Η μεγάλη αντεπίθεση του κεφαλαίου.

του Χρήστου Δημήτρη
Πηγή: ΒΑΘΥ ΠΡΑΣΙΝΟ. Η φωνή της Αριστεράς του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Μετά το σπάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας το 2007, αποτέλεσμα του ανεξέλεγκτου κερδοσκοπικού ράλι της κυρίαρχης παγκοσμίως νεοφιλελεύθερης απληστίας, και παρά τους όρκους των Ευρωπαίων, πως έλαβαν το μάθημά τους από το ταρακούνημα της παγκόσμιας οικονομίας, σήμερα βιώνουμε τη μεγαλύτερη επίθεση του καπιταλισμού για να πάρει πίσω όσα παραχωρούσε στον κόσμο της εργασίας όταν το αντίπαλο δέος του σοσιαλισμού τους τρόμαζε και τους ανησυχούσε. Σε αυτή την προσπάθεια κατάφεραν να υποτάξουν σύσσωμη τη σοσιαλδημοκρατία, με πρώτη και καλύτερη την ελληνική, που δέχτηκε άνευ όρων και ορίων να κάνει τη χώρα το πρώτο μεγάλο κοινωνικό πειραματόζωο.
ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ με νύχια και δόντια η ταπεινή Πορτογαλία να κρατηθεί έξω από τις δαγκάνες της τρόικας. Πού είναι το κακό; Και όμως, το ευρωπαϊκό κατεστημένο εκνευρίζεται που η Πορτογαλία δεν υπακούει, να μπει και αυτή στο κλουβί! “Για ποια κρίση χρέους μιλάνε;” αναρωτήθηκε στο πρόσφατο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στο “Βήμα της Κυριακής”, ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν. Κρίση χρέους είχε η Ελλάδα. Η Ιρλανδία, που αιχμαλώτισαν στην τρόικα και η Βρετανία, που η κυβέρνηση Κάμερον την βάζει στο τούνελ της λιτότητας, δεν είχαν κρίση χρέους.
Προτού ξεσπάσει η κρίση, -σημειώνει ο Π. Κρούγκμαν-, οι συντηρητικοί δεν είχαν παρά μόνον διθυράμβους να ξεστομίσουν για την Ιρλανδία - μια χώρα με χαμηλούς φόρους και χαμηλές δημόσιες δαπάνες σε σχέση με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Στον Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας του συντηρητικού Ηeritage Foundation, η Ιρλανδία ξεπερνούσε κάθε άλλο δυτικό κράτος. Τι συνέβη;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι οι ανεξέλεγκτες ιδιωτικές τράπεζες, που το παράκαναν στα χρόνια της ευημερίας, δημιουργώντας μια τεράστια φούσκα στην αγορά ακινήτων. “Όταν η φούσκα έσκασε, τα έσοδα εξανεμίστηκαν, προκαλώντας έκρηξη στο έλλειμμα, αλλά και στο δημόσιο χρέος, καθώς η κυβέρνηση κατέληξε να αναλάβει τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών. Η Βρετανία δεν υποφέρει από κρίση χρέους. Ο Ντέιβιντ Κάμερον, που ανέλαβε την πρωθυπουργία τον περασμένο Μάιο, πραγματοποιεί μια απότομη στροφή προς τη λιτότητα. Αυτό όμως έγινε κατ΄ επιλογήν, όχι κατόπιν πίεσης από την αγορά. Η βρετανική οικονομία, που έδειχνε νωρίτερα να ανακάμπτει, επέστρεψε σε αρνητικό πρόσημο στο τέταρτο τρίμηνο του 2010. Η περιβόητη αύξηση στην επιχειρηματική εμπιστοσύνη, που υποτίθεται πως θα εξισορροπούσε τις δραματικές παρενέργειες της περικοπής μισού εκατομμυρίου θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα, δεν υλοποιήθηκε ώς τώρα.” Εδώ δεν πρόκειται για διαχείριση της κρίσης. Εδώ αναπτύσσεται μια συνολική επίθεση σε βάρος της εργασίας και του κοινωνικού κράτους και ασκείται πίεση όσες χώρες είναι αδύναμες οικονομικά και πολιτικά, θα γίνουν κυριολεκτικά όμηροι και πειθήνια όργανα των δανειστών τους.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ από την είδηση πως οι τροϊκανοί επισκέφτηκαν την μικρή επιχείρηση τυποποίησης γάλακτος “ΝΕΟΓΑΛ” για να ζητήσουν από τους επιχειρηματίες εξηγήσεις, γιατί δεν επέμειναν στην επιχειρησιακή σύμβαση που προέβλεπε μειώσεις μισθών 9% και την πήραν πίσω τηρώντας την κλαδική συμφωνία! Όχι μόνο διατάσσουν, αλλά ασκούν και άμεσα ανακρίσεις, σαν την Γκεστάπο της περίοδο της κατοχής. Τι σας νοιάζει, ρε λεβέντες, πόσα θα δώσει μια ιδιωτική επιχείρηση στους εργαζόμενους; Ελεύθερες δεν είναι οι συμφωνίες στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες και στις οικονομίες της αγοράς; Δεν μπορούσαν άραγε να ρωτήσουν και να μάθουν γιατί υποχώρησε η “ΝΕΟΓΑΛ”; Ασφαλώς και μπορούσαν. Απλώς μπήκαν στον κόπο να ταξιδέψουν μέχρι τη Δράμα για να συμβολίσουν και μεγιστοποιήσουν το μήνυμα.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ είναι σαφές. Αυτοί αποφασίζουν και η κυβέρνηση των προθύμων υπακούει και αρκετές φορές επαυξάνει! Σε μια χώρα που η οικονομία της στηρίζεται στην κατανάλωση και τις εισαγωγές, θα μειώσουν δραματικά -λένε- το κόστος εργασίας για να γίνει ανταγωνιστική! Με τέτοιες ανοησίες δεν περνάς ούτε το πρώτο έτος της ΑΣΟΕΕ. Πλην όμως βρήκαν τους “μπαχαλάκηδες” της εξουσίας έτοιμους να δεσμεύσουν τη χώρα και τα περιουσιακά της στοιχεία για τα τριάντα προσεχή χρόνια. Και εντάξει, υπάρχουν πρόθυμοι για τα τρία πρώτα χρόνια που ζήτησε ο Γιώργος. Εμ και για τριάντα; Τόσο ακριβό είναι το ενοίκιο;