Άρθρο της Ελένης Κατωπόδη για την ελληνική ιθαγένεια

ΥΠΕΡ: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΜΕΤΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ»

Περιμένοντας τους βαρβάρους

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στη Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;

Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα…

… -Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία κι η σύγχισις;

Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν;

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατείες

κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήρθαν.

Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

και είπανε πώς βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

(Κ.Π. Καβάφης)

Οι άλλοι, οι βάρβαροι, οι αλλοδαποί, ή και οι ημεδαποί που φέρουν διαφορετικό σύστημα αξιών, στάσεων και συμπεριφορών από εμάς αποτελούν απειλή για τη δική μας αυτό-εικόνα. Για τη δική μας κοινωνική ταυτότητα. Γιατί το ζήτημα του σεβασμού στη διαφορετικότητα είναι πρώτιστα ζήτημα ψυχολογικό. Σχετίζεται ευθέως ανάλογα με την αυτοεκτίμηση των ανθρώπων, των κοινωνικών ομάδων, των λαών. Πλήθος ψυχολογικών ερευνών κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών το αποδεικνύει. Η κοινωνική ταυτότητα ενός ατόμου είναι εκείνες οι όψεις της αυτοεικόνας του που πηγάζουν από το γεγονός ότι ανήκει σε κάποιες ομάδες σε σχέση με το πώς αξιολογεί αυτές τις ομάδες.

Όταν κάποιος έχει αρνητική κοινωνική ταυτότητα, προσπαθεί να ανεβάσει την εσω-ομάδα του και να μειώσει την εξω-ομάδα (Tajfel & Turner). Έτσι δημιουργούνται και τα στερεότυπα, δηλαδή ένα σύνολο πεποιθήσεων για τα προσωπικά χαρακτηριστικά μιας ομάδας ανθρώπων (Strobe & Insko, 1989). Ένα σύνολο από υπερ-απλουστευμένες, νοερές εικόνες κάποιας κατηγορίας προσώπων, θεσμών ή γεγονότων, η οποία είναι κοινή ως προς τα βασικά χαρακτηριστικά της σε πολλούς ανθρώπους (Stallybrass). Συχνά τα στερεότυπα συνοδεύονται από προκατάληψη, δηλαδή από μια ευνοϊκή ή δυσμενή προδιάθεση απέναντι σε κάθε μέλος της υπό συζήτηση κατηγορίας (Στάμος Παπαστάμου, 1999). Τα στερεότυπα για τις εξω-ομάδες είναι στην ουσία μια έκφραση της ανάγκης μας για θετική αυτοεικόνα (Tajfel). Έτσι εξηγείται πώς σχηματίζονται αρνητικές εικόνες (στερεότυπα) για καθ’ όλα εντάξει ομάδες, όπως για παράδειγμα είναι οι εθνικές ή κοινωνικές μειονότητες.

Τα στερεότυπα είναι πολύ φυσιολογική και προσαρμοστική γνωστική λειτουργία, προϊόν της κατηγοριοποίησης, γνωστικής ενέργειας που έχει σχέση με την οργάνωση των πληροφοριών και την ανάκλησή τους στη μνήμη μας, η οποία αποτελεί ανάγκη, διαφορετικά θα έπρεπε να μαθαίνουμε τα πάντα από την αρχή.

Μέσω της κατηγοριοποίησης οι δευτερεύουσες πληροφορίες, οι λεπτομέρειες τείνουν να εξαλείφονται. Ο ανθρώπινος νους καταχωρεί τις πληροφορίες, τα δεδομένα κυρίως ως κατηγορίες (< κατηγοριοποίηση) παρά ως αριθμούς, ως μεταβλητές, που μπορούν να πάρουν οποιαδήποτε τιμή. Έτσι συνηθίζουμε να αποδίδουμε ελάχιστα χαρακτηριστικά σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων ή και σε λαούς και να τους χαρακτηρίζουμε με αυτά όλους, και κυρίως να αποδίδουμε ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό συλλήβδην στους ανθρώπους ενός λαού και να το αφαιρούμε συλλήβδην από τους ανθρώπους ενός άλλου λαού. Τη λειτουργία της κατηγοριοποίησης εκμεταλλεύονται διάφορα συγκεντρωτικά και ολοκληρωτικά συστήματα εξουσίας με στόχο το χειρισμό του θυμικού και της βούλησης των μαζών μέσω της καλλιέργειας φανατισμού, ρατσισμού, κ.ά.

Αυτή η διαδικασία επιτείνεται και χρωματίζεται από δύο παράγοντες:

1/ το φόβο μας για το άγνωστο, στο οποίο συνηθίζουμε να προβάλουμε και πολλούς άλλους και άλλης φύσεως ενδόμυχους φόβους και,

2/ τη συχνότητα και τη φύση των πληροφοριών που προβάλλονται συνήθως από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όσον αφορά τους «άλλους», τους «βάρβαρους», τις πάσης φύσεως «μειονότητες» και δη όταν τους προσλαμβάνουμε ως διαφορετικούς από εμάς.

Η επιλεκτική άρνησή μας να αποδεχθούμε, ή και να διεκδικήσουμε για ανθρώπους άλλων εθνοτήτων τα ανθρώπινα δικαιώματα που θεωρούμε αναφαίρετα για τους εαυτούς μας, σχετίζεται περισσότερο με όψεις της δικής μας αυτό-εικόνας: μπορεί να σχετίζεται με τη δυσκολία μας να αποδεχθούμε ότι η γνώμη μας και ο εαυτός μας δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι υποχρεωμένοι να δρουν και να συμπεριφέρονται σαν εμάς για να μην τους θεωρούμε απειλή για το εγώ μας, τις αξίες μας και τον αυτοθαυμασμό μας. Μπορεί ακόμη να σχετίζεται και με την ευκολία μας να προβάλουμε στρεβλά στις μειονότητες αρνητικές σκέψεις ή απωθημένα συναισθήματα που μας δημιουργούν άλλοι σημαντικοί, με όρους συναισθημάτων ή εξουσίας, άνθρωποι στη ζωή μας, που για κάποιο λόγο δεν επιθυμούμε ή δεν μπορούμε να τα προβάλουμε σε αυτούς: οι μετανάστες, οι ανύπαντρες μητέρες, οι ξένοι, κ.λ.π., είναι το βολικό και ανέξοδο άλλοθι, η χοάνη που καταπίνει όλα τα απωθημένα και τις προσβολές της ζωής μας, είναι τα «εξιλαστήρια θύματα» για όλα τα δεινά μας. Για όλα φταίνε οι άλλοι. «Η κόλαση. Αυτό είναι οι άλλοι», είχε γράψει κάποτε ο Γάλλος Φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σάρτρ, που αρνήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η άρνησή μας να αποδεχθούμε την εκχώρηση ιθαγένειας ή υπηκοότητας, που έμμεσα συνεπάγεται και άρνηση να ξεκαθαρίσει η κατάσταση με τους μετανάστες και να υπάρχει μια κρυστάλλινη εικόνα της πολιτογράφησής τους και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης γι’ αυτούς στην πατρίδα μας, ενδέχεται να σχετίζεται και με άλλες όψεις της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής, καταλυτικά πιο σοβαρές και επικίνδυνες για την κοινωνική μας συνοχή, για την εθνική μας οικονομία, την πολιτειακή μας οργάνωση και το μέλλον του έθνους μας.

Η καταγραφή όλων των μεταναστών, η απόδοση της ελληνικής υπηκοότητας ή και της ιθαγένειας, και η εκχώρηση του δικαιώματος του «εκλέγειν» και του «εκλέγεσθαι» σε αυτούς, υπό προϋποθέσεις, συνεπάγεται ταυτόχρονα τα εξής:

-πάνω και πρώτα απ’ όλα θα προστατευτούν άνθρωποι, ψυχές μικρών παιδιών που άμεσα ή έμμεσα βρίσκονται στο έλεος και στις διαθέσεις καλών ανθρώπων, καλών δημοτικών υπαλλήλων, καλών δημάρχων, καλών αστυνομικών, καλών πολιτικών και εν γένει καλών Ελλήνων που τους έχουν και εργάζονται, όταν και όπως θέλουν, όσες ώρες θέλουν και σε ότι δουλειές ή αγγαρείες θέλουν, χωρίς ένσημα και ασφάλεια, πληρώνοντάς τους με μαύρο χρήμα, αν θέλουν. Αν δεν θέλουν τους «καρφώνουν» στην αστυνομία και αρχίζει πάλι το πήγαινε-έλα στην πατρίδα τους ή αλλού, και η επιστροφή τους εδώ.

-Ότι θα πάψουν να διακινούνται λάθρα εκατομμύρια ευρώ σε τακτά διαστήματα, προκειμένου να δοθεί λάθρα ασυλία σε ανθρώπους που έζησαν συμπτωματικά κατά τη μεταφορά τους, κάτι που όλοι γνωρίζουμε ότι γίνεται την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον.

-Θα σταματήσει η στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση, το καθεστώς μη κοινωνικής ασφάλισης, ιατρικής περίθαλψης και μη παροχής ενσήμων, ενώ ταυτόχρονα θα αποδοθούν στο κράτος οι νόμιμοι φόροι και θα ενισχυθεί το ασφαλιστικό και φορολογικό μας σύστημα.

-Θα ενταχθούν αρμονικά στις κοινωνικές και πολιτικές ομάδες της Ελλάδας και θα υπάρχει κοινωνική ηρεμία, αμοιβαίος αλληλοσεβασμός και κοινοί στόχοι και δράσεις για την καλυτέρευση της ζωής όλων, καθώς θα εκλείψουν πολλές αφορμές και αιτίες που εμποδίζουν τώρα την απρόσκοπτη ειρηνική συνύπαρξη και συμβίωσή μας.

-Θα πάψει η πατρίδα μας να θεωρείται χώρα ελεύθερης διακίνησης και παράνομο πέρασμα πάσης φύσεως ανθρώπινου εμπορίου, αυτή η πατρίδα για την εθνική ομοιογένεια της οποίας πολλοί αλαλάζουν νυχθημερόν στα κανάλια, αλλά δεν δείχνουν αντίστοιχη ευαισθησία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για το «σκλαβοπάζαρο των ψυχών» και την τριτοκοσμική, ελλειμματική δημοκρατίας και πολιτισμού εικόνα που παρουσιάζει με τις υπάρχουσες, χρονίζουσες άσχημες συνθήκες επιβίωσης και διαβίωσης των μεταναστών.

«Θα αλλοιωθεί το έθνος μας,

αργότερα θα εγείρουν αξιώσεις για κάποια εδάφη»

Αναρωτιέμαι ποιος θεωρείται περισσότερο επικίνδυνος για την ελληνική δημοκρατία και για το μέλλον της Ελλάδας και του ελληνικού έθνους: ένας μετανάστης, οικογενειάρχης, νομοταγής, που εργάζεται εδώ για 15- 20 χρόνια, που στηρίζει την ελληνική οικονομία, που τιμάει την ελληνική παιδεία και γλώσσα, το παιδί του οποίου ή και ο ίδιος θα αποκτήσουν ελληνική ιθαγένεια και το δικαίωμα του «εκλέγειν» και «εκλέγεσθαι», ή ένας Έλληνας που μετέρχεται κάθε μέσου αναξιοκρατίας και αδιαφάνειας για να πετύχει τους στόχους του, στερείται κοινωνικής συνείδησης, παραβαίνει με διάφορους τρόπους τους νόμους σε καθημερινό επίπεδο και έχει αναγάγει σε ύψιστη αξία την αμορφωσιά, την αγένεια, τον ατομισμό, την εξαπάτηση, την επιβολή της άποψής του ακόμη και με τη βία (σωματική ή συναισθηματική), χαρακτηριστικά τα οποία θεωρεί και σπάνια προσόντα και τον εαυτό του ιδιαίτερα αξιοπρεπή και ευφυή;

Το τι θεωρείται κίνδυνος για ένα έθνος συνεξαρτάται με τις αξίες αυτού του έθνους, με το τι ποιότητα ανθρώπων, ποια κοινωνία και ποιο πολιτισμό θέλουμε να οικοδομήσουμε, ποιας πολεοδομικής μορφής πόλεις θέλουμε να αναπτύξουμε, ποια παιδεία για εμάς και τα παιδιά μας. Κάποιος Έλληνας εργαζόμενος, για παράδειγμα, που με πράξεις ή παραλείψεις του, ή χρησιμοποιώντας τη σφραγίδα του ελληνικού δημοσίου, διακυβεύει την οικονομία της Ελλάδας, την εθνική της ασφάλεια, το πράσινο, τους ελεύθερους χώρους, την ποιότητα ζωής των παιδιών μας και των δικών του παιδιών, ελαφρά τη καρδία, θεωρείται κίνδυνος για το έθνος μας και το μέλλον της Ελλάδας, και μεγαλύτερος ή μικρότερος κίνδυνος, από έναν μετανάστη που σέβεται και αγαπάει έμπρακτα την Ελλάδα πολύ περισσότερο από πολλούς Έλληνες; Η μειονότητα των Ελλήνων οδηγών με επικίνδυνη οδηγητική συμπεριφορά, μια μειονότητα προερχόμενη από την ομάδα των Μηχανικών και Εργολάβων που κατασκευάζουν τα οδικά δίκτυα, που γίνονται υπαίτιοι της απώλειας της ζωής στην άσφαλτο πολλών Ελλήνων θεωρούνται επίσης κίνδυνος για το έθνος μας και το μέλλον της Ελλάδας, και μεγαλύτερος ή μικρότερος κίνδυνος, από μια μειονότητα μεταναστών που θα πάρει ελληνική ιθαγένεια;

Παραδείγματα που σκιαγραφούν μια άλλη διάσταση ανθελληνισμού πολύ πιο βαθιά ριζωμένη στη συμπεριφορά κοινωνικών ομάδων και πιο σοβαρή απ’ την εκχώρηση ιθαγένειας

Σε μια στιχομυθία του με εργαζόμενο στην Πολεοδομία ρώτησε κάποιος: «Τι σημαίνει δεν είναι αρμοδιότητα του ενός, ή του άλλου, ή ότι πολλές φορές η μία Διεύθυνση δεν γνωρίζει ποιες ενέργειες κάνει ή όχι η Διεύθυνση που στεγάζεται στο διπλανό γραφείο για το ίδιο θέμα, από τη στιγμή που υπάρχει και καταγγελία πολιτών; Τι σημαίνει δεν βγαίνουμε να κάνουμε έλεγχο στα υπό ανέγερση κτίρια αν δεν μας ζητηθεί, ή ότι κάνουμε έλεγχο μόνο στο κομμάτι που μας ζητείται κάθε φορά; Πώς γίνεται αν δηλώσει κάποιος ότι έχει την τάδε έκταση και ζητήσει άδεια ανέγερσης οικοδομής να του εκχωρείται, χωρίς έστω ένα υποτυπώδη έλεγχο αυτοψίας, ενώ υπάρχουν αντίστοιχα αιτήματα; Δηλαδή αν εγώ δηλώσω ότι έχω οικόπεδο στην Ακρόπολη ή στον Εθνικό Κήπο μπορώ να πάω να χτίσω πολυκατοικία στην Ακρόπολη;» Και πήρε την εξής απάντηση: «σας απαντώ ότι ναι, μπορείτε να χτίσετε, αν η Ακρόπολη δεν είναι χαρακτηρισμένη ως δημόσια περιουσία!» Δεν ξέρω για ποιο λόγο νομίζει η Πολεοδομία ότι έχει σοβαρό λόγο ύπαρξης και λειτουργίας, σοβαρό για να αναλώνουν τόσα πολλά οι Έλληνες πολίτες σε χρόνο, χρήματα και ποιότητα ζωής, αν δεν μπορεί να ελέγξει, επί της ουσίας, τη νομιμότητα των αδειών που εκχωρεί. Με μια ματιά, άλλωστε, από ένα ύψωμα, στην Αθήνα και στον τρόπο δόμησής της, μπορεί κανείς να πειστεί για το πόσο σωστά λειτουργούν κάποιες δημόσιες υπηρεσίες. Κάποιος, λοιπόν, διοικητικός ή πολιτικός, που, για παράδειγμα, έχει συμμετάσχει επί σειρά ετών με πράξεις ή παραλείψεις του σε αυτό το οικιστικό μόρφωμα που όλοι βλέπουμε, είναι περισσότερο ή λιγότερο επικίνδυνος με τη συμπεριφορά του για το μέλλον της Ελλάδας, για την ποιότητα ζωής που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, από έναν αλλοδαπό που έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, τη θεωρεί πατρίδα του, έχει ενηλικιωθεί εδώ, έχει λάβει ελληνική παιδεία και μόρφωση και πολλές φορές καλύτερη από πολλούς Έλληνες, και υπάρχει το ενδεχόμενο να αποκτήσει ελληνική ιθαγένεια αν το επιθυμεί;

Όσον αφορά τη δικαιολογία ότι η μία υπηρεσία ενός δημόσιου ή δημοτικού οργανισμού δεν γνωρίζει τι κάνει η άλλη του υπηρεσία, ένας μεγάλος δάσκαλος κατά τη γνώμη μου, ο Βασίλης ο Φίλιας, έχει παρατηρήσει, κατ’ επανάληψη, ότι «πίσω από τη γραφειοκρατία, τη δήθεν άγνοια, την κωλυσιεργία και τις χρονοβόρες διαδικασίες του δημοσίου κρύβεται μίζα και διαπλοκή".

Το παράδειγμα μεγάλου δήμου με ιδιότυπη ελληνολαγνεία, ξενοφοβία και αίσθημα δημοκρατίας από την πλευρά κάποιων αιρετών δημοτικών του αρχόντων

Σε καλοκαιρινές πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται κάθε Σεπτέμβριο στην πόλη μας όλοι οι φορείς και οι Σύλλογοί της είθισται να συμμετάσχουν με περίπτερα σε μεγάλο δημόσιο χώρο. Πολλοί σύλλογοι μειονοτήτων (Πακιστανοί, Αλβανοί, κ.λ.π.) είχαν ζητήσει πρόπερσι και πέτυχαν να εκπροσωπούνται και αυτοί με τα δικά τους περίπτερα. Φέτος, όμως, δεν υπήρχαν. Τους είχαν αφανίσει σιωπηλά, με απόφασή τους δύο μήνες πριν τις εκδηλώσεις, κεκλεισμένων των θυρών, η δημοτική αρχή και η πλειοψηφία των Δημοτικών της Συμβούλων. Και όταν ανακαλύφθηκε από δημοσιογράφο τι είχε συμβεί και ζητούσαν πολλοί άνθρωποι εξηγήσεις στην αρχή τους διέψευσαν. Στη συνέχεια, τους εξήγησαν ότι «δεν έπρεπε να επιτραπεί στους συλλόγους μεταναστών που ζουν στην πόλη να έχουν περίπτερα στην έκθεση γιατί τα περίπτερά τους δεν είναι ωραία και χαλούν την αισθητική της έκθεσης, καθώς τα πολιτιστικά προϊόντα που εκθέτουν ( δηλαδή είδη λαϊκής τέχνης, επίσημες ενδυμασίες και αποτυπώσεις εσωτερικού τυπικών δωματίων οικιών του πολιτισμού τους) είναι αντιαισθητικά!!!» Κι επειδή δεν πείθονταν κιόλα οι αντιφρονούντες, άρχισαν να χάνουν την υπομονή τους δημόσια, να ωρύονται και να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι τοπικοί άνακτες, που νομίζουν ότι είναι και περισσότερο Έλληνες από τους άλλους.

Το ιλαροτραγικό είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που ανερυθρίαστα φέτος το καλοκαίρι με λάβρα φωνή ισχυρίζονταν τα παραπάνω, επίσης ανερυθρίαστα και σιωπηλά κουβάλησαν τους μετανάστες κατά εκατοντάδες για να τους ψηφίσουν σε εσωκομματικές εκλογές τους πριν από δύο-τρία χρόνια εν αγνοία άλλων συνυποψηφίων τους, με στόχο να συγκεντρώσουν περισσότερες ψήφους από αυτούς και να εκλεγούν στα Περιφερειακά Συμβούλια του κόμματός τους!!! Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι περισσότερο Έλληνες και πιο δημοκράτες από τους άλλους… Και να φανταστεί κανείς ότι και οι οικογένειες των ίδιων αιρετών είχαν εγκατασταθεί ως μετανάστες στην πόλη μας πριν από κάποιες δεκαετίες…

Άραγε ποιος είναι πιο επικίνδυνος για την πατρίδα μας; ο γεννηθείς και ενηλικιωθείς Έλληνας, από έναν αλλοδαπό γονέα ή και τους δύο γονείς αλλοδαπούς, που θα αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια, ή μια δημοτική αρχή, Δημοτικοί Σύμβουλοι και Συνεργάτες της δημοτικής αρχής με αυτή την αντίληψη περί δημοκρατίας και αυτό το μεταγωγικό τρόπο σκέψης που προφανώς διέπει όλες τις πολιτικές τους αποφάσεις; Ακόμη κι αν διεκδικήσουν κάποιοι από αυτούς που θα λάβουν την ελληνική ιθαγένεια την ψήφο των Ελλήνων σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν θα είναι καταστροφικό. Άλλωστε, αν θέλει κάποιος θα τους ψηφίσει.

Εν πάση περιπτώσει, προφανώς και μπορεί ο καθένας μας να έχει τη δική του άποψη, «περί δημοκρατίας και ανθρωπισμού» «περί πατριωτισμού» «περί κινδύνων που διατρέχει το ελληνικό έθνος», αλλά αν κάποιος διεκδικεί να του αποδίδεται το χαρακτηριστικό του σκεπτόμενου και δημοκρατικού πολίτη και πολιτικού και να είναι και η δημοκρατία μας ισχυρή και σοβαρή, κατά τη γνώμη μου είναι ανάγκη να τεθούν και να ισχύσουν τα ίδια κριτήρια περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους. Και να υπάρξει κρυστάλλινη εικόνα, σαφήνεια, δημόσια πρόσβαση και τήρηση της νομιμότητας στην πληροφόρηση και στις αποφάσεις σε όλους τους τομείς που υπάρχουν περιθώρια αυθαιρεσίας ή καπηλείας της δημοκρατίας μας και ερμηνείας της κατά το δοκούν. Γιατί, κατά την άποψή μου, οι μικρές, καθημερινές, παγιωμένες συμπεριφορές αυθαιρεσίας και αδιαφάνειας από πολίτες και πολιτικούς τελικά είναι μεγαλύτερη απειλή για το έθνος μας και την αξιοπρέπειά μας. Αυτές αλλοιώνουν και αμαυρώνουν την εθνική μας ταυτότητα με μεγαλύτερο κίνδυνο να αφανιστούμε ως έθνος, παρά η εκχώρηση ιθαγένειας με πολλές δικλείδες ασφαλείας σε μετανάστες δεύτερης ή/ και τρίτης γενιάς. Κι όσον αφορά τη σύνδεση της απόκτησης ιθαγένειας με τυχόν μελλοντικές εδαφικές διεκδικήσεις από συμπαγείς πληθυσμούς, από τη στιγμή που θα είναι πλέον Έλληνες για ποιες διεκδικήσεις μιλάμε; Αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε αυτή την πιθανότητα, υπάρχουν πολλοί τρόποι και άλλου είδους πεδία, επίπεδα και αποφάσεις ή νόμοι, μέσω των οποίων μπορεί να κατοχυρωθεί παντοιοτρόπως η Ελλάδα και το ελληνικό έθνος και όχι η στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Απορία: όσοι διαφωνούν με το να εκχωρηθεί το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι» σε αλλοδαπούς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, ισχυρίζονται αντίστοιχα, με το δημοκρατικό αίσθημα ισονομίας και την αμεροληψία που τους διέπει ότι πρέπει να αφαιρεθεί και το αντίστοιχο δικαίωμα που έχει εκχωρηθεί από άλλα κράτη σε Έλληνες που ζουν σε χώρες του εξωτερικού;

ΕΛΕΝΗ ΚΑΤΩΠΟΔΗ

Φιλόλογος

Master Οργανωτικής & Οικονομικής Ψυχολογίας

Υπ. Phd Kοινωνικής Ψυχολογίας

π. Υπότροφος ΙΚΥ