Στέφανος Τζουμάκας: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1989.Ενα επικαιρο κειμενο που το δημοσίευσα 35 χρονια πριν. Για την εγκαταλειψη των αρχών και για τις συνέπειες.

Η εξέγερση του Νοέμβρη ήταν επέμβαση της νεολαίας και των δημοκρατικών πολιτών της Αθήνας, στην τότε απόπειρα της χούντας να επιβάλλει ως κορμό της πολιτικής ζωής το Στρατό, ένα μοντέλο αμερικανόπνευστο που το βλέπουμε σήμερα στην Τουρκία και αλλού. 

 

Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν: η μεγάλη πείρα της νεολαίας από τις καταλήψεις της νομικής το Φλεβάρη και Μάρτη του ’73, η δυσαρέσκεια μεγάλου μέρους του λαού της Αθήνας από τις διώξεις της χούντας, η οπερέτα της κυβέρνησης Μαρκεζίνη, οι εσωτερικές έριδες της χούντας και η συνειδητοποίηση από μέρους μας (του φοιτητικού κινήματος) πώς η αναμέτρηση είναι η λύση.

 

Κυριάρχησε ο πατριωτισμός, η λογική της θυσίας για τα ιδανικά της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας.

Το Πολυτεχνείο ήταν η έκρηξη της άμεσης Δημοκρατίας. Οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι δεν ήταν οπαδοί μιας πολιτικής ζωής τύπου 1989. Πήραν την υπόθεση στα χέρια τους γιατί τους αφορούσε η εξέλιξη.

 

Σφυρηλατήθηκε η λαϊκή ενότητα προς μια ριζοσπαστική και ανατρεπτική κατεύθυνση κατά της χούντας. Τον χαρακτήρα του αγώνα τον καθόρισαν αγωνιστές παρά τις αρκετές και σημαντικές διαφορές τους.

 

Η αιματηρή καταστολή ήταν το αδιέξοδο της χούντας και όχι δικό μας. Εμείς αποκαταστήσαμε εκεί την ώρα της αναμέτρησης τον πολιτισμό μας, το φρόνημα, τα ιδανικά ενός λαού με ιστορία αγώνων για την ανεξαρτησία και τις ελευθερίες του.

 

Η χούντα είχε οδηγήσει σε εξανδραποδισμό και σε υποταγή πολλούς έλληνες, αλλά δεν μπόρεσε να αποκτήσει λαϊκή βάση. Και οι υποταγμένοι ήταν παθητικά αντίθετοι με τους στρατοκράτες.

 

Το καθεστώς της χούντας, της «έκτακτης ανάγκης» εξέφρασε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την κρίση του αναχρονιστικού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, τον εξαρτημένο χαρακτήρα, την έλλειψη ηγετικών πολιτικών ομάδων και αντίστοιχων κομμάτων με στρατηγική και πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση και τη θετική πορεία της χώρας πριν το 1967. Εξέφρασε ακόμη και την κρίση προτύπων και αξιών και τέλος την ανοχή και την αδυναμία του δημοκρατικού κινήματος να απομονώσει τα φασιστικά στοιχεία και τις επιδιώξεις τους, στο κόμμα της δεξιάς, στο στρατό, στη διοίκηση, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

 

Από το περιεχόμενο και με τον τρόπο που έγινε ο αγώνας κατά της χούντας με αποκορύφωμα την προδοσία της Κύπρου επηρεάστηκαν καθοριστικά οι μέχρι και τώρα εξελίξεις στην Ελλάδα.

 

Δύο ήταν οι βασικές γραμμές. Η μία η αντίσταση κατά της χούντας μέχρι την ανατροπή της, αλλά και του καθεστώτος που γέννησε την χούντα. Ήταν η γραμμή της ρήξης με το παρελθόν. Ήταν η γραμμή των αγωνιστών. Ήταν η προοδευτική γραμμή.

 

Η άλλη ήταν η γραμμή της αντίθεσης, της αντιπολίτευσης στη χούντα. Ήταν η γραμμή πολλών παλαιών αλλά και νέων πολιτικών. Ήταν η συντηρητική γραμμή.

 

Το 1974 η μεταπολίτευση έγινε σε βάρος του αγώνα του Πολυτεχνείου για εθνική ανεξαρτησία και ουσιαστική δημοκρατία. Ο συσχετισμός των δυνάμεων συγκροτήθηκε υπέρ της συντηρητικής κατεύθυνσης. Άλλοι πήγαν εξορία, άλλοι στα βασανιστήρια και τις φυλακές και ο Καραμανλής «έφερε τη Δημοκρατία από το Παρίσι».

 

Μέχρι το 1981 οι σοσιαλιστές έκαναν αγώνες για να αλλάξει το σύστημα που γεννά την εξάρτηση, τις ανισότητες, τον αυταρχισμό και τη συντηρητική πολιτική. Τελικά, ο αγώνας μετατράπηκε κύρια σε έλεγχο και αξιοποίηση του κράτους, σε πόλεμο κύρια ενάντια στη δεξιά παράταξη, δηλαδή ενάντια στην ΕΚΦΡΑΣΗ του συστήματος, και όχι ενάντια στο ΙΔΙΟ το σύστημα. Τα δύο τελευταία χρόνια η χώρα δεν συζητά εθνικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς στόχους. 

 

Βρισκόμαστε σε μια πολιτική κρίση που κύρια έκφραση της είναι οι πολιτικοί ως κατήγοροι, ως κατηγορούμενοι και ως συνήγοροι. Η ενασχόληση με το παρελθόν είναι αυτό που κυριαρχεί. Οι αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν ίσως τη δεκαετία του ’70 ακόμη περιμένουν τους υπεύθυνους.

 

Σήμερα θα έπρεπε 16 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο να κρίνεται νέα φάση για τη χώρα. Να κρίνονται προγράμματα και σχέδια για την επόμενη δεκαετία. Η αξιοπιστία των πολιτικών που έχει τρωθεί και η συμμετοχή των πολιτών, ο λαϊκός και κοινωνικός έλεγχος, η λαϊκή κυριαρχία.

 

Σήμερα 16 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο θα έπρεπε να σταματήσει η λυσσαλέα μάχη για την κατάληψη του κράτους από πολιτικές και κοινωνικές ομάδες όχι τόσο για τον εθνικό σχεδιασμό, για την παραγωγή, για την διανομή, την εκπαίδευση, την ενημέρωση, τις επικοινωνίες, τον πολιτισμό, το περιβάλλον αλλά κύρια για την λαφυραγώγηση του.

 

Σήμερα 16 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο θα έπρεπε να σταματήσει η λυσσαλέα μάχη για την κατάληψη αξιωμάτων μέσα από την ασταμάτητη καταδημαγώγηση σε βάρος των πολιτών γεμίζοντας αυταπάτες και απάτες και σε βάρος της πολιτικής μεταφέροντας την σε χώρους με επιδιώξεις έξω από εθνικούς και κοινωνικούς στόχους.

 

Σήμερα 16 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης θα έπρεπε να απομονώνουν με κάθε τρόπο όσους στο χώρο της πολιτικής καλλιεργούν τον καιροσκοπισμό, την ιδιοτέλεια, την ανοχή, την έλλειψη παρρησίας και τον φανατισμό. Να ενισχύσουν την πολιτική των αρχών, την αντιπαράθεση ιδεών και θέσεων και όχι προσώπων, αντιλήψεων και όχι μηχανισμών, προτάσεων και όχι επιθέσεων, διαλόγου και όχι παρασκηνίων. Να αναγνωρίσουν το δικαίωμα της διαφωνίας και την ισορροπία ανάμεσα στα δικαιώματα της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας.

 

Στο Πολυτεχνείο διαμορφώθηκε ένα κίνημα βάσης. Μετά το 1974 ανέδειξε παρατάξεις, ανέδειξε κόμματα με στρατηγική και προγράμματα, τα κόμματα ανέδειξαν μηχανισμούς, οι μηχανισμοί ανέδειξαν πρόσωπα.

 

Σήμερα τα κόμματα πρέπει να ξανασυνδεθούν με τις κοινωνικές δυνάμεις, με τους πολίτες, με πολιτικές συμφωνίες, με πληροφόρηση και δημοκρατικές αποφάσεις.

 

Σήμερα τα πολιτικά πρόσωπα των κομμάτων πρέπει να πάψουν να παίζουν ρόλους, να πάψουν να χειρίζονται υποθέσεις, να πάψουν να εφαρμόζουν πολιτικές του μέσου όρου και της ισορροπίας προσώπων και να πάρουν πρωτοβουλίες, να συμβάλλουν για μια πολιτική έξω από τα σημερινά εκφυλιστικά φαινόμενα και το τέλμα. Για τον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό της χώρας και του πολιτικού μας συστήματος, για κανόνες ενάντια στις αυθαιρεσίες, στην παραγωγή, στην κοινωνία στους θεσμούς.

Για να μην είναι η πολιτική μόνο θέμα αξιοποίησης κάποιου έργου μέσα από ένα πρόγραμμα στο κράτος ως δήθεν προσωπικό έργο. Για να μην είναι η πολιτική μόνο θέμα του STAR SYSTEM και του πολιτικού MARKETING.

 

Για να μην κινούνται τα νήματα από τα παρασκήνια και τα περιβάλλοντα. Για να μην δρομολογούνται οι εξελίξεις και οι πρωτοβουλίες σε γραφεία εκδοτών εφημερίδων, ιδιοκτητών ραδιοφώνων και t.v., επιχειρηματιών και πρεσβειών.

 

Για να μην έχουμε τα γραφικά αλλά και εκφυλιστικά φαινόμενα όταν ορισμένοι εκδότες και ιδιοκτήτες ραδιοφώνων να έχουν οπαδούς. Σήμερα! Στην Ελλάδα! 10 χρόνια πριν το 2000! Οπαδούς ανήμπορους, αφελείς και φανατισμένους, ανθρώπους του καθημερινού μόχθου που άλλοι τους ντοπάρουν εδώ και πολύ καιρό άλλοι τους εκμαυλίζουν και άλλοι τους λοιδορούν.

 

Ανθρώπους που έχασαν την εμπιστοσύνη τους: στις ιδέες τους, σε πολιτικά πρόσωπα και κόμματα. Πολλοί ήδη έχουν μπει στο φασιστικό πειρασμό του «σκοπού που αγιάζει τα μέσα» και ήδη επανεμφανίζονται δεξιές νοοτροπίες που θέλουν να επιβάλλουν πως πρέπει να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα για αποσιώπηση ή και για κοινωνική και πολιτική αποδοχή αντιδεοντολογικών και παράνομων δραστηριοτήτων πολιτικών προσώπων για το «καλό των παρατάξεων». Και όλα αυτά σε ένα σκηνικό κατασυκοφάντησης και επιχείρησης εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων.

 

Ωστόσο, αυτός ο ΣΩΛΗΝΑΣ δεν μπορεί να αντέξει για καιρό. Ελπίδα είναι οι κοινωνικές δυνάμεις, οι πολίτες, η νεολαία. Για να ευοδωθούν κριτήρια και αξίες.

• Για να έλθει η πολιτική στο προσκήνιο
• Για να έρθουν οι πολίτες στο προσκήνιο
• Για να ξαναμπεί η νεολαία στην πολιτική, γιατί η χώρα χρειάζεται έμπνευση και ανανέωση.

Γιατί στη δεκαετία που έρχεται σίγουρα θα έχει ανατραπεί το σημερινό πολιτικό σκηνικό, για να προχωρήσει η χώρα με συνολικές συμφωνίες (πολιτικές, προγραμματικές, κοινωνικές) πάνω στο έδαφος της πραγματικότητας.

 

Υστερόγραφο: Αυτές τις μέρες η κρίση ιδεών, συστημάτων, γεωπολιτικών στρατηγικών, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, ανατολικά και δυτικά παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας. Το λιγότερο που θα έκανε ο καθένας από τους ανθρώπους της «πρώτης γραμμής» του ’73 είναι η αυτοκριτική.

Οι εκπρόσωποι των γενιών του «πολιτικού χειμώνα» στην Ελλάδα (δικτατορία Μεταξά, Κατοχή, Εμφύλιος, Μετεμφυλιακό κράτος, βία και νοθεία, πολιτικές δολοφονίες, αποστασία, δικτατορία) προετοιμάζονται να παραδώσουν την σκυτάλη στους πολιτικούς της δεκαετίας για το 2000.

 

Για τις εξελίξεις στις αυτοδυναμίες της μεταπολίτευσης οι ‘άνθρωποι της εξέγερσης έχουμε τις ευθύνες μας.

Γιατί ορισμένοι από εμάς πέρασαν στην αντίπερα όχθη και το λιγότερο βέβαια που σεβάστηκαν ήταν η μνήμη των νεκρών, τα ιδανικά της θυσίας.

 

Πάρα πολλοί από εμάς. Ενταχθήκαμε στους μηχανισμούς και συμβάλαμε με την ανοχή μας σε μια στρεβλή θεωρία για το «καλό» της χώρας, του κόμματος, της εκπαίδευσης, της δημόσιας διοίκησης, της επιχείρησης. Ως γενιά συνολικής ρήξης, γυρίσαμε στις επιμέρους ρήξεις. Και οι υπόλοιποι από απόσταση μοναχικοί με ατομικές και άλλες προσπάθειες.

 

Δεν έχω όμως καμιά αμφιβολία ότι αποτρέψαμε δυσμενέστερες εξελίξεις, ο καθένας στο χώρο του με τις δικές του αντιστάσεις. Όλους μαζί όμως και σήμερα μας ενώνουν οι ελπίδες και μια προσδοκία για ριζοσπαστικές εξελίξεις.

 

Γι’ αυτό που δεν πήρε συνέχεια μετά την αιματηρή καταστολή του Νοέμβρη γιατί στη γωνία μας περίμενε μετά τη χούντα του Παπαδόπουλου, η επόμενη χούντα του Διοικητή της Ε.Σ.Α., του Ιωαννίδη.

 

Χωρίς καμιά επιφύλαξη μπορούμε όλοι να ομολογήσουμε πώς 15 χρόνια μετά την μεταπολίτευση όλους μας τον καθένα στο χώρο του, μας περίμεναν πολλές φορές στη γωνία.

 

Αν μια φορά μας εκτιμούν οι ιδεολόγοι, χίλιες φορές μας αντιμάχονται οι συμφεροντολόγοι, σε κάθε χώρο. Γιατί είχαμε και έχουμε στρατηγική για την Ελλάδα στον δύσκολο δρόμο της ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της ανάπτυξης, της κοινωνικής προκοπής και της δικαιοσύνης.

 

Τα πρόσωπα που βγήκαν στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες για ιδέες και χωρίς υπολογισμούς μπήκαν στην πολιτική χωρίς την αρχή της επετηρίδας, χωρίς τη λογική για να συνεχιστεί το τζάκι, η οικογενειακή παράδοση ή για να μπουν μετά την όποια κοινωνική επιτυχία και στην «καριέρα» της πολιτικής ή γιατί δήθεν γεννήθηκαν για την πολιτική, ή γιατί μπήκαν σε κάποια παρέα στελεχών κάποιου κόμματος που ως ασανσέρ ο ένας προωθεί τον άλλον για να προωθήσουν τις επιδιώξεις του αρχηγού της παρέας, ή με τις πλάτες των επιχειρηματικών κύκλων και άρα και ανάλογες δεσμεύσεις ή με τις μεθόδους της διαφήμισης από εκδοτικά και διαφημιστικά γραφεία που θα σας πείθουν για την αξία τους.

 

Είμαστε μάχιμοι, έχουμε γνώμη, είναι πολιτική η στάση μας και αταλάντευτη η κοινωνική μας πορεία. Το αν σήμερα εργαζόμενοι, επαγγελματίες, επιχειρηματίες, εκπαιδευτικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες πολιτικοί που πήραν μέρος ή συντέλεσαν στις εξεγέρσεις του ’73 στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και τα Γιάννενα συμβάλλουν σε μια νέα πορεία της χώρας, στη δεκαετία που έρχεται θα κριθεί από μια πολιτική στάση αλλά και από άλλες συνθήκες . Πάντα περιμένουν στη γωνία συμβιβασμοί και συμβιβασμοί, αναμετρήσεις και αναμετρήσεις.

 

Πρώτα ήταν η συνολική ρήξη, μετά η αναδίπλωση, οι επιμέρους ρήξεις και τελευταία να προλάβουμε το χειρότερο. Κάπου διαφαίνονται νέοι ορίζοντες, Άλλωστε μπορούν να προπορευτούν οι γενιές της μεταπολίτευσης, της αλλαγής, του 2000.

Βάσω σε αποχαιρετούμε με οδύνη...

 

 

Αποχαιρετούμε με οδύνη την πολυαγαπημένη και άξια απέραντης εκτίμησης, Βάσω. Έφυγε η αγαπημένη μας Βάσω Παπανδρέου. Η προοδευτική πολιτικός του λόγου και του αντίλογου. Μας συνέδεε μακρά φιλία και συντροφικότητα. 

 

Με κοινούς αγώνες στη Μεταπολίτευση και ιστορικές συμμαχίες στις εσωτερικές συγκρούσεις του ΠΑΣΟΚ με επιτεύγματα αλλά και με ήττες στη κοινή μας πορεία, από τη σωστή πλευρά των εξελίξεων που δικαίωσαν σε μεγάλο βαθμό το έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ την πρώτη περίοδο. 

 

Ωστόσο, πολλές φορές και κόντρα στο ρεύμα με συνέπειες, με αποχωρήσεις από τις κυβερνήσεις και τα όργανα. Απέναντι σε λαθεμένες επιλογές και αυθαιρεσίες όχι μόνο του Ανδρέα και του Σημίτη αλλά και άλλων που χωρίς αρχές, οδηγούσαν σε πολιτικές ήττας, βλαπτικές για το τόπο και τις προοδευτικές δυνάμεις.

 

Η Βάσω ήταν η προοδευτική Πολιτικός που έλεγε «όχι» στον Ανδρέα και στη Μάργκαρετ Θάτσερ. Διετέλεσε Βουλευτής, Υπουργός, Επίτροπος. Διακρίθηκε και δίκαια είχε την εκτίμηση αλλά και την αγάπη όλων.

 

Ως Επίτροπος στην Ε.Ε. θεσμοθέτησε την Ευρωπαϊκή Κοινωνική Χάρτα και τον Κοινωνικό Διάλογο. Ως Υπουργός Εσωτερικών καθιέρωσε τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ) και τη συμμετοχή των γυναικών σε ποσοστό 33% στους συνδυασμούς των Νομαρχιακών και Δημοτικών εκλογών μετά το 2002.

 

Βάσω είσαι ανάμεσα μας, μιλάμε -πολύ συχνά- με φίλους και αντιπάλους για το ανάστημά σου και τις όμορφες στιγμές της δικαίωσης των σωστών θέσεων και επιλογών. Στη μνήμη όλων των Ελληνίδων και των Ελλήνων θα είσαι πάντα εξαίρετη και αλησμόνητη. 

 

Θα σε δούμε όλοι το Σάββατο στη γενέτειρα σου την Αιγιάλεια που αγαπούσες.

 

Με αγάπη Στέφανος

Νέα Προοδευτικη πολιτική δύναμη για την Εναλλακτική λύση στη χώρα

 

Επαναφέρω στη δημοσιότητα τη δήλωση παραίτησής μου από Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στις 12.11.23 και με την οποία αποχώρησα από την ΚΕ.

Στη δήλωση αυτή  κατέθετα γραπτά για όσα θα ακολουθούσαν με όρους ΠΑΡΑΚΜΗΣ. Την επαναφέρω όχι για τις προβλέψεις που επαληθεύθηκαν, όχι για τους έχοντες «ώτα μη ακουόντων» αλλά για προβληματισμό για πολίτες και όχι για οπαδούς.

Αναφέρω -μεταξύ των άλλων – τα πολλά ψέματα του γελωτοποιού  για τα  οποία οι έχοντες άγνοια ήταν  ευκολόπιστοι  και αφελείς  όπως  πχ για τις απάτες  περί δανείων με προσωπικές εγγυήσεις.

Μετά ΔΕΝ  ήλθαν οι μέλισσες  -αλλά οι ακόμα κρυπτόμενοι  – ΕΞΩΧΩΡΙΟΙ λογαριασμοί, η συνεργασία με το «πολεμικό» οργανισμό CSIS που οργανώνει εξοπλιστικά προγράμματα  και υπό την εποπτεία της CIA. Τον εν λόγω οργανισμό επισκέφθηκε και με την ιδιότητα που του έδωσαν οι επιτήδειοι, ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΙΠΟΤΟΦΡΟΝΕΣ που έτρεχαν πίσω από ΜΕΟΨΗΦΙΚΕΣ  πολιτικές  μηχανισμών   και προσωπικών επιδιώξεων  και τώρα απορούν  για το διαλυτικό τους  επίτευγμα .

Δυστυχώς συνέπραξαν αφελείς και λούμπεν  σε αυτό το έκτρωμα  που αποτελεί το περίγελο της χώρας και όχι μόνο.

Χαράς ευαγγέλια για τη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  που την αποτελεί η  εγχώρια ολιγαρχία  και οι καναλάρχες και  τα σαΐνια της  κερδοσκοπίας: Στη βιομηχανία τροφίμων, στα σούπερ μάρκετ,  στο λαθρεμπόριο καυσίμων, στα καρτέλ  της αγοράς ενέργειας, στις τράπεζες και σε κάθε άλλου είδους κατάχρηση και με τη σύμπραξη της εργοδοσίας. Ο μέσος  μισθός σήμερα στην Ελλάδα οδηγεί να έχουν οι πολίτες την προτελευταία θέση στην ΕΕ σε επίπεδο αγοραστικής δύναμης.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ κυβέρνηση  του κ. Μητσοτάκη εκτελεί χρέη σχολιαστών και γραφείου ανακοινώσεων απέναντι σε μια αντιπολίτευση που επίσης αποτελεί γραφείο ανακοινώσεων για την επίτευξη της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΦΑΣΙΑΣ.

Οι νοήμονες πολίτες  περιγελούν  το καθημερινό δελφινάριο και τσίρκο  -λαϊκής απογευματινής- σε εκπομπές  των καναλιών, που επιδιώκουν  εκτός από την άνοδο της θεαματικότητας  και  τη συγκάλυψη της ασυδοσίας στην οικονομία μέσα και από την απαξίωση  και της διάλυσης μιας πολιτικής δύναμης στο προοδευτικό χώρο.

 Για την κρίση στη χώρα και την ΕΕ, η θέση μου – με κείμενα  από το 2019- είναι  για την εγκατάλειψη των ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΩΝ πρακτικών της στρατηγικής της Φθοράς των Αντιπάλων  με ομάδες, συσχετισμούς, συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις καθώς και κατά των  αξιοθρήνητων μετώπων κατά  των αντιπάλων. Η θέση μου είναι -από το 2019-  στη  δημιουργία μιας Προοδευτικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ και κοινωνικής πλειοψηφίας, σε νέα προοπτική Νίκης , με την συγκρότηση και δημιουργία νέας προοδευτικής παράταξης που να  αποτελέσει την ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ Λύση για τη Χώρα και την ΕΕ.

 

https://stefanostzoumakas.blogspot.com/2023/11/blog-post.html?m=0 

Στέφανος Τζουμάκας Για τις πυρκαγιες στη ΒΑ Αττική

 

Οι πυρκαγιές «δεν ξεσπούν» από μόνες τους παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις. Άνθρωποι πυρπόλησαν τη Βόρειο-Ανατολική Αττική. Δεν ξέσπασαν μόνες τους οι φωτιές. Τις φωτιές τις έβαζαν πάντα και θα συνεχίζουν, είτε μεμονωμένα άτομα, είτε δίκτυα εντεταλμένων που εξυπηρετούν συμφέροντα.

Επίσης, χωρίς την ανοχή των υπηρετούντων στο τομέα πρόληψης και προστασίας των δασών δεν βάζουν φωτιές Όπως επίσης οι πυρκαγιές επεκτείνονται όταν βασίζονται μόνο στην κατάσβεση με αεροπορικά μέσα.

Για αυτό πολλές χώρες έχουν μεταφέρει την αρμοδιότητα στις Περιφέρειες και στους Δήμους με αντίστοιχη χρηματοδότηση και στελέχωση. Για να μη μένει κενός ο λόγος με το ερώτημα: «Που είναι το Κράτος».

Τις φωτιές βάζουν όσοι έχουν παράνομα κίνητρα και συμφέροντα.

Στα περιαστικά δάση της Αττικής και άλλων περιφερειών καθώς και σε νησιώτικες περιοχές τα κίνητρα κυρίως είναι: Αλλαγή χρήσης γης για οικόπεδα, ξενοδοχεία, εργοστάσια. Τα τελευταία χρόνια κυριαρχούν επίσης, εταιρίες που προωθούν ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά χωρίς χωροταξικό σχέδιο. Γιατί καμία Κυβέρνηση δεν το επέβαλε μέχρι τώρα. Πλήρης ασυδοσία.

Ως γνωστόν, κάθε δασική περιοχή που καίγεται λόγω εμπρησμού, κηρύσσεται σύμφωνα με το νόμο αναδασωτέα υποχρεωτικά που σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται καμία άλλη δραστηριότητα στην κηρυχθείσα αναδασωτέα περιοχή. Ως γνωστόν, όμως επίσης, άλλο κηρύσσω, άλλο εφαρμόζω. Οι Κυβερνήσεις όμως δε χρηματοδοτούν την υλοποίηση των αναδασώσεων, αφήνοντας ανοιχτή στην πράξη την αλλαγή χρήσης γης.

Τυπικά υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση. Στο τομέα αυτό είναι άλλοι που έχουν την εξουσία με τη διαπλοκή και εταιρίες. Έχουμε υποκατάσταση κυβερνήσεων από δίκτυα, καρτέλ και παρακρατικές δραστηριότητες.

Η αντιπολίτευση είναι για γελωτοποιούς και σχολιαστές σε εκπομπές. Καμία σχέση με την Πολιτική. Περί άλλων τυρβάζουν…
Ιστορικά οι μεγάλες αλλαγές αποτελούσαν εξέλιξη από δυνάμεις που ήταν αποφασισμένες για αλλαγή πορείας. Οι καιροί ου μενετοί…

Σ.Τ.

Στέφανος Τζουμάκας Στη Μέση Ανατολή η ανθρωπότητα θα βιώσει μια νέα σφαγή;

 

Οι  «σκηνοθέτες» εκ μέρους των ΗΠΑ άρχισαν να προβάλλουν μια παράσταση ότι συγκεντρώνουν δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου για την αποτροπή της σύγκρουσης. 

Οι αποφάσεις λαμβάνονται στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και από τα λόμπι που τρέχουν και την εκλογή νέου «εντολοδόχου» από τις λέσχες χρηματοδότησης τους. 

Το Ισραήλ δεν αυθαιρετεί απλώς, ούτε μόνο δολοφονεί. Υποκαθιστά δήθεν ειρηνικές και δημοκρατικές ηγεσίες. Την ίδια στιγμή, οι ηγεσίες των Αραβικών χωρών ασχολούνται με τη χρήση και τη διανομή του πλούτου από πρόσοδο, από τα κοιτάσματα καθώς και με τους βασιλικούς τους οίκους.

Η γενοκτονία στη Γάζα ήταν η αρχή.

Κανείς από τους πέντε νικητές του Β' Παγκοσμίου πολέμου -που αποτελούν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ- δεν ζητά την άμεση σύγκληση του. 

Οι τρεις συμφωνούν σε όλα (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία). Ολημερίς, προπαγανδίζουν την νέα τους πολιτική που την αποκαλούν «Πολεμική Οικονομία».

Η Κίνα και η Ρωσία καταγγέλλουν μεν αλλά δεν θα ήθελαν να υποστούν ένα ακόμη Veto.

Κανείς δεν προτάσσει έμπρακτα την αποτροπή και την εκεχειρία από τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις.

Ουδείς αμφισβητεί, διεθνώς ότι μυστικές υπηρεσίες του κράτους του Ισραήλ παραβίασαν την Κυριαρχία του Κράτους του Ιράν και δολοφόνησαν ηγέτη άλλης χώρας. Η εν λόγω πράξη αποτελεί διεθνές έγκλημα.

Όμως για τους «πέντε» του Σ.Α. του Ο.Η.Ε., υπάρχουν κράτη πρώτης, δεύτερης και τρίτης υπόστασης, ενώ ταυτόχρονα ακόμη και το Διεθνές δικαστήριο της Χάγης το αγνοούν μέχρι τώρα.

Την τρομοκρατία τη  καταδικάζουν μεν, αλλά χωρίς καμία πρωτοβουλία για απόδοση Δικαιοσύνης.

Η Διεθνής κοινότητα διέρχεται μεγάλη κρίση και δεν διαθέτει ηγεσίες με αρχές σε παγκόσμια, περιφερειακή και τοπική κλίμακα.

Το γεγονός αυτό αφορά και την ανυπαρξία ηγεσίας και στην ΕυρωπαϊκήΈνωση που πρωτοστατεί στο άνοιγμα πολεμικών εργοστασίων και σε προμήθειες πυραύλων.

Οι πολίτες, τα κινήματα ειρήνης μπορούμε μόνο να αποτρέψουμε τέτοιες αρνητικές εξελίξεις για την παγκόσμια κοινότητα και να επιβάλλουμε την εκεχειρία και την αλλαγή πολιτικής σε προοδευτική και βιώσιμη κατεύθυνση.

Οι πρωτοβουλίες μας αφορούν στο σήμερα και το αύριο εκατομμυρίων ανθρώπων.