 εισήγαγε τη θεωρία και κυρίως την έμπρακτη αξία του ρόλου των Διανοούμενων, που δεν είναι μόνο εξειδικευμένοι σε ένα γνωστικό αντικείμενο. ‘Έχουν γνώσεις και άλλων επιστημονικών πεδίων και το κυριότερο έχουν συνείδηση της αποστολής τους στις κοινωνίες. Ο Μάης του 68 έφερε ξανά το θέμα, για το ρόλο και την ευθύνη των Επιστημών, των Επιστημόνων , των Τεχνικών και των Καλλιτεχνών, όχι ως ειδικών, όχι ως τεχνοκρατών, αλλά για τις ευθύνες που έχουν για:

-Τη σημασία και το ρόλο της γνώσης και των τεχνών στην υπηρεσία των ανθρώπων και ενάντια στην αλλοτρίωση επιστημόνων που τίθενται στην υπηρεσία συστημάτων, ενάντια στη συντηρητική, ατομιστική ωφελιμιστική κα δεξιά λογική : γνώση για τη γνώση και τέχνη για τη τέχνη. Τέθηκε ξανά στην ημερήσια διάταξη η ουσία και η αξία του όρκου του Ιπποκράτη, για ένα νέο ουμανισμό, για τις ανθρωποκεντρικές κοινωνίες του μέλλοντος, ως απάντηση στις αναδυόμενες νέες βαρβαρότητες.

- Τις διεπιστημονικές συνεργασίες των επιστημόνων, των διανοουμένων, για τη παραγωγή επιτευγμάτων με σκοπό την ωφέλεια της ανθρωπότητας .

-Να θέτουν ερωτήματα πέραν της αυτονόητης αξίας της γνώσης αυτής καθ’ αυτής. Ερωτήματα όπως για ποιους σκοπούς η πυρηνική ενέργεια; Για ποιους σκοπούς η συσσώρευση πλούτου; Για ποιους σκοπούς τα επιτεύγματα στη φυσική, τη πληροφορική, την ιατρική, την τεχνολογία, την βιοτεχνολογία, για να μιλάμε σήμερα για τη Βιοηθική κοκ.

Ταχύτατα εξελίχθηκε η συμπύκνωση εκείνου του αγώνα πάνω σε μεγάλης σημασίας ζητήματα. Ορισμένοι βιάζονται. Λένε: τι θα γίνει, θα τους ρίξετε; Πόσες φορές έχουμε ακούσει από ανυπόμονους να ρωτάνε: δεν θα τους ρίξετε; Αποκρινόμαστε και λέμε: Χρειάζεται η κουλτούρα της συμπύκνωσης, της γενίκευσης των αγώνων, που το 68 ολοκληρώθηκε με τη γενική απεργία και οδήγησε σε παράλυση τη Γαλλία.

Ο Μάης αποκαθήλωσε πολλά και πολλούς. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι προέβαλαν και οικονομικές διεκδικήσεις. Ο Πρόεδρος Ντε Γκώλ, προκειμένου να ανασταλεί η γενική απεργία, έδωσε 25% αύξηση επί του μισθού και 10% αύξηση στο ημερομίσθιο. Οι εργαζόμενοι επέμεναν στη συνέχιση του αγώνα. Ο Σεγκίν, ήταν επικεφαλής στέλεχος του γαλλικού Κ. Κ . στα συνδικάτα της βιομηχανίας Renault.Κάλεσε τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στην εργασία τους, να σταματήσουν την εξέγερση, λέγοντας τους: πότε άλλοτε θα ξαναπαίρνατε αυξήσεις 25% και 10%;

Πάντοτε θα τίθεται το θέμα τι είναι συντηρητικό και τι είναι προοδευτικό. Και τότε στο γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα συνυπήρχε -μαζί με προοδευτικούς -ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής και πολιτικής συντήρησης. Διατυπώθηκαν και σήμερα εκτιμήσεις για τη στάση <<των γάλλων κομμουνιστών το 68>>.Θεωρώ ότι πρέπει να κάνουμε διάκριση . Δεν είναι δεδομένο ότι τα μέλη ενός ΚΚ είναι και κομμουνιστές. Έχουμε δει πολλά . Το ποιός είναι κομμουνιστής, το ποιος είναι σοσιαλιστής θέλει συζήτηση.

Μπορούμε να πούμε τα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος, τα μέλη του σοσιαλιστικού κόμματος, το κομμουνιστικό κόμμα, το σοσιαλιστικό κόμμα, όχι οι κομμουνιστές, ή οι σοσιαλιστές. Το μάθημα αυτό δεν το πήραμε μόνο από το Μάη και τα ανατολικά καθεστώτα, αλλά και σε άλλες περιόδους. Υπάρχουν πολλοί που μπορούν να ισχυριστούν ότι, όσοι είναι μέλη η ψηφίζουν ΚΚΕ στην Ελλάδα είναι κομμουνιστές, ότι όσοι είναι μέλη η ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλιστές και όσοι είναι μέλη η ψηφίζουν ΣΥΝ είναι αριστεροί; Αν ήταν σε τέτοιο βαθμό προοδευτικοί οι Έλληνες, η χώρα θα είχε απογειωθεί.

Έβδομο: Υπάρχουν σημαντικά πράγματα που μπορεί να πει κανείς σχετικά με τις εξεγέρσεις.

Πρόσφατα πρώην στέλεχος του ΚΚΕ ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχουν κοινά σημεία, δεν υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στο 68 και στο Πολυτεχνείο το73. Δεν είναι αληθείς αυτοί οι ισχυρισμοί, γιατί δεν ανταποκρίνονται στη τότε πραγματικότητα. Υπήρχαν διαφορές, αλλά και πάρα πολλές ομοιότητες.

Ως προς τις διαφορές:

Η διαφορά ήταν ότι η Γαλλία είχε κοινοβούλιο και στην Ελλάδα είχαμε χούντα. Ως εκ τούτου ήταν διαφορετική η ιεράρχηση των επιδιώξεων όσων έλαβαν μέρος στις δύο εξεγέρσεις.

Η διαφορά ήταν ότι οι Γάλλοι φοιτητές τότε δεν ήταν τα φτωχόπαιδα, όπως οι Έλληνες φοιτητές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στην εξέγερση του 73.

Δεν ξεσηκώθηκαν οι περιθωριοποιημένοι, οι φτωχοί, αυτοί που είναι στο όριο της φτώχειας και έξω από την κοινωνία. Ήταν τα παιδιά μικρομεσαίων τάξεων και στρωμάτων της Γαλλίας και οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις.

Ως προς τις ομοιότητες:

Το ΚΚΕ καταδίκασε την εξέγερση του Μάη το 68 σε αγαστή σύμπνοια με το ΚΚ Γαλλίας, που είχε πράξει το ίδιο.

Το μάθημα του 68 ήταν σημαντικό, ως μαζικό κίνημα σύγκρουσης, ρήξης και αναμέτρησης μέχρι τέλους. Η υιοθέτηση αυτής της στάσης από το ελληνικό φοιτητικό κίνημα, έφερε την αποσάθρωση και την κατάρρευση του καθεστώτος της δικτατορίας στην Ελλάδα. Το σύνθημα, στο Πολυτεχνείο :<Έξι χρόνια αρκετά, δεν θα γίνουνε επτά!> ήταν στον απόηχο της δυναμικής των συγκρούσεων του 68.

Ανάλογες με τις συνελεύσεις του 68 στην Οντεόν και στη Σορβόννη, ήταν και οι συνελεύσεις στη κατάληψη του Πολυτεχνείου, φοιτητικές και εργατικές.

Το ΚΚΕ τότε ήταν αντίθετο με την κατάληψη του 73 και ακολούθησαν βίαιες συγκρούσεις προκειμένου να προχωρήσουμε στη κατάληψη και σε σύγκρουση με τη χούντα. Τους πρωτοστάτες της κατάληψης το 73, το ΚΚΕ τους χαρακτήρισε και είπε ότι ήταν προβοκάτορες, με κείμενο στο περιοδικό της σπουδάζουσας της ΚΝΕ, όπως ακριβώς και το γαλλικό ΚΚ είχε πει για τους πρωταγωνιστές του 68 .

Αναφέρθηκε σήμερα ότι το 68 ο Μιτεράν πήγε στις συνελεύσεις των φοιτητών στο Παρίσι και ζήτησε να μιλήσει. Δεν του το επέτρεψαν.

Στη κατάληψη του 73 στελέχη του ΚΚΕ Εσωτερικού τότε, του άλλου κόμματος της επίσημης αριστεράς, ήθελε να ορκίσουμε κυβέρνηση μέσα στο Πολυτεχνείο με τον Π. Κανελλόπουλο της παλιάς ΕΡΕ, τον Η. Ηλιού Της ΕΔΑ, τον Γ. Μαύρο της Ένωσης Κέντρου και με άλλους . Ο Στρατός και τα τανκς έρχονταν.

Άλλωστε τα τανκς ήταν έτοιμα με το στρατό και στο Παρίσι το 68. Ήταν ισχυρή η συντηρητική εξουσία γύρω από τον Ντε Γκωλ και δεν επενέβησαν.

Οι γαλλικές αρχές περικύκλωσαν << το φρούριο>> του κινήματος στο Καρτιέ Λατέν, χωρίς να επεμβαίνουν εντός .Οι εξεγερμένοι, μετά από μέρες, όταν είδαν τον κίνδυνο της απομόνωσης, τότε βγήκαν και συμμάχησαν με τους εργάτες της Renault και πέρασαν σε νέα φάση συγκρούσεων.

Οι τροτσκιστές υποστήριζαν το 68, ότι το κίνημα είχε μπει σε επαναστατική περίοδο. Το ίδιο υποστήριζαν και στο Πολυτεχνείο και μετά έκαναν την αυτοκριτική τους.

Αναφέρθηκε επίσης σήμερα ότι ο Ντούτσκε, ένας από τους ηγέτες του 68 υποστήριζε την ανάγκη του ένοπλου αγώνα. Και στελέχη ελληνικών αντιδικτατορικών οργανώσεων υποστήριζαν αυτή την επιλογή για την Ελλάδα. Ιδιαίτερα μας ξένιζε το γεγονός ότι ορισμένοι που στήριζαν την επιλογή του ένοπλου αγώνα, ζούσαν στο εξωτερικό. Πέραν του ανεδαφικού και κυρίως της απόλυτα λαθεμένης επιλογής.

Όγδοο: Η αυτό οργάνωση ήταν μια ριζοσπαστική επιλογή το 68 . Δηλαδή όταν έχουμε τέτοιες παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις οι οποίες είναι σε άλλη περίοδο και δεν καταλαβαίνουν τίποτα, ο κόσμος τι πρέπει να κάνει; Να αυτό οργανωθεί.

Το ΠΑΣΟΚ το ΄74 ενσωμάτωσε, ως στοιχείο της φυσιογνωμίας του, την αυτό οργάνωση. Άλλο αν το ΠΑΣΟΚ αργότερα μπήκε σε κρίση ιδεολογική, πολιτική, και οργανωτική. Αλλά με την ίδρυσή του υιοθέτησε ριζοσπαστικές επιλογές του 68.

Επίσης το ΠΑΣΟΚ στις ιδεολογικές του αρχές υιοθέτησε την κοινωνική απελευθέρωση.

Δηλαδή πρέπει να δούμε ότι σε επίπεδο πολιτικό, όπως ενσωματώθηκε ο ξεσηκωμός του Μάη του ΄68 και κάθε ξεσηκωμός θα ενσωματώνεται. Και το Πολυτεχνείο ενσωματώθηκε.

Το ΠΑΣΟΚ ακόμη είπε : είμαστε κίνημα, όχι κόμμα. Μετά άλλο αν ορισμένες φορές, έγινε κόμμα του κράτους με μηχανισμούς αξιωματούχων και τα συναφή .

Το ΠΑΣΟΚ ενσωμάτωσε τη λογική των κινημάτων . Ότι η δημοκρατία, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει τρία βάθρα.

Δεν είναι μόνο το Κοινοβούλιο. Ότι βασίζεται λοιπόν η δημοκρατία και στην Αυτοδιοίκηση, στα Συνδικάτα, στα κόμματα και στις κοινωνικές οργανώσεις.

Στη Γαλλία μετά το ΄71 συγκροτήθηκε το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα και διαμορφώθηκε το κοινό πρόγραμμα της αριστεράς με τη συμμετοχή και του γαλλικού ΚΚ, με πρωτοβουλία του Μιτεραν, πρόγραμμα που δεν κατέληξε σε πολιτική επιτυχία. Στην εξέγερση του Μάη, υπήρχε ένα μικρό Σοσιαλιστικό Κόμμα-εξωκοινοβουλευτικό- με επικεφαλής το Ροκάρ, που μετά ήταν Πρωθυπουργός των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων του Μιτεραν.

Τα κόμματα της μιας τάξης έπαψαν να έχουν ακροατήρια. Διαμορφώνονται πια συμμαχίες τάξεων και στρωμάτων κι αυτό ήταν αποτέλεσμα του κινήματος του 68.

Η στρατηγική επιλογή για το μπλοκ των κοινωνικών δυνάμεων της αλλαγής , οδήγησε στη διαμόρφωση των μεγάλων συμμαχιών. Είναι από τις επιτυχείς στρατηγικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ, πού στην εκστρατεία του 81 υιοθέτησε το σύνθημα του 68 :<Εδώ και τώρα!>.

Σε αντίθεση με τις κοινωνικές συμμαχίες, οι πολιτικές συνεργασίες -συμμαχίες δεν ευδοκίμησαν, δεν ήταν επιτυχείς. Η πολιτικές συνεργασίες δοκιμάστηκαν-χωρίς επιτυχία- πρόσφατα στην Ιταλία δυο φορές. Υπάρχει συζήτηση και στην Ελλάδα.

Η ισότητα και η ισοτιμία των δύο φύλων και οι μεγάλες αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο, ήταν αποτέλεσμα των κινημάτων του 68, αλλά και νέων κινημάτων για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών, χωρίς διακρίσεις.

Η αποδοχή των μεταναστών και ο αγώνας ενάντια στη ξενοφοβία και το ρατσισμό που συνεχίζουμε αδιάκοπα ως ΠΑΣΟΚ, είχε τεθεί ως σοβαρό θέμα τότε στη κεντρική Ευρώπη. Γιατί αναπτυσσόταν ήδη από τότε το τριτοκοσμικό μοντέλο, για μια δεύτερη εργατική τάξη από τρίτες χώρες, για συγκεκριμένες δραστηριότητες στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που αναπτυσσόταν.

Οι παραδοσιακές πολιτικές έχουν κοντά πόδια, είναι μικρός ο κύκλος τους και μ’ αυτή την έννοια υπάρχει διαρκής εξέλιξη και πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε, να μελετάμε, να ακούμε διεθνώς, να ανταλλάσουμε εμπειρίες, γιατί αυτό ήταν ένα κίνημα με διεθνείς προεκτάσεις. Αφορούσε και αφορά σε όλους, παγκόσμια.

Ένατο: Σήμερα τίθεται επί τάπητος το μέγα θέμα για το μοντέλο της ανάπτυξης διεθνώς, για τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη κοινωνική ευημερία, απέναντι σε τριτοκοσμικού χαρακτήρα οικονομίες και κοινωνίες που θέλει να επιβάλει η διεθνής συντήρηση .Η διεθνής δεξιά.

Ήδη μιλάνε τώρα άνθρωποι, όπως ο Πρόεδρος της Γερμανίας, που μίλησε πρόσφατα- ήταν στέλεχος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο -και είπε:

  • τι θα γίνει με την ασυδοσία και την κερδοσκοπία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου,

  • τι θα γίνει με τα δικαιώματα, τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά που υποκαθίστανται από τις αγοραίες επιδιώξεις,

  • τι θα γίνει με τις πρακτικές του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που μ’ αυτή τη λογική της ατιμωρησίας και της συμμορίας καταληστεύει χώρες, οικονομίες και κοινωνίες, με ομόλογα, μετοχές και τίτλους χωρίς αξία;

Ο Πρόεδρος της Γαλλίας υπερασπίζεται τη γαλλική οικονομία και είναι σε διαρκή αντιπαράθεση με την ηγεσία της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας η οποία επιμένει στη λογική του σκληρού ευρώ.

Έχουμε ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο σε εξέλιξη, σε αντίθεση μ’ αυτό που θέλουν οι άνθρωποι, τα 6,5 δις στην ανθρωπότητα. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν, σε χώρες υπό ανάπτυξη, με λιγότερο από δυο δολάρια την ημέρα , πεθαίνουν από έλλειψη πόσιμου νερού, η παιδική θνησιμότητα και οι θάνατοι από επιδημικές ασθένειες ,είναι σε πρωτοφανή επίπεδα. Ακολουθεί ο αναλφαβητισμός, και η ανεργία, ο αυταρχισμός και η βία. Είναι η διαρκής εκρηκτική ύλη των κινημάτων και των αναμετρήσεων .

Η εκτόξευση της τιμής του πετρελαίου από κερδοσκοπικά δίκτυα, δίνει νέο έναυσμα στη κρίση. Τι θα κάνουμε εμείς; Είναι σίγουρο ότι πάρα πολλοί, σε όλο το πλανήτη, δεν θα παραμείνουν παρατηρητές, περιγράφοντας και διαπιστώνοντας.

Με παρακαταθήκη και το Μάη, θα βιώσουμε πρωτοβουλίες, κινήματα και αναμετρήσεις, ενάντια σε νέες βαρβαρότητες και με αίτημα για έναν άλλο κόσμο δίκαιο. Με σχέδιο για νέους, δίκαιους, διεθνείς κανόνες δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Υπάρχει κρίση. Κρίση στο μοντέλο ανάπτυξης, κρίση στον τρόπο της παραγωγής, κρίση εισοδημάτων, κρίση στον πλανήτη με το ζήτημα των κλιματικών αλλαγών. Ειπώθηκε σήμερα εδώ ότι με την ανάληψη της εξουσίας θα λύσουμε τα προβλήματα. Δεν λύνει το πρόβλημα από μόνη της η εξουσία. Δεν το λύνει, όχι. Χρειαζόμαστε μεγάλες αλλαγές σε εθνική, περιφερειακή και παγκόσμια κλίμακα.

Εάν δεν γίνονται μεγάλες αλλαγές, κάθε φορά με βάση την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και αντίστοιχη προοδευτική εξέλιξη στις παραγωγικές σχέσεις, πέρα από τη κρίση, θα έχουμε συγκρούσεις, θα έχουμε αναμέτρηση. Οι πρωτοβουλίες και η δράση ήταν και θα είναι πάντα υπόθεση των νέων και των εργαζόμενων.

Δέκατο: Η Εξέγερση του 68 ήταν ένα κίνημα νέων και εργαζόμενων με πολιτική και κοινωνική συνείδηση, ένα κίνημα απαίτησης για ριζοσπαστικές αλλαγές, στο άμεσο μέλλον.

Σήμερα στην Ελλάδα οι νέοι, πτυχιούχοι και μη, για να βρουν μια εργασία:

α)Εποχική, ορισμένου χρόνου-από 3 έως 8 μήνες και έως18 μήνες για τα κοινοτικά προγράμματα –χρειάζονται κατά μέσο όρο 20 με 24 μήνες.

β) Μόνιμη, την αναζητούν 4 με 5 χρόνια. Μιλάμε για ένα κύκλο πενταετίας, για χρόνο ανάλογο με σπουδές Πανεπιστημίου. Πέραν του ότι η εργασία ΄-σε μεγάλη έκταση-έχει αποδεσμευτεί από τις σπουδές.

Αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής τα εξής:

α) Από τους νέους εργαζόμενους κάτω των 30 ετών, σχεδόν τα 2/3 δεν είναι μέλη σε κανένα σωματείο. Οι άνθρωποι αυτοί υπερβαίνουν το ένα εκατομμύριο. Είναι έξω από τις παραδοσιακές οργανώσεις του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.

β), Σύμφωνα με τα στοιχεία, μόνο από την αδήλωτη εργασία, την παραβίαση του 8ωρου και την παραβίαση και καταστρατήγηση της εργασιακής νομοθεσίας, η εργοδοσία και φέτος εισέπραξε παράνομα, πάνω από 25 δις ευρώ, εκμεταλλευόμενη εκατομμύρια Έλληνες, Επαναλαμβάνω μόνο από την αδήλωτη εργασία.

γ) Η ανεργία υπερβαίνει το 9%.Σε πολλές περιοχές και πόλεις είναι διπλάσιο και πλέον το ποσοστό της ανεργίας. Στη περιοχή της Θεσσαλονίκης η ανεργία έχει ξεπεράσει το 20%! Με την ύφεση, ως αποτέλεσμα του επερχόμενου στασιμοπληθωρισμού, θα έχουμε νέα άνοδο της ανεργίας και μάλιστα πολύ σύντομα.

δ) Η κατάσταση στο χώρο των νέων πτυχιούχων επιστημόνων, είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Ορισμένοι κλάδοι είναι σε βαθειά κρίση υπερεπαγγελματισμού και του ετεροεπαγγελματισμού.

Έντονα είναι τα χαρακτηριστικά της προλεταριοποίησης στους γιατρούς, τους μηχανικούς, τους δικηγόρους κοκ, καθώς επίσης εκτεταμένη είναι η ετεροαπασχόληση νέων επιστημόνων, σε εργασίες άσχετες με το αντικείμενο των σπουδών τους.

Ωστόσο αυτή η αρνητική εξέλιξη δεν είναι άσχετη με την υποβάθμιση των σπουδών στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ της χώρας, με τις τυφλές συγκρούσεις και με περιεχόμενο, συντηρητικό, ανασφαλές και φοβικό.

ε) Είναι απαράδεκτες οι αμοιβές της μισθωτής εργασίας, επαναλαμβάνω της μισθωτής εργασίας, που πολλοί νέοι τις αναφέρουν στη <γενιά των 700 ευρώ> .

Σε σχέση με το ριζοσπαστικό κίνημα του 68, που αναζητούσε και όριζε αίτια και αποτελέσματα, θα ήθελα να κάνω τρείς υπενθυμίσεις:

1)Έχουμε ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα που βάση του είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, σύστημα που παράγει πλούτο και ανισότητες. Μια από τις ανισότητες είναι η άνιση ανάπτυξη και παράγωγο αυτής της άνισης ανάπτυξης, η συγκέντρωση πλούτου από τους λίγους και οι χαμηλοί μισθοί έως και 700 ευρώ, για τους μισθωτούς.

Ορισμένοι από άγνοια δεν αναφέρουν καν την ύπαρξη του καπιταλισμού. Άλλοι το αποσιωπούν σκόπιμα γιατί έχουν συνθηκολογήσει με αυτό το σύστημα. Άλλοι μιλούν- με στρουθοκαμηλισμό-για τα αρνητικά συμπτώματα (χαμηλές αποδοχές) λες και προέκυψαν από το πουθενά, δεν υπάρχουν για αυτούς ερωτήματα και γιατί.

Ίσως ο λόγος αυτών των αποσιωπήσεων συνδέεται και με το ότι δεν θέλουν να στραφούν εναντίον του συστήματος, θέλουν να αποφύγουν την έμπρακτη οργάνωση της αντίθεσης με αυτό το σύστημα των ανισοτήτων .

2)Οι χαμηλές αμοιβές έως και 700 ευρώ στους μισθωτούς καταβάλλονται από τους εργοδότες. Δεν έρχονται από τον ουρανό. Στο καπιταλιστικό σύστημα λειτουργούν εργοδότες που σκοπό έχουν το κέρδος. Ορισμένοι αποφεύγουν να μιλούν για την εργοδοσία, γιατί αν το κάνουν πρέπει και έμπρακτα να στραφούν εναντίον της. Άλλοι γιατί έχουν συνθηκολογήσει. Άλλοι γιατί λόγω της αδυναμίας τους να στραφούν κατά της εργοδοσίας, περιορίζουν τη δυσαρέσκειά τους :Στη περιγραφή, στη διαπίστωση και στη προπαγάνδα της κατάστασης.

3) Νέοι μισθωτοί εργαζόμενοι με τις αμοιβές έως και 700 ευρώ, συγκρότησαν το φόρουμ της <Γενιάς των 700 ευρώ>. Είναι μια θετική πρωτοβουλία που αγκαλιάστηκε από πολλούς νέους. Μερικές παρατηρήσεις. Οι νέοι σήμερα:

- Δεν είναι όλοι μισθωτοί.

- Δεν έχουν όλοι μόνιμη εργασία και με τη μερική απασχόληση έχουν πολύ χαμηλότερες αποδοχές.

-Πάρα πολλοί είναι άνεργοι.

-Πάρα πολλοί ασκούν επαγγέλματα που οι αμοιβές τους δεν έχουν καμιά σχέση με τη μισθωτή εργασία (παραγωγοί προιόντων, ελευθεροεπαγγελματίες, μικρομεσαίοι κ.ο.κ.) .

Στο καπιταλιστικό σύστημα σε όλο τον κόσμο οι κοινωνίες προσδιορίζονται από κοινωνικές τάξεις και κοινωνικά στρώματα. Το ίδιο συμβαίνει και στη χώρα μας.

Και η αμοιβές από τα 300 έως τα 700 ευρώ προσδιορίζουν μια κατηγορία νέων μισθωτών .Οι νέοι μισθωτοί των 300 έως 700ευρώ ,είναι ένα νέο κοινωνικό στρώμα μισθωτών στο ελληνικό καπιταλιστικό σύστημα, με μέσο επίπεδο ανάπτυξης, σε σχέση με άλλες πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες .

Το ζήτημα του προσδιορισμού μιας γενιάς ηλικιακά, αφορά κάθε φορά μια περίοδο που συμπυκνώνει:

- Εξελίξεις και σημαντικά γεγονότα .

-Έμπρακτη άσκηση αξιών και στάση ζωής σε μια εποχή .

- Το ρόλο που διαδραμάτισαν οι νέες και οι νέοι, αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο.

Νέες και νέοι, αν εξαιρέσουμε τις κινητοποιήσεις της σπουδάζουσας νεολαίας για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, δεν οργάνωσαν δυναμική παρουσία και γεγονότα, ούτε έμπρακτη άσκηση αξιών, τα τελευταία χρόνια που να πολιτογραφούν όρους <Γενιάς>.

Οι δηλώσεις, οι ανακοινώσεις και οι διαπιστώσεις πάνω σε ένα θέμα δεν αποτελούν γεγονότα ή όρους προσδιορισμού μιας< Γενιάς>.


Ενδέκατο: Πρέπει να μπει μπροστά τώρα η νεολαία. Η νεολαία του ΠΑΣΟΚ οπωσδήποτε. Οι νέες και οι νέοι που έχουν πολιτική και κοινωνική συνείδηση δε πρέπει να εφησυχάζουν.

Δεν αρκεί να ενδιαφέρονται μόνο για τη τήρηση των καταστατικών και των διαδικασιών ή, τι θέσεις και τι πόστα θα αναλάβουν, ή πώς θα εκλεγούν σε επαγγελματικούς ή κοινωνικούς φορείς .

Οφείλουν να συμβάλουν στην οργάνωση- πολιτική και συνδικαλιστική-της εργαζόμενης νεολαίας σε κινηματική βάση και με συγκεκριμένες διεκδικήσεις όπως :

α)Τήρηση του 8ωρου και της εργασιακής νομοθεσίας. Μέτρα κατά των επιχειρήσεων και των εργοδοτών και ανάρτηση των παραβατών στο διαδίκτυο.

β)Ίδρυση σωματείων σε κάθε εργασιακό κλάδο και προώθηση μέτρων τόσο κατά της εργοδοσίας που εμποδίζει την άσκηση εργασιακών δικαιωμάτων, όσο και κατά των εργοδοτών που ιδρύουν εργοδοτικά σωματεία. Ανάρτηση των παραβατών στο διαδίκτυο .

γ)Προώθηση και διεκδίκηση της κατάργησης του νομοθετικού πλαισίου της εργασιακής απορρύθμισης, όπως τις ιδιωτικές εταιρίες για το δανεισμό και την ενοικίαση των εργαζομένων, τα ιδιωτικά γραφεία συμβούλων εργασίας και τις εταιρίες προσωρινής απασχόλησης, το πλαίσιο για τις διακρίσεις στους συμβασιούχους, κοκ.

δ)Προώθηση της στρατηγικής της σύγκλησης μισθών και συντάξεων με βάση τις άλλες αναπτυγμένες χώρες μέλη της Ε.Ε. Ανάρτηση στο διαδίκτυο συγκριτικών πινάκων αμοιβών, μισθών και συντάξεων σε επαγγέλματα και σε χώρες της Ε.Ε. και οργάνωση καμπάνιας αντίστοιχων διεκδικήσεων.

ε) Ανάπτυξη ενός φοιτητικού κινήματος που θα προτάξει ως θέματα αιχμής: την ποιότητα των σπουδών, την αξιολόγηση, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και όχι τα συγκριτικά μειονεκτήματα, την ανάπτυξη δυνατοτήτων, την καινοτομία και την απόδοση.

Η νέα γενιά, με συνείδηση, με οργάνωση και με κινητοποίηση- δηλαδή με όρους κινήματος- θα χαράζει νέους δρόμους.

Αυτά είναι τα σημαντικά .Υπάρχει κρίση, θα υπάρξουν εκρήξεις και νέα κινήματα από τις νέες και τους νέους που θα συνεχίσουν, εκφράζοντας τη βιολογική αλήθεια στη ζωή και στις μελλοντικές κοινωνίες, σε συνδυασμό όμως και με άλλες αλήθειες, όπως: ιδεολογικές,πολιτικές,πολιτιστικές.περιβαλλοντικές,αναπτυξιακές,οικονομικές κοκ. Ευχαριστώ.

(Διαλογικές συζητήσεις)

Σ. ΤΖΟΥΜΑΚΑΣ: Υπάρχει το θέμα, ιδεολογικά, κοινωνικοπολιτικά, ότι η σύγχρονη κοινωνική δεξιά-η νέα συντήρηση- αποτελεί οριζόντιο ρεύμα στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Στην Ελλάδα, η σύγχρονη κοινωνική δεξιά,-η νέα συντήρηση- έχει οριζόντιες αναφορές .Με αφετηρία πάντα τη δεξιά στο σύνολό της, επεκτείνεται στο χώρο του κέντρου, διαπερνά τμήματα του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και του ΚΚΕ . Έχει τεθεί το ερώτημα: Η σύγχρονη κοινωνική δεξιά-η νέα συντήρηση- είναι πολιτικά αντιδεξιά και δημοκρατική; Σε πολύ μεγάλο εύρος βεβαίως. Πολιτικά με το δημοκρατισμό, αλλά κοινωνικά με τη συντήρηση.

Έτσι ήταν και τότε η ηγεσία και ένα τμήμα των μελών και των φίλων του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος και μετέπειτα και του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος: αποτελούσαν μέρος της γαλλικής κοινωνικής και πολιτικής συντήρησης εκείνης της εποχής. Νομίζω ότι πρέπει να συζητήσουμε για πολλά θέματα επί της ουσίας και όσο δεν συζητάμε, δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες και δεν ανοίγουμε δρόμους, θα μας παρακάμπτουν και θα μας αιφνιδιάζουν νέα γεγονότα και ανάλογες εξελίξεις.


Κυριακή 3 Αυγούστου 2008

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΟΥΜAKA ΣΤΗΝ 2η ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΟΜΙΛΙΑ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΟΥΜAKA

ΣΤΗΝ 2η ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2008

Συντρόφισσες και σύντροφοι θα θέσω ορισμένα θέματα και θα κάνω και ορισμένες προτάσεις .

Πρώτο θέμα. Θα αρχίσω από την επίσημη πολιτική. Με την επίσημη πολιτική δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο. Αυτός ο δρόμος είναι πάρα πολύ περιορισμένος.

Και εννοώ την αντικυβερνητική αντιπολίτευση που ασκεί το ΠΑΣΟΚ απέναντι στη κυβέρνηση της Ν.Δ. Όπου τις πρωτοβουλίες τις έχει η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση απαντά ή καταγγέλλει. Ιδιαίτερα έχει πολύ μικρό ορίζοντα όταν καθηλώνεται στην ρητορική και την προπαγάνδα, της μιας πλευράς έναντι της άλλης.

Και εννοώ το έλλειμμα του ΠΑΣΟΚ να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες -ως ζωντανός πολιτικός οργανισμός- και να οργανώνει πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση, παράλληλα με την αντικυβερνητική αντιπολίτευση και να οργανώνει -και όχι απλά να διακηρύσσει –την Εναλλακτική Λύση για τη χώρα.

Και εννοώ ότι το να αντιμετωπίζεται η ελληνική κοινωνία ως εκλογικό ακροατήριο και το ΠΑΣΟΚ να πολιτογραφείται μονοδιάστατα ως ένα παραδοσιακό εκλογικό κόμμα με δηλώσεις και ανακοινώσεις ,αποτελεί μια πρακτική που είναι αντίθετη με τις διακηρύξεις περί συμμετοχής και είναι σε απόκλιση από την επιλογή μας ,ότι είμαστε φορέας της εναλλακτικής λύσης και μιας νέας αλλαγής.

Δεύτερο Θέμα.Από την επίσημη πολιτική επίσης, θα σταθώ στη δήλωση που έκανε χτες ο κ. Καραμανλής, είναι Πρωθυπουργός και πρέπει να προσέχει όταν ομιλεί για ορισμένα πράγματα που έχουν πολύ μεγάλη σημασία στο δημόσιο βίο της χώρας μας, είπε ότι « ήταν κυβερνητική οδηγία κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, η λογική της διαφθοράς και της μίζας».

Ο κ. Καραμανλής οφείλει , να αναθεωρήσει τη δήλωσή του. Αυτό είναι σοβαρό θέμα για τη χώρα. Έχει θέση Πρωθυπουργού και δεν πρέπει να ομιλεί ανεύθυνα. Διότι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που -χωρίς ιδιοτέλειες- έχουν δώσει σημαντικούς αγώνες για ιδανικά, για τη χώρα και τη δημοκρατία. Αγωνιστές όχι μόνο εδώ, αλλά και από όλη τη χώρα.

Είναι πράξη ανέντιμη να διαμορφώνουν ορισμένοι κύκλοι μια ατμόσφαιρα ότι το ΠΑΣΟΚ είχε ταμεία .Απαράδεκτη η παρέμβαση Καραμανλή απόκάθε άποψη. Οφείλει να ανακαλέσει την ύβρη.

Είναι απαράδεκτο ένα τέτοιο χονδροειδές ψέμα, ότι το ΠΑΣΟΚ είχε εύρωστο ταμείο και ότι είχε ανθρώπους ιδιοτελείς ,που διαχειρίζονταν υπέρογκα ποσά, όταν είναι γνωστό ότι χρωστούσε συνεχώς. Υπάρχει μέχρι εδώ ένα όριο. Ακούμε επί ένα μήνα. Αρκετά! Δεν μπορούν να εμφανίζουν ορισμένα άτομα με παραβατικές συμπεριφορές, ότι μπορούν να δεσμεύουν 3 εκ. ψηφοφόρους, 300 χιλιάδες μέλη, 10 χιλιάδες στελέχη.

Από σήμερα μπορώ να λέω: Με οδηγία του Καραμανλή, φέτος η εργοδοσία εισέπραξε παράνομα άνω των 25 δις ευρώ, από την αδήλωτη εργασία και τη καταστρατήγηση της εργασιακής νομοθεσίας; Ναι. Aυτό συνέβη φέτος και πέρσι και πρόπερσι. Ένοχοι και συνένοχοι η κυβέρνηση Καραμανλή και η ανύπαρκτες δικαστικές και ελεγκτικές αρχές.

Ο κ. Καραμανλής επίσης λέω ότι: έδωσε οδηγία για να συγκεντρωθεί -πάλι φέτος -επταπλάσιος πλούτος στο 20% του πληθυσμού της χώρας; Ποσά δεκάδων δις ευρώ. Πέραν των 25 δις ευρώ από την αδήλωτη εργασία-σε ένα ΑΕΠ γύρω στα 230 δις-που ήταν ο πλούτος της χώρας φέτος. Ναι ή όχι; Έγινε καμιά δημόσια αναφορά; Κανείς εισαγγελέας δεν παρενέβη γι’ αυτή την απίθανη - και σαφώς κατά παράβαση του Συντάγματος- συγκέντρωση πλούτου . Ποιος κοροϊδεύει ποιον;

Ας συγκρίνουμε τα ποσά που προανέφερα ,με το πολυσυζητημένο σκάνδαλο των 100 εκ. ευρώ.

Που είναι συγκεντρωμένος ο πλούτος; Στην άρχουσα τάξη, στην ολιγαρχία, στη μεγάλη αστική τάξη, σε κύκλους της αστικής τάξης,σε παρασιτικές ομάδες και στη Δεξιά.

Όλοι θα πρέπει να δίδουμε-έγκυρα- τα στοιχεία , και για το πώς και από ποιούς- με τις οδηγίες και τις πολιτικές της κυβέρνησης της Ν.Δ.- συγκεντρώνεται ο πλούτος . Να τελειώσουμε με αυτή την πολιτική και με την ηγεσία της Δεξιάς. Μέχρι εδώ.

Ας πάρουμε νομό – νομό, κλάδο – κλάδο της παραγωγής, τομέα-τομέα της οικονομίας και επιχείρηση – επιχείρηση. Ποτέ δεν ήταν λέσχη πλουσίων το ΠΑΣΟΚ, επειδή πέντε ή δέκα προέβησαν σε πράξεις ιδιοτελείς και δοσοληψίες χρηματισμού. Δεν είναι δυνατό να δεχόμαστε πλέον αυτή την όψη των πραγμάτων ως πολιτική. Αυτό δεν είναι πολιτική, δεν είναι κοινωνία, δεν είναι οικονομία.

Έχουμε πολύ σοβαρότερα προβλήματα να θέσουμε. Όταν δεν τα θέτουμε κι εμείς, σημαίνει ότι είμαστε ένα μέρος της πολιτικής ζωής και του δημόσιου βίου, όπου τη συζήτηση που κάνουμε, είναι στο επίπεδο της αναζήτησης του ρόλου των εισαγγελέων.

Είναι υπόθεση των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων να αλλάξουμε προσανατολισμό. Τα θέματα πολιτική-θεσμοί-οικονομία, είναι υπόθεση της προοδευτικής πολιτικής και όχι των εισαγγελέων. Έχουμε ευθύνη για το ότι η ολιγαρχία και παρασιτικοί κύκλοι, διευθύνουν πολιτικά ,οικονομικά και κοινωνικά τη χώρα και τώρα επιχειρούν να αποδώσουν και δίκαιο! Μέσω της κομματοκρατίας και στο χώρο της δικαιοσύνης.

Πρώτη πρόταση: Να αναλάβει πρωτοβουλίες και δράση το ΠΑΣΟΚ για τον παράνομο πλούτο από την αδήλωτη εργασία, για την κατάφωρη και συστηματική παραβίαση –από την εργοδοσία- του 8ωρου ή του 4ωρου και για τις ευθύνες της δεξιάς ,για την καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας.

Τρίτο Θέμα. Θεωρώ λάθος τη βάση ότι κυρίως θα διαμορφώσουμε το θεσμικό πλαίσιο ως αποτέλεσμα και δεν θα αντιμετωπίσουμε τα αίτια, όσον αφορά στα οικονομικά των κομμάτων .

Για την αναζήτηση των αιτίων και όχι των αποτελεσμάτων ,συντρόφισσες και σύντροφοι ,ας ρωτήσουμε γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου οδήγησε στο 48% το ΠΑΣΟΚ. Η εντολή του τότε πρωθυπουργού , του αείμνηστου Καραμανλή, προς τον τότε υφυπουργό Τύπου Α. Τσαλδάρη, ήταν να παρουσιάζουν τις παρεμβάσεις του αείμνηστου Ανδρέα, ενάμιση λεπτό στα κρατικά Μέσα Ενημέρωσης από το ’74 μέχρι το ‘77 και 3 λεπτά ,από το ‘77 ως το ‘81 .

Ποιος χρειάζεται καροτσάκι; Η αναπηρία. Ποιος χρειάζεται δικηγόρο; Οι κατηγορούμενοι. Όταν άρχισε να είναι ανάπηρη η πολιτική μας, τότε αρχίζαμε να χρειαζόμαστε χρήματα για προβολές και εντυπωσιακά δρώμενα ,για να υπερασπίσουμε ανάπηρες πολιτικές.

Το ερώτημα δηλαδή είναι, αν υπήρχαν κάποιοι λόγοι για να συγκεντρώνει χρήματα ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, εφόσον είχε μια πολύ σωστή, αυθεντική και σαφή πολιτική. Ποτέ δεν είχε χρήματα το ΠΑΣΟΚ στα ταμεία του. Πάντοτε χρωστούσε. Συγκέντρωνε χρήματα για να τα δώσει σε άλλους, ως ιμάντας μεταβιβάσεων. Οι πρώτοι άλλοι ήταν: τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ, οι καταχωρήσεις στο τύπο και οι ιδιοκτήτες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που εισέπρατταν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ,από τα κόμματα.

Είναι αυτοί που ετσιθελικά επιχειρούν την πολιτική ποδηγέτηση στο δημόσιο βίο της χώρας. Θα είχε ενδιαφέρον να ξαναδούν από τα παραστατικά τους, πόσα χρήματα έχουν λάβει για συνολική προβολή, από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, από το 1989 και μετά, που λειτουργούν τα ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης.

Δεύτερη πρόταση :Να καταθέσουμε πρόταση νόμου στην οποία θα περιλαμβάνονται διατάξεις που θα απαγορεύουν στα πολιτικά κόμματα και σε συνδυασμούς υποψηφίων νομαρχών και δημάρχων ,τα τηλεοπτικά σποτ, τα ραδιοφωνικά μηνύματα και τις εν γένει καταχωρήσεις στο τύπο και στα Μέσα Ενημέρωσης ,έναντι αμοιβής. Να σταματήσουμε την αυτοδιαφήμιση, ως πρώτη πράξη για την μη συγκέντρωση χρημάτων. Και να υποχρεώνονται από τη νομοθεσία τα ΜΜΕ, για την παρουσία των κομμάτων και των συνδυασμών της αυτοδιοίκησης στις εκλογές, άνευ αμοιβής.

Να υπενθυμίσω τα μεγάλα κονδύλια που διατίθεντο προς τις εταιρίες χάρτου και προς τα τυπογραφεία.

Σε αυτή την πολιτική αναπηρία, δίπλα στις οργανωτικές λειτουργίες του ΠΑΣΟΚ, καθώς και των άλλων κομμάτων εγκαθίστανται πλέον οι εκπρόσωποι των διαφημιστικών εταιρειών , και δίπλα εγκαθίστανται οι εκπρόσωποι των εταιρειών αναλύσεων και δημοσκοπήσεων.

Χαρακτηριστικό δηλαδή της πολιτικής αναπηρίας, όλων των πολιτικών κομμάτων και ιδιαίτερα των δυο μεγάλων ,που ασκούσαν πολιτική εντυπώσεων, ακόμα και μεταφορές οπαδών όχι μόνο από νομούς αλλά και από περιφέρειες. Γιατί και τα τέσσερα πολιτικά Κόμματα από τις ίδιες τις επιχειρήσεις συγκέντρωναν χρήματα για τον ίδιο λόγο: για να κάνουν έρευνες, καμπάνιες, εκστρατείες ,μεταφορές ψηφοφόρων, συγκεντρώσεις και διαφήμιση.

Για τις εκλογές της αυτοδιοίκησης είχε δοθεί νομοθετικά η δυνατότητα να επιλέγουν οι ψηφοφόροι τον τόπο κατοικίας τους για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Τελικά ούτε αυτό λειτούργησε. Θεωρούσα ότι είχε προχωρήσει. Πολύ περισσότερο αυτό δεν το κάναμε για τις εθνικές εκλογές .Το αποτέλεσμα είναι θλιβερό. Εκατομμύρια ψηφοφόροι να μεταφέρονται στις εθνικές και τις νομαρχιακές εκλογές και να αδειάζουν τα ταμεία των κομμάτων προς τα μέσα υπεραστικών μεταφορών.

Αυτές οι επιλογές ήταν χαρακτηριστικό δείγμα πολιτικού καιροσκοπισμού και πολιτικού οπορτουνισμού ορισμένων. Χρήματα που συγκεντρωνόταν με άγχος , με διαρκή χρέη , να δίδονται για να μεταφέρονται εκλογείς; Πόσα χρόνια χρωστούσε το ΠΑΣΟΚ στην Ολυμπιακή Αεροπορία για αυτές τις μεταφορές ;

Από αυτή την επιλογή των μεταφερόμενων εκλογέων ,των εικονικών κατοίκων , υπάρχουν και άλλες αρνητικές συνέπειες ,όπως το ότι προέκυπτε η εκάστοτε εικονική απογραφή του πληθυσμού- σε κάθε περιοχή- με σοβαρές παρενέργειες στην ανάπτυξη ,στο προγραμματισμό του ύψους των δημοσίων επενδύσεων ,ανά δήμο και ανά νομό καθώς και σε άλλους τομείς .

Τρίτη πρόταση: Είναι προφανές ότι πρέπει να καταθέσουμε πρόταση νόμου στην οποία θα περιλαμβάνονται διατάξεις που θα εξασφαλίζουν ότι οι πολίτες θα ψηφίζουν εκεί που ζουν ,που κατοικούν, όπως επίσης θα απογράφονται εκεί που ζουν και κατοικούν. Προτείνω δε μονομερώς να ανακοινώσουμε ότι δεν θα μεταφέρουμε οπαδούς σε συγκεντρώσεις .

Να υπενθυμίσω ότι με νόμο καταργήσαμε :Τα πανό , τα μεγάφωνα ,τα ισόγεια κέντρα των υποψηφίων, τις αφίσες των υποψηφίων, τα σποτ των υποψηφίων, το περιοριστικό δικαίωμα των υποψηφίων για τη παρουσία στα ΜΜΕ και τις καταχωρήσεις τους στο τύπο. Αφέθηκαν όμως όροι , προϋποθέσεις και παράθυρα για διαπλοκές και χορηγούς των υποψηφίων :

-με τις τεράστιες τηλεπεριφέρειες και τον αξιοπρόσεκτο αριθμό τηλεβουλευτών, ως βάση, ως πηγή για την υπονόμευση της αυτονομίας της πολιτικής.

-με την εξαγορά τηλεοπτικού χρόνου από τούς χορηγούς πολιτικού χρήματος, σε χρόνο πολύ προγενέστερο της προκήρυξης των εκλογών .

-με το εικονικό ύψος δαπανών στις μεγάλες περιφέρειες και την καταβολή των πραγματικών δαπανών με άδηλο και ίσως και πολιτικό χρήμα.

-με τις διαδικασίες συμβάσεων σε προμήθειες και άλλες μεγάλες δαπάνες του δημοσίου, είτε από τη πολιτική ηγεσία είτε από τη διοίκηση.

Συντρόφισσες και σύντροφοι δεν ήταν όλα αυτά πολιτική χωρίς αρχές και πολιτικός καιροσκοπισμός και οπορτουνισμός , το ότι δεν νομοθετήσαμε τα αυτονόητα;

Και μετά έρχεται η δεξιά και η ολιγαρχία να παριστάνει τον τιμητή, με εισαγγελείς. Ποιοι εισαγγελείς; Αστειευόμαστε. Αφού υπάρχει πλήρης πολιτική επιδιαιτησία της δεξιάς και με την αγαστή σύμπνοια του οικονομικού και κοινωνικού κατεστημένου.

Δεν υπήρχε ταμείο συντρόφισσες και σύντροφοι. Το ταμείο μεταφερόταν :Στα ΜΜΕ, στις εταιρίες χάρτου, στα τυπογραφεία ,σε εταιρίες αεροπορικές, ακτοπλοϊκών μέσων, τρένων και λεωφορείων για μεταφορές ψηφοφόρων ή οπαδών, στις διαφημιστικές εταιρίες και στις εταιρίες δημοσκοπήσεων.

Πρώτα θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα αίτια. Όπως πολύ σωστά προτείναμε την αλλαγή του εκλογικού νόμου με τις μονοεδρικές περιφέρειες. Να περιορίσουμε επίσης με -νέα νομοθεσία -τις δαπάνες των κομμάτων στα άκρως απαραίτητα . Και ασφαλώς είναι σωστές οι επιλογές μας και οι προτάσεις μας για νομοθετικές ρυθμίσεις με αρχές διαφάνειας, σχετικές με την διαχείριση των οικονομικών των κομμάτων ,καθώς και των συμβάσεων του δημοσίου.

Τέταρτη πρόταση: Κάθε κόμμα θα μπορεί να προβαίνει σε δαπάνες για :Την έκδοση του προγράμματος του, ενημερωτικά φυλλάδια, αφίσες πρόσκλησης σε συγκεντρώσεις και έξοδα εγκαταστάσεων των συγκεντρώσεων.

Τα έξοδα λειτουργίας των κομμάτων μπορούν να αντιμετωπιστούν από τα χρήματα που δίδονται από το ελληνικό δημόσιο.

Όλα τα άλλα δεν χρειάζονται. Οδηγούν σε δρόμους έξω από τη πολιτική.

Αναφέρθηκα εκτενέστερα διότι άκουσα και σήμερα στη σύνοδο , για πολλοστή φορά, για τη νέα μεταπολίτευση, για το νέο κύκλο ,για νέα αρχή -όλα εύηχα -αλλά χωρίς την ουσία της συνέχειας , χωρίς αναφορές σε αίτια , πατώντας συχνά πάνω στην επιφάνεια των αποτελεσμάτων.

Τέταρτο Θέμα. Θα σχολιάσω θετικά για δύο θέματα , μετά από όσα μας είπε σήμερα για το ΑΕΠ, ο καλεσμένος μας Τζότζεφ Στίγκλιτζ ,βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια . Ακούσαμε σήμερα μια συγκροτημένη ομιλία από το καλεσμενο μας.Πολύ σωστά είπε πώς ούτε και με το ΑΕΠ αποτυπώνεται η πραγματική εικόνα του πλούτου σε κάθε χώρα. Διότι ο πλούτος προστίθεται προς τους πλουσιότερους, σε ετήσια βάση .

Μίλησε και για τις πολιτικές της Σοσιαλδημοκρατίας. Ήταν έτσι η οικονομική πολιτική των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων; Πολύ σωστά είπε ότι και με το ΑΕΠ προσμετράς τον πλούτο κυρίως προς τα πάνω προς τους πλουσιότερους, γιατί συγκεντρώνεται προς τα πάνω, προς το 20% των πιο πλουσίων, προς το μεγάλο καλάθι του ΑΕΠ.

Όμως εμείς είχαμε φύγει εντελώς από το ΑΕΠ και ήμασταν μόνο στα δημοσιονομικά, ότι η οικονομία μας είναι καθοριστικά τα δημόσια οικονομικά, το έλλειμμα, το χρέος, ο πληθωρισμός. Τα ξεχάσαμε; Εμείς αφήσαμε και το ΑΕΠ απ’ έξω. Επιμείναμε πιο συντηρητικά ,πιο δεξιά. Αυτή ήταν η πραγματικότητα.

Και για αυτό πρέπει να δούμε συνολικά την οικονομία ,το ΑΕΠ, την εργασία ,τις αμοιβές, τη παραγωγή ,τις εξαγωγές, τα δημόσια οικονομικά ,το δημόσιο χρέος ,το έλλειμμα ,το πληθωρισμό και την κρίση στο μοντέλο ανάπτυξης που υπάρχει σήμερα, συνθετικά και συνολικά. Για να μην ξανά μπεί τόσο η οικονομική μας πολιτική όσο και η χώρα σε κρίση, όπως τώρα με τη πολιτική της δεξιάς, που αποτελεί το χείριστο παράδειγμα για όλους μας.

Ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί ,προκειμένου να πάρει μέτρα για τη μείωση της τιμής του πετρελαίου, ανακοίνωσε πρόσφατα, ότι θα μειώσει το ΦΠΑ στο τέλος επί του πετρελαίου. Αξιολόγησε τις δημοσιονομικές απώλειες που θα προκύψουν για το γαλλικό δημόσιο και επέλεξε να στηρίξει τα φτηνότερα καύσιμα για τη γαλλική οικονομία και όχι τα δημοσιονομικά έσοδα μέσω των οποίων ασκεί κοινωνική πολιτική.

O Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ.Παπανδρέου ανακοίνωσε μια διαφορετική επιλογή .Όχι μείωση του ΦΠΑ, αλλά από τα έσοδα αυτού του φόρου ένα μέρος να διατεθεί , για να σχηματισθεί κονδύλιο και από άλλους πόρους, προκειμένου να δοθεί ως επίδομα αλληλεγγύης στις ασθενέστερες ομάδες με δίκαια κριτήρια .

Ο Σαρκοζί είναι τοποθετημένος, εκπροσωπεί μεγάλα συμφέροντα στη χώρα του και το δείχνει με κάθε τρόπο. Γι’ αυτόν προτεραιότητα δεν είναι το ΦΠΑ , ούτε τα ασθενέστερα στρώματα, αλλά η γαλλική οικονομία γενικά και σε αυτή τη λογική εντάσσει τη διαφωνία του με το σκληρό ευρώ έναντι του δολαρίου.

Εμείς γνωρίζουμε ότι από το ΦΠΑ του πετρελαίου συγκεντρώνονται σημαντικά κονδύλια στο δημόσιο για άσκηση πολιτικών. Ωστόσο η παραοικονομία είναι στο 40% και η φοροδιαφυγή αποτελεί μόνιμο πρόβλημα. Να κάνουμε καμπάνια για να αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία .Θα ενοχληθούν οι συμπεριφερόμενοι ως ιδιοκτήτες της πολιτικής , της οικονομίας και της ελληνικής δημοκρατίας γιατί φοροδιαφεύγουν και παραοικονομούν σε ποσά ύψους δεκάδων δις ευρώ ,αλλά θα ωφελήσουμε τη χώρα.

Πρόσφατα μίλησε ο Πρόεδρος της Γερμανίας –ήταν στέλεχος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο- και είπε: Τι θα γίνει με την ασυδοσία και την κερδοσκοπία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Τι θα γίνει με τα δικαιώματα, τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά που υποκαθίστανται από τις αγοραίες επιδιώξεις. Τι θα γίνει με τις πρακτικές του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που με τη λογική της ατιμωρησίας, της συμμορίας, της έλλειψης συνεπειών, καταληστεύει χώρες, οικονομίες και κοινωνίες, με ομόλογα, μετοχές και τίτλους χωρίς αξία;

Έκκληση για παρέμβαση του κράτους ,έκανε πρόσφατα και ο θιασώτης του νεοφιλελευθερισμού και της αγοράς Τζότζεφ Λίπσκι, νυν διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ζητώντας από τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν προγράμματα δημοσίων δαπανών, για να αποτραπεί η οικονομική κατάρρευση.

Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και οι αρχές της ηττήθηκαν στη κρίση που διανύουμε, κρίση στο μοντέλο ανάπτυξης, στην παραγωγή, στην ενέργεια, στις αγορές, στα εισοδήματα κοκ.

Εμείς πρέπει να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες και να διαμορφώνουμε θετικές εξελίξεις για τη πραγματική οικονομία, για τη βιώσιμη ανάπτυξη, για τους κανόνες στις αγορές ,για αναδιανεμητικές πολιτικές.

Πέμπτη πρόταση : Να αναλάβει πρωτοβουλίες και δράση το ΠΑΣΟΚ για την καμπάνια κατά της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, γιατί μαζί με την οικονομική κρίση είναι προ των πυλών και η δημοσιονομική κατάρρευση και η αποτυχία της δεξιάς διακυβέρνησης.

Μίλησε επίσης ο καλεσμένος μας -καθηγητής Τ.Στίγκλιτζ- για το ρόλο των συμφωνιών στην οικονομία και ιδιαίτερα συμφωνιών στην αγορά, με τον επιχειρηματικό κόσμο. Αναφέρθηκε , για παράδειγμα ,στη συμφωνία που επιδίωξε να κάνει ο Πρόεδρος Μπους, με τη Microsoft.

Στη χώρα, πρόσφατα ,υπήρξε ένας προπαγανδιστικός καταιγισμός από τη κυβέρνηση ,αλλά και από άλλες πλευρές ότι άμεσα πρέπει να καλέσει ο υπουργός ανάπτυξης τους επιχειρηματίες για να προβούν σε συμφωνία για να ρίξουν τις τιμές σε βασικά προϊόντα, προκειμένου να προκαλέσουν πτώση του πληθωρισμού. Από το αποτέλεσμα μπορούμε να αντιληφθούμε το περιεχόμενο της συμφωνίας.

Οι επιχειρηματίες επί μήνες ανέβασαν τις τιμές έως και 60% και πλέον και μετά τη συμφωνία, έριξαν τις τιμές κατά 3 με 7%, πέντε και δέκα λεπτά του ευρώ. Μιλάμε για απάτη, οικονομική ,κοινωνική και πολιτική ,καθώς και για αποφυγή της εφαρμογής της νομοθεσίας εναντίον των ολιγοπωλίων και των μονοπωλίων. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια υπέρ της κερδοσκοπίας και κατά του εισοδήματος των καταναλωτών.

Το 1998 κόστιζε 8 δολάρια το βαρέλι του πετρελαίου. Με συμφωνία οδήγησαν σε πόλεμο στο Ιράκ και τα κερδοσκοπικά δίκτυα εκτόξευσαν τη τιμή του πετρελαίου στα 140 και πλέον δολάρια το βαρέλι ,οδηγώντας ταυτόχρονα και σε διεθνή κρίση. Αλλά σε κάθε χώρα υπάρχουν αντίστοιχα φαινόμενα.

Και οι θιασώτες τέτοιου είδους συμφωνιών θέλουν να μας οδηγήσουν να κάνουμε μια άλλη συζήτηση και να μην ασχοληθούμε με την πραγματική κατάσταση ,σε κρίσιμους τομείς κάθε φορά. Υπάρχουν πολλών ειδών συμφωνίες για τις αγορές ,ιδιαίτερα όταν οι κυβερνήσεις αποφεύγουν να εφαρμόζουν κανόνες.

Πέμπτο Θέμα. Η παράθεση διατυπώσεων για τον άλλο δρόμο ,για το νέο κύκλο, για την νέα αρχή δεν αρκεί. Θα συνεχίσουμε ως σοσιαλιστές και να πούμε τα αυτονόητα ότι η ελληνική κοινωνία είναι διαιρεμένη σε τάξεις, κοινωνικά στρώματα και κατηγορίες και ότι η χώρα έχει ολιγαρχία, έχει μεγάλη αστική τάξη, έχει μεσαία τάξη και μικρομεσαία στρώματα, εργαζόμενους, αγρότες ανέργους, νέους, γυναίκες κ.ο.κ., ή θα λέμε γενικά η ελληνική κοινωνία, ο πολιτικός κόσμος κ.ο.κ., προς ένα απολίτικο μοτίβο,χωρίς προσδιορισμούς, απόψεις και επιλογές, αλλά με περιγραφές και σχόλια;

Ορισμένοι δεν θέλουν να πουν και σε ποιο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα είμαστε και όλο μιλούν για τις κορυφές ,για το πολιτικό σύστημα, για το εποικοδόμημα. Για την επίσημη πολιτική. Είχε γράψει ο Γκράμσι από τον προηγούμενο αιώνα για το πολιτικό μεταμορφισμό στελεχών του προοδευτικού κινήματος, που αδιαφορούν για την οικονομική και κοινωνική βάση των συμφερόντων που εκφράζονται στο πολιτικό πεδίο. Η ρητορική, η καταγγελία, η διατύπωση απόψεων , η περιγραφή ,δεν αποτελούν πολιτική στρατηγική. Η κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, η εναλλακτική λύση οικοδομούνται με πρωτοβουλίες, με χειροπιαστά γεγονότα και με συνεκτικές πολιτικές.

Ας δούμε ορισμένα στοιχεία της πραγματικής κατάστασης στο τομέα εργασίας των νέων ανθρώπων. Σήμερα μια νέα, ένας νέος για να βρει μια δουλειά ορισμένου χρόνου, από 3 έως 8 μήνες, ή για 18 μήνες από τα κοινοτικά προγράμματα κατάρτισης -τα λεγόμενα stage- χρειάζεται 20 με 24 μήνες. Το ξέρουμε αυτό σύντροφοι; Τι γνώμη να έχουν αυτοί οι νέοι για μας –του πολιτικού συστήματος-ξέρετε, που ψάχνουν δύο χρόνια, για να βρουν μια σύμβαση 3 έως 8 μήνες; Κι εμείς συζητάμε διαρκώς για το πολιτικό σύστημα ,για πολιτικές κορυφών στο εποικοδόμημα.

Επίσης ,μια νέα, ένας νέος για να βρει μια μόνιμη δουλειά θέλει 4 έως 5 χρόνια κατά μέσο όρο. Τι γνώμη να έχουν για μας; Ιδιαίτερα οι νέες και νέοι επιστήμονες –το νέο προλεταριάτο-γιατροί, εκπαιδευτικοί, μηχανικοί, οικονομολόγοι, δικηγόροι. Πέραν του γεγονότος ότι η ανεργία στις γυναίκες είναι στο διπλάσιο ,όπως και σε ορισμένες περιοχές.

Ακόμη οι νέες και οι νέοι που δουλεύουν σήμερα και είναι κάτω από 30 χρονών -και είναι πάνω από 1 εκατομμύριο νέες και νέοι- μόνο το 1/3 είναι σε σωματεία, τα 2/3 δεν είναι σε κανένα σωματείο. Και όταν το 8ωρο το κάνει η εργοδοσία 12ωρο και το 4ωρο το κάνει 7ωρο και όταν οι αμοιβές είναι εκμεταλλευτικές και καταχρηστικές. Πολλοί νέοι που είναι ακόμη και σε επαγγελματικές ενώσεις, ούτε στις αρχαιρεσίες συμμετέχουν. Στις εκλογές του τεχνικού επιμελητηρίου από τους 100 χιλιάδες μηχανικούς έλαβε μέρος το 50%.Αρνητικότερες οι εξελίξεις στους γεωτεχνικούς με ανεργία και αποχή, κοκ.

Κι εμείς ; Ορισμένοι από εμάς έμειναν πίσω ,σε μια άλλη συζήτηση με θέματα όπως :Αν οι νέες και οι νέοι του ΠΑΣΟΚ έχουν πολιτική και κοινωνική συνείδηση, αν η προοδευτική πολιτική αποτελεί χώρο καριέρας η αγωνιστική προσφορά, αν η προοδευτική πολιτική είναι τα καταστατικά και οι διαδικασίες ,τα αξιώματα και τα πόστα . Αντί να δράσουμε και να δημιουργήσουμε γεγονότα αναλισκόμαστε σε ατέρμονες φιλολογίες για το ρόλο των παρατάξεων και του κόμματος κοκ. Πάντα τέτοιες συμπεριφορές συνδέονται με αντιλήψεις και πρακτικές κοινωνικού και πολιτικού συντηρητισμού, με φαινόμενα αλλοτρίωσης, ατομισμού, με τη λογική των μικροφιλοδοξιών, και είναι μακριά από τις αγωνίες κοινωνικών οικονομικών στρωμάτων του πληθυσμού που δοκιμάζονται .

Έκτη πρόταση: Να αναλάβει το ΠΑΣΟΚ πρωτοβουλίες και δράση για τη συγκρότηση παρατάξεων και σωματειακών δραστηριοτήτων σε εργασιακούς και επαγγελματικούς χώρους σε συνδυασμό με σχέδιο διεκδικήσεων οικονομικού και εργασιακού χαρακτήρα, Είναι γνωστές οι αμοιβές των300 έως 700 ευρώ ,από μια εργοδοσία ανενόχλητη και ανεξέλεγκτη.

Θέλω να θέσω ένα ερώτημα: Ποιος από εμάς, ως μέλη του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ ,θέλει να είναι νοικιασμένος εργαζόμενος; Εάν δεν θέλουμε να είμαστε νοικιασμένοι-δανεισμένοι εργαζόμενοι, δεν θα έπρεπε να νομοθετήσουμε τις εταιρείες που νοικιάζουν –δανείζουν εργαζόμενους. Σήμερα είναι δεκάδες χιλιάδες οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι.

Έβδομη πρόταση: Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ να καταθέσει πρόταση νόμου στο Κοινοβούλιο για να καταργηθούν εκείνες οι διατάξεις που προβλέπουν τις εταιρείες ενοικίασης εργαζόμενων. Επίσης για να καταργηθούν οι διατάξεις που προβλέπουν τις ιδιωτικές εταιρείες συμβούλων εργασίας.

Να συσταθεί επιτροπή στο ΠΑΣΟΚ που θα επανεξετάσει όλο το νομοθετικό πλαίσιο της εργασιακής απορύθμισης. Να δούμε όλο το εργασιακό πλαίσιο της απορύθμισης. Για να συζητήσουμε εν συνεχεία , για την ευελιξία των επιχειρήσεων στο πλαίσιο του σχεδίου για την πράσινη και βιώσιμη ανάπτυξη , για το τι θα παράγει η χώρα. Γιατί δεν επιμείναμε στη λογική για το τι θα παράγει η χώρα, και μεταφέρθηκε από ορισμένους η οικονομία της παραγωγής και των υπηρεσιών, στα χρηματοπιστωτικά, στα χρηματιστηριακά και σε άλλα μεγέθη, τα οποία πλέον άλλα είναι σε κρίση και άλλα σε κατάρρευση .

Έκτο θέμα: Σε αυτή τη λογική, συμφωνώ με τη πρόταση της Άννας Διαμαντοπούλου για το ότι πρέπει να ξεκινήσουμε το Σεπτέμβρη την καμπάνια για τις ευρωεκλογές. Ο Πρόεδρος του Κινήματος ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο Γιώργος Παπανδρέου, να διαμορφώσει σχέδιο και να προτείνει θέματα για την ατζέντα των ευρωεκλογών στα σοσιαλιστικά ,σοσιαλδημοκρατικά και εργατικά κόμματα ,ούτως ώστε από κοινού να θέσουμε θέματα για πολιτικές και να επιδιώξουμε να γίνουν αποφάσεις της Ε .Ε , και που να έχουν νομικές συνέπειες. Όχι να αποτελούν μόνο κανόνες ή κατευθυντήριες αναφορές για την Ε.Ε., αλλά να έχουν νομικές συνέπειες.

Προτείνω να τεθεί το θέμα σε σχέση με το σκληρό ευρώ. Δεν μπορεί να συνεχίζεται η άνοδος των επιτοκίων. Δεν ανταποκρίνεται αυτό στην πραγματική οικονομία της ζώνης του ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα οφείλει να ακούσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, τους αρχηγούς των κρατών ,την Ευρωπαϊκή Επιτροπή , το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δεν μπορεί να συνεχίζεται η πολιτική του σκληρού ευρώ. Οδηγεί σε περαιτέρω ύφεση τις οικονομίες στη ζώνη.

Είναι αναγκαία η εφαρμογή πολιτικών προστατευτισμού από την Ε. Ε. σε ορισμένους τομείς της οικονομίας των κρατών μελών από τρίτες χώρες, όπως επενδύσεις, το ύψος εισαγωγών που διαλύουν κλάδους παραγωγής , θέσεις εργασίας και εισοδήματα.

Προτείνω επίσης, ότι πρέπει να υπάρχουν νομικές συνέπειες για τις κοινωνικές πολιτικές. Όπως υπάρχουν νομικές συνέπειες για το euro, όπως υπάρχουν νομικές συνέπειες σε ορισμένους άλλους τομείς με βάση και τις συνθήκες, από το Μάαστριχτ έως τη Λισαβόνα. Να υπάρχουν συνέπειες για τις κοινωνικές πολιτικές ,για την ανεργία ,τις συνθήκες εργασίας ,αμοιβών και ασφάλισης.

Τέλος, προτείνω το αυτονόητο. Τη διαμόρφωση της πολιτικής στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ για τις ευρωεκλογές. Η αναμέτρηση είναι πολιτική. Αφορά σε δυο διαφορετικές στρατηγικές και στην Ε.Ε. και στη χώρα, ανάμεσα στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο των συντηρητικών και δεξιών κομμάτων και στο προοδευτικό μοντέλο των κομμάτων που συναποτελούν το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Έβδομο θέμα: Σχετικά με την κρίση στο εκπαιδευτικό ζήτημα, η οποία είναι μια μακροχρόνια κρίση, όπως και σε άλλους τομείς στο καπιταλιστικό μας σύστημα, να κάνουμε μία διάκριση εμείς από την αρχή, να πούμε ότι είναι άλλο το Πανεπιστήμιο, το university και άλλο το κολέγιο .

Δεν είναι δυνατόν να φτιάχνουμε ένα μύθο και ένα φόβο μεταξύ μας ότι τα κολέγια είναι πανεπιστήμια και να θεωρούμε ότι κινδυνεύουν τα πανεπιστημιακά διπλώματα από τα διπλώματα των κολεγίων ,των ΙΕΚ και των ΚΕΚ , τα οποία υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Δεν μπορούμε να εξομοιώσουμε, δεν ισχύει αυτό σε καμία χώρα , να εξομοιώσουμε κολέγια με πανεπιστήμια. Να το πούμε καθαρά .

Είμαστε κατά της εμπορευματοποίησης της παιδείας, αλλά και κατά του πολιτικού εμπορίου που κάνουν ορισμένοι , με το εκπαιδευτικό ζήτημα. Υπάρχει ένα οριζόντιο ρεύμα κοινωνικής και πολιτικής συντήρησης που διαπερνά όλα το κόμματα. Το ρεύμα αυτό είναι ευεπίφορο στη κινδυνολογία ,στο φόβο και στο πολιτικό εμπόριο. Το πρώτο χονδροειδές ψέμα είναι ότι κινδυνεύει το δημόσιο πανεπιστήμιο . Ποιο πανεπιστήμιο κινδυνεύει; Τα κολέγια δεν μπορούν να γίνουν δεκτά ως πανεπιστήμια. Είναι λάθος η συζήτηση .Και ασφαλώς η κυβέρνηση δεν θέλει θεσμούς αξιολόγησης και κριτήρια στο άναρχο σύστημα των μεταλυκειακών αυτών κέντρων .

Όγδοο θέμα: Συντρόφισσες και σύντροφοι, αναφέρθηκα και πριν για τον πολιτικό μεταμορφισμό. Είναι θετική η αντίληψη που έχουμε ως σοσιαλιστές που διαπνεόμαστε από αισιοδοξία που θέλουμε να απογειωθούμε από τις μίζερες συμπεριφορές, να μπούμε στο κόσμο της ελπίδας, για αγώνα και για αλλαγές συλλογικές και ατομικές. Το θέμα προκύπτει όταν ορισμένες φορές φεύγουμε και από τη πραγματικότητα ,είτε με το να την υπερεκτιμούμε είτε να την υποεκτιμούμε. Φεύγουμε δηλαδή και από την κοινωνική , οικονομική και πολιτική πραγματικότητα και από τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα των κοινωνιών, από τις ουσιαστικές εξελίξεις .

Το 1974 ήταν έτος εθνικής κρίσης, πτώσης της δικτατορίας και ριζοσπαστικοποίησης πολιτικής και κοινωνικής. Σημείο ρήξης αποτέλεσε και η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Έκτοτε σε περιόδους κάμψης, κρίσεων ή ήττας του ΠΑΣΟΚ ορισμένοι περιφέρουν μια φιλολογία περί : επανίδρυσης, νέου κύκλου, νέας αρχής, ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε , ότι προκύπτουν ανάγκες για νέο τίτλο, νέα σύμβολα κοκ. Δεν είναι τυχαίο ότι τίποτε ,από αυτή τη διαρκώς επαναλαμβανόμενη και βαρύγδουπη φιλολογία ,δεν ευδοκίμησε γιατί δεν ανταποκρινόταν σε βαθύτερες αλλαγές και εξελίξεις .

Έχουμε καπιταλισμό ένα σύστημα που παράγει πλούτο και ανισότητες. Εμείς είμαστε αντίθετοι και θέλουμε ανθρωποκεντρικές κοινωνίες. Θα είμαστε οι μεν από τη μια όχθη και οι άλλοι από την άλλη. Και ορισμένοι άλλοι θα κλείνουν το μάτι. Αυτό είναι πασίγνωστο ιστορικά, και από τα προηγούμενα κοινωνικοοικονομικά συστήματα που είχε η ανθρωπότητα, δηλαδή και με τη δουλεία και με τη φεουδαρχία. Πάντα υπήρχαν οι δύο όχθες και όσοι έκλειναν το μάτι.

Η θέληση των ανθρώπων θα είναι πάντα καθοριστική με βάση τις συνθήκες. Έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Έχουμε νέα ηγεσία, εκτεταμένη ανανέωση στελεχών, πολιτική και θέσεις, αναγνώριση του έργου ,αλλά και κριτική αποτίμηση παρεκκλίσεων και λαθεμένων επιλογών. Συνεχίζουμε και χρειαζόμαστε , οργάνωση πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης και συνεκτικές πολιτικές, στη στρατηγική της εναλλακτικής λύσης .Με σωστή πορεία θα έχουμε δικαίωση.

Ένατο θέμα: Οι αγώνες θα συνεχιστούν, οι πολίτες, οι άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων και των στρωμάτων στη χώρα, θα αγωνιστούν. Εμείς πρέπει να μπούμε μπροστά και να δώσουμε τις δυνατότητες και τους ορίζοντες που έχουμε, και έχουμε εδώ αξιόλογους αγωνιστές , αξιόλογους ανθρώπους , αξιόλογους πολιτικούς που όλοι μαζί μπορούμε να διαμορφώσουμε μια νικηφόρα στρατηγική.

Να οργανώσουμε την ενότητά μας. Γιατί γίνεται συζήτηση για την ενότητα. Χρειαζόμαστε πολιτική ενότητα και ενότητα στη δράση . Ιδεολογική ενότητα δεν είχαμε ούτε την προηγούμενη περίοδο, ούτε τότε που ήταν αρχηγός ο αείμνηστος Α. Παπανδρέου. Είναι δύσκολο πράγμα σε ένα σοσιαλιστικό κόμμα, με τέτοια προέλευση και οικοδόμηση και ανάπτυξη στην Ελλάδα, να απαιτούμε ιδεολογική ενότητα στους κόλπους μας. Οι δυνάμεις μας συγκροτούνται από σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, αριστερούς, κεντροαριστερούς, κεντρώους, πατριώτες καθώς και αγωνιστές με άλλες απόψεις. Σεβαστές όλες, μπορούμε να συγκλίνουμε όμως και πολιτικά και στη δράση .

Χρειάζεται συνεννόηση σε επίπεδο ηγεσίας, όχι στη λογική των αξιωματούχων με αποδόσεις τίτλων όπως: του ‘κορυφαίου’ ή του ‘σημαντικού’. Το θέμα είναι να έχουμε πολιτική επί της ουσίας και ανάλογη πολιτική πλατφόρμα. Αυτονόητο είναι μαζί με τη δημοσιοποίηση και η κατάθεσή της , στο επίπεδο της ηγεσίας.

Διατυπώθηκαν σήμερα απόψεις , με τις οποίες συμφωνώ. Δηλαδή συμφωνώ με την άποψη που είπε ο Νίκος ο Μπίστης, ότι δεν μπορεί να συνεχίζουμε αυτή την αντικαραμανλική καμπάνια την οποία κάνουμε από το 2004. Χρειάζεται να μπούμε στην ουσία της πολιτικής. Συμφωνώ επίσης με απόψεις που εξέφρασε ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Κώστας Σκανδαλίδης.

Επί της ουσίας όμως της πολιτικής να προχωρήσουμε σε συσπείρωση και τη συγκέντρωση όλων των πολιτικών στελεχών και όλων μας των δυνάμεων και όχι απλά να συναντηθούν οι προσωπικότητες, να κάνουμε μια συνάντηση προσωπικοτήτων, να κάνουμε ένα πάρτι.

Επί της ουσίας για παράδειγμα θεωρούσαμε και οφείλουμε να θεωρούμε αυτονόητα δύο πράγματα :Την εντιμότητα κατά την άσκηση της διαχείρισης πόρων στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος και την εντιμότητα για την τήρηση των θέσεων και εφαρμογής των πολιτικών και προγραμματικών μας επιλογών.

Δέκατο θέμα: Να οργανώσουμε πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση στη στρατηγική της εναλλακτικής λύσης. Δεν αρκεί η αντικυβερνητική αντιπολίτευση. Η ενότητα αφορά στη πολιτική και στη δράση. Οφείλουμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες, να δημιουργήσουμε γεγονότα ,να αναπτύξουμε δράση. Έχει αρχίσει μια δραστηριοποίηση, μια κινητοποίηση, για την ακρίβεια, αλλά μέχρι εκεί.

Να μπούμε στη δράση. Και να βγούμε στις πόλεις και στην ύπαιθρο ,όλο το Εθνικό Συμβούλιο με σχέδιο και κείμενα : Γιατί φέτος ο πλούτος πέρασε στο 20% του πληθυσμού. Γιατί υπάρχει αυτή η φοροδιαφυγή, η παραοικονομία, γιατί η διαφθορά, γιατί υπάρχει η αδήλωτη εργασία, γιατί υπάρχουν ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι. Γιατί οι γιατροί και άλλοι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι και σε επίσχεση εργασίας στα δημόσια νοσοκομεία ;Γιατί σιωπούν τα κατά τα άλλα λαλίστατα ΜΜΕ, και ο Υπουργός Αβραμόπουλος είναι σε απόλυτη προστασία ,από όλο το φάσμα του συστήματος συμφερόντων που επιδιώκουν τα εναπομείναντα φιλέτα του ΕΣΥ; κοκ. Ποιες είναι οι ευθύνες της δεξιάς .Τι θέλουμε εμείς.

Σύσσωμο το Εθνικό Συμβούλιο στο δρόμο, στους χώρους εργασίας. Και στο δρόμο όλα τα στελέχη και τα μέλη του Κινήματος και της νεολαίας. Ορισμένοι από τη νεολαία μας κοίταζαν με απορία στην κινητοποίηση κατά της ακρίβειας. Νομίζουν ότι πολιτική είναι αυτό που έβλεπαν στην περίοδο των κυβερνητικών δραστηριοτήτων. Τη πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση πρέπει να την οργανώσουμε και να την ασκήσουμε άμεσα κυρίως εκεί που ζει και εργάζεται ο κάθε πολίτης.

Και η δράση μας πρέπει να συνδυαστεί με συγκεκριμένα πράγματα που απασχολούν την πλειοψηφία την ελληνικής κοινωνίας. Και την κοινωνία την απασχολεί ασφαλώς και ο κόσμος της παραγωγής. Γιατί και σε αυτό γίνεται μια συζήτηση που λέει ότι κάποιοι είναι με τους παραγωγούς και την παραγωγή και κάποιοι είναι μόνο με τους ανθρώπους που είναι σε δυσκολία. Όχι είμαστε με τη δημιουργία και την παραγωγή, που έχει σχέση με την ανάπτυξη.

Και εδώ πρέπει να συμφωνήσουμε -και έχουμε τη δυνατότητα- για ένα βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, που θα έχει εργασία και όχι απασχόληση και ενοικιασμένους εργαζόμενους, που θα έχει αναδιανεμητικές πολιτικές και όχι μικροπαροχές και ένα δρόμο δημιουργίας, δημοκρατίας και ελευθερίας. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να μιλήσουμε ότι θα έχουν όλοι τον ίδιο δρόμο μαζί με όλους εμάς .

Ευχαριστώ πολύ.