Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Η Συντηρητική Πολιτική,οι "Ριζοσπάστες", η Προοδευτική Πολιτική και οι στίχοι της Agelina Rain

Στέφανος Τζουμάκας | 26 Φεβρουαρίου 2011

Έχουμε βιώσει- πολλοί στη χώρα- ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ και οικονομικές κρίσεις. Έχουμε όλοι στο νου μας ΙΣΤΟΡΙΚΑ δεδομένα. Σε κάθε κρίση, ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΙ όλοι. Οι δυνάμεις με κοινωνικές και πολιτικές αρχές, με ρίζες, πάντα αποτελούσαν τη βάση και τη συνέχεια.
Χρειαζόμαστε σχέδιο, στρατηγική και τακτικές. Ούτε δράση για τη δράση, με τη λογική του πικραμένου, ούτε στοχασμό για το στοχασμό, για άλλοθι και αναδίπλωση, για ένα νέο ατομισμό και συντηρητισμό.
Η ΚΡΙΣΗ βαθαίνει, περνάει σε πιο δύσκολη φάση.
Ο ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ μας χρειάζεται τώρα, άμεσα, χθες. Μαζί με ΣΧΕΔΙΟ πρωτοβουλίες και δράση.
Ο Ντοστογιέφσκι έγραφε ''Ο άνθρωπος της δράσης, χωρίς στοχασμό, δεν αποτελεί μόνο ένα μέτριο πνεύμα, αλλά οδηγείται και οδηγεί σε αδιέξοδα, από τα οποία είναι προφανές ποιοί επωφελούνται.''
Η χώρα και οι πολίτες διερχόμαστε μια δημοσιονομική κρίση, μια κρίση χρέους, μια κρίση δανεισμού. και ήδη ύφεση με ανεργία. ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΤΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ μιας μονεταριστικής και νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ συνολικά και όχι μόνο στη δημόσια οικονομία.
Η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ε.Ε. και οι 23 δεξιές κυβερνήσεις από τις 27 της Ε.Ε. παρασύρουν την Ελλάδα και όλες τις χώρες της Ε.Ε. σε ΑΡΝΗΤΙΚΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ (ύφεση) .Διαμορφώνουν ένα εργασιακό μεσαίωνα και μια εισοδηματική καταβαράθρωση για εκατομμύρια έλληνες και ευρωπαίους πολίτες, συνολικά.
ΤΩΡΑ προστίθεται μια νέα κρίση, η ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ με τη άνοδο της τιμής του πετρελαίου, μετά από τα κινήματα εξέγερσης στις Αραβικές χώρες, ενάντια σε φεουδαρχικά και αυταρχικά μονοκομματικά καθεστώτα και με βασικό προσανατολισμό την Αστικο -Δημοκρατική και Καπιταλιστική ολοκλήρωση, σε αυτές τις χώρες.
Η νέα Ενεργειακή Κρίση θα οδηγήσει σε ΑΡΝΗΤΙΚΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΗ.(Η ενεργειακή κρίση του 1973 κράτησε ΔΕΚΑ χρόνια).

Ειδικότερα, η προτεσταντική δεξιά που κυριαρχεί στην Ε.Ε. προετοιμάζει ένα ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟ μονεταριστικό, αντιαναπτυξιακό σχέδιο (Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας). Αν μια φορά το Μνημόνιο ήταν ΛΑΘΟΣ -και ήταν λάθος -το Μνημόνιο ως επιλογή για την απάντηση στη κρίση, η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του μακροχρόνιου σχεδίου λιτότητας θα είναι το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας. Στην Ελλάδα το σχέδιο αυτό επιβαρύνεται με άγριες νέες περικοπές εισοδημάτων, με περαιτέρω μείωση της ζήτησης, καθώς και των επενδύσεων και της ανάπτυξης και έκρηξη της ανεργίας.
Οι έχοντες καλά ζουν και ευημερούν.
Οι ελληνικές τράπεζες έλαβαν -ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ -τριάντα δις ευρώ ζεστό χρήμα και ως εγγυήσεις 70 δις ευρώ. Τα τελευταία δέκα χρόνια είχαν κερδίσει 42 δις με φορολογική κλίμακα 17%.
Έχουν δημοσιευτεί οι πηγές εσόδων από τη φορολογία για το 2009.Η ΛΗΣΤΕΙΑ έχει ως εξής: Από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους 74 δις ευρώ, από τους βιομήχανους 8δις ευρώ, από τους ελευθεροεπαγγελματίες 4δις ευρώ. Και μετά περιμένουν να αποπληρωθεί το χρέος και να μειωθεί το έλλειμμα!! Αναλογικά τα ίδια θα συμβούν και με τα έσοδα από τη φορολογία του 2010!
Η ΕΤΗΣΙΑ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ 40 ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ δις ευρώ .Η εργοδοσία απέφυγε να πληρώσει και για ασφάλιστρα 12 δις ευρώ. Ο ΦΠΑ, ΑΝΕΙΣΠΡΑΚΤΟΣ από το 53% των επιχειρήσεων. Από το ΑΕΠ της χώρας ,το κεφάλαιο έλαβε το 65 % του πλούτου και οι δυνάμεις της εργασίας το 35% !ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΩ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΟ 1990, ΕΤΗ ΣΥΝΑΠΤΑ 21!
Ορισμένοι ΚΑΛΟΠΙΣΤΟΙ και με αξίες για ΗΘΙΚΗ στη πολιτική, θεωρούν ότι τα λεφτά ‘τα έφαγαν τα λαμόγια της πολιτικής’, ΠΑΣΟΚΟΙ και Ν.Δ. Με μίζες σε συμβάσεις , χρηματισμούς κλπ. Αυτά έγιναν και πρέπει να αποδοθούν ευθύνες.
Το ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ 340 ΔΙΣ ΕΥΡΩ, το ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΤΟΥ 15,5 έως και 19,5 μαζί με νοσοκομεία (6,5 δις ευρώ ΠΑΡΤΥ το κύκλωμα φαρμακοβιομηχανίας) και αν προσθέσουμε και τα ελλείμματα της αυτοδιοίκησης αποτελούν ΤΕΡΑΣΤΙΑ μεγέθη. Τα λαμόγια μπροστά σε αυτά τα μεγέθη είναι ''Κλεφτοκοτάδες'', που ασφαλώς πρέπει να πάνε στο Κορυδαλλό.
Την ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ που φοροδιαφεύγει τα τελευταία είκοσι χρόνια -ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ- επί 40δις και δέκα δις η εισφοροδιαφυγή-ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ- και ο πλουτισμός του 20% των Ελλήνων, επί επτά φορές -ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ- αυτό το τμήμα των παρασιτικώς εχόντων, ποιός θα το πάει φυλακή;;; ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΠΑΞΕ -ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΦΟΡΕΣ -ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. Συν τους τοκογλύφους των ξένων και των ελληνικών τραπεζών που ήδη έχουν λάβει πλέον των 350δις -που είναι το χρέος- από τόκους, επιτόκια και τόκους υπερημερίας.
ΣΥΝΕΛΟΝΤΙ ΕΙΠΕΙΝ(Συμπερασματικά) .Αυτός είναι ο καπιταλισμός σε κρίση, που καταστρέφει τώρα μέρος των παραγωγικών δυνάμεων (Τα νεκροταφεία των Ελληνικών επιχειρήσεων της αποβιομηχάνισης της χώρας, είναι χιλιάδες στις βιομηχανικές περιοχές). Η χώρα έχει πλέον μόνο 960 χιλιάδες επιχειρήσεις .Οι 930 χιλιάδες από αυτές έχουν μόνο μέχρι ΔΕΚΑ εργαζόμενους .Οι εργασιακές σχέσεις ανατράπηκαν, οι αμοιβές μειώθηκαν, οι άνεργοι πλησιάζουν το 1εκ 200χιλ .Κάθε χρόνο γινόταν προσπάθεια για να βρεθούν 40 χιλιάδες θέσεις εργασίας και τώρα για να αντιμετωπιστεί η άγρια αυτή εξέλιξη χρειάζονται -κάθε χρόνο- 140 χιλιάδες θέσεις εργασίας, όταν η αρνητική ανάπτυξη της χώρας καλπάζει .Το βιοτικό επίπεδο του 2008 θα ανακτηθεί μετά το 2017 !!Και κάτω από άλλες προϋποθέσεις! Η χώρα ήταν αυτάρκης σε αγροτικά προϊόντα διατροφής, αλλά οι αγρότες ήθελαν καπνά, βαμβάκια και τεύτλα. Η ετήσια δαπάνη υπερβαίνει τα 6,5 δις ευρώ το χρόνο για εισαγόμενα ,σκουπίδια εν πολλοίς. Από τα 500 κτηνοτροφικά προϊόντα που καταναλώνουμε ,μόνο ΔΕΚΑ παράγονται στη χώρα.
Οι Πρωθυπουργοί που κυβέρνησαν τη χώρα έχουν ευθύνες για ΤΡΕΙΣ ΒΑΣΙΚΟΥΣ λόγους και όχι μόνο γιατί δεν πάταξαν τη διαφθορά. Με τις πολιτικές τους :α) Διαλύθηκε η παραγωγική βάση της χώρας β) Η φοροδιαφυγή ήταν από τα βασικά τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά. Αυτά τα δύο οδηγούσαν σε δανεισμούς, ΓΙΑΤΙ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΟΡΟΛΟΓΕΙ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΣΕ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ. Και γ ) Ήταν απαράδεκτη η ανοχή στη διαφθορά ,ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ Υπουργών, Γεν. Γραμματέων, Διοικητών, Νομαρχών, Δημάρχων, Στελεχών της δημόσιας διοίκησης κ.ο.κ. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΛΟΙ .Η ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ είναι χαρακτηριστικό της περιόδου του Χίτλερ και του Στάλιν.
Ο ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ πνέει τα λοίσθια. Οι ΕΧΟΝΤΕΣ ζούσαν με το 400% του εθνικού πλούτου, του ΑΕΠ.
ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί!
Οι έχοντες κατέχουν -μεταξύ των άλλων -τα μέσα μαζικής εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού, τα ΜΜΕ .Διαθέτουν τον πολιτικό έλεγχο τμημάτων των κοινοβουλευτικών ομάδων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., Και μέλημα τους είναι : Ο δικός τους φόβος, να γίνει φόβος της χώρας .Και ακόμα να προωθούν στο δημόσιο βίο πρακτικές και φαινόμενα ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ. Και -ως γνωστόν- για το μόνο που δε νοιάζονται είναι για το 20 % ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΟ 28%, που διαβιούσε και διαβιεί , κάτω από το όριο της φτώχειας.
ΠΕΝΤΕ Στρατηγικές ξεδιπλώνονται αυτή τη περίοδο:
α)Τα κινήματα ΑΙΧΜΗΣ και ΕΓΡΗΓΟΡΣΗΣ, των δικαιωμάτων, όπως η απεργία των μεταναστών, όπως το κίνημα ''δεν πληρώνω'', που είναι στη λογική ‘δημιουργώ παράπλευρα γεγονότα’, στη λογική ''κάθε πρόβλημα και συσπείρωση'' , στη λογική ''για τη συνειδητοποίηση των μικροαστών ριζοσπαστών'', σε μια αντίληψη αποσπασματικών πρωτοβουλιών, ασύνδετων, χωρίς συνεκτική πολιτική σε σχέση με τα ΚΥΡΙΑΡΧΑ προβλήματα της χώρας .Η στρατηγική του ΚΛΕΦΤΟΠΟΛΕΜΟΥ είναι αδιέξοδη .Ιδιαίτερα ορισμένοι που με -εθνικιστικές κορώνες- συμβαδίζουν με γερμανικά φόρουμ, περί επιστροφής στη δραχμή.
β)Η προβολή ότι έχουμε ΠΟΛΕΜΟ είναι στη λογική μιας ΑΜΥΝΤΙΚΗΣ επιλογής .
γ) Η ρητορική της εγχώριας δεξιάς σε ''αντι-μνημονιακές '' ρήσεις, ενός κόμματος με παράδοση στις πολιτικές λιτότητας στις πολιτικές του μονεταρισμού.
δ) Η επιμονή μιας ομάδας Σοσιαλ-φιλελεύθερων του ΠΑΣΟΚ για τη συνεχή πρόταξη των δημοσιονομικών έναντι της ανάπτυξης και της εξόδου από τη κρίση. Ενώ τα αδιέξοδα του Μνημονίου είναι προφανή και η Μέρκελ σε μια στρατηγική ΕΠΕΚΤΑΣΗΣ του γερμανικού κεφαλαίου προς την ανατολική Ευρώπη, επιχειρεί και νέους εκβιασμούς για νέα περιοριστικά μέτρα, σε μια ΠΑΡΑΛΥΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ευθύνη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ είναι ιστορική. Στροφή και αλλαγή πορείας. Τέλος στη Δημοσιονομική Υστερία. Στο κέντρο των εξελίξεων η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ στο σύνολο της με βασική κατεύθυνση τη πραγματική οικονομία.
ε)Η χώρα ΣΥΝΟΛΙΚΑ χρειάζεται άλλο ΣΧΕΔΙΟ, άλλη ανάπτυξη, άλλη οικονομική και κοινωνική πολιτική, άλλη προοπτική. Τη ΔΙΕΞΟΔΟ αποτελεί : Η ΒΙΩΣΙΜΗ ανάπτυξη, η φορολόγηση και η ριζοσπαστική αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου με βάση το παράγειν, έχειν και κατέχειν .Και αυτό είναι εύκολο να βρεθεί .ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ.
Και μια τέτοια εξέλιξη να συμβαδίσει με αλλαγές στην Ευρώπη , όπως ήττα της Μέρκελ και του Σαρκοζί στις εκλογές του 2012 και μια συμφωνία ΟΥΣΙΑΣ στις επόμενες συνόδους του G20,ενόψει της νέας ενεργειακής κρίσης.
Ως ΕΠΙΛΟΓΟ ,
παραθέτω στίχους της φίλης από το Facebook, Angelina Rain, που ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ανάμεσα στην ΗΘΙΚΗ και στην ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑ πράγμα που δεν κάνουν αρκετοί τυφλωμένοι από την έμμισθη προπαγάνδα:

''Στης αρπαγής το ξέσπασμα απορρίπτω το δήθεν, το αφού, το επειδή.
Ανήθικης έκστασης υπόλοιπο το διαιρούμενο κορμί σας και μου ζητάτε εξάγνιση. Νευροαναθρεμμένη αμμωνία αναδύεται απ’ τα θλιμμένα περιττώματα που υψώσατε κι ακόμη θαρρείτε ύπαρξη το ανεκδιήγητο.

Παραδώστε το άκουσμα στης μετάνοιας το χορό και ξεπλυθείτε επιτέλους. Το σύμπαν ...θα φτύσει τα στεγνά κουκούτσια για να φυτρώσει το μετέπειτα.

Εσείς, ούτως ή άλλως, σαπίσατε από τις ρίζες.''

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Το κράτος πρόνοιας στην αρχαία Ελλάδα

Πηγή: http://polep.blogspot.com/

Ασφάλιση, αλληλεγγύη, κράτος πρόνοιας κι όλα τα σχετικά περνούν δύσκολες μέρες. Το ζήτημα των νεόπτωχων, των σχετικά ή απόλυτα φτωχών, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Φτάσαμε στο σημείο η παροχή γευμάτων αυτές τις γιορταστικές μέρες σε άστεγους, άπορους, ανήμπορους, περιθωριακούς τύπους από δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς να θεωρείται πράξη υψίστης σύγχρονης προσφοράς. Πρόκειται περί αυταπάτης. Τα φαινόμενα είναι τόσο παλιά όσο και η Αθήνα! Την ίδια ηλικία έχει και το «ταμείο φτώχειας» για το οποίο κοιλοπονά τόσον καιρό η κυβέρνηση Καραμανλή!

Το κράτος πρόνοιας για την εξασφάλιση ενός κατώτατου μισθού για την επιβίωση, που αναζητείται σήμερα, είναι υπαρκτό από την εποχή ακόμη του Πεισιστράτου, του Σόλωνα και του Περικλή στην αρχαία Αθήνα. Μάλιστα, όχι ως φιλανθρωπία προς «κατώτερα όντα», αλλά ως εκδήλωση συγκροτημένης πολιτικής. Στο πλαίσιο, βεβαίως, μια δουλοκτητικής κοινωνίας, με ό,τι προϋποθέτει και συνεπάγεται αυτό για τους μη ελεύθερους πολίτες.
Το κράτος πρόνοιας στην αρχαία Ελλάδα

Οι φτωχοί πολίτες της αρχαίας Αθήνας (μικρογεωργοί, τεχνίτες και ακτήμονες για διάφορους λόγους) αντιμετώπιζαν πρόβλημα επισιτισμού. Η λύση του εξαρτιόταν από τον εφοδιασμό της αττικής αγοράς με δημητριακά, καθώς βάση της διατροφής ήταν το σταρένιο ψωμί και το κριθαρένιο παξιμάδι.

Γι αυτό και οι εισαγωγές τους, σε συνδυασμό με τον έλεγχο των τιμών διάθεσής τους στην αγορά ήταν περίπου συλλογική υπόθεση. Ας σημειωθεί ότι η παραγωγή σιτηρών στην Αττική κάλυπτε μόνο το 40% των αναγκών του συνολικού πληθυσμού της.

Ενα από τα πρώτα καταγραμμένα μέτρα για την εξασφάλιση του επισιτισμού είναι η απαγόρευση του Σόλωνα από τις αρχές ακόμη του 6ου π.Χ. αιώνα για εξαγωγή εγχώριων δημητριακών. Υπεράνω του συμφέροντος των εμπόρων ή των μεγάλων σιτοπαραγωγών έμπαινε, λοιπόν, το συλλογικό συμφέρον. Αυτή ήταν η «λυδία λίθος» κι όχι το αντίστροφο. Εστω κι αν συχνά στην πράξη υπήρχαν περιπτώσεις όπου το συμφέρον των μεγάλων γαιοκτημόνων έπαιρνε τη μορφή του δημοσίου συμφέροντος.

Ενισχυτικά μέτρα
Ο νόμος του Σόλωνα για τα σιτηρά, όπως για ορισμένα άλλα είδη πρώτης ανάγκης (σύκα, ξυλεία κ.ά.) ίσχυε πάντα, ενώ πάρθηκαν και πρόσθετα κατά καιρούς ενισχυτικά μέτρα. Οπως για παράδειγμα περιορισμοί στους εμπόρους, ώστε ν αγοράζουν από τους εισαγωγείς συγκεκριμένες ποσότητες, για να μη μονοπωλούν την αγορά δημητριακών και να μπορούν έτσι να πωλούν σε υψηλές τιμές. Απαγορευόταν, όπως θα λέγαμε σήμερα, «καρτέλ». Δια ροπάλου και όχι με... ήξεις αφήξεις!

Οπως απαγορευόταν ο δανεισμός χρημάτων σ' εμπόρους για αγοραπωλησίες δημητριακών, που δεν εξυπηρετούσαν την αθηναϊκή αγορά. Ακόμη τα σιταγωγά πλοία, που καταπλέανε στον Πειραιά εκφόρτωναν υποχρεωτικά στο λιμάνι τα 2/3 του φορτίου τους, τα οποία έπρεπε να διατεθούν επιτόπου.

Το σχετικό έλεγχο είχαν οι σιτοφύλακες, σε συνδυασμό με τη λειτουργία και άλλων εποπτικών-αγορανομικών οργάνων (επιμελητές εμπορίου, σιτομέτρες κ.ά.). Τις μέρες του Αριστοτέλη οι σιτοφύλακες ήταν 35 από τους οποίους οι 20 είχαν έδρα την Αθήνα και οι υπόλοιποι τον Πειραιά. Αυτοί ήταν υπεύθυνοι για τον έλεγχο του κυκλώματος σιτάρι-αλεύρι-ψωμί. Από την τιμή του σιταριού έως την ποιότητα και το βάρος του ψωμιού. Η σχετική νομοθεσία αναθεωρούνταν αναλόγως με τις τρέχουσες ανάγκες. Οι ποινές που επιβάλλονταν ήταν αυστηρές. Οι κερδοσκόποι, αλλά και οι διεφθαρμένοι σιτοφύλακες, αντιμετώπιζαν ακόμη και τον θάνατο.

Συμπίεση των τιμών
Ο έλεγχος, με στόχο την προστασία των καταναλωτών από τους εισαγωγείς και μεταπράτες είχε, βεβαίως, τις παρενέργειές του. Κατέληγε, τελικά, στη συμπίεση των τιμών των εγχώριων ειδών πρώτης ανάγκης. Αυτό έθιγε, φυσικά, συμφέροντα εμπόρων και παραγωγών. Αλλά υπεράνω βρισκόταν το δημόσιο συμφέρον και η εξασφάλιση ψωμιού για όλους.

Στη θέση των σημερινών περιστασιακών φιλάνθρωπων συσσιτιαρχών και ευεργετών, υπήρχαν οι αρχαίοι σιτοφύλακες και άλλα παρεμφερή κληρωτά ή αιρετά κρατικά όργανα. Από την άποψη αυτή η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία εξακολουθεί να δίνει μαθήματα.

Δύο πολιτικές
Τα παραδείγματα του Κίμωνα και του Περικλή είναι πολύ χαρακτηριστικά για τον τρόπο που η αρχαία αθηναϊκή ηγετική τάξη αντιμετώπιζε τη φτώχεια. Ο πρώτος επέτρεπε κατά καιρούς να πηγαίνουν ελεύθεροι στα μεγάλα κτήματά του οι φτωχοί συμπολίτες του και να συμπληρώνουν τη διατροφή τους. Η απάντηση του δεύτερου, ο οποίος δεν διέθετε τόσο μεγάλη περιουσία όση ο πολιτικός του αντίπαλος, ήταν η θέσπιση των δημόσιων μισθών. Ο ένας την αντιμετώπιζε με αριστοκρατικές περιστασιακές ευεργεσίες, ο άλλος με δημοκρατικές πολιτικές επιλογές και πρακτικές.

Φροντίδα για το ψωμί
Η πολιτική ισότητα στις συνθήκες της αρχαίας δημοκρατίας, όπως και σήμερα άλλωστε, συμβάδιζε με την οικονομική ανισότητα. Ομως, η πόλη, κυρίως η Αθήνα -αλλά όχι μόνον αυτή- φρόντιζε να υπάρχει φτηνό ψωμί κι άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Ακόμη και με «ποιοτικούς» ελέγχους! Εδινε συντάξεις σε τραυματίες πολέμου, ανήμπορους και ηλικιωμένου. Συντηρούσε τα ορφανά παιδιά και ενίσχυε τους ακτήμονες πολίτες με την εγκατάστασή τους σε αποικίες. Δημιουργούσε θέσεις εργασίας με δημόσια έργα και έδινε τη δυνατότητα ν ασκούν τα πολιτικά τους καθήκοντα χωρίς να πεινούν.

Οικονομική στήριξη
Η ενίσχυση όσων πολιτών ζούσαν στα όρια της φτώχειας, κι αυτοί ήταν οι περισσότεροι ανάμεσα στους ελεύθερους Αθηναίους, ήταν ιδιότητα σύμφυτη με το άμεσο δημοκρατικό πολίτευμα. Στην ιστορική διαδρομή του οι πλειοψηφίες απαιτούσαν, επέβαλλαν ή ενέπνεαν μέτρα οικονομικής στήριξης των φτωχότερων μελών της πόλης. Η οικονομική ολιγαρχία (αριστοκράτες, γαιοκτήμονες, μεγαλέμποροι κ.ά.) ανέχονταν ή υιοθετούσαν τα μέτρα για λόγους κοινωνικής πολιτικής, αλλά και ισορροπίας της κοινωνίας, με κύριο στόχο ή την αύξηση της πολιτικής πελατείας είτε την εξουδετέρωση κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων.

Διανομές αγαθών στις θρησκευτικές τελετές

Κατά καιρούς οι φτωχότεροι είχαν λαμβάνειν κάποιο είδος μερίσματος από παραχωρήσεις που γινόταν προς την πόλη-κράτος από ιδιώτες ή ξένους. Ετσι αναφέρεται η περίπτωση του βασιλιά της Αιγύπτου Ψαμμήτιχου, που δώρισε μεγάλη ποσότητα σιτηρών γύρω στο 445 π.Χ. Με απόφαση του δήμου μοιράστηκε σε 14.200 Αθηναίους. Προφανώς τους πιο ενδεείς.

Διανομές, επιπλέον, γίνονται κάθε φορά που λεηλατείται η σοδειά ξένης περιοχής. Κάθε ελεύθερος πολίτης μετέχει τότε στη διανομή της λείας. Αλλά το κυριότερο, από τη σκοπιά που ενδιαφέρει εδώ, ήταν οι διανομές αγαθών στις τόσο συχνές θρησκευτικές τελετές. Οι θυσίες σημαντικού αριθμού ζώων, λειτουργούσαν ως αγωγοί ενίσχυσης των φτωχότερων.

Ασφαλιστική δικλίδα
Επέτρεπαν στον καθένα να προμηθευτεί ένα καλό κομμάτι κρέας. Για να πάρουμε μια «γεύση» του μέτρου, στα Διονύσια του 334 π.Χ. θυσιάστηκαν σε μια μέρα 240 αγελάδες και το κρέας τους μοιράστηκε στους πολίτες. Ηταν κι αυτό άλλη μια ασφαλιστική δικλίδα κατά της πείνας και υπέρ όσων δεν ήταν σε θέση να προμηθευτούν κρέας κατά τις γιορτές, χωρίς να γίνουν ζητιάνοι.

Γι αυτούς υπήρχαν οι εστίαρχοι, οι επιφορτισμένοι άρχοντες για την παροχή γευμάτων στα μέλη της φυλής τους κατά τη διάρκεια των Μεγάλων Παναθηναίων, των Διονυσίων κτλ. Ενώ στα «κατ αγρούς» Διονύσια μπορούσαν να γιορτάζουν ακόμη και οι δούλοι.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
Υποχρέωση της πόλης προς τους πολίτες

Για τους αναξιοπαθούντες, ανίκανους για εργασία, ανάπηρους και θύματα πολέμου από πολύ νωρίς η αθηναϊκή δημοκρατία πήρε μέτρα για την επιβίωσή τους. Εδινε συντάξεις σε όσους δεν είχαν επαρκές εισόδημα ή συγγενείς να τους συντηρήσουν.

Πολύ μικρές και κατώτερες από το ημερομίσθιο ενός εργαζομένου σε δημόσια έργα. Ηταν, όμως, μια ανακούφιση. Η διατροφή των αδυνάτων ήταν ένα σταθερό σημείο αναφοράς του πολιτεύματος και, τηρουμένων των αναλογιών, στις εκδηλώσεις αυτές εντοπίζονται στοιχεία κάποιας κοινωνικής ασφάλισης.

Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι όλα τα σχετικά καθιερώθηκαν με νόμο του Πεισίστρατου και αφορούσε καταρχήν τους τραυματίες των πολέμων. Αυτοί τρέφονταν δημοσία δαπάνη. Αργότερα η δημόσια διατροφή θα επεκταθεί σε όλους τους ανίκανους για εργασία ή πολύ φτωχούς.

Τα παιδιά όσων έπεφταν στο πεδίο της μάχης τρέφονταν και εκπαιδεύονταν από την πόλη μέχρι να συμπληρώσουν το 18ο έτος της ηλικίας τους.

Οταν περνούσαν στην εφηβεία το κράτος, μάλιστα, τους δώριζε και πανοπλία. Πανάκριβη για την εποχή.

Τα έξοδα δεν ήταν λίγα και αμελητέα καθώς ο αριθμός των ορφανών ήταν μεγάλος λόγω των συνεχών πολέμων. Οι αρχαίες πηγές μιλούν για «μέγα πλήθος ορφανών».

Ενας θεσμός που ίσχυε από τον 6ο π.Χ. ακόμη αιώνα και ίσχυε σε πολλές πόλεις και όχι μόνο στην Αθήνα. Ο μελετητής της αρχαίας πόλης Γκ. Γκλοτζ, αξιολογώντας το σύνολο των εκδηλώσεων κοινωνικής ασφάλισης, σημειώνει πολύ χαρακτηριστικά: «Εάν η πόλη αναγνώριζε με τον τρόπο αυτό ότι είχε καθήκοντα απέναντι στα άτομα, είναι γιατί στο κάτω κάτω δεν ήταν παρά το σύνολο των πολιτών.

Η άμεση διακυβέρνηση του λαού αναγκαστικά ευνοούσε την πλειονότητα (δηλαδή τους φτωχούς). Αλλά, όσο ζούσε ο Περικλής (πέθανε από το λοιμό το 429 π.Χ.) οι Αθηναίοι δεν συγχέανε τα άπειρα ιδιωτικά συμφέροντα με το κοινό συμφέρον. Οι υποχρεώσεις της πόλης απέναντι στους πολίτες έμπαιναν μπροστά από τις υποχρεώσεις των πολιτών απέναντι στην πόλη. Τις δέχονταν, λοιπόν, με προθυμία...». Η εκτίμηση αυτή προσφέρεται για πολλές σκέψεις και στην Πολιτεία του.

ΠΡΟΝΟΙΑ
Δημόσιοι μισθοί και μερίσματα

Η κοινωνική πρόνοια για τους φτωχούς-άπορους διατρέχει και τη μισθολογική πολιτική της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας. Οι δημόσιοι μισθοί (δικαστικός, βουλευτικός, εκκλησιαστικός) λειτουργούσαν ως εργαλείο συμπλήρωσης του εισοδήματος για τους φτωχούς.

Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούσε και η κατασκευή μεγάλων δημόσιων έργων. Οποιος ήθελε δουλειά, τουλάχιστον στις περιόδους ακμής, είχε εξασφαλισμένο τον επιούσιο. Ακόμη και στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου η Αθήνα ήταν σε θέση να πληρώνει 1 δραχμή την ημέρα στους εργάτες του Ερεχθείου το 409-407 π.Χ.

Οι μισθοί θεσπίστηκαν για να μπορεί ακόμη και ο πιο φτωχός ν ασκεί τα πολιτικά του δικαιώματα, μετέχοντας στα διάφορα όργανα της πολιτείας. Ηταν, όμως, παραλλήλως και ένα μέσο οικονομικής ενίσχυσης των απόρων. Και μάλλον υπό το δεύτερο πρίσμα τον έβλεπε η πλειονότητα.

Κάπου ο Αριστοφάνης μας λέει ότι κάποτε «όταν ένας ρήτορας πρότεινε στους Αθηναίους να ναυπηγήσουν τριήρεις και ο άλλος να διαθέσουν τα χρήματα για μισθούς, εκείνος που μίλαγε για μισθούς άφησε γρήγορα πίσω του τον άνθρωπο με τις τριήρεις». Φυσιολογικό ήταν οι εργάτες να προτιμούν τον μισθό από το μεροκάματο στα ναυπηγεία.

Ο δημόσιος μισθός επαρκούσε για τη στοιχειώδη διατροφή μιας οικογένειας. Στον «κοινωνικό μισθό» του Αθηναίου πολίτη υπάγονταν, βεβαίως, και τα θεωρικά.

Αυτά ήταν χρήματα που πρόσφερε η Αθήνα στους άπορους πολίτες της, προκειμένου να παρακολουθούν τις θεατρικές παραστάσεις που οργανώνονταν στη διάρκεια των μεγάλων εορτών της.

Σε περιόδους ειρήνης το κεφάλαιο για τα θεωρικά προερχόταν από έναν τακτικό μερισμό, πιθανόν όμως και από πλεόνασμα των εσόδων της πόλης. Το ποσό που συγκεντρωνόταν γι αυτό τον σκοπό πλεόναζε, ώστε να χρηματοδοτούνται και άλλες εργασίες.

Για τους φτωχούς μια από τις πιο σημαντικές πηγές εσόδων ήταν η μισθοδοσία από τη θητεία τους στο στράτευμα - και ήταν τόσοι πολλοί οι πόλεμοι τότε. Αλλά υπήρχαν κι εκείνοι που για διαφορετικούς λόγους δεν ήταν σε θέση να υπηρετήσουν στον στρατό.

Για όλους αυτούς την τελευταία δεκαετία του 5ου π.Χ. αιώνα καθιερώθηκε η περίφημη διωβελία (=δυο οβελοί). Ενας κατώτερος μισθός, που δικαιούνταν και έπαιρνε, ακόμη και στις εξαιρετικές συνθήκες του Πελοποννησιακού πολέμου, κάθε ηλικιωμένος ή ανήμπορος για τον πόλεμο πολίτης.

ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΙ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΑΠΟΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Σιτοφύλακες: Είχαν υπό τον ασφυκτικό έλεγχό τους την αγορά και διάθεση των σιτηρών. Οριζαν ακόμη και την τιμή του ψωμιού. Μπορούσαν να επιβάλλουν ακόμη και την ποινή του θανάτου στους παραβάτες της νομοθεσίας και τους κερδοσκόπους.

Εστιάρχες: Από τις ελάχιστες πληροφορίες που υπάρχουν προκύπτει ότι ήταν δέκα (ένας για καθεμία από τις αθηναϊκές φυλές). Το καθήκον τους ήταν να εξασφαλίζουν τροφή σε όλους τους ελεύθερους πολίτες κατά τις μεγάλες αθηναϊκές γιορτές.

Διωβελία: Εκτακτη οικονομική ενίσχυση των φτωχών που εγκατέλειπαν τα χωράφια τους λόγω πολεμικών γεγονότων και δεν είχαν πόρους από εργατικά ή πολεμικά ημερομίσθια. Στην πράξη την έπαιρναν οι ανήμποροι και ηλικιωμένοι.

Θεωρικόν: Ποσό δύο οβελών (1/3 της δραχμής) που καταβαλλόταν σε φτωχούς Αθηναίους τις μέρες που δίνονταν παραστάσεις με αρχαίες τραγωδίες ή κωμωδίες. Ενα μέτρο κοινωνικής ευαισθησίας που συγκέντρωνε κατά καιρούς τα ολιγαρχικά πυρά.

Τ. ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ
katsimar@yahoo.gr
http://www.ethnos.gr

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

«Κορνήλιος Καστοριάδης: Η φωνή ενός ελεύθερου στοχαστή», του Θ. Γιαλκέτση

Πηγή: http://www.tvxs.gr

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κορνήλιου Καστοριάδη: «Δεν τιμάμε έναν στοχαστή με το να επαινούμε ή έστω με το να ερμηνεύουμε το έργο του, αλλά με το να το συζητάμε κρατώντας το έτσι ζωντανό και δείχνοντας έμπρακτα ότι νικά τον χρόνο και διατηρεί την ευστοχία του» («Χώροι του ανθρώπου», Υψιλον, 1995).

Του Θανάση Γιαλκέτση - ένθετο «Βιβλιοθήκη» - Ελευθεροτυπία – 2008

Τα λόγια αυτά αναφέρονταν βέβαια στη Χάνα Αρεντ, αλλά ισχύουν και για τον ίδιο τον στοχαστή που τα διατύπωσε. Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη μένει ζωντανό και μετά τον θάνατο του δημιουργού του. Κατορθώνει να νικά τον χρόνο, στον βαθμό που συνεχίζει να τροφοδοτεί τη σκέψη και την αναζήτηση για έναν ριζικό μετασχηματισμό της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, με στόχο τη δημιουργία μιας αυτόνομης κοινωνίας.

Ας ακούσουμε και πάλι τη φωνή του Καστοριάδη: «Τι θέλετε λοιπόν; Ν' αλλάξετε την ανθρωπότητα; - Οχι, κάτι απείρως πιο μετριοπαθές: ν' αλλάξει η ίδια η ανθρωπότητα τον εαυτό της, όπως το έχει ήδη πραγματοποιήσει δυο-τρεις φορές» («Οι ομιλίες στην Ελλάδα», Υψιλον, 1990).

Ο Καστοριάδης υπογράμμιζε ότι η αυτόνομη κοινωνία μπορεί να εγκαθιδρυθεί μόνο με την αυτόνομη δραστηριότητα της συλλογικότητας. Η δραστηριότητα αυτή προϋποθέτει με τη σειρά της μια βαθιά μεταβολή των αξιών που προσανατολίζουν την ατομική και συλλογική πράξη.

Καμιά ριζική μεταβολή δεν είναι δυνατή όταν ο κυρίαρχος ή και αποκλειστικός στόχος της ζωής των ανθρώπων είναι η μεγιστοποίηση της κατανάλωσης ή η απόκτηση πλούτου, γοήτρου και δύναμης. Τότε ο στόχος της χειραφέτησης δεν τίθεται καν και ολόκληρη η κοινωνία παραδίδεται στον μηδενισμό και στον γενικευμένο κομφορμισμό. Η πάλη για την αυτονομία προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή ανθρώπων που διακατέχονται από το πάθος για τη δημοκρατία και την ελευθερία, για τα δημόσια πράγματα.

Σε αυτή τη σύντομη εισαγωγική αναφορά θα αρκεστούμε σε ένα μόνο παράδειγμα, που έχει ευθεία σχέση με την πολιτική επικαιρότητα και επιβεβαιώνει ότι οι αναλύσεις του Καστοριάδη διατηρούν την ευστοχία τους. Συζητάμε σήμερα για την έκρηξη της πολιτικής διαφθοράς. Διαπιστώνουμε ότι η γενικευμένη διαφθορά αποτελεί πλέον δομικό χαρακτηριστικό του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Ερμηνεύουμε γενικότερα την κρίση των σύγχρονων αναπτυγμένων κοινωνιών κυρίως με οικονομικούς και πολιτικούς όρους. Ο Καστοριάδης όμως έδειξε ότι η κρίση των σύγχρονων κοινωνιών δεν μπορεί να γίνει κατανοητή, αν δεν συνυπολογίσουμε τις ανθρωπολογικές διαστάσεις της. Σύμφωνα πάντα με τον Καστοριάδη, η κρίση αυτή είναι και κρίση των κοινωνικών φαντασιακών σημασιών, οι οποίες δεν παρέχουν πλέον στα άτομα τους κανόνες, τις αξίες, τις αναφορές, τα κίνητρα που θα τους επέτρεπαν να κάνουν την κοινωνία να λειτουργήσει.

Από τις αναλύσεις του Καστοριάδη γνωρίζουμε ότι η ψυχοκοινωνική δομή του ατόμου είναι στενά συνδεδεμένη με τη δομή του συστήματος που επικρατεί και με τις κοινωνικές φαντασιακές σημασίες που έχει θεσπίσει αυτό το σύστημα. Η κυρίαρχη φαντασιακή σημασία του καπιταλισμού υποβάλλει στους ανθρώπους την ιδέα ότι ήρθαν στον κόσμο για να παράγουν και να καταναλώνουν εμπορεύματα.

Ο θρίαμβος του καπιταλιστικού φαντασιακού οδηγεί στην πολιτική απάθεια, στον γενικευμένο κομφορμισμό, στον κυνισμό, στην έκλειψη της κοινωνικής και πολιτικής αμφισβήτησης, στην εμφάνιση νέων μορφών αλλοτρίωσης και ετερονομίας, στην καθίζηση της πολιτικής δημιουργικότητας των δυτικών κοινωνιών.

Τι είδους ανθρώπινες υπάρξεις δημιουργεί ο σύγχρονος αναπτυγμένος καπιταλισμός; Δημιουργεί ανθρώπους παθητικούς στο πολιτικό πεδίο, κλεισμένους στην ιδιωτική τους σφαίρα, αφιονισμένους με την αύξηση της κατανάλωσης, χειραγωγούμενους από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ανθρώπους που φαίνεται να έχουν ως μόνες αξίες τους το χρήμα και τη δύναμη.

«Οταν δηλώνεται, ανοιχτά, όπως γίνεται τώρα στις δυτικές κοινωνίες, ότι η μοναδική αξία είναι το χρήμα, το κέρδος, ότι το υπέρτατο ιδεώδες του κοινωνικού βίου είναι το "πλουτίστε", μπορεί να διερωτηθεί κανείς αν είναι ποτέ δυνατόν μια κοινωνία να συνεχίσει να λειτουργεί και να αναπαράγεται μονάχα σε αυτή τη βάση» («Η άνοδος της ασημαντότητας», Υψιλον, 2000).

Ακολουθούμε εδώ πιστά το νήμα της ανάλυσης του Καστοριάδη. Αν ο καπιταλισμός μπόρεσε να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί στο παρελθόν, αυτό έγινε επειδή κληρονόμησε μια σειρά ανθρωπολογικών τύπων τους οποίους δεν δημιούργησε και δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει ο ίδιος: αδιάφθορους δικαστές, ακέραιους δημόσιους υπαλλήλους ικανούς να υπηρετούν το κοινό καλό, εκπαιδευτικούς αφοσιωμένους στο καθήκον τους, εργάτες για τους οποίους η δουλειά ήταν -παρά τις σκληρές συνθήκες- πηγή αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας κ.λπ.

Αυτοί οι ανθρωπολογικοί τύποι δεν αναδύθηκαν από μόνοι τους, αλλά δημιουργήθηκαν σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους με αναφορές σε αξίες που ήσαν τότε καθιερωμένες: την εντιμότητα, την ανιδιοτελή προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο, τη μετάδοση της γνώσης, την εργασία που παράγει ωφέλιμο έργο κ.λπ.

Στις σύγχρονες κοινωνίες αυτές οι αξίες δεν έχουν πέραση, αφού το μόνο που μετράει πλέον είναι το χρήμα. Οι ανθρωπολογικοί τύποι που ενσαρκώνουν την εντιμότητα, την ηθική ακεραιότητα, την ανιδιοτέλεια γίνονται σχεδόν αδιανόητοι στη σύγχρονη εποχή. Δεν υπάρχουν επομένως καθιερωμένες αξίες ικανές να λειτουργήσουν ως φραγμός στη διάδοση της διαφθοράς.

Ακόμη και ο ανθρωπολογικός τύπος που αποτέλεσε ιστορικό δημιούργημα του ίδιου του καπιταλισμού, ο τύπος του επιχειρηματία -που συνδύαζε την τεχνική επινοητικότητα, την ικανότητα να συγκεντρώνει κεφάλαια, να οργανώνει μια επιχείρηση, να δημιουργεί αγορές- είναι και αυτός υπό εξαφάνιση. Αντικαθίσταται από διευθυντικές γραφειοκρατίες και από κερδοσκόπους, που εγκαταλείπουν τις παραγωγικές δραστηριότητες για να στραφούν προς το χρηματιστηριακό κέρδος. Το ίδιο το σύστημα καταστρέφει βαθμιαία όλους τους ανθρωπολογικούς τύπους που είναι αναγκαίοι για την ύπαρξη και τη λειτουργία του.

Ο Καστοριάδης θεωρούσε αναγκαία μια νέα φαντασιακή δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε διαφορετικούς στόχους ζωής, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο.

Για να αποφύγουμε την οικολογική καταστροφή, αλλά και για να βγούμε από τη σημερινή ψυχική και ηθική εξαθλίωση των ανθρώπων -έλεγε- είναι αναγκαίο να επιδιώξουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες δεν θα κατέχουν κεντρική ή κυρίαρχη θέση και στην οποία η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει απλό μέσον και όχι ο υπέρτατος σκοπός του ανθρώπινου βίου.

Νόαμ Τσόμσκι: θα γίνει εξέγερση στις ΗΠΑ;

Πηγή: http://tvxs.gr/

Μεγάλες κινητοποιήσεις συνδικαλιστών και δημοσίων υπαλλήλων

Στις κινητοποιήσεις υπέρ των σωματείων και των εργαζομένων στο δημόσιο, που πραγματοποιούνται την τελευταία εβδομάδα στην πολιτεία του Ουισκόνσιν, αναφέρθηκε ο παγκοσμίου φήμης διανοούμενος, Νόαμ Τσόμσκι, σε συνέντευξη του στο «Democracy Now!», τονίζοντας ότι «είναι σαν το ξεκίνημα, ίσως, αυτού που πραγματικά χρειαζόμαστε εδώ: μία εξέγερση της δημοκρατίας». Ακόμα, μίλησε για τη θεοποίηση του Ρήγκαν και την καταστολή των πολιτικών ακτιβιστών με αντιτρομοκρατικούς νόμους και επιδρομές του FBI.

Το σχέδιο νόμου και οι κινητοποιήσεις

Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει σχέδιο νόμου που προωθεί ο νεοεκλεγείς ρεπουμπλικανός κυβερνήτης της πολιτείας του Ουισκόνσιν, Σκοτ Ουόκερ και εντάσσεται στο πλαίσιο ενός σχεδίου για την μείωση του τεράστιου πολιτειακού δημοσιονομικού ελλείμματος. Το νομοσχέδιο αυτό καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στο δημόσιο τομέα για αυξήσεις άνω του πληθωρισμού, αφαιρεί από τα συνδικάτα το δικαίωμα να διαπραγματεύονται την περίθαλψη και τις συντάξεις, και επιτρέπει τις απολύσεις όσων «συλλογικά και οργανωμένα παρακωλύουν την εργασία» ή απουσιάζουν δίχως την έγκριση του εργοδότη, ενώ καταργεί και τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου. Οι Δημοκρατικοί πολιτικοί στο Ουισκόνσιν, που μειοψηφούν στην πολιτειακή βουλή, κυριολεκτικά απέδρασαν για να αποτρέψουν το να τεθεί το νομοσχέδιο των Ρεπουμπλικάνων σε ψηφοφορία. Οι 14 Δημοκρατικοί κρύβονται στο γειτονικό Ιλινόι ώστε να αποφύγουν το να τους συλλάβουν αστυνομικοί του Ουισκόνσιν. Στη διαμάχη παρενέβη και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, δηλώνοντας ότι το νομοσχέδιο ισοδυναμεί με «επίθεση στα συνδικάτα». Ωστόσο, ο Ομπάμα έχει συμφωνήσει με τους ρεπουμπλικάνους στο θέμα της φορολόγησης και αφετέρου πρόσφατα εισηγήθηκε το πάγωμα των μισθών των ομοσπονδιακών εργατών.

Ο Ουόκερ έχει χαρακτηρίσει το νομοσχέδιο «μετριοπαθή απαίτηση» και δήλωσε πως μόνη εναλλακτική είναι να γίνουν πάνω από 10.000 απολύσεις. Συνδικαλιστές από όλη τη χώρα έχουν ταξιδέψει στην πολιτεία για να λάβουν μέρος στις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις. Χτες, χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα Μάντισον για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην πρωτοβουλία των Ρεπουμπλικάνων, οι οποίοι πλειοψηφούν στο πολιτειακό Κογκρέσο. Σχολιάζοντας δηλώσεις του κυβερνήτη για ανάγκη μείωσης του ελλείμματος του προϋπολογισμού, ένας από τους εκατοντάδες διαδηλωτές έξω απ’ το τοπικό Καπιτώλιο τη Δευτέρα δήλωσε ότι «δεν πρόκειται για τα χρήματα, αλλά για την καταπάτηση των δικαιωμάτων».

Την Τρίτη, οι συγκεντρωμένοι έξω από το Καπιτώλιο έφτασαν τις 10.000, ενώ διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στο πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν και σε σχολεία σε ολόκληρη την πολιτεία. Τετάρτη και Πέμπτη τα σχολεία έκλεισαν. Οι κινητοποιήσεις γίνονται όλο και πιο δυναμικές, ενώ η δεξιά περνάει στην αντεπίθεση. Σήμερα, το Κίνημα του Τσαγιού οργανώνει αντιδιαδήλωση υποστήριξης του νομοσχεδίου. Σημειώνεται ότι οι Ρεπουμπλικάνοι χρειάζονται 20 γερουσιαστές για να πραγματοποιήσουν ψηφοφορία για το νομοσχέδιο και, χωρίς τους Δημοκρατικούς έχουν μόνο 19.
Πόλεμος κατά των συνδικάτων και των δημοσίων υπαλλήλων

Ο Νόαμ Τσόμσκι, όταν ρωτήθηκε σχετικά με το σχέδιο νόμου και τις αντιδράσεις των πολιτών για το θέμα, ο Τσόμσκι τόνισε πως η κυβέρνηση των Δημοκρατικών επιθυμεί τη διάλυση των σωματείων. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα ανέφερε τη δικομματική συμφωνία, που θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία του προέδρου Ομπάμα, και περιλάμβανε μέτρα όπως η μείωση της φορολογίας για τους πλουσίους και το πάγωμα (δηλαδή ουσιαστικά η αύξηση) της φορολογίας για τους δημοσίους υπαλλήλους.

Σύμφωνα με τον Τσόμσκι, το μέτρο αυτό αποδεικνύει τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στη μεσαία και εργατική τάξη. «Έχει υπάρξει ένα κύμα προπαγάνδας τους τελευταίους μήνες, που προσπαθεί να απομακρύνει την προσοχή από τους πραγματικούς υπεύθυνους της οικονομικής κρίσης, όπως η Goldman Sachs, η Citigroup, η JPMorgan Chase και τους εταίρους τους στην κυβέρνηση που βοήθησαν. Και να στρέψει την προσοχή στους "πραγματικούς" υπευθύνους της κρίσης: δασκάλους, αστυνόμους, οδοκαθαριστές, με τις τεράστιες συντάξεις τους και τις πολυτελείς παροχές υγειονομικής περίθαλψής τους».

Για το Ουισκόνσιν, όπου ο κυβερνήτης σκοπεύει ουσιαστικά να απαγορεύσει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και να στερήσει τις συντάξεις σε δημοσίους υπαλλήλους και συνδικαλιστές, ο Τσόμσκι θεώρησε συγκινητικές τις έντονες διαμαρτυρίες δεκάδων χιλιάδων πολιτών. «Είναι σαν το ξεκίνημα, ίσως, αυτού που πραγματικά χρειαζόμαστε εδώ: μία εξέγερση της δημοκρατίας. Η δημοκρατία έχει σχεδόν ξεκοιλιαστεί», δήλωσε χαρακτηριστικά, αναφέροντας ως παράδειγμα τα 2 δις δολαρίων, ποσό-ρεκόρ που προβλέπεται να δαπανηθεί στην επόμενη προεκλογική εκστρατεία.

Ο Τσόμσκι αναφέρθηκε στη γενικότερη επίθεση της κυβέρνησης κατά των συνδικάτων του δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα, τονίζοντας ότι αυτή έχει ξεκινήσει από το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. «Οι επιχειρήσεις έτρεμαν τη ριζοσπαστικοποίηση της χώρας κατά τη διάρκεια της ύφεσης και του πολέμου, οπότε ξεκίνησαν τεράστιες εκστρατείες προπαγάνδας για να δαιμονοποιήσουν τα συνδικάτα, που συνεχίστηκαν μέχρι και την κυβέρνηση του Ρήγκαν», εξήγησε.

Η κυβέρνηση Ρήγκαν, σύμφωνα με τον Τσόμσκι, έδρασε ακραία, καταφεύγοντας σε προσλήψεις απεργοσπαστών και παράνομες απολύσεις συνδικαλιστών-που θεωρεί ότι τριπλασιάστηκαν κατά την περίοδο διακυβέρνησής του. Το παράδειγμα αυτό ακολούθησαν έκτοτε και πολλές κυβερνήσεις, μεταξύ αυτών η κυβέρνηση Κλίντον, που με τη Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου υποβάθμισε την ισχύ των συνδικάτων. «Εξαιτίας τέτοιων μέτρων τα συνδικάτα ιδιωτικού τομέα έχουν μειωθεί στο 7% περίπου του εργατικού δυναμικού. Πολλοί θέλουν να συμμετάσχουν σε συνδικάτα, όμως δεν μπορούν», κατέληξε.
Θεοποίηση του Ρήγκαν

Μεγάλη υπόθεση θεωρείται στις ΗΠΑ η φετινή εκατοστή επέτειος γέννησης του πρώην προέδρου Ρόναλντ Ρήγκαν. Μάλιστα, ο πρόεδρος Ομπάμα υπέγραψε νομοθεσία για τη θέσπιση επιτροπής εορτασμού τονίζοντας τη σημαντική συμβολή του Ρήγκαν στην «αποκατάσταση του αισθήματος αισιοδοξίας στις ΗΠΑ». Όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει το θέμα, ο Τσόμσκι αποκάλεσε τη θεοποίηση αυτή του Ρήγκαν «εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και σκανδαλώδη – αποκαλύπτει πολλά για τη χώρα».

«Όταν αποχώρησε από την εξουσία, ήταν ο λιγότερο δημοφιλής πρόεδρος εν ζωή, εκτός του Νίξον, λιγότερο και από τον Κάρτερ», τόνισε. Έβλαψε σοβαρά την οικονομία, αφήνοντας τις ΗΠΑ πνιγμένες στα χρέη εξαιτίας των ανεύθυνων δαπανών του, οδήγησε τη χώρα σε δανειακή κρίση και η διεθνής του συμπεριφορά ήταν απεχθής, καθώς υποστήριξε τις δολοφονίες χιλιάδων πολιτών σε Κεντρική Αμερική και Αφρική, πρόσθεσε. «Εάν αυτός είναι ο τρόπος να αποκαταστήσουμε το αίσθημα αισιοδοξίας μας, την πατήσαμε».

«Προσπαθούν να δημιουργήσουν από αυτό το άθλιο πλάσμα μία θεότητα», εξηγεί. «Εάν θέλεις να ελέγξεις ένα πληθυσμό, να τον κρατήσεις παθητικό, συνέχισε να τον χτυπάς στο κεφάλι και άφησέ τον να κοιτά κάπου αλλού. Ένας τρόπος να γίνει αυτό είναι να του δώσεις ένα θεό να προσκυνήσει».
FBI εναντίον ακτιβιστών

Σχετικά με τα μέτρα που έχουν ληφθεί εναντίον των ακτιβιστών, με εφόδους του FBI και την ένταξή τους σε λίστες τρομοκρατών, ο Τσόμσκι χαρακτήρισε ακόμα σοβαρότερα τα ψέματα που κρύβονται πίσω από τα μέτρα αυτά. Ανέφερε ως ακραία επίθεση στην ελευθερία του λόγου την υπόθεση «Holder εναντίον Humanitarian Law Project», που κινήθηκε από την κυβέρνηση Ομπάμα. Η κυβέρνηση αποφάσισε την ποινικοποίηση κάθε υλικής υποστήριξης σε οργανώσεις που βρίσκονται στην «τρομοκρατική λίστα», στην περίπτωση αυτή όμως «υλική υποστήριξη» χαρακτηρίστηκε η παροχή προφορικών συμβουλών.

«Δηλαδή εάν εγώ κι εσύ μιλήσουμε στους ηγέτες της Χαμάς και τους πούμε "πρέπει να κινηθείτε προς μη βίαια ανίσταση", παρέχουμε υλική υποστήριξη σε ομάδα που βρίσκεται στην τρομοκρατική λίστα», δήλωσε. Σύμφωνα με τον Τσόμσκι, οι λίστες αυτές είναι απολύτως παράνομες και δε θα έπρεπε να υπάρχουν σε μία ελεύθερη κοινωνία. «Είναι ένας αυθαίρετος κατάλογος που καταρτίζει η εκτελεστική εξουσία χωρίς καμία βάση και επίβλεψη, από καπρίτσιο. Αν ρίξετε μία ματιά, είναι κωμικές».

Ο Τσόμσκι αναφέρθηκε ξανά στην κυβέρνηση Ρήγκαν, η οποία το 1982 αποφάσισε να βοηθήσει το «φίλο» της Σαντάμ Χουσεΐν, αφαιρώντας το Ιράκ από την τρομοκρατική λίστα. Στο κενό που προέκυψε πρόσθεσαν την Κούβα, μία χώρα που είχε αποτελέσει τα προηγούμενα χρόνια στόχο διεθνούς τρομοκρατίας. «Και τώρα, η νέα αρχή του Ομπάμα που απαγορεύει την παροχή συμβουλών σε ομάδες που ανήκουν στην αυθαίρετη αυτή λίστα, είναι εγκληματική. Αυτό είναι το παρασκήνιο πίσω από τις εφόδους», καταλήγει.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ, rvranas@dolnet.gr
Πηγή: www.tanea.gr

Ενα κράτος,...
... µόνο όταν δεν είναι κυρίαρχο δέχεται να υποκύπτει συνεχώς στις πιέσεις των δανειστών του χωρίς να προβάλλει την παραµικρή αντίσταση. Η απόφαση µιας κυβέρνησης να εκχωρήσει την κυριαρχία της χώρας της, υποθηκεύοντας τον εθνικό πλούτο στους δανειστές της και ενεχυριάζοντας στο διηνεκές τον λαό της για την αποπληρωµή των χρεών της, δεν είναι µια οικονοµική αλλά µια πολιτική απόφαση.
Οι ιστορικοί...
... της οικονοµίας µάς βεβαιώνουν πως η οικονοµία ήταν πάντα άρρηκτα δεµένη µε την πολιτική. Και πως η πολιτική επηρεάζει την οικονοµία. Ωστόσο, σε περιόδους οικονοµικών κρίσεων σαν κι αυτή που ζούµε, οι κυβερνήσεις συχνά επιχειρούν να ξεχωρίσουν αυτά τα δυο – όπως περίπου ο Καρτέσιος είχε επιχειρήσει να ξεχωρίσει το σώµα από τον νου – προκειµένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος. Στον πραγµατικό κόσµο όµως, αυτό που καθορίζει ποιος θα σωθεί (οι τραπεζίτες) και ποιος θα χαθεί (ο κοσµάκης), ποιος θα µείνει στον αφρό (ο δανειστής) και ποιος θα πάει στον πάτο (ο οφειλέτης), ποιος θα ανταµειφθεί (ο φοροφυγάς) και ποιος θα κυνηγηθεί (ο φορολογούµενος), τι θα τη γλιτώσει (οι βίλες) και τι θα ξεπουληθεί (η κρατική περιουσία) είναι οι πολιτικές αποφάσεις. Στο ερώτηµα ποιος θα υποστεί τη ζηµιά από την κρίση, η απάντηση είναι πάντα πολιτική.

Είτε µε κρίση...
... είτε χωρίς, η απόφαση µιας κυβέρνησης να ανοίξει την οικονοµία της χώρας της σε άλλες χώρες είναι µια πολιτική απόφαση. ακόµη και για µια µικρή χώρα, αυτό µπορεί να έχει οφέλη. αυτά τα οφέλη όµως δεν είναι ποτέ δωρεάν. Το κόστος καταβάλλεται µε περιορισµό της οικονοµικής κυριαρχίας της, δηλαδή µε διάβρωση των αποκλειστικών προνοµίων της στις οικονοµικές δραστηριότητές της, στον πλούτο και στους φυσικούς πόρους της. Και αυτό πιστοποιείται σήµερα από την εκτεταµένη ανάµειξη του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου στις εσωτερικές οικονοµικές υποθέσεις ολοένα και περισσότερων χωρών, µε πρόσχηµα τα χρέη τους. ετσι, αυτά τα κράτη οδηγούνται σε απώλεια της οικονοµικής κυριαρχίας τους, σε µια µορφή νεοαποικιοκρατίας. ίσχυρές κρατικές οντότητες, όπως οι ΗΠΑ και η Γερµανία, εκµεταλλεύονται την κυρίαρχη οικονοµική θέση τους για να περιορίσουν την οικονοµική κυριαρχία των άλλων χωρών. Και αποφάσεις που κάποτε λαµβάνονταν στο εσωτερικό µιας χώρας, από την κυβέρνησή της ή από τη βουλή της, σήµερα λαµβάνονται από υπερεθνικούς Λεβιάθαν.

Το πρόβληµα...
... µε την εκχώρηση της οικονοµικής κυριαρχίας δεν είναι µόνο ο τραυµατισµός του εθνικού αισθήµατος. «αυτή η εκχώρηση οδηγεί αυτόµατα στο τέλος της δηµοκρατίας, παρά την ύπαρξη δηµοκρατικών θεσµών» λέει ο πολιτικός αναλυτής Μπορίς Καγκαρλίτσκι. «οσο κι αν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να εκφράσουν τη βούλησή τους, δεν επηρεάζουν πια τις αποφάσεις που λαµβάνει η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση µπορεί να καταστέλλει τον λαό που εξεγείρεται, αλλά αυτή η καταστολή δεν µπορεί να ανορθώσει µια οικονοµία που καταστρέφεται µπροστά στα µάτια του από λανθασµένες πολιτικές».

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

WSJ: Μύθος οι "τεμπέληδες της Νότιας Ευρώπης"

Πηγή: www.capital.gr

Έρευνα της Eurostat φαίνεται να καταρρίπτει το μύθο των «σκληρά εργαζόμενων Βορειοευρωπαίων και των τεμπέληδων του Νότου», καθώς αποδεικνύεται πως οι Έλληνες δουλεύουν περισσότερο σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Σύμφωνα με τη Wall Street Journal, η κρίση στην ευρωζώνη έχει αναδείξει ένα από τα πιο «ανθεκτικά» στερεότυπα στην Ευρώπη, στο διαχωρισμό δηλαδή μεταξύ των σκληρά εργαζόμενων Βόρειων χωρών έναντι των τεμπέληδων Νοτίων.

«Και αυτά τα στερεότυπα έχουν σε κάποιο βαθμό εισέλθει στη διαμάχη τακτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το πώς να ανταποκριθεί στην κρίση του χρέους», επισημαίνει το δημοσίευμα.

Και προσθέτει ότι η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη, καθώς η πρόσφατα διασωθείσα Ιρλανδία δεν ανήκει στο Νότο. Ακόμη, οι Έλληνες εργάζονται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα, οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι γύρω στις 39.

Τις λιγότερες ώρες εργάζονται οι Ολλανδοί, 31, ενώ οι Γερμανοί 36.

Οι διαφορές αυτές οφείλονται σε ένα μεγάλο βαθμό, στο διαφορετικό καθεστώς εργασίας. Στην Ολλανδία και στη Γερμανία υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι part-time, αντίθετα με την Ελλάδα όπου οι εργαζόμενοι είτε απασχολούνται πλήρως είτε είναι άνεργοι.

Ακόμη, ένα υψηλό ποσοστό των Ελλήνων εργαζόμενων δουλεύουν στη γεωργία, όπου η απασχόληση εκεί διαρκεί περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες νότιες χώρες της ευρωζώνης.

«Αυτό που αποδεικνύουν αυτοί οι αριθμοί είναι ότι τα προβλήματα των χωρών στα νότια της ευρωζώνης δεν είναι αποτέλεσμα υπαλλήλων που δεν εργάζονται αρκετά. Τα προβλήματα είναι η χαμηλότερη παραγωγικότητα».

Και ως παράδειγμα φέρει ότι το 2009, οι Έλληνες εργαζόμενοι απέφεραν μόλις 18,5 ευρώ ανά ώρα που εργάστηκαν. Για την Ισπανία και την Πορτογαλία, ο αριθμός ανέρχεται σε 24,40 και 13,80 ευρώ αντίστοιχα.

Οι Ολλανδοί παρήγαγαν 39,5 ευρώ και οι Γερμανοί 38,7 ευρώ.
«Το χάσμα είναι μεγάλο, και οφείλεται εν πολλοίς στο ότι οι εργαζόμενοι στο Βορρά επωφελούνται από την καλύτερη τεχνολογία και τις καλύτερες υποδομές. Ένας Έλληνας υπάλληλος με την ίδια εκπαίδευση με έναν Γερμανό, θα είναι λιγότερο παραγωγικός εξαιτίας της ανώτερης τεχνολογίας που έχει ο Γερμανός και των υποδομών».

Επισημαίνει δε πως οι Ιρλανδοί εργαζόμενοι είναι μεταξύ των περισσότερο παραγωγικών στην Ευρώπη, παράγοντας 38,9 ευρώ την ώρα το 2009.

Ο λόγος είναι ότι η χαμηλή εταιρική φορολόγηση στην Ιρλανδία έχει ενθαρρύνει τις πολυεθνικές εταιρείες, «πλήρεις από τεχνολογικό know-how», να εγκατασταθούν στην Ιρλανδία.

Αυτό έχει αυξήσει την παραγωγικότητα των Ιρλανδών εργαζόμενων, αλλά δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος των ωφελειών αυτών της υψηλότερης παραγωγικότητας, δεν το εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση μέσω των φορολογικών εσόδων.

Αντίθετα, φεύγει έξω από τη χώρα με τη μορφή κερδών, κυρίως σε αμερικανικούς πολυεθνικούς οργανισμούς.

«Το μάθημα για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης είναι ξεκάθαρο. Οι εργαζόμενοί τους είτε πρέπει να μετακινηθούν σε χώρες όπου βρίσκεται και η τεχνολογία (όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία) είτε οι κυβερνήσεις τους θα αφήσουν τις πολυεθνικές εταιρείες να φέρουν την τεχνολογία τους στο Νότο της ευρωζώνης».

Και καταλήγει πως αυτό που θα είναι πολύ δύσκολο είναι να αυξηθεί η παραγωγικότητα των νοτίων χωρών της ευρωζώνης, χωρίς σημαντική έξωθεν βοήθεια.

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μου το Σεπτέμβρη του 2009. Η ανατροπή αυτής της Στρατηγικής το Μάη του 2010

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ - ''ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ''- Ομιλία (Χωρίς σημειώσεις) το Σεπτέμβρη του 2009, από το Στ. Τζουμάκα, στους Εργαζόμενους των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΒΟ- ΠΥΡΚΑΛ).

Καλημέρα, χαίρομαι που είμαι εδώ, έχουμε και παλιότερα κάνει και άλλες συγκεντρώσεις εδώ…πάμε καλά αλλά οι αγώνες θα συνεχιστούν κυρίως από τις δυνάμεις της εργασίας. Γιατί έχουμε μία κρίση οικονομική, κοινωνική και πολιτική. Και δεν είναι μόνο στην Ελλάδα το θέμα, είναι και στην Ε.Ε. όπου επηρεάζονται οι πολιτικές της χώρας μας, είναι και σε παγκόσμιο επίπεδο που επηρεάζουν τις πολιτικές της χώρας μας γιατί το περιβάλλον το διεθνές είναι στο διπλανό μας σουπερ-μάρκετ.

Δεν έχουμε, λοιπόν, παρά να δούμε ότι οι πολιτικές, οι κατασταλτικές για την εργασία και για τις δυνάμεις της, εδραιώθηκαν σε ένα παγκόσμιο επίπεδο, άρχισαν τη δεκαετία του ’80, εδώ δεν βρήκαν έδαφος γιατί ήταν η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά στην συνέχεια, από τη λαίλαπα του Μητσοτάκη και μετά ακολούθησε η περίοδος όπου πλέον κυριάρχησε ο νεοφιλελευθερισμός είτε κυβέρνησε η Χριστιανοδημοκρατία, είτε κυβέρνησε η Σοσιαλδημοκρατία.

Πρέπει να πούμε όμως τώρα ότι ήμαστε αισιόδοξοι γιατί αυτή η πολιτική έφερε κρίση στην ανθρωπότητα, στην οικονομία, κρίση κοινωνική και έχει υποστεί ένα πολύ μεγάλο και ισχυρό πλήγμα αλλά “δεν κάθεται καλά”, ξανασηκώνει κεφάλι και η μάχη συνεχίζεται. Μετά την κρίση συγκεντρώθηκε η ηγεσία της ανθρωπότητας για να συζητήσει που θα πάει ο κόσμος, που θα πάει η οικονομία, ποιες πολιτικές θα ασκήσουν οι ηγεσίες και ποιες πολιτικές θα κάνουν οι εργαζόμενοι. Στο Λονδίνο λοιπόν, οι 20 δεν συμφώνησαν, δεν έχουμε δηλαδή ενωμένη διεθνή ηγεσία.

Γιατί αυτή η ηγεσία είναι η νέα ηγεσία της ανθρωπότητας που προέκυψε μετά την κρίση ενώ η παλιά ηγεσία του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., των νικητών του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου έχει άλλες αναφορές , από άποψη ουσίας.

Μια ομάδα χωρών είπαν, εμείς θα πάμε σε ανάπτυξη, θα πάμε σε επενδύσεις δημόσιες και ιδιωτικές, θα πάμε σε παραγωγή προϊόντων, θα πάμε σε νέες τεχνολογίες, θα πάμε σε πράσινη ανάπτυξη, θα πάμε σε προϊόντα, θα πάμε σε εξαγωγές, θα πάμε σε θέσεις εργασίας, θα πάμε σε εισοδήματα. Επικεφαλείς αυτών των χωρών τάχθηκαν οι Η.Π.Α. και η Μεγάλη Βρετανία, έχει σημασία για την δική μας συζήτηση γιατί οι Η.Π.Α. έχουν έλλειμμα σε σχέση με το Α.Ε.Π. της χώρας τους 14.5% και το δολάριο ήδη είναι ένα πληθωριστικό νόμισμα και έχει χάσει το 15% της αξίας του. Γιατί η Μ. Βρετανία έχει έλλειμμα 12.5% του Α.Ε.Π. της και η λίρα ήδη είναι ένα πληθωριστικό νόμισμα.

Και όμως…Δεν είπαν να κοιτάξουμε το χρέος και το έλλειμμα, δεν άκουσαν τις νεοφιλελεύθερες φωνές που υπήρχαν στην ίδια συνάντηση, δεν άκουσαν τους μονεταριστές, δεν άκουσαν τους δημοσιονομικούς που θεωρούν ότι η οικονομία είναι μόνο τα δημόσια οικονομικά, όπου την Οικονομία που έχει τριάντα και πλέον δείκτες, θέλουν να την υποκαταστήσουν με 3 δείκτες, το έλλειμμα, τον πληθωρισμό και το χρέος. Και σε αυτή τη γραμμή συντάχθηκαν οι μεγάλες χώρες που εκφράζουν την οικονομία σήμερα σε διεθνές επίπεδο, η Κίνα, η Ρωσία, η Ιαπωνία, οι Ινδίες, η Βραζιλία κλπ.

Μια άλλη ομάδα χωρών στο Συμβούλιο με επικεφαλής την Μέρκελ και τον Σαρκοζύ είπαν εμείς θα πάμε σε ύφεση, θα πάμε σε κλείσιμο επιχειρήσεων, θα πάμε σε απολύσεις και σε μείωση των θέσεων εργασίας για να έχουμε σκληρό ευρώ. Πρώτα από όλα, το χρέος και το έλλειμμα. Η Μέρκελ, μάλιστα στο συμβούλιο είπε εγώ δεν γυρίζω ξανά στη χώρα μου για να θυμηθώ τις μνήμες όπου πριν ανέβει ο Αδόλφος, οι Γερμανοί πήγαιναν με καρότσια πακέτα γερμανικά μάρκα για να αγοράσουν ένα καρβέλι ψωμί από τους φούρνους της Γερμανίας.

Αυτή ήταν μια σπέκουλα, μια προκλητική κουλτούρα του δεξιού Προτεσταντισμού, της δεξιάς γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας με την Μέρκελ επικεφαλής, έτσι είναι όταν, ας πούμε υπηρετείς έντονα κάποια πολιτική όπως η Μέρκελ που παλιότερα ήταν στέλεχος της κομμουνιστικής νεολαίας Ανατολικής Γερμανίας. Ορισμένοι μονεταριστές και νεοφιλελεύθεροι έχουν προέλθει τόσο από τα κομμουνιστικά κόμματα όσο και από την σοσιαλδημοκρατία.

Οι άλλοι ήταν γνωστοί από την αρχή. Και η Θάτσερ και ο Ρήγκαν από το ’80 που επέβαλλαν αυτή την πολιτική και ήθελαν να καταστρέψουν τις δυνάμεις τις εργασίας και να συγκεντρώσουν πλούτο στις δυνάμεις του κεφαλαίου, και αν ήταν του παραγωγικού κεφαλαίου θα λέγαμε να περάσουν, καπιταλισμό έχουμε, αλλά ήταν του παρασιτικού κεφαλαίου, του χάρτινου, της χρηματοβιομηχανίας.

Γιατί πέρυσι η παγκόσμια οικονομία, η πραγματική οικονομία που περιλαμβάνει και αυτό που παράγετε και εσείς εδώ, ήταν 60 τρις δολάρια, αυτός ήταν ο πλούτος της ανθρωπότητας. Τα παράγωγα των διεθνών κερδοσκόπων, των χρηματιστών, των τραπεζιτών, ομάδων πολιτικών και κοινωνικών συμφερόντων της χρηματοβιομηχανίας ήταν 520 τρις δολάρια.

Λήστεψαν όλες τις οικονομίες της ανθρωπότητας, τις παραγωγικές οικονομίες. Με χάρτινους τίτλους αγόρασαν πραγματικά στοιχεία της οικονομίας στον αγροτικό τομέα, στην πρώτη και δεύτερη μεταποίηση, στις επιχειρήσεις, στις νέες τεχνολογίες, στις υποδομές και μετά προκάλεσαν την κρίση μεταξύ τους, την ανώτατη μορφή κρίσης και δικαιώθηκε για άλλη μια φορά ο Κάρολος Μαρξ που είπε ότι, όταν το σύστημα υπερπαράγει και μάλιστα όταν συγκεντρωτικά υπερπαράγει ,γιατί αυτό το έκαναν 100 πολυεθνικές, θα καταστρέψει ένα μέρος αυτού του τρόπου της παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων.

Και εδώ μπαίνει το θέμα με ποιόν τρόπο θα γίνει αυτή η καταστροφή: εμείς λέμε να φύγουμε από την κρίση, να βρούμε διέξοδο για να αποφύγουμε την καταστροφή, η άκρα δεξιά ετοιμάζεται με την παλιά συνταγή στα πεδία των μαχών, να σκοτωθούν ξανά εκατομμύρια άνθρωποι γιατί πλεονάζουν, να καταστραφεί μέρος του πλούτου γιατί πλεονάζει, να καταστραφεί ένα μέρος των υποδομών λιμάνια, γέφυρες, δρόμοι, να ζήσουμε ξανά το ’40.

Και ο άλλος δρόμος είναι αυτό που κάνει τώρα ο νεοφιλελευθερισμός που ξανασηκώνει κεφάλι σταθερά, διαρθρωτικά και σιγά-σιγά: να καταστρέψουνε τις δυνάμεις της εργασίας, περιοδική εργασία είπε το Συμβούλιο Κορυφής στις 27 Ιουνίου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 3 μέρες την εβδομάδα οι μισοί και 4 μέρες την εβδομάδα οι άλλοι μισοί, ακούσατε τίποτα στις Ευρωεκλογές, μετά και πριν γι’ αυτό;

Εμείς, λοιπόν λέμε πώς δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα μπορούσα να πω και άλλα για τις δυνάμεις της εργασίας, τα 4ωρα, τους νοικιασμένος εργαζόμενους, τα μπλοκάκια. Τώρα, τι λέει ο Καραμανλής να συνεχίσουμε την νεοφιλελεύθερη πολιτική που καταρρέει διεθνώς και να πάμε να πούμε ότι το πρόβλημα, για το ότι έχει κρίση η ελληνική οικονομία οφείλεται στο κόστος εργασίας. Αυτό που λένε όλες οι συντηρητικές πολιτικές από το ’95 και μετά στη χώρα και σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Ποίο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, το είδατε: μεταφέρθηκαν έξω από τη χώρα και κλείσανε περίπου 5000 επιχειρήσεις τα τελευταία 7-8 χρόνια.

Βγήκανε στο δρόμο πάνω από 150.000 οικογένειες και διαλύθηκε η παραγωγική βάση της χώρας, από την Λάρισα μέχρι την Αλεξανδρούπολη υπάρχουν μόνο νεκροταφεία στις βιομηχανικές περιοχές και με επιδοτούμενες δραστηριότητες από τις κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ., γίναμε η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα σε εξαγωγές. Ίδια περίοδο όπου στη δεύτερη φάση αυτής της πολιτικής επί Ν.Δ. ενώ η κλίμακα η φορολογική για τις επιχειρήσεις επί ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν στο 35%, η Ν.Δ. το πήγε στο 25%, έκανε φοροαπαλλαγές 10% και παρόλα αυτά και ενώ η χώρα ήταν 8η στις ιδιωτικές επενδύσεις την περίοδο που ανέλαβε ο Καραμανλής, πήγε στην 28η θέση με φοροαπαλλαγές και με αυτές τις συνθήκες του νέου εργασιακού μεσαίωνα. Δηλαδή όλα να τα πάρει το παρασιτικό κεφάλαιο και να μην μπορεί να παράγει και να μην μπορεί να επενδύει .

Να αγοράζει όμως ακριβούς πίνακες, μεσούσης της κρίσης ένα μέρος του παρασιτικού κεφαλαίου , μπορεί να το κάνει και αυτό το θεωρεί «επενδύσεις». Σου λέει γιατί να τρέξω και να ανοίξω επιχείρηση. Έχουμε, λοιπόν, μια ορισμένη αντίληψη: ότι πρέπει να υπάρχουν ζώνες τριτοκοσμικής παραγωγής, τριτοκοσμικών αμοιβών και τριτοκοσμικών προϊόντων. Αυτό ήθελαν να κάνουν στην Βαλκανική και αυτό θέλουν να συνεχίσουν. Αυτό θα μπορούσαμε να το κάνουμε αν ήμαστε Κίνα.

Η Κίνα με την ηγεσία του καθεστωτικού κομμουνιστικού κόμματος έχει αυτή τη στιγμή 350 εκατομμύρια εργαζόμενους νομάδες με 2 δολάρια ημερομίσθιο που ζουν σε καταυλισμούς παράγοντας προϊόντα μη προστιθέμενης αξίας που στην Ελλάδα για παράδειγμα τα διακινούν στο παραεμπόριο.

Αυτό το μοντέλο θέλει ο νεοφιλελευθερισμός, έχοντας εκεί αυτό το πρότυπο όπου από εκεί θα σκάσει η νέα κρίση, θα σκάσει η φούσκα της Σαγκάης όχι στο πολύ μακρινό μέλλον και θα ξεσηκωθούν αυτοί οι νομάδες, οι εργάτες 350 εκατομμύρια απέναντι στα 100 εκατομμύρια της νέας ολιγαρχίας της Κίνας.

Στο Συμβούλιο, λοιπόν, δεν επήλθε συμφωνία: μία πλευρά πήγε με την ανάπτυξη και μία με τις μονεταριστικές πολιτικές. Μονεταριστικές πολιτικές οι οποίες φτιάχτηκαν τεχνητά. Όταν πριν φτιαχτεί το ευρώ, στις Βρυξέλλες η Γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε τεχνητά να ανατιμήσει το μάρκο και το ίδιο έκανε και η Γαλλική κυβέρνηση, αυτό που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου το «διευθυντήριο», και με βάση την τεχνητή ανατίμηση που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματική τους οικονομία φτιάξανε το σκληρό ευρώ και εμείς μπήκαμε με μια σύμβαση αφού υποτιμήθηκε αμέσως τότε η δραχμή.

Γι’ αυτό το ευρώ δεν είχε καμία σχέση με την ευρωπαϊκή οικονομία και φωνάζουμε να ρίξουν τα επιτόκια. Έπρεπε να γίνει το κράχ για να πάνε τα επιτόκια στο 0.5 έως 1% από το 6μελές διευθυντήριο της Ε.Κ.Τ.

Τώρα τι θέλει η Μέρκελ: να δανειστούμε 3 φορές πιο ακριβά από ότι δανείζεται η Γερμανία. Είπαμε να υιοθετήσει το ευρωομόλογο και οι 8 ηγέτες που κυβέρνησαν στην Ευρώπη δεν το δέχτηκαν.

Έχουμε, λοιπόν, μια δεύτερη σύγκρουση γι’ αυτό, η Κίνα ύστερα από το πρόβλημα που έχει η ίδια, που δάνεισε μέχρι τώρα το αμερικάνικο δημόσιο 1 τρις δολάρια και η ίδια έχει ήδη χάσει το 15% από αυτά -γιατί το δολάριο έχει χάσει ένα μέρος της αξίας του- πρότεινε κοινό νόμισμα.

Και αν πρέπει να γίνει ένα κίνημα των εργαζόμενων, τότε πρέπει όλοι οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι, όλοι οι εργαζόμενοι παγκόσμια να διεκδικήσουν ένα κοινό νόμισμα και να καταλάβουν όλες τις επιχειρήσεις, όλους τους δρόμους και όλα τα εργοστάσια για 10 μέρες σε όλο τον κόσμο. Γιατί λαφυραγωγούν ομάδες χωρών τις οικονομίες μέσω των νομισματικών διαφορών άλλες χώρες. Και αυτό υφίσταται και η χώρα μας αυτή την περίοδο.

Ο Γ. Παπανδρέου τάχτηκε πρώτον, από την αρχή με την ομάδα των χωρών της παραγωγής και της ανάπτυξης, ως Πρόεδρος της Διεθνούς, και ακολούθησαν μια σειρά από σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που άλλα είναι σε κυβερνήσεις και άλλα δεν είναι. Δεύτερον, τάχθηκε με τον Πρόεδρο της Κίνας που μίλησε για το κοινό νόμισμα, αν και ήταν κάθετη η άρνηση του Ομπάμα ως προς το κοινό νόμισμα γιατί οι Η.Π.Α. θέλουν να λαφυραγωγήσουν τις οικονομίες άλλων χωρών.

Την ίδια άρνηση εξέφρασε και ο Μπράουν γιατί είναι γνωστή η διαρκής επιδίωξη του Ηνωμένου Βασιλείου να λαφυραγωγεί τις οικονομίες της κοινοπολιτείας. Γιατί δεν μπαίνει στο ευρώ η Μεγάλη Βρετανία; Γιατί έχει συνέχεια ευρωσκεπτικιστες; Αυτό είναι το αποτέλεσμα δεν είναι το αίτιο. Το αίτιο είναι η λαφυραγώγηση των οικονομιών της κοινοπολιτείας. Δεν έχει αρχηγό κράτους ο Καναδάς, έχει σχέση με την Μ. Βρετανία, δεν έχει αρχηγό κράτους η Αυστραλία όπως και άλλες χώρες, έχουμε λοιπόν, μεγάλη διένεξη.

Εμείς τοποθετηθήκαμε από την αρχή. Και την Κυριακή αυτό κρίνεται. Θα πάμε σε ανάπτυξη ή θα πάμε σε μονεταριστικές πολιτικές; Θα πάμε σε ποιότητα παραγωγής, σε ανταγωνιστικότητα και σε προϊόντα προστιθέμενης αξίας ή θα συνεχίσουμε και θα μπούμε σε ένα δεύτερο κύκλο μιας υποτιθέμενης ευρωπαϊκής χώρας με τριτοκοσμική όμως παραγωγή; Και αυτό θα έχει σχέση με την επόμενη περίοδο. Εμείς λέμε να κάνουμε το πρώτο.

Έχουμε ένα πρόβλημα με τα δημοσιονομικά που είναι η μία όψη της οικονομίας. Σηκώνεται ένας καβγάς εδώ και 4-5 χρόνια από την ντόπια ολιγαρχία, η ντόπια ολιγαρχία δεν παράγει, η αστική τάξη παράγει η οποία συρρικνώνεται, έκλεισαν οι επιχειρήσεις. Φέτος, η κατανάλωση στο 67% στα σουπερ-μάρκετ ήταν από εισαγόμενα καταναλωτικά προϊόντα, διέλυσαν την μικρομεσαία βιομηχανία και βιοτεχνία, την καταναλωτική.

Και παθαίνουν εμφράγματα οι εναπομείναντες βιομήχανοι από την μείωση της παραγωγής και την απώλεια αγορών. Η ολιγαρχία είναι παρασιτική, δεν παράγει, είναι ο κατασκευαστικός τομέας, είναι ο τομέας εμπορίου καυσίμων και είναι και ο τομέας του εφοπλιστικού κλάδου. Αυτοί ελέγχουν τα ΜΜΕ και τη χειραγώγηση και τη σπέκουλα και την παραπληροφόρηση και την στροφή σε συζητήσεις που δεν έχουν σχέση με την πραγματική κατάσταση στη χώρα.

Επί πέντε χρόνια τώρα περιφέρουν έναν συμπαθή άνθρωπο από την Μαδρίτη, τον Αλμούνια και απειλούν τις πολιτικές ηγεσίες με το ότι: «είπε ο Αλμούνια». Να μη σχολιάσω περαιτέρω τ για την πρακτική του επιτρόπου Αλμούνια.

Με μόνιμη την νεοφιλελεύθερη επωδό « τι θα κάνουμε με το χρέος και το έλλειμμα;», «χρεωθήκαμε όλοι και έχουμε ευθύνες», «να κάτσουμε καλά, και εσείς πολίτες να κάτσετε καλά εκεί στον καναπέ». Σκέφτηκα, βλέποντας κάποιους συντρόφους εδώ ,να κάνουμε ένα σύλλογο φίλων του Αλμούνια, γνωριζόμαστε, και να στέλνουμε κάθε βράδυ μια ανθοδέσμη στους έμμισθους προπαγανδιστές των δελτίων των 8 για το θεάρεστο αυτό έργο τους ως μονεταριστών και δημοσιονομικών τρομοκρατών ,με την υποσημείωση ότι η ανθοδέσμη είναι από το σύλλογο των φίλων του Αλμούνια.

Δώδεκα χώρες έχουν χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ στην Ε.Ε. και η Ελλάδα έχει το μικρότερο. Αυτό το τσίρκο, αυτό το κιτς, αυτό το λούμπεν που εμφανίζεται σαν δημόσιος βίος στη χώρα είναι απαξιωτικό «κάδρο» για την ελληνική Δημοκρατία.

Χώρα που δεν παράγει, θα πληρώσει χρέος και έλλειμμα; Με τι; Με μπανάνες; Φέτος ο πλούτος της χώρας ήταν 275 δις ευρώ, ο κύκλος των εργασιών γύρω από το δημόσιο, οι δημόσιες επιχειρήσεις όσες μείνανε και ο κρατικός προϋπολογισμός ήταν γύρω στα 75-80 δις ευρώ. Όλοι αυτοί οι παρασιτικοί κύκλοι στρέφουν τη συζήτηση προς την κυβέρνηση, προς τη δημόσια οικονομία. Για αυτούς δεν υπάρχει άλλη οικονομία. Τα 180 δις που αρπάζει η άλλη πλευρά, ο ιδιωτικός τομέας δεν υπάρχουν στη συζήτηση.

Να δούμε, λοιπόν αυτά: Πρώτον, 18 δις φοροδιαφυγή, αυτοί εδώ δεν μπόρεσαν ούτε τα 7 δις να μαζέψουν για να κλείσουν τον προϋπολογισμό. 7.5 δις η εργοδοσία δεν πλήρωσε ασφάλιστρα, το παγκάρι , τα ασφάλιστρα για τον κλάδο υγείας και για τον κλάδο της σύνταξης. 3 δις επιπλέον πλήρωσε το ελληνικό δημόσιο γιατί ο Νικήτας Κακλαμάνης πριν αναλάβει τη δημαρχία Αθηνών εισηγήθηκε στη Βουλή και ψήφισε τον γνωστό νόμο, τον καταστροφικό για την δημόσια υγεία, με την κατάργηση της λίστας φαρμάκων.

Στη συνέχεια, ο Δ. Αβραμόπουλος που παρέδωσε τη δημαρχία ανέλαβε να εφαρμόσει ως Υπουργός Υγείας το νόμο αυτό της Ν.Δ. Όλες οι πολυεθνικές φαρμάκων είπαν έχουμε πάρτι στην Ελλάδα, πάμε. Πολλαπλασιασμός των φαρμάκων, καταστροφή του εθνικού πλούτου, δημόσιου και ιδιωτικού. Και οι προαναφερθέντες συνεχίζουν τις δραστηριότητες τους σαν να μην έχει συμβεί τίποτε ενώ είναι υπόλογοι. Όπως και βιομήχανοι , που είχαν εμπλακεί σε πρακτικές εναρμόνισης και δημιουργίας καρτέλ.

Όταν μιλούσαμε το ’96 για καρτέλ μας έλεγαν ότι είμαστε γραφικοί και τρελοί. Δέκα καρτέλ λυμαίνονται τώρα την ελληνική οικονομία. Κερδοσκόποι και λαφυραγωγοί. Αυτές είναι οι ομάδες που κερδοσκοπούν στα γαλακτοκομικά, στα σουπερ μάρκετ, στο τσιμέντο, στις τράπεζες. Είναι δέκα καρτέλ .Πάρτι, πάρτι στους αγοραίους. Οι αγοραίοι, ό,τι θέλει η αγορά. ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΟΝΕΣ , ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ. Κλείστε επιχειρήσεις, διαλύστε το δημόσιο και μετά στο Σίσυφο. Ξανά την ανηφόρα Την κρίση θα την πληρώσουν οι άλλοι. Οι μη έχοντες . Αυτές είναι οι δυο όψεις του πράγματος.

Φέτος η εργοδοσία στα 180 δις άρπαξε 25 δις από την αδήλωτη εργασία, εγώ την λέω πάντα γιατί έχω δουλέψει σε αδήλωτη εργασία 4 χρόνια ανασφάλιστος όταν ήμουν φοιτητής, γιατί το είχα ανάγκη ,και ξέρω τι σημαίνει ανασφάλιστη εργασία. Πλούτος, τυφλός πλούτος, μαύρος πλούτος από την μία πλευρά. Έτσι, λοιπόν πρέπει να δούμε τα πράγματα με τη σειρά: από αυτή την πλευρά των 180 δις, το 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων πολλαπλασίασε τον πλούτο του και φέτος και πέρσι και το 2003 και το 2002 και το 2001 κατά 6.5 φορές και οι δυνάμεις της εργασίας δεν πήρανε ούτε τη διαφορά από την αύξηση του πληθωρισμού.

Όταν έφυγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, άφησε την ελληνική οικονομία και τον πλούτο της χώρας στο 60% που πήγαινε στις δυνάμεις της εργασίας και το 40% που πήγαινε στις δυνάμεις του κεφαλαίου. Τώρα πηγαίνει το 65% στις δυνάμεις του κεφαλαίου και το 35% στις δυνάμεις της εργασίας.

Έχουμε, λοιπόν μεγάλο λογαριασμό, με ποια πολιτική θα πάμε, ποιο είναι το αίτιο, η παραγωγή, οι αμοιβές, τα προϊόντα και ποια είναι τα επιμέρους θέματα. Γιατί πρέπει να βρεθούν τα λεφτά. Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι. Η’ θα έχεις τράπεζα να κόβει χρήμα ή θα δανείζεσαι από την Ε.Κ.Τ. και ήδη το Ελληνικό Δημόσιο έχει δανειστεί 28 δις.

Και το έπραξε αυτό το ελληνικό Δημόσιο προκειμένου οι ελληνικές τράπεζες να διαθέτουν ρευστότητα. Όμως οι τράπεζες δεν έχουν ρίξει μέχρι τώρα χρήμα στην αγορά και τα ερωτήματα πληθαίνουν: «ξεφορτώνουν» τα τοξικά τους;, τι έγιναν τα υπερκέρδη των τραπεζών. 2.5% επί του Α.Ε.Π.; Σε ποιους φορολογικούς παραδείσους κατευθύνθηκαν;

Είπε η Μέρκελ όταν ξέσπασε η κρίση και δεν την ξαναείπαν βέβαια την είδηση οι παραπληροφορούντες μας: Μια χώρα του ευρώ και σε στάση πληρωμών να προβεί, η Ε.Ε. θα αναχρηματοδοτήσει όλο το χρέος. Αναχρηματοδότηση χρέους όχι δάνεια κάθε βδομάδα, το ξανακούσατε;

Κινδυνολογούν όλοι, να μην πω βαριές λέξεις γιατί είναι δημόσιος χώρος ότι θα κάνουμε στάση πληρωμών, ότι θα έρθει καταστροφή, τι θα γίνει, ανησυχούν οι έμμισθοι προπαγανδιστές κάθε βράδυ που θα βρει το ελληνικό δημόσιο 20 δις. όταν όλοι ξέρουν καλά ότι ήδη είναι ειλημμένη απόφαση για την αναχρηματοδότηση του χρέους, κάθε χώρας που θα αντιμετωπίσει πρόβλημα από τις χώρες του Eurogroup.

Και το δεύτερο, δανεικά. Πώς δανείζεται η χώρα το τελευταίο χρόνο με άτυπη συμφωνία της ΕΚΤ, των ελληνικών τραπεζών και της ελληνικής κυβέρνησης, το γνωστό τρίγωνο; Τι κάνει η ΕΚΤ, δίνει ζεστό χρήμα με 0.5-1% επιτόκιο στις τράπεζες και αυτές δανείζουν το ελληνικό δημόσιο με επιτόκιο 5.6-6%.

Τέτοια δουλειά ξέρουν να την κάνουν όλοι και οι γονείς σας και τα αδέλφια σας, όλοι εδώ μέσα ξέρουμε. Φοβερή δουλειά να δανείζεσαι ζεστό χρήμα με 0.5% επιτόκιο και να το δανείζεις με 6% επιτόκιο, τι δουλειά και αυτή: ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ. Και έχουν κερδοσκοπήσει και έχουν υπερπλουτίσει και παριστάνουν ότι έχουν και πρόβλημα πληρωμών.

Και ο τρίτος δρόμος για τα χρήματα, εκτός από την παραγωγή που είναι το κεντρικό μας θέμα, είναι η φορολογία. Εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε νέα φορολογία, θέλουμε να διορθώσουμε την φορολογική πολιτική και των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που είχε προοδευτική φορολογία για τις δυνάμεις της εργασίας και αναλογική φορολογία για τις δυνάμεις του κεφαλαίου και να ήταν το παραγωγικό κεφάλαιο, το παρασιτικό κεφάλαιο είναι που δεν παράγει.

Όλοι να φορολογηθούν ως φυσικά πρόσωπα και όλες οι υπηρεσίες θα είναι των φυσικών προσώπων ,είτε είναι από επιχειρήσεις, είτε από μετοχές, είτε από κέρδη, είτε από μισθούς, από οπουδήποτε, τελεία και παύλα. Και δεύτερον, θα αποκτήσουμε μια επάρκεια γιατί ξέρουμε να συγκεντρώσουμε πρώτα από όλα το Φ.Π.Α., το ελάχιστο και μετά να πάμε στη φορολογία του κεφαλαίου, αυτό που κάνουνε όλες οι χώρες, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Τι να φορολογήσουμε δηλαδή; Το 25% που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας; Και με αυτό θα κλείσω.

Γιατί αυτά τα επιτεύγματα τώρα, της άλλης πολιτικής που θέλουν να συνεχίσουν είναι πρώτον, το 25% κάτω από το όριο της φτώχειας, τι είπε ο Καραμανλής; Ότι το πρόγραμμα Παπανδρέου της Θεσσαλονίκης, τα πέντε νομοσχέδια κοστίζουν 10.5 δις ευρώ. Η εκπρόσωπος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είπε 4 δις ευρώ. Εγώ θα πάω με την κυβέρνηση Καραμανλή, την δεξιά. Δηλαδή, σε ένα πλούτο 275 δις ευρώ, δεν δικαιούται το 25% του πληθυσμού 10 δις από τον εθνικό πλούτο; Όταν το 55% των ανώνυμων εταιρειών δεν έχουν φορολογητέα ύλη; Εσείς όμως, οι μισθωτοί έχετε φορολογητέα ύλη.

Και το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, επειδή άκουσα τον εισηγητή στην αρχή που μίλησε, πρώτη χώρα η Ελλάδα που κυβερνήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου με Υπουργό Κοινωνικών Υποθέσεων τον αείμνηστο Γ. Γεννηματά, πρώτη χώρα σε ιδιωτικές δαπάνες στην υγεία. Είμαστε ο 7ος πληθυσμός στην ανθρωπότητα από άποψη υγείας, από τους πιο υγιείς πληθυσμούς της ανθρωπότητας, φτιάξαμε με τα συστήματα της εκπαίδευσης και της υγείας . Έχουν στήσει ένα σύστημα μέσα και έξω από το Ε.Σ.Υ.

Γέμισαν τη χώρα με διαγνωστικά κέντρα, είμαστε η τελευταία χώρα στην Ε.Ε. σε τεχνολογίες και η πρώτη χώρα παγκοσμίως σε αξονικούς και μαγνητικούς τομογράφους και αυτές όλες οι ομάδες της παραοικονομίας που αρπάζουν τα μαύρα λεφτά και λαφυραγώγησαν και τα ασφαλιστικά ταμεία και τα οικογενειακά εισοδήματα έχουν σπρώξει όλη τη χώρα να περάσει από αξονικούς και μαγνητικούς τομογράφους και οι υπουργοί υγείας παριστάνουν τον τροχονόμο. Πρώτη χώρα σε ιδιωτικές δαπάνες για την παιδεία.

Το επόμενο θέμα είναι η ανταγωνιστικότητα της χώρας. Το πρώτο πρόβλημα που ήδη θέσαμε είναι η πραγματική οικονομία, το δεύτερο η ανταγωνιστικότητα. Η χώρα είχε την 32η θέση το 2004 και τώρα έχει πάει μέσα σε 5μιση χρόνια στην 72η θέση πίσω από την Μποτσουάνα, μια χώρα της Αφρικής. Έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Απορρόφηση του Γ’ ΚΠΣ, πώς; 500 εκατομμύρια ευρώ που ήταν για αυτό τον τομέα, της ανταγωνιστικότητας τα μεταφέρανε σε δρόμους και σε «κατόπιν ενεργειών» μου, ξέρετε όλοι από ελληνική ύπαιθρο.

150 εκατομμύρια από το πρόγραμμα της πληροφορίας, 180 εκατομμύρια από το πρόγραμμα της ανταγωνιστικότητας και 220 εκατομμύρια από το πρόγραμμα του σιδηρόδρομου που είναι η πιο μοντέρνα τεχνολογία σήμερα στον κόσμο. Γιατί ξέρουμε ότι δύο παράγοντες ρυπαίνουνε: τα καύσιμα και το αυτοκίνητο και για εμάς πρώτη πολιτική επιλογή μας στις μεταφορές, θα είναι ο σιδηρόδρομος. Το θέμα μας. Να δούμε, λοιπόν ποιες δυνάμεις δεν θέλουν να πάμε σε αυτή την ανάπτυξη, την πράσινη ανάπτυξη.

Πρώτον, οι δυνάμεις που έχουν σχέση με τα καύσιμα, δεν θέλουν φωτοβολταικά, δεν θέλουν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αυτή τη στιγμή στη Ρ.Α.Ε., στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας υπάρχουν 7.500 αιτήσεις σε εκκρεμότητα. Η Κυβέρνηση της δεξιάς δεν μας λέει γιατί αφήνει 7.500 αιτήσεις σε εκκρεμότητα Πώς μετά θα δουλέψουνε οι έμποροι καυσίμων που ελέγχουνε τρία κανάλια;

Και όσοι πρόφτασαν και είχαν πάρει άδειες, τις πήρανε 25-30.000 ευρώ και τώρα τις μοσχοπουλάνε με 700.000-800.000 ευρώ στην αγορά και κάνουν τοποθετήσεις από τον πλουτισμό σε εξωχώριες εταιρίες και διακοπές στον Άγιο Μαυρίκιο, Μπαχάμες, Μπόρα-Μπόρα, Κυανή Ακτή κλπ. Τι να κάτσουν εδώ να κάνουνε; Κερδοσκοπούν, μιλάμε για τριτοκοσμικά πράγματα.

Το τρίτο πρόβλημα που έχουμε είναι ότι έχουμε χαμηλή βάση στη γνώση του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας και στην τεχνολογική εξειδίκευση. Γι’ αυτό λέμε στο πρόγραμμα μας πρώτος στόχος η αναβάθμιση της παιδείας, 1δις ευρώ λέει ο Γ. Παπανδρέου από τον πλούτο αυτό στην παιδεία και στην εκπαίδευση και 5% του ΑΕΠ στην εκπαίδευση, αυτά είναι τα πιο μεγάλα θέματα μας.

Όμως έχουμε και θέμα με τις πολιτικές δυνάμεις, με τους υπαλλήλους των δελτίων των 8, έχουμε θέμα με τον έλεγχο των βουλευτών από τις επιχειρήσεις, την ολιγαρχία και το παρασιτικό κεφάλαιο που παπαγαλίζουν το έλλειμμα και το χρέος.

Φταίτε εσείς, όχι εσείς φταίτε, σηκώνουν και έναν τεχνητό καυγά, ρίχνουν και μερικές ατάκες και πάει λέγοντας. Το βασικό νομοσχέδιο που θα καταθέσει ο Γ. Παπανδρέου θα είναι για την πολιτική αυτονομία, για τις μονοεδρικές περιφέρειες της χώρας, για να τελειώσουμε με τους τηλε-πολίτες, τους τηλε-ψηφοφόρους, τους τηλε-βουλευτές και τις τηλε-περιφέρειες.

Επίσης, θα καταργηθεί το 42% στην αυτοδιοίκηση για να τελειώσουμε άλλους λογαριασμούς που φτιάχτηκαν εκεί μαζί με την εκλεγμένη περιφέρεια. Και να φτιάξουμε και δημόσια διοίκηση ξέροντας ότι η κοινωνία είναι αλλοτριωμένη, ξέροντας ότι η κοινωνία όπως είπε ο Ροκάρ, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας και τώρα ευρωβουλευτής δεν μπορεί να ζήσει μόνο από τη μισθωτή εργασία και ψάχνει και αλλού εισοδήματα, ότι η κοινωνία δεν μπορεί να στηρίξει την επιχείρηση που δεν έχει επενδυτικό κεφάλαιο.

Ξέρουμε το μέγεθος της κρίσης, ξέρουμε τι κάναμε και τι δεν κάναμε σωστά, πατάμε γερά στα πόδια μας, τουλάχιστον αρκετοί από την πολιτική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και σε αυτή τη φάση θα ανοίξουμε έναν καινούργιο λογαριασμό για την χώρα και πρέπει οι εργαζόμενοι κατά τη γνώμη μας, ανεξάρτητα από πολιτικές και κομματικές εντάξεις να δώσουν την μάχη γιατί θα κάνουμε διορθώσεις στην πολιτική μας και αναθεωρήσεις στο εργασιακό περιβάλλον και στο εργασιακό δίκαιο.

Οφείλουμε να αναδείξουμε την κοινωνική αξία που έχει η εργασία προκειμένου να πάμε σε έξοδο από την κρίση μέσω των πολιτικών που προανέφερα. Σας ζητούμε, λοιπόν να κρατήσετε ψηλά το ψηφοδέλτιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσοι είστε σε αυτό το χώρο και σε αυτή την αντίληψη και να δώσουμε τη μάχη μέχρι την Κυριακή το βράδυ που θα ανοίξουνε οι κάλπες. Για να γιορτάσουμε μια νέα περίοδο αγωνιστική που θα αρχίσουμε, να’στε καλά.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2009, 15 μέρες πριν τις εκλογές...

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Η Αίγυπτος δεν είναι Τυνησία

Μέση Ανατολή
Η Αίγυπτος στις φλόγες, αλλά ο Μουμπάρακ δεν είναι Μπεν Άλι
του Παύλου Νεράντζη | 31 Ιανουαρίου 2011

Πηγή: pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη

Από την Αίγυπτο, την Υεμένη, το Λίβανο και την Ιορδανία μέχρι την Τυνησία και την Αλγερία διογκώνονται τα κύματα διαμαρτυρίας εκατομμυρίων Αράβων. Προς το παρόν δεν έχουν μπει στο χορό αρκετές χώρες (Συρία, Λιβύη, Μαρόκο, Σαουδική Αραβία, Ομάν), αλλά αν κρίνει κανείς από τις δηλώσεις των ηγετών τους, η ανησυχία ότι και εκεί μπορεί να φθάσουν οι φλόγες της εξέγερσης είναι οφθαλμοφανής. Η αλλαγή φρουράς στην Αίγυπτο θα προκαλέσει ως ντόμινο ριζικές αλλαγές σε όλον τον αραβικό κόσμο.

Δικτατορικά καθεστώτα, που για τέσσερις και πέντε δεκαετίες καταδυνάστευαν τους λαούς τους, που ήταν αγαπημένα στη Δύση, η οποία τα ενίσχυε με εκατομμύρια δολάρια ετησίως, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά της, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά, πέφτουν ή βρίσκονται στα όρια της κατάρρευσης. Για πρώτη φορά άνθρωποι, που δεν είχαν φωνή, και άλλοι που ζουν σε άθλιες συνθήκες, βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ. Δεν φοβούνται τις δυνάμεις καταστολής. Δεν υπακούουν στις διαταγές των ηγεσιών τους. Ζητούν ελευθερία, δημοκρατία, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.



Η Αίγυπτος, καρδιά του αραβικού κόσμου και των δυτικών συμφερόντων

Παρά τις ομοιότητες, η «επανάσταση του γιασεμιού» στην Τυνησία, δεν είναι ίδια με την εξέγερση για «ψωμί και ελευθερία» στην Αίγυπτο. Υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία (δικτατορίες με επίφαση δημοκρατίας, οικονομική στασιμότητα, ανεργία, κοινωνική εξαθλίωση), αλλά και ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες, που δεν εξαντλούνται στον πληθυσμιακό τους όγκο (10 εκατομμύρια στην Τυνησία, 80 εκατομμύρια στην Αίγυπτο).

Πριν μερικά χρόνια, συζητώντας στο Αμμάν μ΄ έναν από τους μεγαλύτερους αναλυτές του αραβικού κόσμου, τον Τζαμίλ Νιμρ, διευθυντή της εφημερίδας «Αλ Αραμπ Αλ Γιαμ» μου έλεγε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να διαφοροποιηθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και να στηρίξει αραβικές πρωτοβουλίες που κινούνται προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της δημοκρατίας. Διότι «ο αραβικός κόσμος κινείται ανάμεσα στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και τον άκριτο φιλοδυτικισμό». Και δεύτερον, ότι «ο εκδημοκρατισμός του αραβικού κόσμου δεν μπορεί να γίνει χωρίς την Αίγυπτο». Η πρώτη επισήμανση του Νιμρ ουδέποτε υλοποιήθηκε, η δεύτερη ανέκαθεν ισχύει.

Πράγματι, αν στα παλαιστινιακά εδάφη βρίσκεται η ψυχή του αραβικού κόσμου, η καρδιά του χτυπά στην Αίγυπτο. Υπενθυμίζω ότι οι Μπααθιστές της Δαμασκού και της Βαγδάτης (το πάλαι ποτέ σοσιαλιστικό κίνημα που διακήρυττε την ένωση των Αράβων κάτω από μία συμμαχία) θεωρούσαν το Κάιρο «ιστορική πρωτεύουσά» τους, ενώ ο νεαρός τότε Γκεντάφι είχε πάρει τις ευλογίες του Νάσερ για να στεριώσει την εξουσία του στην επαναστατημένη Λιβύη.

Δεν είναι τυχαίο ακόμη ότι ο Μπάρακ Ομπάμα, λίγους μόνο μήνες μετά την εκλογή του, επέλεξε το Πανεπιστήμιο του Καίρου, στις 4 Ιουνίου 2009, για ν΄ απευθύνει μήνυμα για μία «νέα (αμερικανική) πολιτική» σε όλον τον αραβικό κόσμο και «μία νέα αρχή στις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με τους μουσουλμάνους όλου του κόσμου».

Παρότι η ομιλία εκείνη είναι πλέον «νεκρό γράμμα», μια και τίποτε δεν έχει αλλάξει στη Μέση Ανατολή, -με εξαίρεση τη μερική απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ-, η Αίγυπτος, λόγω της γεωπολιτικής της θέσης παραμένει ο σημαντικότερος συνομιλητής της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ για την ειρήνευση στην περιοχή. Για αυτό και οι Ισραηλινοί ανησυχούν ιδιαίτερα αν ανατραπεί ο Χόσνι Μουμπάρακ, που ως ο πλέον πιστός σύμμαχος των Αμερικανών, είναι για το εβραϊκό λόμπυ εγγυητής της σταθερότητας και της συνέχειας του (άκαρπου) διαλόγου για την επίλυση του μεσανατολικού.



Πόλεμος ισλαμιστών και μυστικών υπηρεσιών

Η Αίγυπτος, όμως, δεν είναι σημαντική μόνο για τους εθνικιστές Άραβες και τους δυτικούς συμμάχους. Η χώρα των Φαραώ για πολλούς θεωρείται ο τόπος στον οποίο εκκολάπτονται πυρήνες της Αλ Κάιντα. Και δεν αναφέρομαι στη δράση των ισχυρών «Αδελφών Μουσουλμάνων», αλλά σε ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις, η δράση των οποίων προβληματίζει επίσης την Ουάσιγκτον και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Η έκρηξη βόμβας στην Αλεξάνδρεια, σε ναό χριστιανών κοπτών, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, που καταδικάστηκε από μετριοπαθείς μουσουλμάνους ήταν η τελευταία πράξη μιας μακράς αλυσίδας τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον θρησκευτικών μειονοτήτων και αλλοδαπών τουριστών. Εκτός αυτού, η γειτνίαση της Αιγύπτου με τη Γάζα, στην οποία κυριαρχεί η Χαμάς, στην περίπτωση που ανατραπεί ο Μουμπάρακ και ανοίξουν ενδεχομένως τα σύνορα της χώρας, θα προκαλέσει τεράστια κύματα φυγής Παλαιστινίων προς το Κάιρο, πράγμα που πολλοί δεν βλέπουν με «καλό μάτι».

Η Αίγυπτος, επιπλέον είναι η χώρα που έχει καταγγελθεί από ΜΚΟ (Διεθνής Αμνηστία, κ.ά.) για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βασανιστήρια και εξαφανίσεις ιδίως των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Ενώ στην Τυνησία το «αστυνομικό κράτος» του Μπεν Άλι έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο «στα τελευταία του», η χώρα των Φαραώ έχει εμπλακεί στις μυστικές πτήσεις της CIA, τις παράνομες απαγωγές και κρατήσεις υπόπτων για τρομοκρατία από την αμερικανική intelligence.

Σε μία συνομιλία, το 2006, με τον ιμάμη Αμπού Ιμάντ, που θεωρούσε τον εαυτό του μετριοπαθή, αλλά κατηγορήθηκε αργότερα από την εισαγγελία του Μιλάνου για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση μου έλεγε, με αφορμή την απαγωγή και εξαφάνιση στο Κάιρο ενός άλλου ιμάμη, του Αμπού Ομάρ από τη CIA, ότι η Αίγυπτος είναι η χώρα «όπου αν συλληφθείς για αντικαθεστωτική δραστηριότητα, δύσκολα να απελευθερωθείς».



Ποιος θα σώσει τον Μουμπάρακ;

Κοντολογίς, η ενδεχόμενη ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ δεν σημαίνει ότι η Αίγυπτος θα προχωρήσει προς τον εκδημοκρατισμό της. Τον κίνδυνο αυτό, άλλωστε, μιας στροφής προς τον ισλαμικό φονταμενταλισμό επικαλείται εδώ και χρόνια ο Αιγύπτιος δικτάτορας προς τους δυτικούς συνομιλητές του προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.

Δεδομένου ότι από το μουσουλμανικό κόσμο, δύο μόνον χώρες, το Ιράν και η Τουρκία έχουν τη δυνατότητα και φιλοδοξούν να διαδραματίσουν έναν ευρύτερο γεωστρατηγικό ρόλο στη Μέση Ανατολή, (το Ιράκ έχει καταστραφεί από το διαρκή πόλεμο και η Συρία παραμένει εγκλωβισμένη στην αντιπαράθεσή της με το Ισραήλ για τα υψίπεδα του Γκολάν), είναι σαφές ότι η διάδοχη κατάσταση στην Αίγυπτο θα επηρεαστεί από πολλούς παράγοντες και όχι μόνον, όπως στην Τυνησία, από την εξέγερση των εξαθλιωμένων.

Προς στιγμή παραμένει άγνωστο ποιος μπορεί να σώσει τον Μουμπάρακ. Οι χώρες, (Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρωπαϊκή Ένωση) που τον στήριζαν πολιτικά, οικονομικά (1,3 δις. δολάρια ετησίως) και στρατιωτικά, προτρέποντάς τον παρασκηνιακά να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, όπως αποκάλυψε το Wikileaks, είναι ταυτόχρονα και το σημείο αδυναμίας του Αιγύπτιου δικτάτορα, τουλάχιστον στα μάτια των εξεγερμένων που δεν διαπίστωσαν καμία διάθεση για ουσιαστικές αλλαγές. Άλλωστε, η φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος το 2004 δεν ήταν αρκετή για να δώσει μία ώθηση στην οικονομία και οι πρόσφατες εκλογές (Νοέμβριος 2010) σφραγίστηκαν για μία ακόμη φορά από τη βία και τη νοθεία.

Ο στρατός, από την άλλη πλευρά, από τον οποίο προέρχεται ο Μουμπάρακ, είναι το τελευταίο του χαρτί, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι αξιωματικοί θα παραμείνουν μέχρι το τέλος πιστοί στον Ηγεμόνα τους. Οι στρατιωτικοί στην Αίγυπτο, όπως και στην Τουρκία, εκφράζουν το «βαθύ κράτος», (το Κίνημα των Ελεύθερων Αξιωματικών εκδίωξε, το 1952, το βασιλιά Φαρούκ) και τώρα κανείς δεν μπορεί ν΄ αποκλείσει μία εκ των έσω ανατροπή του Μουμπάρακ. Η κίνησή του να διορίσει δύο πιστούς σ΄ αυτόν στρατηγούς στις θέσεις του πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου είναι ένας ελιγμός για να εκτονωθεί το κλίμα δυσαρέσκειας, αλλά ενδέχεται να εξελιχθεί και σε μία κίνηση για απομάκρυνσή του από την προεδρία με στόχο τη διατήρηση του στρατιωτικού κατεστημένου στην εξουσία.

Την εκτίμηση αυτή εμμέσως εξέφρασε προ ημερών ο πρώην ισραηλινός πρέσβης στο Κάϊρο, Γκιντεόν Μπεν Άμι, λέγοντας ότι «στην Αίγυπτο υπάρχουν δυνάμεις ασφαλείας και μυστικές υπηρεσίες, που ξέρουν πώς θ΄ αντιμετωπίζουν την κατάσταση στην περίπτωση που απειλείται η επιβίωση (του καθεστώτος). Και ήδη κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση». Διερωτώμαι, όμως, αν ο κεμαλισμός στην αιγυπτιακή του έκδοση μπορεί να επικρατήσει σε μία στιγμή που στη «Μητέρα Πατρίδα» αποδυναμώνεται και η λαϊκή οργή σε Κάιρο, Αλεξάνδρεια, Σουέζ και αλλού αυξάνεται διαρκώς.

Σε κάθε περίπτωση, καθοριστικός παράγοντας για το μέλλον της Αιγύπτου είναι η φωνή των εξεγερμένων. Οι οποίοι έχουν πολλά κοινά, αλλά και σε αρκετά διαφέρουν από τους αντιφρονούντες της Τυνησίας, που ανέτρεψαν το καθεστώς του Μπεν Άλι.

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ:Η ιδεολογική απόφαση ενός Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, δεν δεσμεύει την Ολομέλεια του Δικαστηρίου.

Ιδεολογική ανάγνωση του Συντάγματος
Αντώνης Μανιτάκης

Λέξεις-Κλειδιά: Ερμηνεία του Συντάγματος, Ιθαγένεια, Μετανάστες, Εκλογικό δικαίωμα, Σχέσεις πολιτικής και δικαστικής εξουσίας

Πολλές απορίες αλλά και σοβαρές ανησυχίες προκαλεί η δημοσίευση της απόφασης του Δ΄ Τμήματος του ΣτΕ για το νέο νόμο για την ιθαγένεια και το εκλογικό δικαίωμα των μεταναστών στις εκλογές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης. Η εκτενής απόφαση θέτει παρεμπιπτόντως με το σκεπτικό της πλείονα και καίρια για τη λαϊκή και κρατική κυριαρχία ζητήματα συνταγματικότητας, που αγγίζουν την καρδιά του πολιτεύματός μας αλλά και του κράτους.

Πολλές απορίες αλλά και σοβαρές ανησυχίες προκαλεί η δημοσίευση της απόφασης του Δ΄ Τμήματος του ΣτΕ για το νέο νόμο για την ιθαγένεια και το εκλογικό δικαίωμα των μεταναστών στις εκλογές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης. Η εκτενής απόφαση θέτει παρεμπιπτόντως με το σκεπτικό της πλείονα και καίρια για τη λαϊκή και κρατική κυριαρχία ζητήματα συνταγματικότητας, που αγγίζουν την καρδιά του πολιτεύματός μας αλλά και του κράτους. Απαιτούν για τον λόγο αυτό ένα προσεκτικό και τεκμηριωμένο σχολιασμό, που δεν μπορεί όμως, λόγω της σοβαρότητάς τους, να γίνει βιαστικά.

Εκείνο όμως που προκαλεί σήμερα ανησυχία είναι κατ’ αρχήν ο ανοίκειος τρόπος με τον οποίο υποδέχτηκε μια μερίδα του τύπου την απόφαση εξομοιώνοντάς την μάλιστα με «δικαστικό πραξικόπημα». Αντιμετώπισε η μερίδα αυτή την απόφαση ενός Τμήματος, που παραπέμπει την Ολομέλεια για οριστική κρίση, ως μια «πολιτική ή ιδεολογική απόφαση» που παραβιάζει τη διάκριση των εξουσιών και υποκαθιστώντας το νομοθέτη περιφρονεί την κυβερνώσα εξουσία.

Από την άλλη είναι αλήθεια ότι η επίμαχη δικαστική απόφαση προσφέρεται για ιδεολογική και πολιτική αντιμετώπιση. Με φράσεις και σκεπτικά που δεν ήταν ούτε κρίσιμα ούτε αναγκαία για την εκδίκαση της διαφοράς έδωσε η ίδια λαβή σε ιδεολογικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις που εξάπτουν πάθη και προσφέρονται για αναγνώσεις και ερμηνείες ποικίλες, ακόμη μισαλόδοξες: η σκέψη π.χ. «…για τη διαπίστωση […] από διοικητικά όργανα, της συνδρομής, in concreto, της ουσιαστικής προϋποθέσεως γνήσιου δεσμού των αλλοδαπών προς το ελληνικό έθνος…», δύσκολα χωράει, κατά τη γνώμη μου, σε νομικό συλλογισμό που στηρίζεται στο Σύνταγμα ή σε νόμο. Το ίδιο και η φράση όπως: «…και, εν τέλει, να αποσυντίθεται η έννοια του έθνους». Η «αποσύνθεση του έθνους» είναι κρίση ή αξιολόγηση νομική, που προκύπτει από το Σύνταγμα και αρμόζει σε δικανικό συλλογισμό; Και τι σχέση έχει με το κυριαρχικό δικαίωμα του κράτους να καθορίζει αυτό δια του νομοθέτη και όχι δια του Συντάγματος τους όρους της ιθαγένειας; Το ίδιο και η φράση ότι ο «συνταγματικός νομοθέτης μεριμνά για τη συνέχεια του έθνους επιτάσσοντας στον απλό νομοθέτη να οργανώνει εκπαίδευση, η οποία, μεταξύ άλλων, θα συμβάλει στην ανάπτυξη εθνικής συνειδήσεως». Πώς συνδέεται, τέλος, η σκέψη αυτή με τη επίδικη διαφορά και γιατί είναι κρίσιμη και αναγκαία η επίκληση της σχετικής συνταγματικής διάταξης για την επίλυσή της;

Ποιος αποφασίζει τελικά, ο δικαστής ή ο νομοθέτης, για τους όρους κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας όταν το Σύνταγμα επ’ αυτού εσκεμμένα σιωπά; Αυτό είναι για μένα το ερώτημα. Και επ’ αυτού το Τμήμα αποφάνθηκε ότι ο δικαστής είναι αρμόδιος ερμηνεύοντας συνταγματικές διατάξεις που δεν σχετίζονται άμεσα με την περί ιθαγένειας σχετική συνταγματική διάταξη. Η διαφορά αφορούσε τη νομιμότητα μιας υπουργικής απόφασης για τα δικαιολογητικά που απαιτούνταν για τη κτήση της ελληνικής ιθαγένειας με τον νόμο 3838/2010 και η οποία είναι αμφίβολο αν είχε συνάφεια ώστε να συνεκδικασθεί με μια εγκύκλιο για τις δημοτικές εκλογές.

Αφήνω στην άκρη τα άλλα ουσιαστικά ζητήματα που αφορούν το εκλογικό δικαίωμα των μεταναστών να συμμετέχουν στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το σημαντικό είναι ότι τα προηγούμενα συμβαίνουν, όταν η χώρα διέρχεται μια πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική κρίση, όταν ακόμη και η υπόστασή μας ως κράτος διακυβεύεται και όταν απαιτείται όσο ποτέ άλλοτε εθνική ομοψυχία πολιτική σύμπνοια. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε δικαστική και πολιτική εξουσία να σκιαμαχούν με αφορμή περιττές και παρωχημένες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις.

Και τα μεν ΜΜΕ τρέφονται από αυτές τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, και εν μέρει και η πολιτική εξουσία. Η δικαστική όμως εξουσία οφείλει να υπερασπίζεται τη συνταγματική νομιμότητα χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις και με αυτοσυγκράτηση. Με τις επιβαλλόμενες αυτοδεσμεύσεις από τη δικαστική της λειτουργία, ιδίως όταν ελέγχει τις πολιτικές αποφάσεις ή την διαμόρφωση πολιτικών από την κυβερνώσα εξουσία που έχει, ούτως ή άλλως τη δημοκρατική νομιμοποίηση.

Η μεγάλη αντεπίθεση του κεφαλαίου.

του Χρήστου Δημήτρη
Πηγή: ΒΑΘΥ ΠΡΑΣΙΝΟ. Η φωνή της Αριστεράς του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Μετά το σπάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας το 2007, αποτέλεσμα του ανεξέλεγκτου κερδοσκοπικού ράλι της κυρίαρχης παγκοσμίως νεοφιλελεύθερης απληστίας, και παρά τους όρκους των Ευρωπαίων, πως έλαβαν το μάθημά τους από το ταρακούνημα της παγκόσμιας οικονομίας, σήμερα βιώνουμε τη μεγαλύτερη επίθεση του καπιταλισμού για να πάρει πίσω όσα παραχωρούσε στον κόσμο της εργασίας όταν το αντίπαλο δέος του σοσιαλισμού τους τρόμαζε και τους ανησυχούσε. Σε αυτή την προσπάθεια κατάφεραν να υποτάξουν σύσσωμη τη σοσιαλδημοκρατία, με πρώτη και καλύτερη την ελληνική, που δέχτηκε άνευ όρων και ορίων να κάνει τη χώρα το πρώτο μεγάλο κοινωνικό πειραματόζωο.
ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ με νύχια και δόντια η ταπεινή Πορτογαλία να κρατηθεί έξω από τις δαγκάνες της τρόικας. Πού είναι το κακό; Και όμως, το ευρωπαϊκό κατεστημένο εκνευρίζεται που η Πορτογαλία δεν υπακούει, να μπει και αυτή στο κλουβί! “Για ποια κρίση χρέους μιλάνε;” αναρωτήθηκε στο πρόσφατο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στο “Βήμα της Κυριακής”, ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν. Κρίση χρέους είχε η Ελλάδα. Η Ιρλανδία, που αιχμαλώτισαν στην τρόικα και η Βρετανία, που η κυβέρνηση Κάμερον την βάζει στο τούνελ της λιτότητας, δεν είχαν κρίση χρέους.
Προτού ξεσπάσει η κρίση, -σημειώνει ο Π. Κρούγκμαν-, οι συντηρητικοί δεν είχαν παρά μόνον διθυράμβους να ξεστομίσουν για την Ιρλανδία - μια χώρα με χαμηλούς φόρους και χαμηλές δημόσιες δαπάνες σε σχέση με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Στον Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας του συντηρητικού Ηeritage Foundation, η Ιρλανδία ξεπερνούσε κάθε άλλο δυτικό κράτος. Τι συνέβη;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι οι ανεξέλεγκτες ιδιωτικές τράπεζες, που το παράκαναν στα χρόνια της ευημερίας, δημιουργώντας μια τεράστια φούσκα στην αγορά ακινήτων. “Όταν η φούσκα έσκασε, τα έσοδα εξανεμίστηκαν, προκαλώντας έκρηξη στο έλλειμμα, αλλά και στο δημόσιο χρέος, καθώς η κυβέρνηση κατέληξε να αναλάβει τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών. Η Βρετανία δεν υποφέρει από κρίση χρέους. Ο Ντέιβιντ Κάμερον, που ανέλαβε την πρωθυπουργία τον περασμένο Μάιο, πραγματοποιεί μια απότομη στροφή προς τη λιτότητα. Αυτό όμως έγινε κατ΄ επιλογήν, όχι κατόπιν πίεσης από την αγορά. Η βρετανική οικονομία, που έδειχνε νωρίτερα να ανακάμπτει, επέστρεψε σε αρνητικό πρόσημο στο τέταρτο τρίμηνο του 2010. Η περιβόητη αύξηση στην επιχειρηματική εμπιστοσύνη, που υποτίθεται πως θα εξισορροπούσε τις δραματικές παρενέργειες της περικοπής μισού εκατομμυρίου θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα, δεν υλοποιήθηκε ώς τώρα.” Εδώ δεν πρόκειται για διαχείριση της κρίσης. Εδώ αναπτύσσεται μια συνολική επίθεση σε βάρος της εργασίας και του κοινωνικού κράτους και ασκείται πίεση όσες χώρες είναι αδύναμες οικονομικά και πολιτικά, θα γίνουν κυριολεκτικά όμηροι και πειθήνια όργανα των δανειστών τους.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ από την είδηση πως οι τροϊκανοί επισκέφτηκαν την μικρή επιχείρηση τυποποίησης γάλακτος “ΝΕΟΓΑΛ” για να ζητήσουν από τους επιχειρηματίες εξηγήσεις, γιατί δεν επέμειναν στην επιχειρησιακή σύμβαση που προέβλεπε μειώσεις μισθών 9% και την πήραν πίσω τηρώντας την κλαδική συμφωνία! Όχι μόνο διατάσσουν, αλλά ασκούν και άμεσα ανακρίσεις, σαν την Γκεστάπο της περίοδο της κατοχής. Τι σας νοιάζει, ρε λεβέντες, πόσα θα δώσει μια ιδιωτική επιχείρηση στους εργαζόμενους; Ελεύθερες δεν είναι οι συμφωνίες στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες και στις οικονομίες της αγοράς; Δεν μπορούσαν άραγε να ρωτήσουν και να μάθουν γιατί υποχώρησε η “ΝΕΟΓΑΛ”; Ασφαλώς και μπορούσαν. Απλώς μπήκαν στον κόπο να ταξιδέψουν μέχρι τη Δράμα για να συμβολίσουν και μεγιστοποιήσουν το μήνυμα.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ είναι σαφές. Αυτοί αποφασίζουν και η κυβέρνηση των προθύμων υπακούει και αρκετές φορές επαυξάνει! Σε μια χώρα που η οικονομία της στηρίζεται στην κατανάλωση και τις εισαγωγές, θα μειώσουν δραματικά -λένε- το κόστος εργασίας για να γίνει ανταγωνιστική! Με τέτοιες ανοησίες δεν περνάς ούτε το πρώτο έτος της ΑΣΟΕΕ. Πλην όμως βρήκαν τους “μπαχαλάκηδες” της εξουσίας έτοιμους να δεσμεύσουν τη χώρα και τα περιουσιακά της στοιχεία για τα τριάντα προσεχή χρόνια. Και εντάξει, υπάρχουν πρόθυμοι για τα τρία πρώτα χρόνια που ζήτησε ο Γιώργος. Εμ και για τριάντα; Τόσο ακριβό είναι το ενοίκιο;