Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Ένα, κατ αρχάς, σχόλιο για το πολύ καλό κείμενο του Logothetis Vassilis, ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

ΕΝΑ ,ΚΑΤ ΑΡΧΑΣ ,ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΠΟΛΎ ΚΑΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ του Βασίλη Λογοθέτη .Οι λαικιστές δεν θέλουν να αναζητήσουν και να αποδώσουν τη κεντρική αιτία της κρίσης, στην ασυδοσία και τη κρίση του χρηματιστηριακού καπιταλισμού.Δεν θέλουν να ασκήσουν κριτική και αποσιωπούν την νεοφιλελεύθερη πολιτική που ηγεμόνευσε και οδήγησε στην ήττα της πολιτικής έναντι του κεφαλαίου.Δεν θέλουν και αποσιωπούν το ρόλο του ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΟΥ των Βρυξελλών, έναντι τηας ασυδοσίας των συμμοριών των αγορών.Δεν θέλουν να αποδώσουν στις νεοφιλελεύθερες επιλογές το μνημόνιο , με ένα απο τα αποτελέσματα αυτής της αποσιώπησης , να εμφανίζεται το κόμμα της δεξιάς στην Ελλάδα να είναι δήθεν αντιμνημονιακό ,αποκρύβοντας το νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα του.Δεν θέλουν να κρίνουν την και σοσιαλφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης -παράρτημα κατά περιόδους - μεγάλων μέσων μαζικής εξαπάτησης και εμπορίου φόβου.Δεν θέλουν να αξιολογήσουν την ήττα των δυνάμεων της εργασίας στην Ελλάδα απο το παρασιτικό κεφάλαιο και τους ελεγχόμενους και νεοφιλελεύθερους πολιτικούς. Δεν θέλουν να αξιολογήσουν την αποδόμηση της κυβέρνησης Παπανδρέου από μια ΑΚΡΑΙΦΝΉ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ συμμαχία που συγκροτείται από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών , την ελληνική παρασιτική ολιγαρχία σε διαπλοκή με τα ΜΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΣΤΕΛΈΧΗ του ΣΟΣΙΑΛΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ καθώς και τμημάτων του εκσυγχρονιστικού μορφώματος από το ΠΑΣΟΚ.Ήδη τα μαγειρεμένα γκάλοπς , με τα σενάρια :Ή για ξωπέταγμα της πολιτικής διακυβέρνησης και την αντικτάσταση της από - προσωπικότητες , τεχνικούς εταιριών , αποκρατικοποιητές , θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού ή απο συμμαχικές κυβερνήσεις τύπου 1989.Είναι ώρα για μια άλλη πολιτική εξόδου από τη κρίση και της Ελλάδας και της Ευρωζώνης.Για να μη πάρει αυτή τη ρεβάνς ο νεοφιλελευθερισμός, σε βάρος του Ελληνικού Λαού και συνολικά των ευρωπαικών λαών.

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Συνέντευξη του Στέφανου Τζουμάκα στο ραδιοφωνικό σταθμο των Τρικάλων ΖΥΓΟΣ FM 100

H συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Στέφανος Τζουμάκας στο ραδιοφωνικό σταθμο των Τρικάλων ΖΥΓΟΣ FM 100 στις 26 Μαΐου 2011. Ακούστε τη συνέντευξη κάνοντας κλικ εδώ.

Ο Συντηρητισμός , ο Ατομισμός ΚΑΙ οι Προοδευτικές Πολιτικές και Κοινωνικές Αρχές , LEFT G700-''Γενιά των700 ευρώ''.

Συνομιλώντας με έναν φίλο από τη γενιά των 700 ευρώ που δεν θέλει να ξέρει τίποτε από όσα γράφουμε εδώ
Πριν από ένα μήνα περίπου, στο post με την ανοιχτή επιστολή προς το ΚΚΕ, στάλθηκε εδώ ένα σχόλιο από κάποιον, υποθέτουμε, σπάνιο αναγνώστη κι ακόμα πιο σπάνιο σχολιαστή —αυτό το ξέρουμε.
Καθώς δεν είναι οπαδός της Αριστεράς, στη μικρή συζήτηση που ακολούθησε διατύπωσε, συνοπτικά, αρκετά από τα συμπεράσματα τα οποία τον έχουν οδηγήσει σε αυτή την απέναντι από εμάς πολιτική θέση και στην αδιαφορία του για όσα γράφουμε. Και σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο έβγαλε όλη του την αγανάκτηση για μας (όχι προσωπική αγανάκτηση, να εξηγούμαστε, πολιτική):
«Εμένα με ενδιαφέρει να βρω δουλειά στο αντικείμενό μου [Σημ. συντ.: ηλεκτρονικός μηχανικός με μάστερ στα ενεργειακά συστήματα και το περιβάλλον], με ενδιαφέρει ένα μικρό κράτος γιατί έχει αποδειχτεί ότι είναι ανίκανο πέρα των βασικών, με ενδιαφέρει να υπάρχουν ελεύθερα και ανοιχτά πανεπιστήμια που θα παράγουν έρευνα χωρίς ίχνος κομματικοποίησης, με ενδιαφέρει να μην ασχολούμαι με συνδικαλιστές, εργατοπατέρες, βολεμένους επαναστάτες αριστερούς κ.λπ. Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνει η Αριστερά, που το μόνο που ξέρει είναι η ρητορεία, οι πορείες, οι παράλογες εξαγγελίες στου στυλ 1100 ευρώ σε κάθε άνεργο χωρίς προϋποθέσεις, δεν με ενδιαφέρει για ποιο λόγο μαλώνετε μεταξύ σας, δεν με ενδιαφέρει το μ-λ ΚΚΕ, δεν με ενδιαφέρει το λ-μ ΚΚΕ, δεν με ενδιαφέρουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν με ενδιαφέρουν οι απεργίες πείνας λαθρομεταναστών, δεν με ενδιαφέρουν οι μπαχαλάκηδες. Αν κοιτάξεις και λίγο έξω από τον κύκλο σου θα δεις ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν της G700 το θεματολόγιο του blog. Όχι ότι δεν είναι ενδιαφέρον για κάποιους που το χόμπι τους είναι η Αριστερά (όλοι χρειαζόμαστε ένα χόμπι), απλώς την γενιά των 700 ευρώ δεν την νοιάζει καθόλου».
Τότε, του είχαμε υποσχεθεί ότι θα συνεχίζαμε εκείνο τον διάλογο με ένα post. Σήμερα, εκπληρώνουμε αυτή την υπόσχεση, εστιάζοντας στις παραπάνω απόψεις του. Δεν μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι ο φίλος Παναγιώτης (έτσι υπογράφει) θα το διαβάσει και θα συνεχίσει την κουβέντα. Αλλά, κι αυτό να μη γίνει, το post δεν θα πάει χαμένο. Πολλοί από τη γενιά μας θα συνυπέγραφαν με ενθουσιασμό τα λόγια του Παναγιώτη. Έτσι λοιπόν, είναι σαν να μιλάμε σε όλους αυτούς. Αν όχι ο Παναγιώτης, μπορεί κάποιοι άλλοι να πάρουν το λόγο.
Πες μου τα παραμύθια που άκουγες μικρός να σου πω ποιος είσαι!
Δεν ξέρουμε πόσοι το σκέφτονται, αλλά εμείς το έχουμε πάντα στο μυαλό μας από τότε που μας το επισήμανε ένα από τα επίτιμα μέλη μας: Η πλειοψηφία των νέων της γενιάς μας τελείωσε το Λύκειο μέσα στα επτά από τα οκτώ χρόνια της παντοκρατορίας Σημίτη. Πιο συγκεκριμένα, αν παραμείνουμε στον πιο ευρέως αποδεκτή ηλικιακή οριοθέτησή μας (νέοι 25 – 35 ετών), τότε, μερικές απλές αριθμητικές πράξεις μας δείχνουν ότι όλοι, από τους σημερινούς εικοσιεξάρηδες μέχρι και τους τριαντατριάρηδες, έχουν τελειώσει το Λύκειο επί Σημίτη. Δηλαδή την περίοδο κατά την οποία διαμορφώθηκαν οι βασικοί άξονες της κυρίαρχης αφήγησης, οι νέες «Μεγάλες Ιδέες του Έθνους»: αυτές του δυτικότροπου «εκσυγχρονισμού», της εκστρατείας κατά του «λαϊκισμού», του «εξορθολογισμού» της κρατικής μηχανής, της «ισχυρής» Ελλάδας που έβγαινε στο παγκόσμιο προσκήνιο με την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2οο4… Λίγο αργότερα ήρθε και ο μύθος του «λαϊκού» καπιταλισμού μέσα από την αεικίνητη μηχανή δημιουργίας εισοδημάτων για τον λαό, του Χρηματιστηρίου, και, βεβαίως βεβαίως η αψευδής απόδειξη της εθνικής ισχύος με την ένταξή μας στην ευρωζώνη που κατοχύρωνε τη «διαρκή πρόοδο» και την πραγματική σύγκλιση με τις προηγμένες χώρες και, επομένως, δικαιολογούσε κάθε ενατένιση του μέλλοντος με αισιοδοξία. Όλα αυτά, εννοείται, μέσα στα πλαίσια της θριαμβεύτριας φιλελεύθερης δημοκρατίας των ανοιχτών (καπιταλιστικών) οριζόντων και της διαρκούς υπενθυμητικής διεκτραγώδησης των «κακών» της Ιστορίας, που αποπειράθηκαν να υλοποιήσουν «εγκληματικά επικίνδυνες ουτοπίες» με «τραγικά αποτελέσματα για τους λαούς τους». Και, φυσικά, με τα μεγάφωνα που κήρυτταν τον παγκόσμιο και παγκοσμιοποιημένο λόγο του Κυρίου (κεφαλαίου) στη διαπασών: Προσαρμογή και προσαρμοστικότητα στις «νέες συνθήκες», οι οποίες προέκυψαν «φυσικά», αφού άλλωστε συνάδουν με την «ατομικιστική και ελεύθερη φύση» του ανθρώπου, προθυμία στην ανάληψη των ατομικών ευθυνών και του ρίσκου που αναλογούν στον καθένα και ανταγωνισμός μέχρι τελικής πτώσεως, αφού μόνο αυτός φέρνει στην επιφάνεια τις καλύτερες αρετές του ανθρώπου. Στο τέλος όλων αυτών, η Μεγάλη Υπόσχεση: The Sky Is The Limit!
Βέβαια, στη δεύτερη τετραετία Σημίτη άρχισε να γίνεται φανερό ότι η Μεγάλη Υπόσχεση δεν αφορούσε σε όλους, αλλά στα επιχειρηματικά κέρδη που καρπωνόντουσαν τη μερίδα του λέοντος από τη σταθερά μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ κάθε χρόνο, με το μερίδιο που αντιστοιχούσε στην εργασία να μειώνεται κι αυτό σταθερά. Ο Σημίτης έφυγε (με τις λεμονόκουπες) και ήρθε η «λαϊκή Δεξιά» να «αποκαταστήσει τις αδικίες». Τις «αποκατέστησε» όπως τις αποκατέστησε, αλλά για τους εργαζόμενους δεν άλλαξε κάτι: εξακολουθούσαν να τη βγάζουν με τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι. Παρ’ όλα αυτά, κέρδισε και τις δεύτερες εκλογές, ο ΓΑΠ παρά λίγο να χάσει το θρόνο του, αλλά επέζησε για να κερδίσει τις τρίτες και φαρμακερές.
Αυτό έγινε όταν ανακάλυψε ότι «λεφτά υπάρχουν» (σε αντίθεση με τον Καραμανλή που είπε «λαέ να σφίξεις κι άλλο το ζωνάρι»). Τότε αναθάρρησαν όλοι: «Λεφτά υπάρχουν! Λεφτά υπάρχουν!», έλεγαν ο ένας στον άλλο με ανακούφιση. Το άκουσε και η γενιά μας, για την ακρίβεια το «προοδευτικό» κομμάτι της, και αναθάρρησε κι αυτή. Τόσο που, δια μέσω του επίσημου οργάνου της, του g700.blogspot.com, πρότεινε να μας δίνει λέει το κράτος και επίδομα ενοικίου, για να διευκολύνει «το άνοιγμα των φτερών μας», μακριά από την πατρική στέγη! Από εκεί και πέρα αφηνόταν να εννοηθεί, πάλι: The Sky Is The Limit!
The Sky Is The Limit (but where is the sky?)
Μ’ αυτή την ιδεολογία που συνοπτικά περιγράψαμε παραπάνω λοιπόν διαπαιδαγωγημένη, καλείται σήμερα η γενιά μας να αντιμετωπίσει τη μαύρη αλήθεια: Λεφτά δεν υπάρχουν κι ο μόνος τρόπος να βρεθούν είναι να τα πάρουν από όσους μπορούν να ζήσουν μόνο εκμισθώνοντας την εργασία τους (με το μήνα, τη βδομάδα, τη μέρα, ή το κομμάτι). Κι αυτό σημαίνει συνεχή απαξίωση της εργασίας μέχρι το σημείο που θα είναι αρκετά ελκυστική η τιμή της για να την «αγοράσει» το κεφάλαιο με όρους που θα το συμφέρουν, αλλά πάντα με την «ελεύθερη» συναίνεση των εργαζομένων, όπως ταιριάζει σε μια ευνομούμενη, φιλελεύθερη αστική δημοκρατία… Όλα τα παραπάνω, στην καλύτερη περίπτωση. Σε μια χειρότερη εκδοχή δεν θα έχουμε ούτε αυτό. Όπως ο φίλος Παναγιώτης που είναι στην ανεργία.
Είναι στην ανεργία, παρά το ότι έκανε ότι του ζητούσαν οι κήρυκες της Νέας Εποχής. Στρώθηκε στο διάβασμα, έκανε καλές σπουδές σε αναπτυσσόμενο κλάδο και φρόντισε να εξειδικευθεί σε τομείς επίσης «πρώτης ζήτησης». Όλα αυτά με κόπο. Κι όμως δουλειά στο αντικείμενό του δεν έχει. Το σύστημα της «διαρκούς προόδου» φαίνεται ότι στην περίπτωσή του δεν δουλεύει, κόλλησε. Παρά το ότι φρόντισε να καταστεί «απασχολήσιμος», δουλειά γιοκ!
Τις πταίει; Για τον Παναγιώτη, για τον κάθε Παναγιώτη, Χρήστο, Ελένη, Δήμητρα, Γιώργο, Έφη, Κώστα, Σπύρο, Μαρίνα, κατ’ αρχήν φταίει το μεγάλο κράτος. Δεν έχει σημασία αν το «μεγάλο κράτος» είναι όσο μεγάλο είναι στις άλλες και πιο «προηγμένες» ευρωπαϊκές χώρες (σε ορισμένες περιπτώσεις μικρότερο) και με το ίδιο πάνω-κάτω «κόστος», ως ποσοστό του ΑΕΠ. Ούτε πηγαίνει το μυαλό του στο ενδεχόμενο να έδινε το κράτος δουλειά, επειδή το σύστημα στο οποίο ομνύει δεν παρήγαγε θέσεις εργασίας. Δεν σκέπτεται καν ότι τα μεταπτυχιακά του τα πλήρωσε ο πατέρας δημόσιος υπάλληλος (για να μη μιλήσουμε για το πρώτο του αυτοκίνητο· αυτό ίσως να του το πλήρωσε η μητέρα υπάλληλος ΔΕΚΟ). Τίποτε δεν σκέπτεται ο Παναγιώτης. Θέλει μόνο μικρό κράτος. Πιστεύει ότι αν μικρύνει το κράτος, το κεφάλαιο θα επενδύσει και θα βρει κι αυτός δουλειά, επιτέλους! Δεν έχει καταλάβει ακόμα ούτε καν πώς δουλεύει το αγαπημένο του σύστημα. Νομίζει ότι ο κεφαλαιοκράτης επενδύει για να βρει αυτός, ο Παναγιώτης, δουλειά, κι όχι για να βρει εκείνος περισσότερα κέρδη για τον εαυτό του! Και δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι το κεφάλαιο, εδώ και πολλά χρόνια, καθώς δεν βρίσκει πια διεξόδους «ικανοποιητικής» κερδοφορίας στις χώρες του ανεπτυγμένου (και κορεσμένου) καπιταλισμού, προτιμά να επενδύει μόνο εκεί που η τιμή της εργασίας είναι «ελκυστική» ή, ακόμα καλύτερα, να φτιάχνει πυραμίδες με ευφάνταστα χρηματιστηριακά προϊόντα. Εν ολίγοις, ο κόσμος το ’χει τούμπανο ότι το σύστημα της «διαρκούς προόδου», ο καπιταλισμός, έχει φρακάρει, κι ο Παναγιώτης ούτε καν κρυφό καμάρι!
Αντίθετα, εκείνο που έχει τούμπανο ο Παναγιώτης είναι οι όποιοι διαβρωμένοι συνδικαλιστές, οι όποιες ανέξοδες ρητορείες της Αριστεράς, οι όποιοι εκ του ασφαλούς αριστεροί «επαναστάτες» και οι όποιες ενδοαριστερές ανθρωποφαγίες.[1] Κι εδώ ταιριάζει η παροιμία που αναφέραμε λίγο παραπάνω, αλλά στην κανονική της εκδοχή: ο (αριστερός) κόσμος το ’χει τούμπανο κι ο Παναγιώτης κρυφό καμάρι! Προφανώς νομίζει ότι εμείς (και να ’μαστε μόνο εμείς!) δεν τα βλέπουμε όλα αυτά. Ή ότι τα βλέπουμε, αλλά μας αφήνουν παγερά αδιάφορους και δεν έχουμε γράψει ούτε λέξη! Προφανώς ή λιγότερο προφανώς: είναι πολύ βολικό να κάνεις κριτική εκ δεξιών, «ξεχνώντας» ότι κριτική για τα ίδια ζητήματα γίνεται και εξ αριστερών…
Και είναι πολύ βολικό, γιατί έτσι, απαλλοτριώνοντας δηλαδή την κριτική μόνο για τον εαυτό του και για όσους προσλαμβάνουν με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα, μπορεί: Μέσω της καταδίκης του εργατοπατερισμού να καταδικάσει την ίδια την ιδέα του συνδικαλισμού. Μέσω της αποκήρυξης της άκρατης κομματικοποίησης να αποκηρύξει την ίδια την ιδέα της πολιτικής οργάνωσης των εργαζομένων. Και μέσω τής κατάδειξης των ανεπαρκειών της Αριστεράς ή του εσωτερικού σπαραγμού της να καταδείξει την
την κατ’ αυτόν δομική και εγγενή αδυναμία της να δώσει λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας, τώρα και στο μέλλον.
Κι ακόμα, είναι πολύ βολικό, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο ο Παναγιώτης μπορεί με ήσυχη τη συνείδηση ότι κάνει το σωστό, να συνεχίσει τον ίδιο μονήρη δρόμο της αναζήτησης μιας κάποιας τύχης. Όπου, κατά τη διαδρομή, είναι υποχρεωμένος να παλέψει με θεούς και δαίμονες (δηλαδή με άλλους Παναγιώτηδες) για να προλάβει πρώτος να βρει μια θέση κάτω από τον ήλιο. Και μετά, όταν τη βρει, αν τη βρει, τι θα γίνεται μετά; Μετά θα πρέπει να παλεύει με την ίδια αποφασιστικότητα, για να την κρατήσει με νύχια και με δόντια, υπερασπίζοντάς την «έως θανάτου» από κάποιους άλλους. Κάποιους που θα βρεθούν αύριο στην ίδια θέση στην οποία βρίσκεται αυτός σήμερα. Κάποτε θα κουράζεται και θα χάνει, παρά την αποφασιστικότητά του. Και θα ξαναρχίζει πάλι. Έτσι, με πρόσκαιρες νίκες και διαρκή πάλη, θα βγάλει μια ολόκληρη ζωή ο Παναγιώτης. Μόνος εναντίον όλων!
Φίλε Παναγιώτη (κι εσείς όλοι που σκέφτεστε με τον ίδιο τρόπο):
Βγαίνει ρε γαμώτο μια ολόκληρη ζωή έτσι;
LEFTG700
[1] Θα λέγαμε πως δεν του αρέσουν οι ανθρωποφαγίες, αλλά προκύπτει ότι βλέπει το ζήτημα με κάποια «ελαστικότητα». Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που γράφει: «δεν με ενδιαφέρουν οι απεργίες πείνας λαθρομεταναστών». Δεν τον ενδιαφέρουν τώρα. Όταν όμως οι υπεργολάβοι μπαμπάδες μας αύξαναν το περιθώριο κέρδους τους (μας) από τα μεροκάματα πείνας και την ανασφάλιστη εργασία των μεταναστών (ή και το αίμα τους!), κατά την περίοδο των μεγάλων δημοσίων έργων, ήταν όλα ωραία και καλά!

Κριτική στο Πάσχο Μανδραβέλη,δημοσιογράφου στην εφημ.''Καθημερινή''.Του Γ.Σαρρη.

Σχόλιο του Στέφανου Τζουμάκα:Φίλος ο Πάσχος , φιλτάτη όμως η αλήθεια. Η προπαγάνδα της κάθε γραφίδας μπορεί να παραπλανά τους μη έχοντες γνώση των πραγματικών δεδομένων, όχι όμως τους ενημερωμένους πολίτες

H λάσπη
Πηγή: Γ. Σαρρής
O Πάσχος Μανδραβέλης είναι ένας έξυπνος άνθρωπος μαλλον. Αν δεν ήταν δεν θα είχε καταφέρει την άναγνωρισιμότητα του και ό,τι άλλο έχει καταφέρει για τον εαυτό του. Άρα μπορεί να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του επαρκώς. Επίσης είναι δημοσιογράφος καρριέρας, άρα έχει υποχρεωτικά καλή πληροφόρηση. Τέλος η ενασχόληση του με τον χώρο της "Κεντροαριστεράς" είναι σίγουρο ότι τον κάνει γνώστη των απαραίτητων στοιχείων θεωρίας του Μαρξισμού, σοσιαλισμού κλπ.
Αρα ο Πάσχος ξέρει.
Το πρωί της Πέμπτης όμως τον είδαμε ξανά στη ΝΕΤ σε άλλο ένα παραλήρημα υποστήριξης κάθε "γωνιάς" του μνημονίου να απαιτεί εδώ και τώρα απολύσεις, περικοπές, περιορισμό του "τεράστιου" δημόσιου τομέα και να φτάνει στο σημείο να λέει στην έκπληκτη παρουσιάστρια πως οι δημόσιοι είναι περίπου δυστυχισμένοι αφού δεν έχουν κανενός είδους παραγωγικότητα και δημιουργικότητα να επιδείξουν!
Το οτι έκανε προπαγάνδα ήταν ολοφάνερο από τον τρόπο που επαναλάμβανε σε σημείο βαρετό και εκνευριστικό τα χωρίς την παραμικρή παράθεση κάποιου στοιχείου "επιχειρήματά" του.Ο "δημόσιος τομέας" και το "δεν παράγουμε" ακούστηκαν καμια 30ριά φορές μέσα σε ελάχιστα λεπτά και μάλιστα με έναν ακατανοητο τόνο μίσους.
Μένω έκπληκτος πάντως με την υπομονή που έχουν απέναντι σε άγριες επιθέσεις δημόσιοι υπάλληλοι όπως π.χ. η παρουσιάστρια της ΝΕΤ σήμερα το πρωί. Και απορώ γιατί δεν κάνουν σε όλους αυτούς τους παραγωγικούς μια απλή ερώτηση.
"Κε Μανδραβέλη τι ακριβώς παράγετε";
Κρίμα για άλλη μια φορά.
Το ότι ο Δημόσιος τομέας δεν είναι τεράστιος δεν θα το αναλύσουμε ξανά, αφού τα έχουμε πει πολλές φορές και γινόμαστε βαρετοί. Εν συντομία μόνο θα πω 3 στοιχεία τα οποία μου κάνει εντύπωση το ότι τα ξέρω εγώ και τα "αγνοούν" τόσοι και τόσοι ειδικοί.
1.Σε επίπεδο εργαζομένων. Στην Ελλάδα οι ΔΥ (κυβέρνηση, δημ.επιχειρήσεις, ΜΚΟ) αποτελούν το 23% του συνόλου (International Labor Organization), με τη Σουηδία στο 34% τις άλλες Σκανδιναυικές χώρες από 27-30%, την Γαλλία στο 30%, την Ολλανδία στο 27% κλπ.
2.Σε επίπεδο δημοσίων δαπανών επί του ΑΕΠ είμαστε στο 39% κάτω από Σουηδία, Δανία, Βέλγιο, Φινλανδία, Νορβηγία, Ιταλία, Αγγλία, Γαλλία (έμεινε κανένας;) που κινούνται από το 40% - 57% (Σουηδία).(Τα στοιχεία από τον ΟΟΣΑ)
3.Σε επίπεδο μισθοδοσίας δε οι μισθοί των ΔΥ στην Ελλάδα αντιστοιχούν στο 9,3% του ΑΕΠ και πάλι κάτω από πολλούς με ΑΕΠ μαλιστα πολύ "καλύτερο" από το δικό μας( Δανία 17% !, Φινλανδία, Γαλλία, Σουηδία, Βέλγιο, Νορβηγία) και σε ίδια επίπεδα σχεδόν με τις άλλες σοβαρές χώρες της Ευρώπης και του κόσμου. Αν συγκρίνουμε με την Μπουργκίνα Φάσο ίσως πράγματι να έχουμε τεράστιο δημόσιο τομέα.
Αυτή και μόνον αυτή ειναι η αλήθεια.
΄Τώρα τι θα γίνει αν μικρύνει δραστικά ο δημόσιος τομέας αφήνω να το φανταστείτε σε σχολεία, νοσοκομεία, εφορίες κλπ. Οι ουρές θα φτάνουν έξω από τα κτίρια.
Πάμε όμως στο άλλο επιχείρημα.
"Δεν παράγουμε" λένε βαρετά ξανά και ξανά όλοι οι υποστηρικτές των μνημονιακών πρακτικών.
Εισάγουμε τα πάντα.
Πράγματι το εμπορικό μας ισοζύγιο ειναι πολύ κακό. Γιατι όμως άραγε κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει το γιατί. Γιατί αφήνουν στον αέρα να αιωρούνται άθλιες, αντιεπιστημονικές και αστήρικτες εντελώς θεωρίες περί τεμπέληδων και άχρηστων. Μήπως γιατί απλά η αλήθεια δεν τους βολεύει;
Αντί πολλών αναλύσεων θα πω μια γνωστή ιστορία, την περιπέτεια ενός καλού έλληνα επιχειρηματία που ρίχνει μια χαρά φως σε όλα τα παραπάνω ερωτηματικά. Μια ιστορία απόλυτα αντιπροσωπευτική, σχεδόν συμβολική, που κάνει όλους να καταλάβουν τι σημαίνει σκληρός ανταγωνισμός με άνισους όρους, για ποιόν δουλεύει στην πραγματικότητα το "μισητό" από τον ιδ. τομέα κράτος, πόσο ελεύθερη είναι η "ελεύθερη αγορά" και βέβαια πως φτάσαμε στο "δεν παράγουμε".
Πριν από αυτό με δύο προτάσεις και μόνο συμπληρώνω τα εξής.
1.Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει για το καταστροφικό πλήγμα που έπέφερε η λαίλαπα του Χρηματιστηρίου το 1999-2001; Ποιος έφταιγε γι αυτό αν όχι το ίδιο το συστημα που εξαπάτησε υπέροχα τους πάντες κάνοντας μια εντυπωσιακή ανακατανομή πλούτου υπέρ των κροίσων αλλά και καταστρέφοντας παραγωγικό ιστό και παραγωγικές δυνάμεις; Δεν ακούω τίποτα γι αυτό σαν να μην υπήρξε καν.Σαν να μην έπαιξε κανένα ρόλο στην καταστροφή τόσων μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων.
2.Τι απέγινε η Ελληνική βιομηχανία ενδυμάτων, παπουτσιών, η υφαντουργία, η επιπλοποιία και γενικά η μεταποίηση που αποτελούσε ένα σημαντικό κομμάτι της οικονομίας;
Μα τί άλλο. Τα έφαγε η μαρμάγκα της Παγκοσμιοποίησης αφού μετακόμισαν σε αναζήτηση "κινέζικου μεροκάματου" στα 4 ή μαλλον στα 3 σημεία του ορίζοντα. Άραγε όταν ο Μανδραβέλλης έλεγε οτι δεν είναι αρκετές οι περικοπές που έγιναν, αυτά τα ανταγωνιστικά μεροκάματα εννοούσε;
Και στο κάτω κάτω της γραφής αν σε όσες επιχειρήσεις έχουν απομείνει, το επίπεδο ανάπτυξης της παραγωγής (σχεδιασμός, τεχνολογική υποστήριξη κλπ.) είναι ανεπαρκές- πράγμα που τις κάνει να υστερούν σε ανταγωνιστικότητα- ποιος φταίει; Οι εργαζόμενοι;
Πάμε λοιπόν στην ιστορία μας.
Στη δεκαετία του '70 μια ελληνική επιχείρηση ασχολήθηκε με τον καφέ. Μεσα στα επόμενα χρόνια πάλεψε και κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει αλλά να έχει περίπου 4000 πελάτες μικρούς(καφενεία) και μεγάλους(αλυσίδες σουπερ μαρκετ)
Τότε όμως μπήκε στο μάτι της Νεστλε η οποία έκανε με τη βοήθεια των "νόμιμων" αλλά και ανοιχτά παράνομων μέσων που διέθετε ότι μπορούσε για να τον εξοντώσει. Να σημειώσουμε οτι εκείνη τη στιγμή η Νεστλέ είχε το 94% (!) του μεριδίου αγοράς του στιγμιαίου καφέ (Νεσκαφέ) στην Ελλάδα.
Μιλάμε για τον Γιώργο Δρίτσα που είχε την ατυχία να καταφέρει να παράγει έναν καλό στιγμιαίο καφέ(golden) και να διεκδικεί ένα μικρό μερίδιο της αγοράς έχοντας μάλιστα καταφέρει να αρχίσει κάνει και εξαγωγές (Το κακό εμπορικό ισοζύγιο που λέγαμε...)
Του κάνουν τότε βροχή από δικαστήρια ,αρχίζοντας κανονικό πόλεμο. Με επιχειρήματα από τη γνωμάτευση "ειδικού" από το εξωτερικό-στελέχους και υπαλλήλου της Νεστλέ!- αλλά και με όπλο το ότι η εταιρεία είχε θέση στο Ανώτατο Συμβουλιο του Γενικού Χημείου του Κράτους!! (παράνομα φυσικά) και κατόπιν στον ΕΦΕΤ, και φυσικά εκμεταλλευόμενοι κάθε τρόπο και μέσον κερδίζουν τα δικαστήρια. Το προιόν κρίνεται περίπου επικίνδυνο και βλαβερό, ενω ο Γ.Δρουτσας καταστρεφεται από ένα πρόστιμο 1300000000 δρχ και μάλιστα του επιβάλλεται και 5ετής φυλάκιση!!
Ετσι "επιβραβεύει" ο καπιταλισμός.
Η εταιρεία του καταστρεφεται και ο ίδιος είναι για αυτοκτονία. Στο Εφετείο όμως δικαιώνεται.
Αθωώνεται και απαλλάσσεται από όλες τις κατηγορίες. Η Νεστλέ προσφεύγει στον Άρειο Πάγο όπου όμως ξαναχάνει και ο Δρίτσας απαλάσσεται μια για πάντα.
Προσφεύγει στην επιτροπή Ανταγωνισμού, όπου αποκαλύπτονται οι παράνομες τακτικές της Νεστλέ (συμφωνίες με χονδρεμπόρους για μη προώθηση ανταγωνιστικών προιόντων, πριμοδότηση κάτι σαν δωροδοκία των σουπερ μάρκετ -για να έχει ένα τεράστιο ποσοστό στα ράφια και να αποκλείει τους αντιπάλους της κλπ)
Τίποτα όμως δε δείχνει να προχωράει νομικά για χρόνια.
Τελικά μετά από χρόνια επιμονής και προσπάθειας και αφού ο Δρίτσας έχει φτάσει στο σημείο να μπει απρόσκλητος στη συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και να παλέψει να μην τον πετάξουν έξω για να πει το πρόβλημά του, καταφέρνει να βγεί η υπόθεση από τα συρτάρια της Επιτροπής Ανταγωνισμού.
Το αποτέλεσμα ήταν η επιβολή προστίμου 30εκ ευρώ στη Νεστλέ ενω ο παλιός πρόεδρος της Επ.Ανταγωνισμού Ζησιμόπουλος που είχε διαχειριστεί την υπόθεση θάβοντάς την, καταδικάστηκε σε 9 μήνες φυλακη ενω η πρόταση ήταν για 2 χρόνια.
Φυσικά κανείς δεν το έμαθε...
Ο Γ.Δρίτσας λοιπόν στα χαρτιά δικαιώθηκε. Ομως στον πόλεμο που του άνοιξε η Εταιρεία τέρας -δηλαδή η προσωποποίηση του καπιταλισμού- με τη βοήθεια του κράτους-υπαλλήλου της, έχασε την εταιρεία του η οποία εν τω μεταξύ συρρικνώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Ο άνθρωπος αυτός επίσης είχε το κουράγιο να παλέψει με τα θηρία αδιαφορώντας για το κοστος. Οι πιο πολλοί απλά εγκαταλείπουν απογοητευμένοι. Και το αποτέλεσμα είναι βέβαια να χάνονται χρήσιμες ελληνικές επιχειρήσεις, να χάνεται ανάπτυξη εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων, να χάνεται κάθε μέρα η ευκαιρία γι αυτον τον τόπο να ορθοποδήσει.
Και βέβαια γι αυτό δεν φταίει ο τεράστιος δημόσιος τομέας, ούτε η γραφειοκρατία εξ αιτίας αχρήστων, ούτε κάποια στραβά κεφάλια. Αυτά είναι στην καλύτερη περίπτωση χαζές και αφελείς σκέψεις και βέβαια όχι του Μανδραβέλη ο οποίος όπως ειπαμε στην αρχή ξέρει τι συμβαίνει.
Για αυτά φταίει ο σκληρός καπιταλιστικός ανταγωνισμός ο οποίος τρώει τις ίδιες του τις σάρκες και μαζί δυστυχώς και τις δικές μας. Φταίει η χρησιμοποίηση του κράτους από τους Ελληνες και ξένους mega επιχειρηματίες προς όφελός τους, για να εξοντώσουν τον "υγιή ανταγωνισμό" και μαζί και την ανάπτυξη που υποτίθεται πως οι ίδιοι θέλουν και πρεσβεύουν.
Η υπόθεση Τενέζου το 2009 που τα έβαλε με τη ΒΙΟΧΑΛΚΟ και την ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΉ όταν τον εξόντωσαν είναι άλλη μια παρόμοια περίπτωση κι αν ψάξουμε θα βρούμε κι άλλες πολλές.
Σ αυτή τη χώρα είναι φανερό πως οι ιδέες και το δαιμόνιο δεν έλλειψαν ποτέ. Χάζευα πριν λίγες μέρες τα παιδιά ενός ΕΠΑΛ στο Αιγάλεω νομίζω, που είχαν φτιάξει ένα ενεργειακό μονοθέσιοαυτοκίνητο και θα μας εκπροσωπούσαν σε διαγωνισμό στο εξωτερικό.
Όλα αυτά όμως, όλο και πιο πολύ σκοντάφτουν ή μάλλον βουλιάζουν σε ένα σύστημα που πλέον τίποτα το προοδευτικό δεν έχει μέσα του. Βρίσκουν διαρκώς τοίχο στην απαίτηση των μεγάλων εταίρων μας να παραμείνουμε μικροί και ταπεινοί. Και βέβαια να παραμείνουμε εξαρτημένοι και πελάτες τους, αλλά πάντως σε καμμία περίπτωση ανεξάρτητοι και ανταγωνιστες τους.
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν λύσεις στο σκουπιδότοπο της μείωσης αποδοχών, στην ομίχλη του πολέμου των διάφορων κοινωνικών ομάδων μεταξύ τους και στον εξεφτελισμό των εργαζομένων αλλά και κάθε ανθρώπινης υπόστασης.
Η λύση βρίσκεται λίγο πιο περα.
Βρίσκεται στη συνειδητοποίηση πως ο κόσμος αυτός τέλειώνει και πως κι εμεις όπως γλαφυρά λέει το γνωστό υπέροχο ποίημα, πρέπει με νύχια και με δόντια να σπρώξουμε τον καινούργιο ήλιο που παλεύει να ανατείλει και να τον βγάλουμε από τη λάσπη.

Οι τεμπέληδες νότιοι κι οι εργατικοί τεύτονες του Κλέαρχου Τσαουσίδη

Πηγή: http://www.pressinaction.gr/

Ελπίζω να πρόκειται για μεταφραστικό λάθος. Εννοώ τις δηλώσεις που αποδίδονται στη γερμανίδα καγκελάριο Αγγελα Μέρκελ, σύμφωνα με τις οποίες οι κάτοικοι του ευρωπαϊκού νότου σχεδόν …κωλοβαράνε.

Η θεοσεβούμενη λοιπόν Αγγέλω προφανώς και διολισθαίνει σε προπολεμικές λογικές: εκείνες του Αδόλφου και των συν αυτώ τευτόνων για την άρεια φυλή και την κατωτερότητα όχι απλώς των μη κιτρινιάρηδων (των «λευκών» δηλαδή) αλλά των μελαχρινών και εν γένει όλων των «γουρουνιών». Τότε χρησιμοποιούσαν τη λέξη κανονικά, όχι στο αγγλικό αρκτικόλεξο όπως σήμερα, το P.I.G.S.: σβάιν.

Είπε λοιπόν και ούτε ένας από την ελληνική αντιπροσωπία στα ευρωπαϊκά όργανα δεν έβγαλε μιλιά. Ο πρωθυπουργός; Μη ρωτάτε. Είναι ευγενής.

Αν ήταν αγενής όπως οι υποψήφιοι δολοφόνοι του Πάγκαλου, οι ΣΥΡΙΖΙκοί και οι άλλοι εαμοβούλγαροι, θα μπορούσε να θυμίσει στην κυρία, η χώρα της οποίας έχει όλα τα ρεκόρ στην εξαπάτηση των ευρωπαϊκών οργάνων με προγράμματα μαϊμού, ότι οι έλληνες συνταξιοδοτούνται στα 61,9 χρόνια (λυπάμαι, η στατιστική έτσι είναι), περισσότερο δηλαδή από τους γερμανούς που αποχωρούν από την εργασία τους στα 61,8 χρόνια. Και δεν υπολογίζουμε τις αυξήσεις στα όρια ηλικία που θέσπισε η κυβέρνηση των νεοσοσιαλιστών (όπως λέμε νεοφιλελεύθεροι). Του χρόνου δηλαδή η ψαλίδα θα μεγαλώσει σε βάρος των ελλήνων εργαζομένων.

Δε θα αναφέρω τη διαφορά στις συντάξεις σε σχέση με αυτές που παίρνουν οι γερμανοί απόμαχοι, τι ποσοστό των αποδοχών τους είναι και ένα σωρό άλλους μύθους που πρόθυμα αναπαράγουν οι δούλοι των εργολάβων και λοιπών αρπακτικών που λυμαίνονται ό,τι περισσεύει από το δημόσιο πλούτο. Θα μείνω σ΄ αυτά που αναφέρθηκε η χριστιανοδημοκράτισσα θαυμάστρια του Πινοτσέτ.
Είπε λοιπόν ακόμη η γερμανίδα «νεοάρεια» ότι εμείς, οι έλληνες, κάνουμε περισσότερες διακοπές από τους γερμανούς.

Μύθοι για Megaλα παιδιά
Ε, λοιπόν, οι νέοι έλληνες εργαζόμενοι παίρνουν 22 εργάσιμες μέρες άδεια το χρόνο και καταλήγουν μετά από 35 χρόνια, ανάλογα με τη συλλογική σύμβαση που είχαν (και δεν έχουν πια) το πολύ σε 30 μέρες, δηλαδή 6 εβδομάδες. Οι πλείστοι έλληνες εργαζόμενοι έχουν 24 -25 εργάσιμες μέρες άδεια το χρόνο. Δηλαδή η ελληνική άδεια είναι (για όσους δεν έχουν καταταγεί στην εκ περιτροπής εργασία) στις τέσσερις με πέντε εβδομάδες.
Μη ρωτάτε αν αυτό σημαίνει και αντίστοιχες διακοπές, όπως είπε η γερμανίδα γκαουλάιτερ. Μέσος όρος διακοπών πέρσι για τους έλληνες εργαζόμενους οι 8 μέρες.

Οι φίλοι μας λοιπόν οι γερμανοί έχουν κατά μέσο όρο 30 ημέρες άδεια -«χώρια τις δημόσιες αργίες», όπως σημειώνει και το κάθε άλλο παρά φιλελληνικό Spiegel, δηλαδή, με πενθήμερο, έξι εβδομάδες άδεια. Ενάμισο μήνα. Και κάποιοι –αρκετοί- φτάνουν τους δυο μήνες άδεια το χρόνο!

Ε, δεν είναι να ντρέπεσαι που είσαι έλληνας, όταν ούτε ένας κυβερνητικός δε βγήκε να πει στη κυρά Αγγέλω να ξαναδεί τα στοιχεία που της δίνουνε και να αφήσει τις αηδίες.

Το μεγάλο πλιάτσικο
Εντάξει, δε λέω να της πούνε ότι αφού ρήμαξαν οι ιδεολογικοί της συγγενείς την Ελλάδα στα χρόνια της Κατοχής, λήστεψαν τους κατοίκους της, έκλεψαν όλο τον κινητό δημόσιο πλούτο (χρυσό και λοιπά αποθέματα), δεν είναι και τόσο κομψό να μας κάνουν μαθήματα. Ολη η γερμανική ευμάρεια οφείλεται στα όσα έκλεψαν από την υπόλοιπη Ευρώπη …χάνοντας τον πόλεμο και στα αμερικάνικα κονδύλια για να αποτελούν τη δύναμη αναχαίτισης του σοβιετικού επεκτατισμού.

Φεύγοντας από την Ελλάδα με την απελευθέρωση, οι γερμανοί πήραν μαζί τους ως και τα έπιπλα των σπιτιών που είχαν επιτάξει για να κάθονται οι κτηνώδεις αξιωματικοί τους. Οπως και τις υποδομές των εργοστασίων, βιοτεχνιών, λιμανιών κ.λπ.
Και ανατίναξαν ό,τι δεν μπόρεσαν να κλέψουν.
Και δεν πλήρωσαν ούτε φράγκο, χάρη στους έλληνες συνεργάτες τους που τα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια κυβέρνησαν τη χώρα με τις πλάτες και το χρήμα των άγγλων και εν συνεχεία των αμερικάνων προστατών.
Και όταν αυτοί ξαναστήσανε τις βιομηχανίες τους βρήκαν για νέους δούλους, δέκα χρόνια μετά το μεγάλο μακελειό, και πάλι τα γουρούνια του νότου που αφού τα είχαν καταστρέψει τους δίνανε τώρα ένα κομμάτι ψωμί για να οικοδομήσουν το οικονομικό τους θαύμα. Ναι, με τη μετανάστευση, αυτό που ο μεγαλύτερος τερατολόγος πολιτικός της Ελλάδας, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος βάφτισε «ευλογία» (όπως και τη Μακρόνησο «νέο Παρθενώνα»).

Κι οι μηδίσαντες
Φαντάζομαι πως ό,τι και να λέμε εμείς, κάποιοι θα νιώθουν περήφανοι που η μεγάλη γερμανίδα μας τα λέει χύμα γιατί παρασηκώσαμε κεφάλι, έχουμε απαίτηση να τρώμε δυο φορές τη μέρα, να μη μένουμε σε παράγκες και να σπουδάζουμε τα παιδιά μας.
Τα ακούμε καθημερινά από τα παπαγαλάκια των ληστών του δημόσιου πλούτου, μας τα λένε ελληνικά ή αγγλικά για να τα εμπεδώσουμε οι Παπανδρέου και Σαμαράς (από κοντά κι η Ντόρα αλλά κι οι ακροδεξιοί που μας γυρίζουν στην εποχή του homo erectus): Καλομάθαμε.
Δεν ξέρω για ποια σκλαβοπάζαρα προορίζουν τα παιδιά μας οι νεοδωσίλογοι. Ξέρω ότι πάλι «εθελοντικά» θα πάνε, σε χάιμ τύπου τολ θα κοιμούνται και το ακόρντ θα ανεβαίνει από μήνα σε μήνα.

Τα δικά τους παιδιά φυσικά στα Χάρβαρντ, Γέιλ, Ταφτ ή LSE.

Και αναρωτιόμαστε γιατί τόση βία;

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Όπως ΌΛΟΙ ΞΈΡΟΥΜΕ ,η ''πλατεία της ΜΑΔΡΙΤΗΣ ''προετοιμάζει τη παλινόρθωση της ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ.Το ίδιο ετοιμάζουν- ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ και όχι όλοι- και στην Ελλάδα, σε αντίστοιχες πλατείες. Και το παίζουν, δήθεν ακομμάτιστοι, δήθεν απολιτίκ, ποδηλατοδρόμοι της προετομαίας της παλινόρθωσης της ελληνικής ΔΕΞΙΑΣ.ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ που δημιούργησε τη κρίση δεν λένε τίποτε οι κρυπτοδεξιούληδες, είτε της Νέας Δημοκρατίας, είτε εντός του ΠΑΣΟΚ. Χωρις ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές αρχές, ουδέποτε υπήρξαν κινήματα.Και οι μόνοι που έχουν να παρουσιάσουν κριτικό λόγο είναι οι ανένταχτοι και οι αριστεροί.Όλοι οι άλλοι στήνουν πολιτιτικά σκηνικά.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Εμπρός στις κινητοποιήσεις για ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ,για την ήττα του νεοφιλελευθερισμού και της παρασιτικής ολιγαρχίας.

Κάθε κινητοποίηση, κάθε συμμετοχή στα κοινά είναι μια εξέλιξη προς τη συνειδητοποίηση για ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΙΣΟΝ: εξαγριωμένος, αγανακτισμένος, εξεγερμένος, οργισμένος, θυμωμένος με την πολιτική της λιτότητας,αλλά όχι με το ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ που παράγει τη λιτότητα, την ανεργία, καταβαράθρωση εισοδημάτων.Αυτό είναι το πλαίσιο των ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΩΝ στο σύστημα διαμαρτυριών.

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΙΣΟΝ:Απέναντι στο σύστημα, αντίθετος, ανατρεπτικός, μη ενσωματωμένος στο σύστημα του ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ και των όψιμων συμμάχων του που ΠΑΡΑΓΕΙ αυτές τις πολιτικές.

Υ.Γ.ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ, παρόλες τις αγανακτισμένες διαμαρτυρίες, θα φέρουν την ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ, το ''Λαικό κόμμα'' , την Ισπανική Δεξιά , την ηγέτιδα δύναμη του νεοφιλελευθερισμού, που όπως εδώ ο Α.Σαμαράς, υπόσχεται ''άλλη δόση'', ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Συνέντευξη του Στέφανου Τζουμάκα στο ραδιοφωνικό σταθμο Flash 96

H συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Στέφανος Τζουμάκας την Παρασκευή 13/5, στην εκπομπή 13:00-14:00 με τον Αντώνη Κοκορίκο στο ραδιοφωνικό σταθμο flash 96.

Κατεβάστε τη συνέντευξη κάνοντας κλικ εδώ

Όταν άνθρωπος σκοτώνει άνθρωπο

Από Evita Lykou 13 Μάιος 2011 στις 9:28 μ.μ.

Η «Νύχτα των Κρυστάλλων», η οποία ήταν κατά πολλούς η απαρχή του Ολοκαυτώματος, ξεκίνησε με άλλοθι τη δολοφονία του γραμματέα της Γερμανικής Πρεσβείας στο Παρίσι, Ερνστ Φον Ρατ, και εξελίχθηκε το βράδυ της 9ης προς την 10η Νοεμβρίου του 1938. Τα επίσημα κρατικά μέσα και τα όργανα του Ναζιστικού κόμματος υποκίνησαν το πογκρόμ που είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφούν περιουσίες και χώροι λατρείας που ανήκαν σε Εβραίους σε ολόκληρη την Γερμανία και την Αυστρία. Άγνωστος παραμένει ακόμα ο αριθμός των ατόμων που βρήκαν το θάνατο όσο κράτησε η αναταραχή. Η νύχτα πήρε το όνομα της από τα κομματιασμένα γυαλιά που βρίσκονταν παντού στους δρόμους από τις σπασμένες βιτρίνες των εμπορικών καταστημάτων.

Τί συμβαίνει στην Αθήνα; Τί έχει συμβεί σ’ αυτή τη χώρα; Διαβάζω στο newstoday.gr: «Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από τους 13 αλλοδαπούς που έχουν καταγραφεί ως τραυματίες, αρκετοί άλλοι έχουν τραυματιστεί ή προπηλακιστεί, ενώ παράλληλα έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα φόβου» (Εάλω η πόλη, 12.05.2011). Δεν μπορώ να μην δω το προφανές. Έχουμε κάνει μεταβολή και κατευθυνόμαστε προς άλλες εποχές, που θα θέλαμε να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, όμως να τες εδώ, με όλη την αγριότητα που κουβαλάει η ιστορία τους να μας δείχνουν τα δόντια. Δεν θα είχα φανταστεί ποτέ ότι μέσα στην δεύτερη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα η άσφαλτος της Αθήνας θα διψούσε για αίμα. Ότι άνθρωποι θα σφάζονταν για κανέναν λόγο στο δρόμο, ότι άνθρωποι θα εκτελούνταν από τις αρχές που συνταγματικά υπάρχουν για να μας προστατεύουν. Και κυρίως δεν θα είχα φανταστεί ποτέ ότι η αντίδραση σε αυτά τα επαίσχυντα περιστατικά θα ήταν περισσότερη βία, περισσότερο αίμα, περισσότερη απελπισία. Μιλάω με γνωστούς μου, συγγενείς και φίλους∙ οι αντιδράσεις τους καλύπτουν όλο το φάσμα των αντιδράσεων που μπορεί κανείς να φανταστεί. Η ψυχραιμία έχει εγκαταλείψει το καράβι∙ κοντεύει να θεσμοθετηθεί ο νόμος της ζούγκλας. Ρώτησα εχθές κάποιον στο τηλέφωνο: «Γιατί δεν μπορείς απλά να πεις ότι δυο καθάρματα άνθρωποι δολοφόνησαν έναν άνθρωπο; Γιατί πρέπει να πεις δυο αλλοδαποί σκότωσαν έναν Έλληνα;». Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις ότι αμέσως μόλις διατυπώσεις έτσι την πρόταση ξεκινάς πογκρόμ, ξεκινάς εκκαθαρίσεις, πιάνεις το γαϊτανάκι της τυφλής βίας: όταν ανοίξει αυτός ο κύκλος δεν κάνει διακρίσεις, παίρνει παραμάζωμα ό,τι βρει μπροστά του. Διάβασα στην Καθημερινή πως «η σφαγή του Έλληνα οικογενειάρχη Μανώλη Καντάρη στο κέντρο των Αθηνών από τρεις άγνωστους ληστές δεν είναι ένα απλό αστυνομικό συμβάν. [...] Είναι πολιτισμικά σημαντική γιατί δείχνει σε ποιο βαθμό η εισαγόμενη εγκληματικότητα έχει "αναβαθμίσει" σε αγριότητα την πάντα υπάρχουσα γηγενή, καθώς, εδώ στις συνοικίες μας, συνωστίζονται άνθρωποι ξένοι για τους οποίους –λόγω των καταβολών και των αιματηρών εμπειριών στις πατρίδες τους– η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία» (Μιχάλης Ν. Κατσίγερας, Εκτός πολιτεύματος 11.05.2011).

Πέραν του ότι η πολιτισμική ανάλυση του Κατσίγερα είναι μια αστήρικτη γενίκευση (καταρχάς εντελώς αντικειμενικά δεδομένου ότι δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία σχετικά με την καταγωγή των δραστών), είναι και εντελώς επικίνδυνη. Τραβάει τόσο βίαια τη γραμμή ανάμεσα σε «εμάς» και τους «άλλους» που το αποτέλεσμα μόνο τραγικό μπορεί να είναι. Πρόκειται απλά και ουσιαστικά για μια ρητορική φιοριτούρα που μας χαϊδεύει τ’ αυτιά, ναρκώνει το σοκ και τον πόνο για ένα ειδεχθές έγκλημα του ποινικού, και καταλαγιάζει τη ναυτία που προκαλεί η στυγερότητα της δολοφονίας αποδίδοντας της ιδεολογικό χρώμα. Μεταφράζεται ως εξής: «Είναι κάτι το ξένο, κάτι το "άλλο" η βία αυτή, από αλλού εκπορεύεται και δεν μας αφορά παρά μόνο ως απειλή». Την απειλή μπορείς να την αντιμετωπίσεις, να οπλιστείς απέναντί της. Την πραγματικότητα δύσκολα. Μια ημέρα ύστερα απ’ αυτό το φριχτό περιστατικό, στο κέντρο της Αθήνας, τρεις ή πέντε –ή δεν ξέρω πόσοι και αρνούμαι να δω τα σχετικά βίντεο– Έλληνες, χωρίς σκοτεινές καταβολές και αιματηρές εμπειρίες, χτυπούσαν στο κεφάλι έναν άνθρωπο πεσμένο στο χώμα με γκλομπ και ασπίδες∙ χτυπούσαν για να σκοτώσουν, και ίσως τα κατάφεραν. Τους προκάλεσαν; Εκτελούσαν εντολές; Ήταν ψυχικά διαταραγμένοι; Δεν με αφορά. Ξέρω ότι γι’ αυτή την ανίερη «εξίσωση» μπορεί να πυροβοληθώ. Όμως για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα –γιατί αυτή την εποχή διαβάζουμε τα πάντα με θολωμένο μυαλό και βγάζουμε συμπεράσματα που δεν προκύπτουν απ’ τα στοιχεία– αυτό που λέω είναι ότι θεωρώ ταυτόσημο το έγκλημα στην 3η Σεπτεμβρίου και το έγκλημα που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της πορείας την Τετάρτη. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να δω, γιατί αρνούμαι να δω εθνικότητα και χρώμα στο έγκλημα. Σκέφτομαι διαρκώς: αυτοί οι άνθρωποι –όλοι αυτοί οι άνθρωποι– πώς γύρισαν σπίτι τους το βράδυ; Πώς επέστρεψαν στις γυναίκες, στα παιδιά, στις οικογένειές τους εκείνο το βράδυ. Έφαγαν φαγητό; Είδαν τηλεόραση; Κοιμήθηκαν; Κοιμούνται; Πώς μπορείς να κοιμάσαι όταν έχεις τα χέρια σου βαμμένα με αίμα, και μάλιστα αίμα ανυπεράσπιστου κι αθώου ανθρώπου;

Απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν μπορώ και δεν πρόκειται να πάρω. Το μόνο που είναι επιστημονικά σίγουρο είναι πως οι δολοφονικές τάσεις απορρέουν απ’ την ανθρώπινη φύση, η οποία όταν βρεθεί χωρίς περιορισμούς βγαίνει εκτός ελέγχου ανεξαρτήτως καταγωγής. Γράφει ο Ζωρζ Μπατάιγ: «Υπάρχει ένας πιθανός δολοφόνος σε κάθε άνθρωπο∙ η συχνότητα των παράλογων ανθρωποσφαγών μέσα στην ιστορία το δείχνει αρκετά ξεκάθαρα» (Georges Bataille, Eroticism, 1957). Κάθε ανθρωπολόγος μπορεί να το πει αυτό. Μπορεί επίσης να συμπληρώσει ότι γι’ αυτό οι ανθρώπινες φυλές οργανώθηκαν σε κοινωνίες θέτοντας κανόνες και ταμπού, τα οποία βρίσκονται εκεί για να περιορίσουν την ανθρώπινη τάση προς την ανεξέλεγκτη βία. Γράφει ο Φρόυντ το 1913: «Ο νόμος απαγορεύει στους ανθρώπους μόνο αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν κάτω από την πίεση των ενστίκτων τους. Αυτά που η ίδια η φύση απαγορεύει και τιμωρεί, δεν χρειάζονται απαγόρευση και τιμωρία απ’ το νόμο» (Sigmund Freud, Totem and Taboo, 1913). Ο άνθρωπος είναι ζώο που χρειάζεται περιορισμούς. Και έχει μάλιστα επίγνωση αυτού του γεγονότος, γι’ αυτό και η ιστορία του πολιτισμού μας είναι μια σειρά απαγορεύσεων και κανόνων. Αυτοί οι κοινωνικοί και θρησκευτικοί περιορισμοί όμως λειτουργούν ομαλά μόνο υπό κανονικές συνθήκες, άνευ πίεσης. Όταν οι συνθήκες ανατραπούν ο άνθρωπος εξαγριώνεται. Οι κανόνες μπαίνουν σε χειμέρια νάρκη και βγαίνουν στην επιφάνεια τα πρωτόγονα ένστικτα. Βιώνουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μια κατάσταση εκτεταμένης εξαγρίωσης που επεκτείνεται. Τί μπορούμε να κάνουμε για να την σταματήσουμε; Καταρχάς πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να επανακτήσουμε την ψυχραιμία μας. Να βγούμε δηλαδή από το ολισθηρό μονοπάτι της «ανατροπής των συνθηκών» που ανέφερα πιο πάνω ώστε να αποφύγουμε την εκτός ορίων και ελέγχουν παλινδρόμηση στα ένστικτα. Κατόπιν πρέπει να δούμε και να κατανοήσουμε σε βάθος ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στον διαχωρισμό «Έλληνας/ξένος», «μπάτσος/διαδηλωτής» ή οτιδήποτε άλλο. Είναι πάντα ο άνθρωπος που σφαγιάζει άνθρωπο. Και αυτό είναι που που πρέπει να επανοριοθετηθεί πριν η κατάσταση βγει οριστικά εκτός ελέγχου. Αν ο παραπάνω ορισμός («είναι πάντα ο άνθρωπος που σφαγιάζει άνθρωπο») δεν γίνει αξιωματικά αποδεκτός ο δρόμος για μας θα είναι πολύ δύσκολος.

Από μικρό παιδί ήμουν λάτρης της ιστορίας. Μεγάλωσα με αφηγήσεις για την Κατοχή, το αντάρτικο, το Πολυτεχνείο. Και πάντα αυτό θεωρούσα –θεωρώ– ως ύψιστο πολιτισμικό αγαθό, ως τον ύστατο στόχο μιας κοινωνίας: την Δημοκρατία. Η Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει μόνο σε ένα αυστηρό καθεστώς μη βίας. Και δεν μιλώ μόνο για την κρατική βία. Δεν είναι θέμα νομιμότητας, αλλά θέμα νοοτροπίας. Το λιντσάρισμα ανήκει σε άλλα καθεστώτα, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα δεν έχει θέση. Για μένα η βία απ’ όπου κι αν εκπορεύεται και προς όπου κι αν κατευθύνεται είναι απαράδεκτη. Και γι’ αυτό πιστεύω ότι η απάντηση στη βία δεν μπορεί να είναι βία. Όταν αυτό συμβαίνει πρόκειται απλά για άνευ όρων παράδοση στα βιολογικά μας δολοφονικά ένστικτα, αυτά που αιώνες πολιτισμού προσπαθούν να τιθασεύσουν και που πάντα αποτυγχάνουν. Δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου μια «Νύχτα των Κρυστάλλων» στην Αθήνα∙ δεν μπορεί να χωρέσει άλλο έναν Δεκέμβρη του 2008 με βιβλιοθήκες και Πανεπιστήμια παραδομένα στις φλόγες, την πόλη να καίγεται. Δεν θέλω να το δω αυτό ξανά. Ποτέ, αν είναι δυνατόν. Άκουσα τον Καλαμούκη στο ραδιόφωνο να λέει σήμερα: «Μορφή βίας ήταν και η επανάσταση του 1821» (Ελληνοφρένεια, 13.05.2011). Βρίσκω την διατύπωση απαράδεκτη και το υπονόημα επίσης. Δεν βρισκόμαστε στο 1821, και έχουν χυθεί ποταμοί αίματος για να απομακρυνθούμε απ’ αυτό σε όλα τα επίπεδα. Ό,τι ήταν ηθικό ή απαραίτητο το 1821 ή το 1944 ή το 1973 δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν επιχείρημα σήμερα. Η Ελλάδα του 2011 βρίσκεται δυστυχώς υπό κατάρρευση, κυρίως ηθική και κοινωνική κατάρρευση. Αποδεικνύεται ότι η συνοχή της κοινωνίας μας βασίστηκε στην επίπλαστη ευημερία των τελευταίων δυο δεκαετιών, και είναι ένα τεράστιο στοίχημα το αν θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε την ισορροπία μας τώρα που μας τράβηξαν το χαλί κάτω απ’ τα πόδια. Αυτό όμως δεν σημαίνει, δεν μπορεί να σημαίνει πως νομιμοποιείται η επιστροφή σε προηγούμενες, «επαναστατικές» εποχές, που πολλοί –εντελώς ανεγκέφαλοι κατά την κρίση μου– θα ήθελαν να δουν να έρχεται. Το γεγονός ότι είμαστε βιολογικά προγραμματισμένοι με ροπή προς τη βία και την αγριότητα δεν είναι δικαιολογία. Το αντίθετο, ακριβώς όπως υπάρχουν τα ένστικτα, υπάρχει και η διάνοια που τα τιθασεύει. Αυτό είναι που μας έκανε να σηκωθούμε στα δυο μας πόδια και να ιδρύσουμε οργανωμένες κοινωνίες. Και έχουμε υποχρέωση απέναντι σ' αυτό το θείο εξελικτικό δώρο να περιορίσουμε τα δολοφονικά μας ένστικτα.

Φοβάμαι. Χρόνια τώρα φοβάμαι ότι μια μέρα θα θέλω να γυρίσω πίσω και δεν θα έχω πατρίδα να επιστρέψω. Φοβάμαι για τους ανθρώπους που αγαπώ και που βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια κόλαση που ολοένα και χειροτερεύει. Πιστεύω όμως ότι το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Πιστεύω στη Δημοκρατία, πιστεύω στη μη βία, πιστεύω στην κοινωνική ειρήνη, πιστεύω στην πολυπολιτισμικότητα και πιστεύω ότι ένα καλύτερο αύριο είναι εφικτό. Είναι όμως ένα τσακ απόσταση απ’ το να παρασυρθούμε απ’ τα γεγονότα των ημερών, να χάσουμε τις ισορροπίες, να χάσουμε την προοπτική, να χάσουμε το μέλλον. Δεν μπορεί στην Αθήνα του 21ου αιώνα να μετράμε νεκρούς στο δρόμο. Δεν μπορεί να αποδεχόμαστε περιπόλους της Χρυσής Αυγής στο κέντρο της πρωτεύουσας. Δεν μπορεί οι αστυνομικές αρχές να είναι ανεξέλεγκτες, χωρίς κανένα σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, ανεξαρτήτως πρόκλησης. Όμως, όλα τα παραπάνω πρέπει να τα αναλύσουμε σ’ ένα πλαίσιο. Με ψυχραιμία. Πρέπει να πούμε «όχι» σε όλα ανεξαιρέτως. Και με τη στάση ζωής μας να κάνουμε το «όχι» πράξη. Εγώ δεν θα δεχόμουν ποτέ να είμαι μέρος του όχλου. Ο όχλος δεν έχει λογική, έχει μόνο ένστικτο. Ο καθένας για τον εαυτό του και διακριτά για το σύνολο πρέπει να καταλάβει ότι ο δρόμος της βίας δεν βγάζει πουθενά παρά μόνο στο χάος. Πρέπει. Το οφείλουμε στις γενιές που χάθηκαν για να μας κληροδοτήσουν αυτή την έστω κουτσή Δημοκρατία. Αυτήν πρέπει να υποστηρίξουμε και να θεραπεύσουμε, όχι να την κατακρεουργήσουμε. Το οφείλουμε στις γενιές που θα έρθουν.

http://wp.me/p1ityl-d3

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

12 χρόνια πριν αλλά επίκαιρη τώρα,δηλωση Στέφανου Τζουμάκα επ' ευκαιρία της πρόσκλησής του να παρευρεθεί στην ομιλία του Προέδρου των ΗΠΑ, W.J.Clinton

Αθήνα, 19 Νοεμβρίου 1999

William Jefferson Clinton,

Καλώς ήλθατε στην Ελλάδα του Ξενίου Διός, ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Η Αμερική είναι μεγάλη και όμορφη χώρα και πατρίδα πολλών Ελλήνων. Έχουμε πολλά κοινά συμφέροντα, αλλά και σημαντικές διαφορές.

Οι ΗΠΑ ασκούν μια ηγεμονική πολιτική στο σύγχρονο κόσμο και αυτό ασφαλώς δεν συνάδει με το διεθνές δίκαιο. Οι φυσιογνώστες ισχυρίζονται ότι το γεράκι δεν υπερέχει ως προς το περιστέρι επειδή είναι καλύτερο πτηνό, αλλά γιατί είναι μεγαλύτερο και δυνατότερο. Ωστόσο, το δίκαιο είναι μεγαλύτερο και ισχυρότερο και από τη χώρα μου, αλλά και από τη δική σας χώρα. Ο Διογένης πριν από 23 αιώνες περίπου, ερωτηθείς "πόθεν είη", "κοσμοπολίτης" έφη. Ο Διογένης αναζητούσε τον άνθρωπο και τις οικουμενικές αξίες, δηλαδή ερωτούσε πολίτης ποιου κόσμου είναι. Του κόσμου που αφορά στο δίκαιο, στη λογική, στην ηθική, στην εμπιστοσύνη, στο σεβασμό στην αρετή;

Έρχεστε σήμερα σε μια χώρα, που έχει προβεί πολύ παλαιότερα στο παρελθόν σε λανθασμένες επιλογές και δράσεις όμοιες μ' αυτές που διαπράττει κατά καιρούς η δική σας χώρα. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος των τριών δεκαετιών μεταξύ της Αθηναϊκής και της Πελοποννησιακής Συμμαχίας είναι παλαιότερος από τον αμερικάνικο και άλλους εμφύλιους. Η ιμπεριαλιστική εκστρατεία των Αθηναίων κατά των Συρακουσών είναι παλαιότερη από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των Ρωμαίων, του Ναπολέοντα, του Χίτλερ, αλλά και τόσο από τις επεμβάσεις της δικής σας χώρας στη Λατινική Αμερική, στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στο Κόσσοβο, όσο και από την υποστήριξη της χώρας σας σε αιματοβαμμένα και ανελεύθερα καθεστώτα, πρακτική που συνεχίζεται ως σήμερα.

Το πρόβλημα δεν είναι μεταξύ καλών και κακών χωρών, αλλά αφορά καθοριστικά στο σύστημα δύναμης, κυριαρχίας και συμφερόντων. Η θεωρία του καλού και του κακού είναι το πρόσχημα. Εμφανίζονται οι ΗΠΑ ως χώρα που υποστηρίζει τις δημοκρατίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σαν ποιες; Σαν αυτές του αραβικού κόσμου; Δηλαδή ομιλούμε για τη δημοκρατία του πετρελαίου; Στην Άπω Ανατολή το ένα στρατιωτικό πραξικόπημα διαδέχεται το άλλο. Να μη μιλήσουμε για την ξεχασμένη ήπειρο των παλιών και νέων αποικιοκρατών.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις πρόκειται για ρεσιτάλ προσποίησης σε θέματα που αφορούν στην ειρήνη και τον ανθρωπισμό. Πρακτικές συμφερόντων εμφανίζονται ως πεποιθήσεις. Το κύριο θέμα της επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία ήταν η διαφωνία για τον τρόπο της διακυβέρνησης της χώρας αυτής. Προτάχθηκε όμως το υπαρκτό θέμα των δικαιωμάτων των Κοσσοβάρων. Ιστορικά είχαν προηγηθεί και άλλοι δάσκαλοι αυτών των πρακτικών. Οι Γερμανοί στρατιώτες στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο φορούσαν ζωστήρες που στην πόρπη τους είχαν το επίγραμμα "Μεθ' ημών ο Κύριος".

Οι ΗΠΑ το 1898 αποβιβάστηκαν στην Κούβα με το πρόσχημα να την απελευθερώσουν από την ισπανική τυραννία. Κατέστησαν την Κούβα προτεκτοράτο τους και με την ευκαιρία προσάρτησαν και τις Φιλιππίνες. Ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Μακίνλυ επικαλέστηκε τον Κύριο (!), ο οποίος του είπε: "Ήταν καθήκον της Αμερικής να εκπολιτίσει τους κατοίκους των Φιλιππίνων". Τότε ήταν που ο Γερουσιαστής Άλμπερτ Μπέβεριντζ αναγόρευσε την Αμερική σε κατακτητική χώρα, λέγοντας "Πρέπει να υπακούσουμε στο αίμα μας, να καταλάβουμε νέες αγορές και στην ανάγκη νέα εδάφη".

Ο στρατηγός σας, κ. Κλαρκ, έλεγε συνεχώς ότι έπρεπε να ταπεινωθεί ο Μιλόσεβιτς. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Μιλόσεβιτς είναι ένας εθνικιστής. Εθνικιστές έχει πάρα πολλούς η Ελλάδα, η Τουρκία, η Αλβανία, η Ρωσία, η Αμερική, οι παλιές δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας. Οι εθνικιστές τιμωρήθηκαν στο Κόσσοβο ή οι λαοί και οι άνθρωποι, με αποτέλεσμα οι ορδές των εθνικιστών να συνεχίζουν τη δράση τους στην περιοχή; Και οι δήθεν ευαισθησίες για το περιβάλλον ακυρώνονται σε μια περιοχή όπου το απενεργοποιημένο ουράνιο περισσεύει. Εδικαιολογείτο ένα τέτοιο μακελειό; Έγινε ένας νέος πόλεμος δίπλα μας με παμπάλαιους στόχους. Άλλωστε είναι γνωστό, ότι ανάλογος με τα μέσα είναι και ο σκοπός.

Επισκέπτομαι συχνά την Αμερική. Είναι ωραία χώρα η Αμερική. Ωστόσο έχω ακούσει εκεί πολλές εθνικιστικές κορώνες, όπως ότι η Αμερική είναι η σπουδαιότερη χώρα του κόσμου. Παλαιότερα η Αμερική είχε αυτοαναγορευτεί σε ηγέτη του ελεύθερου κόσμου. Ήταν τότε που η αμερικάνικη πολιτική αφενός προώθησε τη διχοτόμηση της Κύπρου για να είναι πιο ελεύθερη (!) και αφετέρου στήριξε ένα αιματοβαμμένο καθεστώς στην Ελλάδα για 7 χρόνια. Κανείς από τη γενιά μας δεν έχει θετική γνώμη για την πολιτική σας. Εδώ, όπως και σε άλλα σημεία του πλανήτη, υποφέραμε πολλοί άνθρωποι από τα βασανιστήρια, τις εξορίες και τις φυλακές. Εξαιτίας αυτής της πολιτικής.

Ο Γερουσιαστής Φουλμπράιτ, Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ, είχε αναφερθεί στις δύο Αμερικές. Η μία ήταν του Αβραάμ Λίνκολν και του Αντλάι Στήβενσον, που εκπροσωπούσαν το ρεύμα του δημοκρατικού ανθρωπισμού. Η άλλη ήταν η Αμερική του Ρούσβελτ και του αμερικανικού πατριωτισμού, που εκπροσωπούσε το ρεύμα του μισαλλόδοξου πουριτανισμού και όπως πολύ χαρακτηριστικά ανέφερε ο Άλντους Χάξλεϋ στο βιβλίο του "The politics of ecology" το 1963: "η οργανωμένη σφαγή είναι το αποτέλεσμα διχογνωμιών σχετικά με ερωτήματα σαν τα ακόλουθα: Ποιο είναι το καλύτερο έθνος; Η καλύτερη θρησκεία; Η καλύτερη πολιτική θεωρία; Ο καλύτερος τρόπος διακυβερνήσεως; Γιατί οι άλλοι άνθρωποι είναι τόσο κουτοί και ανήθικοι; Για τι δεν μπορούν να δουν πόσο καλοί και ευφυείς είμαστε; Γιατί αντιδρούν στις καλοπροαίρετες προσπάθειές μας να τους βάλουμε κάτω από τον έλεγχό μας και να τους κάνουμε σαν κι εμάς;" Ο Άλντους Χάξλεϋ είχε προσδιορίσει από τότε το σύνδρομο της νέας εθνικιστικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας που διακατέχει τις ΗΠΑ και συνήθως με την πρόφαση της υπεράσπισης οικουμενικών αξιών, ατομικών ελευθεριών και ίσων ευκαιριών.

Στη Φλωρεντία με Ευρωπαίους σοσιαλιστές ηγέτες θα υπάρξει συζήτηση για τον 21ο αιώνα. Εμείς στην αριστερά της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας μάθαμε την αυτοκριτική. Υπάρχουν ορισμένες δυνάμεις στην Ελλάδα που τις αρνητικές εξελίξεις σε ορισμένα θέματα της χώρας, τις αποδίδουν συνήθως στον ξένο παράγοντα. Αυτή η πρακτική αποτελεί μια εύκολη προσέγγιση αναφορικά με τις ευθύνες κάθε λαού για την πορεία του. Η χώρα σας έχει ανοιχτή εκκρεμότητα με τη διχοτομημένη Κύπρο. Στην Κύπρο υπάρχουν χιλιάδες πρόσφυγες και καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου. Τι να πείτε για την επόμενη χιλιετία; Οφείλετε συγγνώμη για την Κύπρο και την 7χρονη τυραννία στην Ελλάδα.

Οι προθέσεις κρίνονται από τις πράξεις. Ασφαλώς, έχετε πάρει κατά καιρούς σωστές αποφάσεις, όπως πρόσφατα η απόφαση να διαγραφούν τα χρέη των φτωχών χωρών, να σταματήσει η παιδική εργασία και να ενταχθεί η Κίνα στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Ωστόσο, είναι γνωστό, ότι η παγκοσμιοποίηση των αγορών είναι σε βάρος της παγκοσμιοποίησης των κοινωνιών.

Την τελευταία τετραετία 3 Αμερικάνοι συμπολίτες σας απέκτησαν περιουσία ίση με το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 43 χωρών και οι 200 πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου υπερδιπλασίασαν την περιουσία τους. Η αμερικάνικη αριστερά, οι φιλελεύθεροι δημοκράτες στις ΗΠΑ, με τους οποίους είμαστε αλληλέγγυοι, είναι επικριτικοί στις προαναφερθείσες αρνητικές επιλογές. Ασφαλώς και θα ήταν αυθαιρεσία να προσωποποιηθεί μόνο στο πρόσωπο του Προέδρου των ΗΠΑ η σύγχρονη βαρβαρότητα και η διεθνής αταξία της παγκοσμιοποίησης.

Ωστόσο, υπάρχει η ατομική ευθύνη των ηγετών. Γνωρίζουμε ότι η άκρα δεξιά και η δεξιά των ΗΠΑ έχουν πολεμήσει λυσσαλέα εναντίον σας. Ως προοδευτικοί άνθρωποι πάντα διακρίνουμε ανάμεσα στις επιφανειακές ομοιότητες. Ο Γουέιν Μέρι από την εφημερίδα Washington Post και οι άλλοι συνάδελφοί του σε αυτές τις "αποστολές", είτε από τις ΗΠΑ, είτε από την Ελλάδα, ή από οποιαδήποτε άλλη χώρα ασφαλώς και δεν γνώρισαν ούτε μια μέρα τη φυλακή για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Η άκρα δεξιά και μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής δεξιάς μαζί με τους Αμερικανούς το 1967, προκειμένου να επιβάλουν δικτατορία στην Ελλάδα, είχαν κατασκευάσει τον κίνδυνο του κομμουνισμού.

Άκουσα προχθές να λέτε, ότι ορισμένοι κομμουνιστές στην Ελλάδα έχουν αντίθετη άποψη για την πολιτική των ΗΠΑ. Μέγα λάθος. Όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ελλάδα διαφωνούν με αυτή την πολιτική. Τα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και αποτελούν ηθικό κεφάλαιο για τον ουμανιστικό κόσμο απέναντι στον κόσμο της βαρβαρότητας που εκπροσώπησε πολλές φορές η αμερικανική πολιτική. Είναι ιταμή η πρόκληση για όσα ελέχθησαν για τη σύνδεση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με την τρομοκρατία και αποτελεί ειρωνεία αυτό να το ισχυρίζονται οι ΗΠΑ με πλειάδα παραστρατιωτικών και τρομοκρατικών οργανώσεων που προκάλεσαν τρόμο και φόνους πλειστάκις στην Αμερική.

Ρηχές οι φιλοδοξίες της εξωτερικής πολιτικής αυτού του τύπου, καθώς και των πρακτικών της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ελλάδα που βασίζεται σε είδωλα και γνωστές προβοκατόρικες μεθόδους, που αποβλέπουν σε άλλες επιδιώξεις. Μετά τη λήξη της θητείας σας αξίζει να επισκεφτείτε την ωραία Ελλάδα της ειρήνης, της σταθερότητας, της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας. Έλαβα την πρόσκληση για την ομιλία σας και δεν θα παρευρεθώ.

ΣΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ, W. J. CLINTON ΖΗΤΗΣΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1967 ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΕΠΤΑΧΡΟΝΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Ένα επίκαιρο κείμενο, γραμμένο 25 χρόνια πριν... Προβλήματα και εξελίξεις στην Ελλάδα του 2000. Του Στέφανου Τζουμάκα,


Η Ελλάδα κουβαλάει ένα «βαρύ» παρελθόν. Όταν οι προηγμένες χώρες επένδυαν στην έρευνα και στην ανάπτυξη, στην Ελλάδα διεκδικούσαμε ακόμα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Γενιές πολιτικών κοιτούσαν περισσότερο την επόμενη εκλογική αναμέτρηση και την επιβολή και λιγότερο το μέλλον. Βασική κοινωνική και πολιτική πρακτική, που φτάνει μέχρι τις μέρες μας ήταν η απόδοση ευθυνών για τα λάθη του παρελθόντος. Αυτή ήταν -και εξακολουθεί εν μέρει να είναι- η κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα, πάντοτε το παρελθόν!
Το 2000 πολλοί σημερινοί πολιτικοί θα έχουν μπει στο περιθώριο, τα αντιδικτατορικά και μεταδικτατορικά σύνδρομα θα έχουν εκλείψει. Στην πολιτική θα κυριαρχήσουν και άτομα χωρίς πολιτική ιστορία.
Το 2000 δε θα επιδέχεται άλλοθι υστέρησης, θα είναι η τελευταία διαφορά φάσης από τον σύγχρονο κόσμο, που πολλές εξελίξεις του ζει ετεροχρονισμένα. Θα έχουν εκλείψει τα όρια που θα παραπαίει ανάμεσα στις συναισθηματικές εντάσεις του Νότου και τις ψυχρές τεχνολογίες της προόδου. Στα καθολικά αιτήματα για το 2000, για διασφάλιση της ειρήνης, σταθεροποίηση της ανάπτυξης, διατήρηση του περιβάλλοντος, η Ελλάδα, πολυφωνική, δυνατή οντότητα με εθνική συνείδηση, μνήμη και γλώσσα μπορεί να προβάλλει τη δική της συμμετοχή στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Όλοι μπορεί να κοιτούν το μέλλον και όχι την επικράτηση τους. Τα συντεχνιακά συμφέροντα μπορεί να υποχωρήσουν σαν προφανείς ματαιότητες. Όπου η διανόηση μπορεί να έχει επαφή με την πραγματικότητα. Και όπου το περίπου και η θεωρία μπορεί να υποχωρήσουν στην ακρίβεια και στην πράξη. Η τεχνική όλων των διαδικασιών στη χώρα θα αλλάξει ριζικά.
Ο κάθε πολίτης θα μπορεί να εκφράζεται μέσω μιας κοινωνικά ελεγχόμενης τεχνολογίας, που θα γεννά απαιτήσεις από τους πολιτικούς, αλλά θα ανεβάζει και την εμπιστοσύνη προς τον πολίτη. Το πολιτειακό έργο θα μπορεί να καταγράφεται καθημερινά με σαφήνεια σε δημόσιο δίκτυο πληροφόρησης, με καθολική πρόσβαση. Η ελευθερία του πολίτη θα είναι η κυρίαρχη πηγή εξουσίας και οι ίσες «τηλε-ευκαιρίες» θα είναι απαράβατο δικαίωμα.
Η ανθρώπινη παρουσία θα υποκατασταθεί, σε μεγάλο βαθμό από την ηλεκτρονική παρουσία. Μια ολόκληρη κοινωνική ζωή θα αναπτύσσεται μέσω των κομπιούτερ. Και ένα αίσθημα παγκοσμιότητας θα συνέχει τους ηλεκτρονικά πληροφορημένους. Πάθη και ψυχολογικές πιέσεις θα εκλείψουν, η κοινωνική ζωή θα είναι πιο ορθολογική, πιο εννοιοκρατική. Πολλά σύμβολα θα ξεχαστούν. Η ευαισθησία, πρωταρχική δύναμη του νου που πρέπει να ελέγχει τα προϊόντα του, θα είναι αίτημα γεννημένο από την «ηλεκτρονική κοινωνικότητα».
Η μείωση της γεννητικότητας και η συρρίκνωση της οικογένειας θα συνεχιστούν. Φοβάμαι ότι το 2000 πολλές οικογένειες θα είναι μονομελείς. Ήδη στα κέντρα των δυτικών μεγαλουπόλεων, το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν μόνοι παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Η εξάπλωση του video-tex και του Minitel στη Γαλλία στηρίζεται κατά πολύ στον πολλαπλασιασμό των μονομελών οικογενειών , που μέσω του video-tex επικοινωνούν με τον κόσμο.
Η παιδεία θα έχει άπειρες τεχνικές δυνατότητες επεξεργασίας και μετάδοσης γνώσης, αλλά οι δυνατότητες αυτές θα είναι ελεγχόμενες από κέντρα τηλε-εξουσίας. Οι δυνατότητες για ίσες ευκαιρίες διαμόρφωσης και ίσες ευκαιρίες εκκίνησης της επαγγελματικής ζωής θα έχουν πολύ μερικά αξιοποιηθεί.
Η σημερινή έννοια του σχολείου θα έχει περισσότερο νόημα στις χαμηλότερες βαθμίδες, στις ανώτερες η παιδεία θα είναι περισσότερο τηλε-παιδεία και ο διάλογος θα τείνει να αντικατασταθεί από τον ηλεκτρονικό διάλογο. Η διαχείριση της τεχνολογίας θα καλύπτεται από ένα ευρύ φάσμα μαθημάτων για μέσες βαθμίδες.
Θα ήθελα η παιδεία του 2000 να προετοιμάζει ουσιαστικά την ευφυΐα του 2020 και να είναι αποδεκτή σαν η πιο αποδοτική μακροπρόθεσμα επένδυση. Να γίνει συνείδηση ότι η παιδεία είναι μια συνεχής μάχη και η συνειδητοποίηση αυτή να οδηγήσει στην ποιότητα που θα αντισταθμίζει την ποσότητα, στην όξυνση της ευαισθησίας και την επιβράβευση της ευφυΐας .
Θα ήθελα, το 2000 όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να συνθέτουν ένα έργο ζωής: «Την τέχνη του να ζουν καθημερινά».
Ολοκληρωμένη τηλε-πληροφόρηση λοιπόν, τηλε-παιδεία και τηλε-οικονομία θα αντικαταστήσουν την πληροφόρηση, την παιδεία, την οικονομία που αντικατέστησαν την παραπληροφόρηση, την παραπαιδεία και την παραοικονομία. Πολλοί θεσμοί έχουν αρχίσει να χάνουν την φερεγγυότητα τους και δεν θα έχουν καμιά αξία σε λίγα χρόνια. Κανένας κρατικός κορμός που σχεδιάστηκε για μια εποχή δεν μπορεί να ζήσει την επόμενη, γιατί κανένα σύστημα δεν μπορεί να παρακολουθήσει την εξέλιξη του ανθρώπινου νου που το παρήγαγε.
Στην Ελλάδα ανέκαθεν οι πολίτες κατάφεραν ό,τι δεν κατάφεραν οι πολιτικοί. Τα ιστορικά πολιτικοκοινωνικά ρεύματα ανανεώνονται, διαμορφώνεται μια νέα πολιτική σκέψη και ηθική, παραμερίζονται οι μονόλογοι και αναπτύσσεται πραγματικός πλουραλισμός, επικρατεί η αντιπαράθεση θέσεων και όχι προσώπων, προγραμμάτων και όχι προθέσεων, απόψεων και όχι μηχανισμών, προτάσεων και όχι συνθημάτων. Θα επικρατούν πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις με πρωτοβουλίες, με βάση τον ελεύθερο διάλογο, με ανοιχτούς ορίζοντες για τις συμμαχίες, τις συγκλίσεις, τη συμπόρευση και τις συναινετικές διαδικασίες συγγενών δυνάμεων για μεγάλους στόχους.
Θα επικρατούν πολιτικές δυνάμεις με σχεδιασμό για την παραγωγή, τη διανομή, την κατανάλωση, την τεχνολογία, την απασχόληση, τη μόρφωση, την πληροφόρηση, τον ελεύθερο χρόνο, τον πολιτισμό και το περιβάλλον, για τη διεύρυνση των θεσμών λαϊκής κυριαρχίας, συμμετοχής, κοινωνικού ελέγχου παιδείας, και μέσων επικοινωνίας. Για μια νέα κοινωνική οργάνωση σε αυτοδιεύθυνση, αυτοδιαχείριση, αυτονομία. Με πολίτες χειραφετημένους.
Ο πολίτης θα μπορεί να επηρεάζει ενεργητικότερα το πολιτικό γίγνεσθαι μέσω της τεχνολογίας. Αυτή η τεχνολογία όμως θα ανήκει σε κάποιους που πάντα θα επινοούν τρόπους να επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο ο πολίτης θα επηρεάζει τα πράγματα.
Τη σημερινή απομάκρυνση των πολιτών και της νεολαίας από την πολιτική θα ακολουθήσει μια νέα πολιτική χειραφέτηση, που δεν θα στηρίζεται στην εξ αποκαλύψεως αλήθεια και στα κλειστά κόμματα-μηχανισμούς προπαγάνδας, ψηφοδελτίων και διεκδικήσεων, αλλά προγραμματικές επιλογές που έχουν αντικειμενική σχέση με την κοινωνία και την εξέλιξη της, κόμματα που δεν θα υποκαθιστούν τις κοινωνικές δυνάμεις, με σκοπό να διαμορφώνουν στη συνέχεια κρατικές επιλογές πάνω στους κοινωνικούς συνασπισμούς. Τα κόμματα της κοινωνίας έχουν μέλλον. Τα κόμματα τα ενσωματωμένα στο κράτος σωστά εκφυλίζονται.
Οι ρητορικές συγκρούσεις εκπροσώπων στα αντιπροσωπευτικά σώματα θα πάψουν να υπάρχουν. Τα σώματα θα αλλάξουν δομή και νέα συστήματα αξιών, προτάσεων, επιλογών και συμφερόντων θα έρθουν στην επιφάνεια, νέοι πολιτικοί με άλλα βιώματα και άλλες αντιλήψεις θα είναι εκφραστές τους.
Τα αίτια του ηγεμονισμού στους πολιτικούς σχηματισμούς είναι βαθύτατα. Τρεις αιώνες χρειάστηκαν για να παραμεριστεί η μοναρχία, αλλά ορισμένοι μονάρχες έμειναν. Δεν βλέπω αίσιο τέλος των ηγεμόνων σε ένα μέλλον όπου οι μειοψηφίες και οι πολίτες θα έχουν λόγο.
Η Ελλάδα περνά το στάδιο της μετεξέλιξης, θαμπωμένη από τα κομπιούτερ. Δεν είναι τυχαίο ότι σύγχρονοι νέοι πολιτικοί από διάφορους πολιτικούς χώρους, φαίνονται να έχουν συγγενικό προφίλ, μόνο και μόνο λόγω του σύγχρονου του λόγου τους, ενώ οι αξίες και τα οράματα τους διαφέρουν κατά πολύ.
Οι πολιτικοί σχηματισμοί θα διαχωρίζονται και θα κρίνονται αέναα από τις σχέσεις προόδου και συντήρησης, ανεξάρτητα από τους αυτοχαρακτηρισμούς και τις μορφές που θα αλλάζουν.
Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις επιβολής και εντυπώσεων θα υποχωρήσουν μπροστά στους ενημερωμένους πολίτες, σε ένα νέου τύπου πολιτικό διάλογο, που θα αναφέρεται στην ουσία των προβλημάτων και θα συνδέεται με συγκεκριμένους πολίτες και όχι οπαδούς.
Βέβαια δεν θα λείψουν τα μέσα της τεχνικής, τηλε-οθόνες κλπ αλλά δεν είναι η τεχνική το κύριο. Το κύριο είναι η πολιτική συνείδηση και γνώση των προβλημάτων του τόπου, της περιφέρειας, της χώρας, το πώς και πότε θα λυθούν.
Θα υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα: «Ποιο σύστημα θα κυριαρχεί στη χώρα; Ποιες δυνάμεις θα έχουν την πολιτική εξουσία; Ποιες δυνάμεις θα τη στηρίξουν; Ποια θα είναι η κυρίαρχη ιδεολογία; Ποιες οι νέες συνθήκες μόρφωσης, απασχόλησης, ποιο σύστημα τάξεων θα διαμορφώσει τη χώρα; Ποια θα είναι η φύση των θεσμών; Οι λύσεις που προβάλλουν είναι δύο: Ή θα συνεχίσει να υποχωρεί ο νεοφιλελευθερισμός και η συντήρηση και το σύγχρονο κόσμο θα οδηγήσει η ανανεωμένη σοσιαλιστική πρόταση για την αναγέννηση της χώρας ή θα υπάρξει παλινόρθωση με τα χαρακτηριστικά της καθυστέρησης και της ανακοπής του δρόμου προς τις μεγάλες κοσμογονίες και τις συγκλονιστικές εξελίξεις.
Περιοδικο «Κλικ» 13/4/88