Ομιλία ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΟΥΜΑΚΑ στο ΙΣΤΑΜΕ "ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ" για τον Μάη του 68

ΙΣΤΑΜΕ “ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ”

40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΗΣ 68

16-17-18 ΜΑΗ 2008 Τριήμερο Αφιέρωμα

Ομιλία : ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΖΟΥΜΑΚΑ

Πρώτο: ο Μάης του 68, καθώς και άλλα ιστορικά γεγονότα, πολιτικές, κοινωνικές, ή οικονομικές εξελίξεις, αντιμετωπίζονται από πολλούς, ως θέματα που ανάγονται σε περιγραφές, διαπιστώσεις και γενικότερα σε προσλαμβάνουσες παραστάσεις.

Σε αυτή τη θεώρηση και πρακτική συντελεί και μια παράδοση συζητήσεων, περιγραφών, παρατηρήσεων και διαπιστώσεων από τα κοινοβούλια, τα κυβερνητικά όργανα, τα συμβούλια και τα κομματικά συνέδρια, τα όργανα της Ε.Ε., τα φόρουμ, τα ρεπορτάζ από τα ΜΜΕ κoκ. Η κατάληξη, πολλές φορές, είναι οι συναισθηματικές και οι αποσπασματικές προσεγγίσεις, με προφανείς συνέπειες.

Θα επιχειρήσω την αντίθετη πορεία. Και θα αναφερθώ κυρίως σε εκτιμήσεις, αίτια και αποτελέσματα καθώς και σε κοινωνικοπολιτικές όψεις του 68.

Δεύτερο: Στις αρχές της δεκαετίας του 60 και συγκεκριμένα το 1953 ο Πρωθυπουργός της Κίνας ο Τσου Εν Λαι βρισκόταν στη Γενεύη για διαπραγματεύσεις, για τον τερματισμό του πολέμου στη Κορέα .Ρωτήθηκε τότε, για το ποια ήταν η γνώμη του για τη γαλλική επανάσταση του 1789, κυρίως όσον αφορά ως προς τις επιπτώσεις στην ανθρωπότητα. Απάντησε τότε : << Είναι πολύ νωρίς για να αποφανθούμε>>. Kατά τη γνώμη του ήταν μικρή η χρονική απόσταση από εκείνη την περίοδο και ήταν πολύ νωρίς να βγάλει συμπεράσματα.

Ο Τσου Εν Λαι προφανώς και ήταν επηρεασμένος από την γραφειοκρατική αντίληψη και παράδοση της Κίνας . Ο ισχυρισμός , ότι ήταν πολύ κοντινό το διάστημα των 165 χρόνων, από τη γαλλική επανάσταση μέχρι το 1953,ήταν ανιστόρητος Ήταν ο δεύτερος μετά τον Μαο Τσε Τουνγκ, Πρωθυπουργός της Κίνας, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. του Κ. Κ. της Κίνας και όσα ισχυρίστηκε απηχούσαν τις αντιλήψεις της τότε ηγεσίας ενός Κ. Κ. μιας μεγάλης χώρας, με επαναστατικές παραδόσεις.

Η ηγεσία του Κ. Κ. της Κίνας φάνταζε τότε, για τους προοδευτικούς νέους της δύσης, ως η πιο ριζοσπαστική αριστερά-σε σύγκριση με τα ρεβιζιονιστικά και σταλινικά Κ. Κ.-15 χρόνια μετά, στην εξέγερση του 68.Τελικά πάντα τα μεγάλα γεγονότα αιφνιδίαζαν και έφερναν σε αμηχανία τις- κάθε λογής- γραφειοκρατίες.

Από άλλη σκοπιά, αλλά στην ίδια λογική, ο Κον Μπεντιτ που ηγήθηκε στα γεγονότα του 68, για πρόσφατο βιβλίο που εξέδωσε, δήλωσε ότι ήθελε να δώσει τον τίτλο «Forget ΄68». Να ξεχάσουμε το ΄68, το ΄68 τελείωσε. Ο Κον Μπεντιτ, σε ένα ρεσιτάλ πολιτικού μεταμορφισμού, θεώρησε ότι με το να αλλάξει ο ίδιος όχθη και ερμηνείες, θα αλλάξουν και οι επιπτώσεις στην ανθρωπότητα, από γεγονότα ιστορικής σημασίας .

Παρέθεσα δυο αντιλήψεις για την αξιολόγηση σημαντικών ιστορικών γεγονότων που έχουν σχέση με την εξέλιξη στην ανθρωπότητα, γιατί τόσο η γαλλική επανάσταση του 1789, όσο και η ρώσικη επανάσταση του 1917,έχουν καθολικότητα. Το ίδιο, αλλά για διαφορετικούς λόγους, ισχύει και για τις εξεγέρσεις όπως του Μάη του ΄68, της Πράγας του 68, του Πολυτεχνείου του 73, έχουν καθολικότητα, δηλαδή αφορούν στην ανθρωπότητα, δεν αφορούν σε μια ορισμένη περιοχή του πλανήτη, η μόνο σε κάποιες χώρες. Συμπυκνώνουν σημαντικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τρίτο: Ο ουσιώδης πυρήνας των όσων συντελέστηκαν το 68 αφορά στη σύγκρουση ανάμεσα στις παραγωγικές σχέσεις και τις παραγωγικές δυνάμεις, στην εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος, σε ανεπτυγμένες χώρες.

Αυτό είναι κατά την άποψη μου ο Μάης του ΄68. Η ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εμποδιζόταν. Ειδικότερα εμποδιζόταν η αλματώδης ανάπτυξη-ποιοτικά και ποσοτικά των παραγωγικών δυνάμεων: η ανάπτυξη και η συσσώρευση του κεφαλαίου, η πολυεθνική συγκρότηση επιχειρήσεων, οι επενδύσεις, οι νέες τεχνολογικές κατακτήσεις που άλλαζαν ριζικά τα μέχρι τότε παραγωγικά δεδομένα, οι αυτοματισμοί, η ρομποτική, η πληροφορική, συνολικά η λεγόμενη τότε επιστημονικο-τεχνική επανάσταση, η αξία της πνευματικής εργασίας, η εξέλιξη του ανθρώπινου δυναμικού κοκ.

Από τι εμποδιζόταν η περαιτέρω ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων; Από τις καθυστερημένες παραγωγικές σχέσεις. Εμπόδιζαν, ήταν συντηρητικές και αναχρονιστικές: Μεταπολεμικές κυβερνήσεις, πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, αναχρονιστική και αυταρχική εκπαίδευση που εμπόδιζε τη γνώση, ανισότητες οικονομικές και κοινωνικές, καθολικός πουριτανισμός, αναχρονιστικά ήθη και σχέσεις.

Το κεντρικό θέμα ήταν αυτό. Ότι πλέον την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην καπιταλιστική Γαλλία, στην καπιταλιστική Γερμανία και στον αναπτυσσόμενο καπιταλισμό στην Ανατολική Ευρώπη, με τα μονοκομματικά και γραφειοκρατικά καθεστώτα, την εμπόδιζαν οι παραγωγικές σχέσεις που υπήρχαν, δηλαδή το εποικοδόμημα, το πολιτικό σύστημα, το κοινωνικό περιβάλλον, οι κοινωνικές σχέσεις, τα εκπαιδευτικά συστήματα, τα πολιτιστικά πρότυπα, και ούτω καθεξής.

Τέταρτο: Η νεολαία τότε μπήκε μπροστά και ξεκίνησε τη σύγκρουση με τη διοίκηση του πανεπιστημίου της Ναντέρ. Απέναντι σε έναν καθολικό Πρύτανη ,με απόψεις και πρακτικές από το μεσαίωνα, τότε που κυριαρχούσε η φεουδαρχία ως κοινωνικο-οικονομικό σύστημα και ήταν σε πολλούς τομείς, φεουδαλικές οι σχέσεις στις κοινωνίες. Ξέρουμε ότι στον καπιταλισμό υπάρχουν και προ-καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ως απομεινάρια του προηγούμενου φεουδαρχικού συστήματος. Τέτοιες φεουδαλικές σχέσεις, υπήρχαν σε πολλούς θεσμούς και στη Γαλλία.

Οι φεουδαλικές σχέσεις υπήρχαν και στο γαλλικό Πανεπιστήμιο. Το Πανεπιστήμιο των φεουδαλικών σχέσεων, με κύριο φέουδο την έδρα, αλλά και των διακρίσεων και διώξεων λόγω πολιτικών και κοσμοθεωρητικών πεποιθήσεων, το έζησαν όλοι και σε άλλες χώρες και στην Ελλάδα, στο ελληνικό Πανεπιστήμιο.

Οι νέοι, οι εργαζόμενοι στο Παρίσι και σε άλλες πόλεις δημιούργησαν μια καταιγίδα ξεσηκωμού, με το ιστορικό σύνθημα του 68 :<< Εδώ και τώρα! >>, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι : << Κάθε ιστορία, είναι ιστορία του παρόντος>> .Δεν μπορούσε πια η καπιταλιστική Γαλλία, που ήθελε να προχωρήσει σε πρόοδο, να έχει και προ-καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, φεουδαλικές σχέσεις σε πολλά επίπεδα, στο Πανεπιστήμιο, στις σχέσεις, στην οικογένεια, στην παραγωγή, στο δημόσιο βίο.

Αντίστοιχα φαινόμενα ήταν καθιερωμένα και στη Γερμανία. Μέχρι που όπως αναφέρθηκε σήμερα, η νομοθεσία απαγόρευε την επίσκεψη σε σπίτια, μετά τις 10 το βράδυ, γιατί έπρεπε να υπάρχει κοινωνική και εργασιακή πειθαρχία . 40 χρόνια μετά πρέπει να δούμε και πιο σημαντικές όψεις το 68. Εκτός αν θέλουμε να εισάγουμε και ποιητικά στοιχεία στις συγκρούσεις του 68 και ειδικά για τις προσωπικές σχέσεις, στοιχείο που υπερτονίστηκε για το 68.

Στην Ελλάδα τα φαινόμενα των προ-καπιταλιστικών και φεουδαλικών σχέσεων είχαν ένα πιο γενικευμένο χαρακτήρα για λόγους όπως:

• Δεν έγινε αστική επανάσταση λόγω της τουρκοκρατίας και για αυτό δεν απέκτησε η χώρα αστική ολοκλήρωση και ανάλογη ολοκληρωμένη αστική τάξη .

• Κυριαρχούσαν για δεκαετίες οι όψεις υπανάπτυξης, οικονομικής και κοινωνικής.

• Η χώρα εισήλθε σε καταστροφικό εμφύλιο μετά από το καταστροφικό β παγκόσμιο πόλεμο.

• Κυριάρχησαν αντιδημοκρατικά και αυταρχικά καθεστώτα με δυο δικτατορίες μέσα σε 40 χρόνια.

Τα φαινόμενα των προ-καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής είναι γνωστά και υπαρκτά και σήμερα στο κόσμο. Στην Κίνα αυτή τη στιγμή 30 εκατομμύρια άνθρωποι, τρεις φορές ο πληθυσμός της Ελλάδας, αποτελούν την ελίτ της γνώσης, των αυτοματισμών, της τεχνολογίας, της πληροφορικής, της τεχνολογίας, της βιοτεχνολογίας κοκ.

Ζουν και δημιουργούν σε ένα αρνητικό το περιβάλλον με ισχυρά κατάλοιπα φεουδαλισμού και αντίστοιχων σχέσεων. Τα άροτρα με τα βόδια, είναι το επιφαινόμενο των μεγάλων καθυστερήσεων και της αδυναμίας, από δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων, να έχουν πρόσβαση σε στοιχειώδη αγαθά. Με επιπλέον το δημοκρατικό έλλειμμα και το μονοκομματικό κράτος. Θα υπάρξουν αποσαρθρώσεις. Ορισμένοι τότε θα αιφνιδιαστούν.

Πέμπτο: Μεταξύ των άλλων, το θέμα μας σήμερα εδώ είναι : Το 68 και οι πολιτικές δυνάμεις. Είναι πασίγνωστο ότι οι πολιτικές δυνάμεις εκείνης της περιόδου, αποσαρθρώθηκαν από αυτή την εξέγερση. Δεν ήταν επανάσταση. Έχει γραφεί και αυτό. Ότι δήθεν ήταν επανάσταση ο Μάης.

Ορισμένοι -που τότε ήταν φοιτητές και σήμερα είναι στο χώρο της διανόησης –υποστηρίζουν ότι υπήρξε μια ματαίωση προσδοκιών από το κίνημα του 68. Ως νέοι διανοούμενοι τότε συνέβαλαν να ενσωματωθεί στις παραγωγικές δυνάμεις του συστήματος και η διανοητική εργασία, ως δύναμη της γνώσης, για την παραγωγή πλούτου. Πράγματι υπήρχε τότε μια έξαρση αστήριχτων προσδοκιών, από νέους, προσδοκίες που δεν ανταποκρινόταν στο χαρακτήρα της εξέγερσης. Δεν τις είχαν οι εργαζόμενοι.

Πρόσφατα σε ένα αφιέρωμα αθηναϊκής εφημερίδας, μίλησαν έλληνες που τότε ως φοιτητές συμμετείχαν ενεργά στην εξέγερση. Ο τίτλος ήταν: ήμουν κι εγώ εκεί. Τώρα είναι διανοούμενοι εδώ. Οι γάλλοι και οι αλλοδαποί εργάτες της βιομηχανίας Renault –που έλαβαν μέρος στην εξέγερση-είναι ακόμη εργάτες εκεί, στη Renault και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Όλες οι εξεγέρσεις έχουν έναν ορισμένο κύκλο. Η εξέγερση του 68 ήταν καθολικό κίνημα ρήξης και ανατροπής με το κατεστημένο, αυθόρμητο, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιημένο. Ιδεολογικά και πολιτικά κυρίαρχη ήταν η εξω- κοινοβουλευτική αριστερά. Το χρώμα ήταν κόκκινο. Δεν ήταν όμως κοινωνική επανάσταση το ΄68. Κανένας δεν ισχυρίστηκε ούτε υποστήριξε ότι το Μάη του 68 κινδύνευσε από ανατροπή ,το υπάρχον κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής .

Μια σημαντική, ιστορική εξέγερση ήταν και όπως όλες οι εξεγέρσεις ενσωματώθηκε σταδιακά στο σύστημα. Ούτε ηττήθηκε ο Μάης. Δεν ήταν επανάσταση για να ηττηθεί και να έχουμε παλινόρθωση!

Αποσαρθρώθηκαν όμως, οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις. Ηττήθηκαν δηλαδή όλες οι παραδοσιακές πολιτικές πρακτικές και όλες οι παραδοσιακές πολιτικές αντιλήψεις. Ηττήθηκε το πολιτικό κατεστημένο. Η γαλλική δεξιά στην αρχή ήταν αμήχανη, μετά πέρασε στην αντεπίθεση, και κέρδισε τις πρόωρες εκλογές. Η γαλλική δεξιά, από αυτή την εξέγερση, υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα. Κλονίστηκε η κυρίαρχη ιδεολογία των κυρίαρχων τάξεων στη Γαλλία.

Τη δεξιά, την όποια συντήρηση, σε κάθε χώρα που γίνεται εξέγερση ή που υπάρχει ένα σημαντικό κίνημα που την οδηγεί σε μια δυσκολία, σε μια κρίση, σε ένα πλήγμα, την οδηγεί και σε απολογία. Αυτό το έχουμε δει και στην Ελλάδα για την ελληνική δεξιά, για να δούμε τη σύγκριση ομόλογων, συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων.

Απολογήθηκε η γαλλική δεξιά για το 68, μέχρι που έφτασε στην επόμενη περίοδο, που ο Μιτεράν αρχηγός του σοσιαλιστικού κόμματος, εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας .Το σύνθημα του 68 :<<Εδώ και τώρα!>> κυριάρχησε στην εκλογική εκστρατεία του Μιτεραν. Tο κίνημα- μέσα σε 15 χρόνια- οδήγησε σε μια άλλη, προοδευτική διακυβέρνηση. Δεν γίνονται πάντοτε μεγάλες πολιτικές αλλαγές, από κινήματα και από εξεγέρσεις. Διαμορφώνονται όμως, μέσα από αυτές τις ρήξεις, συνολικές πολιτικές εξελίξεις.

Μεγάλη πολιτική ήττα υπέστη και το κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας όπου μέσα στην εξέγερση, μίλησε για προβοκάτορες και η Ουμανιτέ, το δημοσιογραφικό όργανο του πολιτικού γραφείου του ΚΚ της Γαλλίας έγραψε όχι μόνο ότι οι εξεγερμένοι είναι προβοκάτορες, αλλά ότι είναι φασίστες και άλλα συναφή.

Οι εξεγερμένοι έχοντας την ηγεμονία του κινήματος έναντι της παραδοσιακής αριστεράς, της ανταπέδωσαν τα ανάλογα με το σύνθημα : <Τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου!>.

Μέσα από τις γενικές συνελεύσεις στην εξέγερση, απαρνήθηκαν τη θεωρία της πρωτοπορίας του κόμματος, θεωρία που οδήγησε στην αποξένωση, στην απομάκρυνση του κόμματος, από τους πολίτες. Απαρνήθηκαν ταυτόχρονα και την πρακτική της πολιτικής χειραγώγησης, από κάθε κέντρο και μηχανισμό.

Το γαλλικό Κ. Κ., ήταν ένα κόμμα, που δεν είχε αντιληφθεί τις μεγάλες διεργασίες που γίνονταν στη γαλλική κοινωνία, στη γαλλική νεολαία και στη γαλλική εργατική τάξη και δεν είναι τυχαία η συρρίκνωση και η κατάπτωση του γαλλικού Κ. Κ . Οι οπαδοί του ακολούθησαν αργότερα ως και την ακροδεξιά και σήμερα βλέπουμε την αποσάθρωση. Έμειναν τα απολιθώματα.

Αυτό δηλαδή που συμβαίνει και θα συμβεί και σε άλλα κόμματα, όπως της σοσιαλδημοκρατίας, γιατί ορισμένοι δεν κατάλαβαν ότι έρχεται η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού και νόμισαν ότι με ορισμένες τρέχουσες συντηρητικές πολιτικές, θα αντιμετωπίσουν τις εξελίξεις και τη κρίση.

Δηλαδή έχει μεγάλη σημασία ότι ορισμένες παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, οι αξιωματούχοι τους, οι ηγεσίες τους δεν αντιλαμβάνονται τις μεγάλες εξελίξεις που έρχονται από τις κοινωνίες, τις μεγάλες διεργασίες, τις μεγάλες αλλαγές.

Συμφωνώ μ’ αυτό που έλεγαν οι αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, τότε στο Παρίσι, ότι η αριστερά είναι προϊστορική, η επίσημη, η παραδοσιακή αριστερά. Συμφωνώ, για όλους όσους δεν αντιλαμβάνονται ότι όταν αλλάζουν οι παραγωγικές δυνάμεις, θα αλλάξουν και οι σχέσεις παραγωγής. Όταν οι κοινωνίες θέλουν να αλλάξουν, το δείχνουν, μπαίνουν σε μια κρίσιμη περίοδο.

Το 68 έχουμε ένα διεθνές φαινόμενο, ένα καθολικό φαινόμενο, ξεσπά μια γενικευμένη κρίση που δεν αφορά μόνο στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ιταλία, στο Βέλγιο. Απλωνόταν στις ΗΠΑ και στη λατινική Αμερική. Έχουμε μια κρίση. Την κρίση δεν την αντιλαμβάνονται οι γραφειοκράτες, οι αξιωματούχοι, οι καριερίστες, οι τεχνοκράτες, όλοι αυτοί οι κύκλοι. Έχουν ένα πρόβλημα με την κρίση.

Οι νέοι και οι εργαζόμενοι της Γαλλίας δεν ήθελαν να συνδράμουν τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και της δεξιάς, δηλαδή να γίνει συσσώρευση με ανισότητες υπέρ της ολιγαρχίας, να γίνουν επενδύσεις του άμεσου κέρδους, να υπάρχει πειθαρχημένη εκμετάλλευση, να υπάρχει μονεταρισμός, να υπάρχει λιτότητα, για να υπάρχει εργασία, για να υπάρχει αποταμίευση. Δεν το ήθελαν αυτό το μοντέλο οι γάλλοι. Οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις της Γαλλίας αδυνατούσαν να αντιληφθούν αυτή την άρνηση !

Εκτός από το ότι ηττήθηκε η παραδοσιακή πολιτική, τα παραδοσιακά μοντέλα, οι παραδοσιακές πολιτικές πρακτικές, επεκτάθηκε η αμφισβήτηση, και διαπέρασε τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης .Στην αρχή με την εξέγερση της Πράγας, μετά με την ανατροπή της κατάστασης στην Πολωνία, για να ακολουθήσει η πτώση του τείχους του Βερολίνου και ως φυσικό επακόλουθο, επήλθε η οριστική κατάρρευση των καθεστώτων το 1989, 200 χρόνια μετά τη γαλλική επανάσταση.

Αναπτυσσόταν ο καπιταλισμός στις ανατολικές χώρες. Αυτό δηλαδή το φαινόμενο του νεαρού και σκληρού καπιταλισμού, που εξελίσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια και στην Κίνα.

Το θέμα αφορούσε την προοδευτική αριστερά τότε και την αφορά και αύριο. Δηλαδή αν αύριο και για κάθε αύριο θα αντιληφθεί και θα αντιλαμβάνεται τις επερχόμενες αλλαγές, τις οποίες προοιωνίζονται οι κοινωνίες.

Έκτο: Τη διαδικασία την κινηματική, τη κουλτούρα των κινημάτων του 68, την ενσωμάτωσαν πολλά πολιτικά κόμματα, πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις .Σο λεξιλόγιο τέθηκαν: η σύγκρουση, η αναμέτρηση, η ρήξη.

Στις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις οι ηγετικές ομάδες, δεν ήθελαν να ακούνε για τη λογική της ρήξης. Όπως και τώρα πολλοί ενσωματωμένοι σοσιαλδημοκράτες και άλλοι ας πούμε γενικότερα της αριστεράς, που κάνουν ακαδημαϊκές συζητήσεις, δεν θέλουν να ακούν τις λέξεις: «ρήξη, ανατροπή, σύγκρουση, κινηματική λογική» και ούτω καθεξής. Έχουν προσχωρήσει στη λογική των ρυθμίσεων, των προσαρμογών και των επιφανειακών και αβαθών μεταρρυθμίσεων.

Στην εξέγερση τέθηκαν θέματα ενάντια σε κάθε πατερναλισμό, όπως η κοινωνική απελευθέρωση. Η χειραφέτηση, η αμφισβήτηση, η αμφισβήτηση της αμφισβήτησης. Η απόρριψη της αυθεντίας .Η απελευθέρωση της γνώσης, ως δύναμης παραγωγής, προόδου, πολιτισμού, ανάπτυξης και ευημερίας.

Τέθηκαν επίσης θέματα όπως η αποκαθήλωση των προκαταλήψεων και των βεβαιοτήτων και η ανάδειξη νέων κοινωνικών κινημάτων ενάντια στη λογική της ενσωμάτωσης στο σύστημα .Η επιρροή του 68 ήταν έντονη, στον πολιτισμό και στις επιστήμες. Κυριάρχησε το θέμα των πρωτοβουλιών ενάντια στην αδράνεια και της συμμετοχής ενάντια στην απάθεια .

Πρόσφατα ένα πολιτικό πρόσωπο από την επίσημη πολιτική έλεγε: η κυβέρνηση έχει την πρωτοβουλία γιατί κυβερνά και η αντιπολίτευση απαντά. Δεν έχει πρωτοβουλίες η αντιπολίτευση, απαντά. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Όχι πολιτική κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης, όχι δομική αντιπολίτευση, αλλά- μονοδιάστατα- αντικυβερνητική. Λέει αυτά η κυβέρνηση, της απαντάει η αντιπολίτευση ή αντιπροτείνει. Την πρωτοβουλία την έχει μόνο η πλευρά που κυβερνά! Αντιλαμβάνεται κανείς τι γνώμη θα έχει για θέματα ρήξεων και αναμέτρησης.

Επίσης, πριν λίγο καιρό ένα άλλο πρόσωπο από την επίσημη πολιτική έλεγε ότι δεν αναγνωρίζει και δεν δέχεται τη λογική, την κοσμοθεωρητική, την ιδεολογική βάση του: Αριστερά-Δεξιά και τις συνέπειες στην ανθρωπότητα, στην ανάπτυξη, στην οικονομία, στις κοινωνίες, τις διαφορετικές αφετηρίες και τις δυνατότητες των ανθρώπων. Δεν αναγνώριζε τη γαλλική επανάσταση και τις πτέρυγες: Αριστερά και Δεξιά, στα νομοθετικά σώματα.

Ορισμένα άλλα στοιχεία που τέθηκαν στις πολλαπλές συζητήσεις το 68: Κριτική της αστικής ιδεολογίας, αλλά όχι μόνο κριτική της αστικής ιδεολογίας, αλλά και του κάθε δογματισμού από δυτικά ή ανατολικά και κάθε άλλου ιδεολογικού προτάγματος, που δεν συμβάλλει στην ελευθερία και τη χειραφέτηση. Κυριάρχησαν οι συζητήσεις για την αλλοτρίωση, για την άρνηση του καταναλωτισμού, για τη κατάργηση της θανατικής ποινής, για την άρνηση της θεωρίας ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, γιατί τότε δεν είναι άγιος ο σκοπός.

Η αλληλεγγύη ήταν η νέα πνοή στην εξέγερση. Μετά τη γαλλική επανάσταση τέθηκε ξανά το θέμα της αλληλεγγύης στη Γαλλία και συνολικά στην Ευρώπη, ως μέγεθος κοινωνικής πολιτικής απέναντι στη λογική της φιλανθρωπίας. Γιατί σταδιακά ο καθολικισμός και η δεξιά είχαν υποκαταστήσει την αλληλεγγύη με τη φιλανθρωπία, τη φιλανθρωπία με πολλές μορφές. Για την αξία του συλλογικού και το ατομικού και τη διαλεκτική τους σχέση.

Ένα από τα ποιό σπουδαία ερωτήματα του 68 ήταν το ερώτημα: Από ποιον και για ποιον; Είναι γνωστό ιστορικά ότι οι άνθρωποι -για αιώνες- αναζήτησαν απαντήσεις σε κρίσιμα θέματα, από τη Θεολογία .Ακολούθως στράφηκαν -για αιώνες -και στη Φιλοσοφία. Μετά ήρθε η σειρά των Επιστημών για να ικανοποιήσoυν- σε σημαντικό βαθμό- τις ανάγκες της ανθρωπότητας .

Ο Μάης του 68 εισήγαγε τη θεωρία και κυρίως την έμπρακτη αξία του ρόλου των Διανοούμενων, που δεν είναι μόνο εξειδικευμένοι σε ένα γνωστικό αντικείμενο. ‘Έχουν γνώσεις και άλλων επιστημονικών πεδίων και το κυριότερο έχουν συνείδηση της αποστολής τους στις κοινωνίες. Ο Μάης του 68 έφερε ξανά το θέμα, για το ρόλο και την ευθύνη των Επιστημών, των Επιστημόνων , των Τεχνικών και των Καλλιτεχνών, όχι ως ειδικών, όχι ως τεχνοκρατών, αλλά για τις ευθύνες που έχουν για:

-Τη σημασία και το ρόλο της γνώσης και των τεχνών στην υπηρεσία των ανθρώπων και ενάντια στην αλλοτρίωση επιστημόνων που τίθενται στην υπηρεσία συστημάτων, ενάντια στη συντηρητική, ατομιστική ωφελιμιστική κα δεξιά λογική : γνώση για τη γνώση και τέχνη για τη τέχνη. Τέθηκε ξανά στην ημερήσια διάταξη η ουσία και η αξία του όρκου του Ιπποκράτη, για ένα νέο ουμανισμό, για τις ανθρωποκεντρικές κοινωνίες του μέλλοντος, ως απάντηση στις αναδυόμενες νέες βαρβαρότητες.

- Τις διεπιστημονικές συνεργασίες των επιστημόνων, των διανοουμένων, για τη παραγωγή επιτευγμάτων με σκοπό την ωφέλεια της ανθρωπότητας .

-Να θέτουν ερωτήματα πέραν της αυτονόητης αξίας της γνώσης αυτής καθ’ αυτής. Ερωτήματα όπως για ποιους σκοπούς η πυρηνική ενέργεια; Για ποιους σκοπούς η συσσώρευση πλούτου; Για ποιους σκοπούς τα επιτεύγματα στη φυσική, τη πληροφορική, την ιατρική, την τεχνολογία, την βιοτεχνολογία, για να μιλάμε σήμερα για τη Βιοηθική κοκ.

Ταχύτατα εξελίχθηκε η συμπύκνωση εκείνου του αγώνα πάνω σε μεγάλης σημασίας ζητήματα. Ορισμένοι βιάζονται. Λένε: τι θα γίνει, θα τους ρίξετε; Πόσες φορές έχουμε ακούσει από ανυπόμονους να ρωτάνε: δεν θα τους ρίξετε; Αποκρινόμαστε και λέμε: Χρειάζεται η κουλτούρα της συμπύκνωσης, της γενίκευσης των αγώνων, που το 68 ολοκληρώθηκε με τη γενική απεργία και οδήγησε σε παράλυση τη Γαλλία.

Ο Μάης αποκαθήλωσε πολλά και πολλούς. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι προέβαλαν και οικονομικές διεκδικήσεις. Ο Πρόεδρος Ντε Γκώλ, προκειμένου να ανασταλεί η γενική απεργία, έδωσε 25% αύξηση επί του μισθού και 10% αύξηση στο ημερομίσθιο. Οι εργαζόμενοι επέμεναν στη συνέχιση του αγώνα. Ο Σεγκίν, ήταν επικεφαλής στέλεχος του γαλλικού Κ. Κ . στα συνδικάτα της βιομηχανίας Renault.Κάλεσε τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στην εργασία τους, να σταματήσουν την εξέγερση, λέγοντας τους: πότε άλλοτε θα ξαναπαίρνατε αυξήσεις 25% και 10%;

Πάντοτε θα τίθεται το θέμα τι είναι συντηρητικό και τι είναι προοδευτικό. Και τότε στο γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα συνυπήρχε -μαζί με προοδευτικούς -ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής και πολιτικής συντήρησης. Διατυπώθηκαν και σήμερα εκτιμήσεις για τη στάση <<των γάλλων κομμουνιστών το 68>>.Θεωρώ ότι πρέπει να κάνουμε διάκριση . Δεν είναι δεδομένο ότι τα μέλη ενός ΚΚ είναι και κομμουνιστές. Έχουμε δει πολλά . Το ποιός είναι κομμουνιστής, το ποιος είναι σοσιαλιστής θέλει συζήτηση.

Μπορούμε να πούμε τα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος, τα μέλη του σοσιαλιστικού κόμματος, το κομμουνιστικό κόμμα, το σοσιαλιστικό κόμμα, όχι οι κομμουνιστές, ή οι σοσιαλιστές. Το μάθημα αυτό δεν το πήραμε μόνο από το Μάη και τα ανατολικά καθεστώτα, αλλά και σε άλλες περιόδους. Υπάρχουν πολλοί που μπορούν να ισχυριστούν ότι, όσοι είναι μέλη η ψηφίζουν ΚΚΕ στην Ελλάδα είναι κομμουνιστές, ότι όσοι είναι μέλη η ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλιστές και όσοι είναι μέλη η ψηφίζουν ΣΥΝ είναι αριστεροί; Αν ήταν σε τέτοιο βαθμό προοδευτικοί οι Έλληνες, η χώρα θα είχε απογειωθεί.

Έβδομο: Υπάρχουν σημαντικά πράγματα που μπορεί να πει κανείς σχετικά με τις εξεγέρσεις.

Πρόσφατα πρώην στέλεχος του ΚΚΕ ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχουν κοινά σημεία, δεν υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στο 68 και στο Πολυτεχνείο το73. Δεν είναι αληθείς αυτοί οι ισχυρισμοί, γιατί δεν ανταποκρίνονται στη τότε πραγματικότητα. Υπήρχαν διαφορές, αλλά και πάρα πολλές ομοιότητες.

Ως προς τις διαφορές:

Η διαφορά ήταν ότι η Γαλλία είχε κοινοβούλιο και στην Ελλάδα είχαμε χούντα. Ως εκ τούτου ήταν διαφορετική η ιεράρχηση των επιδιώξεων όσων έλαβαν μέρος στις δύο εξεγέρσεις.

Η διαφορά ήταν ότι οι Γάλλοι φοιτητές τότε δεν ήταν τα φτωχόπαιδα, όπως οι Έλληνες φοιτητές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στην εξέγερση του 73.

Δεν ξεσηκώθηκαν οι περιθωριοποιημένοι, οι φτωχοί, αυτοί που είναι στο όριο της φτώχειας και έξω από την κοινωνία. Ήταν τα παιδιά μικρομεσαίων τάξεων και στρωμάτων της Γαλλίας και οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις.

Ως προς τις ομοιότητες:

Το ΚΚΕ καταδίκασε την εξέγερση του Μάη το 68 σε αγαστή σύμπνοια με το ΚΚ Γαλλίας, που είχε πράξει το ίδιο.

Το μάθημα του 68 ήταν σημαντικό, ως μαζικό κίνημα σύγκρουσης, ρήξης και αναμέτρησης μέχρι τέλους. Η υιοθέτηση αυτής της στάσης από το ελληνικό φοιτητικό κίνημα, έφερε την αποσάθρωση και την κατάρρευση του καθεστώτος της δικτατορίας στην Ελλάδα. Το σύνθημα, στο Πολυτεχνείο :<Έξι χρόνια αρκετά, δεν θα γίνουνε επτά!> ήταν στον απόηχο της δυναμικής των συγκρούσεων του 68.

Ανάλογες με τις συνελεύσεις του 68 στην Οντεόν και στη Σορβόννη, ήταν και οι συνελεύσεις στη κατάληψη του Πολυτεχνείου, φοιτητικές και εργατικές.

Το ΚΚΕ τότε ήταν αντίθετο με την κατάληψη του 73 και ακολούθησαν βίαιες συγκρούσεις προκειμένου να προχωρήσουμε στη κατάληψη και σε σύγκρουση με τη χούντα. Τους πρωτοστάτες της κατάληψης το 73, το ΚΚΕ τους χαρακτήρισε και είπε ότι ήταν προβοκάτορες, με κείμενο στο περιοδικό της σπουδάζουσας της ΚΝΕ, όπως ακριβώς και το γαλλικό ΚΚ είχε πει για τους πρωταγωνιστές του 68 .

Αναφέρθηκε σήμερα ότι το 68 ο Μιτεράν πήγε στις συνελεύσεις των φοιτητών στο Παρίσι και ζήτησε να μιλήσει. Δεν του το επέτρεψαν.

Στη κατάληψη του 73 στελέχη του ΚΚΕ Εσωτερικού τότε, του άλλου κόμματος της επίσημης αριστεράς, ήθελε να ορκίσουμε κυβέρνηση μέσα στο Πολυτεχνείο με τον Π. Κανελλόπουλο της παλιάς ΕΡΕ, τον Η. Ηλιού Της ΕΔΑ, τον Γ. Μαύρο της Ένωσης Κέντρου και με άλλους . Ο Στρατός και τα τανκς έρχονταν.

Άλλωστε τα τανκς ήταν έτοιμα με το στρατό και στο Παρίσι το 68. Ήταν ισχυρή η συντηρητική εξουσία γύρω από τον Ντε Γκωλ και δεν επενέβησαν.

Οι γαλλικές αρχές περικύκλωσαν << το φρούριο>> του κινήματος στο Καρτιέ Λατέν, χωρίς να επεμβαίνουν εντός .Οι εξεγερμένοι, μετά από μέρες, όταν είδαν τον κίνδυνο της απομόνωσης, τότε βγήκαν και συμμάχησαν με τους εργάτες της Renault και πέρασαν σε νέα φάση συγκρούσεων.

Οι τροτσκιστές υποστήριζαν το 68, ότι το κίνημα είχε μπει σε επαναστατική περίοδο. Το ίδιο υποστήριζαν και στο Πολυτεχνείο και μετά έκαναν την αυτοκριτική τους.

Αναφέρθηκε επίσης σήμερα ότι ο Ντούτσκε, ένας από τους ηγέτες του 68 υποστήριζε την ανάγκη του ένοπλου αγώνα. Και στελέχη ελληνικών αντιδικτατορικών οργανώσεων υποστήριζαν αυτή την επιλογή για την Ελλάδα. Ιδιαίτερα μας ξένιζε το γεγονός ότι ορισμένοι που στήριζαν την επιλογή του ένοπλου αγώνα, ζούσαν στο εξωτερικό. Πέραν του ανεδαφικού και κυρίως της απόλυτα λαθεμένης επιλογής.

Όγδοο: Η αυτό οργάνωση ήταν μια ριζοσπαστική επιλογή το 68 . Δηλαδή όταν έχουμε τέτοιες παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις οι οποίες είναι σε άλλη περίοδο και δεν καταλαβαίνουν τίποτα, ο κόσμος τι πρέπει να κάνει; Να αυτό οργανωθεί.

Το ΠΑΣΟΚ το ΄74 ενσωμάτωσε, ως στοιχείο της φυσιογνωμίας του, την αυτό οργάνωση. Άλλο αν το ΠΑΣΟΚ αργότερα μπήκε σε κρίση ιδεολογική, πολιτική, και οργανωτική. Αλλά με την ίδρυσή του υιοθέτησε ριζοσπαστικές επιλογές του 68.

Επίσης το ΠΑΣΟΚ στις ιδεολογικές του αρχές υιοθέτησε την κοινωνική απελευθέρωση.

Δηλαδή πρέπει να δούμε ότι σε επίπεδο πολιτικό, όπως ενσωματώθηκε ο ξεσηκωμός του Μάη του ΄68 και κάθε ξεσηκωμός θα ενσωματώνεται. Και το Πολυτεχνείο ενσωματώθηκε.

Το ΠΑΣΟΚ ακόμη είπε : είμαστε κίνημα, όχι κόμμα. Μετά άλλο αν ορισμένες φορές, έγινε κόμμα του κράτους με μηχανισμούς αξιωματούχων και τα συναφή .

Το ΠΑΣΟΚ ενσωμάτωσε τη λογική των κινημάτων . Ότι η δημοκρατία, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει τρία βάθρα.

Δεν είναι μόνο το Κοινοβούλιο. Ότι βασίζεται λοιπόν η δημοκρατία και στην Αυτοδιοίκηση, στα Συνδικάτα, στα κόμματα και στις κοινωνικές οργανώσεις.

Στη Γαλλία μετά το ΄71 συγκροτήθηκε το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα και διαμορφώθηκε το κοινό πρόγραμμα της αριστεράς με τη συμμετοχή και του γαλλικού ΚΚ, με πρωτοβουλία του Μιτεραν, πρόγραμμα που δεν κατέληξε σε πολιτική επιτυχία. Στην εξέγερση του Μάη, υπήρχε ένα μικρό Σοσιαλιστικό Κόμμα-εξωκοινοβουλευτικό- με επικεφαλής το Ροκάρ, που μετά ήταν Πρωθυπουργός των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων του Μιτεραν.

Τα κόμματα της μιας τάξης έπαψαν να έχουν ακροατήρια. Διαμορφώνονται πια συμμαχίες τάξεων και στρωμάτων κι αυτό ήταν αποτέλεσμα του κινήματος του 68.

Η στρατηγική επιλογή για το μπλοκ των κοινωνικών δυνάμεων της αλλαγής , οδήγησε στη διαμόρφωση των μεγάλων συμμαχιών. Είναι από τις επιτυχείς στρατηγικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ, πού στην εκστρατεία του 81 υιοθέτησε το σύνθημα του 68 :<Εδώ και τώρα!>.

Σε αντίθεση με τις κοινωνικές συμμαχίες, οι πολιτικές συνεργασίες -συμμαχίες δεν ευδοκίμησαν, δεν ήταν επιτυχείς. Η πολιτικές συνεργασίες δοκιμάστηκαν-χωρίς επιτυχία- πρόσφατα στην Ιταλία δυο φορές. Υπάρχει συζήτηση και στην Ελλάδα.

Η ισότητα και η ισοτιμία των δύο φύλων και οι μεγάλες αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο, ήταν αποτέλεσμα των κινημάτων του 68, αλλά και νέων κινημάτων για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών, χωρίς διακρίσεις.

Η αποδοχή των μεταναστών και ο αγώνας ενάντια στη ξενοφοβία και το ρατσισμό που συνεχίζουμε αδιάκοπα ως ΠΑΣΟΚ, είχε τεθεί ως σοβαρό θέμα τότε στη κεντρική Ευρώπη. Γιατί αναπτυσσόταν ήδη από τότε το τριτοκοσμικό μοντέλο, για μια δεύτερη εργατική τάξη από τρίτες χώρες, για συγκεκριμένες δραστηριότητες στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που αναπτυσσόταν.

Οι παραδοσιακές πολιτικές έχουν κοντά πόδια, είναι μικρός ο κύκλος τους και μ’ αυτή την έννοια υπάρχει διαρκής εξέλιξη και πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε, να μελετάμε, να ακούμε διεθνώς, να ανταλλάσουμε εμπειρίες, γιατί αυτό ήταν ένα κίνημα με διεθνείς προεκτάσεις. Αφορούσε και αφορά σε όλους, παγκόσμια.

Ένατο: Σήμερα τίθεται επί τάπητος το μέγα θέμα για το μοντέλο της ανάπτυξης διεθνώς, για τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη κοινωνική ευημερία, απέναντι σε τριτοκοσμικού χαρακτήρα οικονομίες και κοινωνίες που θέλει να επιβάλει η διεθνής συντήρηση .Η διεθνής δεξιά.

Ήδη μιλάνε τώρα άνθρωποι, όπως ο Πρόεδρος της Γερμανίας, που μίλησε πρόσφατα- ήταν στέλεχος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο -και είπε:

• τι θα γίνει με την ασυδοσία και την κερδοσκοπία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου,

• τι θα γίνει με τα δικαιώματα, τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά που υποκαθίστανται από τις αγοραίες επιδιώξεις,

• τι θα γίνει με τις πρακτικές του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που μ’ αυτή τη λογική της ατιμωρησίας και της συμμορίας καταληστεύει χώρες, οικονομίες και κοινωνίες, με ομόλογα, μετοχές και τίτλους χωρίς αξία;

Ο Πρόεδρος της Γαλλίας υπερασπίζεται τη γαλλική οικονομία και είναι σε διαρκή αντιπαράθεση με την ηγεσία της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας η οποία επιμένει στη λογική του σκληρού ευρώ.

Έχουμε ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο σε εξέλιξη, σε αντίθεση μ’ αυτό που θέλουν οι άνθρωποι, τα 6,5 δις στην ανθρωπότητα. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν, σε χώρες υπό ανάπτυξη, με λιγότερο από δυο δολάρια την ημέρα , πεθαίνουν από έλλειψη πόσιμου νερού, η παιδική θνησιμότητα και οι θάνατοι από επιδημικές ασθένειες ,είναι σε πρωτοφανή επίπεδα. Ακολουθεί ο αναλφαβητισμός, και η ανεργία, ο αυταρχισμός και η βία. Είναι η διαρκής εκρηκτική ύλη των κινημάτων και των αναμετρήσεων .

Η εκτόξευση της τιμής του πετρελαίου από κερδοσκοπικά δίκτυα, δίνει νέο έναυσμα στη κρίση. Τι θα κάνουμε εμείς; Είναι σίγουρο ότι πάρα πολλοί, σε όλο το πλανήτη, δεν θα παραμείνουν παρατηρητές, περιγράφοντας και διαπιστώνοντας.

Με παρακαταθήκη και το Μάη, θα βιώσουμε πρωτοβουλίες, κινήματα και αναμετρήσεις, ενάντια σε νέες βαρβαρότητες και με αίτημα για έναν άλλο κόσμο δίκαιο. Με σχέδιο για νέους, δίκαιους, διεθνείς κανόνες δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Υπάρχει κρίση. Κρίση στο μοντέλο ανάπτυξης, κρίση στον τρόπο της παραγωγής, κρίση εισοδημάτων, κρίση στον πλανήτη με το ζήτημα των κλιματικών αλλαγών. Ειπώθηκε σήμερα εδώ ότι με την ανάληψη της εξουσίας θα λύσουμε τα προβλήματα. Δεν λύνει το πρόβλημα από μόνη της η εξουσία. Δεν το λύνει, όχι. Χρειαζόμαστε μεγάλες αλλαγές σε εθνική, περιφερειακή και παγκόσμια κλίμακα.

Εάν δεν γίνονται μεγάλες αλλαγές, κάθε φορά με βάση την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και αντίστοιχη προοδευτική εξέλιξη στις παραγωγικές σχέσεις, πέρα από τη κρίση, θα έχουμε συγκρούσεις, θα έχουμε αναμέτρηση. Οι πρωτοβουλίες και η δράση ήταν και θα είναι πάντα υπόθεση των νέων και των εργαζόμενων.

Δέκατο: Η Εξέγερση του 68 ήταν ένα κίνημα νέων και εργαζόμενων με πολιτική και κοινωνική συνείδηση, ένα κίνημα απαίτησης για ριζοσπαστικές αλλαγές, στο άμεσο μέλλον.

Σήμερα στην Ελλάδα οι νέοι, πτυχιούχοι και μη, για να βρουν μια εργασία:

α)Εποχική, ορισμένου χρόνου-από 3 έως 8 μήνες και έως18 μήνες για τα κοινοτικά προγράμματα –χρειάζονται κατά μέσο όρο 20 με 24 μήνες.

β) Μόνιμη, την αναζητούν 4 με 5 χρόνια. Μιλάμε για ένα κύκλο πενταετίας, για χρόνο ανάλογο με σπουδές Πανεπιστημίου. Πέραν του ότι η εργασία ΄-σε μεγάλη έκταση-έχει αποδεσμευτεί από τις σπουδές.

Αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής τα εξής:

α) Από τους νέους εργαζόμενους κάτω των 30 ετών, σχεδόν τα 2/3 δεν είναι μέλη σε κανένα σωματείο. Οι άνθρωποι αυτοί υπερβαίνουν το ένα εκατομμύριο. Είναι έξω από τις παραδοσιακές οργανώσεις του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.

β), Σύμφωνα με τα στοιχεία, μόνο από την αδήλωτη εργασία, την παραβίαση του 8ωρου και την παραβίαση και καταστρατήγηση της εργασιακής νομοθεσίας, η εργοδοσία και φέτος εισέπραξε παράνομα, πάνω από 25 δις ευρώ, εκμεταλλευόμενη εκατομμύρια Έλληνες, Επαναλαμβάνω μόνο από την αδήλωτη εργασία.

γ) Η ανεργία υπερβαίνει το 9%.Σε πολλές περιοχές και πόλεις είναι διπλάσιο και πλέον το ποσοστό της ανεργίας. Στη περιοχή της Θεσσαλονίκης η ανεργία έχει ξεπεράσει το 20%! Με την ύφεση, ως αποτέλεσμα του επερχόμενου στασιμοπληθωρισμού, θα έχουμε νέα άνοδο της ανεργίας και μάλιστα πολύ σύντομα.

δ) Η κατάσταση στο χώρο των νέων πτυχιούχων επιστημόνων, είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Ορισμένοι κλάδοι είναι σε βαθειά κρίση υπερεπαγγελματισμού και του ετεροεπαγγελματισμού.

Έντονα είναι τα χαρακτηριστικά της προλεταριοποίησης στους γιατρούς, τους μηχανικούς, τους δικηγόρους κοκ, καθώς επίσης εκτεταμένη είναι η ετεροαπασχόληση νέων επιστημόνων, σε εργασίες άσχετες με το αντικείμενο των σπουδών τους.

Ωστόσο αυτή η αρνητική εξέλιξη δεν είναι άσχετη με την υποβάθμιση των σπουδών στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ της χώρας, με τις τυφλές συγκρούσεις και με περιεχόμενο, συντηρητικό, ανασφαλές και φοβικό.

ε) Είναι απαράδεκτες οι αμοιβές της μισθωτής εργασίας, επαναλαμβάνω της μισθωτής εργασίας, που πολλοί νέοι τις αναφέρουν στη <γενιά των 700 ευρώ> .

Σε σχέση με το ριζοσπαστικό κίνημα του 68, που αναζητούσε και όριζε αίτια και αποτελέσματα, θα ήθελα να κάνω τρείς υπενθυμίσεις:

1)Έχουμε ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα που βάση του είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, σύστημα που παράγει πλούτο και ανισότητες. Μια από τις ανισότητες είναι η άνιση ανάπτυξη και παράγωγο αυτής της άνισης ανάπτυξης, η συγκέντρωση πλούτου από τους λίγους και οι χαμηλοί μισθοί έως και 700 ευρώ, για τους μισθωτούς.

Ορισμένοι από άγνοια δεν αναφέρουν καν την ύπαρξη του καπιταλισμού. Άλλοι το αποσιωπούν σκόπιμα γιατί έχουν συνθηκολογήσει με αυτό το σύστημα. Άλλοι μιλούν- με στρουθοκαμηλισμό-για τα αρνητικά συμπτώματα (χαμηλές αποδοχές) λες και προέκυψαν από το πουθενά, δεν υπάρχουν για αυτούς ερωτήματα και γιατί.

Ίσως ο λόγος αυτών των αποσιωπήσεων συνδέεται και με το ότι δεν θέλουν να στραφούν εναντίον του συστήματος, θέλουν να αποφύγουν την έμπρακτη οργάνωση της αντίθεσης με αυτό το σύστημα των ανισοτήτων .

2)Οι χαμηλές αμοιβές έως και 700 ευρώ στους μισθωτούς καταβάλλονται από τους εργοδότες. Δεν έρχονται από τον ουρανό. Στο καπιταλιστικό σύστημα λειτουργούν εργοδότες που σκοπό έχουν το κέρδος. Ορισμένοι αποφεύγουν να μιλούν για την εργοδοσία, γιατί αν το κάνουν πρέπει και έμπρακτα να στραφούν εναντίον της. Άλλοι γιατί έχουν συνθηκολογήσει. Άλλοι γιατί λόγω της αδυναμίας τους να στραφούν κατά της εργοδοσίας, περιορίζουν τη δυσαρέσκειά τους :Στη περιγραφή, στη διαπίστωση και στη προπαγάνδα της κατάστασης.

3) Νέοι μισθωτοί εργαζόμενοι με τις αμοιβές έως και 700 ευρώ, συγκρότησαν το φόρουμ της <Γενιάς των 700 ευρώ>. Είναι μια θετική πρωτοβουλία που αγκαλιάστηκε από πολλούς νέους. Μερικές παρατηρήσεις. Οι νέοι σήμερα:

- Δεν είναι όλοι μισθωτοί.

- Δεν έχουν όλοι μόνιμη εργασία και με τη μερική απασχόληση έχουν πολύ χαμηλότερες αποδοχές.

-Πάρα πολλοί είναι άνεργοι.

-Πάρα πολλοί ασκούν επαγγέλματα που οι αμοιβές τους δεν έχουν καμιά σχέση με τη μισθωτή εργασία (παραγωγοί προιόντων, ελευθεροεπαγγελματίες, μικρομεσαίοι κ.ο.κ.) .

Στο καπιταλιστικό σύστημα σε όλο τον κόσμο οι κοινωνίες προσδιορίζονται από κοινωνικές τάξεις και κοινωνικά στρώματα. Το ίδιο συμβαίνει και στη χώρα μας.

Και η αμοιβές από τα 300 έως τα 700 ευρώ προσδιορίζουν μια κατηγορία νέων μισθωτών .Οι νέοι μισθωτοί των 300 έως 700ευρώ ,είναι ένα νέο κοινωνικό στρώμα μισθωτών στο ελληνικό καπιταλιστικό σύστημα, με μέσο επίπεδο ανάπτυξης, σε σχέση με άλλες πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες .

Το ζήτημα του προσδιορισμού μιας γενιάς ηλικιακά, αφορά κάθε φορά μια περίοδο που συμπυκνώνει:

- Εξελίξεις και σημαντικά γεγονότα .

-Έμπρακτη άσκηση αξιών και στάση ζωής σε μια εποχή .

- Το ρόλο που διαδραμάτισαν οι νέες και οι νέοι, αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο.

Νέες και νέοι, αν εξαιρέσουμε τις κινητοποιήσεις της σπουδάζουσας νεολαίας για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, δεν οργάνωσαν δυναμική παρουσία και γεγονότα, ούτε έμπρακτη άσκηση αξιών, τα τελευταία χρόνια που να πολιτογραφούν όρους <Γενιάς>.

Οι δηλώσεις, οι ανακοινώσεις και οι διαπιστώσεις πάνω σε ένα θέμα δεν αποτελούν γεγονότα ή όρους προσδιορισμού μιας< Γενιάς>.

Ενδέκατο: Πρέπει να μπει μπροστά τώρα η νεολαία. Η νεολαία του ΠΑΣΟΚ οπωσδήποτε. Οι νέες και οι νέοι που έχουν πολιτική και κοινωνική συνείδηση δε πρέπει να εφησυχάζουν.

Δεν αρκεί να ενδιαφέρονται μόνο για τη τήρηση των καταστατικών και των διαδικασιών ή, τι θέσεις και τι πόστα θα αναλάβουν, ή πώς θα εκλεγούν σε επαγγελματικούς ή κοινωνικούς φορείς .

Οφείλουν να συμβάλουν στην οργάνωση- πολιτική και συνδικαλιστική-της εργαζόμενης νεολαίας σε κινηματική βάση και με συγκεκριμένες διεκδικήσεις όπως :

α)Τήρηση του 8ωρου και της εργασιακής νομοθεσίας. Μέτρα κατά των επιχειρήσεων και των εργοδοτών και ανάρτηση των παραβατών στο διαδίκτυο.

β)Ίδρυση σωματείων σε κάθε εργασιακό κλάδο και προώθηση μέτρων τόσο κατά της εργοδοσίας που εμποδίζει την άσκηση εργασιακών δικαιωμάτων, όσο και κατά των εργοδοτών που ιδρύουν εργοδοτικά σωματεία. Ανάρτηση των παραβατών στο διαδίκτυο .

γ)Προώθηση και διεκδίκηση της κατάργησης του νομοθετικού πλαισίου της εργασιακής απορρύθμισης, όπως τις ιδιωτικές εταιρίες για το δανεισμό και την ενοικίαση των εργαζομένων, τα ιδιωτικά γραφεία συμβούλων εργασίας και τις εταιρίες προσωρινής απασχόλησης, το πλαίσιο για τις διακρίσεις στους συμβασιούχους, κοκ.

δ)Προώθηση της στρατηγικής της σύγκλησης μισθών και συντάξεων με βάση τις άλλες αναπτυγμένες χώρες μέλη της Ε.Ε. Ανάρτηση στο διαδίκτυο συγκριτικών πινάκων αμοιβών, μισθών και συντάξεων σε επαγγέλματα και σε χώρες της Ε.Ε. και οργάνωση καμπάνιας αντίστοιχων διεκδικήσεων.

ε) Ανάπτυξη ενός φοιτητικού κινήματος που θα προτάξει ως θέματα αιχμής: την ποιότητα των σπουδών, την αξιολόγηση, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και όχι τα συγκριτικά μειονεκτήματα, την ανάπτυξη δυνατοτήτων, την καινοτομία και την απόδοση.

Η νέα γενιά, με συνείδηση, με οργάνωση και με κινητοποίηση- δηλαδή με όρους κινήματος- θα χαράζει νέους δρόμους.

Αυτά είναι τα σημαντικά .Υπάρχει κρίση, θα υπάρξουν εκρήξεις και νέα κινήματα από τις νέες και τους νέους που θα συνεχίσουν, εκφράζοντας τη βιολογική αλήθεια στη ζωή και στις μελλοντικές κοινωνίες, σε συνδυασμό όμως και με άλλες αλήθειες, όπως: ιδεολογικές,πολιτικές,πολιτιστικές.περιβαλλοντικές,αναπτυξιακές,οικονομικές κοκ. Ευχαριστώ.

(Διαλογικές συζητήσεις)

Σ. ΤΖΟΥΜΑΚΑΣ: Υπάρχει το θέμα, ιδεολογικά, κοινωνικοπολιτικά, ότι η σύγχρονη κοινωνική δεξιά-η νέα συντήρηση- αποτελεί οριζόντιο ρεύμα στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Στην Ελλάδα, η σύγχρονη κοινωνική δεξιά,-η νέα συντήρηση- έχει οριζόντιες αναφορές .Με αφετηρία πάντα τη δεξιά στο σύνολό της, επεκτείνεται στο χώρο του κέντρου, διαπερνά τμήματα του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και του ΚΚΕ . Έχει τεθεί το ερώτημα: Η σύγχρονη κοινωνική δεξιά-η νέα συντήρηση- είναι πολιτικά αντιδεξιά και δημοκρατική; Σε πολύ μεγάλο εύρος βεβαίως. Πολιτικά με το δημοκρατισμό, αλλά κοινωνικά με τη συντήρηση.

Έτσι ήταν και τότε η ηγεσία και ένα τμήμα των μελών και των φίλων του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος και μετέπειτα και του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος: αποτελούσαν μέρος της γαλλικής κοινωνικής και πολιτικής συντήρησης εκείνης της εποχής. Νομίζω ότι πρέπει να συζητήσουμε για πολλά θέματα επί της ουσίας και όσο δεν συζητάμε, δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες και δεν ανοίγουμε δρόμους, θα μας παρακάμπτουν και θα μας αιφνιδιάζουν νέα γεγονότα και ανάλογες εξελίξεις.