Ομιλία Στέφανου Τζουμάκα στην Εθνική Συνδιάσκεψη Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Στέφανος Τζουμάκας
Σχέδιο Ομιλίας για την Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ
11 Μαρτίου 2012

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Πριν την παρέμβαση μου θα ήθελα να φέρω στη μνήμη μας έναν εξαιρετικό άνθρωπο της αυτοδιοίκησης που χάσαμε το Δήμαρχο της Τύλου, Τάσο Αλιφέρη που αποτελεί κατά τη γνώμη μου, έναν αγωνιστή που ανέδειξε και συνέβαλε στο να περιορισθεί η απομόνωση, ο αποκλεισμός και η μειονεκτικότητα σε πολλά από τα νησιά μας. Δεύτερον, θα ήθελα να προβώ σε έναν χαιρετισμό στους εργαζόμενους της εταιρείας αλουμινίου ΛΟΥΚΙΣΣΑ που παραμένουν για 12 μήνες απλήρωτοι καθώς και προς τους εργαζόμενους απεργούς της Χαλυβουργίας που βρίσκονται εδώ και 130 μέρες σε απεργία χωρίς να έχει βρεθεί λύση στη διένεξη τους με την εργοδοσία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Είμαστε πολλοί εδώ που κατά καιρούς έχουμε συμφωνήσει τα τελευταία δύο χρόνια ότι πέραν του ότι η κρίση είναι κοινωνική και οικονομική και ότι θα διέλθει διάφορες φάσεις, η βασική της λύση και διέξοδος από αυτή θα είναι πολιτική. Η κρίση θα συνεχιστεί και στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο και διαφαίνεται ότι θα συνεχιστεί και στο πολιτικό πεδίο. Εμείς εδώ, πρέπει να συμβάλλουμε προς την θετική εξέλιξη ως προς τις 3 όψεις της κρίσης αυτής.
Στο πεδίο της πολιτικής χρειαζόμαστε μια δημοκρατική και προοδευτική διακυβέρνηση στη χώρα με ένα προοδευτικό σχέδιο για αυτό το σκοπό. Ήδη, ορισμένοι κύκλοι που ελέγχουν το δημόσιο λόγο και επιδιώκουν να φέρουν πρώτο κόμμα τη Ν.Δ. σε ένα πρωτοφανές πολιτικό ξέπλυμα, ενώ έχει την κύρια ευθύνη για την επέκταση και την όξυνση του δημοσιονομικού ζητήματος. Και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Ήδη δρομολογείται η συγκρότηση μιας νέου τύπου άρχουσας τάξης. Η παραδοσιακή ολιγαρχία, το παρασιτικό κεφάλαιο, με τον έλεγχο των ΜΜΕ  και γνωστά τμήματα της κλεπτοκρατίας και της λαφυραγώγησης των παραγωγικών πόρων της χώρας, σε συμπόρευση και με το πρόσχημα ενός δήθεν «εθνικού» ενδιαφέροντος για το δημόσιο χρέος  και το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας, επιχειρούν να οδηγήσουν την πορεία και την εξέλιξη της κρίσης με βάση τα δικά τους συμφέροντα, προκειμένου τον λογαριασμό να εξακολουθήσει να τον πληρώνει η ελληνική κοινωνία.
Διαμορφώνουν δύο πραγματικότητες: Η πραγματικότητα που ζουν οι πολίτες και μία «πραγματικότητα» που κατασκευάζουν. Υπάρχουν δύο αφηγήσεις για την κρίση: Αυτοί που βιώνουν οι πολίτες και μία που κατασκευάζουν. Και δεν θα βρεθεί πραγματική λύση για τη χώρα και διέξοδος από το φαύλο κύκλο της κρίσης, αν δεν δούμε την πραγματική οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας, τις παραγωγικές δραστηριότητες, τα δημόσια έσοδα, την κατασπατάληση πόρων, την αξιοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων της χώρας, μια νέα δίκαιη κατανομή των οικονομικών βαρών, μια νέα διαπραγμάτευση με βάση τα πραγματικά δεδομένα καθώς και το ρόλο των Μ.Μ.Ε. και της χειραγωγούμενης  οικονομικής και πολιτικής ζωής.
Δεν υπάρχει συμφωνία στα αίτια της κρίσης. Η συντηρητική ανάλυση επιμένει να αναγάγει τα αποτελέσματα σε αίτια και να αναβαθμίζει επιμέρους και περιφερειακά θέματα σε κυρίαρχα. Επαναφέρω τη συζήτηση για το νεοφιλελευθερισμό και τα προτάγματα της δεκαετίας του 70 και ιδιαίτερα στο χρηματοπιστωτικό τομέα όπου μετέτρεψαν το χρήμα σε προϊόν. Όπου ενώ η ανθρωπότητα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες αξίας 70 τρις δολάρια, η χάρτινη οικονομία παρήγαγε 1 τετράκις εκατ. δολάρια, σχεδόν 20 φορές πάνω από την πραγματική οικονομία. Έτσι φτάσαμε στην κρίση του 2008 όπου το πρώτο αίτιο της κρίσης, δηλαδή το τέλος του φθηνού χρήματος οδήγησε σε αποτελέσματα όπως κρίση χρέους και κρίση δανεισμού. Οι αναδυόμενες οικονομίες καθώς και σημαντικά τμήματα του διεθνούς κεφαλαίου διαμόρφωσαν τους όρους του δευτέρου αιτίου για την κρίση δηλαδή ότι το ποσοστό κέρδους τους πρέπει να ανέλθει σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας με υποτίμηση τους έως 40%.
 Σε αυτό διευκολύνθηκαν τόσο από την κρίση που υπάρχει στους κόλπους του γκρουπ των 20 που από το 2008 υπάρχουν δύο διαφορετικές στρατηγικές δίχως μέχρι τώρα να υπάρχει κοινή αντιμετώπιση της κρίσης Η γνωστή διένεξη ανάμεσα στις δυνάμεις της έκδοσης χρήματος και ανάπτυξης και των δυνάμεων των σκληρών νομισμάτων. Διευκόλυνε επίσης, η εκλογή 24 κυβερνήσεων της δεξιάς στην Ε.Ε. και ακόμη η μόνη διένεξη στους κόλπους της ευρωπαϊκής επιτροπής ανάμεσα στην ανάγκη για ανάπτυξη και στις δυνάμεις της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Δυο στρατηγικές σε αναμέτρηση από τη δεκαετία του 90.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας διαβάσω ένα σημείωμα όπως μου το έστειλε ένας φίλος από την Πορτογαλία. «Τα έμαθες τα νέα απ' την Πορτογαλία; Η Πορτογαλία ψήφισε πρόσφατα στις πιο παράξενες ίσως εκλογές του κόσμου. Όπου τα τρία κόμματα που διεκδικούσαν την εξουσία είχαν προ-συμφωνήσει ότι θα εφαρμόσουν την πολιτική του Μνημονίου μέχρι κεραίας και δεν θα ζητήσουν καμιά αναδιαπραγμάτευση.
Ήμουν εκεί, τις είδα από κοντά. Και μοιράζομαι μαζί σου μια σκέψη. Πώς η εμπειρία της Πορτογαλίας διαψεύδει τρεις μύθους που κυριαρχούν στην περί κρίσης συζήτηση. Η Πορτογαλία, πρώτον, δεν πάσχει από διαφθορά, όπως εμείς, δεν έχει φοροδιαφυγή, όπως εμείς, και τα δάνεια που έλαβε, στα χρόνια των παχιών αγελάδων, δεν τα έφαγε σε ρουσφέτια, μίζες και καταναλωτικές δαπάνες, όπως εμείς- τα επένδυσε σε έργα υποδομών. Τότε γιατί μοιράζεται την ίδια μοίρα με εμάς; Γιατί οι αγορές της γύρισαν την πλάτη;
Γιατί υποχρεώθηκε να ζητήσει βοήθεια και να φορτωθεί την τρόικα;
Η Πορτογαλία, δεύτερον, όταν η διεθνής κρίση της χτύπησε την πόρτα δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Εφάρμοσε μια επιθετική, κεϋνσιανού τύπου, πολιτική, έριξε χρήμα στην οικονομία, με την μορφή δημοσίων επενδύσεων σε μεγάλα έργα υποδομών. Έκανε, δηλαδή, το σωστό. Αλλά γιατί αυτό δεν την γλίτωσε από την κρίσης χρέους, ίδια με εκείνη που πλήττει εμάς, που τα κάναμε όλα λάθος;
Και, τρίτον, η Πορτογαλία δεν ζούσε αμέριμνη τον περασμένο χρόνο. Η Βουλή της ενέκρινε τρία αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας, από τα τέλη του 2009, στα οποία η συντηρητική αντιπολίτευση και τωρινή κυβέρνηση έδινε θετική ψήφο, με πλήρη συναίνεση. Στη διάρκεια του περασμένου 12μηνου, τα εισοδήματα στην Πορτογαλία μειώθηκαν περισσότερο απ' ό,τι στην Ελλάδα του Μνημονίου.
Τότε γιατί, μετά από έναν χρόνο αιματηρής λιτότητας βρέθηκαν οι Πορτογάλοι στην ίδια με εμάς κρίση; Γιατί η συναινετική λιτότητα δεν τους έσωσε από τις αγορές;
Το συμπέρασμά μου είναι πως οι τρεις βασικοί μύθοι που κυκλοφορούν είναι και οι τρεις λάθος:
Όχι- η κρίση που ζούμε δεν οφείλεται στις «αμαρτίες» μας, δεν τιμωρούμαστε επειδή τα φάγαμε ή τα έφαγαν.
Όχι- η εναλλακτική λύση να ρίξουμε χρήμα για να αναθερμάνουμε την οικονομία δεν λειτουργεί σε μια χώρα που δεν έχει δικό της νόμισμα να κόψει ή να υποτιμήσει.
Και όχι-η λιτότητα από μόνη της δεν είναι η συνταγή για να βγούμε από την κρίση.
Απέναντι στα τρία αυτά όχι, το μόνο πειστικό ναι είναι αυτό: Ναι- αυτό που ζούμε είναι οι διαφορετικές εθνικές εκδοχές μιας κοινής κρίσης, που είναι η κρίση της ευρωζώνης συνολικά, κρίση χρέους και ταυτόχρονα τραπεζική κρίση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, των θυγατρικών των τραπεζών δηλαδή των hedge funds,  και άλλων ομάδων κερδοσκόπων και ραντιέρηδων, όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, που μόνον αν αναγνωριστεί ως τέτοια και αντιμετωπιστεί συνολικά, θα βγούμε από αυτήν.»
Είναι προφανές ότι τα μέτωπα αυτά είναι ανοιχτά και η κρίση θα είναι σε εξέλιξη. Αυτό όμως θα έχει σαν αποτέλεσμα για την Ε.Ε. να είναι σε ύφεση να οδηγεί και άλλες χώρες της Ε.Ε. πέραν της Ελλάδας, σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, λιτότητας και ανεργίας. Σε αντίθεση με τις δυνάμεις στο γκρουπ των 20 που επέμεναν για έκδοση χρήματος και ανάπτυξη όπως οι ΗΠΑ.
Διαμορφώνουν   μια πρωτοφανή επιχείρηση υποκατάστασης της πολιτικής ζωής της χώρας Πρόκειται για ένα νέο σύμπλεγμα οικονομικό-πολιτικής εξουσίας. Πίσω από το χρέος και τους δανειστές, επιχειρούν την προώθηση και διασφάλιση των συμφερόντων τους, τη διαιώνιση του νεοφιλελεύθερου σχεδίου και την ποδηγέτηση της πολιτικής ζωής της χώρας.
 Είναι προφανές ότι πρέπει να ανασυνταχθούμε όλες οι προοδευτικές δυνάμεις απέναντι σε αυτό το νέο σύμπλεγμα και να αντιταχθούμε στις επιδιώξεις του και μπορούμε να οδηγήσουμε την ελληνική κοινωνία και την οικονομία κόντρα και έξω από αυτή την πολιτική. Ο αγώνας προφανώς, θα είναι δύσκολος αλλά χρειαζόμαστε πολιτικό σχέδιο, ηγετική ομάδα και τη κοινωνία που τώρα είναι απέναντι .
Προϋπόθεση αποτελεί η συγκρότηση προοδευτικής κυβέρνησης με δυνάμεις που είναι στην στρατηγική της Ε.Ε. της Ευρωζώνης και του ευρώ, στην στρατηγική εξόδου από την κρίση με ανάπτυξη, με εργασία, με δημοκρατία και δικαιοσύνη, με  δημοκρατική και προοδευτική συνεργασία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, με κυριαρχία της πολιτικής επί της δημοσιονομικής κρίσης. Με διορθωτική πορεία και όπου απαιτείται,  αλλαγή στρατηγικής για τη χώρα με βάση ένα σχέδιο ανάκαμψης της πραγματικής οικονομίας  με σκοπό το θετικό ρυθμό ανάπτυξης και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Τα σενάρια συγκυβέρνησης με τη Δεξιά αποτελούν βέβαιη συνταγή για τη διαιώνιση της κρίσης και την αδιέξοδη πολιτική στη χώρα.
Είναι προφανές ότι με τα νέα πολιτικά δεδομένα θα πρέπει να υπάρξει μια νέα πολιτική συζήτηση στην Ε.Ε. διότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, διότι η συζήτηση περί τρίτου μνημονίου έχει ήδη αρχίσει, διότι δεν μπορούν να συνεχιστούν τα επιτόκια 1 προς 6, διότι για το ευρωομόλογο επιμένουν οι προοδευτικές δυνάμεις στην Ε.Ε., διότι το πρωτογενές πλεόνασμα δεν μπορεί να αποτελεί μεταβιβάσιμό κονδύλι στους δανειστές διότι η χώρα το χρειάζεται και προηγείται των δανειστών. Διότι πρέπει να επιμείνουμε στην ενοποίηση του χρέους των χωρών της ευρωζώνης που υπερβαίνει το 60% διότι το ζήτημα είναι ευρωπαϊκό. Έχει σημασία από που θα αρχίσουμε: από το σύστημα ή πάλι από την κοινωνία;;
Από το 1975, ο Α. Παπανδρέου οργάνωσε την πολιτική συνεργασία με την παραδοσιακή Αριστερά τηρουμένων των διαφορές αλλά και των ανοιγμάτων για προσεγγίσεις γιατί τα κριτήριο ήταν η δημοκρατική εξέλιξη οι δυνάμεις της εργασίας τα δικαιώματα και η ανάδειξη των προοδευτικών δυνάμεων Και είναι γνωστή η πολιτογράφηση των συνεργασιών με τον Χ. Φλωράκη και τον Λ. Κύρκο. Αυτή η στρατηγική με την αυτόνομη και ριζοσπαστική στρατηγική της ενότητας του λαού οδήγησε στην ιστορική νίκη του 1981. Ο Κ. Σημίτης και ο Γ. Παπανδρέου έχουν συμμετάσχει σε κομματικά συνέδρια της ανανεωτικής Αριστεράς. Οι σοσιαλιστές είναι στην όχθη των προοδευτικών δυνάμεων η άλλη όχθη είναι η δεξιά και ακροδεξιά.
Η θέση μου είναι ότι πρέπει να επιδιωχθεί από τώρα συζήτηση και διάλογος για τις δυνατότητες συγκρότησης κυβέρνησης μετά τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ. Δεν προτείνω το ΚΚΕ για κυβερνητική συνεργασία και ασφαλώς προτείνω ότι θα πρέπει να είμαστε σε διαρκή διάλογο και μέσα από τις διαφορές γιατί το ΚΚΕ είναι μια δύναμη που εκφράζει δυνάμεις της εργασίας και των δικαιωμάτων στην Ε.Ε. Και το 2008 και στην κρίση έδειξε με τη δική του ανάλυση και στάση την βαθύτερη κρίση και όχι επιφανειακές προσεγγίσεις αγανακτισμένων, πατριωτών, κατοχικών και άλλων τέτοιων φαινομένων από ομάδες που δεν έχουν αντίληψη του βάθους της κρίσης που δεν θέλουν να πουν τη λέξη καπιταλισμός, τη λέξη σοσιαλισμός τη λέξη κοινωνικές τάξεις τις λέξεις ολιγαρχία, κεφάλαιο και εργασία που δεν αντιλαμβάνονται την εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων κ.λπ
Ωστόσο το ΚΚΕ έχει μια στρατηγική προστατευτισμού έξω από την .Ε.Ε και το ευρώ. Αυτή η στρατηγική είμαι άλμα στο κενό γιατί παραγνωρίζει το πραγματικό πρόβλημα της χώρας που δεν είναι η κρίση στο ευρώ αλλά η ίδια η καπιταλιστική αναδιάρθρωση και η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Χώρα που δεν παράγει δεν τη σώζει το νόμισμα. Χωρά που δεν φορολογεί δεν τη σώζει το νόμισμα.
Δεύτερη προϋπόθεση αποτελεί η υποστήριξη των κοινωνικών κινημάτων των εργαζομένων για να επανακτήσουν εισοδήματα και δικαιώματα και των ανθρώπων του επιχειρείν για να συγκροτήσουν επιχειρήσεις στο χώρο της πραγματικής οικονομίας, της καινοτομίας, της τεχνολογίας και των προϊόντων ποιότητας, για την παραγωγή νέου πλούτου και τη βελτίωση του ρυθμού των εξαγωγών της χώρας.
Προοδευτικές πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις δεν μπορούν να υπάρξουν με χαμηλές αμοιβές, με ανασφάλιστη εργασία με κοινωνική ανισότητα, με αυταρχισμό και με ανεργία. Χρειαζόμαστε εργασία, φορολογία, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη.
Τρίτη προϋπόθεση, το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται μόνο αλλαγή προσώπων, χρειάζεται πρώτιστα, αλλαγή πολιτικής για την ανασύνταξη του προοδευτικού κινήματος, για την αναδημιουργία και ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας. Είναι  ανάγκη η εκλογή προοδευτικής ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ για την επιλογή μιας δίκαιης, ορθής και επιτυχούς πολιτικής για τη προοδευτική πολιτική εξόδου από τη κρίση.

Το κρίσιμο ζήτημα για το ΠΑΣΟΚ είναι με ποια στρατηγική θα βγει η χώρα από την κρίση. Με τον νεοφιλελευθερισμό ή με τις Προοδευτικές πολιτικές; Για ποια πολιτική και για ποια συμφέροντα; Για τη προοδευτική πολιτική εξόδου από τη κρίση.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να υποβάλω και ενώπιον του Εθνικού Συμβουλίου την επίσημη δήλωση της υποψηφιότητας μου για την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, που είναι η ακόλουθη:  «Θέτω υπό την πολιτική κρίση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, τη δυνατότητα της υποψηφιότητας μου για την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Οι τελικοί κριτές για το ποια υποψηφιότητα  θα υπερψηφισθεί θα είναι οι φίλοι, τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θα λάβουν μέρος στη ψηφοφορία.
Έχουν γνωστοποιηθεί οι θέσεις και απόψεις μου, οι οποίες εκφράζονται όχι μόνο στην ελληνική κοινωνία αλλά και από φίλους, μέλη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια του πλουραλισμού και της διάκρισης που κατοχυρώσαμε στο ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του ’80, με την ιστορική διατύπωση: «άλλο κόμμα, άλλο κοινοβούλιο, άλλο κυβέρνηση, άλλο κράτος», τη μη ταύτιση τους και την αυτονομία τους. Με τη ρητή θέση αρχών: Πρώτα η Κοινωνία και η Πολιτική.
Κρινόμαστε ενώπιον όλης της χώρας, ενόψει της έντασης της κρίσης και των συνεπειών της στην ελληνική κοινωνία, στην οικονομία αλλά και στο ΠΑΣΟΚ. Η κρίση ήδη έχει οδηγήσει σε περαιτέρω απομάκρυνση τους Έλληνες πολίτες, όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ αλλά και από την πολιτική και τα κοινά.
Σε μια μείζονα πολιτική κρίση, όπως η σημερινή, χρειαζόμαστε επανασυσπείρωση και επανένταξη των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ σε μια στρατηγική αντίθετη με τον νεοφιλελευθερισμό για την προοδευτική έξοδο της χώρας από την κρίση. Χρειαζόμαστε τη δυνατότητα και το δικαίωμα να εκφραστούν και οι διαφορετικές αλλά και οι αντίθετες πολιτικές απόψεις και θέσεις.
Παρόλες τις συνολικές ή επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να έχουμε με τις μέχρι τώρα υποψηφιότητες, θεωρώ ότι πρέπει να ανακηρυχθούν όλοι υποψήφιοι, όπως συνέβη και στις εκλογές για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ το 2007, γιατί απόψεις που εκφράζονται στην ελληνική κοινωνία, δεν μπορούν να  αποκλείονται σε ένα δημοκρατικό και σοσιαλιστικό κόμμα.»


Θεωρώ ότι κανένα στέλεχος εδώ μέσα δεν ήθελε να οδηγήσει τη χώρα σε ανεργία από το 9 στο 22%, σε ένα εκατομμύριο άνεργους, σε 180.000 λουκέτα και απώλεια θέσεων εργασίας 280.000, σε δύο εκατομμύρια πολίτες κάτω από τα όρια της φτώχειας, μεταφορά πλούτου στο εξωτερικό κοντά 17 δις ευρώ και μια μείωση του εθνικού πλούτου σχεδόν 7%. Προφανώς και όχι. Το ζήτημα εδώ, δεν είναι μόνο οι δοξασίες. Έχουμε μια πραγματικότητα, απέτυχε το νεοφιλελεύθερο σχέδιο. Το έλλειμμα είναι σε υψηλή κλίμακα, το χρέος, και παρόλη την πρόσφατη αναδιάρθρωση του, εντούτοις θα εξακολουθήσει να είναι μη βιώσιμο. Η απαίτηση για πρωτογενές πλεόνασμα είναι σχεδόν αδύνατη με την μείωση εσόδων λόγω της όξυνσης της ύφεσης, επομένως –μεταξύ των άλλων- χρειάζεται παράταση χρόνου για την επίτευξη δημοσιονομικής σταθερότητας. Η μείωση του εθνικού πλούτου υπερβαίνει το 18% την τελευταία τετραετία, η ανεργία υπερβαίνει το 1 εκατομμύριο, δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει, εισοδήματα κατέρρευσαν, 2εκ 700 χιλιάδες άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας.

Μέσα στην τελευταία διετία, οι απώλειες των μισθωτών συνεπάγονται κέρδη 16 δις ευρώ και πλέον για την εργοδοσία και αυτό συνιστά μια βίαιη αναδιανομή ισχύος, εισοδημάτων και πλούτου.
Το δομικό πρόβλημα της χαμηλής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν είναι οι αμοιβές. Το καθοριστικό είναι ότι δεν αναπτύχθηκαν στη χώρα, κλάδοι παραγωγής με υψηλή προστιθέμενη αξία. Η επιχειρηματική τάξη της χώρας δεν θεωρούσε επικερδή μια τέτοια επιλογή. Ανάλογες ευθύνες είχαν και οι κυβερνήσεις που δεν ενίσχυσαν πολιτικές στη καινοτομία, στην έρευνα, στη ποιοτική παραγωγή και τις υπηρεσίες, στην ποιοτική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών μονάδων, στη αξιοποίηση των φυσικών πόρων, για  την «αξιοβίωτη» ανάπτυξη. Την έλλειψη ανταγωνιστικότητας μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε με την καταπολέμηση των στρεβλώσεων της αγοράς και της ύπαρξης καρτέλ και ολιγοπωλίων σε όλους τους κομβικούς τομείς της οικονομίας που λειτουργούν με υψηλά περιθώρια κέρδους και με τη στήριξη και συνεργασία με το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας σε μια τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση.
Χώρα που δεν παράγει και κράτος που δεν φορολογεί, δεν μπορεί να εξασφαλίσει την βιωσιμότητα του χρέους του και την μείωση των ελλειμμάτων του. Η κλασική συνταγή του νεοφιλελευθερισμού που οδηγεί στην καταστροφή ενός μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, με περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, με συρρίκνωση των κοινωνικών και εργατικών τους δικαιωμάτων ή με την προώθηση ανασφαλούς και χαμηλά αμειβόμενης εργασίας, θα συνεχίζει να αναπαράγει τα αδιέξοδα στη χώρα. Πουθενά στον κόσμο η νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν έδωσε λύσεις και διέξοδο. Χρειάζεται μια ουσιαστική, αναπτυξιακή αξιολόγηση της εθνικής οικονομίας ανά κλάδο και περιφέρεια με στόχο να ενισχυθούν οι βιώσιμοι κλάδοι της εθνικής οικονομίας και οι δυνατότητες ενίσχυσής τους, στο πλαίσιο μέσο- μακροπρόθεσμου, δημοκρατικού σχεδιασμού.
Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία τόσο στην Ε.Ε. όσο και στη χώρα μας και μέσω της εγκατάστασης του Δ.Ν.Τ. στους κόλπους της, οδήγησε καταρχήν, σε ήττα της Προοδευτικής πολιτικής. Έχουμε συνολική ήττα της Προοδευτικής Πολιτικής τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ε.Ε.  Από τη στιγμή που κυρίαρχη δύναμη στην Ε.Ε. ήταν οι αγορές, το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο και οι δανειστές, αυτοί θα έθεταν όρους. Από τη στιγμή που δεν υπήρχε πολιτική ηγεσία αντι- νεοφιλελεύθερη στην ΕΕ έθεσαν τους όρους του νεοφιλελευθερισμού και στην ελληνική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση έπρεπε να αρνηθεί αυτούς τους όρους. Να αντιπροτείνει πραγματικούς όρους. Η κυβέρνηση της χώρας υποχρεώθηκε να εφαρμόσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που είναι έξω από τις αρχές και την ιδεολογία μας ως σοσιαλιστικού κινήματος.

Πέραν της ήττας από τον νεοφιλελευθερισμό, έχουμε ήττα της ίδιας της Πολιτικής διότι ούτε η Μερκελ και Σαρκοζί είναι οι νικητές. Διότι και η Καγκελάριος Mέρκελ και ο Πρόεδρος Σαρκοζί που κατέλυσαν με την «διακυβερνητική» την πολιτική ισοτιμία, έχουν ήδη αυτοκαταργήσει την πολιτική τους υπόσταση. Ενεργούμενα κάτω από την εποπτεία και κυριαρχία των συμφερόντων πολυεθνικών τραπεζικών δικτύων και των χρηματιστηριακών τους παραρτημάτων, των πιο σκληρών μερίδων της ολιγαρχίας των χωρών τους, καθώς και του διεθνούς και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των οίκων αξιολόγησης. Έχουμε επομένως, νίκη του παρασιτικού κεφαλαίου.

Έχουμε ήττα και της δημοκρατίας διεθνώς. Έχουν υποκατασταθεί πολιτικές ηγεσίες, κυβερνήσεις και πολιτικές δυνάμεις, από τις αγοραίες επιδιώξεις αυτού του διεθνούς συστήματος. Το ότι έχουν προσχωρήσει από την πλευρά του δημοσιονομικού στρατοπέδου και σε βάρος της οικονομίας στο σύνολο της ευρωζώνης, οφείλεται και στην βαθειά ύφεση που οδηγείται η Ε.Ε. και από την πίεση των αναδυόμενων οικονομιών που λειτουργούν με ακραία αντικοινωνικούς όρους και όρους οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού dumping.

Η ελληνική κοινωνία, ο προοδευτικός κόσμος και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., βιώνουμε την κρίση και στο επίπεδο της πολιτικής κυριαρχίας όσον αφορά στις σχέσεις της χώρας ως μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης με αιχμή την κατάλυση αυτή της πολιτικής ισοτιμίας από το νεοφιλελεύθερο Διευθυντήριο της Ε.Ε. Δεν έχουν σχέση με την πολιτική, δεν έχουν σχέση με τον ορθολογισμό, είναι στοιχεία πολιτικής βίας, δεν έχουν σχέση με τη συναίνεση και την συν-αποδοχή των λαών και γι’ αυτό και θα αποτύχουν και θα ηττηθούν.
Οι εκβιασμοί, ο αυταρχισμός, η ισοπέδωση, οι απειλές, ο εκφοβισμός, η υπονόμευση ευρωπαϊκών αξιών και στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο, η αμφισβήτηση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών και των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών, οι προσβολές στην αξιοπρέπεια λαών, δεν αποτελούν στοιχεία ευρωπαϊκής πολιτικής. Και είναι σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που ορθώνει της δυνάμεις της και υπερασπίζεται ευρωπαϊκές πολιτικές και αξίες απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα ενός διευθυντηρίου ξένο προς ότι έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι αυτή ευρωπαϊκή πολιτική. Είναι μια βαθιά συντηρητική και αντιδραστική εξέλιξη σε βάρος κάθε έννοιας προοδευτικής πολιτικής.

Έχουμε νίκη του κεφαλαίου συνολικά, όχι μόνο του χρηματοπιστωτικού στο μέτωπο της εσωτερικής υποτίμησης της χώρας Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική απέτυχε ως προς τους διακηρυγμένους στόχους της- να βγάλει τη χώρα από την κρίση- αλλά πέτυχε ως προς τους άρρητους στόχους της: Διότι ναι μεν, η Α. Μέρκελ δήλωσε την αποτυχία αυτής της πολιτικής, αλλά η εγχώρια ολιγαρχία πέτυχε σημαντικούς στόχους που τους επεδίωκε τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια δηλαδή την επιβολή ενός εργασιακού μεσαίωνα με φθηνή εργασία, μείωση 22% των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, τις στρατιές ανέργων για να αντλεί φθηνή εργασία, την υποτίμηση των δυνάμεων της εργασίας, την κατεδάφιση του εργατικού δικαίου, την επιβολή της κυριαρχίας των ιδιωτικών μονοπωλίων, την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, τη λαφυραγώγηση των υποδομών του δημόσιου τομέα και τη διάλυση χιλιάδων επαγγελματικών και μικρομεσαίων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

Έχουμε ήττα και των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής διότι με το νεοφιλελεύθερο σχέδιο η κυβέρνηση διέλυσε την εργατική νομοθεσία, το αποτέλεσμα είναι να κυριαρχήσουν η ασυδοσία και ο εργασιακός αυταρχισμός στο βωμό συμφερόντων και όχι μόνο. Έχουμε απώλεια εισοδημάτων από τους μη έχοντες και τους μη κατέχοντες στο βωμό μιας πολιτικής αποτυχίας, σχεδίων  που απέτυχαν και ως προς την αντιμετώπιση του ελλείμματος και ως προς την αντιμετώπιση του χρέους, διότι η λιτότητα φέρνει ύφεση, η ύφεση φέρνει ανεργία και φτώχεια, αλλά αυτό αποτελεί βασική επιλογή της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας που πάντα ήθελε να εκμεταλλευτεί την πραγματική οικονομία και τις δυνάμεις της εργασίας.
Η στρατηγική κυρίαρχων δυνάμεων στο νέο πλέγμα που διαμορφώνεται με τμήμα της παρασιτικής οικονομίας, της διαπλοκής, των ΜΜΕ και άλλων κύκλων επιδιώκουν ανιστόρητα να διαμορφώσουν ένα δήθεν μονόδρομο για τη χώρα. Σε αυτά τα πλαίσια προβάλλουν τόσο ένα κατασκεύασμα μιας νέας «εθνικοφροσύνης» για την υπεράσπιση των αποτυχημένων δημοσιονομικών πολιτικών όσο και διλήμματα που θέλουν να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία σε αμηχανία, με απειλές περί μιας χρεοκοπίας που δεν έρχεται και περί μιας εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Ήδη σε επιχειρήσεις και άλλες εργασιακές δραστηριότητες, απολύουν ανθρώπους που δεν συμφωνούν με την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων και των αμοιβών.
Οργανώνουν μεθοδευμένα τον αποκλεισμό κάθε αντίθετης φωνής, κάθε αντίθετης άποψης, κάθε πρόσωπου από το δημόσιο λόγο. Μιλάμε πλέον, για νέο-φασιστικές πρακτικές. Ανασύρουν από το χρονοντούλαπο, αποτυχημένα προπαγανδιστικά ιδεολογήματα της δεξιάς της δεκαετίας του ’80 περί «ευρωπαϊστών» και «αντί-ευρωπαϊστών», προβάλλοντας μια πολιτική που είναι έξω από τις αρχές της Ε.Ε. και τις συνθήκες και επιδιώκουν αυτό το κατασκεύασμα να το παρουσιάσουν ως ευρωπαϊκή πολιτική. 
Θετική έκβαση της κρίσης,  ούτε υπήρχε ούτε θα υπάρξει χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς να φέρουν το βάρος οι έχοντες και κατέχοντες, οι οποίοι μέχρι τώρα είναι στο απυρόβλητο. Θα ήθελα να επισημάνω ότι η διαπλοκή είναι εδώ, το παρασιτικό κεφάλαιο είναι εδώ, η ανομία στο τραπεζικό σύστημα είναι εδώ, οι έχοντες, το σύστημα είναι στο απυρόβλητο και οι μη έχοντες, η κοινωνία σε ένδεια. Το κεντρικό ζήτημα είναι αν θα κυριαρχήσει η οικονομία της παραγωγής και της ανάπτυξης; Η κοινωνία της εργασίας ή οι στρατιές των ανέργων; για ποιο σύστημα; για ποια οικονομία; για ποια κοινωνία;
Χρειαζόμαστε γνώση, σταθερότητα, αισιοδοξία. Χρειαζόμαστε κοινή πορεία, κοινούς σκοπούς και στόχους, κοινές ιδέες, κοινές αρχές.
Επιτακτική και άμεση είναι η ανάγκη για ανασύνταξη της Προοδευτικής Πολιτικής και για ένα κατεπείγον πρόγραμμα ανασυγκρότησης της ελληνικής Οικονομίας και Κοινωνίας.

Η χώρα χρειάζεται ένα κατεπείγον πρόγραμμα με χρηματοδότηση τόσο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων όσο και από άλλα ταμεία και από έκτακτους πόρους της Ε.Ε., για την αναστήλωση κλάδων και κοινωνικών ομάδων που κατέρρευσαν υπό το βάρος της ασκούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Πρόγραμμα επανόρθωσης της ζημίας που προκλήθηκε στη πέραν του Ε.Σ.Π.Α., μέσω του οποίου να επιδιώκεται η παραγωγική ανασυγκρότηση, η ανάπτυξη και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Μιλάμε για έκτακτες συνθήκες ανθρωπιστικής και εργασιακής καταστροφής, για οικονομική και κοινωνική αλληλεγγύη. Ταυτόχρονα, χρειάζεται και ένα σχέδιο για την ανάκτηση δικαιωμάτων που κατεδαφιστήκαν, για αποκατάσταση αδικιών και φορολογική δικαιοσύνη. Η χώρα είχε ανάγκη από άλλο σχέδιο με βάση την πραγματική της κατάσταση και όχι με βάση τα οικονομικά συμφέροντα, σχέδιο που θα στρέφει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις στη διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας και στα χιλιάδες νεκροταφεία των επιχειρήσεων, στον υπέρ-πλουτισμό, στη φοροδιαφυγή, στην κερδοσκοπία και στα καρτέλ, στην εισφοροδιαφυγή, στην αδήλωτη εργασία και ασφαλώς στη διαφθορά και στα πελατειακά συστήματα.

Στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο «φρένο» χρέους-ελλειμμάτων που προωθεί η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη μπορούμε να αντιτάξουμε «φρένο» στους δείκτες της  ανεργίας (25 εκατομμύρια άνεργοι και πλέον στην Ε.Ε.) «φρένο» στα όρια της φτώχειας (πλέον των ογδόντα εκατομμυρίων, στην Ε.Ε.) καθώς και «φρένο» στην καταστρατήγηση των περιβαλλοντικών δεικτών. Μπορούμε ξανά  να συμβάλλουμε και στην ανασυγκρότηση της χώρας και της Ε.Ε. με βάση  την αρχή της ισοτιμίας, του κοινού νομίσματος, της κοινής νομισματικής πολιτικής, των αυτόματων δημοσιονομικών μεταβιβάσεων από τις πλεονάζουσες χώρες στις ελλειμματικές, με κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, φορολόγηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, ενοποίηση του χρέους όλων των ευρωπαϊκών χωρών και ανάληψη της διαχείρισης του από την ΕΚΤ

Αυτή είναι η προοδευτική λύση που αφορά στην αναθεώρηση των νεοφιλελεύθερων όρων και εκβιασμών των δανειστών, με πραγματικούς και δίκαιους όρους για την έξοδο από την κρίση όλων των χωρών της Ε.Ε., στα πλαίσια της Ευρωζώνης.

Η ήττα της Πολιτικής και της Δημοκρατίας από τις αγορές, από το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, από κερδοσκοπικά κα παρασιτικά δίκτυα και τη διαπλοκή, αποτέλεσε μια εξαιρετικά επιβαρυντική εξέλιξη και για το δημόσιο βίο της χώρας. Να ανορθώσουμε ξανά τη Πολιτική στην υπηρεσία του γενικού και του δημοσίου συμφέροντος. Η Πολιτική να κυριαρχήσει έναντι της οικονομίας. Να προχωρήσουμε στην ανασύνταξη της Προοδευτικής Πολιτικής σε αναμέτρηση, σύγκρουση και εκκαθάριση με την νεοφιλελεύθερη στρατηγική που, αν και πλέον δηλώνεται η πλήρης αποτυχία της, έχει ήδη δημιουργήσει συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής διάλυσης. Η ανασύνταξη της Προοδευτικής Πολιτικής αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της ελληνικής Οικονομίας και Κοινωνίας μετά από το σοκ που έχουν υποστεί τα λαϊκά στρώματα και ειδικότερα οι δυνάμεις της εργασίας από τα νεοφιλελεύθερης επιταγής, μέτρα των τελευταίων ετών.

Επιπλέον, είναι προφανής η ανάγκη για ισχυρή διεθνή διαπραγμάτευση και στη βάση αυτή, έξοδο από τη μνημονιακή πολιτική και την επιτήρηση της τρόικα. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλο εμπόριο φόβου και επαπειλούμενων καταστροφών. Η χώρα και ο ελληνικός λαός για το πέρασμα σε μια άλλη ιστορική φάση. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ελπίδα με βάση τις πραγματικές δυνατότητες και όχι μόνο τις επιθυμίες. Προοπτική εξόδου από το φαύλο κύκλο της κρίσης, το φαύλο κύκλο της λιτότητας της ύφεσης και της ανεργίας, προοπτική για ένα καλύτερο αύριο.


Ιδεολογικά ζητήματα και λαϊκισμός: Νεοφιλελευθερισμός και προοδευτικές δυνάμεις: Παρουσιάζουν ως κρίση το δημοσιονομικό ζήτημα δηλαδή το έλλειμμα και το χρέος, ως καθοριστικό σε σχέση με το ΑΕΠ. Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε μια κρίση αγορών και τραπεζών και εκπροσωπούν όλη αυτή την περίοδο τα συμφέροντα όσων κατέχουν τίτλους και όσων κάνουν χρηματιστηριακά παιχνίδια με ασφάλιστρα. Αυτό που έλεγαν όλοι οι προοδευτικοί ηγέτες από το 75 μέχρι την κρίση τους ραντιερηδες, αυτούς που δεν παράγουν. Οι νεοφιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι έδειξαν αλληλεγγύη προς την Ελλάδα ενώ η αλήθεια είναι ότι αυτή αφορά στις τράπεζες συγκεκριμένων χωρών και σε θυγατρικές τους. Με τα hedge funds και στην απαράδεκτη πολιτική της ΕΚΤ να δανείζει με 1% αυτές τις τράπεζες για να δανείζουν τις χώρες με 5% και τους πολίτες με 15%-18%.  Και σε αυτή τη διαδικασία της κρίσης οι Ευρωπαίοι πολίτες συνέβαλαν να ξεπλυθούν τοξικά ομόλογα από τα οποία στην Ε.Ε. κυκλοφορούν 24 τρις δολάρια -σε τράπεζες και θυγατρικές τους. Και ήδη με αυτή την πολιτική το χρέος κατά 70% μεταφέρθηκε από τους ραντιέρηδες σε ομόλογα κρατών. Όλα αυτά αποσιωπώνται και διαστρεβλώνονται προκειμένου να ενοχοποιηθούν κατηγορίες πολιτών και εργαζομένων σε όλη την ΕΕ., με πολιτικές λιτότητας και ύφεσης.
Οικονομετρία και ΔΝΤ: Όλα τα επίσημα στοιχεία της ΕΕ έδειχναν ότι στην Ιρλανδία το διαρθρωτικό πρόβλημα 0.14% το ΔΝΤ το ανήγαγε σε 8.4% προκειμένου να επιβάλλει το χρηματιστηριακό κεφάλαιο μια βίαιη δημοσιονομική πειθαρχία. Με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο θα προσφεύγουν σε δικαστική κρίση επί αμφισβητούμενων στοιχείων και εκτιμήσεων. Δηλαδή θα έχουμε μια νέου τύπου δικαιοσύνη που θα εκδικάζει εκτιμήσεις. Αυτό είναι ο λαϊκισμός.
Τι είναι Μεταρρύθμιση: Η μεταρρύθμιση -με το προοδευτικό περιεχόμενο της- καθορίζει και προσδιορίζει προοδευτικές αλλαγές. Η αναφορά σε μεταρρυθμίσεις αποτελεί προαναγγελία πολιτικών και μέτρων με κέντρο τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον εργαζόμενο. Οι μεταρρυθμίσεις και τα αντίστοιχα σχέδια αποτελούν τη βάση για τη διεύρυνση δικαιωμάτων και κατακτήσεων με δημοκρατικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Δεν μπορεί να βαφτίζεται μεταρρύθμιση η ακύρωση κοινωνικών κατακτήσεων, η κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, η υπό-χρηματοδότηση υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους ή των δημοσίων επενδύσεων, οι απολύσεις εργαζομένων, η καθιέρωση της ημι-απασχόλησης, η μείωση αποδοχών, η διεύρυνση της παραοικονομίας. Αυτή η στρατηγική και αυτές οι αντικοινωνικές και αντι-αναπτυξιακές επιλογές, έχουν όνομα. Αποτελούν μια «νέα» μορφή της αντιμεταρρύθμισης και της συντηρητικής πολιτικής. Αυτές οι νέο-συντηρητικές επιλογές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις δεν έχουν περιλάβει ούτε μέτρα καθήλωσης, ούτε υποχρεώσεις για ανάλογη συμμετοχή σε βάρη από τους έχοντες και κατέχοντες. Δεν αφορούν σε κάποιες εξελίξεις. Δεν αφορούν στο αύριο. Αυτές οι πολιτικές έρχονται από το παρελθόν, από περιόδους που οι εργαζόμενοι και οι πολίτες ήταν υποβαθμισμένοι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά.
Δηλώσεις Σόιμπλε: Η δήλωση Σόιμπλε ότι το πρόβλημα είναι της Ελλάδας και πρέπει να το λύσει μόνη της, αποτελεί τη μισή αλήθεια. Αν ίσχυε αυτό τότε γιατί η Ε.Ε. πήρε τόσες αποφάσεις; Ζούμε σε ένα πλήρως διεθνοποιημένο και διασυνδεδεμένο οικονομικό σύστημα. Η κρίση είναι της ευρωζώνης με διαφορετικές εθνικές εκδοχές και κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Κρίσιμο θέμα που αφορά στη χώρα μας όπως και άλλες χώρες αποτελεί το γεγονός ότι εμφάνισαν την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ως κρίση χρέους ενώ αυτή είναι το αποτέλεσμα όχι το αίτιο.
Μιλάνε για δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά δεν αναφέρονται στην ύφεση, στη λιτότητα, την ανεργία που επιφέρει. Συσκοτίζουν την πραγματικότητα. Λένε μισές αλήθειες.
Σωτηρία-θεολογικές επικλήσεις: Για να μην έχουν θεολογικό χαρακτήρα οι επικλήσεις περί σωτηρίας των χωρών διότι μέχρι τώρα διεσώθησαν οι χρηματιστηριακές και τραπεζιτικές δραστηριότητες για να μην λέμε την μισή αλήθεια πρέπει να μιλήσουμε για τη διάσωση της παραγωγής, της εργασίας της κοινωνίας.
Εθνική κυριαρχία ή πολιτική ισοτιμία; Το κρίσιμο ζήτημα είναι η πολιτική ισοτιμία και η κατάλυση της καθώς το νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της ΕΕ, παρεμβαίνει απροκάλυπτα στην εσωτερική πολιτική ζωή κρατών μελών της Ευρωζώνης και παραβιάζοντας με προκλητικό τρόπο τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, τις μετατρέπει κυριολεκτικά σε «κουρελόχαρτα».
«Ζούσαμε με δανεικά»: Όλες οι χώρες και οι κυβερνήσεις δανείζονταν. Το κεντρικό ζήτημα όμως δεν ήταν αυτό ήταν ότι οι άλλες χώρες; Παρήγαγαν και φορολογούσαν Θέμα που τίθεται και τώρα, εκ των ων ουκ ανευ.
«Όλοι μαζί τα φάγαμε»: Η προώθηση από ορισμένους πολιτικούς και τα κυρίαρχα ΜΜΕ της συλλογικής ενοχοποίησης, δεν είναι μόνο διαλυτική για την ελληνική κοινωνία αλλά συνιστά και μεγάλο ψεύδος. Αυτοί που έζησαν τα τελευταία χρόνια με το 400% του ΑΕΠ ήταν οι έχοντες και κατέχοντες και όχι ο ελληνικός λαός, όσο και ότι η φοροδιαφυγή και η γενική σπατάλη στο δημόσιο τομέα έχουν συγκεκριμένη ταξική κατεύθυνση και συνιστούν τμήματα του παρασιτισμού της ελληνικής ελίτ. Τα δευτερεύοντα και τα τριτεύοντα δεν μπορούν να βαφτίζονται πρωτεύοντα. Να υπενθυμίσω εδώ αν και είναι γνωστά, ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat: Όσον αφορά την συγκέντρωση πλούτου, κάθε χρόνο την τελευταία 20ετία στην Ελλάδα, η εργοδοσία επταπλασιάζει τα κέρδη της και καρπούται το 60% και πλέον του παραγόμενου πλούτου ενώ οι δυνάμεις της εργασίας λαμβάνουν λιγότερο του 40% του πλούτου. Την ίδια περίοδο οι εργαζόμενοι στην Ευρωζώνη ελάμβαναν και λαμβάνουν το 55% του παραγόμενου πλούτου. Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι έχοντες πλούτισαν κατά 3 τρις ευρώ, δηλαδή οχτώ φορές περίπου το δημόσιο χρέος. Ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ε.Ε. (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε. των 25). Αντίθετα, η φορολογική επιβάρυνση της εργασίας στην Ελλάδα είναι διπλάσια και ίδια με αυτήν του ευρωπαϊκού μέσου όρου (περίπου 35%). Επιπλέον, η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων για το 2010 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία παρουσιάζει την εξής εικόνα: 74 δις ευρώ μισθωτοί και συνταξιούχοι, 8 δις ευρώ επιχειρηματίες και 4 δις ευρώ ελεύθεροι επαγγελματίες.

Κριτική στο κείμενο της Ε.Σ.
1) Η απαίτηση για πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι μετέωρη με την μείωση εσόδων λόγω της όξυνσης της ύφεσης, χρειάζεται παράταση χρόνου για την επίτευξη δημοσιονομικής σταθερότητας, διαφορετικά ο φαύλος κύκλος ύφεσης, λιτότητας, χρέους και ανεργίας θα συνεχιστεί.
2) «Η πολιτική διακυβέρνηση θα συνεχιστεί πάνω στο δεδομένο πλαίσιο». Το πλαίσιο αυτό δεν έχει μέλλον. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική απέτυχε και σε κοινωνικό και σε οικονομικό επίπεδο και θα ηττηθεί.
3) Διαγενεακή δικαιοσύνη είναι διατύπωση αντίθετη με την αρχή μας για την αλληλεγγύη των γενεών
4) Το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλιστικό κίνημα και δεν μπορεί να αναφέρεται σε κείμενα οργάνων ότι είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Έχω εκδηλώσει ήδη τη θέληση μου για να τεθώ στις διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ που αφορούν την διεκδίκηση ηγεσίας του και θα επιμείνω πολιτικά. Και θα ακολουθήσω το δρόμο: Κοινοί σκοποί, κοινά μέσα. Αξίζει να ξαναθυμηθούμε τη γνωστή φράση του Ρούσβελτ, ότι: Το να σε κυβερνά το οργανωμένο χρήμα είναι εξίσου επικίνδυνο με το να σε κυβερνά το οργανωμένο έγκλημα.
Θέλουμε να συνεχίσουμε το δρόμο που ξεκινήσαμε από το Φλεβάρη του 2010, τρεις μήνες πριν υπογραφεί το μνημόνιο, με τη βάση του ΠΑΣΟΚ, με φίλους, μέλη και στελέχη στο δρόμο μιας προοδευτικής εξόδου από την κρίση με δυνατότητες και προοπτικές και τις έχουμε και μπορούμε μαζί με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης καθώς  πολλές χώρες είναι σε προεκλογική εκστρατεία εναντία στο νεοφιλελευθερισμό και τις αγορές.
Σε αυτήν την μάχη είμαστε με τις δυνάμεις τις εργασίας, με τις δυνάμεις της παραγωγής και των παραγωγικών επιχειρήσεων, με το παραγωγικό κεφαλαίο, με τις δυνάμεις της αγροτικής παραγωγής και της υπαίθρου, με τις δυνάμεις του τουρισμού, με τις δυνάμεις της παιδείας και της εκπαίδευσης, με τις δυνάμεις των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας, με τις δυνάμεις του πολιτισμού και της οικολογίας.
Και η αλλαγή πορείας θα έχει επιτυχία με το λαό σε ενότητα, με τη κοινωνία σε υποστήριξη. Ακόμη η υποψηφιότητα μου είναι σε κοινή προοδευτική προσπάθεια για να ενώσει χιλιάδες πολίτες στον αγώνα τους και στη δίκαιη απαίτηση τους  για να δώσουμε  λύσεις  και  να οδηγήσουμε από κοινού σε έξοδο από τη κρίση  με:
Προοδευτική πολιτική εξόδου από την κρίση απέναντι στη νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή στρατηγική που ομολογήθηκε η αποτυχία της από τους ηγέτες της ευρωζώνης και ήδη ομιλούν και για νέο σχέδιο, που δεν θα ευοδωθεί όσο επιμένουν σε συνταγές αποτυχίας.
Αυτονομία της πολιτικής απέναντι σε παλιά και σε νέα δίκτυα  του παρασιτικού κεφαλαίου που επιδιώκουν τον έλεγχο της πολιτικής ζωής προς όφελος επιχειρηματικών συμφερόντων. Να ανορθώσουμε ξανά τη Πολιτική στην υπηρεσία του γενικού και του δημοσίου συμφέροντος. Είμαστε εδώ για να ξαναχτίσουμε την πολιτική στο βάθρο που τη θέλει η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας.

Δημοκρατία απέναντι στις αντισυνταγματικές και αντιευρωπαϊκές απόπειρες επιβολής, καταλύοντας την αρχή της πολιτικής ισοτιμίας  και επιχειρώντας ανοικτές παρεμβάσεις στην  εσωτερική πολιτική ζωή. Να μην οδηγηθεί η Δημοκρατία σε αναπηρία όπου θα συμμετέχει το 40% του πληθυσμού στα κοινά,  ένα άλλο 40% θα ιδιωτεύει και ένα 20% θα κινείται σε  αντιπολιτικά δίκτυα. Και η προσπάθεια όλων μας πρέπει να είναι το όχι στην ιδιώτευση, ναι στη συμμετοχή για προοδευτική έξοδο από τη κρίση.
Παραγωγική ανασυγκρότηση απέναντι στην πολιτική μαζικής φτωχοποίησης και ανεργίας εις βάρος του λαού και προς όφελος του παρασιτικού κεφαλαίου.
Κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη απέναντι στην κοινωνική ισοπέδωση και στη διάλυση  εισοδημάτων για πραγματική οικονομία, εργασία και ανάπτυξη.
Πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στην απόπειρα διάλυσης του διά της απαξίωσής του και της στρατηγικής του πρόσδεσης με το  νεοφιλελευθερισμό,  που επιχειρούν γνωστά διαπλεκόμενα δίκτυα οικονομικά και πολιτικά , με ταυτόχρονη προσπάθεια ελέγχου  του ΠΑΣΟΚ Άνθρωποι και κύκλοι που πάντα πολέμησαν τόσο την κοινωνική βάση, όσο και την ιδεολογική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ Η βάση του ΠΑΣΟΚ καθώς και τα χιλιάδες στελέχη του είναι εκεί που είναι η κοινωνία. Είναι σε προοδευτική κατεύθυνση.
Η ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ για τους αγώνες που ξεδιπλώνουν οι εργαζόμενοι στη χώρα δεν αφορά στη λογική ενός εκλογικού κόμματων και εκλογικών παρατάξεων ούτε στη λογική συναντήσεων σε τοπικό ή κλαδικό επίπεδο. Αφορά στη συγκρότηση κινήματος με αγωνιστές, με συνείδηση και οργάνωση, με αξία την κοινωνία, πρώτα από όλα κοινωνικές οργανώσεις, κόμμα. Άλλο κόμμα, άλλο κοινοβούλιο, άλλο κυβέρνηση, άλλο κράτος. Η προσπάθεια ορισμένων να ταυτίσουν το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλιστικό κίνημα με κρατικές πολιτικές ή πολιτικές των κυβερνήσεων που αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν έξω από τις αρχές του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ούτε σωστή ούτε δίκαιη. Χρειαζόμαστε λοιπόν, ξανά το ΠΑΣΟΚ στους αγώνες, στην προοδευτική πολιτική στην κοινωνία. Η Ελλάδα όμως δεν είναι μόνο το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα . Είναι και τα 4 εκατομμύρια οικονομικά ενεργός πληθυσμός, είναι και πάνω από ένα εκατομμύριο νέοι στη παιδεία και στην εκπαίδευση, είναι το ένα εκατομμύριο και πλέον των ανέργων, είναι οι χιλιάδες επιχειρήσεις που παράγουν, εξάγουν και αγωνίζονται, είναι οι χιλιάδες επαγγελματίες, ο κόσμος της υγείας και ο κόσμος της παιδείας, είναι ο κόσμος της υπαίθρου που τροφοδοτεί και τη χώρα και άλλες χώρες, είναι τα 2εκατομμύρια επτακόσιες χιλιάδες κάτω από το όριο της φτώχειας, είναι τα εκατομμύρια του απόδημου ελληνισμού. Είναι οι δυνάμεις της πραγματικής οικονομίας, του παραγωγικού κεφαλαίου, της ανάπτυξης. Είναι τα εκατομμύρια των προοδευτικών ελλήνων πολιτών που έχουν αγωνιστική στάση. Η Ελλάδα του 2020 αφορά στην επόμενη επταετία, ως σχέδιο και ως προοπτική.