Το λαμπερό show της διάσωσης των μεταλλωρύχων και οι σκοτεινές συνθήκες εργασίας

Πηγή: Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα

Η επιτυχής διάσωση των 33 μεταλλωρύχων της Χιλής, οι οποίοι θάφτηκαν κάτω απο τόνους πέτρας και μπάζων για περίπου 10 εβδομάδες, ήταν αφορμή εορτασμού στα κέντρα εξόρυξης της Caldera και Copiapo, σε ολόκληρο τον κόσμο και πόσο μάλλον στις περιοχές εξόρυξης μετάλλων όπου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν καθημερινά παρόμοιους κινδύνους. Όλη αυτή η προσπάθειαήταν ενας θρίαμβος της διεθνούς συνεργασίας επιστημόνων, μηχανικών και εργαζομένων χρησιμοποιώντας την πιο προηγμένη τεχνολογία. Χρειάστηκαν 3 ξεχωριστές εργασίες γεώτρησης, εξαιτίας της φύσης του βράχου και των εκτεταμένων εξορυκτικών δραστηριοτήτων που υπέστη, μέχρι να γίνει η πολυπόθητη ρήξη στο χώρο όπου οι εργάτες είχαν βρεί καταφύγιο κατόπιν της αρχικής έκρηξης που κατέστρεψε το ορυχείο. Μηχανικοί της NASA μαζί με το Ναυτικό της Χιλής, συνεργάστηκαν για την κατασκευή της κάψουλας που χρησιμοποιήθηκε για να φέρει τους μεταλλωρύχους στην επιφάνεια, μέσα απο μια τρύπα διαμέτρου 28 ιντσών και βάθους 700 μέτρων.

Ένας νεαρός μεταλλωρύχος απο την εταιρεία Massey Energy στη Δυτική Βιρτζίνια των ΗΠΑ, δήλωσε στο World Socialist Web Site οτι “Αυτό που έγινε είναι πολύ καλό, είναι απλά υπέροχο. Δεν έχει καμία σημασία εάν οι ανθρακωρύχοι είναι απο τη Χιλή ή την Κίνα ή οπουδήποτε αλλού, όταν ενας άνθρωπος πηγαίνει στο υπέδαφος, όλοι γνωρίζουμε τον κίνδυνο που διατρέχει και έχουμε συναίσθηση μεταξύ μας. Όλοι νιώθουν ικανοποίηση γι’ αυτούς και αυτό δείχνει οτι οι ανθρακωρύχοι δεν χρειάζεται να αφήνονται να πεθάνουν όταν βρίσκονται κάτω απο τη γη. Το πρόβλημα είναι οτι για τις εταιρείες η ασφάλεια κοστίζει χρόνο και χρήματα και η Massey ενδιαφέρεται ως επι το πλείστον να “τρέξει τον άνθρακα“. O ίδιος εργάτης επεσήμανε οτι το καταφύγιο ασφαλείας που διέσωσε τους Χιλιανούς μεταλλωρύχους στην εν λόγω καταστροφή δεν υπάρχει στα Αμερικανικά ανθρακωρυχεία. “Μια παρόμοια περίπτωση να συνέβαινε στο UpperBig Branch, θα ήταν αδύνατον να διασωθούν οι άνθρωποι, θα πέθαιναν σ’ ένα λεπτό. Αλλά εαν διέθεταν τα containers ασφαλείας, οι 12 μεταλλωρύχοι στην Sago θα ήταν ακόμα ζωντανοί”.

Συχνά οι ανθρακωρύχοι αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμο προϊόν, πολύ μικρότερης αξίας απο τον ίδιο το χαλκό, άνθρακα , νικέλιο ή χρυσό των οποίων η εξόρυξη απο τη γη πραγματοποιείται απο την ίδια τους την εργασία. Αδιαμφισβήτητα τεκμηριωμένη κατόπιν των γεγονότων στη Χιλή,είναι πλέον η εγκληματική αδιαφορία της εταιρείας San Esteban Primera. Το ορυχείο του San Jose, όπου ανήκει στην εν λόγω εταιρεία και εργάζονταν οι εγκλωβισμένοι, υπέστη σοβαρές ζημιές σε μια έκρηξη το 2007 και αναμενόταν να κλείσει. Ωστόσο οι ιδιοκτήτες συνέχισαν τις εργασίες, παρά τις εντολές που είχαν λάβει για να γίνει το αντίθετο για λόγους ασφαλείας. Αποτέλεσμα, 12 εργάτες τα τελευταία χρόνια, να χάσουν τη ζωή τους. Μετά την κατάρρευση οι ανθρακωρύχοι, θα μπορούσαν να διαφύγουν απο μια έξοδο κινδύνου, αλλά δεν υπήρχε η νομικώς επιβεβλημένη σκάλα έκτακτης ανάγκης. 48 ώρες αργότερα μια δεύτερη κατάρρευση μπλόκαρε την έξοδο, εξαιτίας του οτι οι στοές του ορυχείου στηρίζοταν με ξύλο, παρά με τον αποτελεσματικότερο σε αντοχή χάλυβα, διότι το ξύλο κοστίζει φθηνότερα.

Η Brunilda Gonzalez, δήμαρχος της μικρής πόλης στην οποία πολλοί απο τους διασωθέντες μεταλλωρύχους ζούν, κατηγόρησε οτι η λειτουργία του (100 ετών) ορυχείου, οφείλοταν σε δωροδοκίες προς τις Αρχές της κυβέρνησης. Κάνοντας έκκληση για τη δίωξη των ιδιοκτητών, επεσήμανε ότι κανένας επιχειρηματίας της Χιλής δεν έχει φυλακιστεί μέχρι τώρα λόγω αμέλειας που οδηγεί στο θάνατο εργαζομένων. Σύμφωνα με την Inter Press Service, μόνο το 2009 η Χιλή είχε συνολικά 191.685 ατυχήματα στο χώρο εργασίας, συμπεριλαμβανομένων 443 θανάτων. Οι περισσότεροι απο τους απεγκλωβισμένους εργάζονται σε βάναυσες συνθήκες εδω και δεκαετίες. Ο Mario Gomez, 63 ετών, ξεκίνησε να δουλεύει στα ορυχεία απο 12 ετών. Ο Victor Segovia, 48, άρχισε να εργάζεται ως βοηθός για τον πατέρα του στην ηλικία των 8. Πολλοί από τους ανθρακωρύχους του San Jose, είναι άνω των 50 ετών, απόρροια της πρακτικής που παρατηρείται στην εξορυκτική βιομηχανία, η οποία ευνοεί τους νεότερους και σωματικά ικανότερους εργάτες στα μεγάλα ορυχεία, και αναγκάζει εκείνους μιας μεγαλύτερης ηλικίας, να αναζητήσουν απασχόληση σε μικρότερα ορυχεία, με πιο επισφαλείς συνθήκες.

Κι ενώ οι εν λόγω μεταλλωρύχοι διασώθηκαν, άλλοι 33 έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι στιγμής στη Χιλή. Η χώρα είναι η 19η σε σειρά, στην έκθεση του ΟΗΕ το 2009 για τις χώρες με τις μεγαλύτερες οικονομικές ανισότητες. Στο 10% του πληθυσμού αντιστοιχεί το 40% του πλούτου όταν στα φτωχότερα στρώματα αναλογεί μόλις το 1,6%.Αιτία αυτής της ανισότητας, η επι 20 ετών δικτατορία του Augusto Pinochet και η φιλελεύθερη πολιτική που προώθησε στην αγορά (με την καθοδήγηση του γνωστού οικονομολόγου Milton Friedman) η οποία συνεχίστηκε και απο τους διαδόχους του.

Μια σημαντική παράμετρος αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι και η διάλυση της βιομηχανικής νομοθεσίας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μόνο 16 επιθεωρητές ασφαλείας για ολο το σύνολο της μεταλλευτικής βιομηχανίας, που είναι και ο πιο κερδοφόρος κλάδος εξαγωγών της χώρας. Στην περιοχή της Atacama όπου βρίσκεται και το ορυχείο του San Jose, μόνο 3 επιθεωρητές είναι υπέυθυνοι για 884 μεσαία και μικρά ορυχεία. Ο πρόεδρος της Χιλής Sebastián Piñera, ένας δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας ο οποίος ήταν ο υποψήφιος του κόμματος που εκπροσωπεί τους πολιτικούς κληρονόμους του Pinochet, έχει απευθείας συνδέσεις με το καθεστώς αυτό. Ο αδελφός του José Piñera ήταν επι Pinochet υπουργός εργασίας & εξόρυξης και προώθησε to 1981μια συνταγματική νόμοθεσία περί μεταλλείων. Ο νόμος αυτός, άνοιξε το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση ενός μεγάλου μέρους των ορυχείων της Χιλής, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για μια απότομη επιδείνωση των συνθηκών ασφαλείας.

Με άλλα λόγια, ενώ ο Piñera έκλεψε τα φώτα της δημοσιότητας τις τελευταίες εβδομάδες, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως υπέρμαχο της προσπάθειας διάσωσης, ουσιαστικά η δική του η περιουσία βασίζεται άμεσα στις πολιτικές που οδήγησαν στην καταστροφή. Η Marta, συνταξιούχος δασκάλα που ζεί στη Melipilla, μια ώρα απο το Santiago, κατέκρινε την προπαγάνδα υπέρ του Piñera στο World Socialist Web Site: “Η κατάσταση εδώ με τους ανθρακωρύχους υπήρξε θεαματική. Πολλά σχολεία έκλεισαν ώστε τα παιδιά να παρακολουθήσουν την απευθείας μετάδοση από την τηλεόραση. Η κάλυψη από τα ΜΜΕ ήταν απίστευτη. Κάθε λεπτό αφιερώνεται στην αναφορά οποιουδήποτε γελοίου και θλιβερού σχόλιου από τον πρόεδρο και τηη σύζυγός του. Είναι ένα τσίρκο, όπου τα Χιλιανά μέσα ενημέρωσης συνέβαλαν σε κάθε ευκαιρία να δείξουν τον πρόεδρο να δείχνει οτι νοιάζεται για αυτούς τους ανθρώπους, τη στιγμή που αυτοί οι ανθρακωρύχοι έλεγαν πως το μέρος δεν ήταν ασφαλές και κανείς δεν άκουγε τους – συμπεριλαμβανομένου του προέδρου, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και της εταιρείας που προκάλεσε την κατάσταση. Πολλοί άνθρωποι απο τον αποτροπιασμό τους για την απόπειρα του Piñera να επωφεληθεί επικοινωνιακά από τη διάσωση των μεταλλωρύχων, δεν ήταν σε θέση να την παρακολουθήσουν. Εμείς ανοίξαμε την τηλεόραση όταν μάθαμε ότι ανέσυραν τον πρώτο ανθρακωρύχος και στη συνέχεια την κλείσαμε. Αυτά τα ορυχεία έχουν τη χειρότερη φήμη και ο λόγος για τον οποίον αυτοί οι εργαζόμενοι ρίσκαραν τη ζωή τους ήταν επειδή είχαν ανάγκη τα χρήματα. Το ορυχείο ήταν γνωστό οτι ήταν επικίνδυνο.
Νιώθουμε πολύ καλά που άνθρωποι από άλλες χώρες αποτέλεσαν μέρος αυτής της τεχνολογικής διάσωσης και που αναμεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο, αλλά βλέπουμε το αξιολύπητο πρόεδρος μας και μας κάνει άρρωστους.”

Μελέτη της βρετανικής εφημερίδας Guardian αναφέρει οτι οι κίνδυνοι στο ορυχείο ήταν τόσο ευρέως γνωστοί, όπου οι ντόπιοι αποκαλούσαν τους μεταλλωρύχους ως “καμικάζι”. Οι δε ιδιοκτήτες προσέφεραν 30% μεγαλύτερο μισθό απο το μέσο όρο, σηματοδοτώντας οτι η συγκεκριμένη απασχόληση απαιτούσε κάποιες “επιπλέον θυσίες”. Εαν ενας manager αυξάνει τους μισθούς σε παρακινδυνεμένες εργασίες, υπάρχει η πιθανότητα να βρεθούν άτομα που θα δεχτούν την προσφορά. Χρειάζεται λοιπόν κάποια πρωτοβουλία που θα αποθαρρύνει αυτά τα ρίσκα, σύμφωνα με τον Davitt McAteer, ερευνητή της καταστροφής στο ορυχείο του Upper Big Branch. Τα δε συνδικάτα εργαζομένων σε ορυχεία στη Χιλή τείνουν να είναι μικρά και κατακερματισμένα με σχετικά μικρή επιρροή στους επιχειρηματίες ή την κυβέρνηση. Υπάρχουν 75 σωματεία μεταλλωρύχων στη χώρα και μόλις πρόσφατα έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες προς την ενοποίηση τους.
Πηγή: Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα