Η τριγωνική σχέση παρασιτικού κεφαλαίου-τραπεζιτών-κατεστημένων ΜΜΕ- ελεγχόμενων πολιτικών συνιστά τον πυρήνα του κυρίαρχου συστήματος της χώρας, ένα σύμπλεγμα ολιγαρχίας, παρασιτικού πλούτου, χειραγώγησης της κοινής γνώμης και πειθήνιων διαπλεκόμενων πολιτικών τόσο από τμήματα των νεοφιλελεύθερων του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Νέας Δημοκρατίας σε σύμπλευση με παράγοντες και κύκλους του Βερολίνου, των Βρυξελλών και του Παρισιού.
Είναι το πραγματικό κέντρο λήψης αποφάσεων και επιβολής τους πέρα, παρά και πάνω από τους δημοκρατικούς θεσμούς, από τη δημόσια πολιτική σφαίρα, το σχέδιο του οποίου έχει στρατηγικό βάθος και εκτυλίσσεται με πολλαπλές όψεις.
Το κατονόμασα ήδη από το 2000, ως τα «νέα Ανάκτορα». Η «νέα καμαρίλα», η οποία επιχειρεί τόσο τη κυριαρχία πάνω στη χώρα και στο παραγόμενο πλούτο της όσο και τη χειραγώγηση των πολιτών, προωθεί πλέον τη στρατηγική του «τιμωρητικού» νεοφιλελευθερισμού, της «ανατολικοευρωπαιοποίησης» της Ελλάδας, με την ίδια επιμονή που προωθούσε την προηγούμενη δεκαετία την οικονομία της φούσκας αλά ελληνικά. Τότε η επίκληση ήταν ο εκσυγχρονισμός. Σήμερα είναι ο μονόδρομος των εξωπραγματικών και αποτυχημένων μνημονίων.
Στην πραγματικότητα, ο στόχος ήταν πάντα και παραμένει η περαιτέρω κερδοφορία και ενίσχυση του ρόλου του παρασιτισμού και του μεταπρατισμού, ο οποίος ιστορικά κυριάρχησε στην ελληνική εθνική Οικονομία, εξ ου και διαχρονικά υφίστατο έλλειμμα παραγωγικής συγκρότησης και αστικό-δημοκρατικής ακόμα εξέλιξης. Οι μεταπολεμικές εξελίξεις ενίσχυσαν περαιτέρω το ρόλο του παρασιτισμού που διέθετε ως συμμάχους το στρατό, το παλάτι, τη δεξιά παράταξη και τμήματα του Κέντρου.
Στη μεταδικτατορική Ελλάδα, η απώλεια των δύο στηριγμάτων του κατεστημένου- στρατού και Βασιλείας- και η έλευση νέων δυνάμεων στη πολιτική μέσα από το ΠΑΣΟΚ, αποδυνάμωσε πρόσκαιρα την ισχύ του παρασιτικού κεφαλαίου. Ωστόσο, η ανικανότητα κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ να προωθήσουν την παραγωγική ανασυγκρότηση επαρκώς και να συγκρουστούν με τον πυρήνα του κατεστημένου, αντί μόνο με τον πολιτικό βραχίονά του καθώς και η προϊούσα αλλοτρίωση του ίδιου του ΠΑΣΟΚ και στελεχών του, επέτρεψε τον πλήρη έλεγχό των τηλεοπτικών αλλά και πολλών ραδιοφωνικών δικτύων από συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Επίσης, συνέβαλε καθοριστικά και στη προώθηση πολιτικών-τηλεοπτικών προϊόντων που με τη στήριξη επιχειρηματιών και «καναλαρχών» αποτέλεσαν τους τηλε-βουλευτές, τηλε-υπουργούς και «τηλε-περσόνες» και επέτρεψαν τη κυριαρχία του διαπλεκόμενου τριγώνου: Τραπεζίτες, καναλάρχες, ελεγχόμενοι πολιτικοί.
Σε αυτό το σημείο είναι κρίσιμο να επισημάνουμε ότι είναι απαραίτητη η διάκριση ανάμεσα σε τράπεζες και σε τραπεζίτες. Είχαν κερδοφορία –τα τελευταία δέκα χρόνια– πλέον των 40 δις. Και τώρα εμφανίζουν κρίση ρευστότητας. Η Τράπεζα της Ελλάδος ασκούσε πλημμελή έλεγχο και ως προς το ότι –παρά τους κανόνες– παρέχονταν δάνεια στους μετόχους τους. Καθώς επίσης, και δάνεια σε προβληματικά ΜΜΕ, στα οποία πολλοί τραπεζίτες και εφοπλιστές είναι μέτοχοι ενώ ταυτοχρόνως είναι μέτοχοι και στις τράπεζες. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα σχέσεων και συμφερόντων. Με εξαγωγή κεφαλαίων σε off-shore εταιρείες.
Η Ελλάδα διαθέτει τη μεγαλύτερη πυκνότητα σε ΜΜΕ ανά κάτοικο στην Ευρώπη. Εάν κανείς εξετάσει τα στοιχεία και τα δεδομένα, τότε θα διαπιστώσει ότι σχεδόν όλα τα ΜΜΕ είναι υπερχρεωμένα. Όλα σχεδόν είναι με ελλείμματα. Οι ιδιοκτήτες τους εξαργυρώνουν τα κέρδη σε άλλη μορφή (διαπλοκή-πολιτική επιρροή). Ενδεικτικά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία υπάρχουν 22 ημερήσιες και κυριακάτικες εφημερίδες με έδρα την Αθήνα, 280 τοπικές εφημερίδες, 10 τηλεοπτικοί σταθμοί πανελλήνιας εμβέλειας και 135 τοπικοί. Επίσης, ορισμένοι δημοσιογράφοι που εργάζονται σε μεγάλες εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς ταυτόχρονα προσφέρουν υπηρεσίες επ αμοιβή σε γραφεία τύπου κρατικών οργανισμών καθώς και σε τράπεζες, εταιρείες ή σε υπουργεία. Δεν είναι παράδοξο επομένως, το γεγονός ότι σύμφωνα με την οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια», οι Έλληνες θεωρούν τα ΜΜΕ το ίδιο διεφθαρμένα, όπως και τα πολιτικά κόμματα.
Το 1989, με μια απαράδεκτη πολιτική απόφαση, δόθηκαν προσωρινές άδειες στους «καναλάρχες» για να εκπέμπουν και έκτοτε -23 χρόνια τώρα- δεν τολμά καμία πολιτική ηγεσία να νομοθετήσει κανόνες. Επιπλέον, επετράπη στους ιδιωτικούς σταθμούς να έχουν και εφημερίδες. Επρόκειτο για μια απαράδεκτη απόφαση διότι έτσι δημιουργήθηκαν ανεξέλεγκτα μονοπώλια και κυρίως μονοπώλια, των οποίων τα συμφέροντα δεν είχαν, ούτε και έχουν κάποια σχέση με την ενημέρωση, τον τύπο ή τα ΜΜΕ.
Οι περισσότεροι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί στην Ελλάδα ανήκουν σε εταιρείες, οι οποίες δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα στη ναυτιλία, στον τραπεζικό τομέα, στις τηλεπικοινωνίες, στη φαρμακοβιομηχανία ή στη βιομηχανία πετρελαίου. Εξυπηρετούν επομένως, τα συμφέροντα των εταιρειών τους ελέγχοντας εκτεταμένα τμήματα κυβερνητικών και πολιτικών δραστηριοτήτων.
Το ότι αυτή η διαπλοκή είναι τόσο προκλητική και δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε κριτικές φωνές, δίδει σε κάθε δημοκρατικό άνθρωπο, το δικαίωμα να μιλά για «τηλεοπτική δικτατορία», για «τηλεοπτική χούντα», για χειραγώγηση μέχρις υστερίας, για εμπόριο φόβου και κινδυνολογίας και για φίμωση κάθε αντίθετης γνώμης.
Η εξέλιξη αυτή ανατρέχει 20 χρόνια και πλέον πίσω. Υπήρξαν φάσεις έντονης προσπάθειας ελέγχου της πολιτικής ζωής συνηθέστερα με στόχο το ΠΑΣΟΚ ως ηγεμονικό εκφραστή της πολιτικής εκείνη τη περίοδο. Από την προσπάθεια διάλυσής του το ‘89 έως τη μάχη άλωσής του εκ των έσω το 2007, το τριγωνικό αυτό σύστημα, η «νέα καμαρίλα» αξιολόγησαν ως βασική προϋπόθεση προώθησης των συμφερόντων τους, τον πλήρη έλεγχο του δικομματισμού και μάλιστα του ΠΑΣΟΚ.
Ειδικά σήμερα, που η στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού όχι μόνο δε βγάζει την ελληνική κοινωνία, την οικονομία και τη χώρα από την κρίση αλλά με τις επιλογές αυτές οδηγεί στη διαιώνισή της, η προσπάθεια απολύτου ελέγχου της πολιτικής ζωής αποτελεί όρο ύπαρξης του συμπλέγματος αυτού, προκειμένου οι λαϊκές αντιδράσεις και η ριζοσπαστικοποίηση εκτεταμένων κοινωνικών στρωμάτων να μείνουν επιφανειακές και εν τέλει ακίνδυνες.
Σε αυτή τη στόχευση αποπροσανατολισμού των πολιτών εντάσσεται τόσο η πολιτική ελέγχου του δικομματισμού, υπό την οικονομική στήριξη των τραπεζιτών με δάνεια και διαφημιστικά πακέτα προς τα ΜΜΕ και με χορηγίες προς τους ελεγχόμενους πολιτικούς όσο και η εντεινόμενη προσπάθεια χειραγώγησης των πολιτών σχετικά και με τις επερχόμενες εκλογές και την ποδηγέτηση των μετεκλογικών εξελίξεων.
Οι δυνάμεις της συντήρησης βομβαρδίζουν το εκλογικό σώμα με μια ακατάσχετη προπαγάνδα καθότι το βράδυ της Κυριακής δεν θα υπάρξουν μονοκομματικές λύσεις. Το πρόβλημα των πολιτικών συμμαχιών και συνεργασιών θα αποτελέσει ζήτημα, για την επόμενη πολιτική περίοδο. Η αναμέτρηση θα γίνει ανάμεσα στον νεοφιλελευθερισμό και στις προοδευτικές θέσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση, κάτω από οποιουσδήποτε συσχετισμούς.
Στα ίδια πλαίσια χειραγώγησης όσον αφορά τις επερχόμενες εκλογές, εντάσσεται και η προσπάθεια αποπροσανατολισμού των πολιτών από τα κατεστημένα ΜΜΕ μέσω της μετατόπισης του πεδίου της πολιτικής αντιπαράθεσης από το κρίσιμο ζήτημα του αδιεξόδου στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα από την ασκούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων. Με μεταφυσικές επικλήσεις περί «χάους» και περί «νόμου και τάξης» -χαρακτηριστικά των κατ’ επάγγελμα κινδυνολόγων- με την ανάσυρση θεμάτων υπαρκτών μεν, αλλά ασύνδετων με το κυρίαρχο θέμα της κρίσης και της εξόδου από αυτήν, όπως το μεταναστευτικό, επιδιώκουν να διεγείρουν συντηρητικά αντανακλαστικά σε τμήματα των πολιτών. Καταδεικνύουν έτσι, σε τι εκτίμηση έχουν τόσο την ιδιότητα των πολιτών όσο και το δικαίωμα τους να δώσουν τη λύση που θα επιλέξουν οι ίδιοι.
Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, βασική επιδίωξη αυτού του συμπλέγματος, είναι η λαφυραγώγηση του και το χτύπημα των προοδευτικών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να εγκαταστήσουν σε αυτό πρόθυμες δυνάμεις για τη διαιώνιση μιας αποτυχημένης πολιτικής που θα επιτείνει το αδιέξοδο της χώρας.
Ο ρόλος των ΜΜΕ ήταν και είναι καθοριστικός τόσο στην απαξίωση της πολιτικής όσο και στην επέκταση της δημοσιονομικής υστερίας και της διαιώνισης της κρίσης. Συγκεκριμένα, αφού στο τέλος του 2009 και σχεδόν όλο το 2010 κανοναρχούσαν όλη την ελληνική κοινωνία ότι η χώρα θα βγει από το ευρώ, θα χρεοκοπήσει και το μνημόνιο είναι μονόδρομος, όψιμα άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι όλη αυτή η πολιτική ήταν μια μεγάλη αποτυχία: οδήγησε στο φαύλο κύκλο της λιτότητας, της φτώχειας,, της ανεργίας και της ύφεσης,.
Είναι καθαρά υποκριτική η στάση τους, και αυτών και των πολιτικών υποστηρικτών τους. Ο μετ’ επιτάσεως ύμνος στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι παρά μια νέα προσπάθεια λαφυραγώγησης των υποδομών του δημόσιου τομέα. Προκειμένου να δημιουργήσουν και νέα ιδιωτικά μονοπώλια. Οι επιχειρηματικές δραστηριότητες τους στην Ελλάδα, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αποβλέπουν σε άμεσο οικονομικό κέρδος χωρίς να έχουν επενδύσει σε στρατηγικού χαρακτήρα τομείς για την ανάπτυξη της χώρας.
Οι πολιτικές αυτές διαχρονικά οδήγησαν σε συρρίκνωση ή και σε διάλυση τη παραγωγική βάση της χώρας σε κλαδικό και περιφερειακό επίπεδο, στα πλαίσια μιας στρεβλής ανάπτυξης όπου η πραγματική οικονομία υποσκελίστηκε από τη χάρτινη μέσω μονοπωλιακών πρακτικών, με τα καρτέλ, με τις χαριστικές συμβάσεις, με τις ανομίες των προμηθειών του δημοσίου και τις πρωτοφανείς σπατάλες του δημοσίου, με τη συγκέντρωση πλούτου και πολιτικής δύναμης από μια παρασιτική ολιγαρχία που κατέχει τα ΜΜΕ και προβαίνει σε συστηματική χειραγώγηση και παραπληροφόρηση αναφορικά με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας.
Το δομικό πρόβλημα της χαμηλής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν είναι οι αμοιβές που προτάσσει το σύμπλεγμα αυτό. Το καθοριστικό είναι ότι δεν αναπτύχθηκαν στη χώρα, κλάδοι παραγωγής με υψηλή προστιθέμενη αξία. Η επιχειρηματική τάξη της χώρας δεν θεωρούσε επικερδή μια τέτοια επιλογή. Ανάλογες ευθύνες είχαν και οι κυβερνήσεις που δεν ενίσχυσαν πολιτικές στη καινοτομία, στην έρευνα, στη ποιοτική παραγωγή και τις υπηρεσίες, στην ποιοτική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών μονάδων, στη αξιοποίηση των φυσικών πόρων, για την «αξιοβίωτη» ανάπτυξη. Ταυτόχρονα με την καταπολέμηση των στρεβλώσεων της αγοράς και της ύπαρξης καρτέλ και ολιγοπωλίων σε όλους τους κομβικούς τομείς της οικονομίας που λειτουργούν με υψηλά περιθώρια κέρδους και με τη στήριξη και συνεργασία με το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας σε μια τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση.
Η κλασική συνταγή του νεοφιλελευθερισμού που οδηγεί στην καταστροφή ενός μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, με περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, με συρρίκνωση των κοινωνικών και εργατικών τους δικαιωμάτων ή με την προώθηση ανασφαλούς και χαμηλά αμειβόμενης εργασίας, θα συνεχίζει να αναπαράγει τα αδιέξοδα στη χώρα. Πουθενά στον κόσμο η νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν έδωσε λύσεις και διέξοδο. Χρειάζεται μια ουσιαστική, αναπτυξιακή αξιολόγηση της εθνικής οικονομίας ανά κλάδο και περιφέρεια με στόχο να ενισχυθούν οι βιώσιμοι κλάδοι της εθνικής οικονομίας και οι δυνατότητες ενίσχυσής τους, στο πλαίσιο μεσοπρόθεσμου, δημοκρατικού σχεδιασμού.
Σήμερα, η παραδοσιακή ολιγαρχία, το παρασιτικό κεφάλαιο και γνωστά τμήματα της κλεπτοκρατίας και της λαφυραγώγησης των παραγωγικών πόρων της χώρας, σε συμπόρευση με τους δανειστές και με το πρόσχημα ενός δήθεν «εθνικού» ενδιαφέροντος για το δημόσιο χρέος της χώρας, επιχειρούν να καθορίσουν την πορεία και την εξέλιξη της κρίσης με βάση τα δικά τους συμφέροντα, προκειμένου τον λογαριασμό να εξακολουθήσει να τον πληρώνει η ελληνική κοινωνία με μέτρα λιτότητας , ανεργίας και ύφεσης.
Με τον έλεγχο των ΜΜΕ, αναγάγουν ως αυτονόητο τον καθημερινό εκβιασμό των πολιτικών δυνάμεων της χώρας από κύκλους της Ε.Ε. και διαμορφώνουν επίσης, μια πρωτοφανή επιχείρηση υποκατάστασης της πολιτικής ζωής της χώρας καθότι ήδη με τις αποφάσεις του Eurogroup, προωθείται η υποσκέλιση τομέων της δημόσιας διοίκησης από την επιτόπια επιτήρηση της τρόικας και της «ομάδας κρούσης».
Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα οικονομικό-πολιτικής εξουσίας το οποίο πίσω από το χρέος και τους δανειστές, επιχειρεί την εκ νέου προώθηση και διασφάλιση των συμφερόντων του, τη διαιώνιση του νεοφιλελεύθερου σχεδίου και την ποδηγέτηση της πολιτικής ζωής της χώρας.
Καθοριστική στρατηγική που μπορεί να ενώσει το λαό και το πολύ-διασπασμένο ΠΑΣΟΚ και γενικότερα το δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο, είναι: Μια Νέα πολιτική και οικονομική συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με βασικές επιλογές :
Πρώτον: Τη σύνταξη ενός νέου –οικονομικά και κοινωνικά βιώσιμου-δημοσιονομικού προγράμματος σταθερότητας από κοινού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όχι από τη διακυβερνητική, στα πλαίσια της ανάκτησης της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας.
Δεύτερο: Σύνταξη από κοινού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενός έκτακτου προγράμματος χρηματοδότησης αναπτυξιακών δράσεων κατά κλάδο και περιφέρεια, με συμμετοχή και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων στα πλαίσια και της αποκατάστασης της βλάβης στην ελληνική οικονομία που επέφεραν τα αποτυχημένα και βίαια μέτρα κατά της χώρας από τις αποφάσεις της διακυβερνητικής της Ε.Ε αλλά και άλλων οργάνων της.
Τρίτο: Απαγκίστρωση της χώρας τόσο από το από το ΔΝΤ όσο και από την επιβολή της τρόικα, ακύρωση των μνημονίων και ανάκτηση της πολιτικής αυτονομίας της χώρας.
Τέταρτο: Πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες για την επανάκτηση δικαιωμάτων των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής και τη δίκαιη συμμετοχή τόσο για την έξοδο από τη κρίση όσο και για την αναδιανομή του ΑΕΠ της χώρας.
Πέμπτο: Τη προώθηση για συνολική λύση της ευρωπαϊκής κρίσης.
Για τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις ο δημοκρατικός δρόμος δεν μπορεί να είναι μια στρατηγική προστατευτισμού έξω από την Ε.Ε και το ευρώ. Αυτή η στρατηγική είναι άλμα στο κενό γιατί παραγνωρίζει το πραγματικό πρόβλημα της χώρας που δεν είναι η κρίση στο ευρώ αλλά η ίδια η καπιταλιστική αναδιάρθρωση και η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Χώρα που δεν παράγει, δεν τη σώζει το νόμισμα. Χωρά που δε φορολογεί, δεν τη σώζει το νόμισμα.
Για τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις ο δημοκρατικός δρόμος δεν είναι άλλος παρά η ανασύνταξη τους, έξω από τις επιλογές και τα συμφέροντα του νέου αυτού συμπλέγματος, της «νέα καμαρίλας», η συγκρότηση προοδευτικού, κυβερνητικού μπλοκ δυνάμεων στη βάση προγραμματικής σύγκλισης, η οργάνωση κινημάτων αλληλεγγύης και αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό και η επαναφορά της πολιτικής δραστηριότητας από την ιδιωτική, περίκλειστη σφαίρα της «νέας καμαρίλας», στη δημόσια, δημοκρατικά ελεγχόμενη σφαίρα. Οφείλουμε να συμβάλλουμε στην ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας και της οικονομίας, στην προοδευτική έξοδο της χώρας από την κρίση και στην αλλαγή πλεύσης για μια κυβερνητική λύση με βάση αξίες όπως η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, οι ελευθερίες, η εργασία, η παραγωγή, η δημιουργία και ο πολιτισμός, με βάση αρχές όπως η αρχή της πολιτικής ισοτιμίας και η αδιαπραγμάτευτη συμμετοχή μας στην Ε.Ε., στην Ευρωζώνη και στο ευρώ.
http://stefanostzoumakas.blogspot.com/
mail@stefanostzoumakas.gr
Δευτέρα 9 Απριλίου 2012
Πέμπτη 5 Απριλίου 2012
Για την Πολιτική Συγκυρία και τις Εκλογές
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΖΟΥΜΑΚΑΣ
Αθήνα 4 Απριλίου 2012
Στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση βλέπουμε, ακούμε και γνωρίζουμε τι κρίνεται για τη χώρα, την κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική κατάσταση. Ορισμένοι παριστάνουν πως ούτε βλέπουν, ούτε ακούν και περί άλλα τυρβάζουν. Γιατί οι αξίες και οι πολιτικές ασκούνται έμπρακτα. Ορισμένοι επειδή άλλα πράττουν για τα κρίσιμα και ουσιώδη με την αγαστή σύμπνοια των δικτύων χειραγώγησης και παραπληροφόρησης, επιδιώκουν να μας πουν ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Και ότι δήθεν η προσφυγή στις κάλπες δεν θα αφορά στη συνέχιση και με ένταση στην εφαρμογή των μνημονίων, στη περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων υπέρ των εχόντων και κατεχόντων, στη συνέχιση των αντιευρωπαϊκών και νεοφιλελεύθερων συνταγών βίαιης δημοσιονομικής επιβολής και νέων μέτρων πλέον των δέκα δις ευρώ, στο φαύλο κύκλο της λιτότητας, ανεργίας και της ύφεσης.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών βιώνει έμπρακτα τα εντελώς αντίθετα από τα των προπαγανδιστών. Και βλέπει ότι οι συνεχιστές της πολιτικής των αποτυχημένων μνημονιακών συνταγών θα οδηγήσουν σε περαιτέρω ένταση της κρίσης. Δεν έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα προοδευτικό σχέδιο για την έξοδο από τη κρίση. Έχουμε να κάνουμε μόνο με ένα σχέδιο αποπροσανατολισμού και στη λογική για το ότι έφτασε η χώρα εδώ φταίνε οι ρακένδυτοι μετανάστες και οι προοδευτικοί άνθρωποι.
Ορισμένοι έγιναν καταγέλαστοι, επαναφέροντας πρακτικές της δεξιάς του 1960 -της τότε ΕΡΕ- με τα αλήστου μνήμης σλόγκαν «Αυτή η δραχμή είναι δική σου μην αφήσεις να σ’ τη τινάξουν στον αέρα», της ίδιας κοπής με τα τωρινά σλόγκαν περί ευρώ και δραχμής. Φοβισμένοι δείχνoυν τις ρηχές και πανομοιότυπες κοινοτυπίες της άρχουσα τάξης και συντηρητικών πολιτικών, γιατί ο κόσμος ξέρει από παρόμοια προπετάσματα καπνού προκειμένου να εμπεδωθούν οι δεξιές, αντιλαϊκές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, τόσο των γνωστών μνημονίων αλλά και πιθανότατα ενός τρίτου μνημονίου -με νέα μέτρα αναδιάρθρωσης- καθότι το χρέος είναι γνωστό ότι ούτε τώρα δεν είναι βιώσιμο. Παρήλθαν οι καιροί που ορισμένοι εφάρμοζαν το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και αποσπούσαν πρόσκαιρα την ανοχή και την εμπιστοσύνη. Γιατί οι σκοποί είναι εξόφθαλμα σε βάρος των πολλών και υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων.
Πώς θα κυβερνηθεί λοιπόν η χώρα; Από δυνάμεις και πολιτικές που όλοι ξέρουμε πια ότι όχι μόνο απέτυχαν αλλά και δέσμευσαν σε συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Θα κυβερνηθεί από δυνάμεις που με την πολιτική τους εξέθρεψαν το φόβο, τη κινδυνολογία και την άνοδο της ακροδεξιάς; Που προχώρησαν στη κατεδάφιση δημοκρατικών δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα πολιτικής λειτουργίας;
Προφανώς και όχι. Και αυτά δεν αποτελούν δοξασίες, αλλά πραγματικότητες και δεδομένα. Και αυτά έχουν ηττηθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία. τόσο των Ελλήνων πολιτών, όσο και των φίλων, των μελών και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ιδεολογικά, πολιτικά και –το κυριότερο- στο επίπεδο της πραγματικής διαβίωσης και της οικονομίας.
Και οι πολιτικές ήττας δεν έχουν αύριο. Αποτελούν μέρος του προβλήματος για να υπερβούμε το χθες των μνημονίων και του ΔΝΤ που είναι σήμερα εδώ. Και ορισμένοι συνομολόγησαν να είναι και –μετά τις εκλογές-αύριο εδώ.
Η κατάφαση του ελληνικού λαού σε μια προοδευτική πολιτική εξόδου από την κρίση δεν μπορεί παρά να περνάει από μια πρωταρχική άρνηση στη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού, της φτώχειας και της ανεργίας και στις δυνάμεις που την υλοποιούν και που ορισμένοι σε αγαστή σύμπνοια σκοπεύουν να την υλοποιήσουν και μετεκλογικά.
Καθοριστική στρατηγική που μπορεί να ενώσει το λαό και το πολύδιασπασμένο ΠΑΣΟΚ και γενικότερα το δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο, είναι: Μια Νέα πολιτική και οικονομική συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με βασικές επιλογές :
Πρώτον: Τη σύνταξη ενός νέου –οικονομικά και κοινωνικά βιώσιμου-δημοσιονομικού προγράμματος σταθερότητας από κοινού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όχι από τη διακυβερνητική, στα πλαίσια της ανάκτησης της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας.
Δεύτερο: Σύνταξη από κοινού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενός έκτακτου προγράμματος χρηματοδότησης αναπτυξιακών δράσεων κατά κλάδο και περιφέρεια, με συμμετοχή και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων στα πλαίσια και της αποκατάστασης της βλάβης στην ελληνική οικονομία που επέφεραν τα αποτυχημένα και βίαια μέτρα κατά της χώρας από τις αποφάσεις της διακυβερνητικής της Ε.Ε αλλά και άλλων οργάνων της.
Τρίτο: Απαγκίστρωση της χώρας τόσο από το από το ΔΝΤ όσο και από την επιβολή της τρόικα, ακύρωση των μνημονίων και ανάκτηση της πολιτικής αυτονομίας της χώρας.
Τέταρτο: Πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες για την επανάκτηση δικαιωμάτων των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής και τη δίκαιη συμμετοχή τόσο για την έξοδο από τη κρίση όσο και για την αναδιανομή του ΑΕΠ της χώρας.
Πέμπτο: Τη προώθηση για συνολική λύση της ευρωπαϊκής κρίσης.
Αυτές οι θέσεις θα έπρεπε και πρέπει να αποτελούν αξιόπιστες δεσμεύσεις για υποψηφίους κατά του νεοφιλελευθερισμού και για την απαλλαγή της χώρας από το ΔΝΤ και την ακύρωση των μνημονίων, για μια προοδευτική διακυβέρνηση όχι στα λόγια, αλλά που να εμπεριέχουν δέσμευση για να αποτελούν εφαρμόσιμες πολιτικές.
Ωστόσο ανάλογο πλαίσιο δεσμευτικό δεν υπάρχει.
Ως εκ τούτου δεν θα είμαι υποψήφιος σε αυτές τις εθνικές εκλογές .
Οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσουν χωρίς άλλο σε αρχές και δεδομένα:
Πρώτον: Ότι ένα σοσιαλιστικό κίνημα για να μην έχει τις συνέπειες της σημερινής μετάλλαξης, για να μην εισέλθει σε περαιτέρω απαξίωση και κρίση και για να ανασυνταχθεί ιδεολογικά και πολιτικά δεν μπορεί να συνεχίζει να ασκεί νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Πρέπει καθαρά να έλθει σε ρήξη με αυτές, να τις ανατρέψει έμπρακτα στο πλαίσιο των κοινωνικών του και πολιτικών του πρακτικών και επιλογών.
Δεύτερο: Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συνεχίζει -όπως τώρα- να δέχεται επικυρίαρχες τις δυνάμεις της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας και των αγορών που οδήγησαν σε ήττα τη προοδευτική πολιτική και δημοκρατικά δικαιώματα.
Τρίτο: Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να έχει σχέσεις με τη διαπλοκή και η πολιτική αυτονομία των κομμάτων αφορά και την εξέλιξη της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Τέταρτο: Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συνεχίζει -όπως τώρα- επιλογές μείωσης των εισοδημάτων των μισθωτών επειδή έτσι επιτάσσει το παρασιτικό κεφάλαιο με την αντιαναπτυξιακή του στρατηγική περί υποτίμησης των δυνάμεων της εργασίας, αντί των επενδύσεων σε παραγωγικές και καινοτόμες δράσεις.
Πέμπτο: Στη βάση του ΠΑΣΟΚ είναι μειοψηφία οι δυνάμεις που υποστηρίζουν τα μνημόνια και αυτό αποτελεί απάντηση σε όσους επιδιώκουν να επιβάλλουν κάθε μορφής και φύσης μνημονιακά μειοψηφικά τετελεσμένα. Ο προοδευτικός κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί «πρόγραμμα» προς διαχείριση σε υπολογιστές.
Έκτο: Δεν υπάρχει κανείς να υποστηρίξει πλέον τα «τέκνα των μνημονίων», την ανεργία, τη φτώχεια, την ύφεση και όμως αυτά έχουν δεσμευτεί ορισμένοι να συνεχίσουν. Δεν έχουν μόνο οι νίκες πατέρα. Έχουν και οι ήττες.
Τέλος, οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσουν και μετά τις εκλογές τη κοινή προσπάθεια με τους προοδευτικούς πολίτες της χώρας, για τη προοδευτική έξοδο από τη κρίση, για την ανασύνταξη του ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλιστικού κινήματος, για τη προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου.
Αθήνα 4 Απριλίου 2012
Στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση βλέπουμε, ακούμε και γνωρίζουμε τι κρίνεται για τη χώρα, την κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική κατάσταση. Ορισμένοι παριστάνουν πως ούτε βλέπουν, ούτε ακούν και περί άλλα τυρβάζουν. Γιατί οι αξίες και οι πολιτικές ασκούνται έμπρακτα. Ορισμένοι επειδή άλλα πράττουν για τα κρίσιμα και ουσιώδη με την αγαστή σύμπνοια των δικτύων χειραγώγησης και παραπληροφόρησης, επιδιώκουν να μας πουν ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Και ότι δήθεν η προσφυγή στις κάλπες δεν θα αφορά στη συνέχιση και με ένταση στην εφαρμογή των μνημονίων, στη περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων υπέρ των εχόντων και κατεχόντων, στη συνέχιση των αντιευρωπαϊκών και νεοφιλελεύθερων συνταγών βίαιης δημοσιονομικής επιβολής και νέων μέτρων πλέον των δέκα δις ευρώ, στο φαύλο κύκλο της λιτότητας, ανεργίας και της ύφεσης.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών βιώνει έμπρακτα τα εντελώς αντίθετα από τα των προπαγανδιστών. Και βλέπει ότι οι συνεχιστές της πολιτικής των αποτυχημένων μνημονιακών συνταγών θα οδηγήσουν σε περαιτέρω ένταση της κρίσης. Δεν έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα προοδευτικό σχέδιο για την έξοδο από τη κρίση. Έχουμε να κάνουμε μόνο με ένα σχέδιο αποπροσανατολισμού και στη λογική για το ότι έφτασε η χώρα εδώ φταίνε οι ρακένδυτοι μετανάστες και οι προοδευτικοί άνθρωποι.
Ορισμένοι έγιναν καταγέλαστοι, επαναφέροντας πρακτικές της δεξιάς του 1960 -της τότε ΕΡΕ- με τα αλήστου μνήμης σλόγκαν «Αυτή η δραχμή είναι δική σου μην αφήσεις να σ’ τη τινάξουν στον αέρα», της ίδιας κοπής με τα τωρινά σλόγκαν περί ευρώ και δραχμής. Φοβισμένοι δείχνoυν τις ρηχές και πανομοιότυπες κοινοτυπίες της άρχουσα τάξης και συντηρητικών πολιτικών, γιατί ο κόσμος ξέρει από παρόμοια προπετάσματα καπνού προκειμένου να εμπεδωθούν οι δεξιές, αντιλαϊκές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, τόσο των γνωστών μνημονίων αλλά και πιθανότατα ενός τρίτου μνημονίου -με νέα μέτρα αναδιάρθρωσης- καθότι το χρέος είναι γνωστό ότι ούτε τώρα δεν είναι βιώσιμο. Παρήλθαν οι καιροί που ορισμένοι εφάρμοζαν το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και αποσπούσαν πρόσκαιρα την ανοχή και την εμπιστοσύνη. Γιατί οι σκοποί είναι εξόφθαλμα σε βάρος των πολλών και υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων.
Πώς θα κυβερνηθεί λοιπόν η χώρα; Από δυνάμεις και πολιτικές που όλοι ξέρουμε πια ότι όχι μόνο απέτυχαν αλλά και δέσμευσαν σε συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Θα κυβερνηθεί από δυνάμεις που με την πολιτική τους εξέθρεψαν το φόβο, τη κινδυνολογία και την άνοδο της ακροδεξιάς; Που προχώρησαν στη κατεδάφιση δημοκρατικών δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα πολιτικής λειτουργίας;
Προφανώς και όχι. Και αυτά δεν αποτελούν δοξασίες, αλλά πραγματικότητες και δεδομένα. Και αυτά έχουν ηττηθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία. τόσο των Ελλήνων πολιτών, όσο και των φίλων, των μελών και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ιδεολογικά, πολιτικά και –το κυριότερο- στο επίπεδο της πραγματικής διαβίωσης και της οικονομίας.
Και οι πολιτικές ήττας δεν έχουν αύριο. Αποτελούν μέρος του προβλήματος για να υπερβούμε το χθες των μνημονίων και του ΔΝΤ που είναι σήμερα εδώ. Και ορισμένοι συνομολόγησαν να είναι και –μετά τις εκλογές-αύριο εδώ.
Η κατάφαση του ελληνικού λαού σε μια προοδευτική πολιτική εξόδου από την κρίση δεν μπορεί παρά να περνάει από μια πρωταρχική άρνηση στη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού, της φτώχειας και της ανεργίας και στις δυνάμεις που την υλοποιούν και που ορισμένοι σε αγαστή σύμπνοια σκοπεύουν να την υλοποιήσουν και μετεκλογικά.
Καθοριστική στρατηγική που μπορεί να ενώσει το λαό και το πολύδιασπασμένο ΠΑΣΟΚ και γενικότερα το δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο, είναι: Μια Νέα πολιτική και οικονομική συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με βασικές επιλογές :
Πρώτον: Τη σύνταξη ενός νέου –οικονομικά και κοινωνικά βιώσιμου-δημοσιονομικού προγράμματος σταθερότητας από κοινού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όχι από τη διακυβερνητική, στα πλαίσια της ανάκτησης της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας.
Δεύτερο: Σύνταξη από κοινού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενός έκτακτου προγράμματος χρηματοδότησης αναπτυξιακών δράσεων κατά κλάδο και περιφέρεια, με συμμετοχή και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων στα πλαίσια και της αποκατάστασης της βλάβης στην ελληνική οικονομία που επέφεραν τα αποτυχημένα και βίαια μέτρα κατά της χώρας από τις αποφάσεις της διακυβερνητικής της Ε.Ε αλλά και άλλων οργάνων της.
Τρίτο: Απαγκίστρωση της χώρας τόσο από το από το ΔΝΤ όσο και από την επιβολή της τρόικα, ακύρωση των μνημονίων και ανάκτηση της πολιτικής αυτονομίας της χώρας.
Τέταρτο: Πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες για την επανάκτηση δικαιωμάτων των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής και τη δίκαιη συμμετοχή τόσο για την έξοδο από τη κρίση όσο και για την αναδιανομή του ΑΕΠ της χώρας.
Πέμπτο: Τη προώθηση για συνολική λύση της ευρωπαϊκής κρίσης.
Αυτές οι θέσεις θα έπρεπε και πρέπει να αποτελούν αξιόπιστες δεσμεύσεις για υποψηφίους κατά του νεοφιλελευθερισμού και για την απαλλαγή της χώρας από το ΔΝΤ και την ακύρωση των μνημονίων, για μια προοδευτική διακυβέρνηση όχι στα λόγια, αλλά που να εμπεριέχουν δέσμευση για να αποτελούν εφαρμόσιμες πολιτικές.
Ωστόσο ανάλογο πλαίσιο δεσμευτικό δεν υπάρχει.
Ως εκ τούτου δεν θα είμαι υποψήφιος σε αυτές τις εθνικές εκλογές .
Οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσουν χωρίς άλλο σε αρχές και δεδομένα:
Πρώτον: Ότι ένα σοσιαλιστικό κίνημα για να μην έχει τις συνέπειες της σημερινής μετάλλαξης, για να μην εισέλθει σε περαιτέρω απαξίωση και κρίση και για να ανασυνταχθεί ιδεολογικά και πολιτικά δεν μπορεί να συνεχίζει να ασκεί νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Πρέπει καθαρά να έλθει σε ρήξη με αυτές, να τις ανατρέψει έμπρακτα στο πλαίσιο των κοινωνικών του και πολιτικών του πρακτικών και επιλογών.
Δεύτερο: Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συνεχίζει -όπως τώρα- να δέχεται επικυρίαρχες τις δυνάμεις της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας και των αγορών που οδήγησαν σε ήττα τη προοδευτική πολιτική και δημοκρατικά δικαιώματα.
Τρίτο: Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να έχει σχέσεις με τη διαπλοκή και η πολιτική αυτονομία των κομμάτων αφορά και την εξέλιξη της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Τέταρτο: Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συνεχίζει -όπως τώρα- επιλογές μείωσης των εισοδημάτων των μισθωτών επειδή έτσι επιτάσσει το παρασιτικό κεφάλαιο με την αντιαναπτυξιακή του στρατηγική περί υποτίμησης των δυνάμεων της εργασίας, αντί των επενδύσεων σε παραγωγικές και καινοτόμες δράσεις.
Πέμπτο: Στη βάση του ΠΑΣΟΚ είναι μειοψηφία οι δυνάμεις που υποστηρίζουν τα μνημόνια και αυτό αποτελεί απάντηση σε όσους επιδιώκουν να επιβάλλουν κάθε μορφής και φύσης μνημονιακά μειοψηφικά τετελεσμένα. Ο προοδευτικός κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί «πρόγραμμα» προς διαχείριση σε υπολογιστές.
Έκτο: Δεν υπάρχει κανείς να υποστηρίξει πλέον τα «τέκνα των μνημονίων», την ανεργία, τη φτώχεια, την ύφεση και όμως αυτά έχουν δεσμευτεί ορισμένοι να συνεχίσουν. Δεν έχουν μόνο οι νίκες πατέρα. Έχουν και οι ήττες.
Τέλος, οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσουν και μετά τις εκλογές τη κοινή προσπάθεια με τους προοδευτικούς πολίτες της χώρας, για τη προοδευτική έξοδο από τη κρίση, για την ανασύνταξη του ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλιστικού κινήματος, για τη προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου.
Τετάρτη 4 Απριλίου 2012
Συνέντευξη με τον Σάββα Ρομπόλη Επιστημονικό Υπεύθυνο του ΙΝΕ ΓΣΕΕ
Νεοαποικιοκρατική σχέση της Μεσογείου με τις βόρειες χώρες της Ευρώπης
Τη συνέντευξη πήρε ο Μάκης Μπαλαούρας
Πηγή: http://dedousi.blogspot.com/
Αν και η πολιτική που εφαρμόζουν η κυβέρνηση και η τρόικα είναι σε βαθύ αδιέξοδο, δεν ενδιαφέονται για τις αιτίες που το προκαλούν, αλλά ετοιμάζουν νέα αδιέξοδα μέτρα.
Δεν είναι μόνο η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και των συνταξιούχων ιδιαίτερα. Το ίδιο το πρόγραμμα έχει και σοβαρές εσωτερικές αντιφάσεις που δεν του επιτρέπουν να πετύχει τους στόχους του. Μια τέτοια αντίφαση είναι η μείωση των κατώτερων μισθών με πρόφαση την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Μειώνοντας, όμως, τους κατώτερους μισθούς 22% και 32%
για τους εργαζόμενους κάτω από 25 ετών, δημιουργείται ένα έλλειμμα στην κοινωνική ασφάλιση 2,2 δισ. και ένα έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό από μείωση των φόρων 1,1 δισ. Άρα ένα επιπλέον έλλειμμα 3,3 δισ., ενώ στόχος είναι να μειωθεί το έλλειμμα. Για τη μείωση αυτού του ελλείμματος προτείνουν μείωση των συντάξεων. Με τη μείωση των συντάξεων, όμως, μειώνεται η κατανάλωση και η ζήτηση. Με αποτέλεσμα να κλείνουν 60.000 επιχειρήσεις και να αυξάνεται η ανεργία κατά 200.000 άτομα. Επομένως είναι ένα πρόγραμμα που έχει ως στόχο τη μείωση του ελλείμματος και τη μείωση της ανεργίας, αλλά αυξάνει το έλλειμμα και την ανεργία. Τέτοιες περιπτώσεις αντιφάσεων στο Μνημόνιο 1 και στο Μνημόνιο 2 υπάρχουν αρκετές. Επομένως αν αφήσουμε αυτό το πρόγραμμα να προχωρήσει, το 2020 θα δημιουργηθεί μια ζοφερή κατάσταση.
Θα έχουμε μια επιδείνωση στο βιοτικό επίπεδο τουλάχιστον 50% μέσα σε μια δεκαετία.
Μοντέλο Λατινικής Ευρώπης
Ο κ. Μος, εκπρόσωπος της Κομισιόν στην τρόικα, παρουσιάζοντας πριν μερικές μέρες την έκθεση της Κομισιόν, ενώ παραδέχτηκε ότι έχει επέλθει μεγάλη μείωση του εργατικού κόστους, ταυτόχρονα δήλωσε ότι πρέπει να μειωθεί άλλο τόσο. Πού το πάνε;
Νομίζω σε στρατηγικό επίπεδο αυτό που υπηρετεί αυτό το πρόγραμμα είναι μια νέα θέση στον καταμερισμό εργασίας των μεσογειακών χωρών, και επομένως και της Ελλάδας. Ένα μοντέλο που θα το έλεγα τύπου Λατινικής Ευρώπης. Δηλαδή μια νεοαποικιοκρατικού τύπου σχέση της Μεσογείου με τις βόρειες χώρες της Ευρώπης. Εδώ θα παράγεται μόνο ό,τι θα έχει σχέση με τα παραγωγικά συμφέροντα των βορείων χωρών, όπως π.χ. η αξιοποίηση του ήλιου και της ενέργειας, οι υπηρεσίες και ιδιαίτερα ο τουρισμός. Ένα τέτοιο μοντέλο σημαίνει τεράστιο οικονομικό όφελος για τις βόρειες χώρες, αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και καθίζηση του βιοτικού επιπέδου των χωρών της Μεσογείου όπου θα διαμορφωθεί μία οικονομική ελίτ και ένα εργατο-υπαλληλικό προλεταριάτο.
Το παραγωγικό μοντέλο που είχαμε μέχρι τώρα στην Ελλάδα ήταν ικανοποιητικό;
Το μοντέλο που εμπεριέχεται στο στρατηγικό βάθος του σχεδίου των Μνημονίων 1 και 2, έρχεται να θεσμοθετήσει το μοντέλο της άνισης ανταλλαγής που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 30 χρόνια στον εσωτερικό καταμερισμό εργασίας της Ε.Ε. Δηλαδή οι χώρες της βόρειας Ευρώπης μετεξελίσσονται παραγωγικά και οικονομικά σε παραγωγούς και οι χώρες της νότιας Ευρώπης μετεξελίσσονται σε καταναλωτές με δανεισμό, γιατί δεν μπορούσαν να γίνουν καλοί καταναλωτές μόνο από το εισόδημα που προέρχεται από τη συμμετοχή τους στην παραγωγική διαδικασία. Για να γίνουν καλοί καταναλωτές, έπρεπε να ενισχυθεί το εισόδημά τους και η ζήτηση, αλλά αυτό έγινε μέσω του δανεισμού. Γι’ αυτό σε αυτά τα 30 χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μιας εγκατάλειψης του γεωργικού τομέα, μιας συρρίκνωσης της μεταποιητικής βάσης στην Ελλάδα και η κύρια οικονομική δραστηριότητα ήταν ο τουρισμός και οι κατασκευές. Επομένως ή θα συνεχιστεί το μοντέλο αυτό της άνισης ανταλλαγής πιο ενισχυμένο, δηλαδή με νεοαποικιοκρατικούς όρους, ή αυτό το μοντέλο θα ανατραπεί.
Η διάλυση του υφιστάμενου παραγωγικού μοντέλου, που αφορούσε την αγροτική οικονομία και τη μεταποίηση, δεν ήταν ευθύνη μέχρι τώρα κυρίως του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα;
Νομίζω ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα στην ουσία αποδέχτηκε αυτόν τον εσωτερικό καταμερισμό εργασίας. Επομένως, νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι το διακύβευμα των εκλογών, το εναλλακτικό πρότυπο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης στη Μεσόγειο και στη χώρα μας. Εάν δεν αναπτυχθεί ένας προβληματισμός πάνω σε αυτό το θέμα και συνεχίσει η ελληνική και η μεσογειακή οικονομία να είναι προσανατολισμένη σε αυτό το μοντέλο της άνισης ανταλλαγής,οδηγούμαστε σε πολύ σοβαρή επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης.
Το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας πώς εντάσσεται στη παραπάνω στρατηγική;
Αν διαβάσει κανείς το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας, θα δει ότι δεν είναι ένα Σύμφωνο Ανάπτυξης, όπως προσπαθούν ορισμένες χώρες και αναλυτές να το παρουσιάσουν. Είναι ένα Σύμφωνο Λιτότητας παρατεταμένης και θεσμοποιημένης. Είναι η θεσμοθέτηση του μοντέλου της άνισης ανταλλαγής και η προώθησή του σε ανώτερα επίπεδα νεοαποικιοκρατικής λειτουργίας. Πιστεύω, όμως, ότι οι λαοί των μεσογειακών χωρών δεν θα συμπεριφερθούν όπως έχουν συμπεριφερθεί οι λαοί μετά το 1990 στις ανατολικές χώρες της Ευρώπης. Στη μεσογειακή Ευρώπη είναι πολύ διαφορετικοί όροι από ό,τι στην ανατολική Ευρώπη. Πιστεύω ότι αυτό το πρόγραμμα δεν θα έχει την οικονομική πολιτική και κοινωνική δυναμική να υλοποιηθεί μέχρι το 2020.
Η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους προφανώς εξυπηρετεί αυτή τη στρατηγική.
Η διαχείριση του χρέους προβάλλεται με τη νεοφιλελεύθερη άποψη, δηλαδή ότι πρέπει να εξισορροπηθούν προς τα κάτω το έλλειμμα και το χρέος και, στη συνέχεια, να περάσουμε σε μια νέα φάση ανάκαμψης με δημόσιες επενδύσεις, ιδιωτικές επενδύσεις. Εάν όμως συνεχίσει να εφαρμόζεται το μοντέλο της άνισης ανταλλαγής και συνεχίσει να υπάρχει ο δανεισμός για να λειτουργήσουν οι μεσογειακοί λαοί της Ευρώπης σαν καλοί καταναλωτές των προϊόντων της βόρειας Ευρώπης, τότε και την επόμενη δεκαετία ή εικοσαετία σταδιακά θα δημιουργηθεί πάλι κρίση χρέους.
Ακραία η ανισοκατανομή εισοδήματος
Λένε, και όχι μόνο οι χυδαίοι, ότι όλοι μαζί τα φάγαμε. Έχει οποιαδήποτε βάση αυτός ο ισχυρισμός;
Υπάρχει σε όλη αυτή την περίοδο μια ανισοκατανομή εισοδήματος στην Ελλάδα. Από το παραγόμενο προϊόν το 35% πήγαινε στην εργασία και το 65% πήγαινε στα υψηλά εισοδήματα. Αντίθετα, στις βόρειες χώρες της Ευρώπης το 20% πήγαινε στα υψηλά εισοδήματα και το 80% πήγαινε στην εργασία. Αυτή η πολιτική συμπιέζει ακόμα παραπάνω για να πάει στο 15%. Επομένως, μετά την ανάκαμψη, όποτε κι αν την περιμένουν, το 85% του παραγόμενου προϊόντος θα πηγαίνει προς τα υψηλά εισοδήματα. Η εναλλακτική στρατηγική για τη διαχείριση του χρέους είναι η βελτίωση του επιπέδου της ανταγωνιστικότητας, η βελτίωση των παραγωγικών όρων της ελληνικής οικονομίας για να παράγει περισσότερο προϊόν και μετά να το κατανείμουμε δικαιότερα, όχι με εργαλείο τη μείωση των μισθών και τη μείωση των συντάξεων αλλά την αύξηση της παραγωγικότητας.
Οι επικεφαλής της Ε.Ε. λένε ότι οι αυξήσεις των μισθών από το 2000 μέχρι το 2008 στην Ελλάδα ήταν υψηλές και ότι οι Γερμανοί και οι Γάλλοι δεν έπαιρναν παρά ελάχιστα... Εκεί μάλιστα εντοπίζουν το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας.
Εμείς όλη αυτή την περίοδο διαφωνούμε και με την άποψη του Τρισέ και του ΔΝΤ, που λένε ότι στην Ελλάδα υπάρχει υψηλή ανεργία και χαμηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας, επειδή υπάρχουν υψηλοί μισθοί. Εμείς έχουμε υπολογίσει στην έρευνά μας ότι οι αυξήσεις από το 1995 μέχρι το 2008 δεν ήταν 30% που λένε ο Τρισέ και και το ΔΝΤ, αλλά μόνο 12,5%. Επομένως, 12,5% αύξηση μέσα σε μια περίοδο 13 ετών δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για το επίπεδο ανταγωνιστικότητας. Αυτό θα βελτιωθεί μόνο μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας. Δηλαδή η επιλογή είναι ανάπτυξη και μείωση του ελλείμματος και του χρέους μέσω αύξησης της παραγωγικότητας και όχι μείωση του ελλείμματος και του χρέους μέσω μείωσης των μισθών και του κοινωνικού κράτους. Είναι δύο διαφορετικές σχολές σκέψης και στην οικονομική επιστήμη και στην άσκηση οικονομικής πολιτικής. Υπάρχουν και άλλοι δύο παράγοντες, πέραν των εσωτερικών αντιφάσεων που προανέφερα, για τους οποίους αυτό το πρόγραμμα μέχρι το 2020 δεν θα ολοκληρωθεί. Ο ένας παράγοντας είναι οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις Γαλλίας – Γερμανίας. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές και ο υποψήφιος του Μετώπου της Αριστεράς, αμφισβητούν την πολιτική και του Συμφώνου Σταθερότητας και των μέτρων διαχείρισης της κρίσης χρέους και του ελλείμματος. Ο άλλος παράγοντας που θα υπονομεύσει την υλοποίηση του προγράμματος, είναι οι κοινωνικές αντιδράσεις στη χώρα μας και σε άλλες μεσογειακές χώρες. Νομίζω ότι θα υπάρξουν και στις βόρειες χώρες της Ευρώπης. Γιατί και οι βόρειοι λαοί δεν θα ανεχθούν περαιτέρω μείωση του βιοτικού επιπέδου τους.
Διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης
Πάντως ακόμα και το ΙΟΒΕ στις μελέτες του δεν αναφέρει ότι το εργατικό κόστος ευθύνεται για την ανταγωνιστικότητα. Το έχει 15ο στην ιεράρχηση.
Ακριβώς. Όλες οι μελέτες και του ΙΟΒΕ και του ΙΝΕ και άλλων ινστιτούτων στην Ευρώπη υποδεικνύουν ότι ο παράγοντας κόστος εργασίας δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας ή παράγοντα που δημιουργεί χαμηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας στην ελληνική οικονομία. Αντίθετα, τα αδύνατα σημεία της ελληνικής οικονομίας είναι ότι μια μεγάλη γκάμα μικρομεσαίων επιχειρήσεων δεν έχουν βοηθηθεί από την ασκούμενη οικονομική πολιτική τα τελευταία 30 χρόνια να βελτιώσουν τις παραγωγικές τους επιδόσεις. Είτε σε όρους ποιότητας προϊόντων είτε σε όρους ποιότητας εργασιακών σχέσεων είτε σε όρους εξαγωγικής δραστηριότητας είτε σε όρους καινοτομίας...
Εσείς και πριν από την κρίση μιλάγατε για ένα παραγωγικό μοντέλο που θα προωθούσε τις νέες τεχνολογίες, τις καινοτόμες ιδέες κ.λπ.
Θεωρούμε ότι το μέλλον της ελληνικής οικονομίας στηρίζεται στην καινοτομία και στην τεχνολογία, αλλά νομίζω ότι αυτό πλέον δεν αφορά μόνο την ελληνική οικονομία ή τη μεσογειακή οικονομία, αλλά όλη την ευρωπαϊκή οικονομία, που είναι γερασμένη. Όλη η συζήτηση που γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το μέλλον της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι εάν η ευρωπαϊκή οικονομία θα επιλέξει το δρόμο της «κινεζοποίησης», αυτό δηλαδή που έχει γίνει με την Ανατολική Ευρώπη και προσπαθεί να γίνει και με τη Μεσογειακή Ευρώπη.
Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δεν διακρίνει εργαζόμενους ανάλογα με την εθνική τους καταγωγή. Στη Γερμανία επίσης υπάρχουν φαινόμενα «ελληνοποίησης».
Πράγματι, η Γερμανία έχει μια νησίδα «κινεζοποίησης» στο εσωτερικό της. Αυτή τη στιγμή στην Ανατολική Γερμανία υπάρχουν 7.000.000 εργαζόμενοι που αμείβονται με 400 έως 700 ευρώ. Αυτή τη στιγμή ένα προϊόν που παράγεται στην Ευρώπη εμπεριέχει 52% τεχνολογία και 38% εργασία. Το ίδιο προϊόν που παράγεται στις ΗΠΑ εμπεριέχει 72% τεχνολογία και 28% εργασία. Και για αυτό το 90,5% της ευρωπαϊκής παραγωγής καταναλώνεται εντός της Ευρώπης. Μόνο το 9,5% καταναλώνεται εκτός Ευρώπης. Επομένως εάν θέλει η Ευρώπη να αναπτύξει μια εξαγωγική δυναμική προς τις άλλες ηπείρους του πλανήτη θα το κάνει με συνθήκες καινοτομίας, τεχνολογίας, ανάπτυξης του κοινωνικού κράτους, βελτίωσης της ποιότητας της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων και προστασία του περιβάλλοντος.
www.epohi.gr
Τη συνέντευξη πήρε ο Μάκης Μπαλαούρας
Πηγή: http://dedousi.blogspot.com/
Αν και η πολιτική που εφαρμόζουν η κυβέρνηση και η τρόικα είναι σε βαθύ αδιέξοδο, δεν ενδιαφέονται για τις αιτίες που το προκαλούν, αλλά ετοιμάζουν νέα αδιέξοδα μέτρα.
Δεν είναι μόνο η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και των συνταξιούχων ιδιαίτερα. Το ίδιο το πρόγραμμα έχει και σοβαρές εσωτερικές αντιφάσεις που δεν του επιτρέπουν να πετύχει τους στόχους του. Μια τέτοια αντίφαση είναι η μείωση των κατώτερων μισθών με πρόφαση την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Μειώνοντας, όμως, τους κατώτερους μισθούς 22% και 32%
για τους εργαζόμενους κάτω από 25 ετών, δημιουργείται ένα έλλειμμα στην κοινωνική ασφάλιση 2,2 δισ. και ένα έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό από μείωση των φόρων 1,1 δισ. Άρα ένα επιπλέον έλλειμμα 3,3 δισ., ενώ στόχος είναι να μειωθεί το έλλειμμα. Για τη μείωση αυτού του ελλείμματος προτείνουν μείωση των συντάξεων. Με τη μείωση των συντάξεων, όμως, μειώνεται η κατανάλωση και η ζήτηση. Με αποτέλεσμα να κλείνουν 60.000 επιχειρήσεις και να αυξάνεται η ανεργία κατά 200.000 άτομα. Επομένως είναι ένα πρόγραμμα που έχει ως στόχο τη μείωση του ελλείμματος και τη μείωση της ανεργίας, αλλά αυξάνει το έλλειμμα και την ανεργία. Τέτοιες περιπτώσεις αντιφάσεων στο Μνημόνιο 1 και στο Μνημόνιο 2 υπάρχουν αρκετές. Επομένως αν αφήσουμε αυτό το πρόγραμμα να προχωρήσει, το 2020 θα δημιουργηθεί μια ζοφερή κατάσταση.
Θα έχουμε μια επιδείνωση στο βιοτικό επίπεδο τουλάχιστον 50% μέσα σε μια δεκαετία.
Μοντέλο Λατινικής Ευρώπης
Ο κ. Μος, εκπρόσωπος της Κομισιόν στην τρόικα, παρουσιάζοντας πριν μερικές μέρες την έκθεση της Κομισιόν, ενώ παραδέχτηκε ότι έχει επέλθει μεγάλη μείωση του εργατικού κόστους, ταυτόχρονα δήλωσε ότι πρέπει να μειωθεί άλλο τόσο. Πού το πάνε;
Νομίζω σε στρατηγικό επίπεδο αυτό που υπηρετεί αυτό το πρόγραμμα είναι μια νέα θέση στον καταμερισμό εργασίας των μεσογειακών χωρών, και επομένως και της Ελλάδας. Ένα μοντέλο που θα το έλεγα τύπου Λατινικής Ευρώπης. Δηλαδή μια νεοαποικιοκρατικού τύπου σχέση της Μεσογείου με τις βόρειες χώρες της Ευρώπης. Εδώ θα παράγεται μόνο ό,τι θα έχει σχέση με τα παραγωγικά συμφέροντα των βορείων χωρών, όπως π.χ. η αξιοποίηση του ήλιου και της ενέργειας, οι υπηρεσίες και ιδιαίτερα ο τουρισμός. Ένα τέτοιο μοντέλο σημαίνει τεράστιο οικονομικό όφελος για τις βόρειες χώρες, αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και καθίζηση του βιοτικού επιπέδου των χωρών της Μεσογείου όπου θα διαμορφωθεί μία οικονομική ελίτ και ένα εργατο-υπαλληλικό προλεταριάτο.
Το παραγωγικό μοντέλο που είχαμε μέχρι τώρα στην Ελλάδα ήταν ικανοποιητικό;
Το μοντέλο που εμπεριέχεται στο στρατηγικό βάθος του σχεδίου των Μνημονίων 1 και 2, έρχεται να θεσμοθετήσει το μοντέλο της άνισης ανταλλαγής που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 30 χρόνια στον εσωτερικό καταμερισμό εργασίας της Ε.Ε. Δηλαδή οι χώρες της βόρειας Ευρώπης μετεξελίσσονται παραγωγικά και οικονομικά σε παραγωγούς και οι χώρες της νότιας Ευρώπης μετεξελίσσονται σε καταναλωτές με δανεισμό, γιατί δεν μπορούσαν να γίνουν καλοί καταναλωτές μόνο από το εισόδημα που προέρχεται από τη συμμετοχή τους στην παραγωγική διαδικασία. Για να γίνουν καλοί καταναλωτές, έπρεπε να ενισχυθεί το εισόδημά τους και η ζήτηση, αλλά αυτό έγινε μέσω του δανεισμού. Γι’ αυτό σε αυτά τα 30 χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μιας εγκατάλειψης του γεωργικού τομέα, μιας συρρίκνωσης της μεταποιητικής βάσης στην Ελλάδα και η κύρια οικονομική δραστηριότητα ήταν ο τουρισμός και οι κατασκευές. Επομένως ή θα συνεχιστεί το μοντέλο αυτό της άνισης ανταλλαγής πιο ενισχυμένο, δηλαδή με νεοαποικιοκρατικούς όρους, ή αυτό το μοντέλο θα ανατραπεί.
Η διάλυση του υφιστάμενου παραγωγικού μοντέλου, που αφορούσε την αγροτική οικονομία και τη μεταποίηση, δεν ήταν ευθύνη μέχρι τώρα κυρίως του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα;
Νομίζω ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα στην ουσία αποδέχτηκε αυτόν τον εσωτερικό καταμερισμό εργασίας. Επομένως, νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι το διακύβευμα των εκλογών, το εναλλακτικό πρότυπο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης στη Μεσόγειο και στη χώρα μας. Εάν δεν αναπτυχθεί ένας προβληματισμός πάνω σε αυτό το θέμα και συνεχίσει η ελληνική και η μεσογειακή οικονομία να είναι προσανατολισμένη σε αυτό το μοντέλο της άνισης ανταλλαγής,οδηγούμαστε σε πολύ σοβαρή επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης.
Το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας πώς εντάσσεται στη παραπάνω στρατηγική;
Αν διαβάσει κανείς το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας, θα δει ότι δεν είναι ένα Σύμφωνο Ανάπτυξης, όπως προσπαθούν ορισμένες χώρες και αναλυτές να το παρουσιάσουν. Είναι ένα Σύμφωνο Λιτότητας παρατεταμένης και θεσμοποιημένης. Είναι η θεσμοθέτηση του μοντέλου της άνισης ανταλλαγής και η προώθησή του σε ανώτερα επίπεδα νεοαποικιοκρατικής λειτουργίας. Πιστεύω, όμως, ότι οι λαοί των μεσογειακών χωρών δεν θα συμπεριφερθούν όπως έχουν συμπεριφερθεί οι λαοί μετά το 1990 στις ανατολικές χώρες της Ευρώπης. Στη μεσογειακή Ευρώπη είναι πολύ διαφορετικοί όροι από ό,τι στην ανατολική Ευρώπη. Πιστεύω ότι αυτό το πρόγραμμα δεν θα έχει την οικονομική πολιτική και κοινωνική δυναμική να υλοποιηθεί μέχρι το 2020.
Η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους προφανώς εξυπηρετεί αυτή τη στρατηγική.
Η διαχείριση του χρέους προβάλλεται με τη νεοφιλελεύθερη άποψη, δηλαδή ότι πρέπει να εξισορροπηθούν προς τα κάτω το έλλειμμα και το χρέος και, στη συνέχεια, να περάσουμε σε μια νέα φάση ανάκαμψης με δημόσιες επενδύσεις, ιδιωτικές επενδύσεις. Εάν όμως συνεχίσει να εφαρμόζεται το μοντέλο της άνισης ανταλλαγής και συνεχίσει να υπάρχει ο δανεισμός για να λειτουργήσουν οι μεσογειακοί λαοί της Ευρώπης σαν καλοί καταναλωτές των προϊόντων της βόρειας Ευρώπης, τότε και την επόμενη δεκαετία ή εικοσαετία σταδιακά θα δημιουργηθεί πάλι κρίση χρέους.
Ακραία η ανισοκατανομή εισοδήματος
Λένε, και όχι μόνο οι χυδαίοι, ότι όλοι μαζί τα φάγαμε. Έχει οποιαδήποτε βάση αυτός ο ισχυρισμός;
Υπάρχει σε όλη αυτή την περίοδο μια ανισοκατανομή εισοδήματος στην Ελλάδα. Από το παραγόμενο προϊόν το 35% πήγαινε στην εργασία και το 65% πήγαινε στα υψηλά εισοδήματα. Αντίθετα, στις βόρειες χώρες της Ευρώπης το 20% πήγαινε στα υψηλά εισοδήματα και το 80% πήγαινε στην εργασία. Αυτή η πολιτική συμπιέζει ακόμα παραπάνω για να πάει στο 15%. Επομένως, μετά την ανάκαμψη, όποτε κι αν την περιμένουν, το 85% του παραγόμενου προϊόντος θα πηγαίνει προς τα υψηλά εισοδήματα. Η εναλλακτική στρατηγική για τη διαχείριση του χρέους είναι η βελτίωση του επιπέδου της ανταγωνιστικότητας, η βελτίωση των παραγωγικών όρων της ελληνικής οικονομίας για να παράγει περισσότερο προϊόν και μετά να το κατανείμουμε δικαιότερα, όχι με εργαλείο τη μείωση των μισθών και τη μείωση των συντάξεων αλλά την αύξηση της παραγωγικότητας.
Οι επικεφαλής της Ε.Ε. λένε ότι οι αυξήσεις των μισθών από το 2000 μέχρι το 2008 στην Ελλάδα ήταν υψηλές και ότι οι Γερμανοί και οι Γάλλοι δεν έπαιρναν παρά ελάχιστα... Εκεί μάλιστα εντοπίζουν το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας.
Εμείς όλη αυτή την περίοδο διαφωνούμε και με την άποψη του Τρισέ και του ΔΝΤ, που λένε ότι στην Ελλάδα υπάρχει υψηλή ανεργία και χαμηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας, επειδή υπάρχουν υψηλοί μισθοί. Εμείς έχουμε υπολογίσει στην έρευνά μας ότι οι αυξήσεις από το 1995 μέχρι το 2008 δεν ήταν 30% που λένε ο Τρισέ και και το ΔΝΤ, αλλά μόνο 12,5%. Επομένως, 12,5% αύξηση μέσα σε μια περίοδο 13 ετών δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για το επίπεδο ανταγωνιστικότητας. Αυτό θα βελτιωθεί μόνο μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας. Δηλαδή η επιλογή είναι ανάπτυξη και μείωση του ελλείμματος και του χρέους μέσω αύξησης της παραγωγικότητας και όχι μείωση του ελλείμματος και του χρέους μέσω μείωσης των μισθών και του κοινωνικού κράτους. Είναι δύο διαφορετικές σχολές σκέψης και στην οικονομική επιστήμη και στην άσκηση οικονομικής πολιτικής. Υπάρχουν και άλλοι δύο παράγοντες, πέραν των εσωτερικών αντιφάσεων που προανέφερα, για τους οποίους αυτό το πρόγραμμα μέχρι το 2020 δεν θα ολοκληρωθεί. Ο ένας παράγοντας είναι οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις Γαλλίας – Γερμανίας. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές και ο υποψήφιος του Μετώπου της Αριστεράς, αμφισβητούν την πολιτική και του Συμφώνου Σταθερότητας και των μέτρων διαχείρισης της κρίσης χρέους και του ελλείμματος. Ο άλλος παράγοντας που θα υπονομεύσει την υλοποίηση του προγράμματος, είναι οι κοινωνικές αντιδράσεις στη χώρα μας και σε άλλες μεσογειακές χώρες. Νομίζω ότι θα υπάρξουν και στις βόρειες χώρες της Ευρώπης. Γιατί και οι βόρειοι λαοί δεν θα ανεχθούν περαιτέρω μείωση του βιοτικού επιπέδου τους.
Διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης
Πάντως ακόμα και το ΙΟΒΕ στις μελέτες του δεν αναφέρει ότι το εργατικό κόστος ευθύνεται για την ανταγωνιστικότητα. Το έχει 15ο στην ιεράρχηση.
Ακριβώς. Όλες οι μελέτες και του ΙΟΒΕ και του ΙΝΕ και άλλων ινστιτούτων στην Ευρώπη υποδεικνύουν ότι ο παράγοντας κόστος εργασίας δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας ή παράγοντα που δημιουργεί χαμηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας στην ελληνική οικονομία. Αντίθετα, τα αδύνατα σημεία της ελληνικής οικονομίας είναι ότι μια μεγάλη γκάμα μικρομεσαίων επιχειρήσεων δεν έχουν βοηθηθεί από την ασκούμενη οικονομική πολιτική τα τελευταία 30 χρόνια να βελτιώσουν τις παραγωγικές τους επιδόσεις. Είτε σε όρους ποιότητας προϊόντων είτε σε όρους ποιότητας εργασιακών σχέσεων είτε σε όρους εξαγωγικής δραστηριότητας είτε σε όρους καινοτομίας...
Εσείς και πριν από την κρίση μιλάγατε για ένα παραγωγικό μοντέλο που θα προωθούσε τις νέες τεχνολογίες, τις καινοτόμες ιδέες κ.λπ.
Θεωρούμε ότι το μέλλον της ελληνικής οικονομίας στηρίζεται στην καινοτομία και στην τεχνολογία, αλλά νομίζω ότι αυτό πλέον δεν αφορά μόνο την ελληνική οικονομία ή τη μεσογειακή οικονομία, αλλά όλη την ευρωπαϊκή οικονομία, που είναι γερασμένη. Όλη η συζήτηση που γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το μέλλον της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι εάν η ευρωπαϊκή οικονομία θα επιλέξει το δρόμο της «κινεζοποίησης», αυτό δηλαδή που έχει γίνει με την Ανατολική Ευρώπη και προσπαθεί να γίνει και με τη Μεσογειακή Ευρώπη.
Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δεν διακρίνει εργαζόμενους ανάλογα με την εθνική τους καταγωγή. Στη Γερμανία επίσης υπάρχουν φαινόμενα «ελληνοποίησης».
Πράγματι, η Γερμανία έχει μια νησίδα «κινεζοποίησης» στο εσωτερικό της. Αυτή τη στιγμή στην Ανατολική Γερμανία υπάρχουν 7.000.000 εργαζόμενοι που αμείβονται με 400 έως 700 ευρώ. Αυτή τη στιγμή ένα προϊόν που παράγεται στην Ευρώπη εμπεριέχει 52% τεχνολογία και 38% εργασία. Το ίδιο προϊόν που παράγεται στις ΗΠΑ εμπεριέχει 72% τεχνολογία και 28% εργασία. Και για αυτό το 90,5% της ευρωπαϊκής παραγωγής καταναλώνεται εντός της Ευρώπης. Μόνο το 9,5% καταναλώνεται εκτός Ευρώπης. Επομένως εάν θέλει η Ευρώπη να αναπτύξει μια εξαγωγική δυναμική προς τις άλλες ηπείρους του πλανήτη θα το κάνει με συνθήκες καινοτομίας, τεχνολογίας, ανάπτυξης του κοινωνικού κράτους, βελτίωσης της ποιότητας της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων και προστασία του περιβάλλοντος.
www.epohi.gr
Θέμης Τζήμας: Αποπροσανατολισμός, παρασιτισμός και μανιχαϊσμός (ή αλλιώς οι “χρήσιμοι” μετανάστες των Αθηνών)
Πηγή: http://www.harta.gr
Είναι πια παραπάνω από εξόφθαλμη η “χρησιμότητα” του μεταναστευτικού ζητήματος πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Τα τελευταία χρόνια, όλως τυχαίως περίπου κανα μήνα πριν από τις όποιες εκλογές, τα κατεστημένα ΜΜΕ, οι παπαγάλοι τους και τα φερέφωνά τους στην πολιτική ξεκινούν τη μάχη κατά των παρανόμων μεταναστών, που εσχάτως αναγορεύθηκε σε επιχείρηση ανακατάληψης των πόλεων από τον πρόεδρο της ΝΔ. Οι ίδιες δυνάμεις και πρόσωπα που κατηγορούν- εν πολλοίς άδικα κατά τη γνώμη μου- την πολιτική τάξη της “μεταπολίτευσης” εν γένει, ότι θώπευε ταπεινά ένστικτα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού γεννώντας την προσδοκία της διαρκούς οικονομικής και κοινωνικής ανόδου, κάνουν εδώ και καιρό κάτι απείρως χυδαιότερο και επικινδυνότερο: θωπεύουν τα πλέον ταπεινά, φοβικά ένστικτα της μεγάλης μάζας του λαού, πατώντας πάνω σε πραγματικούς και δικαιολογημένους φόβους, την αιτία των οποίων οι ίδιοι εν πολλοίς δημιούργησαν και τάζουν δήθεν λύσεις έχοντας ως μοναδικούς στόχους να μαζέψουν ψήφους για τους εαυτούς τους και να ανοίξουν νέες αγορές για παρασιτικά, επιχειρηματικά συμφέροντα και να χτίσουν μια πολιτική ζωή βασισμένη στο μανιχαϊσμό.
Ο πρώτος λόγος είναι απολύτως προφανής, ειδικά ενόψει της επερχομένης αναμέτρησης: αφού η επίδραση της απειλής περί επιστροφής στη δραχμή φθίνει, αφού στο δίλημμα μνημόνιο- αντιμνημόνιο οι αντιμνημονιακές δυνάμεις υπερτερούν, αφού οι διαρκείς παρεμβάσεις του ξένου παράγοντα περισσότερο θυμώνουν παρά φοβίζουν το λαό και αφού η έλευση νέων μέτρων ακόμα πιο βάρβαρων και αδιέξοδων από όσα ζήσαμε μέχρι σήμερα δεν μπορεί να αποκρυβεί, το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης πρέπει να μετατοπιστεί στο νόμο και στην τάξη, στα αστυνομικά μέτρα, στη διαχείριση του φόβου ως προς την εγκληματικότητα.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το ότι ως γνωστόν οι παράνομοι μετανάστες συνιστούν το καλύτερο εργαλείο στα χέρια του ιδιωτικού real estate, της μεσαίας και μεγάλης εργολαβίας που δραστηριοποιείται στο κέντρο των Αθηνών και άλλων πόλεων, καθώς συντείνουν στην πτώση των αξιών. Το ιδιωτικό real estate άνθησε στη βάση της συνειδητής απόρριψης της δημόσιας πολιτικής γης και του δημοσίου σχεδιασμού ανάπτυξης των αστικών κέντρων. Το ιδιωτικό real estate του κέντρου των Αθηνών και άλλων πόλεων συνιστά μια από τις καλύτερες εικόνες του πως φαντάζονται οι εμπνευστές και λειτουργοί των μνημονίων, την “απελευθερωμένη” από τον κρατικό παρεμβατισμό ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Ο δημόσιος τομέας, το κράτος, είτε στην κεντρική του μορφή είτε διά των ΟΤΑ αποσύρθηκε από τις πόλεις και τις παραχώρησε στα ιδιωτικά εργολαβικά συμφέροντα μέσα από ένα πολυδαίδαλο άρα ανεφάρμοστο και ευεπίφορο στη διαφθορά χωροταξικό και πολεοδομικό δίκαιο. Τα ιδιωτικά εργολαβικά συμφέροντα κατέστρεψαν τις πόλεις με πρώτη την Αθήνα, όχι μόνο αισθητικά αλλά και ως προς τις δυνατότητες βιώσιμης ανάπτυξής τους. Κατέλαβαν σχεδόν κάθε δημόσιο χώρο σταδιακά ιδιωτικοποιώντας τον, επέβαλαν τις επιχειρηματικές δράσεις που τους αποφέρουν τα μεγαλύτερα κέρδη- βλ. γιγαντιαία εμπορικά κέντρα- μετέτρεψαν ολόκληρες περιοχές σε χώρους διασκέδασης ή επαγγελματικής δραστηριοποίησης κατά βάση και όχι κατοικίας και τώρα, υποτιμώντας τις αξίες των ακινήτων στο κέντρο της Αθήνας και διώχνοντας τους κατοίκους, προετοιμάζονται για ένα νέο γύρο κερδοσκοπικής συσσώρευσης.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η εργολαβία συνέτεινε στην οικονομική μεγέθυνση και ότι έδινε επί δεκαετίες δουλειά σε χιλιάδες εργαζομένους. Αυτό όμως κατά καμία έννοια είχε ως προϋπόθεση την εγκατάλειψη των πόλεων στην αρρύθμιστη ιδιωτική κερδοσκοπία. Ούτε ο ιδιωτικός τομέας, μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξει κανείς, ότι αποδείχθηκε λιγότερο διεφθαρμένος και περισσότερο καλαίσθητος από ό,τι θα αποδεικνυόταν ο δημόσιος τομέας μέσα από έναν ισχυρά παρεμβατικό ρόλο.
Ο τρίτος λόγος της επαναφοράς του μεταναστευτικού με το δεδομένο μάλιστα τρόπο στο προσκήνιο αφορά την προσπάθεια “εκπαίδευσης” του λαού σε μια παλαιά αλλά ξεχασμένη πολιτική ρητορική και πράξη: αυτή που δομείται στη βάση του μανιχαϊσμού, γύρω από “αποστειρωμένες” ζώνες, από εκτοπίσεις και από πολεμική ορολογία που στρέφεται κατά του εσωτερικού εχθρού. Ο στόχος είναι να μη μιλούμε για αριστερά και δεξιά, σοσιαλιστές και νεοφιλελευθέρους, προοδευτικούς και συντηρητικούς, δημοκράτες και αντιδραστικούς αλλά για καλούς και κακούς, υγιείς και αρρώστους, νοικοκυραίους και επικίνδυνους,φιλήσυχους και ταραξίες.
Παράλληλα, είτε πρόκειται για “κουκουλοφόρους” είτε για μετανάστες ή αύριο ενδεχομένως για “αντεθνικώς δρώντες αριστερούς” υπάρχει πάντα ένας εσωτερικός εχθρός που διασαλεύει την ευταξία και την ασφάλεια, που “καταλαμβάνει” και “λυμαίνεται” τα πανεπιστήμια- περιέργως και σε σχέση με τα πανεπιστήμια ενοχλούν μόνο οι “αριστεριστές” ενώ αντίθετα για την καταδρομική επιχείρηση ακροδεξιών εναντίον φοιτητών τις προάλλες, σχεδόν κανένα ΜΜΕ δεν έδειξε να κόπτεται-τους χώρους δουλειάς, τις πόλεις, τη χώρα, τη δημοκρατία, που καταχράται των δικαιωμάτων όλων μας, που επιβιώνει εις βάρος της ανεκτικής “σιωπηλής πλειοψηφίας”. Κατά συνέπεια πρέπει να εξαπολυθεί από το κράτος και το ακροδεξιό παρακράτος, ένας πόλεμος ανακατάληψης των πανεπιστημίων, των πόλεων, της χώρας και πάει λέγοντας, που πάντα περνάει μέσα από στέρηση κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, καταστολή και συνοδεύεται από τους διθυράμβους των καθεστωτικών ΜΜΕ υπέρ των “αντεπιτιθεμένων” προς όφελος της “σιωπηλής πλειοψηφίας νοικοκυραίων”. Αν ανατρέξει κανείς στην περίοδο Ρέηγκαν και Θάτσερ θα διαπιστώσει ότι και οι δυο τους, όπως και πολλοί δικτάτορες ανά τον κόσμο, εξαπέλυαν τακτικότατα τέτοιους “πολέμους” εναντίον εσωτερικών εχθρών, ειδικά δε εναντίον συνδικάτων και φτωχών πληθυσμιακών ομάδων.
Και στη βάση των παραπάνω είναι λογικό οι ηττημένοι του εσωτερικού πολέμου, οι “κακοί”, οι “άρρωστοι”, οι επικίνδυνοι για τη δημόσια τάξη να περιφράσσονται. Η περίφραξη και η εκτόπιση με τη σειρά τους, δεν είναι άνευ συνεπειών στη συλλογική συνείδηση έννοιες. Επεκτείνουν την κατάτμηση της κοινωνίας στους περίκλειστους και μη, στους περισσότερο και λιγότερο ελεύθερους, όχι λόγω του τι έχουν διαπράξει αλλά λόγω του ποιοι είναι και που βρέθηκαν. Η κοινωνία μιθριδατίζει στην ιδέα ότι μπορεί να δεσμεύει χώρους όπου θα εκτοπίζει επικίνδυνους για την ίδια ανθρώπους, χωρίς καμία ουσιαστική πρόνοια για το τι συμβαίνει μετά. Εμπεδώνεται έτσι η λογική του ιδιώτη που ζώντας και ο ίδιος σε περίκλειστο, περιφραγμένο αλλά προφανώς πολύ αξιοπρεπέστερο χώρο εφησυχάζει στην ιδέα ότι ο “επικίνδυνος”, “άρρωστος”, “κακός” άλλος είναι μακρυά, κλειδωμένος κάπου. Αυτός σήμερα είναι ο μετανάστης, καθώς μπροστά στην απόγνωσή τους οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας λογικά επιδιώκουν μια οποιαδήποτε “λύση”, μια έστω πρόσκαιρη ανακούφιση. Αύριο θα είναι κάποιος άλλος.
Ας αναρωτηθούμε όμως λίγο από την άλλη: τι και ποιος ακριβώς εμπόδισε τα τελευταία είκοσι χρόνια το ελληνικό κράτος να αποκτήσει μεταναστευτική πολιτική; Ποιος εμποδίζει τις ελληνικές κυβερνήσεις των πολλών τελευταίων ετών να επαναδιαπραγματευτούν τις απαράδεκτες συνθήκες του Δουβλίνου που καθιστούν χώρες σαν την Ελλάδα αποθήκες εξαθλιωμένων εργατών και εν γένει ανθρώπων και τους ίδιους αυτούς τους ανθρώπους έρμαια κάθε δουλεμπόρου ή εργοδότη; Γιατί σήμερα δεν υπάρχει στην ουσία εφαρμόσιμη νομοθεσία που να επιτρέπει την ύπαρξη νομίμων μεταναστών, νομοθεσία που να επιτρέπει την καταγραφή και νομιμοποίηση των παρανόμως εργαζομένων και διαμενόντων μεταναστών, τη συστηματική υγειονομική τους παρακολούθηση, και την καταγραφή τους; Γατί το ίδιο το κράτος διασφαλίζει ότι δε θα υπάρξει διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που μπορούν να προσφέρουν στην εθνική οικονομία και εκείνων που δεν μπορούν, μεταξύ εκείνων που θέλουν να συνεχίσουν προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες και εκείνων που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα; Γιατί οι διοικητικές και δικαστικές δομές παραμένουν αφόρητα αργές, γραφειοκρατικές και αναποτελεσματικές; Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να εντοπιστούν τα διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας που νοικιάζονται κερδοσκοπικά σε δεκάδες μεταναστών, με άθλιες συνθήκες; Ποιος εμπόδισε την έναρξη διαλόγου και τη δημιουργία κέντρων φιλοξενίας όπου θα μπορούσε να υπάρχει συμμετοχή εμπειρογνωμόνων και της ΕΕ, ώστε να έχουν άμεση γνώση του τι συμβαίνει στη χώρα, αντί της φίρδην- μίγδην δημιουργίας στρατοπέδων κράτησης;
Τα ίδια τα ερωτήματα σκιαγραφούν εν δυνάμει απαντήσεις στο μεταναστευτικό ζήτημα προς βιώσιμη και προοδευτική κατεύθυνση. Αντί αυτών επελέγη η εγκατάλειψη της προσπάθειας δημοσίου σχεδιασμού και βιώσιμης διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος. Γιατί; Μα διότι έτσι συντηρείται η βιομηχανία της διακίνησης φθηνών εργατών, πορνείας κτλ, μέσα από κυκλώματα διαφθοράς. Το ίδιο το κράτος, υπό το πρόσχημα της “αυστηρότητάς” του απέναντι στους μετανάστες, κλείνοντας κάθε δυνατότητας νομιμοποίησής τους ενισχύει την εργοδοσία που βασίζει την κερδοφορία της στο εξευτελιστικό εργατικό κόστος και τον υπόκοσμο που τρέφεται με τις προαναφερθείσες παρασιτικές δραστηριότητες. Και όλα αυτά θωπεύοντας το φόβο, ενισχύοντας το νεοφασισμό και κοροϊδεύοντας τους κατοίκους των περιοχών που πλήττονται κατεξοχήν, με κορώνες περί ακόμα πιο “αυστηρής” αντιμετώπισης των μεταναστών, φυλακίζοντάς τους σε μια χώρα στην οποία οι περισσότεροι δε θέλουν να μείνουν και αξιοποιώντας τους ως χρήσιμα εργαλεία υπέρ του αποπροσανατολισμού του λαού, της κερδοφορίας του παρασιτισμού και της δόμησης μιας μανιχαϊστικής πολιτικής ζωής. Γι’ αυτό είναι τόσο “χρήσιμοι” πριν και από αυτές τις εκλογές οι μετανάστες των Αθηνών.
Είναι πια παραπάνω από εξόφθαλμη η “χρησιμότητα” του μεταναστευτικού ζητήματος πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Τα τελευταία χρόνια, όλως τυχαίως περίπου κανα μήνα πριν από τις όποιες εκλογές, τα κατεστημένα ΜΜΕ, οι παπαγάλοι τους και τα φερέφωνά τους στην πολιτική ξεκινούν τη μάχη κατά των παρανόμων μεταναστών, που εσχάτως αναγορεύθηκε σε επιχείρηση ανακατάληψης των πόλεων από τον πρόεδρο της ΝΔ. Οι ίδιες δυνάμεις και πρόσωπα που κατηγορούν- εν πολλοίς άδικα κατά τη γνώμη μου- την πολιτική τάξη της “μεταπολίτευσης” εν γένει, ότι θώπευε ταπεινά ένστικτα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού γεννώντας την προσδοκία της διαρκούς οικονομικής και κοινωνικής ανόδου, κάνουν εδώ και καιρό κάτι απείρως χυδαιότερο και επικινδυνότερο: θωπεύουν τα πλέον ταπεινά, φοβικά ένστικτα της μεγάλης μάζας του λαού, πατώντας πάνω σε πραγματικούς και δικαιολογημένους φόβους, την αιτία των οποίων οι ίδιοι εν πολλοίς δημιούργησαν και τάζουν δήθεν λύσεις έχοντας ως μοναδικούς στόχους να μαζέψουν ψήφους για τους εαυτούς τους και να ανοίξουν νέες αγορές για παρασιτικά, επιχειρηματικά συμφέροντα και να χτίσουν μια πολιτική ζωή βασισμένη στο μανιχαϊσμό.
Ο πρώτος λόγος είναι απολύτως προφανής, ειδικά ενόψει της επερχομένης αναμέτρησης: αφού η επίδραση της απειλής περί επιστροφής στη δραχμή φθίνει, αφού στο δίλημμα μνημόνιο- αντιμνημόνιο οι αντιμνημονιακές δυνάμεις υπερτερούν, αφού οι διαρκείς παρεμβάσεις του ξένου παράγοντα περισσότερο θυμώνουν παρά φοβίζουν το λαό και αφού η έλευση νέων μέτρων ακόμα πιο βάρβαρων και αδιέξοδων από όσα ζήσαμε μέχρι σήμερα δεν μπορεί να αποκρυβεί, το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης πρέπει να μετατοπιστεί στο νόμο και στην τάξη, στα αστυνομικά μέτρα, στη διαχείριση του φόβου ως προς την εγκληματικότητα.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το ότι ως γνωστόν οι παράνομοι μετανάστες συνιστούν το καλύτερο εργαλείο στα χέρια του ιδιωτικού real estate, της μεσαίας και μεγάλης εργολαβίας που δραστηριοποιείται στο κέντρο των Αθηνών και άλλων πόλεων, καθώς συντείνουν στην πτώση των αξιών. Το ιδιωτικό real estate άνθησε στη βάση της συνειδητής απόρριψης της δημόσιας πολιτικής γης και του δημοσίου σχεδιασμού ανάπτυξης των αστικών κέντρων. Το ιδιωτικό real estate του κέντρου των Αθηνών και άλλων πόλεων συνιστά μια από τις καλύτερες εικόνες του πως φαντάζονται οι εμπνευστές και λειτουργοί των μνημονίων, την “απελευθερωμένη” από τον κρατικό παρεμβατισμό ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Ο δημόσιος τομέας, το κράτος, είτε στην κεντρική του μορφή είτε διά των ΟΤΑ αποσύρθηκε από τις πόλεις και τις παραχώρησε στα ιδιωτικά εργολαβικά συμφέροντα μέσα από ένα πολυδαίδαλο άρα ανεφάρμοστο και ευεπίφορο στη διαφθορά χωροταξικό και πολεοδομικό δίκαιο. Τα ιδιωτικά εργολαβικά συμφέροντα κατέστρεψαν τις πόλεις με πρώτη την Αθήνα, όχι μόνο αισθητικά αλλά και ως προς τις δυνατότητες βιώσιμης ανάπτυξής τους. Κατέλαβαν σχεδόν κάθε δημόσιο χώρο σταδιακά ιδιωτικοποιώντας τον, επέβαλαν τις επιχειρηματικές δράσεις που τους αποφέρουν τα μεγαλύτερα κέρδη- βλ. γιγαντιαία εμπορικά κέντρα- μετέτρεψαν ολόκληρες περιοχές σε χώρους διασκέδασης ή επαγγελματικής δραστηριοποίησης κατά βάση και όχι κατοικίας και τώρα, υποτιμώντας τις αξίες των ακινήτων στο κέντρο της Αθήνας και διώχνοντας τους κατοίκους, προετοιμάζονται για ένα νέο γύρο κερδοσκοπικής συσσώρευσης.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η εργολαβία συνέτεινε στην οικονομική μεγέθυνση και ότι έδινε επί δεκαετίες δουλειά σε χιλιάδες εργαζομένους. Αυτό όμως κατά καμία έννοια είχε ως προϋπόθεση την εγκατάλειψη των πόλεων στην αρρύθμιστη ιδιωτική κερδοσκοπία. Ούτε ο ιδιωτικός τομέας, μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξει κανείς, ότι αποδείχθηκε λιγότερο διεφθαρμένος και περισσότερο καλαίσθητος από ό,τι θα αποδεικνυόταν ο δημόσιος τομέας μέσα από έναν ισχυρά παρεμβατικό ρόλο.
Ο τρίτος λόγος της επαναφοράς του μεταναστευτικού με το δεδομένο μάλιστα τρόπο στο προσκήνιο αφορά την προσπάθεια “εκπαίδευσης” του λαού σε μια παλαιά αλλά ξεχασμένη πολιτική ρητορική και πράξη: αυτή που δομείται στη βάση του μανιχαϊσμού, γύρω από “αποστειρωμένες” ζώνες, από εκτοπίσεις και από πολεμική ορολογία που στρέφεται κατά του εσωτερικού εχθρού. Ο στόχος είναι να μη μιλούμε για αριστερά και δεξιά, σοσιαλιστές και νεοφιλελευθέρους, προοδευτικούς και συντηρητικούς, δημοκράτες και αντιδραστικούς αλλά για καλούς και κακούς, υγιείς και αρρώστους, νοικοκυραίους και επικίνδυνους,φιλήσυχους και ταραξίες.
Παράλληλα, είτε πρόκειται για “κουκουλοφόρους” είτε για μετανάστες ή αύριο ενδεχομένως για “αντεθνικώς δρώντες αριστερούς” υπάρχει πάντα ένας εσωτερικός εχθρός που διασαλεύει την ευταξία και την ασφάλεια, που “καταλαμβάνει” και “λυμαίνεται” τα πανεπιστήμια- περιέργως και σε σχέση με τα πανεπιστήμια ενοχλούν μόνο οι “αριστεριστές” ενώ αντίθετα για την καταδρομική επιχείρηση ακροδεξιών εναντίον φοιτητών τις προάλλες, σχεδόν κανένα ΜΜΕ δεν έδειξε να κόπτεται-τους χώρους δουλειάς, τις πόλεις, τη χώρα, τη δημοκρατία, που καταχράται των δικαιωμάτων όλων μας, που επιβιώνει εις βάρος της ανεκτικής “σιωπηλής πλειοψηφίας”. Κατά συνέπεια πρέπει να εξαπολυθεί από το κράτος και το ακροδεξιό παρακράτος, ένας πόλεμος ανακατάληψης των πανεπιστημίων, των πόλεων, της χώρας και πάει λέγοντας, που πάντα περνάει μέσα από στέρηση κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, καταστολή και συνοδεύεται από τους διθυράμβους των καθεστωτικών ΜΜΕ υπέρ των “αντεπιτιθεμένων” προς όφελος της “σιωπηλής πλειοψηφίας νοικοκυραίων”. Αν ανατρέξει κανείς στην περίοδο Ρέηγκαν και Θάτσερ θα διαπιστώσει ότι και οι δυο τους, όπως και πολλοί δικτάτορες ανά τον κόσμο, εξαπέλυαν τακτικότατα τέτοιους “πολέμους” εναντίον εσωτερικών εχθρών, ειδικά δε εναντίον συνδικάτων και φτωχών πληθυσμιακών ομάδων.
Και στη βάση των παραπάνω είναι λογικό οι ηττημένοι του εσωτερικού πολέμου, οι “κακοί”, οι “άρρωστοι”, οι επικίνδυνοι για τη δημόσια τάξη να περιφράσσονται. Η περίφραξη και η εκτόπιση με τη σειρά τους, δεν είναι άνευ συνεπειών στη συλλογική συνείδηση έννοιες. Επεκτείνουν την κατάτμηση της κοινωνίας στους περίκλειστους και μη, στους περισσότερο και λιγότερο ελεύθερους, όχι λόγω του τι έχουν διαπράξει αλλά λόγω του ποιοι είναι και που βρέθηκαν. Η κοινωνία μιθριδατίζει στην ιδέα ότι μπορεί να δεσμεύει χώρους όπου θα εκτοπίζει επικίνδυνους για την ίδια ανθρώπους, χωρίς καμία ουσιαστική πρόνοια για το τι συμβαίνει μετά. Εμπεδώνεται έτσι η λογική του ιδιώτη που ζώντας και ο ίδιος σε περίκλειστο, περιφραγμένο αλλά προφανώς πολύ αξιοπρεπέστερο χώρο εφησυχάζει στην ιδέα ότι ο “επικίνδυνος”, “άρρωστος”, “κακός” άλλος είναι μακρυά, κλειδωμένος κάπου. Αυτός σήμερα είναι ο μετανάστης, καθώς μπροστά στην απόγνωσή τους οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας λογικά επιδιώκουν μια οποιαδήποτε “λύση”, μια έστω πρόσκαιρη ανακούφιση. Αύριο θα είναι κάποιος άλλος.
Ας αναρωτηθούμε όμως λίγο από την άλλη: τι και ποιος ακριβώς εμπόδισε τα τελευταία είκοσι χρόνια το ελληνικό κράτος να αποκτήσει μεταναστευτική πολιτική; Ποιος εμποδίζει τις ελληνικές κυβερνήσεις των πολλών τελευταίων ετών να επαναδιαπραγματευτούν τις απαράδεκτες συνθήκες του Δουβλίνου που καθιστούν χώρες σαν την Ελλάδα αποθήκες εξαθλιωμένων εργατών και εν γένει ανθρώπων και τους ίδιους αυτούς τους ανθρώπους έρμαια κάθε δουλεμπόρου ή εργοδότη; Γιατί σήμερα δεν υπάρχει στην ουσία εφαρμόσιμη νομοθεσία που να επιτρέπει την ύπαρξη νομίμων μεταναστών, νομοθεσία που να επιτρέπει την καταγραφή και νομιμοποίηση των παρανόμως εργαζομένων και διαμενόντων μεταναστών, τη συστηματική υγειονομική τους παρακολούθηση, και την καταγραφή τους; Γατί το ίδιο το κράτος διασφαλίζει ότι δε θα υπάρξει διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που μπορούν να προσφέρουν στην εθνική οικονομία και εκείνων που δεν μπορούν, μεταξύ εκείνων που θέλουν να συνεχίσουν προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες και εκείνων που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα; Γιατί οι διοικητικές και δικαστικές δομές παραμένουν αφόρητα αργές, γραφειοκρατικές και αναποτελεσματικές; Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να εντοπιστούν τα διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας που νοικιάζονται κερδοσκοπικά σε δεκάδες μεταναστών, με άθλιες συνθήκες; Ποιος εμπόδισε την έναρξη διαλόγου και τη δημιουργία κέντρων φιλοξενίας όπου θα μπορούσε να υπάρχει συμμετοχή εμπειρογνωμόνων και της ΕΕ, ώστε να έχουν άμεση γνώση του τι συμβαίνει στη χώρα, αντί της φίρδην- μίγδην δημιουργίας στρατοπέδων κράτησης;
Τα ίδια τα ερωτήματα σκιαγραφούν εν δυνάμει απαντήσεις στο μεταναστευτικό ζήτημα προς βιώσιμη και προοδευτική κατεύθυνση. Αντί αυτών επελέγη η εγκατάλειψη της προσπάθειας δημοσίου σχεδιασμού και βιώσιμης διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος. Γιατί; Μα διότι έτσι συντηρείται η βιομηχανία της διακίνησης φθηνών εργατών, πορνείας κτλ, μέσα από κυκλώματα διαφθοράς. Το ίδιο το κράτος, υπό το πρόσχημα της “αυστηρότητάς” του απέναντι στους μετανάστες, κλείνοντας κάθε δυνατότητας νομιμοποίησής τους ενισχύει την εργοδοσία που βασίζει την κερδοφορία της στο εξευτελιστικό εργατικό κόστος και τον υπόκοσμο που τρέφεται με τις προαναφερθείσες παρασιτικές δραστηριότητες. Και όλα αυτά θωπεύοντας το φόβο, ενισχύοντας το νεοφασισμό και κοροϊδεύοντας τους κατοίκους των περιοχών που πλήττονται κατεξοχήν, με κορώνες περί ακόμα πιο “αυστηρής” αντιμετώπισης των μεταναστών, φυλακίζοντάς τους σε μια χώρα στην οποία οι περισσότεροι δε θέλουν να μείνουν και αξιοποιώντας τους ως χρήσιμα εργαλεία υπέρ του αποπροσανατολισμού του λαού, της κερδοφορίας του παρασιτισμού και της δόμησης μιας μανιχαϊστικής πολιτικής ζωής. Γι’ αυτό είναι τόσο “χρήσιμοι” πριν και από αυτές τις εκλογές οι μετανάστες των Αθηνών.
Δευτέρα 2 Απριλίου 2012
Νόαμ Τσόμσκι: Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης
1. Η τεχνική της διασκέδασης
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, δι’ενός... αδιάκοπου καταιγισμού διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών. Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομία, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.
2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων
Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί. Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.
3. Η τεχνική της υποβάθμισης
Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.
4. Η στρατηγική της αναβολής
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτ’ απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.
5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; "Αν -ο διαφημιστής- απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού". Απόσπασμα από το "Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους"
6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική
Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...
7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία
Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».
8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα
Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.
9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή
Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!..
10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους
Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας. Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους..
Πηγή: www.on-news.gr
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, δι’ενός... αδιάκοπου καταιγισμού διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών. Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομία, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.
2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων
Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί. Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.
3. Η τεχνική της υποβάθμισης
Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.
4. Η στρατηγική της αναβολής
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτ’ απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.
5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; "Αν -ο διαφημιστής- απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού". Απόσπασμα από το "Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους"
6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική
Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...
7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία
Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».
8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα
Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.
9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή
Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!..
10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους
Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας. Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους..
Πηγή: www.on-news.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
