Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Το μεγάλο κόλπο «των...νταβατζήδων» με πρώτο "θύμα" την Ελλάδα Του Γιώργου Δελαστίκ

Ανατριχιαστικός είναι ο μηχανισμός με τον οποίον συγκεκριμένοι τραπεζικοί κολοσσοί κερδοσκόπησαν εναντίον της χώρας μας, με αποτέλεσμα αυτοί μεν να κερδίσουν ποσά ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, η Ελλάδα δε να τεθεί υπό ξένη οικονομική κηδεμονία. Αξίζει να τον περιγράψουμε σε αδρές γραμμές. Το αποφασιστικό εργαλείο στο παιχνίδι που παίχτηκε εναντίον της Ελλάδας είναι ένα εντελώς πρόσφατο χρηματοπιστωτικό προϊόν που ονομάζεται CDS (από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων credit default swaps). Πρόκειται για ασφάλιση κατά της περίπτωσης μη αποπληρωμής ενός χρέους. Μια τράπεζα π.χ. που αγοράζει ομόλογα ενός κράτους ασφαλίζει το ποσό που έδωσε σε μια άλλη τράπεζα, η οποία είναι υποχρεωμένη να της δώσει αυτή τα λεφτά της, αν το κράτος χρεοκοπήσει και βρεθεί σε αδυναμία να εξοφλήσει τα ομόλογά του όταν λήξουν ή να πληρώσει ενδιαμέσως τους τόκους.

Εννοείται ότι όσο πιο επισφαλής είναι η οικονομική κατάσταση μιας χώρας τόσο υψηλότερα ασφάλιστρα θα απαιτήσει η τράπεζα που ασφαλίζει το χρέος.

Το στοιχείο που σοκάρει είναι ότι τρεις και μόνο τραπεζικοί κολοσσοί, η γερμανική Ντόιτσε Μπανκ και οι αμερικανικές Γκόλντμαν Ζαξ και Τζ. Π. Μόργκαν ελέγχουν τον 75% (!) της παγκόσμιας αγοράς των CDS.

Πάμε τώρα στην περίπτωση της Ελλάδας. Περί τα μέσα Γενάρη, περίπου δέκα ημέρες πριν η χώρα μας αναζητήσει αγοραστές για το πενταετές ομόλογό της, η Ντόιτσε Μπανκ δημοσιοποιεί μια έκθεση - φωτιά για την ελληνική οικονομία, όπου αναφέρει πως πάμε χάλια και δεν αποκλείεται κατάρρευση.

Αμέσως μετά κινητοποιείται το τμήμα της CDS της Ντόιτσε Μπανκ. Ζητάει πολύ υψηλότερα ασφάλιστρα για το ελληνικό χρέος, αφού υποτίθεται ότι η χώρα μας βρίσκεται σε επικίνδυνη κατάσταση, όπως λέει το τμήμα μελετών της... ίδιας τράπεζας!

Αφού το επιτόκιο των CDS για την Ελλάδα ανεβαίνει, περνάει αμέσως το μήνυμα παγκοσμίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα: τα διεθνή ΜΜΕ που δρουν ως «παπαγαλάκια» των κερδοσκόπων ουρλιάζουν ότι η ελληνική οικονομία παραπαίει, η ανενημέρωτη κοινή γνώμη τρομοκρατείται και οι επαΐοντες καταλαβαίνουν ότι στοχοποιήθηκε η Ελλάδα και οδεύει προς οικονομικό «γδάρσιμο».

Εν συνεχεία η ίδια η Ντόιτσε Μπανκ μαζί με την Γκόλντμαν Ζαξ αναλαμβάνουν να... πουλήσουν τα ελληνικά ομόλογα! Να τα προωθήσουν στους υποψήφιους αγοραστές! Ναι, αυτοί ακριβώς που συμμετείχαν ενεργά στην οργάνωση του κλίματος καταρράκωσης της ελληνικής οικονομίας για να διευκολυνθούν οι κερδοσκοπικές επιθέσεις!

Δεν πρόκειται περί κακόγουστου αστείου. Μιλάμε εντελώς σοβαρά. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και πάμπολλες άλλες κυβερνήσεις, υποχρεώνεται αντικειμενικά να προστρέξει στις τράπεζες που ελέγχουν την αγορά CDS, παρ’ όλο που υπονομεύουν την Ελλάδα. Τους πληρώνει ουσιαστικά «προστασία», με τη χυδαία έννοια του όρου, ελπίζοντας να τις εξευμενίσει ώστε να την βοηθήσουν να δανειστεί με ανεκτά επιτόκια.

Η Ντόιτσε Μπανκ λοιπόν ως ανάδοχος τράπεζα μαζί με την Γκόλντμαν Ζαξ και άλλες, που παίζουν πολύ δευτερεύοντα ρόλο, καθορίζουν ουσιαστικά το επιτόκιο με το οποίο θα διαθέσει τα ομόλογά της η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία στην πραγματικότητα δεν έχει περιθώρια να μη συμμορφωθεί στις υποδείξεις τους.

Εννοείται ότι η Ντόιτσε Μπανκ και η Γκόλντμαν Ζαξ έχουν ενημερώσει τους πελάτες τους, οι οποίοι τρέχουν σαν τρελοί να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα με επιτόκιο 6,2%, γιατί φυσικά οι τράπεζες αυτές γνωρίζουν εκ των ένδον πως έχει στηθεί το παραμύθι της δήθεν επαπειλούμενης χρεοκοπίας.

Η Ντόιτσε Μπανκ και η Γκόλντμαν Ζαξ εισπράττουν παχυλές προμήθειες εκατομμυρίων ευρώ από τους πελάτες τους, ενώ αγοράζουν και οι ίδιες μεγάλες ποσότητες χρυσοφόρων ελληνικών ομολόγων.

Τώρα ετοιμάζουν τον επόμενο γύρο ελληνικού δανεισμού, στήνοντας σκηνικό για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη φυσικά...

Τα κράτη, όμηροι των τραπεζών

ΚΑΘΥΒΡΙΖΟΥΝ την Ελλάδα οι Γερμανοί. Εχουν όμως ταραχθεί ακόμη και αυτοί από την επίδειξη δύναμης των τραπεζών. «Η Κοινότητα θα έπρεπε να σκεφθεί πώς θα μπορέσει να αποξηράνει αυτόν τον βάλτο (των τραπεζών) που πιάνει ομήρους ολόκληρες χώρες» έγραψε σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Η «Μοντ» είναι εξοργισμένη: «Μόλις έναν χρόνο αφότου τα κράτη έσωσαν τις τράπεζες αφιερώνοντας κολοσσιαία ποσά και στις δύο όχθες του Ατλαντικού -25% του ΑΕΠ σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- τα χρεωμένα κράτη πέφτουν θύματα επιθέσεων από τα ίδια τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που διέσωσαν. Αυτό είναι ένα από τα πικρά μαθήματα της ελληνικής κρίσης» ομολογεί η γαλλική εφημερίδα.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Χρεοκοπεί η Ελλάδα ή η... ΕΕ; Αρθρο του Γιώργου Δελαστίκ στην Εφημ. ''ΕΘΝΟΣ''

Στην πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας που έχει εξαπολύσει η Γερμανία και άλλες δυνάμεις της ΕΕ και στην κερδοσκοπική επίθεση που τη συνοδεύει, χρησιμοποιούνται ένα σωρό προπαγανδιστικοί μύθοι και ανακρίβειες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Ελληνες εργαζόμενους και να παραλύσουν εκ των προτέρων τις όποιες αντιδράσεις τους στα μέτρα στραγγαλιστικής λιτότητας που υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να εξαγγείλει. Επικεντρώνοντας όλη τη συζήτηση στο ύψος του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους, επιχειρείται η παραπλάνηση της ανενημέρωτης κοινής γνώμης.

Χρεοκοπεί άραγε μια χώρα όταν επί σειρά ετών έχει ελλείμματα; Ναι, είναι η απάντηση που προσπαθούν να υποβάλουν. Οχι, είναι η σωστή απάντηση. Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία.

Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη - την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία.

Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001 - 2010 (εννοείται ότι για το 2010 αναφερόμαστε σε προβλέψεις) είχαν ελλείμματα και μόνο ελλείμματα και τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια!

Η ευρωζώνη 6,6% για το 2010 και 6,2% για το 2009, αλλά και 2,5% το 2002 ή 3% το 2003.

Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 και 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 και 4,8% το 2003.

Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003, αλλά και 5,8% το 2008 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας!

Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος. Η Ιαπωνία να δείτε! Στο 135,4% (!) του ΑΕΠ της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 και καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας. Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο 197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009 και εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010.

Επειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης.

Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς. Ισως, αλλά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι. . . 175%! Ιδιο δηλαδή με της Ελλάδας.

Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα. Την ξεπερνούν η Ολλανδία (!) με 234%, η Ιρλανδία με 222%, το Βέλγιο με 219%, η Ισπανία με 207%, η Πορτογαλία με 197%, η Ιταλία με 194% και πάει λέγοντας.

Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας).

Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και στην Ιρλανδία, η οποία ως. . . χώρα-φούσκα του νεοφιλελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων και ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών.

Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το. . . 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ.

Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα.

ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
Κερδοσκοπικά και πολιτικά τα αίτια

Εξι χώρες της ευρωζώνης τουλάχιστον με επικεφαλής την Ολλανδία και το Βέλγιο, έχουν συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας! Δέκα ολόκληρα χρόνια η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος τρομερά μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και παράλληλα την ίδια δεκαετία έχει ελλείμματα κατά μέσο όρο πολύ χειρότερα από τα ελληνικά!

Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος (!) από της Ελλάδας. Το γεγονός ότι για καμιά από αυτές τις χώρες δεν λένε ότι χρεοκοπεί (πολύ σωστά, άλλωστε), ενώ το λένε για την Ελλάδα (εντελώς αβάσιμα), αποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών και κερδοσκοπικών επιθέσεων.

Συνέντευξη με τον Στέφανο Τζουμάκα στην εφημερίδα "Η Εποχή"

Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν συμφωνεί με τα μέτρα της κυβέρνησης
*Μέτρα λιτότητας, νεοφιλελεύθερης όψης
*Την εξουσία την έχει η άρχουσα τάξη

Μπορεί να μπερδευτήκαμε, ίσως και να εκπλαγήκαμε, αλλά φαίνεται ότι το ΠΑΣΟΚ είναι καζάνι που βράζει. Τα οικονομικά μέτρα που εξήγγειλε ο Γ. Παπανδρέου έχουν δημιουργήσει αρνητικό κλίμα στην κυβερνητική παράταξη και στον κόσμο της, που από τα αντιδεξιά προεκλογικά συνθήματα, βλέπει να εφαρμόζεται από την κυβέρνησή του η δεξιά πολιτική. Η συζήτηση με τον Στέφανο Τζουμάκα, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργό, από αυτήν την άποψη είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δηλώνει χωρίς περιστροφές ότι τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός είναι μέτρα λιτότητας, νεοφιλελεύθερης όψης, ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ θα αντιδράσει άμεσα και ότι τα... μικρόφωνα είναι στα χέρια άλλων.

Τη συνέντευξη πήρε
ο Πάνος Λάμπρου

*Εξαγγέλθηκαν τα οικονομικά μέτρα από τον πρωθυπουργό. Όλοι μιλούν για σκληρά μέτρα ανεξάρτητα αν κάποιοι τα θεωρούν... αναγκαία. Ποια είναι η άποψή σας;
-Είναι μέτρα λιτότητας και έχουν νεοφιλελεύθερη όψη. Αλλά δεν μπορεί να είναι η στρατηγική της χώρας. Όλοι οι μονεταριστές, όλοι οι νεοφιλελεύθεροι επιχειρούν να πείσουν ότι αυτή είναι η στρατηγική της χώρας. Όχι, είναι πλευρά του οικονομικού προβλήματος που έχει αυτήν τη στιγμή η χώρα. Πρέπει να μιλάμε για ζήτημα αιχμής, για διαχείριση της κρίσης και όχι για στρατηγική επιλογή.

*Ναι, αλλά δεν έχει γίνει συζήτηση για την πραγματική οικονομία.
-Σωστά, η οικονομία έχει τριάντα δείκτες, δεν έχει μόνο έλλειμμα και χρέος. Αλλά όταν οι μονεταριστές μιλούν για την οικονομία αναφέρονται σε αυτά. Βγαίνει ο Σταρκ, που είναι ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, και λέει: Η Ελλάδα διπλασίασε τις δημόσιες δαπάνες τα τελευταία 15 χρόνια. Αληθές. Δεν λέει, όμως, ότι η Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια έχει ένα 25% του πληθυσμού που πολλαπλασιάζει κάθε χρόνο επί εφτά φορές τον πλούτο. Δεν λέει για τη φοροδιαφυγή. Δεν λέει ότι η Ελλάδα έχει 40% παραοικονομία. Δεν λέει ότι η Ελλάδα έχει μια εργοδοσία που δεν πληρώνει εισφορές γύρω στα 8 δισ. κάθε χρόνο. Δεν λέει ότι υπάρχει μια εργοδοσία που, φέτος μόνο, πήρε 25 δισ. από την αδήλωτη εργασία. Δεν λένε από που θα μειωθούν οι δαπάνες. Από τους μη έχοντες; Όλα αυτά δεν τα συζητούν. Η γραμμή των νεοφιλελεύθερων είναι σαφής. Να μειωθούν όλα κατά 20%. Τα εισοδήματα, οι μισθοί, τα ακίνητα, οι περιουσίες, για να μπορέσει το κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις μετά από δέκα χρόνια.

Το κλίμα στο ΠΑΣΟΚ

*Μέσα στο ΠΑΣΟΚ τι κλίμα υπάρχει μετά τα μέτρα;
-Δεν υπάρχει συμφωνία.

*Πώς εκφράζεται η διαφωνία;
-Γίνεται ζωηρή συζήτηση. Να σας φέρω ένα παράδειγμα. Ο πρωθυπουργός δεν είχε αυτήν την ανάλυση. Η διεθνής κρίση προέκυψε από τη διάλυση της πραγματικής οικονομίας. Κυριάρχησε η χάρτινη οικονομία πάνω στην πραγματική οικονομία. Όλες οι αναλύσεις του Γ. Παπανδρέου στηρίζονταν στην πραγματική οικονομία.

*Άρα τι; Υπέκυψε σε πιέσεις που του ασκήθηκαν και εντός του ΠΑΣΟΚ;
-Ο Γ. Παπανδρέου έχει μιλήσει πολλές φορές για αυτά τα ζητήματα. Δεν έγινε, όμως, δυνατή μια συζήτηση για τα πραγματικά αίτια της κρίσης, ώστε να ξέρουμε ιδεολογικά και πολιτικά προς τα που θα προσανατολιστούμε. Έτσι γίνεται μια τυφλή συζήτηση, που καταλήγει ότι έχουμε ένα τεράστιο εθνικό πρόβλημα.

*Περνάμε, όμως, σε μέτρα που θα έχουν επιπτώσεις στην καθημερινότητα.
-Οι έμμεσοι φόροι δεν ήταν ποτέ υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Το πετρέλαιο δεν θα μετακυλήσει στην παραγωγή και στην αύξηση των τιμών; Μια σειρά από αυτές τις επιλογές έχουν σχέση με πολιτικές λιτότητας. Κινούνται πάνω στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο, που δεν είναι σχέδιο του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου. Ένα σχέδιο που λέει ότι κύριοι θα φτωχύνετε...

*Για να καταλάβω. Αν δεν είναι σχέδιο του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου, ποιανού είναι;
-Είναι σχέδιο της κυβέρνησης. Είναι σαφές. Και ο Παπανδρέου συναινεί. Αλλά όλες οι αναλύσεις του δεν είναι σε αυτό το πλαίσιο. Εδώ έχουμε αντίφαση.

Οι ευθύνες
των κυβερνήσεων Σημίτη

*Επειδή λέτε ότι το ΠΑΣΟΚ κινείται σε άλλη αντίληψη, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι είχαμε επί κυβερνήσεων Σημίτη, μια πολιτική σε νεοφιλελεύθερα χνάρια.
-Συμφωνώ. Αυτή ήταν και η αιτία της ήττας του 2004. Συζητήσαμε πέντε χρόνια στο ΠΑΣΟΚ και είπαμε ότι πολιτικές ήττας δεν θα ξαναεφαρμόσουμε.

*Ναι, αλλά την εφαρμόζει ως κυβέρνηση εκ νέου.
-Έχουμε μια δημοσιονομική κρίση, που δεν έχει ευθύνη το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση. Βέβαια, ιστορικά την έχει. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν άσκησαν πολιτική για την οικονομία που συνέβαλε στη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης. Προσωπικά πιστεύω ότι τα στρατηγικά προβλήματα της χώρας δεν είναι αυτά. Το στρατηγικό ζήτημα είναι η παραγωγική βάση της χώρας, τα τελευταία χρόνια έχουν διαλυθεί πάνω από 6.000 επιχειρήσεις, έχουν χαθεί χιλιάδες θέσεις εργασίας, με αποτέλεσμα να έχουμε σοβαρό πρόβλημα εισοδημάτων.
Τα τελευταία 15 χρόνια μεταφέρθηκε ο πλούτος της χώρας κατά 60% προς το κεφάλαιο και κατά 40%, ίσως και λιγότερο, στην εργασία. Αυτό είναι το μεγάλο θέμα της χώρας. Αντί να ανεβάσουμε την ποιότητα των παραγωγικών, εργασιακών, τεχνικών δραστηριοτήτων, μας ζητούν να μειώσουμε όλα μας τα εισοδήματα για να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Αυτό είναι το νεοφιλελεύθερο, το συντηρητικό μοντέλο.
Ως πότε η χώρα θα δανείζεται και θα βάζει φόρους; Τρεις είναι οι δρόμοι. Ή θα παράγει και θα μειώσει το έλλειμμα ή θα δανείζεται ή θα βάζει φόρους. Ποιο είναι το προοδευτικό σχέδιο; Το προοδευτικό σχέδιο λέει ότι η χώρα πρέπει να παράγει, να αναπτυχθεί. Είδατε όλους αυτούς τους ταλιμπάν του νεοφιλελευθερσμού να λένε τι λέξη ανάπτυξη, να μιλούν για πραγματική οικονομία; Και πώς θα μιλήσει το ΠΑΣΟΚ όταν δεν έχει μικρόφωνα; Τα μικρόφωνα τα δίνουν σε συγκεκριμένα στόματα που δεν λένε τίποτα, δεν προσδιορίζουν...

Τα μικρόφωνα, η πολιτική και η... άλλη εξουσία

*Ποιος έχει τα μικρόφωνα; Δεν τα έχουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης;
-Τα μικρόφωνα τα έχει η παρασιτική ολιγαρχία, η οποία δεν παράγει.

*Ναι, αλλά υπάρχει και η πολιτική εξουσία.
-Δεν υπάρχει πολιτική εξουσία. Από την εμπειρία μου ποτέ δεν είχαν οι κυβερνήσεις την εξουσία στην Ελλάδα. Τη διακυβέρνηση έχουν. Την εξουσία έχει η άρχουσα τάξη και μάλιστα το παρασιτικό της τμήμα, που δεν παράγει.

*Που σημαίνει ότι η κυβέρνηση έχει συμβιβαστεί με αυτήν την πραγματικότητα.
-Η κυβέρνηση είναι καινούργια Περιμένω το φορολογικό...

*Έχουμε πλέον απτά δείγματα γραφής της κυβέρνησης. Τι άλλο να περιμένουμε;
-Είναι τα πρώτα δείγματα. Ακόμα δεν έχει τελειώσει το πακέτο. Να δούμε και το φορολογικό. Πρέπει να δούμε πολλά. Εμείς έχουμε πει ότι θέλουμε αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, αυτή η πολιτική, θα τριπλασιαστεί η φτώχεια στην Ελλάδα.

*Η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βρίσκει τη μερική, έστω, συναίνεση της Νέας Δημοκρατίας, ακόμα και του ΛΑΟΣ.
-Μα είναι η έδρα του νεοφιλελευθερισμού.

*Να περιμένουμε τη δημιουργία μιας αριστερής τάσης μέσα στο ΠΑΣΟΚ;
-Όπως σας είπα, μέσα στο ΠΑΣΟΚ έχει γίνει μια μεγάλη συζήτηση όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί να μην είναι γνωστή, αλλά είναι πραγματικότητα. Ύστερα από αυτήν την πεντάχρονη συζήτηση, δεν συμφωνεί συνολικά, εκτός από ελάχιστες ομάδες, με τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση.

Το ΠΑΣΟΚ λέει άλλα

*Πώς γίνεται, όμως, να μην συμφωνεί το ΠΑΣΟΚ συνολικά και το ΠΑΣΟΚ να ακολουθεί την αντίθετη πολιτική;
-Γιατί λέει ότι ασκεί μια πολιτική έκτακτης ανάγκης. Και θα φανεί τώρα από που θα μειωθούν οι δαπάνες...

*Προεκλογικά έλεγε άλλα.
-Υπάρχει η δικαιολογία ότι έγινε μια διαφορετική ανάγνωση ότι υπήρχαν διαφορετικά στοιχεία, αλλά είναι σαφές ότι έχουμε υπαναχώρηση. Ο Γ. Παπανδρέου λέει ότι είναι μέτρα μιας συγκεκριμένης περιόδου. Θα δούμε, διαφορετικά αυτή η πολιτική θα ηττηθεί.

*Εσείς πιστεύετε ότι είναι μέτρα μιας συγκεκριμένης περιόδου ή ότι η πολιτική λιτότητας θα έχει βάθος;
-Είναι πολύ νωρίς για να είμαστε σίγουροι. Όμως, θα έχουμε μεγάλη διαμάχη. Και θα φανεί ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν συμφωνεί.

*Πώς θα εκφραστεί;
-Παντού στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς...

*Στη Γερμανία ο Λαφοντέν, στη Γαλλία ο Μελανσό είπαν ότι η σοσιαλδημοκρατία μεταλλάχθηκε, δεν πάει άλλο. Και επέλεξαν το δρόμο της οργανικής συμπόρευσης με την αριστερά. Γιατί δεν έχει προκύψει το ίδιο και στην Ελλάδα;
-Θα το δούμε στο μέλλον αυτό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει συνειδητοποίηση ότι δεν έχουν μέλλον οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Ποιά είναι η Goldman Sachs

Άρθρο του Matt Taibbi στο Rolling Stone Issue με τίτλο "Inside The Great American Bubble Machine"
Παν. Λυμ.


Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γνωρίζει κανείς για την επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs, είναι ότι βρίσκεται κυριολεκτικά παντού. Σαν ένα τεράστιο χταπόδι, τυλιγμένο γύρω από οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα που μπορεί να αποφέρει χρήματα. Αποτελεί μια πληγή στο κυρίαρχο Δυτικό σύστημα του δημοκρατικού καπιταλισμού, που ενώ κυβερνάται από την ελεύθερη αγορά και τις ελεύθερες εκλογές, δεν μπόρεσε να προβλέψει το ότι η οργανωμένη πλεονεξία πάντα θα υπερτερεί μιας ανοργάνωτης δημοκρατίας.

Η Goldman Sachs πετυχαίνει το σκοπό της χρησιμοποιώντας πάντα την ίδια απλή μέθοδο. Τοποθετεί τον εαυτό της στη μέση μιας κερδοσκοπικής φούσκας, πουλώντας ομόλογα για τα οποία γνωρίζει πως δεν αξίζουν δεκάρα. Στη συνέχεια ρουφά τεράστια ποσά από τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας, υποβοηθούμενη από μια διεφθαρμένη πολιτεία, που της επιτρέπει να φτιάχνει τους κανόνες όπως της συμφέρει, με αντάλλαγμα τα ψίχουλα που η τράπεζα μοιράζει στους πολιτικούς προστάτες της. Στο τέλος, και αφού επέλθει η απόλυτη φτώχια σε εκατομμύρια απλούς πολίτες, η διαδικασία αρχίζει πάλι από την αρχή, με την τράπεζα να σπεύδει να μας σώσει, δανείζοντας μας τα δικά μας λεφτά? με τόκο, και παριστάνοντας τον σωτήρα μας.

Η βασική κομπίνα στην εποχή του διαδικτύου είναι εύκολο να γίνει κατανοητή από τον οποιοδήποτε. Εταιρίες που δεν υπήρχαν παρά μόνο στα χαρτιά ή στα μυαλά κάποιων αλαφροΐσκιωτων, μπήκαν στο χρηματιστήριο, προβλήθηκαν δεόντως από τα ΜΜΕ και οι μετοχές τους πουλήθηκαν για πολλά εκατομμύρια. Οι αγοραστές δεν γνώριζαν πως το παιχνίδι ήταν σικέ, και πως οι τράπεζες παρουσίαζαν μια εικόνα τελείως διαφορετική από τη πραγματική. Στην ουσία έπαιζαν σε διπλό ταμπλό. Στο ένα ταμπλό έπαιζαν οι από μέσα, που γνώριζαν τα πραγματικά στοιχεία, και στο άλλο οι άσχετοι επενδυτές που πλήρωναν ποσά τα οποία ακόμη και οι τράπεζες θεωρούσαν παράλογα. Ο ρόλος της Goldman Sachs στη φούσκα των στεγαστικών που οδήγησε στη παγκόσμια οικονομική κρίση είναι εύκολο να ιχνηλατηθεί.. Το βασικό κόλπο έγκειται στη μείωση των κριτηρίων των εγγυήσεων. Μέχρι πρόσφατα ήταν γνωστό, πως για να πάρει κάποιος στεγαστικό δάνειο, θα έπρεπε να παρουσιάσει μια προκαταβολή της τάξης του 10%, να αποδείξει ότι έχει κάποιο σταθερό εισόδημα, καθαρό πιστωτικό μητρώο, και να έχει τουλάχιστον, ένα πραγματικό ονοματεπώνυμο. Όλα αυτά άλλαξαν με την έλευση της νέας χιλιετίας. Τα στεγαστικά μοιράζονταν αφειδώς σε πρώην κατάδικους και σε γκαρσόνες, με μόνη εγγύηση τα $5 και μια σοκολάτα! Και πως εκτινάχθηκαν οι τιμές του πετρελαίου στα ύψη; Η Goldman έπεισε διάφορα συνταξιοδοτικά ταμεία και άλλους μεγάλους επενδυτές να βάλουν τα χρήματά τους σε futures πετρελαίου. Συμφωνώντας δηλαδή να αγοράσουν πετρέλαιο σε συγκεκριμένη τιμή μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Αυτό όμως μετέτρεψε το πετρέλαιο από φυσικό και απτό προϊόν, με εξάρτηση από τη προσφορά και τη ζήτηση, σε κάτι στο οποίο θα στοιχηματίζουν, σε κάτι σαν μετοχή. Μεταξύ 2003-2008, η ποσότητα κερδοσκοπικού χρήματος στα καταναλωτικά προϊόντα αυξήθηκε από τα $13 δισ. στα $317 δισ. (αύξηση 2.300%). Το 2008 ένα βαρέλι πετρελαίου επωλείτο στα χαρτιά περίπου 27 φορές, πριν τελικά μεταφερθεί και καταναλωθεί.

Οι εμπλεκόμενοι και οι υπεύθυνοι της πρόσφατης οικονομικής κρίσης είναι όλοι συνδεδεμένοι άμεσα ή έμμεσα με τη Goldman Sachs. Μια από τις κυριότερες φυσιογνωμίες είναι και ο πρώην υπουργός οικονομικών του Clinton, ο Robert Rubin που εργάστηκε 26 χρόνια για τη τράπεζα πριν γίνει ο επικεφαλής της Citigroup. Πρόκειται για το αρχέτυπο μοντέλο του τραπεζίτη, που μοιάζει σαν να γεννήθηκε φορώντας κοστούμι αξίας $4.000, κι η μόνη ανθρώπινη αδυναμία ή φοβία που ίσως να είχε, θα ήταν μη τυχόν και αναγκαστεί ποτέ να πετάξει σε οικονομική θέση μαζί με τους κοινούς θνητούς. Η επιρροή του ήταν τεράστια, ειδικά προς το τέλος του περασμένου αιώνα. Η άποψή του ήταν θέσφατο, και αυτή η άποψη είχε να κάνει με την αναγκαιότητα της πλήρους απελευθέρωσης της αμερικανικής οικονομίας. Στη διάρκεια της υπουργικής του θητείας, οι διάφορες πρωτοβουλίες του είχαν οδυνηρές συνέπειες για το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας.

Όταν κατέρρευσε και η φούσκα του πετρελαίου το φθινόπωρο του 2008, έπρεπε να βρεθεί νέα φούσκα. Τα λεφτά όλα όμως είχαν χαθεί. Τα μόνα διαθέσιμα ήταν αυτά των φορολογουμένων. Έτσι μπήκαν στο παιχνίδι τα διάφορα σχέδια διάσωσης, μέσα από τα οποία η Goldman Sachs έδειξε τη πραγματική της ισχύ. Ο τότε υπουργός Οικονομικών Paulson πήρε μια σειρά από περίεργες και μνημειώδεις αποφάσεις μέσα από τις οποίες ο τελικός κερδισμένος προέκυψε να είναι η Goldman Sachs η οποία και αποζημιώθηκε για όλα τα λάθος στοιχήματά της, την ίδια ώρα που ο μέσος Αμερικανός έχανε τη δουλειά του αλλά και τις οικονομίες του.

Όλα όσα μεσολάβησαν απέδειξαν απλά πως για την Goldman Sachs δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά. Η κυβέρνηση μπορεί να αφήσει κάποιους άλλους παίχτες να πεθάνουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να διακινδυνέψει η οντότητα της Goldman Sachs. Σήμερα, και με μια απλή αλλαγή προσώπων, η τράπεζα συνεχίζει να καθορίζει τους όρους του παιχνιδιού. Και αντί για κερδοσκοπικά ρίσκα με τα στεγαστικά δάνεια ή με τη τιμή του πετρελαίου, η νέα φούσκα είναι οι μονάδες ρύπων (carbon credits: που χρησιμοποιούνται στο εμπόριο αερίων ρύπων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου). Πρόκειται για μια πελώριας αξίας αγορά που στην ουσία δεν υπάρχει καν. Θα υπάρξει όμως αν η κυβέρνηση Ομπάμα, στο κόμμα του οποίου η τράπεζα δώρισε $4,452,585, περάσει το «περιβαλλοντικό σχέδιο» με την ονομασία cap-and-trade. Η νέα αυτή αγορά (μονάδων ρύπων) είναι μια επανάληψη του «καζίνο» με το οποίο ευνοήθηκε η Goldman πρόσφατα, με μια όμως εξαίρεση. Αν το σχέδιο πετύχει, οι τιμές θα αυξηθούν με κυβερνητικές εντολές και αποφάσεις. Η Goldman δεν θα χρειαστεί να κινήσει κανένα παρασκηνιακό νήμα. Όλα θα είναι στημένα από πριν.


Άρθρο της Ελένης Κατωπόδη για την ελληνική ιθαγένεια

ΥΠΕΡ: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΜΕΤΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ»

Περιμένοντας τους βαρβάρους

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στη Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;

Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα…

… -Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία κι η σύγχισις;

Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν;

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατείες

κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήρθαν.

Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

και είπανε πώς βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

(Κ.Π. Καβάφης)

Οι άλλοι, οι βάρβαροι, οι αλλοδαποί, ή και οι ημεδαποί που φέρουν διαφορετικό σύστημα αξιών, στάσεων και συμπεριφορών από εμάς αποτελούν απειλή για τη δική μας αυτό-εικόνα. Για τη δική μας κοινωνική ταυτότητα. Γιατί το ζήτημα του σεβασμού στη διαφορετικότητα είναι πρώτιστα ζήτημα ψυχολογικό. Σχετίζεται ευθέως ανάλογα με την αυτοεκτίμηση των ανθρώπων, των κοινωνικών ομάδων, των λαών. Πλήθος ψυχολογικών ερευνών κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών το αποδεικνύει. Η κοινωνική ταυτότητα ενός ατόμου είναι εκείνες οι όψεις της αυτοεικόνας του που πηγάζουν από το γεγονός ότι ανήκει σε κάποιες ομάδες σε σχέση με το πώς αξιολογεί αυτές τις ομάδες.

Όταν κάποιος έχει αρνητική κοινωνική ταυτότητα, προσπαθεί να ανεβάσει την εσω-ομάδα του και να μειώσει την εξω-ομάδα (Tajfel & Turner). Έτσι δημιουργούνται και τα στερεότυπα, δηλαδή ένα σύνολο πεποιθήσεων για τα προσωπικά χαρακτηριστικά μιας ομάδας ανθρώπων (Strobe & Insko, 1989). Ένα σύνολο από υπερ-απλουστευμένες, νοερές εικόνες κάποιας κατηγορίας προσώπων, θεσμών ή γεγονότων, η οποία είναι κοινή ως προς τα βασικά χαρακτηριστικά της σε πολλούς ανθρώπους (Stallybrass). Συχνά τα στερεότυπα συνοδεύονται από προκατάληψη, δηλαδή από μια ευνοϊκή ή δυσμενή προδιάθεση απέναντι σε κάθε μέλος της υπό συζήτηση κατηγορίας (Στάμος Παπαστάμου, 1999). Τα στερεότυπα για τις εξω-ομάδες είναι στην ουσία μια έκφραση της ανάγκης μας για θετική αυτοεικόνα (Tajfel). Έτσι εξηγείται πώς σχηματίζονται αρνητικές εικόνες (στερεότυπα) για καθ’ όλα εντάξει ομάδες, όπως για παράδειγμα είναι οι εθνικές ή κοινωνικές μειονότητες.

Τα στερεότυπα είναι πολύ φυσιολογική και προσαρμοστική γνωστική λειτουργία, προϊόν της κατηγοριοποίησης, γνωστικής ενέργειας που έχει σχέση με την οργάνωση των πληροφοριών και την ανάκλησή τους στη μνήμη μας, η οποία αποτελεί ανάγκη, διαφορετικά θα έπρεπε να μαθαίνουμε τα πάντα από την αρχή.

Μέσω της κατηγοριοποίησης οι δευτερεύουσες πληροφορίες, οι λεπτομέρειες τείνουν να εξαλείφονται. Ο ανθρώπινος νους καταχωρεί τις πληροφορίες, τα δεδομένα κυρίως ως κατηγορίες (< κατηγοριοποίηση) παρά ως αριθμούς, ως μεταβλητές, που μπορούν να πάρουν οποιαδήποτε τιμή. Έτσι συνηθίζουμε να αποδίδουμε ελάχιστα χαρακτηριστικά σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων ή και σε λαούς και να τους χαρακτηρίζουμε με αυτά όλους, και κυρίως να αποδίδουμε ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό συλλήβδην στους ανθρώπους ενός λαού και να το αφαιρούμε συλλήβδην από τους ανθρώπους ενός άλλου λαού. Τη λειτουργία της κατηγοριοποίησης εκμεταλλεύονται διάφορα συγκεντρωτικά και ολοκληρωτικά συστήματα εξουσίας με στόχο το χειρισμό του θυμικού και της βούλησης των μαζών μέσω της καλλιέργειας φανατισμού, ρατσισμού, κ.ά.

Αυτή η διαδικασία επιτείνεται και χρωματίζεται από δύο παράγοντες:

1/ το φόβο μας για το άγνωστο, στο οποίο συνηθίζουμε να προβάλουμε και πολλούς άλλους και άλλης φύσεως ενδόμυχους φόβους και,

2/ τη συχνότητα και τη φύση των πληροφοριών που προβάλλονται συνήθως από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όσον αφορά τους «άλλους», τους «βάρβαρους», τις πάσης φύσεως «μειονότητες» και δη όταν τους προσλαμβάνουμε ως διαφορετικούς από εμάς.

Η επιλεκτική άρνησή μας να αποδεχθούμε, ή και να διεκδικήσουμε για ανθρώπους άλλων εθνοτήτων τα ανθρώπινα δικαιώματα που θεωρούμε αναφαίρετα για τους εαυτούς μας, σχετίζεται περισσότερο με όψεις της δικής μας αυτό-εικόνας: μπορεί να σχετίζεται με τη δυσκολία μας να αποδεχθούμε ότι η γνώμη μας και ο εαυτός μας δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι υποχρεωμένοι να δρουν και να συμπεριφέρονται σαν εμάς για να μην τους θεωρούμε απειλή για το εγώ μας, τις αξίες μας και τον αυτοθαυμασμό μας. Μπορεί ακόμη να σχετίζεται και με την ευκολία μας να προβάλουμε στρεβλά στις μειονότητες αρνητικές σκέψεις ή απωθημένα συναισθήματα που μας δημιουργούν άλλοι σημαντικοί, με όρους συναισθημάτων ή εξουσίας, άνθρωποι στη ζωή μας, που για κάποιο λόγο δεν επιθυμούμε ή δεν μπορούμε να τα προβάλουμε σε αυτούς: οι μετανάστες, οι ανύπαντρες μητέρες, οι ξένοι, κ.λ.π., είναι το βολικό και ανέξοδο άλλοθι, η χοάνη που καταπίνει όλα τα απωθημένα και τις προσβολές της ζωής μας, είναι τα «εξιλαστήρια θύματα» για όλα τα δεινά μας. Για όλα φταίνε οι άλλοι. «Η κόλαση. Αυτό είναι οι άλλοι», είχε γράψει κάποτε ο Γάλλος Φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σάρτρ, που αρνήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η άρνησή μας να αποδεχθούμε την εκχώρηση ιθαγένειας ή υπηκοότητας, που έμμεσα συνεπάγεται και άρνηση να ξεκαθαρίσει η κατάσταση με τους μετανάστες και να υπάρχει μια κρυστάλλινη εικόνα της πολιτογράφησής τους και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης γι’ αυτούς στην πατρίδα μας, ενδέχεται να σχετίζεται και με άλλες όψεις της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής, καταλυτικά πιο σοβαρές και επικίνδυνες για την κοινωνική μας συνοχή, για την εθνική μας οικονομία, την πολιτειακή μας οργάνωση και το μέλλον του έθνους μας.

Η καταγραφή όλων των μεταναστών, η απόδοση της ελληνικής υπηκοότητας ή και της ιθαγένειας, και η εκχώρηση του δικαιώματος του «εκλέγειν» και του «εκλέγεσθαι» σε αυτούς, υπό προϋποθέσεις, συνεπάγεται ταυτόχρονα τα εξής:

-πάνω και πρώτα απ’ όλα θα προστατευτούν άνθρωποι, ψυχές μικρών παιδιών που άμεσα ή έμμεσα βρίσκονται στο έλεος και στις διαθέσεις καλών ανθρώπων, καλών δημοτικών υπαλλήλων, καλών δημάρχων, καλών αστυνομικών, καλών πολιτικών και εν γένει καλών Ελλήνων που τους έχουν και εργάζονται, όταν και όπως θέλουν, όσες ώρες θέλουν και σε ότι δουλειές ή αγγαρείες θέλουν, χωρίς ένσημα και ασφάλεια, πληρώνοντάς τους με μαύρο χρήμα, αν θέλουν. Αν δεν θέλουν τους «καρφώνουν» στην αστυνομία και αρχίζει πάλι το πήγαινε-έλα στην πατρίδα τους ή αλλού, και η επιστροφή τους εδώ.

-Ότι θα πάψουν να διακινούνται λάθρα εκατομμύρια ευρώ σε τακτά διαστήματα, προκειμένου να δοθεί λάθρα ασυλία σε ανθρώπους που έζησαν συμπτωματικά κατά τη μεταφορά τους, κάτι που όλοι γνωρίζουμε ότι γίνεται την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον.

-Θα σταματήσει η στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση, το καθεστώς μη κοινωνικής ασφάλισης, ιατρικής περίθαλψης και μη παροχής ενσήμων, ενώ ταυτόχρονα θα αποδοθούν στο κράτος οι νόμιμοι φόροι και θα ενισχυθεί το ασφαλιστικό και φορολογικό μας σύστημα.

-Θα ενταχθούν αρμονικά στις κοινωνικές και πολιτικές ομάδες της Ελλάδας και θα υπάρχει κοινωνική ηρεμία, αμοιβαίος αλληλοσεβασμός και κοινοί στόχοι και δράσεις για την καλυτέρευση της ζωής όλων, καθώς θα εκλείψουν πολλές αφορμές και αιτίες που εμποδίζουν τώρα την απρόσκοπτη ειρηνική συνύπαρξη και συμβίωσή μας.

-Θα πάψει η πατρίδα μας να θεωρείται χώρα ελεύθερης διακίνησης και παράνομο πέρασμα πάσης φύσεως ανθρώπινου εμπορίου, αυτή η πατρίδα για την εθνική ομοιογένεια της οποίας πολλοί αλαλάζουν νυχθημερόν στα κανάλια, αλλά δεν δείχνουν αντίστοιχη ευαισθησία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για το «σκλαβοπάζαρο των ψυχών» και την τριτοκοσμική, ελλειμματική δημοκρατίας και πολιτισμού εικόνα που παρουσιάζει με τις υπάρχουσες, χρονίζουσες άσχημες συνθήκες επιβίωσης και διαβίωσης των μεταναστών.

«Θα αλλοιωθεί το έθνος μας,

αργότερα θα εγείρουν αξιώσεις για κάποια εδάφη»

Αναρωτιέμαι ποιος θεωρείται περισσότερο επικίνδυνος για την ελληνική δημοκρατία και για το μέλλον της Ελλάδας και του ελληνικού έθνους: ένας μετανάστης, οικογενειάρχης, νομοταγής, που εργάζεται εδώ για 15- 20 χρόνια, που στηρίζει την ελληνική οικονομία, που τιμάει την ελληνική παιδεία και γλώσσα, το παιδί του οποίου ή και ο ίδιος θα αποκτήσουν ελληνική ιθαγένεια και το δικαίωμα του «εκλέγειν» και «εκλέγεσθαι», ή ένας Έλληνας που μετέρχεται κάθε μέσου αναξιοκρατίας και αδιαφάνειας για να πετύχει τους στόχους του, στερείται κοινωνικής συνείδησης, παραβαίνει με διάφορους τρόπους τους νόμους σε καθημερινό επίπεδο και έχει αναγάγει σε ύψιστη αξία την αμορφωσιά, την αγένεια, τον ατομισμό, την εξαπάτηση, την επιβολή της άποψής του ακόμη και με τη βία (σωματική ή συναισθηματική), χαρακτηριστικά τα οποία θεωρεί και σπάνια προσόντα και τον εαυτό του ιδιαίτερα αξιοπρεπή και ευφυή;

Το τι θεωρείται κίνδυνος για ένα έθνος συνεξαρτάται με τις αξίες αυτού του έθνους, με το τι ποιότητα ανθρώπων, ποια κοινωνία και ποιο πολιτισμό θέλουμε να οικοδομήσουμε, ποιας πολεοδομικής μορφής πόλεις θέλουμε να αναπτύξουμε, ποια παιδεία για εμάς και τα παιδιά μας. Κάποιος Έλληνας εργαζόμενος, για παράδειγμα, που με πράξεις ή παραλείψεις του, ή χρησιμοποιώντας τη σφραγίδα του ελληνικού δημοσίου, διακυβεύει την οικονομία της Ελλάδας, την εθνική της ασφάλεια, το πράσινο, τους ελεύθερους χώρους, την ποιότητα ζωής των παιδιών μας και των δικών του παιδιών, ελαφρά τη καρδία, θεωρείται κίνδυνος για το έθνος μας και το μέλλον της Ελλάδας, και μεγαλύτερος ή μικρότερος κίνδυνος, από έναν μετανάστη που σέβεται και αγαπάει έμπρακτα την Ελλάδα πολύ περισσότερο από πολλούς Έλληνες; Η μειονότητα των Ελλήνων οδηγών με επικίνδυνη οδηγητική συμπεριφορά, μια μειονότητα προερχόμενη από την ομάδα των Μηχανικών και Εργολάβων που κατασκευάζουν τα οδικά δίκτυα, που γίνονται υπαίτιοι της απώλειας της ζωής στην άσφαλτο πολλών Ελλήνων θεωρούνται επίσης κίνδυνος για το έθνος μας και το μέλλον της Ελλάδας, και μεγαλύτερος ή μικρότερος κίνδυνος, από μια μειονότητα μεταναστών που θα πάρει ελληνική ιθαγένεια;

Παραδείγματα που σκιαγραφούν μια άλλη διάσταση ανθελληνισμού πολύ πιο βαθιά ριζωμένη στη συμπεριφορά κοινωνικών ομάδων και πιο σοβαρή απ’ την εκχώρηση ιθαγένειας

Σε μια στιχομυθία του με εργαζόμενο στην Πολεοδομία ρώτησε κάποιος: «Τι σημαίνει δεν είναι αρμοδιότητα του ενός, ή του άλλου, ή ότι πολλές φορές η μία Διεύθυνση δεν γνωρίζει ποιες ενέργειες κάνει ή όχι η Διεύθυνση που στεγάζεται στο διπλανό γραφείο για το ίδιο θέμα, από τη στιγμή που υπάρχει και καταγγελία πολιτών; Τι σημαίνει δεν βγαίνουμε να κάνουμε έλεγχο στα υπό ανέγερση κτίρια αν δεν μας ζητηθεί, ή ότι κάνουμε έλεγχο μόνο στο κομμάτι που μας ζητείται κάθε φορά; Πώς γίνεται αν δηλώσει κάποιος ότι έχει την τάδε έκταση και ζητήσει άδεια ανέγερσης οικοδομής να του εκχωρείται, χωρίς έστω ένα υποτυπώδη έλεγχο αυτοψίας, ενώ υπάρχουν αντίστοιχα αιτήματα; Δηλαδή αν εγώ δηλώσω ότι έχω οικόπεδο στην Ακρόπολη ή στον Εθνικό Κήπο μπορώ να πάω να χτίσω πολυκατοικία στην Ακρόπολη;» Και πήρε την εξής απάντηση: «σας απαντώ ότι ναι, μπορείτε να χτίσετε, αν η Ακρόπολη δεν είναι χαρακτηρισμένη ως δημόσια περιουσία!» Δεν ξέρω για ποιο λόγο νομίζει η Πολεοδομία ότι έχει σοβαρό λόγο ύπαρξης και λειτουργίας, σοβαρό για να αναλώνουν τόσα πολλά οι Έλληνες πολίτες σε χρόνο, χρήματα και ποιότητα ζωής, αν δεν μπορεί να ελέγξει, επί της ουσίας, τη νομιμότητα των αδειών που εκχωρεί. Με μια ματιά, άλλωστε, από ένα ύψωμα, στην Αθήνα και στον τρόπο δόμησής της, μπορεί κανείς να πειστεί για το πόσο σωστά λειτουργούν κάποιες δημόσιες υπηρεσίες. Κάποιος, λοιπόν, διοικητικός ή πολιτικός, που, για παράδειγμα, έχει συμμετάσχει επί σειρά ετών με πράξεις ή παραλείψεις του σε αυτό το οικιστικό μόρφωμα που όλοι βλέπουμε, είναι περισσότερο ή λιγότερο επικίνδυνος με τη συμπεριφορά του για το μέλλον της Ελλάδας, για την ποιότητα ζωής που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, από έναν αλλοδαπό που έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, τη θεωρεί πατρίδα του, έχει ενηλικιωθεί εδώ, έχει λάβει ελληνική παιδεία και μόρφωση και πολλές φορές καλύτερη από πολλούς Έλληνες, και υπάρχει το ενδεχόμενο να αποκτήσει ελληνική ιθαγένεια αν το επιθυμεί;

Όσον αφορά τη δικαιολογία ότι η μία υπηρεσία ενός δημόσιου ή δημοτικού οργανισμού δεν γνωρίζει τι κάνει η άλλη του υπηρεσία, ένας μεγάλος δάσκαλος κατά τη γνώμη μου, ο Βασίλης ο Φίλιας, έχει παρατηρήσει, κατ’ επανάληψη, ότι «πίσω από τη γραφειοκρατία, τη δήθεν άγνοια, την κωλυσιεργία και τις χρονοβόρες διαδικασίες του δημοσίου κρύβεται μίζα και διαπλοκή".

Το παράδειγμα μεγάλου δήμου με ιδιότυπη ελληνολαγνεία, ξενοφοβία και αίσθημα δημοκρατίας από την πλευρά κάποιων αιρετών δημοτικών του αρχόντων

Σε καλοκαιρινές πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται κάθε Σεπτέμβριο στην πόλη μας όλοι οι φορείς και οι Σύλλογοί της είθισται να συμμετάσχουν με περίπτερα σε μεγάλο δημόσιο χώρο. Πολλοί σύλλογοι μειονοτήτων (Πακιστανοί, Αλβανοί, κ.λ.π.) είχαν ζητήσει πρόπερσι και πέτυχαν να εκπροσωπούνται και αυτοί με τα δικά τους περίπτερα. Φέτος, όμως, δεν υπήρχαν. Τους είχαν αφανίσει σιωπηλά, με απόφασή τους δύο μήνες πριν τις εκδηλώσεις, κεκλεισμένων των θυρών, η δημοτική αρχή και η πλειοψηφία των Δημοτικών της Συμβούλων. Και όταν ανακαλύφθηκε από δημοσιογράφο τι είχε συμβεί και ζητούσαν πολλοί άνθρωποι εξηγήσεις στην αρχή τους διέψευσαν. Στη συνέχεια, τους εξήγησαν ότι «δεν έπρεπε να επιτραπεί στους συλλόγους μεταναστών που ζουν στην πόλη να έχουν περίπτερα στην έκθεση γιατί τα περίπτερά τους δεν είναι ωραία και χαλούν την αισθητική της έκθεσης, καθώς τα πολιτιστικά προϊόντα που εκθέτουν ( δηλαδή είδη λαϊκής τέχνης, επίσημες ενδυμασίες και αποτυπώσεις εσωτερικού τυπικών δωματίων οικιών του πολιτισμού τους) είναι αντιαισθητικά!!!» Κι επειδή δεν πείθονταν κιόλα οι αντιφρονούντες, άρχισαν να χάνουν την υπομονή τους δημόσια, να ωρύονται και να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι τοπικοί άνακτες, που νομίζουν ότι είναι και περισσότερο Έλληνες από τους άλλους.

Το ιλαροτραγικό είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που ανερυθρίαστα φέτος το καλοκαίρι με λάβρα φωνή ισχυρίζονταν τα παραπάνω, επίσης ανερυθρίαστα και σιωπηλά κουβάλησαν τους μετανάστες κατά εκατοντάδες για να τους ψηφίσουν σε εσωκομματικές εκλογές τους πριν από δύο-τρία χρόνια εν αγνοία άλλων συνυποψηφίων τους, με στόχο να συγκεντρώσουν περισσότερες ψήφους από αυτούς και να εκλεγούν στα Περιφερειακά Συμβούλια του κόμματός τους!!! Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι περισσότερο Έλληνες και πιο δημοκράτες από τους άλλους… Και να φανταστεί κανείς ότι και οι οικογένειες των ίδιων αιρετών είχαν εγκατασταθεί ως μετανάστες στην πόλη μας πριν από κάποιες δεκαετίες…

Άραγε ποιος είναι πιο επικίνδυνος για την πατρίδα μας; ο γεννηθείς και ενηλικιωθείς Έλληνας, από έναν αλλοδαπό γονέα ή και τους δύο γονείς αλλοδαπούς, που θα αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια, ή μια δημοτική αρχή, Δημοτικοί Σύμβουλοι και Συνεργάτες της δημοτικής αρχής με αυτή την αντίληψη περί δημοκρατίας και αυτό το μεταγωγικό τρόπο σκέψης που προφανώς διέπει όλες τις πολιτικές τους αποφάσεις; Ακόμη κι αν διεκδικήσουν κάποιοι από αυτούς που θα λάβουν την ελληνική ιθαγένεια την ψήφο των Ελλήνων σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν θα είναι καταστροφικό. Άλλωστε, αν θέλει κάποιος θα τους ψηφίσει.

Εν πάση περιπτώσει, προφανώς και μπορεί ο καθένας μας να έχει τη δική του άποψη, «περί δημοκρατίας και ανθρωπισμού» «περί πατριωτισμού» «περί κινδύνων που διατρέχει το ελληνικό έθνος», αλλά αν κάποιος διεκδικεί να του αποδίδεται το χαρακτηριστικό του σκεπτόμενου και δημοκρατικού πολίτη και πολιτικού και να είναι και η δημοκρατία μας ισχυρή και σοβαρή, κατά τη γνώμη μου είναι ανάγκη να τεθούν και να ισχύσουν τα ίδια κριτήρια περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους. Και να υπάρξει κρυστάλλινη εικόνα, σαφήνεια, δημόσια πρόσβαση και τήρηση της νομιμότητας στην πληροφόρηση και στις αποφάσεις σε όλους τους τομείς που υπάρχουν περιθώρια αυθαιρεσίας ή καπηλείας της δημοκρατίας μας και ερμηνείας της κατά το δοκούν. Γιατί, κατά την άποψή μου, οι μικρές, καθημερινές, παγιωμένες συμπεριφορές αυθαιρεσίας και αδιαφάνειας από πολίτες και πολιτικούς τελικά είναι μεγαλύτερη απειλή για το έθνος μας και την αξιοπρέπειά μας. Αυτές αλλοιώνουν και αμαυρώνουν την εθνική μας ταυτότητα με μεγαλύτερο κίνδυνο να αφανιστούμε ως έθνος, παρά η εκχώρηση ιθαγένειας με πολλές δικλείδες ασφαλείας σε μετανάστες δεύτερης ή/ και τρίτης γενιάς. Κι όσον αφορά τη σύνδεση της απόκτησης ιθαγένειας με τυχόν μελλοντικές εδαφικές διεκδικήσεις από συμπαγείς πληθυσμούς, από τη στιγμή που θα είναι πλέον Έλληνες για ποιες διεκδικήσεις μιλάμε; Αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε αυτή την πιθανότητα, υπάρχουν πολλοί τρόποι και άλλου είδους πεδία, επίπεδα και αποφάσεις ή νόμοι, μέσω των οποίων μπορεί να κατοχυρωθεί παντοιοτρόπως η Ελλάδα και το ελληνικό έθνος και όχι η στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Απορία: όσοι διαφωνούν με το να εκχωρηθεί το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι» σε αλλοδαπούς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, ισχυρίζονται αντίστοιχα, με το δημοκρατικό αίσθημα ισονομίας και την αμεροληψία που τους διέπει ότι πρέπει να αφαιρεθεί και το αντίστοιχο δικαίωμα που έχει εκχωρηθεί από άλλα κράτη σε Έλληνες που ζουν σε χώρες του εξωτερικού;

ΕΛΕΝΗ ΚΑΤΩΠΟΔΗ

Φιλόλογος

Master Οργανωτικής & Οικονομικής Ψυχολογίας

Υπ. Phd Kοινωνικής Ψυχολογίας

π. Υπότροφος ΙΚΥ

Προβλήματα Πολιτικής και Οικονομίας: μια συμπαγή στρατηγική

Δημοσιεύθηκε από Γιάννης Παπαϊωάννου στο Ιανουαρίου 17, 2010

Αναρτήθηκε από epirusgate.blogspot.com

Του Νίκου Κοτζιά

Η κρίση είναι πολύπλευρη

Ας ξεκινήσουμε με ένα θεμελιακό ερώτημα: Υπάρχει πρόβλημα στην οικονομία της Ελλάδας; Απάντηση ναι! Και μάλιστα πολύ μεγάλο και σύνθετο. Η χώρα ζει μέσα σε μια τριπλά σύνθετη κρίση:Πρώτον, την μακρόχρονη διαρθρωτική: δεν παράγει επαρκή αγαθά και υπηρεσίες και η ανταγωνιστικότητά της βαίνει συνεχώς μειούμενη. Η πλευρά αυτής της κρίσης έχει να κάνει με τη συμπεριφορά των Ελλήνων επιχειρηματιών, την δυσλειτουργία των τραπεζών, την έλλειψη επαρκών ποιοτικών χωρητικοτήτων στο ελληνικό κράτος. Με το γεγονός, ακόμα, ότι η Ελλάδα βαίνει στην συγκρότησή της ως μιας κοινωνίας συνενοχής, όπου πολλοί αδύναμοι κάνουν μικρές ένοχες πράξεις και οι ισχυροί μεγάλες. Την ίδια ώρα, ο οικονομικός και κοινωνικός ιστός της χώρας βρίσκεται σε διαδικασία αποδιάρθρωσης, ενώ αυξάνει η άνιση κατανομή εισοδημάτων και περιουσίας. Δεύτερο, η χώρα βιώνει με τρόπο έντονο τις βαθιές αρνητικές συνέπειες από την παγκόσμια κρίση. Την έλλειψη επαρκών κλάδων παραγωγής και υπηρεσιών που να προσθέτουν αξία στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας. Την μη ειδίκευση της χώρας στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, Την ταχύτερη «αφομοίωση» των προβλημάτων που της δημιουργεί το ευρωπαϊκό πλαίσιο όπου κινείται και, ταυτόχρονα, την μεγάλη καθυστέρηση ενσωμάτωσης των όποιων θετικών της ΕΕ, καθώς και την αργόσυρτη αξιοποίηση των κονδυλίων που δικαιούται η χώρα.Τρίτο, η οικονομική κρίση είναι, επίσης, αποτέλεσμα της πολιτικής της ΝΔ. Όπως ευθαρσώς δήλωσε ο πρώην υπουργός οικονομικών της ΝΔ, Γ.Αλογοσκούφης (Real News 10.1.2010), αν η κυβέρνηση του Καραμανλή λάμβανε με την πολιτική της "έγκαιρα μέτρα" δεν θα είχε η χώρα «το σημερινό πρόβλημα». Είναι, δηλαδή, προϊόν πολιτικών επιλογών και όχι απλά τυφλών νόμων της αγοράς.

Τι στρατηγική;

Το συμπέρασμα των πιο πάνω, είναι ότι η χώρα έχει να αντιμετωπίσει μια πολλαπλή κρίση. Οφείλει να δώσει απαντήσεις στα μέγιστα δημοσιονομικά προβλήματα με ηρεμία και νηφαλιότητα, χωρίς να αφήνει να την πιέζουν μονόπλευρά. Ταυτόχρονα, οφείλει να διασφαλίσει την υπέρβαση των εσωτερικών διαρθρωτικών προβλημάτων στα οποία οφείλεται η σφοδρότητα της κρίσης. Την ίδια στιγμή, τέλος, να λάβει μέτρα προστασίας εκείνων των τμημάτων της κοινωνίας που υποφέρουν περισσότερο από την κρίση και διαθέτουν τα λιγότερα μέσα για να την αποκρούσουν.Νομίζω ότι η κυβέρνηση πρέπει να αναστοχαστεί περισσότερο επί των μακρόχρονων πολιτικών επιπτώσεων της κρίσης. Πράγματι οφείλει να αντιμετωπίσει την δημοσιονομική πτυχή της. Αλλά, ταυτόχρονα, να θυμάται ότι καμιά χώρες δεν εξήλθε μέχρι σήμερα από την κρίση χωρίς πολιτική στρατηγική και σχέδιο, αν αυτή οφειλόταν σε τρεις ταυτόχρονα παράγοντες όπως τους προαναφερθέντες και όχι μόνο στα δημοσιονομικά. Αυτό σημαίνει ότι η αντιμετώπιση πρέπει να γίνει με πιο σαφή και, ταυτόχρονα, με πιο σύνθετο τρόπο.

Στοιχείο της στρατηγικής: Να σταματήσουν να μαυρίζουν τις ψυχές μας
Η κυβέρνηση υπονομεύει τον εαυτό της, όταν συνεχώς κάνει ή επιτρέπει (δεν είμαι ντέντεκτιβ για να είμαι σίγουρος) τις συνεχείς διαρροές για παρόντα και μελλοντικά μέτρα σταθεροποίησης και λιτότητας. Αν είναι σε κάτι που συμφωνούν όλοι οι οικονομολόγοι σε όλο τον κόσμο, από δογματικά κρατιστές μέχρι τους αναρχικούς φιλελεύθερους, και από τον Κ.Μαρξ μέχρι τους νεοφιλελεύθερους Χάγιεκ και Φρίντμαν, είναι η σημασία που παίζει η κοινωνική ατμόσφαιρα και η αίσθηση εμπιστοσύνης που έχει μια κοινωνία στην οικονομία της.Αντιλαμβάνομαι ότι η κυβέρνηση ήθελε και θέλει να πείσει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση της οικονομίας και ιδιαίτερα ως προς τα δημοσιοοικονομικά. Όμως, αυτό πρέπει να γίνει με μια σαφή περιγραφή της όλης κατάστασης και της παράθεσης του συνόλου των μέτρων που πρέπει να ληφθούν. 50 μέτρα; 500; 5.000; όσα εκείνη γνωρίζει και νομίζει. Αλλά να τα πει μια και έξω. Μην μαυρίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ την ψυχή των Ελλήνων με «θα πάρει» μέτρα λιτότητας, ή, ότι «ίσως χρειαστεί» να πάρει. Με τροπολογίες «χωρίς γονέα» και διαδρομές με «λανθασμένα τέλη». Ας συμμαζέψει τα μέτρα που προκρίνει σε ένα συνεκτικό πρόγραμμα και ας τα πει. Στο βαθμό που θα είναι πειστικά και η ίδια ειλικρινής, συνεπής και σταθερή, θα έχει και την υποστήριξη του λαού. Ας τα ανακοινώσει όλα σε μία, έστω δύο δόσεις, και εκεί να τελειώνει. Μπορεί να χρειαστεί συμπληρωματικά ή διορθωτικά μέτρα. Καλώς, μία φορά και τίποτα παραπάνω.Το μαύρισμα ψυχής πρέπει να έχει πλαίσιο, όριο, τέλος. Διαφορετικά η πρόθεσή της να πείσει για τα προβλήματα της οικονομίας μπορεί να γίνε μπούμερανγκ. Να στραφεί σε βάρος της ίδιας της οικονομίας και της κυβερνητικής πολιτικής. Δηλαδή, να φοβίσει τόσο τον κόσμο ώστε να αποσύρει τα λεφτά του, και να τα βάλει κάτω από το μαξιλάρι και το στρώμα. Να μην παλέψει για την επιβίωση της μικρής επιχείρησης που διαθέτει. Να αυξηθεί η φοροδιαφυγή, η κλοπή, η λαμογιά. Για αυτό επιμένω, τα προβλήματα της οικονομίας δεν είναι προβλήματα μόνο λογιστικής. Είναι πριν από όλα πολιτικά προβλήματα. Προβλήματα πολιτικών χειρισμών και στρατηγικής.

Κοινωνική Πολιτική και ηθική

Η κυβέρνηση έχει να λύσει ένα δύσκολο πρόβλημα, αποφασιστικής, όμως, σημασίας. Ότι, δηλαδή, δεν θα τα παίρνει μόνο από τους μη επαρκώς έχοντες και κατέχοντες. Ότι δεν προσφεύγει με τη λογική του εισπράκτορα και του λογιστή (δύο επαγγέλματα που τιμώ αλλά δεν μπορούν να υποκαθιστούν την πολιτική). Να προστρέχει, δηλαδή, σε μέτρα παγώματος μισθών και ακόμα χειρότερα σε μέτρα περιορισμού εισοδήματος σε μικρά και μεσαία εισοδήματα. Αυτές είναι οι εύκολες λύσεις, αλλά όπως εξηγώ το επόμενο Σάββατο, δεν πρόκειται να λειτουργήσουν όπως σχεδιάζονται επί χάρτου. Η Κυβέρνηση οφείλει να δείξει κοινωνική ευαισθησία, αλλά και οικονομική σωφροσύνη. Αν φορτώσει και άλλο τον γάιδαρο θα τον λυγίσει και ή δεν θα παράγει σε λίγο κανένα εισόδημα, ή θα σταματήσει με την εργασία, που μόνο μαυρίλα του φέρνει και θα κατέβει στους δρόμους. Σε αυτή την περίπτωση, αν αυξήσει και άλλο την πίεση, τότε οι απελπισμένοι με δύο και τριών εβδομάδων απεργίες θα έχουν ανατρέψει όλα τα λογιστικά σχήματα μεθόδευσης περιορισμού των ελλειμμάτων.Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει κράτει, αλλά και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη της με την κοινωνία. Επί παραδείγματι, θα πρέπει άμεσα να τελειώνει με τα Γκόλντεν-μπόυς. Να τελειώνει με τους προκλητικούς μισθούς τους. Δεν μπορούν κάποιοι να αμείβονται για την κατά κανόνα αποτυχία τους με μισθούς 15 και 20 φορές μεγαλύτερους από εκείνους του πρωτοβάθμιου καθηγητή πανεπιστημίου και 50 φορές από τον κατώτατο μισθό. Να τελειώνει με αυτά τα μισθολόγια που προκαλούν. Δεύτερο θα πρέπει να μας πει τι κάνει ενάντια στα καρτέλ. Θα τα κτυπήσει ή όχι; Διότι σε όλες τις σχετικά ανεπτυγμένες χώρες που πάγωσαν οι μισθοί, όπως στην Ελλάδα, ο τιμάριθμός είχε αρνητικό πρόσημο. Ενώ εδώ έχει «θετικό». Τρίτο να μας πει πόσο θα φορολογήσει τις μεγάλες ιδιοκτησίες και τα κότερα. Τέταρτο, τι θα κάνει με τις οφσόρ εταιρείες; Πέμπτο θα μαζέψει τα χρέη που έχουν τα λαμόγια; Θα συλλέξει τα 5 δισεκατομμύρια που χρωστάνε 300 εταιρείες στο ΙΚΑ κοκ; Μόνο αν η κυβέρνηση δείξει την ώρα της κρίσης κοινωνική δικαιότητα θα έχει εμπιστοσύνη από την κοινωνία, θα μαζέψει από την οικονομία.

Τα δύο άλλα πακέτα μέτρων: συμπαγή και σαφή
Ταυτόχρονα με το πακέτο των μέτρων σταθεροποίησης, η κυβέρνηση οφείλει να ονοματίσει το συνολικό πακέτο ανακούφισης και στήριξης των πιο φτωχών στρωμάτων. Το επίδομα αλληλεγγύης ήταν ένα σημαντικό μέτρο. Πάρθηκαν και άλλα μέτρα, αλλά χάθηκαν μέσα στον κυκεώνα της καθημερινής μαύρης διαρροής μαυρίσματος των ψυχών. Το πακέτο αυτό πρέπει να προβληθεί ως τέτοιο. Να αναβαθμιστεί η λειτουργία και η παρουσία του. Δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε σταθεροποιητική πολιτική, αν δεν αποβλέπει, ταυτόχρονα, στην αποτροπή της έσχατης φτώχειας σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού.Τέλος και για μένα το σημαντικότερο. Δίπλα στην οικονομική αποτελεσματικότητα και την κοινωνική δικαιότητα, η κυβέρνηση οφείλει να ανοίξει δρόμους στο μέλλον. Πρέπει να πει στο λαό τι θα γίνει μετά την πολιτική της λιτότητας. Αν απλά κάνει λογιστική και είσπραξη, ή είναι σε θέση μετά την εποχή της μαυρίλας να διασφαλίσει μια εποχή φωτός. Δηλαδή, αν είναι σε θέση να δώσει προοπτικές. Όχι απλά στο ντύσιμο της οικονομίας, αλλά και στον πυρήνα της. Αλλά επ’ αυτού στο επόμενο άρθρο.

Άρθρο του Άσλεϊ Σμιθ από το αμερικανικό ηλεκτρονικό περιοδικό Counterpunch

Ο Σμιθ γράφει στο Socialist Worker,όπου πρωτοδημοσιεύτηκε αυτό το άρθρο.
14/1/2010

Σε 100.000 υπολογίζονται τα θύματα του μεγάλου σεισμού στην Αϊτή.

Γιατί το 60% των κτιρίων της πρωτεύουσας Πορτ-ο-Πρενς ήταν φθηνές και ανασφαλείς κατασκευές, όπως είπε ο δήμαρχος της πόλης; Γιατί δεν υπήρχαν οικοδομικοί κανονισμοί σε μια πόλη που βρίσκεται πάνω από ένα τεκτονικό ρήγμα; Γιατί το Πορτ-ο-Πρενς από μια μικρή πόλη των 50.000 κατοίκων, τη δεκαετία του 1950, έχει υπερδιογκωθεί σε μια πόλη 2 εκατομμυρίων απελπιστικά φτωχών ανθρώπων σήμερα; Γιατί ο κρατικός μηχανισμός σαρώθηκε πλήρως από την καταστροφή;

Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι αντέδρασαν στο γεγονός του σεισμού προσπαθώντας να βρουν τρόπους για να βοηθήσουν ή να στείλουν χρήματα, ο Αμερικανός Πατ Ρόμπερτσον της φονταμενταλιστικής Χριστιανικής Δεξιάς επέδειξε ένα νέο αβυσσαλέο ρατσισμό. Είπε ότι οι Αϊτινοί είναι καταραμένοι γιατί με την επανάστασή τους πριν από δύο αιώνες έκαναν συμφωνία με το διάβολο, προκειμένου να απελευθερωθούν από του Γάλλους δουλοκτήτες.

Τα κυρίαρχα εταιρικά ΜΜΕ τουλάχιστον ανέφεραν ότι το σεισμό τον προκάλεσε η μετακίνηση τεκτονικών πλακών και ότι η φτώχεια και η ανικανότητα της κυβέρνησης Πρεβάλ έκαναν ακόμη πιο καταστροφικές τις συνέπειες. Αλλά δεν ανέφεραν το γιατί.

"Η κάλυψη των ΜΜΕ χαρακτηρίζεται από πλήρη σχεδόν αποσύνδεση της καταστροφής από την κοινωνική και πολιτική ιστορία της Αϊτής", αναφέρει ο Καναδός Ιβ Ένγκλερ, που ανήκει στην ομάδα αλληλεγγύης προς την Αϊτή. "Έχουν αναφέρει επανειλημμένα ότι η κυβέρνηση ήταν εντελώς απροετοίμαστη για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας κρίσης. Αυτό είναι αλήθεια. Όμως, δεν είπαν το λόγο".

Γιατί το 60% των κτιρίων της πρωτεύουσας Πορτ-ο-Πρενς ήταν φτηνές και ανασφαλείς κατασκευές, όπως είπε ο δήμαρχος της πόλης; Γιατί δεν υπήρχαν οικοδομικοί κανονισμοί σε μια πόλη που βρίσκεται πάνω από ένα τεκτονικό ρήγμα; Γιατί το Πορτ-ο-Πρες από μια μικρή πόλη των 50.000 κατοίκων, τη δεκαετία του 1950, έχει υπερδιογκωθεί σε μια πόλη 2 εκατομμυρίων απελπιστικά φτωχών ανθρώπων σήμερα; Γιατί ο κρατικός μηχανισμός σαρώθηκε πλήρως από την καταστροφή;

Για να δοθούν απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, πρέπει κανείς να δει ένα δεύτερο ρήγμα - την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Αϊτής. Η αμερικανική κυβέρνηση, τα Ηνωμένα Έθνη και άλλες δυνάμεις βοήθησαν την αϊτινή ελίτ να εντάξει τη χώρα στα νεοφιλελεύθερα οικονομικά σχέδια που έριξαν την πλειονότητα του πληθυσμού στη φτώχεια, ερήμωσαν την ύπαιθρο, κατέστρεψαν τις υποδομές και κατέστησαν πλήρως ανήμπορη την κυβέρνηση.

Το ρήγμα που προκάλεσε η ιμπεριαλιστική πολιτική συνδυάστηκε με το τεκτονικό ρήγμα και μετέτρεψε μια φυσική καταστροφή σε κοινωνική.

***

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ υποστήριζαν τις δικτατορίες του Παπά Ντοκ Ντιβαλιέ και στη συνέχεια του Μπέιμπι Ντοκ Ντιβαλιέ, που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1957 μέχρι το 1986, ως αντικομουνιστικό αντίβαρο στην κοντινή Κούβα.

Υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ, στις δεκαετίες του 1970 και 1980, ο υιός Ντιβαλιέ άνοιξε την αϊτινή οικονομία στο αμερικανικό κεφάλαιο. Τα εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα που πλημμύρισαν τη χώρα κατέστρεψαν τη γεωργία. Έτσι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από την ύπαιθρο συγκεντρώθηκαν σαν κοπάδια στις φτωχογειτονιές του Πορτ-ο-Πρενς, φθηνή εργατική δύναμη για τα εργατικά κολαστήρια που είχαν ιδρύσει οι Αμερικανοί στις ειδικές ζώνες προστασίας των εξαγωγών.

Στη δεκαετία του 1980, οι Αϊτινοί ξεσηκώθηκαν για να διώξουν τους Ντιβαλιέ από την εξουσία και εξέλεξαν , το 1990, έναν μεταρρυθμιστή, τον Ζαν-Μπερτράν Αριστίντ ως πρόεδρο. Στο πρόγραμμά του περιλάμβανε τον αναδασμό της γης, τη βοήθεια προς τους χωρικούς, την αναδάσωση, τις επενδύσεις στις λαϊκές υποδομές, τις αυξήσεις μισθών και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα για τους εργάτες που δούλευαν στα εργοστάσια-κάτεργα.

Στη συνέχεια, τον Σεπτέμβριο του 1991, οι ΗΠΑ υποστήριξαν ένα πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Αριστίντ. Τελικά, ο εκλεγμένος πρόεδρος αποκαταστάθηκε το 1995, όταν ο Μπιλ Κλίντον έστειλε στρατεύματα στο νησί - υπό τον όρο όμως ότι θα εφάρμοζε το αμερικανικό νεοφιλελεύθερο σχέδιο, το ?σχέδιο θανάτου? όπως το αποκαλούν οι Αϊτινοί.

Ο Αριστίντ αντιστάθηκε στην εφαρμογή ορισμένων σημείων του αμερικανικού προγράμματος για την Αϊτή, αλλά εφάρμοσε άλλα, υπονομεύοντας τις πιο ελπιδοφόρες μεταρρυθμίσεις του. Οι Αμερικανοί γίνονταν όλο και πιο ανυπόμονοι εξαιτίας της μη πλήρους υπακοής του, και όταν ζήτησε 21 δισεκατομμύρια δολάρια ως αποζημίωση, κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους του στην εξουσία,επέβαλαν οικονομικό εμπάργκο που στραγγάλισε τη χώρα ρίχνοντας αγρότες και εργάτες σε ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια.

***

Το 2004, οι ΗΠΑ συνεργάστηκαν με την αϊτινή άρχουσα τάξη και αναβίωσαν τα τάγματα θανάτου τα οποία ανέτρεψαν την κυβέρνηση, απήγαγαν και απέλασαν τον Αριστίντ. Τα Ηνωμένα Έθνη έστειλαν στρατεύματα κατοχής στη χώρα και στην εξουσία εγκαταστάθηκε η κυβέρνηση-μαριονέτα του Ζεράρ Λατορτί με στόχο να συνεχίσει την εφαρμογή του αμερικανικού νεοφιλελεύθερου σχεδίου.

Το βραχύβιο καθεστώς του Λατορτί ήταν πλήρως διεφθαρμένο -ο ίδιος και οι φίλοι του έβαλαν στην τσέπη μέρος των 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων που διοχετεύτηκαν στη χώρα από τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις μετά τον τερματισμό του εμπάργκο. Το καθεστώς κατεδάφισε τις ήπιες μεταρρυθμίσεις που είχε κατορθώσει να εφαρμόσει ο Αριστίντ. Η φτώχεια και η υποβάθμιση των υποδομών της χώρας επιδεινώθηκαν.

Στις εκλογές του 2006, οι Αϊτινοί ψήφισαν τον επί μακρόν σύμμαχο του Αριστίντ Ρενέ Πρεβάλ ως πρόεδρο. Όμως ο Πρεβάλ είναι μια ανίσχυρη προσωπικότητα που συναίνεσε με τα αμερικανικά σχέδια για τη χώρα και απέτυχε να αναχαιτίσει την αυξανόμενη κοινωνική κρίση.

Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ, ο ΟΗΕ και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατάφεραν να παρακάμψουν την κυβέρνηση Πρεβάλ και να διοχετεύσουν χρήματα στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) αντί να τα διαθέσουν στις κρατικές υπηρεσίες. Ο Ιβ Ένγκλερ λέει ότι "σήμερα στην Αϊτή οι ΜΚΟ έχουν τη μεγαλύτερη κατά κεφαλήν παρουσία στον κόσμο". Η κυβέρνηση του Πρεβάλ έχει γίνει πολιτικό φύλλο συκής, πίσω από το οποίο οι βασικές αποφάσεις λαμβάνονται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και εφαρμόζονται από τις διεθνείς ΜΚΟ που αυτές επιλέγουν.

***

Την πραγματική εξουσία δεν την ασκεί η κυβέρνηση Πρεβάλ, αλλά οι δυνάμεις κατοχής του ΟΗΕ με τη στήριξη των ΗΠΑ. Οι δυνάμεις του ΟΗΕ, υπό βραζιλιάνικη ηγεσία, προστάτεψαν τους πλούσιους και συνεργάστηκαν -ή έκαναν τα στραβά μάτια-με τα ακροδεξιά τάγματα θανάτου που τρομοκρατούν τους υποστηρικτές του Αριστίντ και του κόμματός του Lavalas.

Οι κατακτητές δεν έχουν κάνει τίποτε για ν’ αντιμετωπίσουν τη φτώχεια, για να αποκαταστήσουν τις διαλυμένες υποδομές και την τεράστια αποψίλωση των δασών που επιδεινώνει τα αποτελέσματα πολλών φυσικών καταστροφών - των μεγάλων τυφώνων του 2004 και του 2008 και τώρα του μεγάλου σεισμού στο Πορτ-ο-Πρενς.

Αντ΄ αυτού, απλώς αστυνομεύουν εν μέσω κοινωνικής καταστροφής και έτσι διαπράττουν τα συνήθη εγκλήματα που χαρακτηρίζουν τις απανταχού αστυνομικές δυνάμεις. Όπως έγραψε ο Νταν Μπίτον στη NACLA Report on Americas: "Η Αποστολή Σταθεροποίησης του ΟΗΕ στην Αϊτή (Minustah), που άρχισε τον Ιούνιο του 2004, έχει στιγματιστεί από σκάνδαλα δολοφονιών, βιασμών και άλλων βίαιων πράξεων των στρατιωτών της σχεδόν από την έναρξη της παρουσίας της".

Αρχικά η κυβέρνηση Μπους και τώρα η κυβέρνηση Ομπάμα χρησιμοποίησαν το πραξικόπημα, την κοινωνική κρίση και τις φυσικές καταστροφές για να επεκτείνουν την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων οικονομικών σχεδίων.

Υπό τον Ομπάμα, οι ΗΠΑ διέγραψαν μεν 1,2 δισ. δολάρια χρέους, αλλά όχι όλο το χρέος της Αϊτής - και έτσι η χώρα πληρώνει ακόμη τεράστια ποσά στην Παναμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης. Η ανακούφιση από το χρέος είναι η κλασική βιτρίνα της αληθινής πολιτικής του Ομπάμα έναντι της Αϊτής, που είναι ίδια με την προγενέστερη αμερικανική πολιτική.

Σε στενή συνεργασία με τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ στην Αϊτή, τον πρώην πρόεδρο Μπιλ Κλίντον, ο Ομπάμα πίεσε να εφαρμοστεί ένα οικονομικό πρόγραμμα οικείο σε όλη την Καραϊβική - τουρισμός, υφαντουργίες-κάτεργα και εξασθένηση του δημόσιου ελέγχου της οικονομίας μέσω ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης.

Πιο συγκεκριμένα, ο Κλίντον έχει ενορχηστρώσει ένα σχέδιο για τη μετατροπή του βορρά της Αϊτής σε τουριστική περιοχή, όσο γίνεται πιο μακριά από τις συνεχώς επεκτεινόμενες φτωχογειτονιές του Πορτ-ο-Πρενς. Ο Κλίντον δελέασε την εταιρεία Royal Caribbean Cruise Lines να επενδύσει 55 εκατομμύρια δολάρια για να κατασκευάσει μια προβλήτα κατά μήκος της ακτογραμμής του Λαμπαντί,την οποία μίσθωσε μέχρι το 2050.

Από εκεί, η τουριστική βιομηχανία της Αϊτής ευελπιστεί να οργανώνει εκδρομές στο κάστρο Λαφεριέρ, το οποίο βρίσκεται στην κορυφή ενός βουνού, και στο παλάτι Σαν Σουσί που χτίστηκαν από τον Ανρί Κριστόφ, έναν από τους ηγέτες της επανάστασης των σκλάβων της Αϊτής. Σύμφωνα με την εφημερίδα Miami Herald:

Το αξίας 40 εκατομμυρίων δολαρίων πρόγραμμα θα μεταμορφώσει τη σημερινή μικρή και όμορφη πόλη του Μιλό, που φιλοξενεί τα ερείπια του κάστρου και του Σαν Σουσί, σε ένα άκρως τουριστικό προορισμό, με αγορές έργων τέχνης και χειροτεχνημάτων, εστιατόρια και πλακόστρωτους δρόμους. Οι επισκέπτες θα μεταφέρονται με οχηματαγωγά στον κόλπο, μετά την πόλη Καπ-Αϊτιέν, και στη συνέχεια με λεωφορείο πέρα από τις φυτείες των χωρικών. Φτάνοντας το Μιλό θα περπατούν ή θα ιππεύουν προς το κάστρο, το οποίο κηρύχθηκε το 1982 [από την ΟΥΝΕΣΚΟ] τόπος παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς...

Οι οικοτουρισμός, η αρχαιολογική εξερεύνηση και οι ηδονοβλεπτικές επισκέψεις σε τελετές βουντού αποτελούν τον κράχτη της αναπτυσσόμενης βιομηχανίας τουρισμού της Αϊτής, καθώς η Royal Caribbean σχεδιάζει να φέρει το μεγαλύτερο κρουαζερόπλοιο του κόσμου, ανταποκρινόμενη στην ανάγκη για εκδρομές.

Έτσι, ενώ ο Πατ Ρόμπερτσον αποκηρύττει τη μεγάλη επανάσταση των σκλάβων της Αϊτής ως συμφωνία με το διάβολο, ο Μπιλ Κλίντον βοηθάει να υποβαθμιστεί σε μια παγίδα για τους τουρίστες.

Ταυτόχρονα, τα σχέδια του Κλίντον για την Αϊτή περιλαμβάνουν την επέκταση των εργοστασίων-κατέργων για να επωφεληθούν οι επιχειρηματίες από τη χρήση της φθηνής εργατικής δύναμης του πληθυσμού των πόλεων. Οι δασμοαπαλλαγές που εκχώρησαν οι ΗΠΑ στα εξαγόμενα από την Αϊτή ενδύματα διευκολύνουν την επιστροφή αυτών των επιχειρήσεων-κατέργων στο νησί.

Ο Κλίντον εκθείασε τις δυνατότητες ανάπτυξης τέτοιων εργοστασίων κατά τη διάρκεια μιας αστραπιαίας περιοδείας σε εργοστάσιο υφαντουργίας που ανήκει και διευθύνεται από τη διαβόητη Cintas Corp. Ανάγγειλε ότι ο Τζορτζ Σόρος πρόσφερε 50 εκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή ενός νέου βιομηχανικού πάρκου, όπου θα εγκατασταθούν αυτά τα κάτεργα, προβλέποντας ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει 25.000 θέσεις εργασίας στον κλάδο του ενδύματος. Ο Κλίντον εξήγησε σε μια συνέντευξη Τύπου ότι η κυβέρνηση της Αϊτής θα μπορούσε να δημιουργήσει "περισσότερες θέσεις εργασίας μειώνοντας το κόστος των επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένου του κόστους ενοικίου".

Όπως είπε ο ιδρυτής της οργάνωσης υπεράσπισης δικαιωμάτων TransAfrica στο δίκτυο Democracy Now!: "Αυτό δεν είναι το είδος της επένδυσης που χρειάζεται η Αϊτή. Χρειάζεται επενδύσεις κεφαλαίου. Χρειάζεται επενδύσεις που θα την καθιστούν αυτάρκη. Χρειάζεται επενδύσεις που θα της εξασφαλίσουν τα αναγκαία τρόφιμα".

Ένας από τους λόγους που ο Κλίντον εκθείαζε με τόση επιμονή τα εργατικά κάτεργα είναι ότι το πραξικόπημα [του 2004], το οποίο στήριξε η αμερικανική κυβέρνηση, κατέστειλε κάθε αντίσταση. Ξεφορτώθηκε τον Αριστίντ και την ενοχλητική συνήθειά του να αυξάνει τους κατώτατους μισθούς. Του απαγόρευσε να επιστρέψει στη χώρα, τρομοκράτησε τους συμμάχους του και απαγόρευσε στο κόμμα του, Fanmi Lavalas, το οποίο υποστηριζόταν από την πλειοψηφία,να συμμετάσχει στις εκλογές για την κυβέρνηση. Το δικτατορικό καθεστώς οργάνωσε επίσης επιθέσεις εναντίον των συνδικαλιστών μέσα στα εργοστάσια-κάτεργα.

Συνεπώς ο Κλίντον ήταν σε θέση να διαβεβαιώσει τους επιχειρηματίες: "Το πολιτικό ρίσκο που αναλαμβάνετε στην Αϊτή είναι μικρότερο απ’ όσο υπήρξε ποτέ στη διάρκεια της ζωής μου".

Έτσι, όπως και οι προηγούμενες προεδρίες, η προεδρία Ομπάμα εργάστηκε προς όφελος της αϊτινής ελίτ, διευκόλυνε τις διεθνικές εταιρείες να επωφεληθούν από τη φθηνή εργατική δύναμη, υπέσκαψε την ικανότητα του αϊτινού κράτους να θεσπίζει κοινωνικές ρυθμίσεις και κατέστειλε κάθε πολιτική αντίσταση.

***

Αυτές οι πολιτικές οδήγησαν ευθέως στην εξουδετέρωση του κράτους, στην καταστροφή των δημόσιων υποδομών, στην οικοδόμηση επικίνδυνων κτιρίων και σε απελπιστική φτώχεια. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τους τυφώνες, και τώρα με το σεισμό, μετέτρεψαν τις φυσικές σε κοινωνικές καταστροφές.

Η βοήθεια προς την Αϊτή σήμερα είναι άκρως αναγκαία, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει πολιτικά τυφλούς. Όπως είπε ο Ένγκλερ:

Η βοήθεια προς την Αϊτή χρησιμοποιούνταν πάντα για να προωθήσει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Αυτό είναι προφανές αν εξετάσει κανείς το πώς μεταχειρίστηκαν οι ΗΠΑ και ο Καναδάς την κυβέρνηση του Αριστίντ και πώς την κυβέρνηση των πραξικοπηματιών. Στέρησαν από τον Αριστίντ σχεδόν όλη τη βοήθεια. Μετά το πραξικόπημα όμως, άνοιξαν την κάνουλα του χρήματος για να στηρίξουν ορισμένες από τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις της αϊτινής κοινωνίας.

Πρέπει λοιπόν να αντισταθούμε σε κάθε προσπάθεια των ΗΠΑ και άλλων δυνάμεων να χρησιμοποιήσουν αυτή την κρίση για να επιβάλουν ακόμη πιο εκτεταμένα το πρόγραμμά τους σε μια εξαντλημένη χώρα.

Πρέπει να έχουμε επίγνωση του ρόλου που παίζουν οι διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Ενώ πολλές ΜΚΟ προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κρίση, η αμερικανική και άλλες κυβερνήσεις τούς δίνουν βοήθεια με σκοπό την υπονόμευση του δημοκρατικού δικαιώματος των Αϊτινών στον αυτοπροσδιορισμό. Οι διεθνείς ΜΚΟ δεν ελέγχονται από το αϊτινό κράτος ή τον αϊτινό πληθυσμό. Έτσι η βοήθεια που διοχετεύεται μέσω αυτών υποσκάπτει ακόμη περισσότερο τον ελάχιστο έλεγχο που ασκούν ακόμη οι Αϊτινοί στην κοινωνία τους.

Η κυβέρνηση Ομπάμα οφείλει να άρει αμέσως την απαγόρευση επιστροφής του Αριστίντ στη χώρα [ζει εξόριστος στη Νότια Αφρική] και την απαγόρευση συμμετοχής του κόμματός του στην εκλογική διαδικασία - στην οποία όμως επιτρέπεται να συμμετάσχει ένας γνωστός ναρκέμπορος εγκληματίας και ηγέτης του πραξικοπήματος, ο Γκι Φιλίπ, και το κόμμα του Μέτωπο Εθνικής Ανοικοδόμησης. Ο Αριστίντ και το κόμμα του είναι το πιο δημοφιλές στη χώρα και πρέπει να έχει το δικαίωμα να συμμετέχει σε μια ανοιχτή και ανόθευτη ψηφοφορία.

Επίσης, οι ΗΠΑ πρέπει να σταματήσουν να απελαύνουν Αϊτινούς που εγκατέλειψαν την κατεστραμμένη από την κρίση χώρα τους και να παραχωρήσουν το καθεστώς προσωρινής προστασίας στους Αϊτινούς πρόσφυγες. Να επιτρέψουν σε κάθε Αϊτινό που προσπάθησε να διαφύγει από την πολιτική και κοινωνική κρίση μετά το πραξικόπημα, τους τυφώνες και τώρα το σεισμό να μείνει νόμιμα στις ΗΠΑ.

Πάνω απ’ όλα, πρέπει να απαιτήσουμε να σταματήσουν οι ΗΠΑ να επιβάλουν τα νεοφιλελεύθερα σχέδιά τους. Οι ΗΠΑ λεηλατούσαν επί δεκαετίες την αϊτινή κοινωνία. Δεν χρωστά η Αϊτή στις ΗΠΑ, στις άλλες χώρες ή στα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά το αντίθετο. Οι ΗΠΑ, η Γαλλία, ο Καναδάς και τα Ηνωμένα Έθνη οφείλουν αποζημιώσεις στο λαό της Αϊτής, για να επανορθώσουν τη ζημιά που προκάλεσαν με την ιμπεριαλιστική λεηλασία της χώρας.

Με τα κεφάλαια αυτά και την πολιτική ελευθερία, οι Αϊτινοί θα μπορούσαν τελικά να διαμορφώσουν το πολιτικό και οικονομικό τους μέλλον - όσα ονειρεύτηκαν αυτοί που ξεσηκώθηκαν ενάντια στη σκλαβιά 200 χρόνια πριν.

Άρθρο του Ρούσσου Βρανά

Του Ρούσσου Βρανά rvranas@otenet.gr

Πριν από 50 χρόνια...

... όταν μας μιλούσαν για την πείνα στον κόσμο, πιστεύαμε ακόμη στην πρόοδο. Και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, τότε που ο άνθρωπος έκανε τα πρώτα του βήματα στο Φεγγάρι, πως στις αρχές του επόμενου αιώνα θα βλέπαμε στις πιο φτωχές πολιτείες του κόσμου ταραχές από πεινασμένους ανθρώπους και στις πιο πλούσιες πολιτείες αγρότες να καίνε τις σοδειές τους στους δρόμους.

Ο κόσμος μας...



... πηγαίνει ανάποδα. Ποτέ άλλοτε, από τότε που άρχισε η ιστορία της ανθρωπότητας, δεν έπεφταν να κοιμηθούν νηστικοί τόσοι πολλοί άνθρωποι όσοι σήμερα. Σε ένα δισεκατομμύριο τους ανεβάζει ο ΟΗΕ. Ένα δισεκατομμύριο άνδρες, γυναίκες και παιδιά. «Είμαστε άραγε εμείς στις πλούσιες δυτικές κοινωνίες μας προφυλαγμένοι από την πείνα;» αναρωτιέται ο Ντομινίκ Ντελπιρού στην εφημερίδα «Λα Ντεπές». «Μέσα σε μισό αιώνα, η γεωργία των χωρών μας έκανε τεράστια βήματα και τάισε μπόλικα στόματα. Με τίμημα όμως μια τεχνολογική και ανθρώπινη μετάλλαξη που απέσπασε τους αγρότες από την πατροπαράδοτη παραγωγή και τους ενσωμάτωσε στον γιγάντιο μηχανισμό της ευρωπαϊκής γεωργικής βιομηχανίας. Ύστερα πέρασε ο νεοφιλελεύθερος θεριστής». Και από τότε, αυτοί που μας έτρεφαν έμειναν χωρίς καμιά προστασία.. Στο έλεος της τύχης και των καιρών, όπως ακριβώς οι πρόγονοί τους. Το ίδιο ευάλωτοι όσο και οι Αφρικανοί καλλιεργητές. Αιχμάλωτοι του συστήματος. Μια χούφτα γιγάντιες επιχειρήσεις επέβαλαν τη συγκέντρωση και τον έλεγχο της παραγωγής και της διανομής τροφίμων. Και έτσι, όπως έγραψε ο οικονομολόγος Ουίλιαμ Γκρέιντερ στο αμερικανικό περιοδικό «Νέισον», μια νέα φεουδαρχία «μετέτρεψε τους αγρότες σε δουλοπάροικους στην ίδια τους τη γη».

Η κοινή...

... ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική όξυνε τις ανισότητες μεταξύ των αγροτών. Το 70% των αγροτικών ενισχύσεων κατέληξε στα χέρια του 20% των μεγαλύτερων αγροτοβιομηχανικών επιχειρήσεων. Έτσι, σε παραδοσιακά αγροτικές χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα ο ενεργός αγροτικός πληθυσμός αποδεκατίστηκε: μειώθηκε στο ένα πέμπτο από αυτό που ήταν το 1950. Ο κόσμος μας σίγουρα πηγαίνει ανάποδα. Γιατί ενώ στις χώρες μας ο αγροτικός πληθυσμός μειώνεται επικίνδυνα, το ίδιο επικίνδυνα λιγοστεύουν και τα αποθέματα σε τρόφιμα. Στην Αυστραλία, τον Καναδά, τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση μειώνονται σταθερά τα τελευταία χρόνια: 47,4 εκατ. τόνοι το διάστημα 2002- 2005, 37,6 εκατ. τόνοι το 2007, 27,4 εκατ. τόνοι το 2008. Ποιο χέρι θα μας ταΐσει αύριο μεθαύριο;

Οι αγρότες...

... είναι οργισμένοι. Οι ρίζες τους είναι βαθιές στο χώμα που δουλεύουν, όσο χρειάζεται για να μπορούν να καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος μας πηγαίνει ανάποδα. Είναι ένας κόσμος με κυκλώματα διανομής που τους στραγγαλίζουν και με τρόπους παραγωγής που θέλουν να τους μετατρέψουν σε εξαρτήματα των μεγάλων αγροτοβιομηχανικών επιχειρήσεων. Αυτοί που θα τους άξιζε να ήταν οι πρώτοι, έχουν καταντήσει οι έσχατοι, στο καθημερινό τους σφιχταγκάλιασμα με τη φύση για να εξασφαλίσουν στην ανθρωπότητα τη ζωή.

Άρθρο του Κώστα Παπουλή-Γέρου

Ενώ η κρίση-τουλάχιστον στην Ελλάδα- θα βαθύνει επικίνδυνα, η «αριστερά» του Ζαππείου φωνασκεί για την ομαλότητα με συνδαιτημόνες «εκλεκτούς» επιχειρηματίες.

του Κώστα Παπουλή-Γέρου
18/01/2010

"Ονειρικόν" Έργο του Κωστή Γεωργίου

Παρακολουθώντας κανείς τις οικονομικές ειδήσεις που αναφέρονται στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. διαβάζει τον τελευταίο καιρό αισιόδοξα σχόλια. Χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε το τι συμβαίνει, ούτε είμαστε σε θέση να κρίνουμε, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η προσπάθεια Ομπάμα στις ΗΠΑ που έφτασε σε ελλειμματικό προϋπολογισμό (-12%) ήταν πολύ πιο σημαντική απ’ ότι στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη όμως, δεν άλλαξε καμία πολιτική και η κρίση μάλλον «κρύφτηκε» πίσω από τη μόχλευση χρήματος προς τα πιστωτικά ιδρύματα, δηλαδή «θεραπεύτηκε» με τον ίδιο τρόπο που δημιουργήθηκε.

Έχουμε ένα αρνητικό παράδειγμα από την οικονομική ιστορία : Όπως γράφει και ο Galbreith (το μεγάλο κραχ του 1929) «Το 1937 ο φυσικός όγκος της παραγωγής επανήλθε στα επίπεδα του 1929 και αμέσως μετά ξανάπεσε». Τι μεσολάβησε ; Τότε ο Ρούσβελτ διαβάζοντας το μέγεθος του ΑΕΠ αποφάσισε ότι η μεγάλη ύφεση είχε τελειώσει, περιόρισε την πολιτική του σε αυτά τα πλαίσια και η οικονομία ξαναβούτηξε στην ύφεση. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτό το σενάριο θα επαναληφθεί. Αλλά όπως γράφει κι ο Krugman, η αύξηση του ΑΕΠ μετά από μια κρίση μπορεί να είναι απλώς «στατιστικός αντικατοπτρισμός». Δηλαδή : Όταν ξεσπάει η κρίση, οι επιχειρήσεις βρίσκονται με σημαντικά πλεονάσματα και για να τα ξεφορτωθούν μειώνουν την παραγωγή τους. Μόλις κλείσει ο «αποθεματικός κύκλος», αυξάνουν την παραγωγή τους και αυτή εμφανίζεται ως αύξηση του ΑΕΠ, που βέβαια είναι βραχυπρόθεσμη. Το τι πραγματικά συμβαίνει στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη θα το δείξει η ζωή. Όμως το καταστροφικό κινηματογραφικό έργο για τη χώρα μας έχει ήδη αρχίσει να προβάλλεται.

Οι οικονομικοί «εγκέφαλοι» της Ε.Ε. βλέπουν την αρχή μιας βελτίωσης των οικονομιών στη Γερμανία, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες της Βόρειας Ευρώπης και φυσικά ως συνήθως «ανησυχούν» για τον πληθωρισμό. Άρα – εντός ίσως και τριμήνου – θ’ αρχίσουν να ανεβάζουν τα επιτόκια της ΕΚΤ, και καθώς η Ελλάδα θα βυθίζεται στην ύφεση η κρίση θα πυροδοτηθεί ανεξέλεγκτα από την Ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική. Αυτό σημαίνει ότι με επικεφαλής τον πρώτο οικονομικά αδύναμο κρίκο (την Ελλάδα) μια σειρά χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία αλλά και η Ιρλανδία και η Ιταλία θα μπουν σε μια άγνωστη περιπέτεια βαθέματος τη ύφεσης, με στασιμότητα στην οικονομία, ανεργία, δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά κύρια αναπτυξιακά αδιέξοδα. Άρα πάλι η χώρα μας θα πληρώσει ακριβά το «κοινό» νόμισμα του ευρώ και της κεντρικής ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής.

Καθώς οι κύκλοι των ευρωπαϊκών οικονομιών είναι διαφορετικοί, ο «Νότος» πάντα πληρώνει τη νομισματική πολιτική που χαράσσεται για να ενισχυθούν οι ατμομηχανές της ΕΕ κύρια της Γερμανίας, αλλά και των άλλων χωρών του «Βορρά». Έτσι όταν η Ελλάδα παρουσίαζε οικονομική μεγέθυνση είχε χαμηλά επιτόκια (που αντανακλούσαν την Γερμανική ύφεση), με αποτέλεσμα την υπερθέρμανση της οικονομίας της. Συγχρόνως εξ΄αιτίας των χαμηλών αυτών επιτοκίων και αυτή την πολιτική που ήταν αντίθετη με τις πραγματικές ανάγκες των οικονομιών τους, μια σειρά χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) ενέτειναν την εξειδίκευση τους στον κατασκευαστικό τομέα, συντελώντας έτσι στην παραπέρα αποδιάρθρωση της μεταποίησης και του πρωτογενούς τομέα τους. Με αφορμή την κρίση, η οικοδομική και η στρεβλή αναπτυξιακή φούσκα έσκασε με παρόμοια αποτελέσματα σε αυτές τις χώρες, αποκαλύπτοντας σ΄ όλη την έκταση την παραγωγική παρακμή των χωρών του «Νότου».

Η νομισματική πολιτική, αυτή η μεγάλη αντίφαση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι η μια δόση του θανατηφόρου οικονομικού κοκτέίλ, που χορηγείται στην πατρίδα μας. Η άλλη δόση είναι η γνωστή περιοριστική πολιτική που επιβάλλουν τα «αφεντικά» της Ευρώπης με την απόλυτη υπεράσπιση του Συμφώνου Σταθερότητας και των συνθηκών του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας που απαγορεύουν την αλληλεγγύη των χωρών της «Ενωμένης Ευρώπης».

Ο Προβόπουλος μίλησε «ωμά» για την πολιτική που θα ακολουθηθεί χαρακτηρίζοντας ορισμένες χώρες του νότου και ιδιαίτερα τη χώρα μας, ως οικονομίες των «δίδυμων ελλειμμάτων». Η διάγνωση «δίδυμο έλλειμμα», χαρακτηρίζει μια χώρα όταν έχει αρνητικό ισοζύγιο πληρωμών και αυτό οφείλεται στο μέγεθος της κατανάλωσης. Αναγκαστικά το τελευταίο καλύπτεται από εξωτερικό δανεισμό. Η χώρα θεωρείται ότι «τρώει» από τη μελλοντική της κατανάλωση, αφού κάποια στιγμή θα υποχρεωθεί να επιστρέψει τα «δανεικά» και τότε θα μειώσει την κατανάλωσή της. Η βίαιη «θεραπεία» έχει ήδη ξεκινήσει στην Ελλάδα. Ως γνωστόν η χώρα μας είχε φτάσει το 2008 σε ένα ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών με αρνητικό πρόσημο του –15% ποσοστό του ΑΕΠ. Τέτοια ελλείμματα είναι πρωτοφανή για ανεπτυγμένες χώρες που δεν βρίσκονται σε πόλεμο και φυσικά έδειχναν την καταιγίδα που θα ερχόταν κύρια συνέπεια της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ. Αντίστροφα χώρες όπως η Γερμανία, το Βέλγιο ή η Ολλανδία παρουσιάζουν συστηματικά εξωτερικά πλεονάσματα, ενώ και άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, βρίσκονται αντιμέτωπες με επίμονα ελλείμματα, σε ανάλογα επίπεδα.. Εκτός της Ελλάδας, η Ισπανία, όπως και η Πορτογαλία, κατέγραψαν εξωτερικά ελλείμματα της τάξεως του 10% του ΑΕΠ το 2007 και 2008.

Όπως ανακοίνωσε η Τράπεζα της Ελλάδας ο συνολικός εξωτερικός δανεισμός έφτασε τα 407 δις ευρώ (167% του ΑΕΠ!!!) το μήνα Σεπτέμβριο έναντι 186 δις ευρώ το τελευταίο τρίμηνο του 2004. Τα 3/4 σε ονομαστικές τιμές περίπου αυτού του εξωτερικού χρέους (περισσότερα από 300 δις ευρώ) γεννήθηκαν μετά την ένταξη της χώρας στη «σωτήρια» ζώνη του ευρώ.

Η «θεραπεία» τώρα που προτείνει σήμερα η ΕΕ και υιοθετεί η κυβέρνηση του προέδρου της σοσιαλιστικής διεθνούς, θα μειώσει την κατανάλωση σε τέτοιο σημείο ώστε να μηδενιστεί το τρομακτικό έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών. Οι επιπτώσεις στην πλειοψηφία του πληθυσμού μέσω της επέκτασης της κοινωνικής δυστυχίας, του αποκλεισμού της νεολαίας και της κατάρρευσης της μεσαίας τάξης, σε μια χώρα που ήδη εμφανίζει τους δυσμενέστερους κοινωνικούς δείχτες ευρωπαϊκά, θα είναι ιδιαίτερα οδυνηρές και πιθανώς «μη ανεκτές». Γι αυτό και η υπόθεση του πολιτικού αδύναμου κρίκου ευσταθεί.

Σύμφωνα με τη «λογική» του Προγράμματος Σταθερότητας ο πρωταγωνιστικός ρόλος για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας που μέχρι τώρα ανήκε στην κατανάλωση, ανατίθεται από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς στις δημόσιες!!! και ιδιωτικές επενδύσεις; και σε εξαγωγές!!! Στόχος είναι ο περιορισμός του ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης στο 2% και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στο –4% το 20013 (όσο ακριβώς και στην προ της σύνδεσης με το ευρώ εποχής). Πρέπει να είναι κανείς «ανεγκέφαλος» ,ή ωμός και κυνικός υπάλληλος των Βρυξελλών, όπως ο υπουργός οικονομικών για να μην κατανοεί το τι θα συμβεί. Η νομισματική πολιτική του κ. Τρισέ, σε συνδυασμό με την περιοριστική πολιτική που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες στην πατρίδα μας, θα οδηγήσουν στην πλήρη καταστροφή της οικονομίας και θα μετατρέψουν την Ελλάδα κοινωνικά και οικονομικά στο Μεξικό της ζώνης του ευρώ.

Εν τω μεταξύ ακόμη και σε εφημερίδες όπως οι «Financial Times» (το αναφέρει και η Αυγή, 16-1, στη στήλη των οικονομικών) αναγνωρίζεται το δικαίωμα της Ελλάδας σε κάποια μορφή ευρωπαϊκής στήριξης. «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι από τα πολλά παραδείγματα χωρών που έχασαν την ανταγωνιστικότητά τους στη Ευρωζώνη». Στο ίδιο δημοσίευμα θεωρείται πιθανό η πολιτική που θ’ ακολουθηθεί στην Ελλάδα να οδηγήσει σε τέτοια ύφεση, «με κίνδυνο να απειληθεί σοβαρά η κοινωνική της σταθερότητα». Καθώς λοιπόν η αριστερά θα έπρεπε να είναι «απέναντι», να έχει διακριτή πολιτική θέση για να «θεμελιώσει» τις κοινωνικές διεκδικήσεις, έτοιμη να συγκρουστεί με αυτή την εξέλιξη και με μοχλό την κίνηση του λαϊκού παράγοντα να προσπαθήσει να συγκροτήσει έναν παρατεταμένο εργατικό Δεκέμβρη, ο «ιστορικός» (……) της αριστεράς Λ. Κύρκος οργανώνει δείπνο και φωνασκεί περί της «ομαλότητας», όχι μόνο αγκαλιά με τον αστικό πολιτικό κόσμο (παλιά του συνήθεια), αλλά και με συγκεκριμένους εκλεκτούς επιχειρηματίες. Επιχειρηματίες που για ορισμένους γράφονται και διάφορα «παράδοξα» σενάρια τον τελευταίο καιρό (ακόμη και για στενές σχέσεις με τον υπερατλαντικό παράγοντα). Θλιβερή η παρουσία του Φ. Κουβέλη, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ!!! αλλά και «στενάχωρο» το δίλημμα που θα έμπαινε στον πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας κ. Α. Τσίπρα αν τον καλούσε ο «ιστορικός»(….) της αριστεράς. Ο κ. πρόεδρος αφού διαπιστώνει το αυτονόητο για το μήνυμα «εθνικής» συνεννόησης πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου που έβγαζε η συνάντηση δηλώνει ευθαρσώς ότι τελικά θα πήγαινε !!! Βέβαια ξεχνάει ο κ. Τσίπρας ότι η εθνική συνεννόηση προϋποθέτει και κάποιους εκπροσώπους των εργαζομένων τάξεων, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που έχει σημασία. Η χλιαρή αντιμετώπιση από τον ΣΥΝ της εκδήλωσης στο Ζάππειο με τους επιχειρηματίες, σε μια τέτοια ταραγμένη κοινωνική κατάσταση, αντανακλά και το βαθύ έλλειμμα πραγματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο σε επίπεδο κοινωνίας αλλά και στην τραγική κοινοβουλευτική του παρουσία.

Η αδυναμία να προκαλέσει τον πρωθυπουργό και το ΠΑΣΟΚ για τη στάση τους απέναντι στις εντολές των Βρυξελών μέσα από τη Βουλή, η αχρωμία και η θολούρα των θέσεων για την ΕΕ, ο «φόβος» να υποστηριχτoύν τόσο το αναφαίρετο δικαίωμα των «περιφερειακών» κρατών της ζώνης του ευρώ σε μεταβιβαστικές πληρωμές από το «κέντρο», όσο και οι γενικές υποχρεώσεις αλληλεγγύης-που έδειξαν όμως στις τράπεζες για να τις σώσουν- αυτών των χωρών απέναντι στους «αδύναμους» του «Νότου» αφού μιλάμε για Ευρωπαϊκή «ένωση», η ομηρία οποιασδήποτε αριστερής άποψης από την ανανεωτική πτέρυγα, κλπ αλλά κύρια οι ισορροπίες των μηχανισμών της Κουμουνδούρου, έχουν οδηγήσει το εγχείρημα πολιτικά πίσω στη χαμένη δεκαετία του Κωνσταντόπουλου. Μοναδική απάντηση είναι η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ μελών, που με την παρέμβασή του στη κοινωνία και με τη δημοκρατική του συγκρότηση θα επαναφέρει το ΣΥΡΙΖΑ στην τροχιά της δομικής και πραγματικής αντιπολίτευσης, η απουσία της οποίας είναι καταστροφική στην παρούσα κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και συνεπακόλουθα των κοινωνικών δεικτών και της ζωής των εργαζομένων τάξεων και της νεολαίας.

Κώστας Παπουλής- Γέρος

Θα μας κυβερνήσουν οι… Γερμανοί;

Από Factorx | Τετ. 20 Ιαν 2010, 00:09 στην/στις κατηγορίες Πρώτη Σελίδα.
Του Γιώργου Δελαστίκ
Eμβρόντητος μένει κανείς διαβάζοντας θέσεις που προωθούν τελευταία ορισμένα σοβαρά γερμανικά έντυπα. Παίρνοντας αφορμή από την οικονομική κατάσταση της Eλλάδας και γενικεύοντας όλο και συχνότερα εσχάτως με τρόπο που να συμπεριλαμβάνει και τις υπόλοιπες μεσογειακές χώρες της ευρωζώνης (Iταλία, Iσπανία, Πορτογαλία), προπαγανδίζουν χωρίς περιστροφές την… κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας αυτών των κρατών-μελών της EE στον οικονομικό τομέα! Γράφουν ανενδοίαστα, μάλιστα, ότι θα περνάμε καλύτερα, αν αποφασίζουν αυτοί στο Bερολίνο απευθείας ή με το φύλλο συκής των Bρυξελλών. «Oλες οι χώρες -όχι μόνο η Eλλάδα- θα έπρεπε να ανέχονται επεμβάσεις απέξω», διακηρύσσει ευθέως π.χ. η εφημερίδα «Nτι Tσάιτ», η οποία μάλιστα πρόσκειται στο Σοσιαλδημοκρατικό Kόμμα της Γερμανίας, που βρίσκεται πλέον στην αντιπολίτευση. Πού να κυβερνούσε κιόλας το SPD, το «αδελφό» κόμμα του ΠAΣOK!
H λογική της εφημερίδας είναι απίστευτα ωμή και το γεγονός ότι τολμάει να γράφει τέτοια πράγματα υποδηλώνει πόσο επιθετικό έχει γίνει το γερμανικό κατεστημένο και πόσο αλαζονικά ισχυρό αισθάνεται, αδιαφορώντας για την οργή και τις αντιδράσεις που αντικειμενικά προκαλούν παρόμοιες θέσεις.
«Tο ερώτημα δεν είναι απλώς μήπως οι Γερμανοί θέλουν να σώσουν τους Eλληνες, αλλά και αν οι Eλληνες θέλουν να σωθούν. Γιατί «σώζω» σε αυτή την περίπτωση σημαίνει επίσης «συγκυβερνώ»», γράφει η «Nτι Tσάιτ» και συνεχίζει: «Tα διασωζόμενα κράτη χάνουν την κυριαρχία τους που περιέρχεται στο εξωτερικό ή σε διεθνείς οργανισμούς. Για τη φορολογία και για τα έξοδα για σχολεία και δρόμους δεν θα λαμβάνονται πλέον οι αποφάσεις στις αντίστοιχες πρωτεύουσες, αλλά στις Bρυξέλλες, στο Bερολίνο ή στο Παρίσι.. Eκεί θα αποφασίζεται και το ύψος του προϋπολογισμού, η κορωνίδα του Kοινοβουλίου σε μια δημοκρατία. Φρίκη για κάθε αρχηγό κυβέρνησης, ταμπού για κάθε έθνος. Πολλοί οικονομολόγοι, όμως, υποστηρίζουν ακριβώς αυτό».
Kαθόλου δεν φαίνεται να διαφωνεί η «Nτι Tσάιτ» με την άποψη αυτή. Tο αντίθετο: «Πραγματικά, πολλές χώρες θα βρίσκονταν σε καλύτερη κατάσταση, αν η κυβέρνηση παρέδιδε την εθνική κυριαρχία», υποστηρίζει ευθέως η σοσιαλδημοκρατική, υπενθυμίζουμε, εφημερίδα.
Oλες οι γερμανικές αναλύσεις καταλήγουν τελικά στο ότι η βαθύτερη αιτία της κακοδαιμονίας των χωρών της Mεσογείου είναι ότι οι κυβερνήσεις τους έδωσαν στους εργαζόμενους αυξήσεις μισθών… μεγαλύτερες ποσοστιαία από εκείνες που έδωσαν οι γερμανικές κυβερνήσεις!
«Στις νότιες χώρες οι μισθοί ανέβηκαν ισχυρότερα από όσο στη Γερμανία», γράφει με εμφανή φρίκη η συντηρητική «Φράνκφουρτερ Aλγκεμάινε», παρουσιάζοντας μελέτη της γερμανικής τράπεζας Kομέρτσμπανκ – της δεύτερης σε μέγεθος ιδιωτικής τράπεζας της Γερμανίας που η κυβέρνηση της έδωσε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ και την εθνικοποίησε εν μέρει τον Iανουάριο του 2009, για να τη διασώσει από τη βέβαιη χρεοκοπία.
«Tελευταία, κυβερνήσεις χωρών-μελών της EE φοβούνται να προχωρήσουν ακόμη και σε περιορισμένες περικοπές μισθών», γράφει με απέχθεια και η «Nτι Tσάιτ», για να μας πληροφορήσει ότι ακριβώς «γι’ αυτό η Kομισιόν υποστηρίζει μια στενότερη ακριβή προσαρμογή των εθνικών οικονομικών πολιτικών… Oλες οι χώρες θα έπρεπε να συντονίζουν τους φόρους, τους μισθούς και τις κρατικές δαπάνες».
Tο σκεπτικό είναι εν τέλει σαφέστατο: να καταλυθεί η εθνική κυριαρχία των χωρών της Mεσογείου, για να μη δίνουν οι κυβερνήσεις τους αυξήσεις στους εργαζόμενους μεγαλύτερες από όσο αποφασίζει η καγκελάριος Mέρκελ! Aπό πού αντλούν το θράσος να γράφουν τέτοια πράγματα;
Eίναι εκπληκτικό, δε, ότι η «Nτι Tσάιτ» υποστηρίζει αυτή την πολιτική, παρόλο που στο ίδιο άρθρο της ομολογεί ότι ο συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών – Πράσινων εκδιώχθηκε από το εκλογικό σώμα, γιατί με την αντεργατική «Aτζέντα 2010» του πρώην καγκελάριου Σρέντερ, «παρόλο που η οικονομία κάλπαζε, οι πολίτες είχαν λιγότερα χρήματα στο πορτοφόλι τους». Tι να πει κανείς.
H Eνιαία Eυρώπη δεν είναι Pάιχ
Oι γερμανικές θεωρίες περί κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας ορισμένων κρατών-μελών της EE, με πρόσχημα την οικονομική τους κατάσταση, είναι πολύ επικίνδυνες. Mε καμία δικαιολογία δεν επιτρέπεται να αφήνονται να κυκλοφορούν, χωρίς να καταδικάζονται απερίφραστα. Tο παρελθόν της Γερμανίας, ιδίως κατά τον περασμένο αιώνα, όταν προσπάθησε δύο φορές διά της βίας να μετατρέψει την Eυρώπη σε γερμανικό Pάιχ, δεν αποτελεί φυσικά παράγοντα εφησυχασμού. Yποτίθεται ότι η EE αποτελεί χώρο συνεργασίας ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών και λαών, όχι στρατόπεδο με Γερμανούς αξιωματικούς που δίνουν εντολές και με Eυρωπαίους φαντάρους που τις εκτελούν.