Δήλωση για την εθνική κινητοποίηση για τα Τέμπη στις 28 Φλεβάρη

 

 

Με την εθνική κινητοποίηση της 28 Φλεβάρη, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες πολίτες θέτουν  ζήτημα για μια άλλη προοπτική για τη χώρα. Γιατί η προβολή βασικών αξιών, αρχών και απαιτήσεων  για το κράτος δικαίου, αφορούν όχι μόνο στην αντίθεση  για την αρνητική πορεία σε βασικά προβλήματα του τόπου, ούτε για την ανυπαρξία πολιτικής διακυβέρνησης.  

Και για αυτό αποτελεί ελπιδοφόρα εξέλιξη.

Γιατί τα κίνητρα της μεγάλης πλειοψηφίας δεν είναι ούτε ιδιοτελή, ούτε πρόσκαιρα. Και έχει ιδιαίτερη σημασία η επιμονή  τόσων πολλών σε αξίες που έχουν χρόνια να προβάλλουν πολίτες στη χώρα μας.

Στη λεγόμενη Δύση οι διαχρονικές ήττες της πολιτικής από τις ολιγαρχίες και τη διαπλοκή οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπων σε απογοήτευση και ματαίωση. Με επίταση την πρόσφατη επικράτηση συνθηκών υποκατάστασης της πολιτικής τόσο με  τον ευτελισμό του διεθνούς δικαίου, όσο και  κυβερνήσεων κατ΄ όνομα.

Ωστόσο, εκτός από τον αναστοχασμό που εκδηλώνεται σε εκατομμύρια συνειδητοποιημένων ανθρώπων έχουμε  και  αναλαμπές, όπως η Ελληνική δημοκρατική ευαισθησία απέναντι τόσο στο κρατικό έγκλημα όσο και στην απόπειρα συγκάλυψης των αιτιών και των υπευθύνων από μια  κυβέρνηση που αποτελεί έκφραση της κρίσης και της ανυπαρξίας  δημόσιων αρχών με αίσθηση ευθύνης και καθήκοντος.    

Συμπληρώνονται δύο χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών, που χάθηκαν 57 συνάνθρωποι μας. Από τη σύγκρουση δύο τρένων που κινούνταν από αντίθετη κατεύθυνση στην ίδια γραμμή καθώς και από την έκρηξη που ακολούθησε.

Αφορά σε κρατική υπόθεση, το έλλειμμα ασφάλειας στον σιδηρόδρομο και της δημόσιας λειτουργίας του, με ευθύνες της Κυβέρνησης της Ν.Δ.

Είναι προφανής η απαίτηση της Ελληνικής κοινωνίας για απόδοση δικαιοσύνης και πλήρη διαλεύκανση σε ερωτήματα όπως, γιατί δεν εφάρμοσαν τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς και τις ευρωπαϊκές οδηγίες; Γιατί δεν λειτουργούσε το κέντρο ελέγχου στη Λάρισα, το οποίο σταμάτησε να λειτουργεί το 2019; Γιατί δεν λειτουργούσε το δευτεροβάθμιο κέντρο στην Αθήνα, στην Καρόλου, που σταμάτησε και αυτό επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας; Ποιος ευθύνεται για τη ρουσφετολογική μετάταξη του σταθμάρχη αλλά και την κατάργηση της δεύτερης θέσης σταθμάρχη;

Αλλά η ανυπαρξία της Κυβέρνησης και η υποκατάστασή της από άλλα κέντρα συμφερόντων είναι γνωστή  από την ασυδοσία της κερδοσκοπίας,  από τη διάλυση της πραγματικής οικονομίας  από τα καρτέλ στα καύσιμα, στα τρόφιμα και στην ενέργεια, από την  επέλαση ιδιωτικών προκλήσεων στη δημόσια υγεία και την παιδεία, από την κατάταξη της χώρας στις τελευταίες θέσεις της ΕΕ σε τομείς όπως  η αγοραστική δύναμη  και οι νέες τεχνολογίες ενώ ταυτόχρονα πρωτοστατεί στη δημιουργία «ταμείων πολέμου».    

Ωστόσο, δεν φταίνε μόνο οι άλλοι.

Ο Προοδευτικός χώρος έχει υποστεί ήττες από αποτυχημένες πολιτικές αλλά και από επιλογές χωρίς αρχές.

Η αναξιοπιστία βαραίνει αρκετούς που δεν έχουν θέση ούτε στο δημόσιο βίο, ούτε στις προοδευτικές δυνάμεις.

Χρειάζεται ανασύνταξη, μετεξέλιξη και ανθρώπους με αρχές και  επάρκειες.

Επείγει επίσης ο εθνικός διάλογος για την κρίση στην ΕΕ για την Οικονομική και Κοινωνική κρίση, για την προώθηση μιας προοδευτικής Εναλλακτικής λύσης για το τόπο.

Τελικός κριτής, το εκλογικό σώμα.

Η χώρα χρειάζεται προοδευτική Κυβέρνηση και πολιτική με αρχές και αξίες.

Για τη δημοκρατική και προοδευτική διέξοδο.

Μπορούμε. 

Συνεντεύξεις στον τηλεοπτικό σταθμό Attica TV και στο ρ/σ Στο Κόκκινο

 

 

Μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο την πρόσφατη τηλεοπτική μου συνέντευξη για την πολιτική συγκυρία στο δημοσιογράφο Γ. Μελιγγώνη στον τηλεοπτικό σταθμό Attica TV

https://www.youtube.com/watch?v=19vbKpXBsyM

Μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο την πρόσφατη συνέντευξη μου για την πολιτική συγκυρία στο δημοσιογράφο Γ. Στρατάκη στο ρ/σ Στο Κόκκινο

https://www.youtube.com/watch?v=kQrtiY3gBbw

Δήλωση Στέφανου Τζουμάκα, Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ.

 

Είχα δύο σημαντικές συνομιλίες.

Με το πρώην Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και  τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ  Σωκράτη Φάμελλο για τη πολιτική, για τη κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, για την υποκατάσταση της Πολιτικής από τα γνωστά δίκτυα. Για τις δύο στρατηγικές που διαμορφώνονται τόσο από τις συντηρητικές πολιτικές και τα παρασιτικά συμφέροντα όσο και από τις προοδευτικές δυνάμεις  που όπως και στην Ελλάδα  και   σε αρκετές χώρες διέρχονται κρίση ταυτότητας, δυνατοτήτων καθώς  και την επιλογή του  μονόδρομου για προώθηση πολιτικών πλειοψηφίας και επιλογών που οδηγούν σε λύσεις και επιτυχίες  που αφορούν εκατομμύρια  πολίτες.

Αναγνώρισαν τη δίκαιη στάση μου απέναντι σε τυχοδιωκτικές και αξιολύπητες πρακτικές προσώπων παρακμής και διαπλοκής, με επιδιώξεις του συστήματος  εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.

Το σύμπτωμα αυτό αλλά και άλλα θέτουν θέματα  που αφορούν σε αξίες, αρχές και κριτήρια πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης που οδηγούν σε αποφάσεις  χιλιάδων  ανθρώπων που δεν έχουν γνώση και αίσθηση των επιδιώξεων των επιτήδειων.

Χρειαζόμαστε αυτοκριτική και αξιολόγηση για ανασύνταξη.

Όσο κρίσιμη είναι η υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και των επιδιώξεων της χώρας, ίσης αξίας είναι η αξιοπιστία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ έχει υποστεί πολιτική φθορά  σε σχέση με τους ιστορικούς αγώνες της Αριστεράς. Και η αναγκαιότητα της αυτοκριτικής  είναι  βασική επιλογή.

Ορισμένοι συνεχίζουν να απαξιώνουν τη πολιτική. Οι νέοι της χώρας πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Για  να σταματήσει  και να ανακοπεί η αποχή, για ένα νέο κίνημα συμμετοχής των πολιτών σε  πολιτικά  κόμματα, φορείς και πρόσωπα που αξίζουν.  

Συμφώνησα για την  νέα συμμετοχή μου  για τη  προοδευτική πολιτική μετεξέλιξη  του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, για την αμοιβαιότητα, την ενότητα και τη  κοινή πορεία όμορων ιδεολογικά δυνάμεων που αποτελούν νέα επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.

Ότι χρειαζόμαστε ως αριστερά ένα stop στον παραγοντισμό και στις μειοψηφικές πολιτικές φθοράς των αντιπάλων για να υπάρχουν ορισμένοι.  Η προσπάθεια  πολλών  μας δικαιώνουν για την επιδίωξη της ρήξης με την παρακμή και την έντιμη διορθωτική πορεία υπό όρους και προϋποθέσεις.

Η χώρα χρειάζεται άλλη κυβέρνηση με προοδευτικό προσανατολισμό.

Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και κυβερνήσεις σε πολλές άλλες χώρες της ΕΕ έχουν ως κύρια ενασχόληση τις δηλώσεις ενώ αποφασίζουν τα καρτέλ, οι κερδοσκόποι, τα χρηματιστήρια.

Στην ΕΕ ένα δίκτυο χρηματιστηριακών και εταιριών όπλων προωθεί ταμείο πολεμικής οικονομίας, όταν η ΕΕ είναι τρίτη δύναμη διεθνώς, στην οικονομία  και  στην ανάπτυξη  

 Είμαστε με τη στρατηγική  μιας  νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας.

Για να οδηγήσουμε σε ήττα την κυβέρνηση της Δεξιάς στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι «διδάσκαλοι» της αποβιομηχάνισης και της λιτότητας στη Γερμανία και στη Γαλλία  είναι σε πανικό  γιατί οι ηγεσίες τους  υποκαθίστανται από  άλλα στρατηγικά συμφέροντα.

Δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον Οικονομικό και Εμπορικό πόλεμο ή στο πόλεμο με όπλα. Θέλουμε και θα αγωνιστούμε για μια ΕΕ ειρήνης και αποτροπής των συρράξεων.

Για να δημιουργήσουμε την εναλλακτική λύση που να μπορεί να εμπνεύσει και να γεννά προοπτική στην ελληνική κοινωνία και σε κάθε χώρα.

Η πολιτική δεν θα επιστρέψει, θα τη ξαναφέρουμε. Οι αρχές και οι αξίες, η προοδευτική στρατηγική δεν είναι μόνο για ανακοινώσεις. Είναι υπόθεση των ανθρώπων και των αγωνιστών ηγετών  με ευθύνες.

Στέφανος Τζουμάκας

   

Συνέντευξη Στέφανου Τζουμάκα στον ραδιοφωνικό σταθμό Κρήτης Radiome

 

 

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να ακούσετε τη συνέντευξη μου για την πολιτική συγκυρία διεθνώς, ευρωπαϊκά και στη χώρα μας στο ραδιοφωνικό σταθμό Radiome 88.4 Κρήτης.

 

https://audio.com/radiome/audio/tzoumakas-1

Στέφανος Τζουμάκας: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1989.Ενα επικαιρο κειμενο που το δημοσίευσα 35 χρονια πριν. Για την εγκαταλειψη των αρχών και για τις συνέπειες.

Η εξέγερση του Νοέμβρη ήταν επέμβαση της νεολαίας και των δημοκρατικών πολιτών της Αθήνας, στην τότε απόπειρα της χούντας να επιβάλλει ως κορμό της πολιτικής ζωής το Στρατό, ένα μοντέλο αμερικανόπνευστο που το βλέπουμε σήμερα στην Τουρκία και αλλού. 

 

Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν: η μεγάλη πείρα της νεολαίας από τις καταλήψεις της νομικής το Φλεβάρη και Μάρτη του ’73, η δυσαρέσκεια μεγάλου μέρους του λαού της Αθήνας από τις διώξεις της χούντας, η οπερέτα της κυβέρνησης Μαρκεζίνη, οι εσωτερικές έριδες της χούντας και η συνειδητοποίηση από μέρους μας (του φοιτητικού κινήματος) πώς η αναμέτρηση είναι η λύση.

 

Κυριάρχησε ο πατριωτισμός, η λογική της θυσίας για τα ιδανικά της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας.

Το Πολυτεχνείο ήταν η έκρηξη της άμεσης Δημοκρατίας. Οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι δεν ήταν οπαδοί μιας πολιτικής ζωής τύπου 1989. Πήραν την υπόθεση στα χέρια τους γιατί τους αφορούσε η εξέλιξη.

 

Σφυρηλατήθηκε η λαϊκή ενότητα προς μια ριζοσπαστική και ανατρεπτική κατεύθυνση κατά της χούντας. Τον χαρακτήρα του αγώνα τον καθόρισαν αγωνιστές παρά τις αρκετές και σημαντικές διαφορές τους.

 

Η αιματηρή καταστολή ήταν το αδιέξοδο της χούντας και όχι δικό μας. Εμείς αποκαταστήσαμε εκεί την ώρα της αναμέτρησης τον πολιτισμό μας, το φρόνημα, τα ιδανικά ενός λαού με ιστορία αγώνων για την ανεξαρτησία και τις ελευθερίες του.

 

Η χούντα είχε οδηγήσει σε εξανδραποδισμό και σε υποταγή πολλούς έλληνες, αλλά δεν μπόρεσε να αποκτήσει λαϊκή βάση. Και οι υποταγμένοι ήταν παθητικά αντίθετοι με τους στρατοκράτες.

 

Το καθεστώς της χούντας, της «έκτακτης ανάγκης» εξέφρασε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την κρίση του αναχρονιστικού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, τον εξαρτημένο χαρακτήρα, την έλλειψη ηγετικών πολιτικών ομάδων και αντίστοιχων κομμάτων με στρατηγική και πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση και τη θετική πορεία της χώρας πριν το 1967. Εξέφρασε ακόμη και την κρίση προτύπων και αξιών και τέλος την ανοχή και την αδυναμία του δημοκρατικού κινήματος να απομονώσει τα φασιστικά στοιχεία και τις επιδιώξεις τους, στο κόμμα της δεξιάς, στο στρατό, στη διοίκηση, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

 

Από το περιεχόμενο και με τον τρόπο που έγινε ο αγώνας κατά της χούντας με αποκορύφωμα την προδοσία της Κύπρου επηρεάστηκαν καθοριστικά οι μέχρι και τώρα εξελίξεις στην Ελλάδα.

 

Δύο ήταν οι βασικές γραμμές. Η μία η αντίσταση κατά της χούντας μέχρι την ανατροπή της, αλλά και του καθεστώτος που γέννησε την χούντα. Ήταν η γραμμή της ρήξης με το παρελθόν. Ήταν η γραμμή των αγωνιστών. Ήταν η προοδευτική γραμμή.

 

Η άλλη ήταν η γραμμή της αντίθεσης, της αντιπολίτευσης στη χούντα. Ήταν η γραμμή πολλών παλαιών αλλά και νέων πολιτικών. Ήταν η συντηρητική γραμμή.

 

Το 1974 η μεταπολίτευση έγινε σε βάρος του αγώνα του Πολυτεχνείου για εθνική ανεξαρτησία και ουσιαστική δημοκρατία. Ο συσχετισμός των δυνάμεων συγκροτήθηκε υπέρ της συντηρητικής κατεύθυνσης. Άλλοι πήγαν εξορία, άλλοι στα βασανιστήρια και τις φυλακές και ο Καραμανλής «έφερε τη Δημοκρατία από το Παρίσι».

 

Μέχρι το 1981 οι σοσιαλιστές έκαναν αγώνες για να αλλάξει το σύστημα που γεννά την εξάρτηση, τις ανισότητες, τον αυταρχισμό και τη συντηρητική πολιτική. Τελικά, ο αγώνας μετατράπηκε κύρια σε έλεγχο και αξιοποίηση του κράτους, σε πόλεμο κύρια ενάντια στη δεξιά παράταξη, δηλαδή ενάντια στην ΕΚΦΡΑΣΗ του συστήματος, και όχι ενάντια στο ΙΔΙΟ το σύστημα. Τα δύο τελευταία χρόνια η χώρα δεν συζητά εθνικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς στόχους. 

 

Βρισκόμαστε σε μια πολιτική κρίση που κύρια έκφραση της είναι οι πολιτικοί ως κατήγοροι, ως κατηγορούμενοι και ως συνήγοροι. Η ενασχόληση με το παρελθόν είναι αυτό που κυριαρχεί. Οι αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν ίσως τη δεκαετία του ’70 ακόμη περιμένουν τους υπεύθυνους.

 

Σήμερα θα έπρεπε 16 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο να κρίνεται νέα φάση για τη χώρα. Να κρίνονται προγράμματα και σχέδια για την επόμενη δεκαετία. Η αξιοπιστία των πολιτικών που έχει τρωθεί και η συμμετοχή των πολιτών, ο λαϊκός και κοινωνικός έλεγχος, η λαϊκή κυριαρχία.

 

Σήμερα 16 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο θα έπρεπε να σταματήσει η λυσσαλέα μάχη για την κατάληψη του κράτους από πολιτικές και κοινωνικές ομάδες όχι τόσο για τον εθνικό σχεδιασμό, για την παραγωγή, για την διανομή, την εκπαίδευση, την ενημέρωση, τις επικοινωνίες, τον πολιτισμό, το περιβάλλον αλλά κύρια για την λαφυραγώγηση του.

 

Σήμερα 16 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο θα έπρεπε να σταματήσει η λυσσαλέα μάχη για την κατάληψη αξιωμάτων μέσα από την ασταμάτητη καταδημαγώγηση σε βάρος των πολιτών γεμίζοντας αυταπάτες και απάτες και σε βάρος της πολιτικής μεταφέροντας την σε χώρους με επιδιώξεις έξω από εθνικούς και κοινωνικούς στόχους.

 

Σήμερα 16 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης θα έπρεπε να απομονώνουν με κάθε τρόπο όσους στο χώρο της πολιτικής καλλιεργούν τον καιροσκοπισμό, την ιδιοτέλεια, την ανοχή, την έλλειψη παρρησίας και τον φανατισμό. Να ενισχύσουν την πολιτική των αρχών, την αντιπαράθεση ιδεών και θέσεων και όχι προσώπων, αντιλήψεων και όχι μηχανισμών, προτάσεων και όχι επιθέσεων, διαλόγου και όχι παρασκηνίων. Να αναγνωρίσουν το δικαίωμα της διαφωνίας και την ισορροπία ανάμεσα στα δικαιώματα της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας.

 

Στο Πολυτεχνείο διαμορφώθηκε ένα κίνημα βάσης. Μετά το 1974 ανέδειξε παρατάξεις, ανέδειξε κόμματα με στρατηγική και προγράμματα, τα κόμματα ανέδειξαν μηχανισμούς, οι μηχανισμοί ανέδειξαν πρόσωπα.

 

Σήμερα τα κόμματα πρέπει να ξανασυνδεθούν με τις κοινωνικές δυνάμεις, με τους πολίτες, με πολιτικές συμφωνίες, με πληροφόρηση και δημοκρατικές αποφάσεις.

 

Σήμερα τα πολιτικά πρόσωπα των κομμάτων πρέπει να πάψουν να παίζουν ρόλους, να πάψουν να χειρίζονται υποθέσεις, να πάψουν να εφαρμόζουν πολιτικές του μέσου όρου και της ισορροπίας προσώπων και να πάρουν πρωτοβουλίες, να συμβάλλουν για μια πολιτική έξω από τα σημερινά εκφυλιστικά φαινόμενα και το τέλμα. Για τον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό της χώρας και του πολιτικού μας συστήματος, για κανόνες ενάντια στις αυθαιρεσίες, στην παραγωγή, στην κοινωνία στους θεσμούς.

Για να μην είναι η πολιτική μόνο θέμα αξιοποίησης κάποιου έργου μέσα από ένα πρόγραμμα στο κράτος ως δήθεν προσωπικό έργο. Για να μην είναι η πολιτική μόνο θέμα του STAR SYSTEM και του πολιτικού MARKETING.

 

Για να μην κινούνται τα νήματα από τα παρασκήνια και τα περιβάλλοντα. Για να μην δρομολογούνται οι εξελίξεις και οι πρωτοβουλίες σε γραφεία εκδοτών εφημερίδων, ιδιοκτητών ραδιοφώνων και t.v., επιχειρηματιών και πρεσβειών.

 

Για να μην έχουμε τα γραφικά αλλά και εκφυλιστικά φαινόμενα όταν ορισμένοι εκδότες και ιδιοκτήτες ραδιοφώνων να έχουν οπαδούς. Σήμερα! Στην Ελλάδα! 10 χρόνια πριν το 2000! Οπαδούς ανήμπορους, αφελείς και φανατισμένους, ανθρώπους του καθημερινού μόχθου που άλλοι τους ντοπάρουν εδώ και πολύ καιρό άλλοι τους εκμαυλίζουν και άλλοι τους λοιδορούν.

 

Ανθρώπους που έχασαν την εμπιστοσύνη τους: στις ιδέες τους, σε πολιτικά πρόσωπα και κόμματα. Πολλοί ήδη έχουν μπει στο φασιστικό πειρασμό του «σκοπού που αγιάζει τα μέσα» και ήδη επανεμφανίζονται δεξιές νοοτροπίες που θέλουν να επιβάλλουν πως πρέπει να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα για αποσιώπηση ή και για κοινωνική και πολιτική αποδοχή αντιδεοντολογικών και παράνομων δραστηριοτήτων πολιτικών προσώπων για το «καλό των παρατάξεων». Και όλα αυτά σε ένα σκηνικό κατασυκοφάντησης και επιχείρησης εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων.

 

Ωστόσο, αυτός ο ΣΩΛΗΝΑΣ δεν μπορεί να αντέξει για καιρό. Ελπίδα είναι οι κοινωνικές δυνάμεις, οι πολίτες, η νεολαία. Για να ευοδωθούν κριτήρια και αξίες.

• Για να έλθει η πολιτική στο προσκήνιο
• Για να έρθουν οι πολίτες στο προσκήνιο
• Για να ξαναμπεί η νεολαία στην πολιτική, γιατί η χώρα χρειάζεται έμπνευση και ανανέωση.

Γιατί στη δεκαετία που έρχεται σίγουρα θα έχει ανατραπεί το σημερινό πολιτικό σκηνικό, για να προχωρήσει η χώρα με συνολικές συμφωνίες (πολιτικές, προγραμματικές, κοινωνικές) πάνω στο έδαφος της πραγματικότητας.

 

Υστερόγραφο: Αυτές τις μέρες η κρίση ιδεών, συστημάτων, γεωπολιτικών στρατηγικών, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, ανατολικά και δυτικά παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας. Το λιγότερο που θα έκανε ο καθένας από τους ανθρώπους της «πρώτης γραμμής» του ’73 είναι η αυτοκριτική.

Οι εκπρόσωποι των γενιών του «πολιτικού χειμώνα» στην Ελλάδα (δικτατορία Μεταξά, Κατοχή, Εμφύλιος, Μετεμφυλιακό κράτος, βία και νοθεία, πολιτικές δολοφονίες, αποστασία, δικτατορία) προετοιμάζονται να παραδώσουν την σκυτάλη στους πολιτικούς της δεκαετίας για το 2000.

 

Για τις εξελίξεις στις αυτοδυναμίες της μεταπολίτευσης οι ‘άνθρωποι της εξέγερσης έχουμε τις ευθύνες μας.

Γιατί ορισμένοι από εμάς πέρασαν στην αντίπερα όχθη και το λιγότερο βέβαια που σεβάστηκαν ήταν η μνήμη των νεκρών, τα ιδανικά της θυσίας.

 

Πάρα πολλοί από εμάς. Ενταχθήκαμε στους μηχανισμούς και συμβάλαμε με την ανοχή μας σε μια στρεβλή θεωρία για το «καλό» της χώρας, του κόμματος, της εκπαίδευσης, της δημόσιας διοίκησης, της επιχείρησης. Ως γενιά συνολικής ρήξης, γυρίσαμε στις επιμέρους ρήξεις. Και οι υπόλοιποι από απόσταση μοναχικοί με ατομικές και άλλες προσπάθειες.

 

Δεν έχω όμως καμιά αμφιβολία ότι αποτρέψαμε δυσμενέστερες εξελίξεις, ο καθένας στο χώρο του με τις δικές του αντιστάσεις. Όλους μαζί όμως και σήμερα μας ενώνουν οι ελπίδες και μια προσδοκία για ριζοσπαστικές εξελίξεις.

 

Γι’ αυτό που δεν πήρε συνέχεια μετά την αιματηρή καταστολή του Νοέμβρη γιατί στη γωνία μας περίμενε μετά τη χούντα του Παπαδόπουλου, η επόμενη χούντα του Διοικητή της Ε.Σ.Α., του Ιωαννίδη.

 

Χωρίς καμιά επιφύλαξη μπορούμε όλοι να ομολογήσουμε πώς 15 χρόνια μετά την μεταπολίτευση όλους μας τον καθένα στο χώρο του, μας περίμεναν πολλές φορές στη γωνία.

 

Αν μια φορά μας εκτιμούν οι ιδεολόγοι, χίλιες φορές μας αντιμάχονται οι συμφεροντολόγοι, σε κάθε χώρο. Γιατί είχαμε και έχουμε στρατηγική για την Ελλάδα στον δύσκολο δρόμο της ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της ανάπτυξης, της κοινωνικής προκοπής και της δικαιοσύνης.

 

Τα πρόσωπα που βγήκαν στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες για ιδέες και χωρίς υπολογισμούς μπήκαν στην πολιτική χωρίς την αρχή της επετηρίδας, χωρίς τη λογική για να συνεχιστεί το τζάκι, η οικογενειακή παράδοση ή για να μπουν μετά την όποια κοινωνική επιτυχία και στην «καριέρα» της πολιτικής ή γιατί δήθεν γεννήθηκαν για την πολιτική, ή γιατί μπήκαν σε κάποια παρέα στελεχών κάποιου κόμματος που ως ασανσέρ ο ένας προωθεί τον άλλον για να προωθήσουν τις επιδιώξεις του αρχηγού της παρέας, ή με τις πλάτες των επιχειρηματικών κύκλων και άρα και ανάλογες δεσμεύσεις ή με τις μεθόδους της διαφήμισης από εκδοτικά και διαφημιστικά γραφεία που θα σας πείθουν για την αξία τους.

 

Είμαστε μάχιμοι, έχουμε γνώμη, είναι πολιτική η στάση μας και αταλάντευτη η κοινωνική μας πορεία. Το αν σήμερα εργαζόμενοι, επαγγελματίες, επιχειρηματίες, εκπαιδευτικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες πολιτικοί που πήραν μέρος ή συντέλεσαν στις εξεγέρσεις του ’73 στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και τα Γιάννενα συμβάλλουν σε μια νέα πορεία της χώρας, στη δεκαετία που έρχεται θα κριθεί από μια πολιτική στάση αλλά και από άλλες συνθήκες . Πάντα περιμένουν στη γωνία συμβιβασμοί και συμβιβασμοί, αναμετρήσεις και αναμετρήσεις.

 

Πρώτα ήταν η συνολική ρήξη, μετά η αναδίπλωση, οι επιμέρους ρήξεις και τελευταία να προλάβουμε το χειρότερο. Κάπου διαφαίνονται νέοι ορίζοντες, Άλλωστε μπορούν να προπορευτούν οι γενιές της μεταπολίτευσης, της αλλαγής, του 2000.