Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Κορνέλ Γουέστ: «Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ηθικά χρεοκοπημένος» Πηγή: www.ecoleft.wordpress.com

«Οι πολιτικές επιλογές που υπάρχουν σήµερα στις Ηνωµένες Πολιτείες προκαλούν θλίψη» λέει στο «Βήµα» ο γνωστός αφροαµερικανός φιλόσοφος και καθηγητής στο Πανεπιστήµιο του Πρίνστον Κορνέλ Γουέστ. Εχοντας συλληφθεί δύο φορές µέσα σε έναν µήνα – η τελευταία πριν από λίγες ηµέρες – για τη συµµετοχή του στις διαδηλώσεις του κινήµατος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ», ο Γουέστ χαρακτηρίζει το δικοµµατικό σύστηµα στις Ηνωµένες Πολιτείες «σάπιο», ενώ καταδικάζει και τις προεδρικές επιδόσεις του Μπαράκ Οµπάµα, τον οποίο στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας το 2007 είχε στηρίξει έµπρακτα. Ο αµερικανός πρόεδρος, µας λέει ο διάσηµος διανοητής, δεν κατάφερε να δαµάσει το χρόνιο πρόβληµα της φτώχειας στις ΗΠΑ ούτε την «εγκληµατική δραστηριότητα» του αµερικανικού τραπεζικού συστήµατος. Είναι, εξηγεί, «ηθικά χρεοκοπηµένες» οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που οδηγούν σε «εθνικές χρεοκοπίες» στον δυτικό κόσµο και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Ο 58χρονος Γουέστ δηλώνει ταυτόχρονα θαυµαστής του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και της σοσιαλιστικής σκέψης. Συµµετέχει στο κίνηµα για τα πολιτικά δικαιώµατα στις ΗΠΑ έχοντας µεγαλώσει στην ταραχώδη δεκαετία του 1960. Μέσω της ακτιβιστικής δράσης του και του συγγραφικού έργου του, το οποίο επικεντρώνεται σε φυλετικά και ταξικά ζητήµατα, ζητήµατα ηθικής και φιλοσοφίας της θρησκείας, έχει συµβάλει καθοριστικά στη διαµόρφωση της αµερικανικής προοδευτικής σκέψης των τελευταίων δεκαετιών.

Ο ίδιος υπήρξε ένθερµος υποστηρικτής και του Οµπάµα, βοηθώντας µάλιστα σε περισσότερες από 60 εκδηλώσεις της προεκλογικής εκστρατείας του. Εκτοτε η γνώµη του για τον πρόεδρο έχει αλλάξει ριζικά: τον χαρακτήρισε «µαύρη µασκότ των ολιγαρχών της Γουόλ Στριτ και µαύρη µαριονέτα των εταιρικών πλουτοκρατών, που έγινε επικεφαλής της αµερικανικής φονικής µηχανής και είναι υπερήφανος γι’ αυτό».

Τι προκάλεσε αυτή τη µεταστροφή; τον ρωτάµε. «Οταν ο πρόεδρος επέλεξε για το οικονοµικό του επιτελείο τον Τίµοθι Γκάιτνερ και τον Λάρι Σάµερς (σ.σ.: πρώην επικεφαλής του Εθνικού Οικονοµικού Συµβουλίου του Λευκού Οίκου) κατάλαβα ότι είχε υποταχθεί στη Γουόλ Στριτ» µας εξηγεί. «Και η άρνησή του να υποστηρίξει τον Νόµο υπέρ τηςΕλεύθερης Επιλογής των Εργαζοµένων (Employee Free Choice Act – EFCA) που θα ενίσχυε τα συνδικάτα το επιβεβαίωσε. Επιπλέον η υποστήριξή του στον Πατριωτικό Νόµο (Patriotic Act), η άρνησή του να στείλει στη ∆ικαιοσύνη τους υπευθύνους της εγκληµατικήςσυµπεριφοράς στη Γουόλ Στριτ αλλά και η σιωπή του για το χρόνιο πρόβληµα της φτώχειας στην Αµερική ενίσχυσαν ακόµη περισσότερο τη γνώµη µου για εκείνον» συµπληρώνει. Ο Γουέστ µπήκε σε ένα λεωφορείο και διαπίστωσε ιδίοις όµµασι τα διογκούµενα προβλήµατα των φτωχότερων κοινωνικών στρωµάτων στις ΗΠΑ: τον περασµένο Αύγουστο περιόδευσε επί µία εβδοµάδα σε 18 αµερικανικές πόλεις σε εννέα Πολιτείες παρέα µε τον τηλεοπτικό παρουσιαστή και πολιτικό σχολιαστή Τάβις Σµάιλι, καταγράφοντας τις προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες φτώχειας. «Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού», του «Poverty Tour», µας λέει, «αντικρίσαµε την πολύτιµη ανθρωπιά και την αξιοθαύµαστηανθεκτικότητα των φτωχών ανθρώπων όλων των χρωµάτων – από τους καταυλισµούς των Ινδιάνων στα ισπανόφωνα “barrios” (γειτονιές), στις ασιατικές κοινότητες, στις µαύρες γειτονιές και στα λευκά γκέτο. Είδαµε όµως και το µεγαλύτερο πρόβληµα που αντιµετωπίζεισήµερα η αµερικανική κοινωνία: την αισχρή ανισότητα στην κατανοµή του πλούτου». Γι’ αυτό εξάλλου αποφάσισε να υποστηρίξει µε την παρουσία του τις διαδηλώσεις του κινήµατος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ». Αν και, όπως µας εξηγεί, δεν γνωρίζει το πώς αυτό θα εξελιχθεί στο µέλλον, πιστεύει ότι οι περισσότεροι από τους διαδηλωτές «είναι βαθιά καχύποπτοι µε το σάπιο δικοµµατικό σύστηµα, που έχει δηλητηριαστεί από τα µεγάλα κεφάλαια και τους λοµπίστες».

∆εδοµένων των πολιτικών επιλογών, ο ίδιος θα προτιµούσε στις προεδρικές εκλογές του 2012 να επανεκλεγεί ο Οµπάµα ή ο Λευκός Οίκος να επιστρέψει σε ρεπουµπλικανικά χέρια; τον ρωτήσαµε. «Η επιλογή µεταξύ ενός µέτριου, ψευδολόγου και κακόβουλουΡεπουµπλικανού υποψηφίου και ενός µαλθακού, άτολµου, κεντρώου ∆ηµοκρατικούυποψηφίου προκαλεί θλίψη» απαντά. Και καταλήγει: «Πρέπει να κρατήσουµε τη ∆εξιά εκτός Λευκού Οίκου, αλλά εύχοµαι να µπορούσαµε να τα πάµε καλύτερα από αυτό που έχουµε. Και τα δύο κόµµατα είναι εκδοχές της κυριαρχίας των ολιγαρχιών, µε τους ∆ηµοκρατικούς να είναι λιγότερο µοχθηροί».

«Η ΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΕ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ»…

Δεν αλλάζει το µαύρο κοστούµι του ποτέ

Κυκλοφορεί πάντα – µα πάντα – µε µαύρο κοστούµι, µαύρη γραβάτα και λευκό πουκάµισο. «Είναι τα ρούχα του νεκροταφείου – η στολή που µε κρατάει σε ετοιµότητα για τη µάχη. Αν πέσω ξερός, είµαι έτοιµος για το φέρετρο. Απλά φροντίστε καλά την “άφρο”κόµµωσή µου» έχει πει αυτοσαρκαζόµενος. «Εκκεντρικός» λένε πολλοί. Ποιος θα περίµενε άλλωστε ότι ένας καθηγητής Πανεπιστηµίου, συγγραφέας, φιλόσοφος και πολιτικός ακτιβιστής, σοσιαλιστής πλην πιστός χριστιανός, µπορεί να είναι παράλληλα ηθοποιός, ερασιτέχνης κλασικός βιολονίστας και ραπ τραγουδιστής; Ο Κορνέλ Γουέστ είναι καθηγητής Αφροαµερι κανικών Σπουδών στο Πανεπιστήµιο του Πρίνστον, ενώ στο παρελθόν έχει διδάξει και στο Γέιλ, στο Χάρβαρντ και στο Πανεπιστήµιο του Παρισιού. Εχει γράψει 19 βιβλία, µε πιο γνωστά τα «Race Matters» (Ζητήµατα φυλής), «Democracy Matters: Winning the Fight Against Imperialism» (Ζητήµατα ∆ηµοκρατίας: Κερδίζοντας τη µάχη κατά του ιµπεριαλισµού) και την πιο πρόσφατη αυτοβιογραφία του, «Brother West: Living and Loving Out Loud» (Αδελφός Γουέστ: Ζώντας και αγαπώντας στο επακρον). Εξέχον µέλος του κινήµατος ∆ηµοκράτες Σοσιαλιστές της Αµερικής, µε αναρίθµητες αναφορές στον διεθνή Τύπο και µε περισσότερες από 20 τιµητικές διακρίσεις, ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του ως «µη µαρξιστή σοσιαλιστή» , καθώς δεν µπορεί να συγκεράσει τις µαρξιστικές θεωρίες µε την παράδοση της µαύρης θεολογίας και τις διδαχές της Εκκλησίας των Βαπτιστών στην οποία ανήκει. Η καριέρα του όµως δεν περιορίζεται στον ακαδηµαϊκό κόσµο και στον ακτιβισµό: ο Γουέστ ενσαρκώνει τον χαρακτήρα του Councilor West στις ταινίες «The Matrix Reloaded» και «The Matrix Revolutions», ενώ έχει εµφανιστεί και σε αρκετά πολιτικο-κοινωνικού περιεχοµένου ντοκυµαντέρ, όπως το «Examined Life», το «Sidewalk» και το «Stand». Εχει επίσης κυκλοφορήσει δύο χιπ-χοπ δίσκους, ενώ το 2009 συνεργάστηκε και µε τον διάσηµο ροκ τραγουδιστή Τζον Κούγκαρ.

«Ο λαός της Ελλάδας υποφέρει αλλά αγωνίζεται»

Λέτε ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη οδηγούν σε συρρίκνωση της μεσαίας τάξης. Πώς θα αντιστραφεί αυτή η τάση;

«Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην Αμερική και στην Ευρώπη είναι ηθικά χρεοκοπημένες και έχουν οδηγήσει σε εθνικές χρεοκοπίες. Χρειαζόμαστε δημοκρατικά ελεγχόμενη ρύθμιση των τραπεζών που θα περιορίζει την απληστία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και θα δίνει αξία στο δημόσιο συμφέρον, εστιάζοντας κυρίως στο συμφέρον της εργατικής τάξης και των φτωχών ανθρώπων. Εκφράζω τη βαθιά μου αλληλεγγύη προς τον λαό της Ελλάδας που υποφέρει αλλά αγωνίζεται εναντίον τόσο των μεγάλων τραπεζών, οι οποίες δεν λογοδοτούν σε κανέναν, όσο και των πολιτικών που συνεργούν σε αυτό. Με λίγα λόγια, είμαστε σε αυτόν τον αγώνα όλοι μαζί, πέρα από τα εθνικά σύνορα».

Καλωσήλθατε στον Μεσοπόλεμο, του Νικόλα Σεβαστάκη. Πηγή: www.rednotebook.gr

Η στιγμή που ζούμε δεν χρειάζεται την αναβάπτιση στην κουλτούρα των οδομαχιών του μεσοπολέμου ούτε τη φαντασιακή ανάκληση της Βαστίλης, της Κομμούνας και όλων των ανατρεπτικών σκηνών που επιλέγονται για να σκεπάσουν τη γύμνια του παρόντος

Δεν ήμουν στην Αθήνα τις δυο μέρες της γενικής απεργίας. Αυτά που είδα όμως και άκουσα, αλλά ιδίως αυτά που διαβάζω εδώ και δυο μέρες σε ανακοινώσεις, καταγγελίες, κάθε λογής μηνύματα και σχολιασμούς με κάνουν να ανησυχώ. Βλέπω ας πούμε ότι το τραύμα της Μάρφιν, ενώ είχε απελευθερώσει ενδιαφέρουσες αυτοκριτικές δυνάμεις στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο, δεν γέννησε μια άλλη αντίληψη συλλογικής πρακτικής. Για ένα κομμάτι της αναρχίας, η «αδιαμεσολάβητη οργή» συνοδεύεται από την ίδια ερεβώδη αδιαφορία απέναντι στις συνέπειες χάριν της επιβεβαίωσης της μοναδικής συγκρουσιακής αλήθειας (όπως την εννοούν). Ο ακραίος υποκειμενισμός εν μέσω χιλιάδων ανθρώπων λειτουργεί εντέλει ως ένα αντικοινωνικό πραξικόπημα που δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τον αγώνα εναντίον του καθεστώτος ούτε με τη διαμαρτυρία για τις πρακτικές της «εξουσιαστικής» Αριστεράς και ειδικά του ΚΚΕ.

Αλλά αυτό που φοβάμαι είναι κάτι μεγαλύτερο από τον πόλεμο του μαύρου μπλοκ με το ΚΚΕ και την απολύτως ανόητη επένδυσή του με όλες τις μνήμες της ιστορίας που έφερε σε ρήξη τους δύο χώρους, όχι μόνο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αλλά από καταβολής. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι ενώ ζούμε ένα νέο καθεστώς πολιτικής, οικονομικής και ηθικής βίας, ενώ βρισκόμαστε σε κρίση νομιμοποίησης της μνημονιακής αυταρχίας, ο χώρος των αντιστάσεων υφίσταται ένα ακόμα εσωτερικό σοκ. Οι δεκάδες χιλιάδες που απεργούν και βγαίνουν στο δρόμο εξαναγκάζονται σε φυγή, σε απόσυρση, σε κατάθλιψη: όχι μόνο με ευθύνη των κρατικών δυνάμεων καταστολής, αλλά και με ευθύνη όσων θέλουν να επιβάλλουν στην πολλαπλότητα τη δική τους θέαση, να κάνουν το κομμάτι τους, να παίξουν τη δική τους φαντασίωση εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα.

Αλλά βλέπω και κάτι άλλο: ότι απέναντι στη σημερινή κρίση που έχει, όπως λένε, μεσοπολεμικό άρωμα, ένας ορισμένος κόσμος, είτε από την ριζοσπαστική αριστερά είτε από την αναρχία, αναστηλώνει τον πραγματικό ιστορικό μεσοπόλεμο. Η θεμιτή αναλογία ή μεταφορά (κρίση των μεσαίων στρωμάτων, αίσθηση παρακμής, κρίση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος) λειτουργεί δυστυχώς ως πραγματική ανάκληση και παράδοξη, αν όχι παράλογη, μίμηση. Οι μιμητές του ΄20 ανακαλύπτουν λ.χ., το «τάξη εναντίον τάξης» ή μιλούν για εργατικές πολιτοφυλακές και σοσιαλφασισμούς. Οι μιμητές του ΄30 ξαναζεσταίνουν τον αντιφασισμό. Ταξικές καθαρολογίες και λαϊκομετωπισμοί επανέρχονται για να ξαναδώσουν ζωή στα παλιά εσωτερικά δράματα του κινήματος και στις άλυτες διαφορές ενός αιώνα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η μεγαλύτερη δύναμη της ελληνικής Αριστεράς έχει πια ολοκληρώσει την επιστροφή της στη σταλινική δεκαετία του ΄30 με επιλογές καθαγιασμού των χειρότερων στιγμών της σοβιετικής εποχής.

Δυστυχώς, όμως, αυτό το παιχνίδι με τα αναμνηστικά του κινήματος παίζεται σε ένα κοινωνικό τοπίο υπό διάλυση και σε μια συγκυρία ακραίας ολιγαρχικής αυτονόμησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, τεχνοκρατικής και «διανοούμενης» κάστας.

Αλλά οι άνθρωποι που ασφυκτιούν και αναζητούν έναν ορίζοντα εξόδου κατεβαίνοντας στο δρόμο, δεν είναι αναλώσιμο υλικό σε μια παράσταση με αντικείμενο την επιβεβαίωση αριστερών ή αναρχικών ταυτοτήτων. Ο δημόσιος χώρος των αντιστάσεων δεν μπορεί να είναι αρένα και δοκιμαστήριο για το αναγκαστικό πέρασμα γραμμών και επιτελικών αποφάσεων, για τις διάφορες επαναστατικές ρήτρες, εξεγερσιακές μανιέρες ή για τους σχεδιασμούς του ενός ή άλλου υποσυνόλου. Ο δημόσιος χώρος της αντίστασης δεν μπορεί να είναι το θέατρο για την κωμωδία του «αυθόρμητου-αδιαμεσολάβητου» ή για τη πρόζα της «σιδερένιας οργάνωσης».

Πάνω από όλα, η στιγμή που ζούμε δεν χρειάζεται την αναβάπτιση στην κουλτούρα των οδομαχιών του μεσοπολέμου ούτε τη φαντασιακή ανάκληση της Βαστίλης, της Κομμούνας και όλων των ανατρεπτικών σκηνών που επιλέγονται για να σκεπάσουν τη γύμνια του παρόντος. Είναι μια στιγμή συγκρουσιακή, αλλά με τρόπους που μένουν να επινοηθούν πέρα και έξω από τα καδρόνια και τις γροθιές, πέρα και έξω από τους αγώνες αυτοσυντήρησης και τις επιθυμίες συμβολικής υπεροχής.

Στη νέα διάταξη της «αστικής διακυβέρνησης», καμιά ταυτότητα δεν θα διασωθεί μέσα από ενέσεις ηρωικού ή βίαιου αρχαϊσμού…

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΕΝΤΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ... 12-13 ΜΑΪΟΥ 2000


Αυτή την ομιλία την έκανα στη Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, το 2000, πριν ΕΝΔΕΚΑ χρόνια. Θα μπορούσα να την ξανακάνω στο επόμενο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Είναι ένα καλό μάθημα για όσους έχουν αυταπάτες, για τους λεγόμενους προοδευτικούς, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΥΣ ΟΜΙΛΟΥΣ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗ ΔΗΘΕΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ήδη η άρχουσα τάξη ξεδιπλώνει την στρατηγική της και με τη διαπλοκή των ΜΜΕ και με τις χειραγωγούμενες δημοσκοπήσεις και με ελεγχόμενους βουλευτές προβαίνει σε προπαρασκευαστικές ενέργειες προκειμένου να επιβάλλει "πολιτικές" εκτροπές ως δήθεν εξελίξεις και να επιβάλλει κυβερνητικά σχήματα των συμφερόντων της. Μόνο ορισμένα ονόματα άλλαξαν. Και ο πρώην πρωθυπουργός, κ. Κ. Σημίτης με κείμενο του - 2 Οκτωβρίου 2011- ορίζει την ΝΕΑ ΕΚΔΟΧΗ της συντηρητικής στρατηγικής.


1. Εκλογές, συντηρητικές εξελίξεις και πολιτική αυτονομία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Σήμερα, εδώ, είναι η συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΠΑ.ΣΟ.Κ., του πολιτειακά συντεταγμένου κόμματος που κέρδισε τις εκλογές.

Στη νίκη, όμως, του ΠΑ.ΣΟ.Κ. του 2000 συνέβαλαν, συνέπραξαν, την συγκαθόρισαν και δυνάμεις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές που σίγουρα δεν ανήκουν στο σοσιαλιστικό κόμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Προεξάρχοντα ρόλο, σ' αυτό το συγκρότημα των δυνάμεων συγκαθορισμού της Νίκης, έπαιξαν οι επιχειρήσεις και των Μ.Μ.Ε.

Το Συγκρότημα αυτών των δυνάμεων θα επικαθορίζει και τις εξελίξεις. Για πόσο; Αυτό είναι θέμα του Ελληνικού Λαού ή της κοινωνίας των πολιτών. Γιατί οι κοινωνίες των κολλητών είναι εκεί και όχι εδώ.

Οδηγηθήκαμε σ' ένα οριακό αποτέλεσμα και οδηγήθηκαν γνήσιες λαϊκές δυνάμεις στη δεξιά. Αυτό δεν έγινε μηχανικά. Προϋπήρξε εκλογική και πολιτική αφασία στην κυβερνητική παράταξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., γιατί μεταξύ των άλλων το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι και κυβερνητική παράταξη.

Οι δημόσιες τοποθετήσεις δεν ήταν: σοσιαλιστικές και δεξιά, αλλά κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Τον ίδιο δρόμο έχουν οι σοσιαλιστές και η δεξιά;

Υπήρχε σαφής επιλογή δρόμου; Οι επικαθοριστές, που εκπροσωπούν και το σύστημα, συνδιαμόρφωσαν το πλαίσιο της αναμέτρησης.

Το σύστημα στην Ελλάδα και στην Ε.Ε. είναι καπιταλιστικό. Μήπως έχει κανείς αντίθετη γνώμη επ' αυτού;

Όλες οι κοινωνίες στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο είναι συγκροτημένες σε τάξεις.

Όλες οι κοινωνίες στην Ε.Ε. είναι καπιταλιστικές. Δηλαδή, συγκροτούνται από: ολιγαρχία, μεγάλη αστική τάξη, αστική τάξη, μεσαία τάξη, μικροαστικά στρώματα, αγρότες, εργάτες, μισθωτούς επιχειρήσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ανέργους, νέους, γυναίκες.

Ο δημόσιος λόγος ήταν: η ελληνική κοινωνία γενικά ως εκλογικό σώμα με βάση την παραδοσιακή συνταγματική αρχή.

Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων επιβεβαίωσαν το αποτέλεσμα:

α) της συντηρητικής στρατηγικής απέναντι στο εκλογικό σώμα,

β) του συστήματος δύναμης επικαθορισμού των δημοσίων πραγμάτων και του προσανατολισμού του εκλογικού σώματος,

γ) της κυριαρχίας των οικονομικών δυνάμεων της χώρας πάνω στις πολιτικές δυνάμεις.

Η δεξιά συγκυβέρνησε με τον ξένο παράγοντα. Είναι γνωστή η υποτέλεια της. Συγκυβέρνησε με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα και χειραγωγούσε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος. Αυτό θα κάνει πάντα η δεξιά. Αυτό κάνει παγκόσμια.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έφερε την αυτονομία στην πολιτική και άνοιξε το μονόδρομο συγκυβέρνησης με τον ελληνικό λαό. Στην πορεία άρχισαν τα εκφυλιστικά φαινόμενα και η κατάληξη είναι πλέον αρνητική για την πολιτική αυτονομία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να κυβερνά και όπου δεν διαθέτει τις δυνατότητες να συγκυβερνά, αλλά για την ανάπτυξη της χώρας και την ευημερία των πολιτών της και όχι για επιδιώξεις που ΔΕΝ αφορούν στο δημόσιο συμφέρον.

Σε σημαντικούς τομείς διακυβέρνησης δε συμβαίνει αυτό, δεν υπάρχει πολιτική αυτονομία ούτε σε πολιτικές, ούτε σε πρόσωπα.

2. Κράτος και ΠΑ.ΣΟ.Κ. Κράτος και σύστημα εξουσίας

Κατά καιρούς επανέρχεται το ζήτημα της κρατικοποίησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως σοσιαλιστικό κόμμα ήταν και είναι κόμμα της ιδεολογίας, της πολιτικής, του προγράμματος, των κοινωνικών δυνάμεων που αγωνίζονται για την πρόοδο της χώρας.

Κατόπιν έγινε και κόμμα του κράτους. Αυτό ήταν φυσικό, γιατί ανέλαβε ευθύνες διακυβέρνησης και διοίκησης.

Υπάρχουν μόνιμα φαινόμενα παρασιτισμού, εκφυλισμού και διαφθοράς. Ευθύνεται το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συνολικά; Όχι βέβαια.

Ευθύνονται όσοι τα διαπράττουν, τα συντηρούν ή τα αναπαράγουν και το κυριότερο όσοι τα ανέχονται.

Ευθύνονται πρόσωπα. Υπάρχουν πολιτικές ευθύνες. Κυρίως σε όσους τα ανέχονται. Τους αποκαλώ τροχονόμους. Απλώς διευθύνουν την κυκλοφορία συγκεκριμένων συμφερόντων, δεν κυβερνούν.

Έχουν αναδειχθεί όλα τα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από το λαό και τους αγώνες του; Όχι βέβαια. Αναδείχθηκαν και από το κράτος! Πόσοι από την Κ.Ε. αναδείχτηκαν από το κράτος; Πόσοι από την Κοινοβουλευτική ομάδα αναδείχτηκαν, επίσης, από το κράτος; Όλοι έχουμε γνώση.

Είναι ένα θέμα για τους φιλολογούντες ή για το ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις; Αυτό, όμως, είναι ένα επιμέρους θέμα της κρατικής εξουσίας που διαχειρίζεται το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Κανείς δεν είδα να γράφει για τις νέες εξουσίες του συστήματος που πλέον δεν θα έχουμε ανάγκη να αναδεικνύονται στελέχη, βουλευτές, υπουργοί ούτε από το κράτος, ούτε από κοινωνικούς αγώνες. Θα τους αναδεικνύουν μέσα από πολύ γνωστούς δρόμους οι επιχειρηματίες και οι ιδιοκτήτες των Μ.Μ.Ε. Και αυτοί βέβαια δεν είναι οι δρόμοι του εκσυγχρονισμού.

Τέτοια πρόσωπα υπάρχουν, αρκετά μπήκαν και στη Βουλή, ορισμένα βρίσκονται και σε κυβερνητικές θέσεις ,καθώς και σε άλλα όργανα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Άκουσα από υπεύθυνα πρόσωπα να λέγεται ότι έτσι οργανώθηκε η πολιτική ζωή. Τίποτε δεν οργανώνεται από μόνο του.

Συνέπραξαν και άνθρωποι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να υπάρξει ΤΗΛΕ-ΟΜΗΡΙΑ του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και προσώπων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., καθώς και ψήφοι αντιπαροχής και συναλλαγής. Κάποιοι συνέπραξαν, λοιπόν, και από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Υπάρχει αυτό που πραγματικά είμαστε και είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία.

Πρέπει να στείλουμε ένα μήνυμα, ότι είναι δύσκολο να μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε άλλοι από αυτό που είμαστε, δηλαδή, σοσιαλιστές. Είμαστε σοσιαλιστές, ούτε μετάλλαξη, ούτε περιθωριοποίηση για μας. Όσοι δεν είναι σοσιαλιστές μπορούν να τους μεταλλάσσουν και να τους περιθωριοποιούν.

Γίνεται επίσης συζήτηση για τη δημόσια διοίκηση και καλώς άνοιξε αυτή η συζήτηση.

Η δημόσια διοίκηση:

α) λειτουργεί με κανόνες δημοσίου συμφέροντος,

β) κατανέμει πόρους του δημοσίου.

Με βάση τις εξελίξεις στην Ε.Ε., πότε θα ανοίξει η συζήτηση για τις δημόσιες δαπάνες που διαχειρίζεται η ΙΔΙΩΤΙΚΗ διοίκηση, δηλαδή, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και η δημόσια διοίκηση απλώς παρευρίσκεται;

3. Η κυριαρχία των λαϊκών δυνάμεων και οι προοδευτικές ιδέες

Ασφαλώς η καθολική ψήφος είναι από τις κορυφαίες στιγμές με βάση την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Υπάρχει άνεμος προοδευτικών ιδεών στην χώρα! Όχι, βέβαια. Είναι σαφής η αναδίπλωση του προοδευτικού κόσμου.

Είναι γνωστό, ότι η κυρίαρχη ιδεολογία σε μια χώρα είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Αυτό έτσι είναι. Το μπλοκ των κυρίαρχων τάξεων το αποτελούν η ολιγαρχία, και η μεγάλη αστική τάξη. Οι δικές τους ιδέες κυριαρχούν στη χώρα.

Μιλώ και για μια συντηρητική στροφή μέσα στις προοδευτικές δυνάμεις. Το 1974 θα ήταν αδιανόητο να είναι αυτή η ατζέντα των δημόσιων συζητήσεων σε θέματα όπως: πατρίς - θρησκεία – οικογένεια, Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών.

Τελικά η Χούντα έδρασε μακροπρόθεσμα.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με πίστη σε ουμανιστικές αξίες τι λέει επ' αυτών;

Μιλά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για θέματα τάξεων και ιδεολογιών;

Αντίθετα, κάθε μέρα καθοδηγείται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δημοσιογραφικά μια ακατάσχετη φλυαρία για τα πρόσωπα και τις εξουσίες τους.

4. Η πολιτική στο προσκήνιο

Να επανέλθει η πολιτική στο προσκήνιο, ετέθη το θέμα από πολλούς στη συνεδρίασή μας. Η πολιτική, όμως, παγκόσμια, όπως και στην Ε.Ε. και στην Ελλάδα, έχει ηττηθεί από την οικονομία.

α) Θέλει αγώνα για να επανέλθει η πολιτική στα πράγματα, όχι λόγια.

β) Ποια πολιτική; Υπάρχουν συντηρητικές και προοδευτικές πολιτικές.

Όσες πολιτικές ασκεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ., γιατί δεν τις ασκεί όλες ως θα όφειλε, είναι όλες προοδευτικές; Αν ήταν προοδευτικές δεν θα είχε τέτοια απήχηση η δεξιά στο εκλογικό σώμα.

Έτσι πρέπει να δούμε και το μέλλον. Δηλαδή, από ποια σκοπιά; Το μέλλον έχει πολλές εκδοχές. Δεν είναι αόριστο, το προσδιορίζουν πολλοί παράγοντες.

Ο Καραμανλής είπε πρόσφατα ότι: δεν υπάρχει δεξιά και αριστερά, δεν υπάρχουν δεξιά και αριστερά προβλήματα, ούτε δεξιές και αριστερές λύσεις.

Σοβαρά! Τo πιστεύει κανείς σοβαρός πολιτικός;

Γιατί ο Καραμανλής έχει εξελιχθεί σ' ένα δημαγωγό παλαιών εποχών.

Απάντησε κανείς από τους φιλόλογους περί την εξουσία, από τους υπεύθυνους του ΠΑ.ΣΟ.Κ.;

Υπάρχει πολιτική που δεν εκφράζει συμφέροντα; Υπάρχουν προβλήματα που δε σχετίζονται με συμφέροντα; Υπάρχουν λύσεις που δεν έχουν σχέση με συμφέροντα;

5. Το πρόσωπο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ο Πρόεδρος, Κ. Σημίτης, είπε χθες:

α) Ο κόσμος αλλάζει,

β) Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορεί να παρουσιάζει το ίδιο πρόσωπο.

Ασφαλώς και είναι γενικές διατυπώσεις, που θέλουν συζήτηση, γιατί ο κόσμος όντως "αλλάζει", αλλά ποιος κόσμος;

Υπάρχει άλλος κόσμος από τον κόσμο του καπιταλισμού; Καπιταλισμού που όντως υφίσταται μεγάλη αλλαγή.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να παρουσιάζει σαφές πρόσωπο: Το σοσιαλιστικό. Πρέπει όμως να μαθαίνει και να παρεμβαίνει στην πορεία για την αλλαγή του καπιταλιστικού κόσμου, να μην αποφασίζουμε άλλα στα συνέδρια για τον καπιταλιστικό κόσμο και διαφορετικά να οργανώνουμε την πολιτική μας.

Ενδιαφέρει όλους στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. να αναλύσει ο Πρόεδρος του Κόμματος τις θέσεις του περί του νέου κόσμου και του νέου προσώπου του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

6. Πολιτικό σχέδιο 2000-2004

ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ελληνικός λαός

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Κυβέρνηση πρέπει να:

α) υλοποιήσουν το εξαγγελθέν πρόγραμμα και με αλλαγή του εκλογικού νόμου σε πολλά θέματα,

β) επηρεάσουν, θετικά για τις προοδευτικές δυνάμεις, την ανάδειξη των αυτοδιοικητικών εξουσιών το 2002,

γ) διαμορφώσουν προοδευτικές εξελίξεις για τις εθνικές εκλογές και νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όταν γίνουν οι εθνικές εκλογές.

Τα προανέφερα, διότι ετέθη μονοσήμαντα το θέμα της επόμενης νίκης.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει υποχρέωση να ασκήσει πολιτική, να εφαρμόσει πρόγραμμα και να διεκδικήσει τη νίκη.

Παρατήρηση: Ήδη έχουν εξαγγελθεί πολλά σημαντικά πράγματα, τουλάχιστον σε τίτλους, με τις προγραμματικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού κ. Σημίτη στη Βουλή. Και οι τίτλοι χρειάζεται να γίνουν δεσμεύσεις και σε "δια ταύτα".

7. Συνάντηση των προοδευτικών δυνάμεων

Είναι η πιο σημαντική απόφαση που παίρνει η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Είναι παραδοχή ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορούν να υλοποιήσουν και να αντιμετωπίσουν τις προοδευτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, γιατί πέρα από την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου έχει συντηρητικοποιηθεί η ελληνική κοινωνία και ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος διαβιεί σε παρωχημένες και αντιπαραγωγικές δραστηριότητες και σε ανάλογα πλαίσια αναφοράς.

Είναι επίσης παραδοχή ότι υπάρχει μετατόπιση Λαϊκών Κοινωνικών δυνάμεων προς τη δημαγωγία της Δεξιάς, στην ουσία στο πουθενά, και είναι επιβεβλημένη η αντιστοίχιση προοδευτικών πολιτικών και δημιουργικών κοινωνικών δυνάμεων.

Είναι παραδοχή της αντίληψης για ιδεολογική και πολιτική αναζωογόνηση από αγωνιστές της ευρείας αριστεράς .

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., οι σοσιαλιστές του ΠΑ.ΣΟ.Κ., θα συναντηθούν με τις ευρύτερες αριστερές δυνάμεις.

Επειδή στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν υπάρχουν μόνο σοσιαλιστές, θα έχει ενδιαφέρον για όσα ή θα:

α) αποσιωπηθούν,

β) διατυπωθούν από όλες τις πλευρές του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

8. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Πρέπει να ξεκινήσει η ανασύνταξη, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, των δυνάμεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Των δυνάμεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που θέλουν να απαντήσουν:

α)στην έρημο των ιδεών,

β) Στην απουσία πολιτικών,

γ) Στην αφασία του χειρισμού υποθέσεων,

δ) Στις ιδιωτεύσεις και αποχωρήσεις.

Η ανασύνταξη θα είναι μια δημιουργική παρέμβαση στο σύνολο της χώρας.

Η πρόταση μου είναι να κυριαρχήσει το συλλογικό μοντέλο.

Το μοντέλο του αρχηγού είναι πολύ παλιό.

Τα μοντέλα των προσωπικών στρατηγικών τα περιμένουν στη γωνία οι συνασπισμένοι της εξουσίας των γνωστών συμφερόντων και γνωστών ιδιοκτητών.

Η ενότητα μεταξύ όλων δεν μπορεί να υπάρχει γενικά.

Ενότητα πάνω σε αρχές. Άνθρωποι που σκηνοθετούν τη δράση τους έξω από το προοδευτικό Κίνημα μπορούν να συνυπάρχουν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά όχι σε ενότητα με τους σοσιαλιστές. Όσοι σκηνοθετούν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έξω από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., οι κύκλοι αυτοί θέλουν να εμπεριέχει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στους κόλπους του όλα τα στοιχεία της προοπτικής που επιθυμούν.

Αυτά τα "καινούργια πράγματα" είναι από το πολύ απώτατο παρελθόν.

Οι σοσιαλιστές απαντάμε θετικά στην αφύπνιση, στη συμμετοχή, στην παρέμβαση, στη δημιουργία του αύριο για τη χώρα και τους πολίτες αυτού του τόπου.

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Περί εσχάτης προδοσίας, Καρτερός Θανάσης Πήγη: http:www.avgi.gr

Τι σημαίνει να κατηγορεί κάποιος πολιτικός αρχηγός την κυβέρνηση για εσχάτη προδοσία; Ότι θα ζητήσει αύριο να στηθούν δίκες -κάτι σαν μια νέα έκδοση από Γουδή; Ότι της καταλογίζει συνειδητή απεμπόληση των συμφερόντων της χώρας εν ονόματι κάποιων σκοτεινών σκοπών και κέντρων -χρειάζεται συνεπώς να ενεργοποιηθεί μια νέα έκδοση του 509; Ή ότι απλώς καταφεύγει σε τόσο βαριές κουβέντες για λόγους πολιτικής ρητορικής, για να δείξει και να καταδείξει πόσο η πολιτική της κυβέρνησης στρέφεται κατά των συμφερόντων του λαού και της χώρας;

Αν πρόκειται για ρητορική έξαψη και έκλαμψη, κακώς, κάκιστα, υποκύπτει στη γοητεία της όποιος οφείλει να είναι ψύχραιμος από τον ίδιο του τον ρόλο. Όποιος οφείλει να δίνει έμφαση στις μαζικές, μαχητικές, ανυπάκουες, αλλά πάντα ασυμβίβαστα ειρηνικές μορφές αντιπαράθεσης. Όποιος πράγματι έχει ως οδηγό την πείρα και τη σοφία του εργατικού κινήματος και της αριστεράς, που γνωρίζουν καλά πόσο μεγάλη ζημιά μπορεί να κάνει όχι μόνο η άσκηση, αλλά και η ρητορική της βίας. Όποιος τελικά θέλει να προστατέψει από την οργή όχι εκείνους που την προκαλούν, αλλά εκείνους που κάποια στιγμή μπορεί να οδηγηθούν από αυτή σε λάθος δρόμους.

Αν δεν πρόκειται για ρητορική έκλαμψη, αλλά για συνειδητή πολιτική θέση, τότε θα πρέπει να αποδειχτεί η βασιμότητά της. Διότι άλλο πράγμα η άποψη ότι μια πολιτική είναι καταστροφική για τη χώρα και άλλο πράγμα ότι αυτή η πολιτική ασκείται συνειδητά για να καταστραφεί η χώρα. Άλλο πράγμα η θέση ότι μια πολιτική οδηγεί σε εκποίηση της χώρας, άλλο πράγμα ότι μια πολιτική ξεπουλάει, και μάλιστα με ιδιοτελή ανταλλάγματα προδοσίας, συνειδητά τη χώρα. Άλλο πράγμα ο Τσολάκογλου, για όσους ακόμα δεν καταλαβαίνουν, κι άλλο πράγμα ο Παπανδρέου ο τρίτος, ακόμα και ο πρώτος.

Κανένας βέβαια, πολύ περισσότερο οι παλιοί και καθόλου αναμάρτητοι, δεν είναι σε θέση να συμβουλεύει κανέναν σε μια παράταξη που διατρέχεται ευτυχώς από απόψεις και χρώματα, αλλά και κατατρύχεται κάποτε δυστυχώς από πολιτική αχρωματοψία. Δεν θα ήταν άσχημα πάντως να θυμόμαστε ότι η αριστερά έχει καεί στο γάλα πολλές φορές, άρα ας φυσούν οι ηγέτες της και το γιαούρτι. Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, λέει ο ποιητής. Αλλά όχι στην κοιλιά μας...