- Ενώ είναι σε εξέλιξη η 5ετής οικονομική κηδεμονία με τις γνωστές βλαπτικές συνέπειες για την οικονομία και την κοινωνία στη χώρα, ωμή είναι πλέον η επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας για την πολιτική ποδηγέτηση των εξελίξεων.
- Το κεντρικό ζήτημα για τη χώρα δεν είναι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά η διαμόρφωση ουσιωδών προϋποθέσεων για την έξοδο από την κρίση. Σκοπιμότητες της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας και κομματικούς υπολογισμούς για την Κυβέρνηση και για την Αντιπολίτευση εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί η αναγωγή της ως καθοριστικό ζήτημα, στο δημόσιο βίο. Προφανώς, αυτό που κρίνεται είναι το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα που δεν μπορεί να συγκαλυφθεί από τους τακτικισμούς για την εκλογή ή όχι ΠτΔ.
- Η επιδίωξη για την άμεση ανάληψη της διακυβέρνησης αποτελεί το μέσο. Η έξοδος της χώρας από την κρίση με δημοκρατικό και προοδευτικό προσανατολισμό που θα διαρκέσει μεγάλο διάστημα, αποτελεί τον σκοπό.
- Δύο στρατηγικές για τον οδικό χάρτη εξόδου της χώρας από την κρίση: Η νεοφιλελεύθερη που προωθεί τη συνέχιση της στρατηγικής της λιτότητας με διορθωτικές ενέργειες, όμως, ενσωματωμένες στη γνωστή επιδίωξη για τη μετατροπή της χώρας σε μια ειδική ζώνη οικονομικής και κοινωνικής υποτίμησης. Για ένα ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα και μιας αντίστοιχης διακυβέρνησης της χώρας σε μια δήθεν «μεταμνημονιακή εποχή». Η προοδευτική, με ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση με βάση τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας, για ένα εφαρμόσιμο πολιτικό σχέδιο με συνοχή και με σαφείς θέσεις. Που απαντά στο «με ποιους» και στο «πώς» και που δημιουργεί τη βεβαιότητα στην κοινωνία για μια δημοκρατική και προοδευτική διακυβέρνηση. Για να αποτελέσει η επόμενη μέρα τη βάση της ανασύνταξης της οικονομίας και της κοινωνίας και της ανάκτησης της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας με αντίστοιχες διαπραγματεύσεις και συμφωνίες.
Στο δημόσιο βίο της
χώρας, επιδίωξη ορισμένων οικονομικών κύκλων, πολιτικών δυνάμεων του
μνημονιακού μπλοκ αλλά και ορισμένων κύκλων της αντιπολίτευσης είναι να
κυριαρχούν έντονα φαινόμενα κατάπτωσης, εκφυλισμού, αστάθειας και
πόλωσης. Είναι και αυτά μεταξύ άλλων, αποτελέσματα της πολιτικής
ποδηγέτησης και της επέμβασης στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα του τόπου,
από Κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς που καταπατούν διεθνείς
συνθήκες, πέρα από κάθε πλαίσιο ευρωπαϊκών αρχών και αξιών, προκειμένου
να προωθήσουν συμφέροντα έξω από αρχές αμοιβαιότητας και συνεργασίας.
Η απαίτηση αυτών των δικτύων ήταν η επίσπευση από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, τα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και της ενδεχόμενης πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Αποτελεί προφανή ανάμιξη στη λειτουργία και τους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνο προς το κυβερνητικό μπλοκ οι επεμβάσεις αυτές, αλλά περιλαμβάνουν και πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Μετά την κατάλυση της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας έναντι των άλλων χωρών της Ευρωζώνης, που επέφεραν οι Κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου και τη συνακόλουθη οικονομική επιτροπεία, έχει επιβληθεί με την Κυβέρνηση Α. Σαμαρά- Β. Βενιζέλου, η κατάλυση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και ιδιαίτερα, ως προς τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, από δυνάμεις πολιτικών και οικονομικών κύκλων που απαιτούν εκβιαστικά την περαιτέρω υποτίμηση της χώρας, ως δανειστές.
Οι πρωτοφανείς αυτές ενέργειες εκβιασμών και πιέσεων εκφράζουν το αδιέξοδο της αποτυχημένης στρατηγικής της δημοσιονομικής λιτότητας στην Ευρωζώνη, που περιλαμβάνει όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και το Βέλγιο.
Η κρίση, οι εκβιασμοί και οι πιέσεις αφορούν σε ευρύτερες διενέξεις οικονομικών συμφερόντων, όπως των αγορών και του Δ.Ν.Τ. καθώς και Κυβερνήσεων. Αφορούν στη διένεξη των Η.Π.Α. έναντι της Ευρωζώνης και την εναντίωση τους στην ακολουθούμενη στρατηγική της λιτότητας καθώς και στις διαφωνίες για την αντιμετώπιση των δημόσιων χρεών χωρών της Ευρωζώνης αναφορικά με τη διαγραφή ή αναδιάρθρωση ή επιμήκυνση τους, όπως επίσης, και για την επίσπευση της Συμφωνίας Η.Π.Α.-Ευρωζώνης για την Διατλαντική Εμπορική Ένωση με την οποία θα διακινείται το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Εντός της Ευρωζώνης, η αντιπαράθεση Κυβερνήσεων κρατών-μελών με την Κυβέρνηση του Βερολίνου αφορά την ποσοτική χαλάρωση και την αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ.
Γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις περιελάμβαναν και πιέσεις προς την Ε.Ε. για μια περαιτέρω επιθετική στάση κατά της Ρωσίας σε συνδυασμό με τις επιδιώξεις των αγορών για τη σημαντική πτώση της τιμής του πετρελαίου με στόχο τη ρωσική οικονομία καθώς και άλλων από τις αναδυόμενες οικονομίες των χωρών των BRICS.
Κύριο γνώρισμα στο δυτικό ημισφαίριο σε πολιτικό και κρατικό επίπεδο, αποτελεί η ανυπαρξία πολιτικών ηγεσιών, ο εξανδραποδισμός κυβερνήσεων και η υποταγή πολιτικών δυνάμεων στη διαρκή επέλαση των αγορών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των αγορών ενέργειας.
Η μεθοδευμένη μεγέθυνση και επιθετική στάση έναντι της Ελλάδας, ως χώρας πειραματόζωο, οδηγεί ορισμένες πολιτικές δυνάμεις και την Κυβέρνηση σε λογικές αποπροσανατολισμού από τα κυρίαρχα προβλήματα που πρώτο και βασικό είναι ένα σχέδιο που θα συγκεντρώσει την πλειοψηφία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για την έξοδο από την κρίση. Γιατί η επιδίωξη για την άμεση ανάληψη της διακυβέρνησης αποτελεί το μέσο. Η έξοδος της χώρας από την κρίση που θα διαρκέσει μεγάλο διάστημα, αποτελεί τον σκοπό.
Για την έξοδο της χώρας από την κρίση το κεντρικό ζήτημα δεν είναι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, γύρω από το οποίο έχει στηθεί ένα σκηνικό πόλωσης, αναμέτρησης, διλημμάτων, κινδυνολογίας, εκβιασμών και απειλών που είναι αδιανόητο να συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα εκπρόσωποι προοδευτικών δυνάμεων. Η προαναγγελία μεθόδων του υπόκοσμου, ο δηλητηριασμός του δημόσιου βίου και των πολιτών με μεγαλοστομίες περί εξαγορασμένης ψήφου βουλευτών δεν είχε ποτέ σχέση με τη δημόσια δράση και λόγο των προοδευτικών δυνάμεων τόσο σε επίπεδο αξιών όσο και για το ποια είναι τα ουσιώδη στις διενέξεις με τις συντηρητικές δυνάμεις από την πλευρά του προοδευτικού κινήματος.
Να υπενθυμίσουμε ότι ήμαστε οι πρώτοι που υποστηρίξαμε ότι το κυρίαρχο θέμα δεν ήταν η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας που ορισμένοι το ανήγαγαν στη «μάχη των μαχών» για προφανείς σκοπούς, αλλά ότι η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά πιο δυσμενή θέση, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά σε σχέση με το 2009, καθώς δεν παράγει, δε φορολογεί, το χρέος δεν είναι βιώσιμο, όπως και το ασφαλιστικό σύστημα, ενώ δεδομένο είναι ότι και οι μελλοντικές προοδευτικές κυβερνήσεις θα συνεχίσουν το δανεισμό επομένως, σημασία έχει με ποιους όρους και για ποιες ανάγκες.
Οι κομματικές στρατηγικές ορισμένων δυνάμεων με μειοψηφικές πολιτικές πόλωσης, συσπειρώσεων-αντί-συσπειρώσεων και αντιπαραθέσεων έξω από την ουσία των θεμάτων και των συμφερόντων που εξυπηρετεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική των συντηρητικών δυνάμεων, είναι σε αντίθεση με τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας που πρέπει να εκπροσωπούν οι προοδευτικές δυνάμεις.
Οι προοδευτικές αξίες και αρχές ασκούνται έμπρακτα.
Ο αποπροσανατολισμός εδραιώνει τη συντηρητική πολιτική, εντείνοντας εντέλει την αναδίπλωση των πολιτών σε συντηρητικές και αντιπολιτικές επιλογές σε μία λογική πλήρους πολιτικής απαξίωσης και κοινωνικής διάλυσης που δε συντελούν σε πολιτική νίκης μακροπρόθεσμου χαρακτήρα, με προοπτική για την προοδευτική εξέλιξη της χώρα. Οι τακτικές του «σκοπού που αγιάζει τα μέσα» δεν αφορούν τις προοδευτικές δυνάμεις, όταν τα μέσα δεν είναι ανάλογα του σκοπού. Η χώρα και η ελληνική κοινωνία χρειάζονται θετικές εξελίξεις προς προοδευτική κατεύθυνση.
Ασφαλώς, οι εκλογές και η εναλλαγή των κομμάτων στην Κυβέρνηση αποτελούν βασικά στοιχεία λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Εκλογές, όμως που θα δίνουν τη δυνατότητα στους πολίτες να κρίνουν προγράμματα, κατευθύνσεις και δυνατότητες.
Με την πιθανή προκήρυξη πρόωρων εκλογών, η χώρα θα εισέλθει σε μια νέα περίοδο με την κρίση να είναι σε εξέλιξη. Για κάθε δημοκρατικό και προοδευτικό πολίτη είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αποκρούσει τη χειραγώγηση, την καταδημαγώγηση και αυτό αφορά τόσο τις συντηρητικές όσο και τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Οι επιλογές του εκλογικού σώματος θα καθορίσουν τη συγκρότηση της Κυβέρνησης και τις διαφορετικές στρατηγικές για τον οδικό χάρτη με βάση τον οποίο θα συμβάλλουμε στην έξοδο της χώρας από την κρίση.
Επιβεβαιώνουμε για μια ακόμη φορά την πάγια θέση μας για το ότι θα πρέπει να οδηγηθούν σε ήττα οι καταστροφικές επιλογές του Δ.Ν.Τ. και των μνημονίων καθώς και οι πολιτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ που πρωτοστάτησαν στην επιλογή, τη στήριξη και εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Καθώς και τα συμμαχικά και δορυφορικά τους σχήματα που προωθεί η διαπλοκή και το διεθνές οικονομικό σύστημα.
Για να αποτελέσει η επόμενη μέρα τη βάση της ανασύνταξης της οικονομίας και της κοινωνίας και της ανάκτησης της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας με αντίστοιχες διαπραγματεύσεις και συμφωνίες.
Ο ελληνικός λαός είναι σε μεγάλη αγωνία για το αύριο και αναζητεί μια κοινωνικά και οικονομικά βιώσιμη έξοδο από την κρίση καθώς η πλειοψηφία των πολιτών διαβιεί υπό δυσχερείς συνθήκες.
Το διεθνές και ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα σε σύμπραξη με το Δ.Ν.Τ. και Κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, την προηγούμενη περίοδο επέβαλαν το καθεστώς εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα αλλά και σε μια σειρά από χώρες της Ε.Ε., η επιχειρηματική τάξη πέτυχε μείωση αμοιβών και μισθών και προωθήθηκε σε βάρος χωρών η «δορυφοροποίηση» τους και η πρακτική της «αποικίας χρέους».
Βασική τους επιδίωξη πλέον είναι η συνέχιση της στρατηγικής της λιτότητας στην Ε.Ε. ενώ παράλληλα θα προβαίνουν σε διορθωτικές ενέργειες, όμως, ενσωματωμένες στα συμφέροντα τους. Στο πλαίσιο της νέο-αποικιακής πολιτικής τους, ειδικότερα όσον αφορά την Ελλάδα, αποσκοπούν στη μετατροπή της χώρας σε μια ειδική ζώνη οικονομικής και κοινωνικής υποτίμησης, με παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών χαμηλής προστιθέμενης αξίας, με φτωχοποιημένο το ανθρώπινο δυναμικό, με εκποίηση του δημόσιου πλούτου και πλήρη εμπορευματοποίηση δημοσίων αγαθών και τομέων κοινής ωφέλειας.
Η κρίση επιδιώκουν να γίνει δρόμος όπου η χώρα μας αλλά και η Ε.Ε. συνολικά, θα βαδίσουμε για πολλά χρόνια.
Το κεντρικό ζήτημα επομένως, για τη χώρα είναι η στρατηγική του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου με περαιτέρω επιλογές που μπορεί να αμβλύνουν αλλά δεν θα αναιρούν την ουσία της εν λόγω στρατηγικής.
Η Δημοκρατία, η ισοτιμία και η κυριαρχία της χώρας έχουν υπονομευθεί και καταστρατηγηθεί ενώ οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ε.Ε. σε συνδυασμό με το αδιέξοδο της αποτυχημένης στρατηγικής του μονόδρομου με τον αποπληθωρισμό, την ύφεση, την ανεργία και τη φτώχεια, λειτουργούν πλέον διαλυτικά για την Οικονομία και τις επιχειρήσεις στην Ε.Ε. με τους ρυθμούς ανάπτυξης να βρίσκονται σε μηδενικό επίπεδο.
Η αποτυχία αυτή οδηγεί σε μια διελκυστίνδα διαμόρφωσης όρων ενός νέο-συντηρητισμού με αντίστοιχες πολιτικές συνεργασίες απολογητών των μνημονιακών πολιτικών, για ένα ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα και μιας αντίστοιχης διακυβέρνησης της χώρας σε μια δήθεν «μεταμνημονιακή εποχή».
Η συντηρητική στρατηγική που εμφανίζεται να προωθεί την έξοδο από την κρίση σε συνεργασία με τις δυνάμεις της διαπλοκής, επιδιώκει τη διασφάλιση και τη διαιώνιση των πολιτικών δυνάμεων που διέλυσαν τη χώρα καθώς και τα δορυφορικά σχήματα που προωθούν τα συμφέροντα που επικράτησαν και στην επόμενη περίοδο στη χώρα. Οδηγώντας έτσι, σε έναν μακροχρόνιο αγώνα την πλειοψηφία του ελληνικού λαού για να διεκδικήσει δικαιώματα, δυνατότητες και προοπτική.
Οι ενέργειες αυτές δεν αφορούν τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες.
Το κεντρικό ζήτημα για τη χώρα και τους πολίτες είναι η έξοδος από την κρίση με δημοκρατικό και προοδευτικό προσανατολισμό, η παραγωγική ανασυγκρότηση και η οικονομική και κοινωνική ανασύνταξη του τόπου γιατί και η όποια ρύθμιση του χρέους, δε θα συνεπάγεται για τη χώρα ότι θα πάψει να είναι αναγκασμένη να προβαίνει σε δανεισμό είτε από τις αγορές είτε από την Ε.Ε για μια μακρά περίοδο.
Σημασία έχει ποιες πολιτικές προϋποθέσεις, ποιους όρους και ποια συμφέροντα θα αφορούν αυτές οι επιλογές.
Η χώρα, επομένως χρειάζεται δημοκρατική και προοδευτική λύση για την έξοδο από την κρίση. Για το σκοπό αυτό, χρειάζεται να συγκεντρωθεί μια ευρεία κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία με ένα πρόγραμμα με βάση τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας, για ένα εφαρμόσιμο πολιτικό σχέδιο με συνοχή και με σαφείς θέσεις που θα απομονώνει κάθε συντηρητική στρατηγική. Που θα απαντά στο «με ποιους» και στο «πώς» και που θα δημιουργεί τη βεβαιότητα στην κοινωνία για μια δημοκρατική πολιτική διακυβέρνηση.
Τα κυρίαρχα ζητήματα για τη χώρα ήταν και εξακολουθούν να είναι:
• Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης με άμεσα μέτρα ανακούφισης, δεδομένου ότι 4 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν πλέον στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και η άμεση αντιμετώπιση της ανεργίας καθώς πλέον στη χώρα υπάρχουν 1 εκατομμύριο 500 χιλιάδες άνεργοι και 450 χιλιάδες οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο
• Η πραγματοποίηση δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων στην πραγματική οικονομία με βάση ένα σαφές πολιτικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της, καθώς η καταστροφική πολιτική των νεοφιλελεύθερων μνημονίων έχει οδηγήσει σε μείωση του Εθνικού πλούτου κατά 25% και πλέον (60 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ),
• Η προώθηση της παραγωγής προϊόντων συγκριτικού πλεονεκτήματος και υψηλής προστιθέμενης αξίας. Για μια ανταγωνιστική οικονομία με άμεσες επενδύσεις δημόσιες και ιδιωτικές, χωρίς υποβαθμισμένα προϊόντα, τριτοκοσμικές αμοιβές και εφεδρείες ανέργων.
• Οι πηγές νέου δανεισμού που έχει ανάγκη η χώρα.
• Η προώθηση πολιτικών δίκαιης αναδιανομής του πλούτου καθώς η μείωση που συντελέστηκε ύστερα από την 5ετή λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους, των εισοδημάτων του 80% του πληθυσμού, κυμαίνεται από 40% έως 60%. Για να υπάρξει ανάταση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και συμμετοχή σε μια ειλικρινή προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση προέχει η εφαρμογή της πρόβλεψης του Συντάγματος για δίκαιη και ανάλογη συμμετοχή των πολιτών στα βάρη. Προς αυτή την κατεύθυνση, άμεση πρέπει να είναι η αύξηση των κατώτατων αμοιβών.
• Η θεσμοθέτηση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, η νομοθέτηση κανόνων απέναντι στα καρτέλ της αγοράς και τις μονοπωλιακές πρακτικές και η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής
• Η βιώσιμη ρύθμιση του δημόσιου χρέους της χώρας στα πλαίσια της Ε.Ε. αλλά και η ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους.
Για να ευοδωθεί έμπρακτα η στρατηγική του δημοκρατικού και προοδευτικού δρόμου προϋποθέτει να διευρύνουμε την προοδευτική πολιτική πλειοψηφία ολοένα και περισσότερο στην ελληνική κοινωνία και να οδηγήσουμε τον κυβερνητικό συνασπισμό των νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών δυνάμεων σε ήττα καθώς και να συμβάλλουμε από κοινού:
• στην αυτονομία της πολιτικής
• στην επιστροφή στην πολιτική και την οικονομία
• στην ανάκτηση της κυριαρχίας και της ισοτιμίας της χώρας,
• στη δημοκρατική λύση και για την προοδευτική έξοδο από την κρίση
Η χώρα και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σημείο.
Στην προοδευτική κατεύθυνση της χώρας δε συμβάλλουν οι αναμετρήσεις με διλήμματα. Δε συμβάλλουν επίσης, στη διαμόρφωση των πολιτικών όρων διακυβέρνησης της χώρας σε δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση, οι ρητορικές που αντί να πείθουν, ουδετεροποιούν, αποσυσπειρώνουν γνήσιες κοινωνικές δυνάμεις και πάντα ενίσχυαν και ισχυροποιούσαν τις επιδιώξεις του μνημονιακού μπλοκ και των συμμάχων τους.
Χρειαζόμαστε πρωτίστως, αίσθηση του τι πραγματικά διακυβεύεται στην κρίσιμη περίοδο που διανύουμε ως χώρα και ως κοινωνία, για να συμβάλλουμε προοδευτικές δυνάμεις και πολίτες και με τη συμμετοχή και με τη ψήφο μας, σε μια νικηφόρα δημοκρατική και προοδευτική εξέλιξη.
Η απαίτηση αυτών των δικτύων ήταν η επίσπευση από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, τα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και της ενδεχόμενης πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Αποτελεί προφανή ανάμιξη στη λειτουργία και τους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνο προς το κυβερνητικό μπλοκ οι επεμβάσεις αυτές, αλλά περιλαμβάνουν και πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Μετά την κατάλυση της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας έναντι των άλλων χωρών της Ευρωζώνης, που επέφεραν οι Κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου και τη συνακόλουθη οικονομική επιτροπεία, έχει επιβληθεί με την Κυβέρνηση Α. Σαμαρά- Β. Βενιζέλου, η κατάλυση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και ιδιαίτερα, ως προς τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, από δυνάμεις πολιτικών και οικονομικών κύκλων που απαιτούν εκβιαστικά την περαιτέρω υποτίμηση της χώρας, ως δανειστές.
Οι πρωτοφανείς αυτές ενέργειες εκβιασμών και πιέσεων εκφράζουν το αδιέξοδο της αποτυχημένης στρατηγικής της δημοσιονομικής λιτότητας στην Ευρωζώνη, που περιλαμβάνει όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και το Βέλγιο.
Η κρίση, οι εκβιασμοί και οι πιέσεις αφορούν σε ευρύτερες διενέξεις οικονομικών συμφερόντων, όπως των αγορών και του Δ.Ν.Τ. καθώς και Κυβερνήσεων. Αφορούν στη διένεξη των Η.Π.Α. έναντι της Ευρωζώνης και την εναντίωση τους στην ακολουθούμενη στρατηγική της λιτότητας καθώς και στις διαφωνίες για την αντιμετώπιση των δημόσιων χρεών χωρών της Ευρωζώνης αναφορικά με τη διαγραφή ή αναδιάρθρωση ή επιμήκυνση τους, όπως επίσης, και για την επίσπευση της Συμφωνίας Η.Π.Α.-Ευρωζώνης για την Διατλαντική Εμπορική Ένωση με την οποία θα διακινείται το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Εντός της Ευρωζώνης, η αντιπαράθεση Κυβερνήσεων κρατών-μελών με την Κυβέρνηση του Βερολίνου αφορά την ποσοτική χαλάρωση και την αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ.
Γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις περιελάμβαναν και πιέσεις προς την Ε.Ε. για μια περαιτέρω επιθετική στάση κατά της Ρωσίας σε συνδυασμό με τις επιδιώξεις των αγορών για τη σημαντική πτώση της τιμής του πετρελαίου με στόχο τη ρωσική οικονομία καθώς και άλλων από τις αναδυόμενες οικονομίες των χωρών των BRICS.
Κύριο γνώρισμα στο δυτικό ημισφαίριο σε πολιτικό και κρατικό επίπεδο, αποτελεί η ανυπαρξία πολιτικών ηγεσιών, ο εξανδραποδισμός κυβερνήσεων και η υποταγή πολιτικών δυνάμεων στη διαρκή επέλαση των αγορών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των αγορών ενέργειας.
Η μεθοδευμένη μεγέθυνση και επιθετική στάση έναντι της Ελλάδας, ως χώρας πειραματόζωο, οδηγεί ορισμένες πολιτικές δυνάμεις και την Κυβέρνηση σε λογικές αποπροσανατολισμού από τα κυρίαρχα προβλήματα που πρώτο και βασικό είναι ένα σχέδιο που θα συγκεντρώσει την πλειοψηφία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για την έξοδο από την κρίση. Γιατί η επιδίωξη για την άμεση ανάληψη της διακυβέρνησης αποτελεί το μέσο. Η έξοδος της χώρας από την κρίση που θα διαρκέσει μεγάλο διάστημα, αποτελεί τον σκοπό.
Για την έξοδο της χώρας από την κρίση το κεντρικό ζήτημα δεν είναι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, γύρω από το οποίο έχει στηθεί ένα σκηνικό πόλωσης, αναμέτρησης, διλημμάτων, κινδυνολογίας, εκβιασμών και απειλών που είναι αδιανόητο να συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα εκπρόσωποι προοδευτικών δυνάμεων. Η προαναγγελία μεθόδων του υπόκοσμου, ο δηλητηριασμός του δημόσιου βίου και των πολιτών με μεγαλοστομίες περί εξαγορασμένης ψήφου βουλευτών δεν είχε ποτέ σχέση με τη δημόσια δράση και λόγο των προοδευτικών δυνάμεων τόσο σε επίπεδο αξιών όσο και για το ποια είναι τα ουσιώδη στις διενέξεις με τις συντηρητικές δυνάμεις από την πλευρά του προοδευτικού κινήματος.
Να υπενθυμίσουμε ότι ήμαστε οι πρώτοι που υποστηρίξαμε ότι το κυρίαρχο θέμα δεν ήταν η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας που ορισμένοι το ανήγαγαν στη «μάχη των μαχών» για προφανείς σκοπούς, αλλά ότι η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά πιο δυσμενή θέση, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά σε σχέση με το 2009, καθώς δεν παράγει, δε φορολογεί, το χρέος δεν είναι βιώσιμο, όπως και το ασφαλιστικό σύστημα, ενώ δεδομένο είναι ότι και οι μελλοντικές προοδευτικές κυβερνήσεις θα συνεχίσουν το δανεισμό επομένως, σημασία έχει με ποιους όρους και για ποιες ανάγκες.
Οι κομματικές στρατηγικές ορισμένων δυνάμεων με μειοψηφικές πολιτικές πόλωσης, συσπειρώσεων-αντί-συσπειρώσεων και αντιπαραθέσεων έξω από την ουσία των θεμάτων και των συμφερόντων που εξυπηρετεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική των συντηρητικών δυνάμεων, είναι σε αντίθεση με τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας που πρέπει να εκπροσωπούν οι προοδευτικές δυνάμεις.
Οι προοδευτικές αξίες και αρχές ασκούνται έμπρακτα.
Ο αποπροσανατολισμός εδραιώνει τη συντηρητική πολιτική, εντείνοντας εντέλει την αναδίπλωση των πολιτών σε συντηρητικές και αντιπολιτικές επιλογές σε μία λογική πλήρους πολιτικής απαξίωσης και κοινωνικής διάλυσης που δε συντελούν σε πολιτική νίκης μακροπρόθεσμου χαρακτήρα, με προοπτική για την προοδευτική εξέλιξη της χώρα. Οι τακτικές του «σκοπού που αγιάζει τα μέσα» δεν αφορούν τις προοδευτικές δυνάμεις, όταν τα μέσα δεν είναι ανάλογα του σκοπού. Η χώρα και η ελληνική κοινωνία χρειάζονται θετικές εξελίξεις προς προοδευτική κατεύθυνση.
Ασφαλώς, οι εκλογές και η εναλλαγή των κομμάτων στην Κυβέρνηση αποτελούν βασικά στοιχεία λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Εκλογές, όμως που θα δίνουν τη δυνατότητα στους πολίτες να κρίνουν προγράμματα, κατευθύνσεις και δυνατότητες.
Με την πιθανή προκήρυξη πρόωρων εκλογών, η χώρα θα εισέλθει σε μια νέα περίοδο με την κρίση να είναι σε εξέλιξη. Για κάθε δημοκρατικό και προοδευτικό πολίτη είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αποκρούσει τη χειραγώγηση, την καταδημαγώγηση και αυτό αφορά τόσο τις συντηρητικές όσο και τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Οι επιλογές του εκλογικού σώματος θα καθορίσουν τη συγκρότηση της Κυβέρνησης και τις διαφορετικές στρατηγικές για τον οδικό χάρτη με βάση τον οποίο θα συμβάλλουμε στην έξοδο της χώρας από την κρίση.
Επιβεβαιώνουμε για μια ακόμη φορά την πάγια θέση μας για το ότι θα πρέπει να οδηγηθούν σε ήττα οι καταστροφικές επιλογές του Δ.Ν.Τ. και των μνημονίων καθώς και οι πολιτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ που πρωτοστάτησαν στην επιλογή, τη στήριξη και εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Καθώς και τα συμμαχικά και δορυφορικά τους σχήματα που προωθεί η διαπλοκή και το διεθνές οικονομικό σύστημα.
Για να αποτελέσει η επόμενη μέρα τη βάση της ανασύνταξης της οικονομίας και της κοινωνίας και της ανάκτησης της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας με αντίστοιχες διαπραγματεύσεις και συμφωνίες.
Ο ελληνικός λαός είναι σε μεγάλη αγωνία για το αύριο και αναζητεί μια κοινωνικά και οικονομικά βιώσιμη έξοδο από την κρίση καθώς η πλειοψηφία των πολιτών διαβιεί υπό δυσχερείς συνθήκες.
Το διεθνές και ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα σε σύμπραξη με το Δ.Ν.Τ. και Κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, την προηγούμενη περίοδο επέβαλαν το καθεστώς εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα αλλά και σε μια σειρά από χώρες της Ε.Ε., η επιχειρηματική τάξη πέτυχε μείωση αμοιβών και μισθών και προωθήθηκε σε βάρος χωρών η «δορυφοροποίηση» τους και η πρακτική της «αποικίας χρέους».
Βασική τους επιδίωξη πλέον είναι η συνέχιση της στρατηγικής της λιτότητας στην Ε.Ε. ενώ παράλληλα θα προβαίνουν σε διορθωτικές ενέργειες, όμως, ενσωματωμένες στα συμφέροντα τους. Στο πλαίσιο της νέο-αποικιακής πολιτικής τους, ειδικότερα όσον αφορά την Ελλάδα, αποσκοπούν στη μετατροπή της χώρας σε μια ειδική ζώνη οικονομικής και κοινωνικής υποτίμησης, με παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών χαμηλής προστιθέμενης αξίας, με φτωχοποιημένο το ανθρώπινο δυναμικό, με εκποίηση του δημόσιου πλούτου και πλήρη εμπορευματοποίηση δημοσίων αγαθών και τομέων κοινής ωφέλειας.
Η κρίση επιδιώκουν να γίνει δρόμος όπου η χώρα μας αλλά και η Ε.Ε. συνολικά, θα βαδίσουμε για πολλά χρόνια.
Το κεντρικό ζήτημα επομένως, για τη χώρα είναι η στρατηγική του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου με περαιτέρω επιλογές που μπορεί να αμβλύνουν αλλά δεν θα αναιρούν την ουσία της εν λόγω στρατηγικής.
Η Δημοκρατία, η ισοτιμία και η κυριαρχία της χώρας έχουν υπονομευθεί και καταστρατηγηθεί ενώ οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ε.Ε. σε συνδυασμό με το αδιέξοδο της αποτυχημένης στρατηγικής του μονόδρομου με τον αποπληθωρισμό, την ύφεση, την ανεργία και τη φτώχεια, λειτουργούν πλέον διαλυτικά για την Οικονομία και τις επιχειρήσεις στην Ε.Ε. με τους ρυθμούς ανάπτυξης να βρίσκονται σε μηδενικό επίπεδο.
Η αποτυχία αυτή οδηγεί σε μια διελκυστίνδα διαμόρφωσης όρων ενός νέο-συντηρητισμού με αντίστοιχες πολιτικές συνεργασίες απολογητών των μνημονιακών πολιτικών, για ένα ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα και μιας αντίστοιχης διακυβέρνησης της χώρας σε μια δήθεν «μεταμνημονιακή εποχή».
Η συντηρητική στρατηγική που εμφανίζεται να προωθεί την έξοδο από την κρίση σε συνεργασία με τις δυνάμεις της διαπλοκής, επιδιώκει τη διασφάλιση και τη διαιώνιση των πολιτικών δυνάμεων που διέλυσαν τη χώρα καθώς και τα δορυφορικά σχήματα που προωθούν τα συμφέροντα που επικράτησαν και στην επόμενη περίοδο στη χώρα. Οδηγώντας έτσι, σε έναν μακροχρόνιο αγώνα την πλειοψηφία του ελληνικού λαού για να διεκδικήσει δικαιώματα, δυνατότητες και προοπτική.
Οι ενέργειες αυτές δεν αφορούν τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες.
Το κεντρικό ζήτημα για τη χώρα και τους πολίτες είναι η έξοδος από την κρίση με δημοκρατικό και προοδευτικό προσανατολισμό, η παραγωγική ανασυγκρότηση και η οικονομική και κοινωνική ανασύνταξη του τόπου γιατί και η όποια ρύθμιση του χρέους, δε θα συνεπάγεται για τη χώρα ότι θα πάψει να είναι αναγκασμένη να προβαίνει σε δανεισμό είτε από τις αγορές είτε από την Ε.Ε για μια μακρά περίοδο.
Σημασία έχει ποιες πολιτικές προϋποθέσεις, ποιους όρους και ποια συμφέροντα θα αφορούν αυτές οι επιλογές.
Η χώρα, επομένως χρειάζεται δημοκρατική και προοδευτική λύση για την έξοδο από την κρίση. Για το σκοπό αυτό, χρειάζεται να συγκεντρωθεί μια ευρεία κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία με ένα πρόγραμμα με βάση τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας, για ένα εφαρμόσιμο πολιτικό σχέδιο με συνοχή και με σαφείς θέσεις που θα απομονώνει κάθε συντηρητική στρατηγική. Που θα απαντά στο «με ποιους» και στο «πώς» και που θα δημιουργεί τη βεβαιότητα στην κοινωνία για μια δημοκρατική πολιτική διακυβέρνηση.
Τα κυρίαρχα ζητήματα για τη χώρα ήταν και εξακολουθούν να είναι:
• Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης με άμεσα μέτρα ανακούφισης, δεδομένου ότι 4 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν πλέον στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και η άμεση αντιμετώπιση της ανεργίας καθώς πλέον στη χώρα υπάρχουν 1 εκατομμύριο 500 χιλιάδες άνεργοι και 450 χιλιάδες οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο
• Η πραγματοποίηση δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων στην πραγματική οικονομία με βάση ένα σαφές πολιτικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της, καθώς η καταστροφική πολιτική των νεοφιλελεύθερων μνημονίων έχει οδηγήσει σε μείωση του Εθνικού πλούτου κατά 25% και πλέον (60 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ),
• Η προώθηση της παραγωγής προϊόντων συγκριτικού πλεονεκτήματος και υψηλής προστιθέμενης αξίας. Για μια ανταγωνιστική οικονομία με άμεσες επενδύσεις δημόσιες και ιδιωτικές, χωρίς υποβαθμισμένα προϊόντα, τριτοκοσμικές αμοιβές και εφεδρείες ανέργων.
• Οι πηγές νέου δανεισμού που έχει ανάγκη η χώρα.
• Η προώθηση πολιτικών δίκαιης αναδιανομής του πλούτου καθώς η μείωση που συντελέστηκε ύστερα από την 5ετή λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους, των εισοδημάτων του 80% του πληθυσμού, κυμαίνεται από 40% έως 60%. Για να υπάρξει ανάταση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και συμμετοχή σε μια ειλικρινή προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση προέχει η εφαρμογή της πρόβλεψης του Συντάγματος για δίκαιη και ανάλογη συμμετοχή των πολιτών στα βάρη. Προς αυτή την κατεύθυνση, άμεση πρέπει να είναι η αύξηση των κατώτατων αμοιβών.
• Η θεσμοθέτηση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, η νομοθέτηση κανόνων απέναντι στα καρτέλ της αγοράς και τις μονοπωλιακές πρακτικές και η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής
• Η βιώσιμη ρύθμιση του δημόσιου χρέους της χώρας στα πλαίσια της Ε.Ε. αλλά και η ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους.
Για να ευοδωθεί έμπρακτα η στρατηγική του δημοκρατικού και προοδευτικού δρόμου προϋποθέτει να διευρύνουμε την προοδευτική πολιτική πλειοψηφία ολοένα και περισσότερο στην ελληνική κοινωνία και να οδηγήσουμε τον κυβερνητικό συνασπισμό των νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών δυνάμεων σε ήττα καθώς και να συμβάλλουμε από κοινού:
• στην αυτονομία της πολιτικής
• στην επιστροφή στην πολιτική και την οικονομία
• στην ανάκτηση της κυριαρχίας και της ισοτιμίας της χώρας,
• στη δημοκρατική λύση και για την προοδευτική έξοδο από την κρίση
Η χώρα και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σημείο.
Στην προοδευτική κατεύθυνση της χώρας δε συμβάλλουν οι αναμετρήσεις με διλήμματα. Δε συμβάλλουν επίσης, στη διαμόρφωση των πολιτικών όρων διακυβέρνησης της χώρας σε δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση, οι ρητορικές που αντί να πείθουν, ουδετεροποιούν, αποσυσπειρώνουν γνήσιες κοινωνικές δυνάμεις και πάντα ενίσχυαν και ισχυροποιούσαν τις επιδιώξεις του μνημονιακού μπλοκ και των συμμάχων τους.
Χρειαζόμαστε πρωτίστως, αίσθηση του τι πραγματικά διακυβεύεται στην κρίσιμη περίοδο που διανύουμε ως χώρα και ως κοινωνία, για να συμβάλλουμε προοδευτικές δυνάμεις και πολίτες και με τη συμμετοχή και με τη ψήφο μας, σε μια νικηφόρα δημοκρατική και προοδευτική εξέλιξη.
